Printable View
Πιστευετε οτι υπαρχει ζωη μετα θανατο? Η περναμε στην ανυπαρξια? Εγω μεχρι προσφτα πιστευα \"τυφλα\" οτι σιγουρα κατι υπαρχει αλλα τωρα βρισκομαι σε αμφιβολιες, χωρις καποιο λογο απλα ισως λογο της ασχημησς ψυχολογιας μου. Εσεις τι πιστευετε? Την αποψη του ο καθενας..
Τίποτα δεν υπάρχει. Το σώμα μας το τρώνε τα σκουλήκια, όσο για την ψυχή..... πιστεύω πως ακόμα και αν υπάρχει, μετά θάνατον στερείται συνειδήσεως.... επομένως δεν είναι εγώ. Ίσως υπάρχει κάτι με μορφή ενέργειας που απελευθερώνεται στο σύμπαν. Αλλά χωρίς αναμνήσεις, χωρίς συγκρότηση.
Αυτή είναι η γνώμη μου.
Τίνα
Και συγνώμη, ειλικρινά, αν η απάντησή μου δεν είναι εμψυχωτική, αλλά πιστεύω πως πρέπει να βλεπουμε την πραγματικότητα κατάματα και να μάθουμε να διαχειριζόμαστε την αλήθεια. Και η δικιά μου αλήθεια αυτή είναι.
Φιλικά πάντα,
Τίνα
Σπύρο το ερώτημα σου ίσως είναι το πιο θεμελιώδες για την ανθρώπινη υπαρξη (και τι ειρωνια το πιο θεμελιώδες να αφορά τον αφανισμό της) ..
σε μια παράφραση ενός γνωστου μύθου θα σου κανω μια ερώτηση: \'ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ?΄
Ο φυσικός θάνατος δείχνει να είναι ένα ζώτικής σημασίας θέμα για τον άνθρωπο . Χρησιμοποίησα ηθελημένα το παράδειγμα ενός τόσου μεγάλου άνδρα επείδη αυτός οπώς και άλλοι τόσοι τεράστιοι της ιστορίας αφησαν πίσω τους μια τέτοια μνήμη του ονόματος τους που κοντεύω να πιστέψω οτι υπάρχει ένας παράδεισος οπου μπαίνεις και μένεις όσο υπάρχουν κάποιοι να σε θυμούνται , όσο υπάρχουν ζωντανοί που κάνουν αναφορά στο όνομα σου . . . έχει πεθάνει άραγε ?
Οπως και νά χει αυτό που θέλω να κρατήσεις σαν δική μου ταπεινή αποψη είναι πως πεθαίνοντας (και επειδή η φυσική μας έχει διδάξει οτι η ενέργεια απλά αλλάζει μορφή και ποτέ δεν χάνεται ) ΙΣΩΣ επιστρεφουμε σε κάποια άλλη μορφή , κατώτερη ή ανώτερη .\'Η απλά γυρίζουμε στο απο αιώνες (εννοώ το διάστημα πριν τη γέννηση μας) γνώριμο και πολύ οικείο καθεστώς της ανύπαρξίας .
Με σεβασμο και δέος μπροστά στις κατακτήσεις του ανθρώπινου πνεύματος και της επιστήμης θέλω να σου δώσω και μια δευτερη απάντηση πιό συνεπή στην πραγματικότητα :
ΔΕΝ ΞΕΡΩ.....!!!
Προτιμω να μεινω στο δεν ξερω για μενα... Γιατι πραγματικα με φοβιζει η ανυπαρξια..Με φοβιζει παρα πολυ. Φοβαμαι τοσο που δεν ειμαι λειτουργικος και τωρα που ζω. Δε μπορω να νιωσω με τιποτα καλα γιατι παντα ζουσα με την ελπιδα οτι κατι υπαρχει και μετα. Και τωρα με ολες αυτες τις αμφιβολιες. . . . . Ελπιζω απλα καποτε να το ξεπερασω για να νιωθω καλα.
Αυτό που μου μου είπαν κάποτε, τότε που δεν άκουγα κανέναν και τίποτα, και με βοήθησε πολύ ήταν αν και όχι για τον ίδιο ακριβώς λόγο αλλά για την ματαιότητα των πάντων γύρω μου ήταν το εξής:
Συμφιλιώσου με αυτό και δέξου το.
Ελπίζω να σε βοηθήσει και εσένα φίλε μου Σπύρο που τόσο πολύ σε φοβίζει και σε ταλαιπωρεί, το πιστεύω ότι θα συμφιλιωθείς κάποια στιγμή και θα ηρεμήσεις, το εύχομαι κιόλας και σε όλους όσους αντιμετωπίζουν παρόμοια πράγματα. :)
Ομως γιατι να μην υπαρχει κατι οπως μας διδαξε η θρησκεια μας? Γιατι οχι? Κανεις δε καταφερε να αποδειξει ποτε ουτε αυτο αλλα και ουτε το αντιθετο...
Όλα κινουνται σε μια σφαιρα σχετικοτητας.Πόσο μάλλον ο Θανατος που επι σειρα αιώνων δημιουργει το μεγαλυτερο απ\'ολα τα ερωτηματικα.Κανεις δεν προκειται να απαντησει σωστα γιατι πολυ απλα δεν υπαρχει σωστη απαντηση.
Ευτυχως απ\'τη μια γιατι διαφορετικα θα αλλαζαν πολλα στην \"φυσικη\" ροη των πραγματων .Ασε που θα έχαναν τη δουλεια τους όοολοι αυτοι που βγαζουν λεφτα \"εξηγώντας\" το ανεξήγητο..:P
Οποτε..ζουμε και απολαμβανουμε :)
Οποτε..υπαρχει δεν υπαρχει..σκασιλα μας! (μηπως εχουμε και αλλη επιλογη?)
Spyro θα ήθελα να κάνω και εγώ ένα λογικό συνειρμό για το τι πιστεύω.
Το σίγουρο είναι πως ούτε εγώ βέβαια όπως και κανένας άλλος δεν θα σου
Απαντήσει στο ερώτημα με τον τρόπο που περιμένεις να ακούσεις, διότι πολύ
Απλά κανείς δεν το ξέρει.
Σκέψου όμως το εξής απλό
Τώρα σε τρομάζει η έννοια της ανυπαρξίας επειδή έχεις λογική και προσπαθείς
Να την εξηγήσεις η και να την αισθανθείς. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο
Και κάπου εγκλωβίζεσαι. ίσως να βλέπεις στην ανυπαρξία μια αιώνια
Φυλακή και έτσι μπλοκάρεις.
Για σκέψου όμως αν όντως υπάρχει αυτή η ανυπαρξία μεταθάνατο δεν είναι λογικό Να μην μπορείς να την νιώσεις-αισθανθείς εφόσον θα είσαι ανύπαρκτος! ?
ʼρα στην ουσία δεν υφίσταται καμία φυλακή και καμία ανυπαρξία
Η τουλάχιστον αν ισχύει κάτι τέτοιο δεν θα μπορείς να το αισθανθείς άρα και
Να Βασανίζεσαι.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα λυπών δεν είναι η μεταθανάτια ανυπαρξία (αν αυτή φυσικά υπάρχει) αλλά ο φόβος που μας δημιουργεί στη ζωή η ιδέα της.
Με λίγα λόγια η ανυπαρξία είναι ανύπαρκτη για έναν ανύπαρκτο και δεν τον βασανίζει! Γιατί αγχώνεσαι για κάτι που δεν θα νιώσεις ποτέ?
Ήμουν όσο πιο απλοϊκός μπορούσα ελπίζω και σαφής :) όπως επίσης ελπίζω
Να κατανόησα τον βαθύτερο φόβο σου και να σε βοήθησα
Η λογική (τουλάχιστον η δική μου) λέει ότι δεν υπάρχει τίποτα. Η ασφαλέστερη προσέγγιση είναι ο αγνωστικισμός δηλαδή ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Έπειτα υπάρχουν πάρα πολλές θρησκείες, δοξασίες, πεποιθήσεις που λένε ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατο. Προσωπικά αισθάνομαι άνετα με όλες τις παραπάνω πιθανότητες. Μετά από το θάνατο πολύ αγαπημένου μου προσώπου πάντως έχω διαπιστώσει ή μάλλον είχα διαπιστώσει μερικούς μήνες μετά ότι όλα αυτά που μας ανησυχούν είναι πραγματικά άνευ σημασίας. Μερικές φορές το ξεχνάω αλλά προσπαθώ να το θυμάμαι. Ότι και να κάνουμε, όσο και να ανησυχούμε και να στεναχωριώμαστε εκεί θα καταλήξουμε όλοι χωρίς εξαίρεση και σίγουρα. Αυτό κάνει τα πράγματα, τα μικροπράγματα που μας στεναχωρούν να χάνουν εντελώς τη σημασία τους. Αυτή η συνειδητοποίηση όταν εγώ την πετυχαίνω, έχει την ίδια επίδραση πάνω μου σαν να περνούσα τη μέρα μου μετά από ένα ανόητο ξενύχτι. Τα \"πρέπει\" εξασθενούν, οι επιθυμίες μου πέρνουν την πρώτη θέση, εκφράζομαι πολύ πιο ελεύθερα και δεν κολλάω πουθενά. Το υπερεγώ κάθεται στο πίσω κάθισμα...! Μακάρι να γινόταν πιο συχνά αυτό. Για μένα αυτή είναι η μεγαλύτερη... \"συνεισφορά\" της σκέψης περί θανάτου... Να ζεις όπως θες.
αν δεν υπαρχει τιποτα, τοτε γιατι δεν κανει ο καθενας ο,τι θελει?
γιατι δε ξοδευουμε τη μερα μας περνωντας καλα? γιατι ασχολουμαστε τοσο πολυ με το αν ποναμε ή αν προκαλουμε πονο στους αλλους?
νομιζω οτι αν η ζωη ηταν κατι που σε λιγα χρονια θα σβησει παντελως, δε θα ειχε νοημα να προσπαθουμε να την κανουμε καλυτερη.
εγω θεωρω πως ολοι πιστευουμε σε κατι διαρκες..
Γιατί έτσι γίνεται πιο διασκεδαστικό.Quote:
Originally posted by atwa
αν δεν υπαρχει τιποτα, τοτε γιατι δεν κανει ο καθενας ο,τι θελει?
γιατι δε ξοδευουμε τη μερα μας περνωντας καλα? γιατι ασχολουμαστε τοσο πολυ με το αν ποναμε ή αν προκαλουμε πονο στους αλλους?
διασκεδαστικο και το να πονας??
εν μερει εχεις δικιο..
ο μαζοχισμος του ανθρωπου..
Ίσως γιατί νομίζουμε ότι δεν μπορούμε ν\' αντέξουμε τον πόνο. Οπότε κάνουμε ότι νομίζουμε ότι θα τον απομακρύνει. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα ζούμε. Στο πίσω μέρος του μυαλού μας νομίζω ότι μας δέρνει η δυσιδαιμονία ότι θα ζήσουμε για πάντα.Quote:
Originally posted by atwa
αν δεν υπαρχει τιποτα, τοτε γιατι δεν κανει ο καθενας ο,τι θελει?
γιατι δε ξοδευουμε τη μερα μας περνωντας καλα? γιατι ασχολουμαστε τοσο πολυ με το αν ποναμε ή αν προκαλουμε πονο στους αλλους?
Πως θα καταφερω να ηρεμησω απο υτη τη σκεψη? Δε ψαχνω απαντηση σε αυτο το ερωτημα απλα τροπο να ηρεμησω μες αυτο. Ουτε ψυχιατρος ουτε ψυχολογος νιωθω οτι θα μα κανει καλυτερα... Ισως ειναι κατι που θελει καιρο. Η ισως και να ειμαι ετσι απο δω και περα, με στιγμες βασανισμου στο μυαλο μου για αυτο το ερωτημα. Και ξερω καθε τι πιθανο που θα πει οποισδηποτε του στυλ \"και να σκεφτεσαι ετσι δεν αλλαζει τιποτα, ουτως η αλλος ετσι βρεθηκαμε εδω ετσι γεννηθηκαμε δε μπορεις να το αλλαξεις, αποδεξου το κτλ.\"... ΔΕ ΜΠΟΡΩ ομως... Απλα δε μπορω.... Δε ξερω γιατι αλλα δε μπορω να σκεφτω λογικα, κατι με εμποδιζει... Εχω απογοητευτει... Δε με αφηνει να ζω κανονικα οπως πριν αυτο, τα βλεπω ολα απαισιοδοξα.
Στο κεντρο ψυχικης υγειας παντως πιτευω οτι δεν υπαρχει λογος να συνεχισω να πηγαινω αφου πια δε μπορει να μου λυσει τα προβληματα γιατι απλα μου λεει τα ιδια που μπορουμενα συζητησουμε και μαζι σας εδω και μαλιστα εσεις τα λετε και καλυτερα χαχα... Επισης εδω πεφτουν πολλα στο τραπεζι απο διαφορετικα ατομα οποτε... Λεω να ξεκινουσα με καναν ψυχολογο να μου αλλαξει λιγο το τροπο σκεψης αν μπορει και αυτος..
Σπυρο μου πιστευω ειναι νωρις ακομα για να περιμενεις να λυθουν τα προβληματα.Αν θυμαμαι καλα δεν πηγαινεις και πολυ καιρο.Επειτα περα απο τη βοηθεια οποιουδηποτε ψυχολογου,ψυχιατρου ή και φαρμακευτικης αγωγης το σημαντικοτερο ειναι η προσωπικη μας προσπαθεια.Θα ελεγα να συζητησεις με τον γιατρο σου το οτι δεν πιστευεις οτι σε βοηθαει και να βρειτε μαζι μια λυση.Και εγω οταν πρωτοπηγαινα αυτο πιστευα οτι αδικα πηγαινω και οτι δε γινεται τιποτα.Τωρα αν παλι πιστευεις οτι δεν μπορει να γινει κατι εκει που πηγαινεις ψαξε για καποιον αλλο ψυχολογο ή ψυχιατρο.Μην κανεις το λαθος να συγχεεις το φορουμ με τη βοηθεια που μπορει να σου προσφερει καποιος ειδικος.Εδω μπορουμε να συζητησουμε τις αποψεις μας και να πουμε τις εμπειριες μας και να βοηθησει ο καθενας οσο μπορει αλλα ως εκει.Σε καμια περιπτωση δεν αντικαθιστα τον ειδικο.
Μην απογοητευεσαι που δεν εχεις δει ακομα αποτελεσματα.Χρειαζεται χρονος και προσπαθεια,ομως σιγουρα καποια στιγμη θα αισθανθεις καλυτερα.
Φιλικα
Νικη
Νικη δε ξερω αν διαβασες απο την αρχη το topic και τις καταχωρησεις μου, απλα δε βλεπω πως μπορει να με βοηθησει στο θεμα αυτο που με κανει να νιωθω τοσο ασχημα... Και πιστψε με το παλευω πολυ ν αλλαξω το τροπο που το βλεπω το συγκεκριμενο πραγμα και να νιωθω οπως πριν αλλα δυσκολο...Δε λεω ευτυχωςεχω ξεφυγει δοξα το θεο απο τη περιοδο εκεινη πριν 2 μηνες με το πολυ στρες, κρισεις πανικου και γενικα σε εξαρση και τα καταθλιπτικα συναισθηματα π ηταν. Σε αυτα ναι, βοηθαει πολυ ενα ειδικος πιστευω αλλα στο θεμα που με απασχολει ωρα.... δυσκολο... Αλλα με επεισες δε θα το παρατησω ετσι απλα, θα το συζητησω και μαζι του και θα δουμε..
Σπύρο, αυτό που σου έγραψε ο αλέξανδρος3 είναι όλα τα λεφτά κατά τη γνώμη μου. \"\'Ολα όσα μας παιδεύουν είναι άνευ σημασίας!\". Ακριβώς έτσι είναι.
Από την άλλη, αν το 21 στο΄όνομά σου συμβολίζει την ηλικία σου, σκέψου ότι έχεις πολύ μεγάλη διαδρομή να διανύσεις. Να ερωτευθείς, νοιώθωντας ότι νικάς έτσι το θάνατο, να κάνεις παιδιά, που σε κάνουν να νοιώθεις το ίδιο....
Δεν χρειάζεται να φοβάσαι τον θάνατο- όσο είσαι ζωντανός, αυτός δεν υπάρχει, όταν θα είσαι πια νεκρός- αυτός θάναι ανύπαρκτος.
:)
Σπυρο μου το ερωτημα σου νομίζω πως είναι μια απο τις βασικότερες διαπραγματευσεις που έχουμε να κάνουμε στον κόσμο . Ο τρόπος με τον οποίο θα διαλέξουμε ν απαντήσουμε απέναντι σ αυτή τη διαφαινόμενη ματαιότητα .
θέλω να μοιραστώ μαζί σου τις παρακάτω σκέψεις επιγραμματικά :
- Ανησύχησε πιο πολύ για το ΠΡΙΝ και όχι για το μετά (εξάλλου αν υπάρχει κάτι που έχουμε να διεκδικήσουμε για μετά αυτό πρέπει να το κάνουμε σ αυτή τη ζωη)
-δίνονται ανα τους αιωνες μαθήματα για το πως να ζεί κάποιος (θρησκείες ,πνευματικες κινήσεις ,πολιτισμός κ.α )και όχι για το πώς να πεθάνεις καλά (κάποιοι το ονόμασαν ευ θνήσκειν) και εννούμε την απόδωση ενός ικανοποιητικού νοήματος για τον καθένα στο γεγονός του θανάτου .Η αλλίως μια εκπαίδευση στην ουσιαστική επίγνωση των ορίων της ανθρώπινης φύσης
- Δυο συστάσεις απο μένα που νομίζω οτι αξίζουν τον κόπο : www.theinterviewwithgod.com (πραγματικά ένα site που πιστεύω οτι θα σε αναπτερώσει) και το βιβλίο \'\'Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος\'\' ( the road the less travelled\'\') ekd. Κεδρος συγ. ΔΡ. Σκότ Πεκ , αμερικάνος ψυχίατρος , χωρίς επιφύλαξη . Σπάνια συστήνω βιβλία
αντε καλή συνέχεια ...
Ολα ειναι σκατα γαμω τη κοινωνια μου γαμω, οι δικοι μου δεν καταλαβαινουν την κωλοτυφλα τους στο πως νιωθω, η κοπελα μου κοιταει τη γαμημενη τη παρτη της και ουτε αυτη καταλαβαινει πως νιωθω και ισα ισα νομιζει οτι δε προσφερω στη σχεση και μαλακιες... Οι φιλοι? Δεν τους λεω κατι για να μην τους ριξω γιατι δε θα με καταλαβουν πρωτον, δευτερον θα τους ριξω και τριτον δε τα μπορω τα \"ελα θα σου περασει χαλαρωσε κτλ.\". Και απτην αλλη εκτος ολων αυτων στο ******** το κεντρο ψυχικης υγειας καθεται με ακουει με ακουει μου λεει και 2 πιπες και την επομενη συναντηση ξανα.... Τελος, το μυαλο μου να βασανιζεται εκτος αυτων και με τα υπαρξιακα, υπαρχει Θεος, υπαρχει παραδεισος η χανομαστε.. Παιδια πραγματικα, αν δεν υπαρχει, δεν υπαρχει και ελπιδα..... Ολα ειναι...............
Δε μπορω να καταλαβω πως θα γινω καλα οπως πριν......... και πως θα φτιαξουν τα πραγματα... Μου φαινονται χωρις ελπιδα... Που υπαρχει λιγο φως, λιγη ελπιδα...... Ζητηται ελπιδα. . . . . . .
Sorry που κανω τετοια καταχρηση και γραφω ξανα και ξανα, αλλα τα γραφω οπως μου ερχονται... Ολα μου φαινονται μαυρα, Ο Λ Α ..... Και με πιανουν κλαματα και ομως η σωτηρια πουθενα.... Γιατι....
Να πω κάτι χωρίς να είμαι ειδικός.
Έχω και \'γω τις ιδεοληψίες μου. Ας πούμε όταν δεν αισθάνομαι καλά μπορεί να κολλήσει το μυαλό μου σε καμιά βλακεία και να το σκέφτομαι συνέχεια.
Όταν όμως αισθάνομαι καλά τότε όλες αυτές οι \"έμμονες ιδέες\" δεν υπάρχουν κι όταν το μυαλό μου πάει σ\' αυτές, τις προσπερνάει αμέσως.
Τι θέλω να πω μ\' αυτό. Το ότι έχεις τις μαύρες σου φαίνεται. Μήπως το μυαλό σου ψάχνει διέξοδο από το κακό συναίσθημα και κολλάει σε τέτοιες \"έμμονες ιδέες\" όπως π.χ. αν υπάρχει ανώτερη δύναμη κι αν όχι τι κάνουμε.
Αυτό που λέω είναι ότι αν τελικά ανέβει η διάθεση σου τότε κι αυτά θα μειωθούν ή θα εξαφανιστούν. Τώρα το πως γίνεται αυτό.... δεν ξέρω να σου πω. Ύπάρχουν άνθρωποι που έχουν τα πάντα κι είναι δυστυχισμένοι, άλλοι που δεν έχουν τίποτα και μοιάζει να μη τους λείπει τίποτα. Για όλους εμάς που είμαστε στο ανάμεσα κι είμαστε οι περισσότεροι, μάλλον είναι θέμα του να ανακαλύψουμε τι μας τρώει και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε στη ζωή μας αυτό που μας ενοχλεί. Πάντως όσο πιο πολύ εκτίθεσε σε πράγματα διαφορετικά τόσο αυξάνουν οι ελπίδες να βρεις τι σου πάει και τι όχι...
Ας πούμε με τις φιλίες. Έχω δει ότι υπάρχουν δύο άνθρωποι με τους οποίους συζητάω τα πάντα και πάντα με βοηθάνε. Το ίδιο κάνω και \'γω. (περιττό να πω ότι σκοτώνομαι γι\' αυτούς) Υπάρχουν κι άλλοι που τους έχω κατατάξει στους μαλάκες, μπορεί να μην είναι οι άνθρωποι, αλλά με τη χημική αντίδραση μαζί μου αυτό τους βγαίνει. Μάλλον το ίδιο πιστεύουν κι αυτοί για μένα.
Αλλά τελικά ψάξε, ανοίξου και βρες. Δεν είμαστε όλοι συμβατοί με όλα και \"τα καράβια δεν έχουν φιαχτεί για να μένουν στο λιμάνι\", όπως λέει και μια παροιμία. Αλλά και στις φιλίες που έχεις δες αν μπορείς να ανοιχτείς... μερικές φορές σε εκπλήσει ευχάριστα ο άλλος όταν εσύ είσαι ειλικρινής. Γενικά δεν μπορούμε να πάρουμε αν δεν δώσουμε. Δούναι και λαβείν. Αλλά ακόμα κι αυτό δεν ισχύει με όλους. Μόνο με αυτούς που θα δεις ότι αξίζουνε για σένα.
Αγαπητέ Σπύρο,
Θεωρώ ότι η \"εμμονή\" σου σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα έχει να κάνει με το γεγονός ότι τουλάχιστον αυτή τη στιγμή δεν περνάς καλά στη ζωή σου. Πρόσεξε, δε λέω πως είναι παράλογος ο προβληματισμός σου σχετικά με τη μεταφυσική, αλλά άλλο προβληματισμός και άλλο αυτή η αγωνιώδης ένταση με την οποία βιώνεις αυτό τον προβληματισμό.
Τολμώ να υποθέσω ότι ο φόβος της ανυπαρξίας μετά τη ζωή συνδέεται με ένα αίσθημα ανυπαρξίας σου στο τώρα που ζεις. Με λίγα λόγια, πρέπει, κατά τη γνώμη μου να ασχοληθείς με τη σχέση σου με τον εαυτό σου και τη ζωή σου. Έχει αποδειχτεί ότι τα άτομα νεαρής ηλικίας που απασχολούνται με τέτοιου είδους σκέψεις περνάνε από μια μάλλον καταθλιπτική φάση. Το θάνατο το φοβόμαστε και τον βλέπουμε μπροστά μας, όταν η ζωή μας΄είναι \"νεκρή\"... και δε μπορούμε να απολαύσουμε το τώρα.
Όπως έχει ειπωθεί και στην υπέροχη ταινία \"Ο κύκλος των χαμένων ποιητών\", ο Θορώ έλεγε \"τι κρίμα να φτάσει κανείς στο τέρμα της ζωής του και να καταλάβει ότι δεν έχει ζήσει...\"
Βέβαια, το να ζούμε δεν είναι τόσο απλό, όσο ακούγεται και φαίνεται... Ιδίως το να μπορούμε να ζούμε με νόημα τη ζωή μας και να είμαστε αυθεντικοί μέσα σε αυτήν και να περνάμε καλά.
Ακόμα κι αν υπάρχει ή δεν υπάρχει τίποτα μετά από αυτή τη ζωή, το θέμα είναι πώς θα τη ζήσουμε. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τη ζήσουμε καλύτερα, και στο μετά, αναλόγως των δεδομένων θα πορευτούμε...
Είναι τρομακτικό και ματαιωτικό να ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε. Ποιος δεν τρομάζει; Γι\'αυτό και τόσες οι θρησκείες και οι φιλοσοφίεςγια το μετά θάνατον.
Μα είναι ακόμα πιο ματαιωτικό να μη μπορούμε να ζήσουμε, ενώ υπάρχουμε, να μην εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε το εσωτερικό μας δυναμικό και να μη ζήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας τη μοναδικότητα που είμαστε.
Για μένα λοιπόν, ο σκοπός της ζωής και το νόημα της ύπαρξης είναι η αυτοπραγμάτωση. Ούτε να παντρευτούμε ούτε να κάνουμε παιδιά απαραίτητα. Να γίνουμε ο εαυτός μας. Να γίνουμε το καλύτερο δυνατό που μπορούμε σύμφωνα με τις προδιαγραφές μας και να απολαμβάνουμε όσο περισσότερο μπορούμε το ταξίδι.
Η ύπαρξή μας δεν έχει αξία μόνο αν ξέρουμε ότι θα συνεχιστεί επ\'άπειρον. Γιατί αυτό θα καθιστούσε καθετί ανάξιο, αν δεν ήταν διαχρονικό και μόνιμο. ʼλλωστε, όλα σε αυτή τη ζωή δεν κάνουν κύκλους;
Τέλος, αυτό που προτείνω είναι δουλειά με τον ευατό μας (ψυχοθεραπευτική). Σε σένα μάλιστα, θα πρότεινα αν μπορείς να βρεις υπαρξιακό θεραπευτή). Η υπαρξιακή ψυχοθεραπεία ασχολείται ακριβώς με το νόημα της ζωής και το φόβο του θανάτου. Και σύμφωνα με αυτήν, δεν υπάρχει δοσμένο νόημα στη ζωή (άλλο αυτά που λέει η κοινωνία και η θρησκεία). Για τον καθένα ξεχωριστά, η ζωή είναι μια πρόκληση και η πρόκληση να βρει ο καθένας νόημα για τη δική του ύπαρξη και να τη ζήσει όπως νομίζει. Αυτό προϋποθέτει υπαρξιακή ελευθερία που είναι όμως τόσο δύσκολη. Τόσο δύσκολο να είσαι πραγματικά ελεύθερος, να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεών σου, να επιλέγεις εσύ για σένα.
Κι αυτό είναι πιστέυω ένα άλλο θέμα που προκύπτει από τα σημειώματά σου. Βγαίνει πολύς θυμός και μια αίσθηση θυματοποίησης, \"κανείς δε με καταλαβαίνει ή δε θα μπορέσει να με καταλάβει\". Εσύ ο ίδιος όμως καταλαβαίνεις και γνωρίζεις τον εαυτό σου; Δεν είναι μομφή, προς Θεού, είναι ερώτημα που επευθύνεται σε όλους μας. Γνωρίζουμε ποιοι είμαστε και πού πάμε;
Σ\'ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες με τα μηνύματά σου να συνειδητοποιήσω αυτές τις σκέψεις μου που πρώτα σε μένα απευθύνονται και μετά να τις εκφράσω και εδώ.
Ξέχασα να προτείνω, αν διαβάζεις, βιβλία του Yalom ο οποίος είναι ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της Υπαρξιακής Ψυχοθεραπείας στη σύγχρονη εποχή.
Συγκεκριμένα, το βιβλίο του \"Ο δήμιος του έρωτα\" έχει έναν πολύ ωραίο πρόλογο για το νόημα της ύπαρξης, ενώ σα βιβλίο δεν κουράζει, διότι αποτελείται από ξεχωριστές και αυτοτελείς ιστορίες ψυχοθεραπείας.
Sorry αν κούρασα με τον υπαρξισμό, δεν προπαγανδίζω υπέρ συγκεκριμένων σχολών ψυχοθεραπείας, δεν είμαι καν εκπρόσωπος αυτής της κατεύθυνσης, αλλά αισθάνομαι ότι οι μεταφυσικές ανησυχίες έχουν άμεσα και άρρηκτα να κάνουν με το νόημα της ζωής.
Perimpanoy, σε ευχαριστω για οσα εγραψες και οχι δεν ειναι καθολου βαρετα ουτε κουραστικα...Ισα ισα, τα διαβασα με πολυ ενδιαφερον. Οσο για την καταθλιτπικη φαση που αναφερεις και ο ειδικος μου ειπε οτι περναω μια ηπια καταθλιψη.. Δε βλεπω ομως να βγαινω απο αυτη. Ειμαι πολυ καλυτερα απο πριν ενα μηνα και απο πριν 2 βδομαδεσ μπορω να πω, αλλα αυτα τα ερωτηματα με βασανιζουν ακομα. Θα αξιοποιησω οσο καλυτερα μπορω αυτα που ειπες. Μηπως ομως ειναι και οτι απο μικρος μεγαλωσα με την πεποιθηση αυτη της θρησκειας, της ορθοδοξης συγκεκριμενα αν και δεν εχει νοημα το σε ποια πιστευει ο καθενας και οτι τωρα που αρχισα να σκεφτομαι και την αλλη εκδοχη νιωθω αυτη τη συγκρουση που σου προκαλει μεσα σου το οτι τοσα χρονια πιστευες κατι και μηπως τελικα δεν ειναι ετσι...
Αγαπητέ Σπύρο,
Φυσικά και καταλαβαίνω αυτό που λες, διότι κι εγώ μεγάλωσα σε συντηρητική ορθόδοξη οικογένεια... Οπωσδήποτε παίζει ρόλο αυτό, γιατί το να έχεις δεδομένο και τακτοποιημένο το υπαρξιακό σου θέμα (με την πεποίθηση \"α, εντάξει, εγώ όταν θα πεθάνω θα πάω στην άλλη ζωή. οπότε no problem\") σε οδηγεί σε μια αίσθηση ασφάλειας, μην πω και επανάπαυσης καμιά φορά.
Τώρα που διερευνάς μια άλλη προοπτική, μπορεί να σε πιάνει ένας τρόμος παραπάνω, ειδικά αν η ζωή και η ευημερία σου μέχρι τώρα είχε στηριχθεί σε μεγάλο βαθμό σε αυτού του είδους την εκδοχή και σε αυτού του είδους γενικά την άποψη (υπάρχει Θεός, άρα, δε θα με αφήσει και εμένα κτλ κτλ) και όχι στην προσωπική σου προσπάθεια για ζωή.
Το θέμα είναι πως είσαι καλύτερα, όπως λες, και πως συνεχίζεις την προσπάθεια. Και βέβαια, την απάντηση του γιατί προβληματίζεσαι τελικά τόσο πολύ και έχεις ουσιαστικά \"μπλοκαριστεί\" σε αυτή τη μεταφυσική σκέψη, μπορείς να τη βρεις μόνο μέσα σου, υπάρχει μέσα σου, απλώς θέλει διερεύνηση.
Ένας τρόπος είναι να σκεφτείς¨\"τι συνέβαινε πριν που ήμουν καλά και δεν είχα αυτό το άγχος του θανάτου και τι συμβαίνει τώρα; Τι άλλαξε στη ζωή μου, τι μεσολάβησε, μετά από ποιο γεγονός άρχισα να πέφτω κλπ;\"
Το σίγουρο πάντως είναι ότι με αυτά τα συμπτώματα (ήπια κατάθλιψη, έντονη μεταφυσική ανησυχία) ο ευατός μας βαράει ένα καμπανάκι, όπως αρέσκομαι να λέω. Είναι στο χέρι μας να καταλάβουμε τι προσπαθεί να μας πει ο εαυτός μας.
Κάποιος ειδικός έχει πει πως η κατάθλιψη στη ζωή ενός ατόμου είναι δέίγμα ότι πρέπει αυτό το άτομο να προβεί σε δραστικές αλλαγές στη ζωή του.
Έύχομαι όλοι να μπορούμε μέσα από τέτοιες περιόδους και συμπτώματα να μαθαίνουμε καλύτερα τον ευατό μας και να ερχόμαστε όλο και πιο κοντά σε εμάς.
Καλή συνέχεια!
Αυτο που δε συνεβαινε πριν ηταν οτι ημουν μια χαρα υγιειης, ενω μετα επαθα τη μαλακια στα καλα του καθουμενου και εκανα εγχειρηση και απο τοτε σαν να μου γκρεμιστηκαν ολα γιατι αρχισα να τα σκεφτομαι αλλιως. Βεβαια, καμπανακι ο εαυτος μου μου χτυπουσε απο πιο νωρις, εδω και εναν ολοκληρο χρονο, εναν ολοκληρο χρονο υπηρχαν στιγμες που δεν ενιωθα καλα, ενιωθω μονος απο φιλους και γενικα ειχα μια μικρη απαισιοδοξια ανα μικρα διαστηματα. Οσο για τις αλλαγες που λες, τι αλλαγες μπορει να κανει ενας ανθρωπος δλδ. ειναι ευκολο να το λες αλλα πραγματικα να αλλαξει τι? Να αλλαξω σχολη? Να αλλαξω δουλεια? Να αλλαξω σπιτι? Τι??
Ενω ειχα και εχω αρκετες παρεες, και τη κοπελα μου ενιωθα καπως. Ηταν που ηθελα να ειμαι σε ολα και γαι ολους παρων και ετσι ο Σπυρος να σου συνεχως μια στο Αιγαλεω με τα παιδια απο τη σχολη καπακι στη κοπελα μου μετα να δω και τον Αλεξη στο Ψυχικο και παλι απο την αρχη. Καθε μερα ηθελα να τα προλαβαινα ολα και ολους. Μπορει να φταιει και αυτο... Αλλα μονος ετσι δε μπορω να βρω την ακρη
o peisitratos eixe pei to eksiS: de fobamai to thanato giati otan iparxw egw den iparxei autos enw otan iparxei autos den iparxw egw.kalo e? emena pantws mou aresei i idea oti to swma aposintithetai, to trwne ta skoulikakia, ta skoulikakia ta trwne oi xwlenitses, tis xelwnitses tis trwne oi aetoi, i ginetai lipamsa gia ta louloudakia, pou me tin ekpnoi tous apeleuthterwnoun meros twn ousiwn proslabane ston aera, kai pou talouloudakia ta trwne oi katsikoules.i ili mas tha dioxeteutei mesw autis tis diadikasias sto simpan, estw kai sti apeiroelaxisti morfi tou apeiroelaxistou.ara.tha yparxoume.
Τι να πω εμενα αυτη η ιδεα δε μαρεσει και τοσο. Παντως εκατσα και το σκεφτηκα. Δεν ειμαστε αυτοδημιουργητοι, ουτε καταγομαστε απο μικροβια μικροοργανισμους κ ετσι. Ο ανθρωπος και καθε τι στη φυση ειναι οπως το αυτοκινητο, το πλυντηριο και καθε μηχανη. Πολυπλοκη που παιρνει ενεργεια απο καυσιμα η ρευμα πχ. Ετσι και ο ανθρωπος, υπαρχει Θεος και μας δημιουργησε, η δημιουργια του ομως ειναι τελεια. Εμεις φτιαχνουμε μηχανικα κ ετσι. Ο Θεος δημηουργησε κατι πολυπλοκοτερο και αφενος τελειο. Ολα ειναι σε τοσο τελεια ισοροπια. Υπαρχει Δημιουργος. Υπαρχει. Και επειδη δεν ειμαστε και μηχανες, εχουμε ψυχη,πνευμα οπως θες πες το.
Πολλές θεωρίες έχουν διατυπωθεί για το θέμα της ύπαρξης.Αν σκεπτείς κι εσύ λίγο και ο καθένας μας,το πολύ πολύ να σχηματίσεις άλλη μια...Αξίζει να εμβαθύνουμε αλλά μέχρι πόσο και με ποιο τίμημα;Μήπως τελικά το νόημα της ζωής και την απάντηση για τη συνέχιση της το βρίσκει κανείς μέσα από την ίδια τη ζωή;;Εξάλλου τις βασικές αρχές τις έχουμε πάρει όλοι μας(σεβασμός,αγάπη,κατανόη� �η)..Ας τις εφαρμόσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ με θάρρος και τότε θα βελτιωθούν όλα..
Στον κόσμο μας θαρρώ ότι κυριαρχούν μαύρα χρώματα..Μα \"αν κοιτάς για πολύ ώρα την άβυσσο,κοιτάζει κι αυτή μέσα σου\"..Πόσο μάλλον αν έχεις γεννηθεί μέσα σε αυτήν..Εξ\'ου και ο πεσιμισμός.Όταν αλλάξει το πλαίσιο ίσως αλλάξουμε και οπτική και βρούμε πολλά νοήματα και αλήθειες...
Spyrako egw s3e antithesh me tous ipoloipous pou prospathisan na apantisoun se afto sou to erwtima tha se protrepsw na stamatiseis na psaxneis thn apantish...
exeis skeftei pwte pws kapia erwtimata iparxoun gia na paramenoun erwtimata?dld to xereis kai to xerw pws sigoura tha erthei h mera pou tha to matheis...ma einai afto pou thes pragatika na matheis thn apantish?H prosmonh tou anapantexou einai apo monh ths mia aiglh pou xriazomaste oloi............................................Sk epsou px kathe fora pou erwteyosoun mia kopela na mporouses na matheis aftomata an kai afth niwthei gia sena analoga...ma afto tha xalage olh th domh tis ipotheshs...tha xanotan afto to glyko \'an\' apo to mialo sou kai tha erxotan sth thesh tou h sigouria pou pragmatika se poles katastaseis einai apla...shmanth
Kai loipon me afth th skepsh se afinw thes pragmatika na matheis thn apantish?skepsou to kai an afto pou nomizeis einai pws thes na matheis thn apantish steile m ena e-mail kai pisteyw exw mia pio sigekrimenh apantish gia sena...
Sorrow μονο και μονο απο περιεργεια, τι συγκεκριμμενη απαντηση μπορει να εχεις να μου πεις? Βασικα ποια θελω να πιστευω εχω λυσει το θεμα μεσα μου αυτο, αν και ακομα καπου βαθεια παει να ξαναβγει αλλα δε του δινω σημασια. Αλλα πραγματικα θα με ενδιεφερε η απαντηση σου
Είναι πολυ ανθρώπινο να αναρωτιώμαστε τι μπορει να συμβαίνει μετά από αυτό που αποκαλούμε \"θάνατο\".
Και για σκεφτείτε ότι το μόνο σίγουρο γεγονός της ζωής μας είναι ο \"θάνατος\", δεν ξέρουμε το πότε και το πως , όμως ξέρουμε ότι θα συμβεί. Η δύναμη της ζωής μας κάνει να το \"ξεχνάμε\", να υποκρινόμαστε ότι δεν ξέρουμε τίποτε για αυτό, μάλλον να το ξορκίζουμε με την λησμονιά..
Αλλά υπάρχει και θα συμβεί.
Και μετά τι?
Ολες οι φιλοσοφίες που εμπνεύστηκε ο άνθρωπος και όλες οι θρησκείες που αναζήτησε είναι για να ξορκίσουν αυτήν την αγωνία.
Και πορευόμαστε στη ζωή σφυρίζοντας αδιάφορα για τον θάνατο γιατί ίσως , μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε.
ΑΝ ζήσουμε αυτό το φωτεινο (?) κομμάτι της υπαρξής μας με Ομορφιά, Καλοσύνη, Αγάπη και Αλήθεια .
Αν χαρούμε σαν μικρά παιδιά όλα οσα έχουμε - με τόσους κόπους - καταφέρει ...
Αν γεμίσουμε τη ψυχή μας με ότι καλύτερο και πιο όμορφο έχει να μας δώσει αυτή η διάσταση που ζούμε τώρα.
Αν αγαπήσουμε τους συναθρώπους μας και τον πλανήτη μας..
Αν σηκώσουμε το κεφάλι κατάματα στο ΦΩΣ ...
Αν γεμίσουμε ΖΩΗ τη ζωή μας ....
Τότε , πραγματικά δεν θα υπάρξει \"θάνατος\" γιατί η ΟΜΟΡΦΙΑ, Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ, Η ΑΓΑΠΗ και Η ΑΛΗΘΕΙΑ δεν πεθαινουν ποτέ...