Ιστορίες & Μοναξιά

I'll be seeing you - Michael Buble

Δεν ξέρω για ποιο λόγο επέλεξα να παίζει αυτό ενώ σας γράφω. Ίσως αποτελεί ένα ευσεβή πόθο μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνας που ζω. Δεν θέλω να γίνω δραματική αλλά όπως ο καθένας στον μικρόκοσμό του, έτσι κι εγώ στον δικό μου βιώνω το πρόβλημα μου στο μέγιστο. Έμαθα γι' αυτό το μέρος και ένιωσα πως εδώ θα έβρισκα κάτι να με στηρίξει τώρα που βρίσκομαι πάνω απ' το κενό.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή:

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σαν παιδί της αγάπης. Με γονείς αγαπημένους, γεμάτους αγάπη και κατανόηση που με μεγάλωσαν ''σωστά'', μαθαίνοντάς μου μέσα από δικές τους εμπειρίες και λίγο τυχαία αν θέλετε όντας το πρώτο παιδί. Μικρό, ροζ και τροφαντό άπλωνα τα χέρια μου και ήξερα πως υπήρχε κάποιος εκεί για 'μένα. Να με κρατήσει και να με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια. Παχουλό σαν πιτσιρίκι, αλλάξαμε λόγω επαγγέλματος πολλές φορές σπίτι και ζωή αλλά δεν με ενόχλησε ποτέ αυτό καθότι κοινωνική μέχρι αηδίας. Γνώριζα κόσμο και καινούρια πράγματα και ρουφούσα κάθε νέα εμπειρία με μανία. Στο σχολείο απ' τους πρώτους μαθητές πάντα. Δραστηριότητες και εξωσχολικές ασχολίες για να γινόμαστε καλύτεροι και να μαθαίνουμε ,βρισκόμουν να γυρνάω απ' το σχολείο να φεύγω για αγγλικά και γαλλικά, να συνεχίζω στο χορευτικό.. Χορωδίες, 5μελές και 15μελές, μπροστάρησα σε όλα.
Ο κόσμος μου θα καταρρεύσει πρώτη φορά στα 10 που θα χάσω έναν απ' τους άντρες της ζωής μου και αδερφό του πατέρα μου. Σαν δεύτερος πατέρας. Είδα και έζησα συγκλονιστικές καταστάσεις που μπορεί να ήταν πολύ για την παιδική ψυχή. Δεν ξέρω..
Δεύτερη φορά όταν θα χάσουμε τον αδερφό της μάνας μου. Σαν τρίτος πατέρας. Ένας θάνατος που βίωσα έντονα λόγω συνθηκών. Με ταρακούνησε λίγο παραπάνω αν αναλογιστούμε ότι την προηγούμενη μέρα ήμασταν μαζί.
Τρίτη φορά θα φύγει ο αδερφός της γιαγιάς μου στα 61 του στα χέρια μου, λίγο μετά την τέλεση του γάμου του ξαδέρφου μου.
Μετά απ' αυτά ( 2001 - 2007 - 2010 ) και πολλά άλλα που μεσολάβησαν ένιωθα ότι μπορούσα να αντιμετωπίσω τα πάντα. Ότι ήμουν δυνατή. Συνέχισα λοιπόν δίνοντας πανελλήνιες και περνώντας επιτυχώς στην πρώτη μου επιλογή.
Και κάπου εκεί άρχισαν περίπου όλα.
Η παρέα απαρτίζονταν από άλλα 3 κορίτσια. Κάθε μια διαφορετική και μοναδική, συγκλονιστικές στην ιδιαιτερότητά τους έμεναν δίπλα μου και με επέλεξαν κάνοντας με να νιώθω σημαντική. Με αγαπούσαν και το ίδιο κι εγώ. Οι σχέσεις μας 3 χρόνια τώρα υπήρξαν κάτι παραπάνω από φιλικές. Σχεδόν αδερφικές καθώς είχαμε μπει η μία τόσο στη ζωή της άλλης. Όλες όμορφες και ξεχωριστές. Η μία άγγιζε την τελειότητα με την ομορφιά της. Η άλλη μικροσκοπική και 'τσουπωτή' ήταν η ήρεμη δύναμη. Η τρίτη μια έκρηξη σεξουαλικότητας ακόμη και με παραπανίσια κιλά και τέταρτη εγώ: η κοινωνική,η ευφυής,με απαστράπτουσα προσωπικότητα και πανέμορφο πρόσωπο όπως έλεγαν. Ήμουν και παραμένω παχουλή. Στην αρχή σε άρρωστη κατάσταση μετά από μια δίαιτα μέτρια και πλέον και πάλι παχουλή να με σώζει πάντα το ύψος μου και η ομοιόμορφη κατανομή του βάρους.

Δεν θυμάμαι πότε ξεκίνησα πρώτη φορά.

Πότε ξεκίνησα να λέω ψέμματα.

Να πλάθω ιστορίες όμορφες και να τις ζω. Να τους τις περιγράφω και να βάζω τον ευατό μου μέσα γιατί ένιωθα απέναντι σ' εκείνες και τις εμπειρίες τους λίγη. Μικροσκοπική και ανάπηρη. Έλεγα τα όμορφα παραμύθια μου και για 5 δευτερόλεπτα ένιωθα την ζεστασιά της πλασματικής ευτυχίας για να κλείσω την πόρτα του σπιτιού μου και να σιχαθώ τον εαυτό μου. Δεν ήμουν παρανοϊκή. Ξεχώριζα επιτυχώς την αλήθεια απ' το ψέμα μου και έβλεπα τα μάτια τους να λάμπουν απ΄τις χορταστικές και γλαφυρές περιγραφές. Δημιουργούσα καταστάσεις, ανθρώπους και συναισθήματα τα οποία και καλά ζούσα και ντρεπόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό. Η τελευταία μου σχέση δεν μου άφησε τίποτε πέρα από μερικούς καλούς οργασμούς και κανιβαλικές ατάκες εκ μέρους του του στυλ: "δεν θέλω να γνωρίσεις τους φίλους μου, θα με κοροϊδεύουν και θα με ρωτάνε που πάω μ' αυτό το μπάζο." Επί λέξη. Και είπα εντάξει, όλα καλά. Μετά που χωρίσαμε είχα τα τυχερά μου με άτομα ήσσονος σημασίας που υπό άλλες συνθήκες θα απέφευγα. Οι επιταγές της σάρκας όμως μπορεί να καλύπτονταν, οι επιταγές της ψυχής όμως;

Έτσι άρχισαν όλα τα τερατώδη ψέματα. Τα οποία και ανακάλυψαν. Οι φίλες μου. Οι αδερφές μου. Και λίγο πριν το Πάσχα βρεθήκαμε και μου το είπαν ανοιχτά. Ειπώθηκε τότε πως η συζήτησή μας γίνονταν επειδή με αγαπάνε και δεν θέλουν να με χάσουν απ' τη ζωή τους. Και τα παραδέχτηκα όλα και ζήτησα συγγνώμη και ένιωσα μετά από πολύ καιρό καθαρή. Ανακουφισμένη.
Και μεσολάβησε το Πάσχα που ήταν τραγικό. Επί δύο συναπτές εβδομάδες δεν έβγαινα απ' το σπίτι. Κουκουλωμένη στο κρεββάτι μου με μισούσα με κάθε κύτταρο της ύπαρξής μου. Πώς μπόρεσα να τους το κάνω; Γιατί να τις πληγώσω έτσι;
Η μία απ' αυτές συντοπίτισσα δεν επεδίωξε να με ψάξει και θεώρησα πως το να της δώσω χρόνο θα μας έκανε καλό.
Μέχρι που μετά το πέρας των διακοπών επιστρέψαμε. Και χαθήκαμε. Καμία επικοινωνία. Τις έψαξα πολύ. Δεν απαντούσα στα τηλέφωνά ούτε στα μηνύματά μου. Και αφέθηκα να πέσω στο κενό που μόνη μου ετοίμασα. Γιατί ξέρω πως έφτιαξα την δυστυχία με τα χέρια μου.

Έκτοτε περιφέρομαι στο σπίτι μου, μόνη όσο ποτέ, διαβάζοντας ξανά και ξανά ότι λογοτεχνικό και δοκίμιο πέσει στο χέρι μου. Αρνούμαι να βγω γιατί νιώθω πως δεν έχω δικαίωμα να περνάω καλά μετά απ' όσα έκανα. Δεν γίνεται να τους θυμώσω γιατί δεν μπορώ. Γιατί φταίω. Γιατί δεν στάθηκα άξια απέναντί τους. Γιατί δεν ήμουν εκείνη που γνώρισαν, αλλά εκείνη που θα ήθελα να είμαι, ή που μπορεί να ήμουν σε κάποιο χωμένο μέρος του μυαλού μου. Φοβάμαι τον εαυτό μου από τότε. Θέλω να είναι καλά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και μόνο στη σκέψη πως μπορεί το θέμα αυτό να τις ταλανίζει και να αποτελεί κύριο θέμα συζήτησης τρέμω. Θέλω το καλύτερο γι' αυτές αλλά ντρέπομαι και να τις αντικρίσω ακόμα και στη σχολή όποτε τυχαίνει. Κατεβάζω το κεφάλι, μουρμουρίζω ακατάληπτες καλημέρες που πέφτουν σε κουφά αυτιά και συνεχίζω να περπατάω.

Δεν κοιμάμαι τα βράδια καλά. Έχω ένα τραγικό βάρος στο στήθος που με πνίγει. Και όποτε δεν αντέχω πνίγω της κραυγές μου σε βρεγμένα μαξιλάρια για να κοιμηθώ ένα ύπνο λύτρωσης απ' το πολύ κλάμα.

Υποφέρω. Και ξέρω πως καλά να πάθω εφόσον μόνη μου το προκάλεσα.

Συγγνώμη μου μακρηγόρησα σε τέτοιο βαθμό αλλά πάει καιρός από τότε και κάποια πράγματα έπρεπε να ειπωθούν. Ελπίζω να μη σας έπρηξα. Και σας ευχαριστώ για τον κόπο που κάνετε να διαβάσετε όλο αυτό το παραλήρημα.

Ειλικρινά πιστεύω πως βοηθάτε πολύ κόσμο. Δεν ξέρω αν μπορώ να ελπίζω σε βοήθεια. Ξέρω πως ακόμη και στην ελπίδα νιώθω κάπως καλύτερα.

Ευχαριστώ.

Καλημέρα (μάλλον).
Υπάρχουν πολλοί εδώ που γράφουν πολύ καλύτερα απο εμένα.Ωστόσο κάτι μου έκανε το μήνυμά σου και είπα να το ρισκάρω.
Κατ'αρχάς κάποιες διευκρινίσεις. Περιέγραψε λίγο σαφέστερα πώς ακριβώς ένιωθες όταν άρχισαν τα "ψέματα"?Ποια τα συναισθήματά σου εκείνη την περίοδο;Υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός που τα πυροδότησε;

Quote:

---

Originally Posted by Σουελ

Υπάρχουν πολλοί εδώ που γράφουν πολύ καλύτερα απο εμένα.Ωστόσο κάτι μου έκανε το μήνυμά σου και είπα να το ρισκάρω.
Κατ'αρχάς κάποιες διευκρινίσεις. Περιέγραψε λίγο σαφέστερα πώς ακριβώς ένιωθες όταν άρχισαν τα "ψέματα"?Ποια τα συναισθήματά σου εκίνη την περίοδο;Υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός που τα πυροδότησε;

---

ευχαριστώ ειλικρινά που μπαίνεις στον κόπο να απαντήσεις.. θυμάμαι πως ένιωθα απίστευτη ανασφάλεια, και μοναξιά. Ήταν λίγο μετά που χώρισα και με είχε καταβάλει η όλη κατάσταση. Εκείνες προχωρούσαν με τις ζωές και τις σχέσεις τους. Δεν με άφησαν ποτέ απ' έξω και θα ήταν άδικο εκ μέρους μου αν έλεγα το αντίθετο. ίσα ίσα πάντα είχα εξαιρετικές σχέσεις και με τους εκάστοτε φίλους τους. Απλά περνούσε ο καιρός η όποια προσπάθεια να με πλησιάσει κάποιος δεν υπήρχε και ήταν έξοχη ευκαιρία να ανασυνταχθώ και να προχωρήσω ή έτσι έλεγα τουλάχιστον. Ειλικρινά ένιωθα μοναξιά, τη μοναξιά της αγκαλιάς πριν κοιμηθείς, το να πίνεις μόνος σου τον καφέ το πρωί και αντί να ακούς μια κουβέντα ανοίγεις τηλεόραση.. Ήταν εκεί για 'μένα αλλά είχα την αίσθηση πως ενώ ήμουν κι εγώ εκεί, δεν ήμουν αρκετή. Μια αφύσική συναισθηματική αναπηρία.

δεν ξέρω αν σε κάλυψα, αν χρειάζεσαι κάποια άλλη πληροφορία τότε ρώτησε με

Με μια πρώτη ανάγνωση θα σου έλεγα πως υπήρχε ταυτόχρονα και ένα αίσθημα κενού στη σχέση σου με τις φίλες σου, απο την πλευρά σου εννοώ.Ωστόσο, μένω σε αυτά που λες, ότι δηλαδή δεν ένιωσες παραγκωνισμένη απο αυτές, αλλά μια δική σου καθαρά ανάγκη σε οδήγησε στις φανταστικες ιστορίες σου, σωστά; Οι φίλες σου το ανακάλυψαν, έγινε η συζήτηση και ξεκαθάρισε το τοπίο.Πώς αντέδρασαν όταν τους το είπες;

Quote:

---

Originally Posted by Σουελ

Με μια πρώτη ανάγνωση θα σου έλεγα πως υπήρχε ταυτόχρονα και ένα αίσθημα κενού στη σχέση σου με τις φίλες σου, απο την πλευρά σου εννοώ.Ωστόσο, μένω σε αυτά που λες, ότι δηλαδή δεν ένιωσες παραγκωνισμένη απο αυτές, αλλά μια δική σου καθαρά ανάγκη σε οδήγησε στις φανταστικες ιστορίες σου, σωστά; Οι φίλες σου το ανακάλυψαν, έγινε η συζήτηση και ξεκαθάρισε το τοπίο.Πώς αντέδρασαν όταν τους το είπες;

---

όπως ακριβώς ανέφερα. μου είπαν ότι με αγαπάνε και πως δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να με χάσουν απ' τη ζωή τους.. βέβαια βλέπουμε το αποτέλεσμα μετά από κάποιους μήνες.. δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτονται.. ειλικρινά.
θα ήθελα να αναφέρω πως δεν υπήρχε καθόλου ζήλια εκ μέρους μου.. γιατί ίσως να το σκεφτήκατε κι αυτό και ήθελα να το ξεκαθαρίσω.. και να ρωτήσω επίσης, όταν λέτε πως υπήρχε ένα αίσθημα κενού τι εννοείται? αν επιτρέπεται πάντα :)

Καθόλου δεν σκέφτηκα ότι ζήλευες...Όσο για το αίσθημα κενου, φαντάστηκα ότι ίσως ένιωσες παραμελημένη, ότι σου έλειπαν, επειδή αυτές είχαν τις σχέση τους, είχαν μια άλλη πλεον ζωή που εσύ δεν συμμετείχες πια. Αλλά ξεκαθάρισες ότι πάντα ήσουν κομμάτι της ζωής τους και ότι δεν σε άφηναν απ'έξω.
Ας πάμε στο τώρα. Αρχικά η αντίδρασή τους μου φαίνεται κατανοητή. Ένιωσαν προδομένες και ίσως χρειάζονται λίγο χρόνο να σκεφτούν. Μου κάνει εντύπωση όμως ότι και οι τρεις τηρούν την ίδια στάση. Δεν υπήρχε κάποια απο αυτές με την οποία να ήσουν πιο κοντά, ώστε να μπορείς να την προσεγγίσεις πιο εύκολα;
Η ζωή σου γενικά πώς είναι; Έχεις άλλες φίλες; Μένεις μόνη σου τώρα;
Επιφυλάσσομαι, αλλά κάτι στην περιγραφή της καθεμιάς σας παραπάνω, σαν να αλληλοσυμπληρωνόσαστε, σαν να φτιάχνατε παζλ, δεν μου αρέσει...Απλά δεν ξέρω τι...Στη ζώη μου ήμουν κι εγώ το ένα τέταρτο μιας παρέας κοριτσιών, που παρομοίως έφτιχναν ένα παζλ και προσπαθώ τώρα να μπω στη θέση σου ή στη θέση των άλλων...
Υ.Γ. 1 Γιατί έβαλες το θέμα σου σε αυτήν την ενότητα; Έχεις επισκεφτεί κάποιον ειδικό, ψυχίατρο/ψυχολόγο;
Υ.Γ. 2 Μου απευθύνεσαι στον πληθυντικό; :)

Στο τώρα λοιπόν. Κατανοώ απόλυτα την αντίδρασή τους και δεν μπορώ να θυμώσω μαζί τους σε καμία περίπτωση. Δεν κρατούν όλες την ίδια εντελώς φάση. Μια απ' αυτές έχω να την δω απ' τη Μεγάλη Παρασκευή, ακόμη και όταν επιστρέψαμε δεν έτυχε.. είμαστε και σε διαφορετικές σχολές.. Η δεύτερη δεν μου μιλάει. Είμαστε στο ίδιο τμήμα και ενώ την πλησίασα να τη ρωτήσω τι κάνει κούνησε απλά το κεφάλι και από τότε δεν έχουμε ανταλλάξει ούτε καλημέρα.. και η τρίτη. ναι ήταν πιο κοντά, είναι και ο χαρακτήρας της τέτοιος και στην αρχή μετά τις διακοπές είχαμε βρεθεί και μιλήσει. Είχε πει τότε πως δεν αντέχει να ξέρει πως είμαστε στην ίδια πόλη και δεν έχουμε επαφή. Είπε πως θα σηκώσει το τηλέφωνο εάν την πάρω και θα με χαιρετίσει. Είναι η μόνη που κρατάμε μια υποτυπώδη επικοινωνία αραιά και που. Αν τύχει και βρεθούμε στη σχολή έχουμε ένα γεια τι κάνεις και κανένα χαμόγελο :P
αλλά σαν να αποστασιοποιήθηκε κι εκείνη. έχουμε φυσικά με εκείνη ξαναμιλήσει.. άλλες 2 φορές όταν δεν ήταν παρούσα κάποια απ' τις άλλες κοπέλες. Τελευταία επαφή ένα απλό μήνυμα που έλεγε ότι μια απ' τιε φίλες μας ήθελε κάποια βιβλία που μου είχε δανείσει.

Ως προς το παζλ,ναι ήταν γεγονός εξ ου και η αδιαίρετη μορφή της παρέας. Όλες είχαμε κάτι.
Η ζωή μου τώρα.. Μένω μόνη μου όπως και τότε με τη διαφορά πως ανέκαθεν το σπίτι μου λόγω μεγέθους ήταν το μέρος που μαζευόμασταν και με σκοτώνει όλη αυτή η ηρεμία.. Φίλες άλλες με την ίδια σχέση όχι. Υπάρχει μια κοπέλα όμως που έχουμε έρθει κοντά και μιλάμε. Της εξήγησα την κατάσταση γιατί δεν θα ξαναέκανα το λάθος να πω ψέματα. Έχουμε ανοιχτεί η μία στη άλλη πολύ και θεωρώ πως μπορώ να της εμπιστευτώ τον 'εαυτό' μου. Τυχαίνει να είναι και ψυχολόγος αλλά δεν με αντιμετωπίζει σαν 'ασθενή'..

Υ.Γ.1 Δεν ήξερα που να το βάλω να πω την αλήθεια αλλά νόμιζα πως εδώ θα ταίριαζε. Η μόνη βοήθεια ειδικού είναι η κοπέλα που ανέφερα επάνω. Δεν έτυχε να επισκεφτώ ειδικό σε ιατρείο να το θέσω έτσι..
Υ.Γ.2 Ένεκα σεβασμού χρησιμοποιώ πληθυντικό. Είναι ενοχλητικό; :)

Θα μπορούσαμε να πούμε "Ξέχνα το θέμα και πήγαινε παρακάτω..΄Ανθρωπος είσαι, έκανες ένα "λάθος", δεν είχες πρόθεση να βλάψεις κάποιον άλλωστε. Οι φίλοι συγχωρουν τα λάθη των φίλων (τις περισσότερες φορές). Βρες άλλες φίλες και συνέχισε τη ζωή σου..."
Προσωπικά δεν θεωρώ τραγικό αυτό που έκανες, εφόσον δεν είχες καμία κακή πρόθεση και δεν τους έκανες κακό. Και δεν θεωρώ ότι με το συγκεκριμένο πρόδωσες την εμπιστοσύνη τους. Ήταν μια δική σου ανάγκη είπαμε, άσχετο αν τις αφορά έμμεσα έστω.
Τί είναι αυτό που σε πονάει πιο πολύ;Η απουσία τους; Οι ενοχές που νιώθεις;Ή αυτό καθ'αυτό το γεγονός ότι έπλασες με το μυαλό σου φανταστικες ιστορίες;Το νιώθεις σαν "διαταραχή";
Όσο για τον πληθυντικό, ναι μωρε, δημιουργει μια απόσταση και με κάνει και νιωθω μεγάλη...

Αν πω πως όταν διάβασα την απάντησή σου ξέσπασα σε κλάματα θα φανώ αλλοπρόσαλλη?
Δεν είναι ότι αυτό ήθελα να ακούσω, αλλά λειτουργεί καταλυτικά κάτι τέτοιο, σαν βάλσαμο.. Έκανα λάθος και με πονάει που δεν φέρθηκα σωστά απέναντί τους όταν ξέρω πως εκείνες ήταν σωστές. Με πονάει που τις αγαπάω τόσο πολύ και θέλω να είναι καλά και αντ' αυτού δεν έχω ιδέα τι γίνεται στη ζωή τους. Έμαθα πως η μια μετακόμισε εδώ κοντά και αισθάνομαι γαϊδούρι που δεν ήμουν εκεί να τη βοηθήσω να κουβαλήσει πράγματα ή να βάψουμε το σπίτι φιστικί όπως το ήθελε πάντα. Να καπνίζουμε παρέα τα πρώτα τσιγάρα τις ημέρας χωρίς να μιλάμε και να διαβάζουμε εφημερίδες, να ανταλλάσσουμε απόψεις για ταινίες και μουσική και βιβλία. Να πλακωνόμαστε για πολιτικά και μισή ώρα μετά να τα ξαναφτιάχνουμε στρίβοντας τσιγάρα η μια για την άλλη. Μου λείπουν τόσο πολύ γιατί είναι σαν να έχασα ένα κομμάτι δικό μου. Με πονάνε οι ενοχές. Με καταστρέφουν. Ντρέπομαι για μένα, ντρέπομαι να τους κοιτάξω στα μάτια,ντρέπομαι ακόμη και να τους σκεφτώ.. Οι ιστορίες μου. Να ντραπώ για την πολυπλοκότητά τους; Για τη σύνδεση; Τη δομή και την πραγματικότητα που εξέπεμπαν? Θα ντραπώ φυσικά που ήμουν τόσο σχολαστική για να μην αφήσω κενά, όταν στην ουσία άνοιγα μεγαλύτερα.. Δεν αντέχω να με κοιτάω στον καθρέφτη πια.... Ούτε τότε μπορούσα, απλά έσφιγγα τα δόντια περισσότερο, όταν πια έχω αφεθεί απόλυτα..
Έκοψα τον πληθυντικό, δεν αντέχω τις αποστάσεις και δεν έχω καμία πρόθεση να σε κάνω να νιώσεις μεγάλη.. Με βοήθησες πολύ και το εκτιμώ αφάνταστα..

Υ.Γ: http://www.youtube.com/watch?v=axrqVfuGHh0 soundtrack που συνδυάζω με μύξες και τσιγάρα ανελλιπώς :)

καλημερα μι.ρο
εαν καταλαβα καλα, τα ψεματα για τα οποια μας ειπες, ηταν ψεματα που ωραιοποιουσαν κατα καποιον τροπο την δικη σου πραγματικοτητα? οτι ειχες δεσμο πχ? η ηταν κατι αλλο?
υπηρχαν και ψεματα που ενεπλεκαν και τις ιδιες;

καλημέρα remedy και ευχαριστώ για την απάντηση.
σωστά κατάλαβες.. αν διαβάσεις παραπάνω τις απαντήσεις θα πάρεις μια ιδέα..
δεν υπήρξαν ψέματα που να εμπλέκονταν τα κορίτσια. είχε να κάνει καθαρά με 'μενα, δεν τους 'έβλαψα' σε τρίτα μάτια ποτέ. δεν υπήρχε λόγος να το κάνω. δεν τις μείωσα,ούτε λασπολόγησα στο πρόσωπό τους σε καμία περίπτωση, ο λόγος που είπα ότι είπα ήταν γιατί ένιωθα λίγη απέναντί τους. είχε και έχει να κάνει με τη δική μου ανασφάλεια απέναντί τους..

καταλαβα. θα σου απαντησω αυριο γιατι εχω ενα τεχνικο πρβλμα σε αυτο το λαπτοπ. καλο σου βραδυ και ηρεμησε :

Γλυκιά μου δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να σε κάνω να κλαψεις ούτε να αισθανθείς άσχημα....
Νιώθω τον πόνο σου...Ποιος δεν έχει νιώσει creep;Αλλά δεν είσαι, ακόμα κι αν νιώθεις τώρα έτσι. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Δεν έκανες τίποτα κακό, δεν έχεις κανέναν λόγο να ντρέπεσαι. Και δεν ήσουν λαθος απέναντί τους. Περισσότερο κακό στον εαυτό σου έκανες. Οχι τόσο με τα ψέματα, όσο για το ότι αυτοτιμωρείσαι τώρα...
Το ξέρω ότι θα σου ακουστεί και αυτό σκληρό, αλλα μήπως δεν αξίζει; Εσύ στη θέση τους δεν θα συγχωρουσες; Αυτήν την ιδέα για τη φιλία έχεις εσυ;

ευχαριστώ πολύ remedy, όποτε και άμα βρεις χρόνο, καλό ξημέρωμα :)

Γεια σου Μι Ρο, διαβάζοντας την ιστορία σου, ένα είναι το ερώτημα που μου έρχεται. Γιατί τόση μεγάλη ανασφάλεια; Τι ήταν αυτό που σ' έκανε να αισθάνεσαι τόσο λίγη ώστε να μπαίνεις στην διαδικασία να λες ψέμματα σε ανθρώπους που όπως μας λες εμπιστευόσουν και θεωρούσες φίλους σου; Σε ανθρώπους δηλαδή που έτσι κι αλλίως ανοιγόμαστε και τους αφήνουμε να δουν και τα αδύνατα σημεία μας. Νομίζω πως αυτή η ανασφάλεια φαίνεται έντονα και στη σχέση που περιγράφεις με το αγόρι σου. Είναι δυνατόν ποτέ, να μένεις εντός μιας σχέσης που σε κάνει να πληγώνεσαι τόσο άδικα και βίαια; Αναρωτιέμαι για ποιο λόγο.. Ίσως, εκτός από τις φίλες σου θα έπρεπε να σκεφτείς και τους λόγους που σε οδήγησαν σ' αυτή την συμπεριφορά. Συγγνώμη για τον ενικό αλλά είμαι 26 οπότε νιώσε με σαν φίλη σου.