δεν ξερω πως και απο που να αρχισω το θεμα ειναι πολυσυνθετο η ετσι νομιζω...
ειμαι κλειστος ανθρωπος απο παιδακι, παραλληλα και αδιαφορος για οτιδηποτε επισης απο παιδακι
απο επιλογη μου δεν εχω κοπελα ουτε φιλους μονο γνωστες και γνωστους
ειμαι ανθρωπος που βοηθαω τους παντες αλλα δεν νιωθω συμπαθεια για κανενα ουτε εχω κανει κακο σε κανεναν . δεν θεωρω την ζωη κατι σπουδαιο ουτε τον ευατο μου δεν νιωθω καλα ουτε ασχημα με εμενα δεν εχω τασεις αυτοκτονιας ουτε κινητρο για να ζησω περιμενω υπομονετικα να περασουν τα χρονια, οχι δεν ειμαι δειλος απαθης ειμαι περνανε απο μπροστα μου ευκαιριες για σχεσεις για φιλιες και εγω καθομαι απλα εκει δεν αφορουν εμενα ολα αυτα το μονο που φοβαμαι-συχενομαι ειναι οταν θα "πρεπει" να σερβιρω καποιο παραμυθι για να με αφησουν στην ησυχια μου δεν καταλαβαινω γιατι θα πρεπει να ασχολουνται μαζι μου η μαλλον για την ακριβεια πως μπορουν να ενδιαφερονται για εμενα. ισως με λιγα λογια επρεπε να πω οτι δεν ζω δεν εχω κανενα ενδιαφερον για εμενα τα γραφω ολα αυτα γιατι τις τελευταιες μερες η στρατια απο δικαιολογιες που εφτιαξα για να καλυψω την αληθινη? μου φυση ειναι ενα βημα πριν την καταρευση της και αυτο μου προκαλει αφορητο ψυχικο πονο δεν ξερω πως να αντιδρασω να παραδεχτω την γενικη αδιαφορια μου προς καθε τι? την ατολμια μου να μιλησω? να προσπαθησω να ζησω και εγω και αν ναι πως γινεται αυτο και κυριως απο που ξεκιναμε?
ευχαριστω προκαταβολικα οποιον προσπαθησει να μου εξηγησει τι ειμαι και τι πρεπει να κανω...