Νεο μελος

Καλησπέρα. Chained is my name, bulimia is my game.
Θελω να γινω καλα οσο δε θελω τιποτα αλλο. Γιατι ξερω οτι ειναι το μνο πραγμα που μου ειναι δυσκολο. Φοβαμαι τις δικες μου κινησεις και μονο σε σημειο να θελω να με δεσω καπου γιασ να ειμαι σιγουρη οτι θα κανω αυτο που θελω εγω και οχι αυτο που εχω συνηθισει εδω και ενα χρονο. [ποτε περασε ενας χρονος?????????]
Πρεπει να πω οτι στα 19 μου ημουν ανοεξικη. Κρατησε περιπου 2 χρονια, το ξεπερασα, μετα απο καποιο καιρο αρχισε η βουλιμια, τη σταματησα για καποια χρονια και σα να μην την εχασα ποτέ να μαστε πάλι. Την εχει σιχαθει η ψυχη μου. Ειμαι πολυ τσαντισμενη και το μονο που βλεπω γυρω μου ειναι τειχη που φοβαμαι οτι ποτε δε θα περασω. I'm sorry αν γινομαι μαλο , δεν ειναι σκοπος μου. Ξερω πολυ καλα τι μου συμβαινει και θελω να σταματησει ΤΩΡΑ αν γινεται. Ναι, το ξερω, δε γινεται..

*μελό εννοουσα

τσειντ..καλησπέρα και καλώς ήρθες...:)

Νομίζω πως στο φόρουμ του eatingdesorders.gr θα βρεις περισσότερες απαντήσεις στα θέματα που σε απασχολούν.......

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

τσειντ..καλησπέρα και καλώς ήρθες...:)

Νομίζω πως στο φόρουμ του eatingdesorders.gr θα βρεις περισσότερες απαντήσεις στα θέματα που σε απασχολούν.......

---

το γνωρίζω το forum, thanx. θεωρουσα οτι και αυτο ειναι παρόμοιας φυσης ωστοσο.

γεια σου κ απο μενα. τωρα ποσο εισαι? ποια η σχεση σου με το φαγητο? πως ξεκινησαν οι εμμονες με το βαρος?

Τωρα ειμαι 28. Το φαγητο ειναι πολλά πραγματα. Ειναι εμπνευση οταν σκεφτεσαι τι θα ηθελες να φας που θα σε ικανοποιουσε οπτικα και γευστικα. Ειναι καταλυτης του φοβου κσι του αγχους. Ειναι και φοβος κι εχθρός ομως.. Δε νομιζω οτι υπαρχει κατι που να φοβαμαι πιο πολυ. Ισως τη φθορα λογω ασθενειας, το να σε βλεπουν οι αλλοι να καταρρεεις, αυτο.
Παντα ημουν παχουλο κοριτσακι. Η γιαγια και οι γονεις γενικα δεν εβαλαν ποτε ορια στο φαγητο. Και ποτε μεχρι τωρα επισης . Οπότε η πως τρωμε ηταν κατι που δεν το ειχα μαθει. Συν του οτι υπηρχε και η κριτικη για το βαρος. Παλι απο την οικογενεια. Εβγαζα παντα το αγχος μου εκει από μικρη και το οτι με συκγριναν με την αδερφη μου μεχρι αρκετα μεγαλη ηλικια και ενιωθα τρομερα μειονεκτικα. Αυτο εχω καταλαβει. Οποτε επρεπε να βγω νικητρια από αυτο.
Εδω και χρονια εχει σταματησει η συγκριση, καθως πια δεν υπαρχουν λογοι. Κανεις δεν μπορουσε να δεχτει οτι εγω εκανα παντα τα πραγματα με δικους μου ρυθμους, οτι ειχα διαφορετικη αντιληψη για τη ζωη και πως ετσι, συνηθως καταφερνω και πετυχαινω.
Παχυνα πολυ στις Πανελλαδικες , τωρα οπως το θυμαμαι μοιαζει με κρισεις υπερφαγιας, ειδικα οποτε ειχα αγχος, για 2 χρονια περιπου-και ενιωθα σα σακι, ενα κρεας και τιποτα παραπανω. Στο 1ο ετος λοιπον, 2001-02 αρχισα να κοβω το φαγητο.
Στην αρχη του 2ου ετους ετρωγα 600 θερμιδες τη μερα περιπου και ημουν γυρω στα 43 κιλα. Εκεινος ο χειμωνας ηταν πολυ δυσκολος. Πιεση, καβγαδες, ανησυχια απο τους γονεις μου και την αδερφη μου ειδικα που με εβλεπε να λιωνω, καθως μεναμε μαζι. Αμηνορροια, χαλια δερμα και λοιπά και λοιπά...Εξετασεις επί εξετάσεων. Καποα στιγμη εκεινη την Ανοιξη αρχισε να αλλάζει κατι μεσα μου, καταλαβα το τελμα στο οποιο βρισκομουν όμως το πως ξεφευγουν επρεπε να το βρω μονη μου.
Τα καταφερα μεχρι ενα σημειο και πηγαινα πολυ καλα. Αλλα μεσα στο καλοκαιρι εχασα τη μπαλα, κατα το λεγομενον. Οποτε αντιστραφηκε η κατασταση και το 3ο με βρηκε με νευρικη βουλιμια οποτε και για 2 μηνες περιπου επισκεφθηκα εναν ψυχολογο ειδικευμενο σε τετοιες διαταραχες. Στα επομενα ετη ελεγχα καπως την κατασταση. Οχι παντα, αλλα κατι καταφερνα.
Μεχρι το 2007 που επεστρεψα από την πρωτευουσα στην πολη μου. Τα πραγματα ηταν εξοχως καλυτερα. Για σχεδον 3 χρονια ειχα ελαχιστα επεισοδια. Ελαχιστότατα. Μετα με πηρε η κατηφορα. Παλι λογω αγχους πιστευω. Η δουλεια μου, το μεταπυτυχιακο μου, οι φιλοι που εφευγαν , εγω που τελικα θα ηθελα να ειμαι αλλου. Πολλη απογοητευση το τελευταιο εναμισι ετος.
Γενικα, ως φοιτητρια , οι καθηγητες μου μου ελεγαν να χαλαρωσω να μην ειμαι τοσο μανιακη με το τελειο οπως το εχω εγω στο μυαλο μου, αλλα αυτο ισχυει σε ολους τους τομεις. Εχω μια ιδεαλιστικη εικονα των πραγματων και συχνα απογοητευομαι. Θελω τα πραγματα να γινονται οπως νομιζω εγω-τουλαχιστον οσα με αφορουν. Και ειμαι πολυ ξεροκεφαλη.Επισης εχω υποψιες οτι εχω Διασπαση Προσοχης. Ψαχνοντας το φετος σοβαρα, ενω αστειευομαι γι αυτο εδω και πολλα χρονια, αυτοσαρκαζόμενη.

μην ανησυχεις εχουμε ολα αυτα που ειπες ολες μας. και μια ζηλεια με την μικρη μ αδερφη που ηταν αδυνατη ξανθια πρασινοματα ενω εγω το παχουλο μαυροτσουκαλο, η προσπαθεια να ικανοποιεις τους αλλους ωστε να δειξεις πως αξιζεις. η ευχαριστηση που οταν αναγνωριζουν ο,τι κανεις μεταμορφωνεται σε αυτοπεποιθηση...και εν τελει την θες πολυ αυτη την αυτοπεποιθηση και σου γινεται ναρκωτικο

τα κανεις ολα τελεια, πασχιζεις ωστε να εχεις αυτοπεποιθηση. τι μενει>? το σωμα σου. το οποιο πολλες φορες εχει δικια του βουληση και ''πειναει''. προσπαθεις να το τιθασευσεις και οταν τα καταφερνεις χαιρεσαι που πλεον μπορεις να φορας στενα τζιν που παντα ηθελες αλλα κραταει λιγο, επειδη μετα ερχεται το οτι οσο κ να χασεις δεν σου φαινεται και πρεπει λιγο ακομα. μετα ειναι που οσο κ να χασεις σε βλεπεις ολο κ πιο χοντρη και πετας το στενο τζιν και ψωνιζεις παλι τα πιο φαρδια ρουχα που φοραγες ποτε

τελειομανια ειναι το κυριο χαρακτηριστικο μας αλλα και η διαρκη προσπαθεια να ελεγξουμε τα παντα ωστε να διατηρουμε την αυτοπεποιθηση και την αναγνωριση που θελουμε απο τους αλλους. να μας θαυμαζουν κ να μας προσεχουν επειδη πλεον μεγαλωσαμε και καναμε μεγαλη προοδο.....αυτο φαινεται και εξωτερικα εξαλλου.............

ενα παρατεταμενο παχυ σωμα τι δειχνει? παραιτηση

ενα παρατεταμενο παχυ σωμα τι δειχνει? παραιτηση
αυτο το εννοεις ως κατι που το κανουν projection οι αλλοι και τελικα το ενστερνιζόμαστε ως σωστη αποψη;
Γιατι εγω δε νομιζω οτι δειχνει παραιτηση. Ας ειναι ο καθεις οπως γουσταρει, δε με ενοχλει. Η αυτοπεποιθηση πηγαζει απο πολλα διαφορετικα μερη. Απλά εγω δε μπορω να με δεχτω με 3-4 κιλα παραπανω που πηρα μεσα σε ενα χρονο. Με τρελαινει, θελω καποιον χασαπη, you know? Ευτυχως δεν σκεφτομαι παντα ετσι. Απλά αυτη η εμμονη ειναι που φοβαμαι οτι δε θα φυγει ποτε. Ειναι ενα κλικ για να υποκυψεις. Κατι να σου παει στραβα, το ελαχιστο. Και ξαναπέφτεις.
Ειναι και το Bullying στη μεση, στο Δημοτικο ειδικα. Εφιαλτικα χρονια. Δεν ειχα ονομα, ειχα μονο παρατσουκλι. Ταμπελα μιας ζωης ειναι αυτο, καταλαβαινεις; Η εκδικηση της γυφτιας βεβαια εγκειται στο ατομο που τελικα καταφερα να γινω και εκει που θελω να με δω σε καποια χρονια απο τωρα. Εχω σχεδια για μενα. Σχέδια και σχεδία, ελπίζω, αν βουλιαξωμεν ως χώρα γιατι το μελλον άδηλο.
Και ο,τι κανω το κάνω επειδη θελω να γινομαι καλυτερη συνέχεια. Αγαπαω να μαθαινω πραγματα εγω και να μαθαινω στους άλλους.
Θα ηθελα μονο να μην ηταν αυτο το πραγμα στη μεση. .. με κραταει τοσο πισω αλλα δεν θα ελεγες οτι ειναι καποιο ειδος συντροφιάς; Αποκούμπι;

ναι οι ανθρωποι με τελειομανια θεωρουν πως αμα αφεθουν παραιτουνται. δεν σ χει τυχει να παρεις 1 κιλο και να πεις τωρα που πηρα ενα τα παραταω. εγω ετσι κανω. αμα παρω τα παραταω για καιρο. ειμαι απογοητευμενη απο μενα.

πολυ παχυσαρκοι ανθρωποι , τι ειναι? παραιτημενοι δεν ειναι? δεν κανουν κατι για το σωμα τους και την υγεια τους. απλα τρωνε βρωμιες

αλλαζεις το εξω επειδη δεν μπορεις να δειξεις το μεσα. αδυνατεις να το εκφρασεις καλα. μπορει να σε κοροιδευανε πχ καποτε για ενα χαρακτηριστικο σου κ νομιζεις πως αμα αυτο το φτιαξεις, θα σε αγαπανε. ετσι προσπαθεις να ελεγξεις εκτος ολων των αλλων και το σωμα σου. μη μ πεις πως αμα ξεφυγεις πχ σε βουλιμικο μετα δεν νιωθεις ανικανη επειδη δεν καταφερες να κοντρολαρεις τον εαυτο σου?

συντροφια δεν θα το λεγα οτι ειναι για μας με τα διατροφικα. πχ αδερφη μ οταν ειναι μονη σπιτι η βαριεται, τρωει να περασει η ανια της. δεν την νοιαζει........ομως τι ''παρεα'' να σου κανει ενα γιαουρτι? παω στοιχιμα πως στα μεγαλα βουλιμικα σ θα ευχοσουνα να ησουν απλα σε ενα δωματιο με φαγητα. να τρως να αδειαζεις και παλι απ την αρχη. εγω το σκεφτομουνα σαν να με εκανε μονο αυτο ευτυχισμενη. εχω παει σε δωματιο ξενοδοχειου γι αυτο το λογο. καταντια

Ω, ναι. Αν φαω 3 μπουκιες παραπανω απο αυτο που θα θεωρουσα ιδανικο λεω, ενταξει , τελειωσε τωρα, ξεφυγες [αρα μπορεις να ξεφυγεις οσο θες...]
Μια αφορμη ψαχνει το μυαλό. Και όποτε ξεφύγω ξερω ότι αυτο που κανω ειναι λάθος, ξερω οτι μπορω να το σταματησω, αλλα κατι μεσα μου δε θελει, και δε μπορω. Δεν ειναι αρκετα δυνατη η θεση του μυαλου μου εναντια σε αυτο γιατι φοβαται ισως να το αποχωριστεί. Σκεφτεσαι ενα βουλιμικο επεισόδιο και νιωθεις ασφαλεια! Ειναι εξωφρενικό, αλλά έτσι είναι!
Αυτό εννοω οτι ειναι το αποκουμπι μου. Δεν το αρνουμαι. Η μοναξια που νιωθω κατα καιρους και η αισθηση οτι πολυ λιγοι ανθρωποι με καταλαβαινουν πραγματικα με οδηγούν εκεί.
Οταν ξεφευγω τσαντιζομαι τόσο πολύ με τον εαυτό μου. Θυμώνω απίστευτα.Να ήξερα τι θελει πια για να το σταματησει όλο αυτό. Μακαρι να υπήρχε ενα κουμπάκι να φυγει όλο αυτό....

εχεις παει σε ειδικο ειπες? εγς αποφασισα να παω οταν επαθα σοκ επειδη ειχε φραξει ο λαιμος μ κ δν μπορουσα να κανω εμετο κ ειχα μεσα μ 2 πιτσες και μια μακαροναδα κ παγωτο.........παει η δικλειδα ασφαλειας

Σφιχτηκε η ψυχή μου. Σε κανεναν δεν αξιζει να περναει κατι τετοιο. Σε κανεναν....
Πήγα για πολύ λιγο καιρο σε ειδικο.
Ηταν και το οικονομικο θεμα που περιοριζε κατα πολύ τις δυνατότητές μου. Οι επισκεψεις ηταν στην αρχη, επειδη ηξερα πολυ καλα τι μου συνέβαινε και ειχα αρχισει να τρελαινομαι. Γιατι ακομη τοτε δεν καταφερνα να κανω εμετο αν και ηθελα. Οποτε ειχα απλα παχυνει πολυ. Ηταν μεγαλο το σοκ.
Και μετα την τρομερη στερηση απο την ανορεξια ετρωγα χωρις να σκεφτομαι, χωρι να σταματω, δεν ενιωθε το μυαλο να σταματησει, δεν ηθελα κι εγω να καταλαβω. Ολα ηταν ενα κουβαρι μεσα μου. Ασχημες εποχες. Εχασα μεγάλο μέρος από τα φοιτητικα μου χρονια για μια μ@@@@. Και πολλά αλλα πραγματα από τότε για την ίδια μ@@@@. Και το γεγονος οτι αυτο και μονο δεν εχει πατησει το διακοπτη νμεσα μου για να σταματησει όλο αυτο με κανει εξω φρενών!!!!

γλυκια μ κοπελα, ειναι καλο το οτι εισαι συνειδητοποιημενη. το επομενο βημα ειναι να αποδεχτεις αυτο που εισαι. το οποιο ειναι κ το πιο δυσκολο. το να αποδεχτεις κατι σημαινει πως πρεπει να παρεις χαμπαρι πως ΠΡΕΠΕΙ θες δεν θες να ζεις μαζι του. δλδ ετσι εισαι, μπορεις να φτασεις μεχρι συγκεκριμενα κιλα και να τα συντηρισεις. οσο και να χαζευουμε τις 2μετρες των 50 κιλων, δεν θα γινουμε ποτε ετσι. επειδη γεννηθηκαμε αλλιως.

χτυπα κατω τον κωλο σου θα φτασεις τα 30 κιλα, ομως θα μεινουν για 1 μηνα το πολυ αν το ξεπερασεις. μετα θα τα παιρνεις αμεσως. αυτο που επαθες μετα την ανορεξια το παθα κ εγω. παχυνα αμεσως και ετρωγα ακαταπαυστα ακομα και τροφες που δν γουσταρα ποτε μου! αυτο δειχνει πως αμα πας κοντρα στον οργανισμο σου , εκεινος σε χτυπαει πιο δυνατα και υπουλα! το σωμα ζηταει τις τροφες που του στερουσες

δεν ειναι ματαιοδοξια αυτο που σε πιανει. εισαι απλα δυστυχισμενη και ακομα περισσοτερο επειδη δν σε καταλαβαινει κανεις. διοτι οι μεγαλυτεροι κ οσοι δεν πασχουν βλεπουν απλα ενα χαζο-πεζο κοριτσακι που το νοιαζει μονο το πως θα φαινεται εξωτερικα ενω στην αλλη ακρη του πλανητη δεν εχουν να φανε!

επειδη ολο αυτο ξεκιναει απο μικρη ηλικια, βλεπουμε πως δεν ειναι ξεκαθαρα επιλογη, αλλα επιρροη. σου δειχνουν ενα προτυπο κ σ λενε ''ετσι πρεπει να μοιαζεις, αμα δεν εισαι ετσι, τοτε εχεις προβλημα.....''

εχασα κ εγω χρονια απ την ζωη μου και δεν γυρνανε. ομως μπορεις να μην μετανιωνεις για το παρελθον-να το αφησεις εκει που ανηκει και να ασχοληθεις με το παρον. μη σκεφτεσαι το παρελθον μην φοβασαι το μελον. κανε κατι τωρα

Μα κι εγω εχω τυψεις που στην αλλη ακρη του πλανητη δεν εχουν να φανε, που κι οι ανθρωπι εδω ψαχνουν ηδη στα σκουπιδια και η στερηση ειναι πολυ εντονη κι εγω εχω αυτο το πραγμα να τριβελιζει το μυαλο μου. Πολλές τυψεις, καθε φορά. Και που κρυβομαι. εκει να δεις τυψεις. Ποσο κακος ανθρωπος νιωθω γι αυτο και μονο το λογο. Παντα ειμαι σκληρη με τον εαυτο μου. Ειδικα σε αυτο το θεμα. Και οταν αφηνομαι τοτε ειναι τα βουλιμικα επεισοδια. Γενικα εχω αρκετα εντονη καθημερινοτητα, με πολυ αγχος και πολλες φορες εκει βγαινει ολη μου η ενταση. Η προσπαθεια να ειμαι ατεγκτη και να τα κανω ολα.

μην νιωθεις τυψεις. εγω δεν νιωθω. ο καθενας τραβαει το γολγοθα του. αλλωστε ειτε εσυ φας ειτε δεν φας, τα παιδακια θα πεινανε και οι αστεγοι θα ψαχνουν τα σκουπιδια. για σενα κοιτα τι θα κανεις

Καλα, προφανώς. Μερικές φορες το σκεφτομαι και αυτο. Τα παιδάκι ποτέ δε θα φάνε και οι φτωχοί θα γίνονται φτωχοτεροι γιατι πολύ απλά έτσι συμφέρει κάποιους. Δε θα τολμουσα ποτε να συγκρινω τον ενα Γολγοθα με τον άλλο ωστόσο.
Και, όντως καθένας εχει και κατι. Υπάρχουν και χειρότερα απλά εγω κανω focus στο δικο μου "χειροτερο" και δεν πρεπει να το θεωρω εγωιστικό. After all, εγω το περναω μονη μου τοσα χρονια και η σιωπηρη αγωνια ειναι από μονη της ενα φορτιο μεγαλο.

μη σε ενοχλει επειδη κανεις focus σε σενα, ετσι ειναι ολοι! οταν ο γιατρος με ρωταγε τι νιωθω αμα σκεφτομαι κατι χειροτερο απο μενα, του λεω ''τιποτα''. απ την μια σκεφτικα πως πρεπει να ντραπω, αλλα δεν ντραπηκα