Είτε παντρευτείς, είτε δεν παντρευτείς πάλι θα μετανιώσεις...
Κάποιος φιλόσοφος είπε το παραπάνω απόφθεγμα που έβαλα ως τίτλο...
και το έβαλα με βάση του ότι απο προσωπικές μου εμπειρίες γενικά ακολουθούσα ένα σκεπτικό και πίστευα πως είναι το σωστό...
με την συναναστροφή μου όμως με διαφορετικό κόσμο κατάλαβα πως κάποια πράγματα που αποτελούν θεμέλιο για τον εαυτό μου δεν είναι και ο νόμος... το σωστό δηλαδή...
όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια γενικότερη αμφισβήτηση του εαυτού μου και αναπόφευκτα την κατάθλιψη...
βλέπωντας τα πράγματα και απο την μια και απο την άλλη πλευρά... και απο παρέες και απο κοινωνικούς χώρους...
εγώ καταλαβαίνω πως ο καθένας έχει σχηματίσει μια δική του άποψη για το τί είναι η αλήθεια και το σωστό πράγμα το οποίο δεν συμβαδίζει με την γενική πραγματικότητα...
αυτό που κατάλαβα λοιπόν είναι πως η αλήθεια δεν είναι μια...
τώρα απο κει και πέρα... παραμένωντας αναποφάσιστη και χωρίς ξεκάθαρη άποψη για διάφορα θέματα αυτό έχει επίπτωση στην ψυχολογία μου καθώς αν δεν έχεις το θάρρος της γνώμης σου απλά είσαι ένας παθητικός θεατής όλων αυτών που συμβαίνουν και μπορεί και την ποιό ακραία άποψη να την θεωρείς σωστή...
τώρα πια μη έχοντας κάποιο σημείο αναφοράς... ίσως την οικογένεια και την κοινωνική μου τάξη καθώς η οικογένεια και η κοινωνική σου τάξη καθορίζει ίσως τί είναι σωστό και τι λάθος...
θα παραθέσω και ένα παράδειγμα.... απο το http://www.nooapocalypsis.org/html/a...naisthima.html
"Ο χώρος του εγκεφάλου διαμορφώνεται από το περιβάλλον στο οποίο εκπαιδεύεται, δηλαδή τον χώρο και τον χρόνο, και δημιουργεί τον τρόπο που λειτουργεί η σκέψη για να παράγει λογική.
Ο κυρ Παναγιώτης μόλις σχόλασε απ’ την δουλειά του θέλησε να πάρει μια μπουγάτσα. Στάθηκε έξω απ’ το μαγαζί και λέει στον νεαρό: «Μια μπουγάτσα με κρέμα, μου δίνεις;». Την ίδια στιγμή σταματά δίπλα του ένα πολυτελές αυτοκίνητο, ανοίγει το πίσω τζάμι και ένας άλλος κύριος ζητά κι αυτός μια μπουγάτσα με κρέμα. Ο μικρός του καταστήματος δίνει τις μπουγάτσες στους κυρίους. Ο κυρ Παναγιώτης ρωτά: «Τι σου θέλω μικρέ;». Ο κύριος απ’ το αυτοκίνητο ρωτά : «Πόσο σου οφείλω νεαρέ;». Ο νεαρός απαντά : «5 ευρώ». Ο κυρ Παναγιώτης ρώτα έκπληκτος : «Πόσο;!» και την ίδια στιγμή ο κύριος απ’ το αυτοκίνητο απορεί: «Μόνο;!». Ο κυρ Παναγιώτης έδωσε τα χρήματα με βαριά καρδιά, ενώ ο άλλος κύριος σχολιάζοντας τον κυρ Παναγιώτη είπε στον οδηγό του: «Τι μίζεροι άνθρωποι που υπάρχουν!» και έπειτα απόλαυσε ευχαριστημένος την μπουγάτσα του. Βλέπουμε δύο υποκειμενικές λογικές, οι οποίες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, λόγω του τρόπου που η σκέψη του καθενός παρήγαγε την λογική εκ των δεδομένων που ο χώρος και ο χρόνος έχει δώσει στον εγκέφαλο. Οι δύο αυτές λογικές , ως προς τις τιμές των προϊόντων, διέφεραν λόγω της διαμορφωμένης γνώσης του εγκεφάλου από τα διαφορετικά εισοδήματα τους. Η λογική του κυρ Παναγιώτη είχε το χρώμα της στεναχώριας και η λογική του άλλου κυρίου είχε το χρώμα της κριτικής και του πλούτου. Τα εισοδήματα των ανθρώπων λοιπόν μπορούν και διαφοροποιούν τη λογική τους και η υποκειμενική αυτή λογική αλλοιώνει τις έννοιες και τις αξίες προσαρμόζοντας τες κατά το δοκούν."
παραθέτοντας το παραπάνω παράδειγμα θέλω να μου πεί κάποιος ποιός απο τους δύο κυρίους του παραδείγματος έχει δίκιο? εγω θα έλεγα ότι έχει δίκιο αυτός που δεν έχει πολλά λεφτά αλλά και οι δυο άνθρωποι του παραδείγματος είναι μια πραγματικότητα...
δεν ξέρω αν καταλαβαίνεται το σκεπτικό μου....
τέλος πάντων όλο αυτό το πράγμα με έχει οδηγήσει σε μια αντικοινωνικότητα (δεν βγαίνω έξω)
καθώς ο καθένας τα βλέπει απ' την μεριά του κάτι που δεν αντιστοιχεί και στην συνολική πραγματικότητα... αυτό που λέμε το βλέπω σφαιρικά....
που να πάμε και στα πολιτικά που ο καθένας θεωρεί την άποψη του σωστή...
αυτά...
