Printable View
περασα απο πολλα σταδια κ αποπρωσοποποιησησης κ τωρα εχω εμμονες σχετικα με το εγω μου τι ειμαι κ γιατι να ειμαι αυτη κ ετσι η ζωη μου εχει δυσκολεψει παρα πολυ καθοτι το ιδιο νιωθω κ με τπυς δικους μου κ με ολους οποτε δε μπορω να ηρεμησω με τιποτα.νομιζω ειναι η πιο τραγικη εμμοννη.να μην ξερις ποια εισαι???
κ εκτος αυτου πιστευω οτι επειδη εχει να κανει με το εγω μου δε θα γινω ποτε καλα κ μια ζωη θα ζω ετσι..τετοια ζωη δε τη θελω
Την λέξη ''ποτέ'' καλύτερα να την βγάλεις απο το λεξιλόγιο σου , γιατί όσοι την είπαν διαψεύστηκαν. !
Θυμήσου τον εαυτό σου πρίν το πρόβλημα , και οτι μπορείς να επιστρέψεις σε αυτό . Μην βάζεις 'ταβάνι' , ειδικά ένα χαμηλό που σε ψυχοπλακώνει παραπάνω .
Δώσε στον εαυτό σου μια ευκαιρία να ανασανει. Δεν σου έχει κάνει τίποτα τόσο σοβαρό , για να του ανταποδίδεις τέτοια συμπεριφορά.
μα το προβλημα μου ειναι οτι αμφιβαλλω για ολους οποτε ποιος ειναι ο ευατος μου κ γιατι να του δωσω ευκαιρια να ανασανει?αφου ειμαι μια αλληQuote:
Originally Posted by O Frikoubikos
Αμφιβάλεις για όλους γιατί έχεις αποστασιοποιηθεί απο τον αληθινό σου εαυτό . Ξέρω πως είναι αυτό το συναίσθημα και γενικά πως βλέπεις τα πράγματα . Ολα φαντάζουν εικονικά , ρευστά , πλαστά , αμφίβολα , επαναλαμβανόμενα , παράξενα , αφύσικα , εξωπραγματικά , ενοχλητικά , και πολλά άλλα που συνοδεύονται απο εκδηλωμένο άνχος.
Αυτά όμως είναι ''αληθοφάνειες'' της διάνοιας σου , όχι η αλήθεια , γι'αυτο μην σκοτίζεσαι πολύ να ξεπλέξεις το νήμα κάτω απο τέτοιες καταστάσεις άνχους . Θα τα κάνεις πιο περίπλοκα, και το μόνο που θα καταφέρνεις θα είναι να προσθέτεις συνέχεια καινούργιες εκδοχές για το τι σου συμβαίνει , οι οποίες δεν θα σε ικανοποιούν ποτέ παρεμπιπτόντως.
Ο βασικός εαυτός σου , αυτός που ζεί τα γεγονότα, υπάρχει , και είναι ο αληθινός σου.ΟΧΙ αυτός που τα παρακολουθεί σαν ''εξωγίηνα'' αντιδρώντας . Οταν καταφέρεις να τον ξαναβρείς και συμφιλιωθείς μαζί του , τότε θα έχει έρθει και η μέρα της λύτρωσης !!
Οπλίσου με υπομονή , προσπάθησε να μην κάνεις έντονες σκέψεις και πολύπλοκες , και σταδιακά σε συνεργασία με τον γιατρό σου θα έρθει και το αποτελεσμά !! Να είσαι σίγουρη .!
αχ ενα αισθημα παραξενο.εχω χασει εντελως τον εαυτο μου.νιωθω οτι κατι πρεπει αν βγει απο μεσα μου κ να γινω εγω ξανα χωρις να χρειαστει να αμφιβαλλω ποτε ξανα.σευχαριστω πολυ γαι την στηριξη
Είσαι σε καλό δρόμο . Να προσπαθείς να μην αφήνεσαι στους προβληματισμούς σου ώστε να φουσκώνουν . Μίλα για οτιδήποτε νιώθεις οτι θες να εκτονώσεις , στον γιατρό σου , είτε μέσα απο εδώ , είτε σε όποιον βρίσκεις διαθέσιμο . Έτσι θα βρίσκεσαι εντός του μονοπατιού της επιστροφής !
Μα νομιζω οτι μιλαω σε ξενους.εκει αγχωνομαι κ φτου κ απ την αρχη.τραγικο
Εχεις αυτήν την αίσθηση γιατί θες να τους αποστασιοποιήσεις, λογικό είναι κατα μια έννοια ,γιατί μια επιθυμία μέσα σου προτρέπει να απομονωθείς και να διακόψεις κάθε επαφή ,νομίζωντας ψευδώς οτι έτσι θα ηρεμήσεις . Καταλαβαίνεις και απο μόνη σου όμως οτι δεν πρέπει να ενδώσεις σε αυτό. Ολο αυτό κάποια στιγμή θα αρχίσει να ΞΕΦΟΥΣΚΩΝΕΙ , και μετά θα αρχίσεις να απορείς πως κατάφερες να μπείς σε αυτήν την δίνη απο μόνη σου . Υπομονή και κουράγιο , θα επανέλθεις και θα απολαμβάνεις τα αληθινά σου συναισθήματα.
φοβαμαι οτι μια μερα θα τους ξεχασω ολους δε θα θελω ν μιλαω σε κανεναν.εχω χαθει τελειως.ψυχαναγκασνοι προς το εγω μου ειναι μου δωσε το αναφρανιλ το ξερεις?
Μην φοβάσαι , δεν πρόκειται να σου συμβεί αυτό , είναι άλλος ένας ιδεοψυχαναγκασμός σου. Το ξέρω το φάρμακο , είναι κατάλληλο γι'αυτο που έχεις , αλλά θέλει κάποιο διάστημα για να δράσει . Αυτό που νιώθεις τώρα δεν έχει καμμία σχέση με την σταδιακή ανακούφιση που θα αρχίσεις να νιώθεις σε κάποιο διάστημα . Κουράγιο , αυτό που έχεις το έχουν ξεπεράσει χιλιάδες ανθρώποι , ΔΕΝ υπάρχει λόγος να αποτελείς εξαίρεση .
τοσο εντονο?να αμφιβαλλω γαι το εγω μου?κ ξεκινησε ολο αυτο απο αποπροσωποποιηση βεβαια απο μικρη ειχα εμμονες αλλα ντρεπμουν να μιλησω κ τι καταλαβα?εφτασα στα 25 μου κ εχω τρομερο προβλημα
Τόσο έντονο το αντιλαμβάνεσαι εσύ επειδή το ζείς, αλλά αν υπήρχε μια υποθετική μεζούρα που μπορουσε να συνγκρίνει την βαρύτητα του καθενός στο πρόβλημα ,ΜΗΝ νομίζεις οτι θα ήσουν στις πρώτες θέσεις . Κάπως έτσι βιώνουμε όλοι μας τα ψυχολογικά μας , και νομίζουμε οτι σε εμάς έτυχε το χειρότερο . Αλλος ένας ΛΑΘΟΣ λόγος για να καταθλιβόμαστε δηλαδή.
λεω..να ημουν καυαταθλιπτικη οκ κ θα ξερα ποια ειμαι θα βγαινα εξω θα ενιωθα τους δικους μου κοντα ισως χαλαρωνα.μα εδω αμφιβαλλω γαι το εγω μου.γιατι να εχω χερια?ποδια?εντελως τρελλα.
σ ευχαριστω τοσο πολυ
K το οτι απορω γιατι να εχω ματια?γιατα να κοιμαμαι?γιατι να ειναι αυτος ο μπαμπας μου?δε συνεπαγεται με αναπηρια ετσι??καθαρα ψυχαναγκασμοι?
Μην εύχεσαι να είχες κάτι άλλο, αν είχες κατάθλιψη το πιο σίγουρο είναι οτι δεν θα ένιωθες τίποτα απο αυτά τα καλά που νομίζεις . Η πλειοψηφεία των καταθλιπτικών πάσχουν απο ανηδονία. Που σημαίνει οτι περα απο κατάπτωση και έντονη θλίψη έχουν νέκρωση των ωραίων συναισθημάτων και αισθήσεων . Εμένα με βασάνιζε για αρκετά χρόνια , και έχει δυσκολίες που δεν φαντάζεσαι. Η κάθε ασθένεια έχει τις ιδιαιτερότητες της.