Απογοήτευση τελικά οι άνθρωποι?
Σκέφτομαι πολλές φορές, πόσο απογοητευτικοί μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι, ακόμα και οι πιο δικοί μας. Το τελευταίο διάστημα (περί τους 6 μήνες) έχω ακεφιές..από τη μία η δουλειά που παράτησα ψάχνοντας κάτι καινούριο, από την άλλη το κάτι καινούριο που δεν ήρθε και ούτε προβλέπεται να έρθει, από την παράλλη η οικονομική μου κατρακύλα ως επιστέγασμα των ανωτέρω...δεν είμαι καλά.Νιώθω πολύ άχρηστη, αποτυχημένη σε όλους τους τομείς.Μου έχουν βγει πολλές ευαισθησίες και κλαίω με το παραμικρό.Και παρολαυτά, οι γύρω μου, οι ελάχιστοι άνθρωποι που νιώθω κοντά μου με κράζουν.Μου τη λένε γιατί είμαι πεσμένη και γιατί το βάζω κάτω και γιατί υπάρχουν χειρότερα.Ε ναι το ξέρω ότι υπάρχουν χειρότερα, πρέπει να νιώσω ακόμα περισσότερες τύψεις δηλαδή?στις παλιές εποχές της δόξας μου,ποτέ δεν εκραζα αν κάποιος δεν ήταν καλά.Έχω 5 ανθρώπους δικούς μου και πάντα τους βοηθούσα σε ο,τι περνούσε από το χέρι μου.Έχω χαλάσει τις διακοπές μου για να συμπαρασταθώ σε άτομο που είχε τα ψυχολογικά του - όπως αυτά που έχω εγώ τώρα - , πάντα τους φρόντιζα και τους φροντίζω όλους...και τώρα που έχω ανάγκη κάποιον να με κανακέψει όλοι μου τα χώνουν για το πως κατάντησα έτσι εγώ, που πάντα ήμουν δυνατή και ότι εγώ φταίω που μου πάνε στραβά τα πράγματα γιατί μιζεριάζω δήθεν...γι'αυτό κι εγώ αποφάσισα να τους κάνω πέρα όλους, φίλους και οικογένεια, διότι σε αυτή τη φάση ούτως ή άλλως δε μπορώ να τους δώσω κάτι και αισθάνομαι και πολύ άβολα και βάρος για να τους ζητήσω κάτι εγώ. Όταν συνέλθω θα τους ξαναμιλήσω.
