πόσοι απο σας καταφεραν και άλλαξαν τρόπο σκέψης μετά την κατάθλιψη?

Καλησπέρα,

Είχα βάλει και ένα προηγούμενο θέμα σχετικά με το πώς είσαι μετα την κατάθλιψη και αφού έχεις αποδεχτεί ποιοί είναι οι λάθος συνειρμοί που έκανε κάποιος πριν την κατάθλιψη...

για να είμαι πιο κατανοητή θα πω εν συντομία την ιστορία μου...

μεγάλωσα σε ένα ωραίο περιβάλλον με παιδικούς φίλους μέσα σε οικογενειακά πλαίσια αλλά κάνωντας και τις αταξίες μας κάποιες φορές...

στην πόλη που πέρασα ως φοιτήτρια...ακολούθησα έναν δρόμο λίγο αντίθετο σε σχέση με αυτόν που μεγάλωσα...δηλαδή με τράβηξαν πιο πολύ παρέες οι οποίες στο χωριό μου θα τους έλεγαν μάλλον αλήτες....

με τα πολλά ακολούθησα έναν δρόμο που έχει να κάνει σα να ήμουν τοξικομανής...

δέν έχω πάρει ποτέ ηρωίνη το ξεκαθαρίζω...

απλώς με τράβηξε αυτό που λέμε "αλητεία"...

εκείνη την περίοδο όταν γυρνούσα στο χωριό σνόμπαρα τους περισσότερους παιδικούς μου φίλους επειδή είχαν ακολουθήσει έναν πιο life style τρόπο ζωής...

υπήρχαν βέβεα ένα-δύο άνθρωποι που είμασταν σε αυτό το μοτίβο... αλλά από τα περισσότερα άτομα είχαμε αποκοπεί...

όταν ήρθε η περίοδος να πώ τί να κάνω με τη σχολή?? εκεί ήταν το πρώτο χαστούκι
διότι έπρεπε να διαμορφώσω την ζωή μου σύμφωνα με την ανάγκη να τελειώσω την σχολή...και παράλληλα να ακολουθήσω έναν επαγγελματικό δρόμο πράγμα το οποίο σνόμπαρα μέχρι εκείνη την περίοδο...λόγο της "αλήτικης" ζωής...

τό θέμα είναι ότι δεν μπορούσα να πείσω τον εαυτό μου να αλλάξει...γιατί έλεγα...εγώ δεν αλλάζω, θα μείνω αυτή που είμαι και άλλα τέτοια (πες ότι με αυτό τον τρόπο έδειχνα την εναντίωση μου με το σύστημα κατα κάποιον τρόπο)...λόγο αυτής της εσωτερικής κόντρας έπεσα σε κατάθλιψη...διότι ναι μεν αφοσιώθηκα στην σχολή αλλά δεν μπορούσα να κόψω με το παρελθόν μου μιας και τα παιδιά που συναναστρεφομουν στην πόλη που πέρασα δεν μου είχαν κάνει τίποτα...απλά έπρεπε να αλλάξω τρόπο ζωής...διότι αυτοί συνέχιζαν την αλήτικη ζωή κάτι το οποίο εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω αλλά έπρεπε να αφοσιωθώ στη σχολή και να σοβαρευτώ λιγάκι...

τώρα πια μετά απο την συμβολή γιατρού και φαρμάκων έχω βρεί μία δουλειά σε άλλη πόλη απο αυτή που σπούδαζα (την σχολή δεν την έχω τελειώσει ακόμα) αλλά δεν μπορώ να κάνω φίλους στην πόλη γιατί δεν ξέρω ποια είμαι και σε κάποια πράγματα δεν έχω κατασταλάξει ακόμα...

εννοώ ότι καθώς μάζεψα τον εαυτό μου...σταμάτησα να σνομπάρω τους παλιούς μου φίλους στο χωριό αλλά ακόμα και τώρα νιώθω πως κάτι δεν κολλάει...

επίσης στην πόλη που δουλεύω ναι μεν πάω καλά στην δουλειά...υπάρχει επικοινωνία...αλλά δεν μπορώ να βρώ φίλους γιατί απ' την μία συναντάω καλά παιδιά αλλά κάποια πράγματα μου φαίνονται ξενέρωτα, απ' την άλλη συναντάω παιδιά που θεωρούνται λίγο πιο ανησύχοι κάτι δεν κολλάει και εκεί...

θα ήθελα την συμβολή κάποιου που καταλαίνει περίπου σε τί φάση είμαι...

Γίνετε να κολλήσεις με κάποιον σε όλα τα σημεία; Έχω την εντύπωση, μιλώντας εκ πείρας, ότι τα προβλήματα που περνάς σου αλλάζουν ούτως ή άλλως τρόπο σκέψης ή τουλάχιστον έτσι θα πρεπε!

Αυτή η αλλαγή στον τρόπο ζωής σου (όταν γράφτηκες στην σχολή) σχετίζεται μήπως και με μια αμφισβήτηση του εαυτού σου; Εντοπίζεις δηλαδή την "αρχή" της κατάθλιψης τότε ή μόλις κατάλαβες ότι έπρεπε να πάρεις την ζωή στα χέρια σου;

νομίχω η αρχή της κατάθλιψης ήταν όταν κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω τη ζωή στα χέρια μου...

η αλλαγή στο τρόπο ζωής όταν πέρασα στη σχολή σχετίζεται ότι δεν είχα στο κεφάλι μου τί είναι σωστό και τί όχι
θέλω να πώ πως στο χωριό μου είχα μάθει ένα τρόπο ζωης που μου τον μάθαν και οι γονείς μου και το φιλικό περιβάλλον που προσφέρει ένα χωριό σε σχέση με την πόλη... δηλασδή πάντα στο χωριό ήξερα τί να κάνω και τί όχι...

όταν πέρασα στην σχολή επειδή ήμουνα μόνη μου...ήταν σα να χάθηκε αυτός ο προγραμματισμός και οι φωνές των γονιών μέσα στο κεφάλι για το τί να κάνεις και τι όχι...έτσι με τράβηξαν οι πειρασμοί της πόλης όπως τους λέω και άφησα λίγο την ήρεμη ζωή που προσφέρει ένα χωριό και έκανα καγκουριές... δεν ξέρω αν με καταλαβαινεις?

Σε καταλαβαίνω.... αν και δεν έπαθα κατάθλιψη από εξωγενείς παράγοντες...

Τώρα που τα έχεις βάλει όλα σε μια σειρά, για πιο λόγο πιστεύεις ότι δεν μπορείς να βρεις φίλους; Νοσταλγείς τους παλιούς καιρούς; Δεν είναι πάντως απαραίτητο να κάνεις παρέες με άτομα που δεν πιστεύεις οτι ταιριάζεις... Την σχολή πως και δεν την συνεχίζεις;

αρχικά μετα απο αυτές τις αλλαγές στην ζωή μου δεν ξέρω τί πρέπει να κρατήσω και τί να αφήσω πίσω...

επιπλέον...απ' την στιγμή που πηγαίνω στο χωριό μου για να δώ τους δικούς μου πρέπει να βγαίνω και έξω...δεν γίνεται να μένω μες το σπίτι..
επομένως όταν βγαίνω έξω πρέπει να προσαρμοστώ σε αυτό το περιβάλλον του χωριού γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική λύση...

δεν γίνεται να πάω να πίνω μπύρες μόνη μου...θα πάω στο κλασσικό μαγαζί που βγαίνουν σχεδόν όλοι...δεν ξέρω αν έχεις ιδέα απο χωριό...εντάξει είμαστε σχετικά μεγάλο χωριό...
βασικά όσον αφορά το χωριό μπορώ πολύ απλά να προσαρμοστώ σε κάτι που ήμουν απο τότε που ζούσα εκεί... όμως τότε επηρέαζα αρκετό κόσμο με τις απόψεις μου και κυρίως τους φίλους μου...οι οποίοι μετά απο όλο αυτό νομίζω δεν με πέρνουν στα σοβαρά... είναι σα να έχω μέινει λίγο πίσω κατά κάποιο τρόπο...γιατί αυτοί τελειώσαν τις σπουδές είναι πιο κατασταλαγμένοι κάπως....+ αυτό που έπαθα και τον δρόμο που ακολούθησα και ότι τους σνόμπαρα...

τώρα απο κεί και πέρα είναι το θέμα με την πόλη...απ' την στιγμή που δεν ξέρω τι να κρατήσω και τί να αφήσω πίσω δεν μπορώ να κάνω το βήμα να γνωρίσω ανθρώπους... γιατί απο τη μία λέω να ασχοληθώ με τα επαγγελματικά μόνο είναι λίγο μονότονο... θες να βγεις έξω να πείς και μια βλακεία ξέρω γω... απ' την άλλη δεν παίζουν πολλά λεφτά...

είμαι άνθρωπος που ασχολούμε με αρκετά πράγματα και δεν έχω βρεί κάποιον να ταιριάζουμε δεν ξέρω...

απο κει και πέρα στην πόλη που είχα περάσει παλιά έκανα σχεδόν αποκλειστικά και μόνο παρέα με άτομα που ακούγαμε την ίδια μουσική...
άτομα που τα γνώρισα στη σχολή...απο συναυλίες κλτπ όπου όλες αυτές οι καταστάσεις με οδήγησαν σε ένα αδιέξοδο...όπως είπα και πιό πάνω...

απο κεί και πέρα πλέον προσπαθώ να βρώ ένα νόημα στη δουλειά... αλλά πάντα αυτό μου με άγγιζε περισσότερο ήταν η μουσική η οποία με οδήγησε σε ένα αδιέξοδο... γενικά ταυτίστηκα αρκετά με τα συγκροτήματα που άκουγα, που είτε λέγαν διάφορα έτσι πεσιμιστικά πράγματα είτε είχαν σχέση με ναρκωτικά...

θέλω να πω δεν είχα σκεφτεί ποτέ τον εαυτό μου επαγγελματία... επομένως πρέπει να προσαρμοστώ σε αυτές τις καινούργιες συνθήκες και να αλλάξω λίγο τις απόψεις μου όσον αφορά το σύστημα και γενικότερα όλης αυτής της κατάστασης με τα κοινωνικο-πολιτικά που ασχολιόμουν παλιά...

Εάν σου πω ότι δεν βρίσκω κάποιο σοβαρό πρόβλημα ώστε να έχεις πάθει κατάθλιψη, τι θα μου πεις; Με κάθε σεβασμό βέβαια στο πρόβλημα σου αλλά αν συγκρίνεις την ζωή σου με την ζωή άλλων ανθρώπων εδώ μέσα, θα δεις ότι είσαι πολύ καλύτερα και δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέσαι.


Να ρωτήσω και κάτι άλλο; Η κατάθλιψη σου είναι διεγνωσμένη από γιατρό κανονικά;

ναι είναι διαγνωσμένη απο τον γιατρό και απο μένα...

πάντως και γώ έτσι όπως τα διαβάζω αν ήμουν κάποιος άλλος θα έλεγα αυτή δεν έχει κατάθλιψη...

η διάγνωση του γιατρού ήταν καταθλιπτική διαταραχή και σύγχυση...

τώρα δε νομίζω πως έχω κατάθλιψη λόγω των φαρμάκων αλλά τα ερωτήματα παραμένουν...

α και κάτι άλλο...μπορεί όντως να σου φαίνεται λίγο υπερβολικό με όλα αυτά να έπαθα κατάθλιψη αλλά είναι γεγονός...

σύγχυση? Μπαίνει αυτό στην διάγνωση; Τι ακριβώς είναι αυτό;

Πολλά "πρέπει" βλέπω... Τί εννοείς επαγγελματία; Όλοι κάποτε πρέπει να γίνουμε παραγωγικοί. Δεν είναι ο εαυτός σου αλλά ένα κομμάτι του.

η σύγχυση όπως μπορώ να την καταλάβω είναι ότι έχεις πολλά πράγματα στο μυαλό σου αλλά δεν ξέρεις πιο είναι το σωστό...

και λες τα πράγματα είναι έτσι...μετά λες όχι δεν είναι έτσι και παει λέγοντας...

Εμενα μου μοιαζει πιο πολυ σαν μια πορεια προς την ωριμανση . Ναι η φοιτητικη ζωη δεν κραταει για παντα και απο την στιγμη που θα μπεις στον στοιβο τον επαγγελματικο επερχονται πολλες αλλαγες. Πρεπει να επανακαθορισεις τους στοχους σου και τι ειναι αυτο που θες.

Δεν θα ελεγα οχι και εγω στο να γυρνουσαν τα ανεμελα φοιτητικα χρονια , αλλα απο την αλλη δεν ειναι τοσο ασχημα. Το να στηριζεσαι στις δυναμεις σου , το να γινεσαι σιγα-σιγα ανεξαρτητος και πιο υπευθυνο ατομο και να προσαρμοζεσαι στις εκαστοτε συνθηκες και δυσκολιες ειναι μια προκληση. Ειδικα τωρα με την κριση το να γινεις ανεξαρτητος φανταζει πολυ δυσκολο.

Και φυσικα η αλλαγη απο ενα Life-style σε αλλο δεν ειναι και το πιο ευκολο στον κοσμο. Αλλα ολα αλλαζουν.

η σύγχυση όπως μπορώ να την καταλάβω είναι ότι έχεις πολλά πράγματα στο μυαλό σου αλλά δεν ξέρεις πιο είναι το σωστό...

και λες τα πράγματα είναι έτσι...μετά λες όχι δεν είναι έτσι και παει λέγοντας...

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Εάν σου πω ότι δεν βρίσκω κάποιο σοβαρό πρόβλημα ώστε να έχεις πάθει κατάθλιψη, τι θα μου πεις; Με κάθε σεβασμό βέβαια στο πρόβλημα σου αλλά αν συγκρίνεις την ζωή σου με την ζωή άλλων ανθρώπων εδώ μέσα, θα δεις ότι είσαι πολύ καλύτερα και δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέσαι.

---

Gypsy, δε συμφωνώ με το σκεπτικό αυτό καθόλου..
Δηλαδή μέσω σύγκρισης θα βλέπουμε τα χειρότερα και θα λέμε ''πω πω χάλια ο τάδε, χάλια.. οκ, άρα εγώ είμαι μια χαρά, δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέμαι''; Σημασία έχει πώς νιώθει ο καθένας από εμάς.
Εξάλλου ο καθένας μας επηρεάζεται διαφορετικά από αυτά που βιώνει και αντιδρά διαφορετικά σε αυτά απ' ότι κάποιος άλλος.



mariafil,

ναι, όταν η εφηβεία τελειώνει και αρχίζεις να ωριμάζεις παίρνοντας υπεύθυνα αποφάσεις για τον εαυτό σου δεν είναι εύκολο.
Όταν βάζουμε στην άκρη ένα παλιό αλλά οικείο τρόπο ζωής και μπαίνουμε στη διαδικασία να προσαρμοστούμε σε ένα νέο χρειαζόμαστε χρόνο.

Σου αρέσουν όμως αυτά που κάνεις τώρα; Ο τρόπος ζωής; Το περιβάλλον; Είναι δική σου επιλογή;
Σε ρωτάω καθώς ανέφερες ότι «πρέπει να προσαρμοστώ σε αυτές τις καινούργιες συνθήκες και να αλλάξω λίγο τις απόψεις μου όσον αφορά το σύστημα και γενικότερα όλης αυτής της κατάστασης με τα κοινωνικο-πολιτικά που ασχολιόμουν παλιά...»
Ποιος επιβάλει αυτό το ''πρέπει''; Η οικογένεια, η κοινωνία, η παράδοση;
Εσύ πώς νιώθεις για όλες αυτές τις αλλαγές;

και μένα έτσι μου φαίνεται. πορεία προς την ωρίμανση.

Διαμαντάκι συμφωνώ αλλά όταν εδώ μέσα βλέπω παιδιά που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά, παιδιά που μεγάλωσαν με αλκοολικούς γονείς και δεν είχαν το γονεικό πρότυπο όπως πρέπει να είναι, ανθρώπους με ψυχώσεις και διαταραχές προσωπικότητας που εκτός από το πρόβλημα τους έχουν ν' αντιμετωπίσουν και τον ρατσισμό τότε είναι φυσικό κάποιες άλλες περιπτώσεις να μου φαίνονται λιγότερο σημαντικές.