ο εαυτός μας πριν την κατάθλιψη...

Printable View

26-09-2011, 22:17
mariafil

ο εαυτός μας πριν την κατάθλιψη...

Συγνώμη που επαναλαμβάνω τη λέξη κατάθλιψη... εχω βαρεθεί να την λέω...

στο θέμα μας...

σήμερα γίναν διάφορα θέματα στην δουλειά και κάτι άλλες κουβέντες με τον πατέρα μου...

και μετά απο πολύ καιρό ένιωσα έτσι όπως ήμουν παλιά...

όταν με θίγαν δηλαδή και πείσμωνα και το έπερνα προσωπικά...

πραγματικά θυμήθηκα για λίγο τον παλιό μου εαυτό...

δεν ξέρω ρε παιδιά μετά απο όλο αυτό και το αντικαταθλιπτικό που πέρνω νομίζω ότι είμαι σε καταστολή... αλλά σε σχέση με πριν καμία σχέση...τώρα μπορώ να βγαίνω έξω να κάνω διάφορα πράγματα...

δεν ξέρω πιστεύω πως μεταξύ του πριν και του τώρα υπάρχει ένα κενό...

δυστυχώς έκανα και καιρό να πάω σε γιατρό και είχα πιάσει πάτο για πολύ καιρό...

ίσως αν είχα πάει νωρίτερα να θυμόμουν περισσότερα πράγματα...

αλλά νιώθω λές και σκότωσα τον παλιό μου εαυτό...

και τώρα αυτό που είμαι είναι απροσδιόριστο...

όποιοι καταλαβαίνουν ας ποστάρουν οτιδήποτε...

α και κάτι τελευταίο...

δεν είναι μαλακία οι άλλοι να θυμούνται τον εαυτό τους ολοκληρωτικά σαν μια πορεία?

να θυμούνται σχεδόν όλα τα συναισθήματα τους αλλά εγώ να νιώθω σα να κόπηκε κάπου η πορεία της ζωής (σαν μια ταινία που είναι κομμένη κάπου στη μέση)...

και οι άλλοι που σε ξέρουν καταλαβαίνουν αυτή την διαφορά??

η εμείς αλλάξαμε και νομίζουμε πως αλλάξαν όλοι??? μπέρδεμα...

πάντως ένα έχω να πώ παλιά ήμουνα φουλ συναισθηματική... τα έπερνα όλα κατάκαρδα...

αυτά... :-)
26-09-2011, 23:15
Gypsy Cello

Επειδή με μπερδεύεις πολύ ένα θα σου πω είναι πολύ φυσιο-λογικο να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας σαν μια συνέχεια. Δεν είμαστε χρυσόψαρα άνθρωποι είμαστε. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του ανθρώπου είναι η μνήμη αλλιώς θα είμασταν κινούμενα κουφάρια.
30-09-2011, 20:29
HaMLeT-MachiNe

Κι εγώ το έχω νιώσει αυτό που λες..να έχω χάσει λίγο από τον παλιό μου εαυτό.Σκέψου όμως ότι πιάνοντας πάτο και περνόντας από κατάθλιψη, είναι δυνατόν να μην αλλάζουν κάποια στοιχεία του χαρακτήρα μας και να είμαστε όπως ακριβώς πρίν? Νομίζω πως όχι.Κάθε φορά που παθαίνω εγώ τουλάχιστον,αισθάνομαι σαν κάτι να λείπει ακόμα κι όταν είμαι καλά, εννοώ όχι σε κατάθλιψη.Αυτό εγώ το ονομάζω εμπειρία.Κι έτσι είναι.Εξάλλου μην ξεχνάς πως μεγαλώνουμε..Μακάρι να ήμουν πάλι όπως ήμουν 8 χρόνια πριν!
30-09-2011, 20:52
Gypsy Cello

Φυσικά και μας αλλάζει η κατάθλιψη και νομίζω πως μερικά πράγματα είναι για καλό. Το κακό με εμενα είναι ότι ωριμασα πολύ χωρίς να έχω ερωτευτεί...
30-09-2011, 21:01
HaMLeT-MachiNe

Ο έρωτας είτε είσαι ώριμος είτε όχι για μένα πάντα ο ίδιος είναι...
30-09-2011, 21:44
Gypsy Cello

Quote:

Originally Posted by HaMLeT-MachiNe

Ο έρωτας είτε είσαι ώριμος είτε όχι για μένα πάντα ο ίδιος είναι...

ελπίζω! Δεν αντέχω τους νυσταγμένους οργασμούς.. λολ
30-09-2011, 22:05
Clown

Quote:

Originally Posted by Gypsy Cello

Φυσικά και μας αλλάζει η κατάθλιψη και νομίζω πως μερικά πράγματα είναι για καλό. Το κακό με εμενα είναι ότι ωριμασα πολύ χωρίς να έχω ερωτευτεί...

Το καλό είναι ότι για να ερωτευτείς ( ποιοτικά ) πρέπει να ωριμάσεις. :)
30-09-2011, 22:08
Gypsy Cello

Quote:

Originally Posted by Clown

Το καλό είναι ότι για να ερωτευτείς ( ποιοτικά ) πρέπει να ωριμάσεις. :)

έτσι νομίζω και γω. Μ' αρέσει η υπογραφή σου.
30-09-2011, 23:25
path

{δεν είναι μαλακία οι άλλοι να θυμούνται τον εαυτό τους ολοκληρωτικά σαν μια πορεία?}
Το συνηθες ειναι να διατηρει κανεις μια συνεχεια στη ζωη του ,,οι ασυνεχειες βαζουν σε δυσχερη θεση τον μεσο ανθρωπο και δεν τολμα να τις 'ενταξει' στη ζωη του ,, ειναι οι συνηθειες της ζωης του, ειναι οικιες και καθως λενε 'η συνηθεια δευτερη φυση"...
Απ την αλλη καποιοι το αισθανονται σαν εγκλωβισμο ,'περιορισμενοι' αναζητουν το νεο, το κατι "αλλο" και αρχιζουν να πειραματιζονται με αυτο το αλλο,,εκει αρχιζει καποιος να βγαινει απ τα 'ασφαλη' ορια του. Και το ποσο θα ανοιχτει μετα θα μετρησει αν θα γινει μια εμπειρια που θα εμπλουτισει τη ζωης του η δυστυχως ενα ριγμα με το παρελθον του,,,ενα χασμα που με κοπο κ πονο θα καταφερει να γεφυρωσει.
02-10-2011, 02:22
Clown

Quote:

Originally Posted by Gypsy Cello

έτσι νομίζω και γω. Μ' αρέσει η υπογραφή σου.

Eυχαριστώ.:)
02-10-2011, 02:27
deleted-member30-03

ουτε εγω θυμαμαι τον εαυτο μου ακριβως σαν μια συνεχεια. ενω αρχικα ημουν αλλιως, πολυ κοινωνικος, πολυ του εξω, πολυ αδιαφορος με τα αισθηματα, μετα καπου αρχισα να γινομαι το ακριβως αντιθετο, να κλεινομαι, να γινομαι ευαισθητος κι αδιαφορος. βασικα θυμαμαι τη ζωη μου να σταματαει μετα τη πρωτη μου μεγαλη σχεση καπου το 2004. απο κει και περα ενω εκανα κι αλλες, καμια δεν ηταν τοσο μεγαλη, και καπου νιωθω πως χαθηκα και χαραμιστηκα. κανενα αλλο σπουδαιο γεγονος δε συνεβη, μπορω να πω πως εξαφανιστηκα τελειως κι απ'τη ζωη.
03-10-2011, 00:42
path

ετσι ειναι ο ερωτας κενο , σε ανεβαζει στα ουρανια ,αλλα μπορει να σε στειλει και στο πυρ το εξωτερο....
κοιτα να συρθεις ξανα στη ζωη ...
03-10-2011, 02:58
mariafil

νομίζω πως η λύση είναι να ξεχάσουμε το πριν και να επικεντρωθούμε στο τώρα...έχοντας μαζί μας την εμπειρία του παρελθόντος...

άλλα συναισθήματα παραμερίζονται...άλλα βγαίνουν στην επιφάνεια... αυτό σηματοδοτεί μια εξέλιξη...

το θέμα είναι να ζείς όσο πιο πολύ μπορείς αυτό που έχεις... να έχεις να θυμάσαι...
03-10-2011, 08:52
ioannis2

Δεν ειναι καθόλου ευκολο φίλη Μαριαφιλ να ξεχάσουμε το πριν και να επικεντρωθούμε στο τώρα. Στη θεωρία ωραία ακούγεται και σαν στόχος ότι καλύτερο. Όπως λέιε και ο Χαμλετ Μαshine μακάρι να μασταν όπως 8 χρονια πριν, εγώ λέω μακάρι να μποορούσα να ξανακανα τη ζωή μου από τα 6 μου χρόνια.

Γιατί το παρελθόν όπως ξεκίνησε να γραφεται στο τοτε με όλα αυτα που με καταρράκωσαν σαν χαρακτήρα τα βιώνω στο σημερα και παλεύω κάθε μερα που παιρνα να τα ξεπεράσω. Και μενα στοχος μου είναι να επικεντρωθω στο τωρα, και αυτο έχω πάντα σαν στόχο, όμως το παρελθόν μου έχει αφήσει μεγάλες πληγές. Ούτε κενό, ούτε ασυνέχεια, για εμενα είναι μια αδιάλειπτη πορεία το παρελθον. Το βλέπω καθημερινα στη ζωή μου να επαναλαμβάνεται με μονο καποιες βελτιωσεις. Επειδή κάποιοι καταφεραν να μου κάνουν ζημια, ειρωνείες, χλετασμοί, κοροιδείες, φοβερισμοί, βία, υποτιμήσεις, φωνες, όταν ήμουν σε παιδική ηλικία. Δεν είναι τραυματική εμπειρία, ένα δλδ μεμονομενο συμβαν σε ένα κατα τα λοιπα σωστα διαμορφωμενο χαρακτηρα όπως συμβαίνει με αρκετους από εδώ. Για μενα προκειται για καλούπι, συν καλα χαρακτηριστικα που έχουν μεινει καταπιεσμενα μεσα μου, που θα μπορουσα να κανα πολλα με αυτα, για ένα καλουπι το οποίο διαμορφωνει το όλο. Και είναι ότι χειροτερο να χεις να αλλάξεις καλουπι παρα μεμονομενο τραυμα. Να πάρω εκδίκηση από όλους αυτούς, να γινω επιθετικος σε οποιον προσπαθησει να με πειράξει, μισω πολλή κόσμο γι αυτη του τη σταση. Μου εκαναν ζημια και έχασα πολλά.

Στις διαπροσωπικες μου σχεσεις νοιωθω να κρατω άμυνα, να μαι απόμακρος, να προσεχω μην με ξεγελάσουν, να γινομαι απόμακρος, να μην τα καταφερνω να δημιουργησω φιλίες, αλλά να μένω πάντα στη γνωριμία, να μαι ανιαρός, πεζός και απόμακρος, που κανενας δε με θυμαται αν δεν τον θυμηθω εγω. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε με την περιγραφη μου που δίνω όσο με γνωριζεται απ εδώ.

Ακόμα και φαρμακα να πάρω, που δεν έχω πάρει ποτε, απλά πιστευω ότι θα με ηρεμήσουν, δεν θα με αλλάξουν. Παλεύω καθημερινα την αλλαγή, δεν θα είμαι όμως για πάνατα νεος για να χω ευκαιρίες. Τα περιθώρια στενεύουν. Για αυτό γραφω κάποτε και σε καποιους εδω με έντονο υφος άμα είναι αρκετα νεαρής ηλικίας. Και δε θα θελα ποτε να φτασω μετα από χρονια σε μια ηλικία όπου θα βιώσω την όντως καταθλιψη για όσα μου συνέβησαν και τα όσα έχασα. Απλά προσπαθω με τη σκεψη να δημιουργω ωραίες στιγμες για να νοιωθω ωραία.
03-10-2011, 10:55
toosensible

η καταθλιψή δεν είναι σαν ενας θάνατος μικρός; ο νεκρός δεν θυμαται...ετσι κι εγω θυμαμαι τα παιδικα μου χρονια...και θυμαμαι και την αρχη της καταθλιψης...στο σταδιο που είχα μεγαλο προβλημα δεν θυμαμαι και πολλα .εκτως και αν ερχονται γεγονοτα που μου θυμιζουν πραγματα η καποιος μου μιλησει για το παρελθον.μετα ναι θυμαμαι...
επισης έχω καταλαβει οτι αν δεν σκεφτεσαι πραγματα του παρελθοντος αυτα χανονται απο τη μνημη σου εκτος αν στα θυμισει καποιος οπως ειπα και πριν...
και οταν έχει καταθλιψη...οταν πονάει τοσο πολυ η ψυχη σου τι να πρωτοθυμιθεις και τι να πρωτοσκεφτεις...
03-10-2011, 11:04
ioannis2

Quote:

Originally Posted by toosensible

επισης έχω καταλαβει οτι αν δεν σκεφτεσαι πραγματα του παρελθοντος αυτα χανονται απο τη μνημη σου εκτος αν στα θυμισει καποιος οπως ειπα και πριν...
...

Το ζήτημα είναι όταν τα πράγματα του παρελθόντος σε έχουν διαμορφωσει σαν χαρακτηρα, τον τροπο σκέψης ομιλιας και τη συμπεριφορα. Και αυτος ο χαρακτηρας σε επηρεαζει, σε κυριαρχει στο καθετι σου στο τωρα και μ αυτο τον τροπο το παρελθον πληγωνει έντονα. Όχι το να σκεφτεσαι γεγονοτα, το πως σε επηρεαζει στο τωρα. Και ότι στο τωρα παλευεις να αλλάξεις αυτα που σου χει διαμορφωσει, τη ζημια δλδ.
03-10-2011, 14:39
deleted-member30-03

Quote:

Originally Posted by path

ετσι ειναι ο ερωτας κενο , σε ανεβαζει στα ουρανια ,αλλα μπορει να σε στειλει και στο πυρ το εξωτερο....
κοιτα να συρθεις ξανα στη ζωη ...

ε απο τοτε δε κανω και τιποτα αλλο απ'το να σερνομαι. πλεον νιωθω πως εχω ξεφυγει τοσο πολυ, που και να ερωτευτω ξανα και να κανω σχεση παλι, δε νομιζω πως θα μπορεσω να επανελθω. ειναι λες και εχασα ενα μερος της ψυχης και παραμενει αδειο.
03-10-2011, 16:14
εσωτερική_σήψη

Quote:

Originally Posted by KENO

ε απο τοτε δε κανω και τιποτα αλλο απ'το να σερνομαι. πλεον νιωθω πως εχω ξεφυγει τοσο πολυ, που και να ερωτευτω ξανα και να κανω σχεση παλι, δε νομιζω πως θα μπορεσω να επανελθω. ειναι λες και εχασα ενα μερος της ψυχης και παραμενει αδειο.

παντα μετα την πρωτη μεγαλη αγαπη ετσι νιωθουμε!αλλα προχωραμε παρακατω!αν βρεις νεα σχεση θα ξαναβρεις τη ζωντανια σου κενο!
03-10-2011, 16:16
deleted-member30-03

Quote:

Originally Posted by εσωτερική_σήψη

παντα μετα την πρωτη μεγαλη αγαπη ετσι νιωθουμε!αλλα προχωραμε παρακατω!αν βρεις νεα σχεση θα ξαναβρεις τη ζωντανια σου κενο!

εχω κανει τουλαχιστον αλλες 5 σχεσεις απο τοτε, αλλα αυτη ηταν η μεγαλυτερη μου. ισως φταιει και το οτι ηταν με αθηναιες βεβαια, οι οποιες μου φαινονται καπως...
03-10-2011, 16:39
mariafil

Quote:

Originally Posted by KENO

ε απο τοτε δε κανω και τιποτα αλλο απ'το να σερνομαι. πλεον νιωθω πως εχω ξεφυγει τοσο πολυ, που και να ερωτευτω ξανα και να κανω σχεση παλι, δε νομιζω πως θα μπορεσω να επανελθω. ειναι λες και εχασα ενα μερος της ψυχης και παραμενει αδειο.

νομίζω όλοι λίγο πολύ το έχουμε νιώσει αυτό...

αλλά πίστεψε με ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός...

μπορεί να σου πάρει 1 χρόνο 2 χρόνια 5... να επουλωθούν οι πληγές σου
αλλά κάποια στιγμή θα το ξεπεράσεις...

και θα συνεχίσεις μπροστά...

και αν κάποιος δεν μπορεί να ξεπεράσει κάποιες καταστάσεις...

ευτυχώς υπάρχουν και τα φάρμακα... για τους πιο αδύναμους...
03-10-2011, 16:45
erianna

Quote:

Originally Posted by mariafil

νομίζω όλοι λίγο πολύ το έχουμε νιώσει αυτό...

αλλά πίστεψε με ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός...

μπορεί να σου πάρει 1 χρόνο 2 χρόνια 5... να επουλωθούν οι πληγές σου
αλλά κάποια στιγμή θα το ξεπεράσεις...

και θα συνεχίσεις μπροστά...

και αν κάποιος δεν μπορεί να ξεπεράσει κάποιες καταστάσεις...

[B]ευτυχώς υπάρχουν και τα φάρμακα... για τους πιο αδύναμους...

sorry μαράκι..... μα είναι κάτι που έχω βαρεθεί να "ακούω" εδώ μέσα....φάρμακα...φάρμακα...φά ρμακα.....οκ.....υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως δεν υπάρχουν άλλες λύσεις, μα υπάρχουν πολλά πολλά πολλά πράγματα που μπορεί κάποιος να δοκιμάσει -αδύναμος όπως λες ή δυνατός- μέχρι να καταλήξει να χαπακώνεται για να παλέψει την ζωή και να τα φέρει βόλτα.....
03-10-2011, 16:48
deleted-member30-03

Quote:

Originally Posted by mariafil

νομίζω όλοι λίγο πολύ το έχουμε νιώσει αυτό...

αλλά πίστεψε με ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός...

μπορεί να σου πάρει 1 χρόνο 2 χρόνια 5... να επουλωθούν οι πληγές σου
αλλά κάποια στιγμή θα το ξεπεράσεις...

και θα συνεχίσεις μπροστά...

και αν κάποιος δεν μπορεί να ξεπεράσει κάποιες καταστάσεις...

ευτυχώς υπάρχουν και τα φάρμακα... για τους πιο αδύναμους...

ειναι παλιο αυτο που εγραψα, συνεβη πριν το 2004!

δεν επουλωνονται τελειως οι πληγες, ειδικα οταν εχεις περασει τοσο πολυ καιρο (2μιση χρονια τα ειχαμε) με ενα ατομο.

ακομα και να μου συμβει κατι καλυτερο, που δε το βλεπω να γινεται αμεσα, παλι θα θυμαμαι οτι ξοδεψα 2μιση χρονια τζαμπα με μια μαλακισμενη που τελικα δε με αγαπουσε.

μονο αν παθω αμνησια θα ξεχαστει τελειως!
03-10-2011, 16:51
mariafil

Quote:

Originally Posted by KENO

ειναι παλιο αυτο που εγραψα, συνεβη πριν το 2004!

δεν επουλωνονται τελειως οι πληγες, ειδικα οταν εχεις περασει τοσο πολυ καιρο (2μιση χρονια τα ειχαμε) με ενα ατομο.

ακομα και να μου συμβει κατι καλυτερο, που δε το βλεπω να γινεται αμεσα, παλι θα θυμαμαι οτι ξοδεψα 2μιση χρονια τζαμπα με μια μαλακισμενη που τελικα δε με αγαπουσε.

μονο αν παθω αμνησια θα ξεχαστει τελειως!

όλα τελειώνουνε και όλα περνάνε άκουμε που σου λέω...
03-10-2011, 16:59
mariafil

Quote:

Originally Posted by erianna

sorry μαράκι..... μα είναι κάτι που έχω βαρεθεί να "ακούω" εδώ μέσα....φάρμακα...φάρμακα...φά ρμακα.....οκ.....υπάρχουν περιπτώσεις που ίσως δεν υπάρχουν άλλες λύσεις, μα υπάρχουν πολλά πολλά πολλά πράγματα που μπορεί κάποιος να δοκιμάσει -αδύναμος όπως λες ή δυνατός- μέχρι να καταλήξει να χαπακώνεται για να παλέψει την ζωή και να τα φέρει βόλτα.....

δυστυχώς τα φάρμακα είναι η λύση μετά απο ένα σημείο και αφού έχεις φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι...

δεν μου έρχεται τώρα να το συγκρίνω με κάποια άλλη ασθένεια...

αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις χρειάζεται...

χρειάζεται για να σου δώσει μία ώθηση...

δυστυχώς αλλά όταν δεν είσαι για πολύ καιρό καλά...έχεις κατάθλιψη...πονάς
τα φάρμακα σε ισιώνουν με τη μία...

πριν πάω στο γιατρό...τί γυμναστική είχα κάνει τι πήγαινα απο δώ τί απο κεί...

δεν μου περνούσε...

αλλά εγώ γάμησα τον εαυτό μου επίτηδες... τον έφτασα στον πάτο...

ώς που κάτι έπρεπε να γίνει να ξαναεπανέλθω...

γνώμη μου είναι πως άν αρχίζει κάποιος να έχει κοινωνικά προβλήματα...

να μην μπορεί να βγαίνει έξω να νιώθει μειονεκτικά... να νιώθει ότι δεν μπορεί να τον καταλάβει κανένας... καλό είναι να πάει σε ένα γιατρό...

ξέρεις η κατάθλιψη είναι ύπουλη αρρώστια... στην αρχή η μοναξιά μπορεί να σου φαίνεται γλυκιά αλλά μετά χάνεις την μπάλα...

αυτά...
και εύχομαι όποιος έχει οποιοδήποτε πρόβλημα να το ξεπεράσει
και αύριο να ξημερώσει μια καινούργια μέρα...
03-10-2011, 23:42
path

Quote:

Originally Posted by KENO

ε απο τοτε δε κανω και τιποτα αλλο απ'το να σερνομαι. πλεον νιωθω πως εχω ξεφυγει τοσο πολυ, που και να ερωτευτω ξανα και να κανω σχεση παλι, δε νομιζω πως θα μπορεσω να επανελθω. ειναι λες και εχασα ενα μερος της ψυχης και παραμενει αδειο.

<<<
Αυτο που νοιωθεις ειναι ψευδαισθηση,δεν ειναι αντικειμενικο, και απο κει πρεπει να αρχισεις, να αρνηθεις αυτη την αισθηση που σε καθηλωνει.
Καμια (και κανενας) δεν ειναι αναντικαταστατος ,το ξερεις αυτο,πρεπει να την αφησεις πισω γιατι ετσι πρεπει .
Να σκεφτεσαι οτι κατι νεο σε περιμενει σε καποια γωνια της ζωης σου, και να περνεις δυναμη απο αυτο.
Και να ξερεις πως οσο μιζεριαζεις πανω απο μια νεκρη σχεση τοσο περισσοτερο θα αργει να ξημερωσει εκεινη η μερα .
Επισης μην αμφιβαλεις πως αυτη η αρωστια , ο ερωτας , θεραπευεται. Μονο ομως με τον ερωτα , κι αν χρειαστει θα φας τα μουτρα σου 5 η 15 φορες , μεχρι να βρεις εκεινη τη σχεση 'φαρμακο' !
03-10-2011, 23:56
deleted-member30-03

ναι τα ξερω αυτα που λες και συμφωνω, δεν ειμαι αρνητικος στο να ξανακανω σχεση. απλα νιωθω πως εγινα λιγο πιο παραξενος και δυσκολος, λες και αλλαξε ο χαρακτηρας μου προς το χειροτερο, ειδικα αφου εφαγα καμποσες απογοητευσεις με αποτυγχημενες σχεσεις, και τελικα δε βρηκα τη μια που θα στεριωσει διπλα μου.
04-10-2011, 00:07
Gypsy Cello

Quote:

Originally Posted by KENO

ναι τα ξερω αυτα που λες και συμφωνω, δεν ειμαι αρνητικος στο να ξανακανω σχεση. απλα νιωθω πως εγινα λιγο πιο παραξενος και δυσκολος, λες και αλλαξε ο χαρακτηρας μου προς το χειροτερο, ειδικα αφου εφαγα καμποσες απογοητευσεις με αποτυγχημενες σχεσεις, και τελικα δε βρηκα τη μια που θα στεριωσει διπλα μου.

πάντα παράξενος δεν ήσουν; Μην σκιάζεσαι! :)
04-10-2011, 10:37
ioannis2

δυστυχως υπάρχουν καταστάσεις που δεν αλλάζουν, αυτά που μας συνέβηκαν, λάθος επιλογές, χαμένες ευκαιρίες, τραυματικά γεγονότα, μοναξιά. Για μενα αυτά είναι που προκαλούν την κατάθλιψη, αυτα ειναι η πηγη της. Και κυρίως το συναίσθημα ότι θα θελα να γίνονταν πολύ διαφορετικά καποια πράγματα και δυστυχώς δεν μπορώ να τα αλλάξω.
Αμα εκει που παρουσιαζονται οι ευκαιρίες εισαι βυθισμενος στις φοβιες, χαμηλη αυτοεικονα και τα ψυχολογικα σου, οι ευκαιριες περνανε απο μπροστα σου, δεν τις αρπάζεις, φευγουν και χανονται. Και αμα συνηδητοποιήσεις το λαθος έρχεται η καταθλιψη. Το ίδιο και τραυματικα γεγονοτα αμα δεν εχεις τα καταλληλα ατομα να σε καταλαβουν και να ναι διπλα σου. Το νου σας όσοι είστε σε τετοιες φασεις.................
05-10-2011, 02:45
Gypsy Cello

Αχ βρε Ιωάννη, σ' ευχαριστούμε πάντα έχεις κάτι εύστοχο να πεις. :) Δυστυχώς πολλές φορές δεν αντέχουμε, άνθρωποι είμαστε όχι θεοί.
05-10-2011, 02:59
Anonymous

δεν έχω κατάθλιψη δεν απαντώ.. :)
05-10-2011, 03:15
Gypsy Cello

Quote:

Originally Posted by Anonymous

δεν έχω κατάθλιψη δεν απαντώ.. :)

συγχαρητήρια τα καταφέρατε :)
05-10-2011, 11:10
ioannis2

Quote:

Originally Posted by Gypsy Cello

Αχ βρε Ιωάννη, σ' ευχαριστούμε πάντα έχεις κάτι εύστοχο να πεις. :) Δυστυχώς πολλές φορές δεν αντέχουμε, άνθρωποι είμαστε όχι θεοί.

ευχαριστω για τα καλα σου λογια, όμως κι εγω άνθρωπος είμαι σαν και σενα και όπως όλους τους άλλους εδώ.
Και εγω πολλές φορές δεν αντέχω και έχω πάθει όπως και εσύ εχεις παθει. τουλάχιστο αγωνίζομαι να τα αντιμετωπίζω, να μην αφηνω τον εαυτό μου να ξαναπαθει τα ίδια και να βοηθω άλλους να μην παθουν ότι επαθα εγω.
Έμαθα ωστόσο πάντα στη ζωή μου τόσο σε μενα όσο και στους άλλους να δίνω λίγη αισιοδοξια για παρακατω, γιατι χωρίς αυτη δε θ αντεχαμε.

Κι όμως να ξερεις ότι στην real life μου σχεδόν κανενας δε με θυμαται αν δεν τον θυμηθω πρωτος εγω!
05-10-2011, 16:56
Anonymous

Quote:

Originally Posted by Gypsy Cello

συγχαρητήρια τα καταφέρατε :)

σε ευχαριστώ!!! :)

σου εύχομαι να είσαι πάντα καλά!!!
05-10-2011, 17:05
Danay1997

εχω χασει ενα κομματι του εαυτου μου πια,ο εαυτος μου δεν ειναι πια ιδιος.................σοβαρα το λεω.
10-10-2011, 22:31
trelokotsos

Δε ξέρω ρε παιδιά τι να σας πω, νομίζω πως κι εγώ έχω κατάθλιψη. Νομίζω πως πάντα ήμουνα 'υποψήφιος' αλλά τώρα πια δεν αντέχω άλλο, βλέπω να μ' επηρεάζει πολύ στην καθημερινότητα μου και ώρες ώρες φοβάμαι πως θα τρελαθώ!!