ΠΟΤΕ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΒΙΩΣΕ ΒΑΡΥ ΠΕΝΘΟΣ ΑΠΟΚΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ?

Καλημερα και παλι

6 μηνες μετα το θανατο του Τακουλη να μαι και παλι!

Μετα απο πολλες ψυχολογικες μεταπτωσεις, σοκ, πονος, θλιψη, καταθλιψη, αδυναμια, οργη, αποφασισα να δεχτω την βοηθεια χαπιων για να νιωσω καλυτερα

Το θεμα ειναι οτι νιωθω πιο καλα απο οτι συμβατικα θα μπορουσε να αποδεχτει ο κοσμος γυρω μου
Μεσα μου νιωθω οτι καποια βασικα πραγματα μπηκαν στη θεση τους οπως θα επρεπε
Τωρα πια μπορω να θυμαμαι την καθε μου στιγμη με τον Τακη και να νιωθω ευγνωμοσυνη που μπορεσα και το εζησα στη ζωη μου. Καθε μου αναμνηση με πλημμυριζει γλυκα συναισθηματα και λιγοτερο πονο.
Και σκεφτομαι τον εαυτο μου.
Λεω πως θελω και πρεπει να συνεχισω
Οτι μπορουσα να κανω για τον ανθρωπο που αγαπουσα χαιρομαι και πιστευω οτι το εκανα οσο ζουσε. Του εδωσα ανευ ορων την ψυχη μου, την καρδια μου, ολο μου το "ειναι". Και δεν θα μετανιωσω ποτε για αυτο.
Ομως η επομενη μερα με βρισκει σε μια νεα αφετηρια και νιωθω οτι θελω να ξαναξεκινησω απο την αρχη.
Ποσο αποδεκτο μπορει να ειναι αυτο απο το κοινωνικο μου περιβαλλον? Περασαν μονο εξι μηνες. Θα πουν...."στις 9 του μακαριτη......"
Ομως νιωθω γεματη ζωη. Ισως πιο πολυ απο πριν. Γιατι μετα απο αυτο που συνεβει, εκτιμω ακομα περισσοτερο την καθε μερα και δεν θελω να χανεται αδικα
Νιωθω γεματη ζωη, γεματη "θελω", θελω να νιωσω γυναικα και παλι, θελω να ΖΗΣΩ!

Η χηρα πρεπει να "πεθανει" μαζι με τον συζυγο? Ποτε το κοινωνικο συνολο θα ειναι ετοιμο να μου δωσει αφεση και να μου επιτρεψει "ηθικα" να συνεχισω τη ζωη μου?

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Καλημερα και παλι
Ποτε το κοινωνικο συνολο θα ειναι ετοιμο να μου δωσει αφεση και να μου επιτρεψει "ηθικα" να συνεχισω τη ζωη μου?

---

Το κοινωνικό σύνολο που ήταν στον πόνο σου? Τι έκανε για τις οικονομικές δυσκολίες σου? Εν ολίγοις, ούτε σε ταΐζει κανείς ούτε σε ποτίζει για να δώσεις λογαριασμό.
Τη ζωή σου θα την συνεχίσεις όποτε και όπως θέλεις και όπως νιώθεις εσύ. Το κουτσομπολιό πάντα θα υπάρχει είτε αν αποφασίσεις να βρεις σύντροφο τώρα είτε σε 10 χρόνια.Σημασία έχει να νιώθεις εσύ καλά.
Χαίρομαι που είσαι καλύτερα :)

:))))

μπου, επαρχία μένεις τώρα η Αθήνα?

Iberis κανεις δεν νοιαζεται μετα απο τις σαραντα μερες.
Κανενα τηλεφωνο απο τους συγγενεις του,αδελφη του, θειοι κλπ. μονο η ερημη η μανα του. Βεβαια μου κακιωνει που δεν παω συχνα στο νεκροταφειο αλλα της εχω εξηγησει οτι εγω με τους ταφους δεν τα εχω καλα και δεν θελω να σκεφτομαι πως οτι αγαπησα ειναι εκει και λιωνει και παραμορφωνεται!!!!

Θεοφανεια ναι και βεβαια επαρχια ακομα. Αν ημουν Αθηνα να ειχα μια καποια ανωνυμια.

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Θεοφανεια ναι και βεβαια επαρχια ακομα. Αν ημουν Αθηνα να ειχα μια καποια ανωνυμια.

---

Αυτό είναι το κακό..:(
Χαίρομαι πάρα πολύ για σένα, αλήθεια σου λέω.
Είναι σημάδι δύναμης και ισορροπίας αυτό που σου συμβαίνει. Το να συνεχίσεις τη ζωή σου, δεν σημαίνει πως δεν αγάπησες ή δεν τιμάς τον άντρα σου. Δεν μετριούνται με το κλάμα και την απόγνωση αυτά. Εσύ μέσα σου ξέρεις, οι άλλοι είναι περιτοί και δεν έχουν κανένα δικαίωμα να σε κρίνουν.
Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μπορούσαν να πατήσουν γερά στα πόδια τους μετά από ένα θάνατο και να μη κουβαλούσαν ένα κάρο θέματα.
Στο προκείμενο.
Δυστυχώς πρέπει να είσαι πολύ διακριτική για ένα μεγάλο διάστημα. Οι άνθρωποι γίνονται σκληροί με κάτι τέτοια.
Ανακουφίζονατι περισσότερο στη θεα μια μαυροφορεμένης χήρας που έκλεισε ως γυναίκα, από μια νέα γυναίκα που συμφιλιώθηκε με το θάνατο και πάει παρακάτω.
Βρες τη χρυσή τομή. Εχεις ένα σωρό θέματα να λύσεις, δεν θα βάλεις και καινούργια στο κεφάλι σου.
Να υποθέσω πως βρέθηκε κάποιος που σε συγκίνησε?

Οχι δεν βρεθηκε καποιος που με συγκινησε
Απλα μια ιστορια απο τα παλια που παντα με περιμενε μου χτυπησε την πορτα να μου προσφερει συντροφια και τρυφεροτητα. Δεν θελω κατι αλλο αυτη τη στιγμη, απλα συντροφια και να συνεχισω να νιωθω γυναικα. Ειναι πολυ ωραιος αντρας, ελευθερος, πετυχημενος, αλλα οταν τον ειχα γνωρισει παλια ημουν ηδη με τον Τακουλη και η καρδια μου ηταν ολοκληρωτικα δωσμενη
Δεκα χρονια μετα, καποια πραγματα αλλαξαν

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Οχι δεν βρεθηκε καποιος που με συγκινησε
Απλα μια ιστορια απο τα παλια που παντα με περιμενε μου χτυπησε την πορτα να μου προσφερει συντροφια και τρυφεροτητα. Δεν θελω κατι αλλο αυτη τη στιγμη, απλα συντροφια και να συνεχισω να νιωθω γυναικα. Ειναι πολυ ωραιος αντρας, ελευθερος, πετυχημενος, αλλα οταν τον ειχα γνωρισει παλια ημουν ηδη με τον Τακουλη και η καρδια μου ηταν ολοκληρωτικα δωσμενη
Δεκα χρονια μετα, καποια πραγματα αλλαξαν

---

ουαου!
Μπράβο μπου!
Ασε τον εαυτό σου ελευθερο, δωστου χρονο και αν αυτός ο άνθρωπος νιώθει πράγματα για σενα, θα περιμένει.
Μην πιεστείς για κάτι, ούτε να φύγεις, ούτε να μείνεις.
Αυτό που θα σκέφτεσαι κάθε φορά που οι ενοχές θα τρυπώνουν στο μυαλό σου, είναι πως στάθηκες δίπλα στο Τάκη τα χρόνια που ήσασταν μαζί.
Αυτό έχει σημασία. Είναι πολύ νωπό το θέμα για να κλείσει ο κύκλος από τώρα.
Ασε τα πράγματα να έχουν μια ομαλή πορεία πρώτα απ ολα μέσα σου, και τα υπόλοιπα θα έρθουν.

Ετσι ειναι Θεοφανεια, δεν θελω τιποτα αλλο εκτος απο παρεα, λιγη συντροφικοτητα και οικιοτητα, κανενα σχεδιο για το μελλον, δεν με ενδιαφερει αυτη τη στιγμη η αποκατασταση μου, μονο η ψυχικη μου ισορροπια.
Αλλα ποσοι ειναι σε θεση να το καταλαβουν αυτο?
Ποσο αραγε θα κατηγορηθω εαν με ανακαλυψουν?

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Ετσι ειναι Θεοφανεια, δεν θελω τιποτα αλλο εκτος απο παρεα, λιγη συντροφικοτητα και οικιοτητα, κανενα σχεδιο για το μελλον, δεν με ενδιαφερει αυτη τη στιγμη η αποκατασταση μου, μονο η ψυχικη μου ισορροπια.
Αλλα ποσοι ειναι σε θεση να το καταλαβουν αυτο?
Ποσο αραγε θα κατηγορηθω εαν με ανακαλυψουν?

---

...μα δεν χρειάζεται να σε ανακαλύψουν..:)
βαφτισε τον κολλητό από τα παλιά που έχετε και μια μακρινή συγγένεια, σύστησε τον σε όλο τον κόσμο για να μη δείχνεις πως κρύβεσαι και συνέχισε κανονικά τη ζωή σου.
Εσύ και αυτός ξέρετε τι συμβαίνει και ίσως αυτό να σου δημιουργεί φόβο πως θα το καταλάβουν και οι άλλοι.
Σε θεωρώ πολύ έξυπνη. Δουλεψε το στο μυαλό σου....

.............. :) :P

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

.............. :) :P

---

...............

Σε αυτη τη φάση της ζωής σου δεν θα έπρεπε να σε νοιάζει τίποτε άλλο παρά μόνο ο εαυτός σου! Μένοντας και εγώ στην επαρχία θα σου πω πώς ούτως ή άλλως κατι θα βρουνε να πούνε, οπότε θα σου έλεγα να κοιτάξεις το στενό σου περιβάλλον και τους ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπάνε και ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο. Δεν έχεις να απολογηθείς για τίποτα.

Ο Τάκης, όσο και αν πονάει, έφυγε. Το να βρεις συμπαράσταση ή παρέες, δεν σημαίνει ότι δεν τιμάς τη μνήμη του. Αλοίμονο. Είμαι σίγουρη πως και αυτός απο εκεί που είναι προσεύχεται για σένα και τη ζωή σου. Θα μου πεις, άσε με ρε κοπέλα μου, από εκεί που είναι και μαλακίες. Πιστεύω όμως ακράδαντα πως δεν τελειώνουμε με το θάνατο, και πως το πέρασμά μας από αυτή τη ζωή είναι προσωρινό. Επομένως ζήσε βάσει της δική σου ηθικής και των δικών σου επιθυμιών, και δίπλα σου πάντα φύλακας θα είναι ο άντρα σου.
Χαίρομαι πολύ που βρήκες τις ισορροπίες σου και παίρνεις φαρμακευτική αγωγή, θα βοηθηθείς πραγματικά. Όσο για τον τάφο κ, δεν είναι ο άνθρωπός σου αυτός που σαπίζει εκει μέσα.. Η ψυχή του βρίσκεται αλλού. Οταν νιώσεις καλύτερα, είμαι βέβαιη ότι θα θέλεις να πηγαίνεις και εκεί να του ανάβεις κεράκι.

Καλή μου, σου εύχομαι ο,τι επιθυμείς! ....η ιδέα της Θεοφανίας δεν είναι και άσχημη (πολλά χαμόγελα)

Κατι ηξερα εγω που το εγραψα εδω τον προβληματισμο μου.
Ηξερα οτι θα επαιρνα κουραγιο και δυναμη απο εσας

Να ειστε καλα σας ευχαριστω!!!!!!!!

Μπουμπου,θα γράψω κ΄γω τα σχόλιά μου.
Μην ακούς κανέναν, μη σκέφτεσαι τι να πει ο κόσμος,προχώρα εκεί που σε οδηγεί η καρδιά σου,μυαλό έχεις,ο πότε να κάνεις το σωστό,είμαι σύγουρη!
Μπορεί να είσαι και ξανά ευτυχισμένη,πάντως ο άνθρωπος αυτος σε βοηθά τώρα να ξεπεράσεις τον πόνο σου,είσαι τυχερή που τον έχεις!
Εγω πάντως δεν μπορώ ακόμα,πονάω πολύ,μου λοίπει σε ολα...Αμα είχα δουλειά,θα'ταν λίγο πιο ευκολο ψυχολογικά και πολυ πιο έυκολο οικονομικά. Αλα....
Εχω πικραθεί πολύ από την ελληνική κοινωνία αυτό το καιρο μετά το συμβάν. Εχω καταλάβει ότι η ανθρωπια χάθηκε από αυτή την κοινωνία.Εδω δεν σε βοηθάνε όταν είσαι στην ανάγκη,σε θάβουν. Σταυρό κάνουν όλοι όταν περνούν μπροστά από κάθε εκκλησία,στην πραγματικότητα δεν πιστέυει κανείς στο θεό,και λιγότερο από ολόυς οι παπάδες! Γιατί υποψήφιοι εργοδότες- αυτοι που έχω παει και ξέρουν την κατάστασή μου- δεν με παίρνουν εμένα που έχω πραγματική ανάγκη-έστω και δοκιμαστικά? Για τα παιδιά μου-όχι για εμένα! Για να έχω να τους δώσω να φάνε!!!
Μπορει να φανει λιγο σκληρο αυτο που έγραψα,αλλά μόνος άνθρωπος που είχα στη ζωη μου ήταν ο άντρας μου...Εφυγε και νιώθω διαλυμένη,ξένη σε ξένη χώρα,πεταμένη στην άκρη του δρόμου...

boubourina, εκπέμπεις πολύ αισιόδοξο μήνυμα :)

Ξέρεις ότι το δικαίωμα στη ζωή το έχεις έτσι κι αλλιώς, ό,τι μα ό,τι κι αν έχεις περάσει.

Συμφωνώ με τη Θεοφανία, ναι, ο κόσμος μπορεί να γίνει σκληρός, να κρίνει χωρίς να έχει καμία διάθεση να νιώσει τον άλλον, ιδίως σε μια κλειστή κοινωνία.
Το καλύτερο, για μένα, είναι να μάθεις να ζεις χωρίς να επιτρέπεις σε τέτοια τοξικά βέλη να σε επηρεάζουν, να μη σε αφορούν, να μη σε αγγίζουν, αφού έχεις κάνει εσύ η ίδια συνειδητά τις επιλογές σου.

Αρκεί να μη σε πιέσεις και να σου δώσεις χρόνο.

Χαίρομαι που άρχισες πάλι να γεμίζεις φως ~

Boubourina, κάνε ό,τι λέει η καρδιά σου. Αν νιώθεις έτοιμη να σηκωθείς και να κοιτάξεις μπροστά, είναι κρίμα να μείνεις στάσιμη για να ικανοποιήσεις την κοινή γνώμη.

Ναταλι, φαίνεται πως περνάς δύσκολα. Όμως υπάρχουν ακόμα καλοί άνθρωποι, απλά δεν έτυχε να τους συναντήσεις ακόμα. Υπομονή, θα έρθουν καλύτερες μέρες, κύκλος είναι η ζωή και γυρίζει. Μια διαδικτυακή αγκαλιά από μένα.

Roxanne, διαμαντακι!!!! Ναι στο τελος τελος θα κανω αυτο που εμενα με ανεβαζει και με εξυπηρετει. Αλλωστε και με τον Τακουλη τα πρωτα 5 χρονια παρανομοι ειμασταν!!! φαινεται οτι το κρυφο ειναι πιο γλυκο. Μονο που αυτη τη φορα ο αλλος ειναι ελευθερος και η κατακριτεα ειμαι εγω.

Δεν θα σταματησω επειδη δεν ειναι αποδεκτο
Αλλωστε δεν εμπλεκομαι σε σχεση, δεν ειμαι ετοιμη ακομα. Ξερω οτι ειναι αδικο για τον αλλον, αλλα ελπιζω να εχει επιγνωση οτι με το να μπλεξει μαζι μου, δεν ειναι οτι πιο ευκολο. Δεν θελω γαμο, ουτε καν μονιμη σχεση ακομα. Το μυαλο μου και η καρδια μου ειναι ακομα δωσμενα σε αλλον. Ομως αυτο δεν με εμποδιζει να χαρω τη συντροφια και το φλερτ καποιου και να νιωσω καλυτερα ψυχολογικα

Ψιλα γραμματα θα μου πουν μερικοι.... τι να κανουμε .... ολα μεσα στη ζωη ειναι. Παντως δεν νιωθω οτι προδιδω τον Τακη, οχι σε καμμια περιπτωση, νιωθω τοσο γεματη απο εκεινον και τοσο ομορφα με οσα ζησαμε που ουτε θα ξεχασω ουτε θα μετανιωσω, ομως .............ΘΑ ΠΑΩ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΩ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

Bou, όπως είπε κι η c_d, το δικαίωμα στη ζωή το έχεις έτσι κι αλλιώς... κι αν ένιωσες κάποια στιγμή ότι το έχασες γιατί απλά λόγω θλίψης και πόνου δεν σου έβγαινε διαφορετικά, το αποκτάς ξανά τη στιγμή που εσύ νιώθεις ότι το έχεις και πάλι... δηλαδή τώρα! :)

Προσωπικά, μετά από την ιστορία που σου έχω πει πριβέ, μου πήρε ακριβώς ένα χρόνο να νιώσω έτοιμη για ουσιαστική σχέση, όμως η ανάγκη για συντροφιά και φλερτ υπήρχε πολύυυ πιο πριν. Σκέψου πως όσοι σε θέλουν να μένεις σε ρόλους που πια δεν σε εκφράζουν, προβάλλουν πάνω σου δικές τους και μόνο δικές τους ανάγκες. Εσύ σκέψου τις δικές σου ανάγκες κι επιθυμίες κι όλα θα πάνε μια χαρά! :)

Κάποτε είχα καθηγήτρια μια κυρία που λίγους μήνες μετά το θάνατο του άντρα της, ερωτεύτηκε τον - επίσης μόνο - πατέρα ενός μαθητή της. Προβληματίστηκε για το πώς θα το πάρουν τα παιδιά τους, οι εργοδότες, οι συγγενείς κλπ... δεν πτοήθηκε όμως και χαίρομαι που κάποιοι την ενθαρρύναμε, γιατί όσα νέα τους έχω μάθει έκτοτε, είναι μόνο ευχάριστα!

Roxanne,ευχαριστώ. Οχι,έχω συναντήσει και καλούς...Ο πεθερός μου με βοήθησε,ένας άλλος συγγενής που απλά του αρέσω,βέβαια,αλλά δεν ζήτησε τίποτα. Κάποιες φίλες μου..που είναι όλες ξένες,όμως! Ακόμα και ένας υπάλληλος στο ΙΚΑ-πολύ καλό παιδί-που πήγα (μέσο γνώστών) για να δω για τη σύνταξη...Και τα τηλ. του μου τα έδωσε,και εκείνος πήρε για να με ενημερώσει. Αλλα οι περισσοτεροι?

Μπουμπου,γράφεις ακόμα κ΄δω ετσί,σαν να θές να απολογηθείς. Γιατι?
Εγώ είμαι από χώρα βόρεια,από μία τεράστια πόλη,που δεν ασχολείται ο κόσμος με τέτοιου είδους κουτσομπολιό, ο πότε έχω άλλη νοοτροπία και να την έχω για πάντα. Για εμένα δεν πρέπει καν να ρωτάς το ΠΟΤΕ έχεις δικαίωμα. Δεν πρέπει να ζητάς άδεια! Κανει αυτό που θες! Γιατι είσαι κατακριτεα? Από ποιον?
Σε ενδιαφέρει τι να πουν αυτοι οι...ανθρωπακιδες? Ας κοιτάξουν τα δικά τους,σιγουρο να βρουν κάτι να κρύψουν.
Να σε ευτυχισμένη,το αξίζεις!

Μαρινα ειμαι σιγουρη οτι καταλαβαινεις τι νιωθω και μου απαντησες ακριβως εκει που ηθελα
Το θεμα δεν ειναι μονο ο κοσμος παιδια.
Το θεμα ειναι οτι ακομα και εγω η ιδια αναρρωτιεμαι εαν ειναι σωστο το οτι βγαζω στην επιφανεια τις αναγκες μου, και εγω η ιδια πεφτω σε αντιφασεις με τον ιδιο μου τον εαυτο.
Βγαινεις τη μια μερα με εναν ανθρωπο σε φλερτ και την επομενη το πρωι τρεχουν τα δακρυα για αυτον που εχασα και δεν θα ξαναδω.
Και δεν μπορω να αποφυγω να αναρωτιεμαι, τι εγινε? τον ξεχασα? ειμαι αναισθητη? εκεινος πεθανε, παει τελειωσε και εγω λες και ηταν γραμμενος σε πινακα με κιμωλια εχω πιασει το σφουγγαρι και τον σβηνω για να γραψω κατι καινουριο?
Και παλι ξαναζω την καθε μου στιγμη μαζι του... και τον συγκρινω με καθε τι νεο.... και το νεο χανει και το παλιο κερδιζει.... αλλα και που κερδιζει δεν σημαινει τιποτα γιατι εκεινος δεν ειναι πια εδω να μου δωσει οσα ειχα μαθει να παιρνω στην αγαπη.

Ναταλι λυπαμαι που εισαι σε δεινη οικονομικη κατασταση. Εσυ ψαχνεις την επιβιωση και εγω ψαχνω το συναισθημα

Κάτι σαν ....μακρια νυχτωμενη.........!!!

..μπου.....
Όπως λέγαμε και στην αρχή του θέματος, είναι πολύ νωρίς ακόμη για να μπει ο Τάκης στο παρελθόν.
Επειδή έχω βιώσει πένθος, θεωρώ πως αυτό δεν θα γίνει ποτέ.
Απλά από ένα σημείο και μετά θα μάθεις να ζεις χωρίς εκείνον, θα συνειδητοποιήσεις την καινούργια κατάσταση και θα συμβιβαστείς.
Η ίδια η ζωή θα σε αναγκάσει.
Μη μπερδεύεις ανόμια πράγματα όμως.
Ο Τάκης δεν πρέπει να μπαίνει ποτέ σε σύγκριση γιατί πάντα θα χάνει ο άλλος. Οταν ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή, τον εξιδανικεύουμε χωρίς να το θέλουμε, το έχω ζήσει άπειρες φορές.
Προσπάθησε να μη μπαίνεις σε αυτό το τρυπάκι. Δώσε στον καθένα την πραγματική του θέση. Ξέρω πως είναι δύσκολο, γιατί όπως είπαμε είναι πολύ νωρίς, όμως, κάθε φορά που θα σου έρχονται τέτοιες σκέψεις δεν θα αφήνεις το συναίσθημα να σε παρασύρει.
Θα βάζεις μπροστά τη λογική και μόνο αυτή.

Καλα ειχεις δικιο δεν το συζηταω! οχι στις συγκρισεις μπαινω αθελα μου αλλα αμεσως σκαω ενα πικρο χαμογελο και το βγαζω απο το μυαλο μου

Μπου...σε καταλαβαίνω απόλυτα.Και σε νιώθω. Μην ξεχνάς ότι τα ίδια περάσαμε.Ειναι τόσο φυσιολογικό όλο αυτό που νιώθεις,που αναρωτιέσαι! Μην βασανίζεις όμως τον εαυτο σου με τις σκέψεις αν ειναι σωστο ότι θες λίγη χαρά ως γυναίκα. Τον Τάκη δεν να τον ξαναγυρίσεις πίσω,δεν τον ξέχασες,ούτε να τον ξεχάσεις ποτέ. Το θέμα εσύ να σε καλά με αυτό που κάνεις,άμα ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου σε κάνει να νίωθεις καλύτερα,γιατι να έχεις ενοχές? Δεν θα'θελε ο Τακης να σε βλέπει χαρούμενη? Θα'θελε να απαρνηθεις το δικαίωμα να αισθανθείς και πάλι γυναίκα? Επειδη δεν πέρασε αρκετός καιρός από τότε...Αλλα ποιος ορίζει πόσος καιρός είναι αρκετός?
Το ότι αφορά εμένα-πήρα μία πολύ μικρή σύνταξη-προσορινή-δεν βγαινει βέβαια άμα δεν δουλέψω. Αλλα δεν πινάμε.Εχω όμως ψυχολογική ανάγκη για δουλεια,όχι μόνο οικονομική. Με αυτό θέλω να ιατρευτώ...
Εχω ζήσει έντονη ζώη,έιχα αρκετό συναισθημα,δεν ξέρω αν μου έμενε και άλλο. Οπως ξανα'πα σε αυτο το φόρουμ,δεν γνώρισα πραγματική μητρική αγάπη και στοργή,για αυτο εχω επενδίσει πολλά στην οικογενειά μου,έχω ηρεμίσει με τον άντρα μου...
Δεν θα'θέλα κανέναν άντρα τώρα δίπλα μου. Και ένας από τους λόγους είναι η σύγκριση,που δεν μπορεις να την αποφύγεις και πάντα ο καινουργιος να χάνει,και επίσης η αισθηση ενοχής που η αγάπη μου είναι στο χώμα κι΄γω τρέχω για... Σου είπα,Μπου,σε καταλαβαίνω απόλυτα. Αμα να μου τύχει τώρα κάτι...Τα ίδια ακριβως να σκέφτομαι και να αισθάνομαι.
Ο χρόνος,μόνο ο χρόνος να βοηθήσει.Εχω δύο φίλες μου που μέινανε χήρες σε μικρή ηλικία και με μικρά παιδιά. Η μία ηταν μάλιστα μόλις 25 και με μώρο 6 μηνών! Εκανε σχέση μετά από 3 χρόνια,και σήμερα με αυτόν είναι,αλλα τον άντρα της τον σκέφτεται και τώρα ακόμα και ας ζούσαν μαζί μόνο 2 χρόνια και από τότε περάσανε 15...Δυσκολέυτηκε στην αρχή στη σχέση της λόγο της σύγκρισης που λέγαμε..Εσένα είναι πολύ φρέσκο,Μπου...

Εδω δεμ μιλαω για "σχεση" δεν θελω να κανω τιποτα ακομα απο πλευρας σχεσης με την εννοια της δεσμευσης και της παρουσιας εντονων αισθηματων. Μιλαμε για 2 ενηλικες που απολαυμανουν ο ενας την παρεα του αλλου σε αραια διαστηματα χωρις καμμια δεσμευση. Και ετσι η συγκριση δεν μπορει να γινει και το αποφευγω αλλωστε και εγω η ιδια. Δεν μπορω να αναπτυξω αισθηματα αυτη τη στιγμη. Εχω ακομα αισθηματα εντονα για τον αντρα μου που εχασα και ακομα νιωθω την παρουσια του εντονα και στη ζωη μου και στην καρδια μου. Δεν υπαρχει λογος να προσπαθησω να ερωτευτω, θα ειναι ολεθριο και θα εχει τα ακριβως αντιθετα αποτελεσματα απο το νιωσω καλα

Δεν μπορείς να προσπαθήσεις να ερωτευτεις ουτες ή άλλος. Ο ερωτας ή έρχεται ή όχι. Κάνει οτιδίποτε σε βοηθάει να νιώθεις καλύτερα,Μπου.Χωρίς ενοχές....

Μπουμπουρινα μου δεν νομιζω να υπαρχει κανονας και χρονικα ορια.Καθε ανθρωπος εχει το διακαιωμα να αρχισει και παλι να ζει απο την στιγμη που θα το αισθανθει.Παντα θα υπαρχουν τριτοι και τετατροι που θα εχουν να πουν κατι.και για ολη τη ζωη σου αν μεινεις με μαυρη μπλερεζα κατι θα βρουν να πουν.
Εγω βιωσα τον ψυχολογικο θανατο και πενθησα πολλα πολλα χρονια.ΛΑΘΟΣ.το δικαιωμα στη ζωη το εχουμε ολοι και μπραβο σου που ενανερχεσαι συντομα οχι μονο για σενα αλλα και για το αγορακι σου.ζησε αυτο που θες, κανε αυτο που θες και μην ρωτησεις κανεναν.σου ευχομαι χαρες και η ζωη να σε ανταμειψει για οσες ταλαιπωριες περασες.

Οκ 15 μερες μετα το πρωτο μηνυμα πρεπει να γυρισω παλι εδω και να σας πω οτι μετα απο 7 μηνες ο Τακης ειναι συνεχεια μπροστα στα ματια μου αυτες τις μερες, τοσο ομορφος, τοσο γλυκος, τοσο τρυφερος...........................αλλ� � τοοοοοοοοοοοοοοοοοσο μακρια Θεε μου.
Μου λειπει, μου λειπει και παλι αβασταχτα, δυσβασταχτα!
παλι οι ιδιες σκεψεις, παλι τα ιδια δακρυα, παλι το ιδιο Κενο και η ιδια απογνωση.

Ειμαι τρελη?
Μια ερχομαι και σας "κοκορευομαι" οτι ολα πανε καλα και ειμαι δυνατη και ετοιμη στο κατωφλι μιας νεας ζωης σαν την Σκαρλετ! και μια κλαιγομαι και παλι και πεφτω στο πατωμα?

Τα χαπια τα συνεχιζω.
Ειναι κατι που δεν κανω καλα?
Τι μου συνεβει?

Δεν μεσολαβησε κατι, δεν εχω βγει με τον αλλον εδω και 10 μερες, δεν ηθελα να βγω εξω ειχα τις κλειστες μου και ειχα και πολυ δουλεια μεχρι αργα καθε βραδυ ετσι και αλλιως.

Μηπως η κουραση μου το εβγαλε παλι στην επιφανεια?

μπουμπού, μη σε τρομάζουν και τα πισωγυρίσματα, έχουν κι αυτά τη θέση τους. Και η κούρασή σου αναμενόμενη, δεν πέρασες ούτε περνάς λίγα. Ούτε να έχεις τύψεις που άρχισες να κουτσοζεις και συ, και μη σε νοιάζει το περιβάλλον τι θα πει και τι θα κρίνει/κατακρίνει. Εσύ ξέρεις τις ανάγκες σου, εσύ θα τις ορίζεις, όχι οι γύρω σου. Μη νιώθεις ενοχές, δε θα ξεχάσεις τον άνθρωπό σου ούτε θα τον προδώσεις. Μέσα σου θα είναι πάντα, αλλά θα ζήσεις ξανά με λιγότερο πόνο ολοένα. Η ζωή προχωράει, δεν την κρατά κανείς. Ούτε βιασύνες, ούτε αργοσύνες, όπως νιώθεις και πεθυμάς, go with your flow.

Ετσι ειναι rain, ολα ειναι μεσα στο προγραμμα το καταλαβαινω.
Και αυριο μεθαυριο παλι Σκαρλετ για το χτισιμο μιας νεας Ταρα!

Ετσι ειναι Μπουμπουρινα μου και τα πισωγυρισματα θα υπαρχουν αλλα σιγα σιγα θα γινονται πιο αραια και θα πονουν λιγοτερο.
δωσε χρονο στον εαυτο σου, μια χαρα τα πας.