Μισώ τη δουλεία μου...

Έχω να μπω γύρω στον ένα χρόνο στην παρέα σας. Καλησπέρα σε όλους και καλό φθινόπωρο!

Το θέμα που θέλω να μοιραστώ είναι για τη δουλειά μου που πραγματικά τη μισώ. Δουλεύω εδώ και 1,5 χρόνο σε μια γνωστή εταιρεία. Όταν με κάλεσαν για συνέντευξη τότε δεν πίστευα στην τύχη μου. Από τις πρώτες ημέρες όμως κατάλαβα ότι το κλίμα τελικά δεν είναι και τόσο καλό αλλά έκανα υπομονή γιατί με την κρίση και την τρομερή ανεργία δεν είχα άλλη επιλογή απ το να κάτσω... Τα πράγματα εξελίσσονταν μέρα με την μέρα σε αρρωστημένα. Πλέον ξέρω κάθε πρωί που ξυπνάω ότι είναι για μένα ένα μαρτύριο, κάθε μέρα θα έχω τσιρίδες από τους προϊσταμένους, διαταγές, να δουλεύω ασταμάτητα χωρίς ούτε ένα διάλειμμα (αλήθεια δεν έχω κάνει ποτέ όσο και αν ακούγεται ψέμα) Στους 2 πρώτους μήνες και όταν δεν ήξερα καλά καλά τη δουλειά κάνανε μείωση προσωπικού και από 3 'ατομα που ήμασταν στο τμήμα γίναμε μιάμιση. Μία εγώ και άλλη μια για 4ωρο. Έχω γίνει άλλος άνθρωπος, σιχαίνομαι την καθημερινότητα μου, κλαίω συνέχεια δεν χαίρομαι τίποτα απολύτως στη ζωή μου και πολλές φορές παρακαλάω να μην ξημερώσει μέρα για μένα. Τους έχω μιλήσει τούς αρκετές φορές, έχω εκφράσει την απογοήτευσή μου πλέον τους δείχνω με το παραμικρό και τον εκνευρισμό μου άλλα τίποτα. Μένω μόνη μου τα έξοδα τρέχουν κάθε μέρα οι γονείς μου μένουν επαρχεία και δεν μπορώ να παραιτηθώ. Ψάχνω συνέχεια για δουλεία αλλά τίποτα. Περνάει κάποιος παρόμοια φάση με τη δική μου?
Ευχαριστώ πολύ...

ο τόνος στο ι να φανταστώ πως δεν είναι τυχαίος?

δεν έχω προσωπική εμπειρία, αλλά τώρα τελευταία μια φίλη μου περνάει σχεδόν το ίδιο πρόβλημα.
Είναι σε ένα γνωστο όμιλο, παίρνει ικανοποιητικά λεφτά αλλά έχει φρικαρει με τις συνθήκες στη δουλειά της.
Κάπως έτσι έχει αρχίσει να ψάχνεται για κάτι άλλο, γιατί μερικές φορες πρεπει να βάζουμε πάνω από όλα την ψυχική μας υγεία και μετά τα εξοδά μας.
Αν έλεγες πως έχεις προοπτική καριέρας εκεί, θα σου έλεγα να το πολεμήσεις. Απ ότι κατάλαβα όμως είσαι απλή υπάλληλος.
Μήπως να έψαχνες σιγά-σιγά για κάτι άλλο?

ποσο εισαι?οι περισσοτεροι εχουμε περασει ζορια με δουλειες. σκεψου πως δεν ειναι κατι μονιμο. ειχα κ εγω αφεντικα που χουφτωνανε, αφεντικα που βριζανε, παραλογιζοντουσαν η σηκωναν χερι...απ το 1 αυτι να σου μπαινει κ το αλλο να βγαινει. θελει σιδερενιο στομαχι , κ επισης σκεψου πως δεν θα πεθανεις κιολας. ξερω πως ο ψυχολογικος πολεμος ειναι τραγικος 9 ωρες την μερα αλλα εσυ να σαι απαθης. ουτε κλαματα ουτε να αντιμιλας. τοτε θα δεις πως θα αλλαξει το πραμα. ολο ναι θα λες...

ναι ο τόνος μπήκε εκ παραδρομής και πάλι καλά που μου το είπες γιατί δεν το πρόσεξα καν...
Ψάχνω εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αλλά υπάρχει τρομερή ανεργία. Μαζί με μένα όσους φίλους και γνωστούς μου έχω που είναι άνεργοι ή ψάχνουν για δουλειά όλοι λένε πως ούτε το τηλέφωνο δεν χτυπάει για συνέντευξη.... Όσο γι αυτό που μου λες ότι μερικές φορές πρέπει να βάζουμε τη ψυχική μας υγεία πρώτα και μετά τα έξοδα μας, άμα αυτή τη στιγμή παραιτηθώ και μένω επί ξύλου κρεμάμενη κυριολεκτικά (δεν θα έχω να πληρώσω ούτε καν το ενοίκιο) το μόνο σίγουρο είναι με μια τέτοια κίνηση δεν θα σώσω τη ψυχική μου υγεία αλλά θα βάλω και άλλα προβλήματα στο κεφάλι μου. Δεν ξέρω... νιώθω πολύ άσχημα, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που λένε. Σκέφτομαι ότι τελικά ίσως όντως να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω τη ζωή μου και τρελαίνομαι. Αύριο θα πάω και πάλι θα είναι μια μέρα κόλαση... Προσπαθώ να φτάσω σε ένα σημείο που να μη με αγγίζει τίποτα στη δουλειά αλλά δεν μπορώ. Ίσως έτσι μόνο σωθεί η ψυχική μου υγεία και ισορροπία.

Broken_DoLL είμαι 26. Αυτό ακριβώς που λες προσπαθώ να πετύχω! Πως θα το καταφέρω? επηρεάζομαι πολυ. τα δίνω όλα πάνω στη δουλειά μου και δεν βλέπω εκτίμηση. Ίσα ίσα οι συμπεριφορές τους καθημερινά είναι κάτι παραπάνω από απαράδεκτες. Επίσης ο φόρτος εργασίας είναι πλέον ασφυκτικός. Γυρίζω σπίτι και παραμιλάω από την κούραση.

Μήπως πρεπει λιγο να κουλάρεις? και να βρεισ άλλους τροπους εκτονωσης εξω απο την δουλειά σου? Κάποιο χόμπι?

Υπάρχει προοπτική καριέρας και ανέλιξης;

Eίναι το αντικείμενο των σπουδών σου ή αυτό που σ' ενδιαφέρει να ακολουθήσεις;

Αν ναι, τότε χρειάζεται υπομονή, επιμονή και προσήλωση στον στόχο σου, no matter what

Aν όχι, τότε να εξακολουθήσεις να ψάχνεις, εσύ και φίλοι/γνωστοί/συγγενείς, μέχρι να βρεις κάτι καλύτερο. Τουλάχιστον κάτι που να μην σε ζορίζει τόσο πολύ και παράλληλα να σου δίδει δυνατότητες να συνεχίσεις την ζωή σου χωρίς δραματικές αλλαγές

Να γνωρίζεις πως καλό εργασιακό περιβάλλον σε όλα τα επίπεδα, πολύ δύσκολα βρίσκεται, είτε είσαι υπάλληλος είτε στέλεχος. Αν και για τα στελέχη σε αρκετές περιπτώσεις τα πράγματα είναι πολύ πιο δυσάρεστα.

Προσδιόρισε λίγο και το τι αναζητάς ως προς το επαγγελματικό σου μέλλον.

Καριέρα με ότι αυτό συνεπάγεται ή απλά μια θέση εργασίας;

ωχ μάνα μου...

Quote:

---

Originally Posted by mikaela86

ναι ο τόνος μπήκε εκ παραδρομής και πάλι καλά που μου το είπες γιατί δεν το πρόσεξα καν...
Ψάχνω εδώ και πάρα πολύ καιρό. Αλλά υπάρχει τρομερή ανεργία. Μαζί με μένα όσους φίλους και γνωστούς μου έχω που είναι άνεργοι ή ψάχνουν για δουλειά όλοι λένε πως ούτε το τηλέφωνο δεν χτυπάει για συνέντευξη.... Όσο γι αυτό που μου λες ότι μερικές φορές πρέπει να βάζουμε τη ψυχική μας υγεία πρώτα και μετά τα έξοδα μας, άμα αυτή τη στιγμή παραιτηθώ και μένω επί ξύλου κρεμάμενη κυριολεκτικά (δεν θα έχω να πληρώσω ούτε καν το ενοίκιο) το μόνο σίγουρο είναι με μια τέτοια κίνηση δεν θα σώσω τη ψυχική μου υγεία αλλά θα βάλω και άλλα προβλήματα στο κεφάλι μου. Δεν ξέρω... νιώθω πολύ άσχημα, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα που λένε. Σκέφτομαι ότι τελικά ίσως όντως να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω τη ζωή μου και τρελαίνομαι. Αύριο θα πάω και πάλι θα είναι μια μέρα κόλαση... Προσπαθώ να φτάσω σε ένα σημείο που να μη με αγγίζει τίποτα στη δουλειά αλλά δεν μπορώ. Ίσως έτσι μόνο σωθεί η ψυχική μου υγεία και ισορροπία.

---

Σκεψου αν αξιζει ολο αυτο. Η δουλεια ειναι για να μας ανεβαζει, και δεν την κανουμε καλα οταν υποφερουμε. Αν αυτο που κανεις δεν ειναι στα ενδιαφεροντα σου, σκεψου για κατι άλλο..

πηγαινε σε καποιον συμβουλο... ψαξε για καποιον ειδικό ψυχολογο που ασχολειτε με θεματα εργασιακου περιβαλλοντος... πιστευω οτι μπορει να σε καθοδηγησει για το πως να προσαρμοσεις τη συμπεριφορα σου σε ολη αυτη την κατασταση ωστε να μειωθει το αγχος σου... προσπαθησε να αντεξεις ειναι μια καλη ευκαιρια να γινεις πιο δυνατη.. :)
αν σε παρηγορει εχω μια φιλη που περναει ακριβως τα ιδια αυτη την περιοδο..τρεχει για τα παντα, της τη λένε και μαλιστα όλοι, σχολαει 4 ωρες μετα χωρις να αμειβεται, οι συναδερφοι της ειναι κυριως γυναικες και της εχουν κανει τη ζωη κολαση... περνανε και αλλοι τα ίδια..

Quote:

---

Originally Posted by julias

Σκεψου αν αξιζει ολο αυτο. Η δουλεια ειναι για να μας ανεβαζει, και δεν την κανουμε καλα οταν υποφερουμε. Αν αυτο που κανεις δεν ειναι στα ενδιαφεροντα σου, σκεψου για κατι άλλο..

---

Όχι δεν αξίζει σίγουρα... Δεν είμαι μόνο εγώ που νιώθω έτσι και η συνάδελφός μου παρόμοια αισθάνεται. Άλλοι δεν άντεξαν και έφυγαν. Πραγματικά είναι ιδιαίτερο το κλίμα σε αυτή τη δουλειά. Θα συνεχίσω να ψάχνω για άλλη δουλειά δεν έχω βλέπεις και άλλες επιλογές αλλά ξέρω πως στις μέρες μας είναι πολύ πάρα πολύ δύσκολο να βρεθεί κάτι.(ειδικά χωρίς γνωστό) Πάντως πολλοί μου λένε ότι πλέον είναι μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων που περνάνε τραγικά στις δουλειές στους κυρίως επειδή οι εργοδότες εκμεταλλεύονται την κρίση και την ανεργία. Δεν ξέρω κατά ποσό ισχύει αυτό. Και μέχρις στιγμής δεν είδα και κάποιον που να γράφει ότι περνάει παρόμοιες καταστάσεις.

Quote:

---

Originally Posted by ME&I

πηγαινε σε καποιον συμβουλο... ψαξε για καποιον ειδικό ψυχολογο που ασχολειτε με θεματα εργασιακου περιβαλλοντος... πιστευω οτι μπορει να σε καθοδηγησει για το πως να προσαρμοσεις τη συμπεριφορα σου σε ολη αυτη την κατασταση ωστε να μειωθει το αγχος σου... προσπαθησε να αντεξεις ειναι μια καλη ευκαιρια να γινεις πιο δυνατη.. :)
αν σε παρηγορει εχω μια φιλη που περναει ακριβως τα ιδια αυτη την περιοδο..τρεχει για τα παντα, της τη λένε και μαλιστα όλοι, σχολαει 4 ωρες μετα χωρις να αμειβεται, οι συναδερφοι της ειναι κυριως γυναικες και της εχουν κανει τη ζωη κολαση... περνανε και αλλοι τα ίδια..

---

δεν ξερω αν το να αντεξει θα της κανει καλο! Μηπως πρεπει να κοιταξει για κατι άλλο, αν μπορει, αλλιως να προσπαθησει να αντεξει..

Σε ευχαριστώ πολύ! Δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο αλλά νιώθω ότι το έχω ανάγκη θα με βοηθήσει. Από τη στιγμή που πλέον έχω βουλιάξει ψυχολογικά και οι σκέψεις μου, η καθημερινότητά μου όλα τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν σε αυτή την παλιοδουλειά...
Η συνάδελφός μου πάει σε ψυχολόγο λόγω προσωπικών της προβλημάτων κυρίως αλλά και της δουλειάς. και μπορώ να πω ότι είναι πιο χοντρόπετσι. Άλλες φορές όμως κι αυτή λυγίζει.

Quote:

---

Originally Posted by mikaela86

Σε ευχαριστώ πολύ! Δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο αλλά νιώθω ότι το έχω ανάγκη θα με βοηθήσει. Από τη στιγμή που πλέον έχω βουλιάξει ψυχολογικά και οι σκέψεις μου, η καθημερινότητά μου όλα τα πάντα ξεκινούν και τελειώνουν σε αυτή την παλιοδουλειά...
Η συνάδελφός μου πάει σε ψυχολόγο λόγω προσωπικών της προβλημάτων κυρίως αλλά και της δουλειάς. και μπορώ να πω ότι είναι πιο χοντρόπετσι. Άλλες φορές όμως κι αυτή λυγίζει.

---

μονο ψαξτο καλα, βρες εναν καλο ψυχολογο, ζητα απο γνωστο σου να σου συστήσει καποιον ή ακομα κ απο τον διαχειριστή του φορουμ...

Quote:

---

Originally Posted by julias

δεν ξερω αν το να αντεξει θα της κανει καλο! Μηπως πρεπει να κοιταξει για κατι άλλο, αν μπορει, αλλιως να προσπαθησει να αντεξει..

---

Αυτό είναι που με τρελαίνει julias ότι ψάχνω πολύ καιρό για δουλειά δεν παίρνουν ούτε για συνέντευξη. Και δυστυχώς όσους άνεργους ξέρω τους συμβαίνει το ίδιο. Υπάρχουν φίλοι μου που ψάχνουν πάνω από χρόνο δουλειά και σκεφτόμουν ότι μάλλον δεν πολυψάχνουν στην πραγματικότητα αλλά όταν ξεκίνησα κι εγώ να ψάχνω τότε κατάλαβα ότι είχαν απόλυτο δίκαιο. Σε 2 συνεντεύξεις που πήγα στο παρελθόν που είπαν και οι 2 ότι δέκτηκαν πάνω από 800 βιογραφικά και το πιστεύω. Στον ξάδερφό μου που ζητούσαν Β. λογιστή τους πήγαν κοντά 400 βιογραφικά.
Απ ότι καταλαβαίνεις δεν έχω και πολλές επιλογές απ το να προσπαθήσω να αντέξω.. Μόνο που δεν ξέρω πως θα το καταφέρω αυτό.
Πάντα ζήλευα τους ανθρώπους που δεν χαμπαριάζουν από αγχωτικές και καταπιεστικές καταστάσεις και ανθρώπους που με το που κλείσουν την πόρτα του γραφείου τα ξεχνάνε όλα και συνεχίζουν να ζουν τη ζωή τους. Εγώ φεύγω πάντα με τρομερά νεύρα και με τα μούτρα στο πάτωμα. Δεν ήμουν έτσι...