Οδηγούμαι στη παράνοια και το νιώθω

...αν δεν έχω οδηγηθεί ήδη.
Γεια σε όλους. Είμαι 20 χρονών και ζω στην επαρχεία. Είχα σκοπό εδώ και πάρα πολύ καιρό να απευθηνθώ σε ειδικούς για τα προβλήματά μου αλλά πριν φτάσω στο σημείο να επισκεφτώ τον ψυχίατρο, θα κάνω το βήμα να μοιραστώ με όποιον άγνωστο σε μένα άνθρωπο διαβάσει αυτό το κείμενο, το τι με απασχολεί. Ο μόνος λόγος που γράφω εδώ είναι επειδή θέλω να ακούσω κι'άλλες απόψεις πριν αποφασίσω να ζητήσω βοήθεια ή να αυτοκτονήσω πριν σκοτώσω πρώτα διψήφιο αριθμό ανθρώπων.
Προσοχή, ότι γράφω το καλοζυγίζω και δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω απο ότι σκέφτομαι καθημερινά, στο σπίτι, στη δουλειά, στο αυτοκίνητο. Σας παρακαλώ μη μου απαντήσει κανείς με εκείνο το στυλ "άσε τις κλάψες και απόλαυσε τη ζωή σου". Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και έχω ακούσει αυτην την απάντηση χιλιάδες φορές.
Το πρόβλημά μου ξεκινά στην ηλικία των 15. Τότε που αποφάσισα ότι θέλω να γίνω σεναριογράφος και σκηνοθέτης κινηματογραφικών ταινιών. Έπαθα σοκ όταν έμαθα τι δουλειά κάνει ο σκηνοθέτης...μετά κοίταξα πίσω σε εμένα και είδα ότι το μόνο πράγμα που έκανα όλη μέρα (απο τότε) ήταν να βλέπω ταινίες και να γράφω μικρές ιστοριούλες τρόμου και περιπέτειας. Κατάλαβα εν τέλει ότι αν καταφέρω αυτό να το κάνω επάγγελμα, τελείωσαν όλα.
Οι γονείς μου βέβαια το απαγόρεψαν, αλλα δε γράφω εδώ για τους γονείς μου. Δεν θα με ένοιαζε τι λέγανε αν είχα το θάρρος και η κοινωνία τις ευκαιρίες, ώστε να φύγω ΤΩΡΑ και να κυνηγήσω το όνειρό μου. Το ότι έχω φτάσει όμως στα 20 και δουλεύω σε μια δουλειά που μισώ, με έναν πατέρα να επιμένει ότι η ζωή είναι ένα τεστ και ότι πρέπει να επιβιώσω και να ταίσω την υποτιθέμενη οικογένεια που θα κάνω δουλεύοντας σε μια δουλειά που θα σιχένομαι, αυτό είναι τραγικό. Αυτό απο μόνο του, το ότι δε μπορώ να κυνηγήσω τα όνειρά μου και είμαι εγκλωβισμένος σε μια άχαρη ανούσια ζωή, με έχει φέρει κάποτε στο κρεβάτι μου με ένα μικρό μαχαίρι, να χαιδεύω με τη λεπίδα του τον καρπό μου, ελπίζοντας και τρομάζοντας ταυτόχρονα ότι θα καταφέρω να βρω τη δύναμη να βάλω τέλος σε αυτό το πανυγήρι βλακείας που ονομάζουν οι γύρω μου "ζωή".
Ακόμα χειρότερα, στη δουλειά μου όλοι είναι άξεστοι, ηλίθιοι άνθρωποι που το μόνο που τους κρατάει ζωντανούς είναι ότι απο μικρούς τους λέγανε (ότι λέν και σε εμένα) "θα κάνεις οικογένεια". Κάνανε οικογένεια, τώρα δεν έχουν 4 ευρώ να πάρουν τσιγάρα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και κάνουνε τον σταυρό τους κάθε φορά που διασχίζουν μια εκκλησία.
Δεν ένιωθα όμως πάντα τόσο χάλια. Σαν παιδί και εγώ, πέρασα στις 26 Απριλλίου του 2009 τον μεγαλύτερο πόνο της ζωής μου, μια ερωτική απογοήτευση. Μια κοπέλα που είχα στηρίξει όλο μου το εγώ πάνω της, όπως ήταν επόμενο, το έκανε κομμάτια και με παράτησε. Τότε την αδικούσα και την έβριζα. Τώρα ξέρω ότι και εγώ στη θέση της το ίδιο θα έκανα. Ο πόνος όμως που νιώθω είναι το ίδιο αβάσταχτος. Θα ήθελα να της μιλήσω για 1 ώρα μόνο, να της πω ότι ακόμα νοιάζομαι και ότι θέλω να είναι καλα. Τίποτα άλλο.
Αυτα τα λέω για να δικαιολογήσω το γιατί νιώθω τόσο σάπιος. Όλοι όσοι με ξέρουν λίγο με φωνάζουν τρελό. Μπορώ να σκεπτώ πράγματα που δε μπορούν αυτοί, γι'αυτό. Δε με νοιάζει όμως πως με φωνάζουν η τι γνώμη έχουν για μένα. Ο μόνος λόγος που δεν βουτάω στο γκρεμό με το αυτοκίνητό μου είναι για να μη στενοχωρήσω τους γονείς μου. Μόνο αυτός.
Μόνο αυτός, γιατί δεν ξέρω γιατί ζω. Θαύματα της φύσης είμαστε και η ζωή είναι ωραία και μπλα μπλα μπλα, αλλα γιατί ζω? Τι απολαμβάνω? Τι θα απολαμβάνω σε 20 χρόνια? Θα βρω γυναικα να με αγαπήσει όπως μπορώ να την αγαπήσω εγώ? Θα δουλεύω για να ζω, η θα ζω για να δουλεύω? Τι θα κάνω με τα όνειρά μου? Να τα κυνηγήσω όπως μου λένε οι μισοί, η να "προσγειωθώ στη πραγματικότητα" όπως μου λένε οι άλλοι μισοί? Τι νόημα έχει η ζωή για έναν άνθρωπο σαν και εμένα που δε μπορεί να απολαύσει ένα ποτό επειδή σιχένεται το αλκοολ? Που δε μπορει να κατσει ανετα σε μια παρεα με κοπελες επειδη τις βλεπει όλες ερωτικά? Που μισεί κάθε "όμορφο" συμμαθητή η φίλο του επειδή αυτός ποτέ δεν είχε πέραση μεγάλη στα κοριτσάκια?
Η ψυχανάλυση είναι εύκολη. Η λύση ίσως και αδυνατη. Γράφω εδώ γιατι δε ξέρω πια που αλλου να απευθινθώ. Η ημερομηνία λήξης των φίλων πέρασε. Κανείς δεν καταλαβαίνει έναν 20χρονο εργαζόμενο με ανάγκη να βρει σκοπο στη ζωή του. Απο την άλλη, όλοι επικροτούν έναν 20χρονο φοιτητή που ζει για να βγαινει, να πινει μεχρι τελικης πτωσεως και να καλοπερναει με ξενα χρηματα. Δε ξέρω πια τι είναι σωστό και τι λάθος, δε ξερω αν υπαρχουν πια τετοιες εννοιες. Ξερω μονο ότι πρέπει όλα να τα βαλω σε μια ταξη, αλλιως θα συμβούν άσχημα πράγματα. Με το ζόρι κρατιέμαι.
Σας ευχαριστώ εκ των προττέρων όσους ασχολιθείτε με ότι έγραψα και συγνώμη για τα ορθογραφικά, βιαζόμουν.

ΚΑλώς σε βρήκαμε...

Γιατί δεν πήγες να σπουδάσεις κινηματογράφο όπως ήθελες?

Κι αν υπήρχαν εμπόδια, ποιο εμπόδιο σε κρατάει κι αυτή τη στιγμή που μιλάμε?

Γιατί ο πατέρας μου είναι πολύ, πολύ περίεργος. Απο τη μία οι απόψεις του είναι αντιφατικές και θέλω να μην τον ακούω, απο την άλλη φοβάμαι και πιστεύω πια ότι έχει δίκιο και ότι δε γίνεται να πραγματοποιήσω το όνειρό μου, όχι αυτό τουλάχιστον. Απο την αρχή ήταν ενάντια στο να σπουδάσω κινηματογράφο. Μου έχει πει τα πάντα για να με αποτρέψει και τα καταφέρνει. Πηγαίνω με τα νερά του, όπως βλέπω. Δέν είναι κακός άνθρωπος, απλά έχει "ψηθεί" στη δουλειά απο πολύ μικρή ηλικία και βλέπει τον κόσμο ρεαλιστικά. Ο κινηματογράφος μου για αυτόν είναι κάτι αδιανόητα ανέφικτο.
Τώρα θα μου πεις, γιατί δεν το βάζω μπροστά μόνος, χωρίς τη συγκατάθεση κανενός. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, γι'αυτό. Αμφιβάλλω αν θα καταφέρω έστω να επιβιώσω, για το ότι δε θα γίνω ο σπουδαίος δημιουργός που ονειρεύομαι είμαι πια σχεδόν σίγουρος (αλλα ακόμα το ονειρεύομαι). Αυτή τη στιγμή δουλεύω σερβιτόρος, είμαι απλήρωτος και ακόμα και τα τσιγάρα μου τα αγοράζω με λεφτά του πατέρα μου. Για να μετακομίσω σε άλλη πόλη, βάλε πόσα έξοδα θέλω.
Πολλοί κατα καιρούς μου έχουν πει ότι "σε ένα όνειρο δεν υπάρχουν εμπόδια αν δεν τα δημιουργείς μόνος σου" και ότι "τίποτα δεν είναι αδύνατον".
Όπως είπα και πριν, δε ξέρω πια τι να πιστέψω.

Ωραία, από τη μια έχουμε το ανεκπλήρωτο όνειρό σου και γενικά τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες σου (προς το παρόν ;) )

Υπάρχει όμως και οργή, θυμός... Αποστροφή για το περιβάλλον σου.
Αυτά τα συναισθήματα που έβγαλες στο γραπτό σου ήταν της στιγμής ή βρίσκεσαι σε τέτοια συναισθηματική κατάσταση καιρό και για μεγάλα διαστήματα?

Happythoughts, να σε ρωτήσω γιατί επέλεξες αυτό το nickname?
Οπως καταλαβαίνεις όλο το μήνυμα είναι badthoughts.
Ισως αυτό σημαίνει ότι θέλεις πραγματικά να κάνεις ευχάριστες σκέψεις.
Τώρα γράφεις ότι θέλεις να μοιραστείς το προβλημά σου με αγνώστους στο forum και θέλεις τις απόψεις τους, αλλά μην σου πει κανένας "απόλαυσε την ζωή σου"
Τι να σου πούμε? Να φουντάρεις?
Αν θέλεις διάβασε τις απόψεις των μελών. Ισως σε βοηθήσουν.
Νομίζω ότι είσαι σε μια κατάσταση άγριας κριτικής κατά του εαυτού σου.
Οπως εγραψε και η Natasha παραπάνω βγάζεις πολύ θυμό και οργή.
Είναι δηλητήριο.
Πρέπει να τα βρεις με τον εαυτό σου. Οχι μόνο εσύ, όλοι μας.
Αυτό είναι το πρόβλημα του ανθρώπου.
Οσον αφορά τα περί σκοπού στη ζωή, θα αναρωτιέσαι μια ζωή.
Τώρα το νόημα της ζωής είναι αυτό που του δίνει ο καθένας.
Να θυμάσαι ότι λύσεις μαγικές δεν υπάρχουν.
Ούτε το μαχαίρι στο καρπό είναι λύση.
Περνας μια δύσκολη περίοδο.
Τα πραγματα θα αλλάξουν μόνο εάν το αποφασίσεις εσύ.
Νασαι καλά με αυτά που έχεις. Είσαι μικρός μην βιάζεσαι.
Μια βοήθεια από ειδικό θα μπορούσε να βοηθήσει.
Μην απογοητεύεσαι.

Γενικά κάθε φορά που λέω σε κάποιον τι μου συμβένη μου βγαίνει αυτη η αγανάκτηση. Είναι το ένα απο τα δύο κύρια συναισθήματα που νιώθω. Αγανάκτηση και αηδία. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας νιώθω ευάλωτος στο περιβάλον μου. Επίσης είμαι πολύ νευρικός. Πάρα πολύ, μπορώ να πω. Υπάρχει βέβαια και η καλή πλευρά (για μενα τουλάχιστον). Φέρομαι ακριβώς όπως μου φέρονται. Αν μου φερθείς καλά, θα σου φερθώ καλύτερα. Αν όμως μου φερθείς άσχημα θα σου φερθώ χειρότερα, τόσο όσο χρειάζεται για να πονέσεις. Κάποιες φορές ξεσπάω άσχημα σε πράγματα που μου έχουν πει άλλοι ότι θα αγνοούσαν. Μου είναι όμως πολύ σημαντικό ακόμα και το παραμικρό σχόλιο που θα ακούσω για κάτι. Με λίγη σκέψη, καταλίγει στο γιατί αυτός ο άνθρωπος έχει αυτην την άποψη για αυτό που σχολίασε, κάτι που αν μου φένεται λάθος, θα του το πώ. Η θα αρχίσω να το καταπίνω, να υπενθιμίζω στον εαυτό μου ότι δεν γίνεται να τους αλλάξεις και θα βυθιστώ σε άλλο ωκεανό σκέψεων.
Το πόσο καιρό νιώθω έτσι μπορώ να το υπολογίσω. Έχει κοντά 3 με 4 χρόνια, απο τότε που ξεκίνησα να εργάζομαι, να σκέπτομαι περισσότερο. Τότε που άρχισα να "μηδενίζω το κοντερ" και να γκρεμίζω αρχές και αξίες που τις είχα για standard, όπως το να κυνηγάς τα όνειρά σου και ότι ο έρωτας πρέπει να είναι ένα αμοιβαίο αίσθημα, αλλιώς το άτομο για το οποίο ενδιαφέρεσαι είναι κακός χαρακτήρας. Δέν είναι απαραίτητα. Και πίστεψε με, έχω ξοδέψει πολλές ώρες στο παρελθόν να κατηγορώ στο κεφάλι μου την πρώην κοπέλα που τα είχα επειδή με "βαρέθηκε", μέχρι να συνειδιτοποιήσω ότι και εγώ κατα καιρούς έχω βαρεθεί άλλες.
Συγνώμη για τη λογοδιάρροια, θα μπορούσα να γράφω 2 μήνες και ακόμα να έχω κι'άλλα να γράψω...

Βγάλε όλο αυτό που νιώθεις μιλώντας για αυτό, κάντο εδώ αν δε μπορείς, αν δεν το εκτονώσεις δε θα το ξορκίσεις.
Και είναι αυτή η ισορροπία που χρειάζεται να ξαναβρεις για να φτιάξεις τη ζωή σου. Καταλαβαίνω πως είναι να ζεις αναγκαστικά σε ένα περιβάλλον που όχι μόνο δε σου προσφέρει πολλά αλλά σε επηρεάζει και αρνητικά, και που να ξεφύγεις. Μπορείς να φτιάξεις καλές άμυνες και να καταφέρεις να μην επηρεάζεσαι σε αυτό το βαθμό, είναι εφικτό! Αφού το κάνω εγώ μπορεί ο οποιοσδήποτε.
Ακόμα κι αν τώρα έχεις δει κυνικά τη ζωή και φοβάσαι πως έχεις χάσει το ενδιαφέρον που της είχες παλιότερα, εγώ βλέπω πως κατά βάση είσαι ένας dreamer και απλά τώρα κυριαρχεί η αρνητικότητα. Το πέρασα και ξαναβρήκα την όρεξη για ζωή. Αφού πρώτα βρεις τον τρόπο να επεξεργαστείς την αρνητικότητα.

Επέλεξα το όνομα Happythoughts γιατί ήταν η ατάκα στη διαφημιστική καμπάνια του Condemned 2...αντιφατικό είναι, δε σημαίνει κάτι.
Δεν θέλω εννοείται κανείς να μου πεί "άιντε, τράβα κόψε φλέβα" αλλα επίσης δε θέλω και την αντιμετώπιση που έχουν οι περισότεροι (μεγαλύτερη των 37 οι περισσότεροι) που που λένε "άσε τις βλακείες και μη σκέφτεσαι τέτοια". Δεν πιστεύω ότι σκέφτομαι κάτι που δε θα έπρεπε. Αν δεν τα σκέπτομαι τώρα, να προνοήσω για το τι θα συμβεί, όταν θα φτάσω στα 30 θα είναι αργά (σαν πολλούς που γνώρισα). Πιστεύω ότι αυτοί οι προβληματισμοί, μπορεί μεν να έχουν επίπτωση στη ψυχολογική μου υγεία, αλλα επίσης μπορεί να με φέρουν σε καλύτερη θέση κάποια στιγμή απο τους άλλους αν δράσω.
Η αλήθεια είναι πως ναι, βγάζω πολύ μεγάλη οργή κατα του εαυτού μου. Είμαι πολύ σκληρός με εμένα και δε μου συγχωρώ λάθη. Παλιότερα, αυτό μου έχει κοστίσει ακριβά. Αλλα δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει το "πρέπει να τα βρω με τον εαυτό μου". Το έχω ξανα ακούσει αλλα μου φαίνεται αδιανόητο. Τι να βρω? Μήπως να αποκτήσω αυτοπεποίηθηση? Το έχω ακούσει τόσες φορές αυτό που έχει καταντήσει κλισέ. Όταν μου λένε "πρέπει να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση" μου έρχεται να αρχίσω να βαράω τουφεκιές. Αμάξι είναι και θα την αποκτήσω? Πρέπει να γίνουν αλλαγές για να γίνει αυτό. Πρέπει να βρω ανθρώπους να με κάνουν να νιώσω ότι κάτι σε εμένα μπορεί να κινήσει το ενδιαφέρον κάποιων γύρω μου. Επίσης, μια σχέση θα βοηθούσε τα πράγματα. Μέχρι να γίνει κάτι απο αυτά όμως, την αυτοπεποίθηση δε τη βρίσκουμαι στο δρόμο.
Τέλος, δε ψάχνω το νόημα της ζωής, ψάχνω να βρω νόημα για την ζωή μου (και η διαφορά είναι τεράστια...). Στην πραγματικότητα πολύ απλά πράγματα θα τα έλυναν όλα. Αν μπορούσα να κάνω μια δουλειά που μου αρέσει η να βρω μια όμορφη, έξυπνη (πανω απο ολα) κοπελα θα ημουν πολυ καλυτερα. Ομως όχι απλα δεν έχω ότι χρειάζομαι, έχω τον φόβο ότι ποτε δεν προκειται να τα αποκτησω. Ενας φοβος μαλιστα, που μου λενε οτι πρεπει να συμβιβαστω με αυτα τα πραγματα. "Ετσι ειναι η ζωη". "Η ζωη ειναι μια δοκιμασια". Η ζωή αυτό, η ζωή εκείνο, η ζωή το άλλο...τη ζωή μου τη θέλω όπως τη φαντάζομαι και γι'αυτό είμαι τόσο ακραίος, γιατί προτιμώ εδώ και τώρα να τη χάσω παρά να ζω και να βλαστημάω όλη μέρα για το πώς ζω.
Εν τάχει, δυο σημειώσεις: Πρώτον, ναι, είμαι μικρός, αλλα δε θα είμαι για πολύ. Ή τώρα θα πάρω τον δρόμο μου, η θα τον κοιτάω απο άλλον δρόμο και θα κλαίγομαι που δεν τον πήρα....και δεύτερον, δε θέλω πραγματικά καθόλου να απευθηνθώ "έξω". Και αν το κάνω κάποια μέρα, δε θα το ξέρει κανείς. Έχω ένα standard nickname που χρησιμοποιώ, αλλα ακόμα και εδώ χρησιμοποίησα άλλο. Κανείς δε θέλω να ξέρει αυτά που σας λέω εδώ. Όλοι δηλαδή όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι σκέφτομαι τέτοια, ποτέ και σε κανέναν όμως δεν τα εξήγησα τόσο πολύ. Ο λόγος δεν είναι άλλος απο το ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Να γράψω επίσης ότι αν με γνωρίζατε, δεν είμαι ο κλάψας της παρέας που δε μπορείς να κάτσεις μαζί του επειδή δε σταματάει τη γκρίνια. Πολύ σπάνια μιλάω έξω για αυτά, σχεδόν ποτέ. Προσπαθώ να δείχνω όσο το δυνατόν πιο "φυσιολογικός" γίνεται. Γι'αυτό και έχω αρχίσει να ανυσηχώ μήπως η μάσκες πέσουν χωρίς να το καταλάβω γίνει η συμπεριφορά μου νευρασθενική απο τη μια στιγμή στην άλλη. Το λέω αυτό γιατί νομίζω ότι δίνω την εντύπωση πως μόνο για αυτά μπορώ να μιλάω. Θα σας απαντούσα και εγώ, πιστέψτε με, με χαμογελαστά προσωπάκια, απλά δεν το κάνω γιατί θέλω να καταλάβετε πλήρως τι συμβαίνει, χωρις φρου-φρου και αρώματα. Μέχρι στιγμής πάντως, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σας.

Quote:

---

Originally Posted by Happythoughts

Ο μόνος λόγος που δεν βουτάω στο γκρεμό με το αυτοκίνητό μου είναι για να μη στενοχωρήσω τους γονείς μου. Μόνο αυτός.
Μόνο αυτός, γιατί δεν ξέρω γιατί ζω. Θαύματα της φύσης είμαστε και η ζωή είναι ωραία και μπλα μπλα μπλα, αλλα γιατί ζω? Τι απολαμβάνω? Τι θα απολαμβάνω σε 20 χρόνια? Θα βρω γυναικα να με αγαπήσει όπως μπορώ να την αγαπήσω εγώ?

---

Γεια σου κι από μένα!
Μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεσαι, και μου βγάζεις ότι είσαι πολύ συναισθηματικός με την έννοια ότι έχεις πάθος για όσα αγαπάς... Το κακό βέβαια με αυτό είναι ότι αυτό το πάθος μπορεί να σου βγει σε μεγάλη απογοήτευση, γιατί όπως λες και συ, οι περισσότεροι σήμερα δεν έχουν ιδανικά, όνειρα, ζωή. Εσύ που έχεις όμως, με την έννοια ότι παθιάζεσαι με πράγματα, ότι μπορείς να αγαπήσεις πολύ, να νιώσεις τόσο δυνατά συναισθήματα, δεν είναι κρίμα να θες απλά να τα πετάξεις; Δε λεω ότι δεν έχεις τους λόγους σου ή ότι δεν πιέζεσαι, απλά σχολιάζω ότι είναι κρίμα.
Ωραίο θα ήταν να ακολουθήσεις τα όνειρά σου, αλλά... η φάση που ζούμε είναι τέτοια που μπορούμε μόνο να αγαπήσουμε ό,τι έχουμε και όχι να έχουμε ό,τι αγαπάμε, σε πολλές περιπτώσεις. Επιπλέον, αυτό είναι η ζωή, το ρίσκο. Θα βρω κάποιον να με αγαπήσει; Αυτός που θα βρω και αγαπήσω και επενδύσω, πώς θα ξέρω ότι αύριο δε θα με πουλήσει; Κι αν όταν τα έχω όλα, έρθει κάτι και τιναχτούν στον αέρα; Ποτέ δεν το ξέρουμε, είναι παιχνίδι. Ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, κι ας κάνουμε το παν για να το ξεχάσουμε.
Και η ευτυχία είναι να αφήνεσαι σε όλο αυτό, να το ζεις... Άλλοτε εύκολα κι άλλοτε δύσκολα. Άλλοτε απογειωνόμαστε κι άλλοτε απλά επιβιώνουμε.

Το κλισέ βρες τον εαυτό σου σου ταιριάζει γάντι γιατί τον εαυτό σου έχεις χάσει.Ψάξε να τον βρεις με το να έχεις ως βασικό σκοπό να βρίσκεις ηρεμία με κάθε μέσο. Η αρνητικότητα και η συσσωρευμένη σου οργή δε θα σε ηρεμήσουν για να φτιαξεις τη ζωή σου. Πιο απλά δεν γίνεται να στο πω

χαπυ.....(μου αρέσει πιο πολύ έτσι)....έχω να σου πω μια ιστορια που νομίζω την είχα ξαναγράψει παλιά εδώ.
Πριν δέκα χρόνια ήρθε στη χώρα μας μια κοπέλα, η οποία δεν ήξερε καν ελληνικά και ήταν από τη Σερβία.
Στην αρχή δούλεψε ως εσωτερική καθαρίζοντας σπίτια. Στη συνέχεια, αφού έμαθε κάποια ελληνικα έπιασε δουλειά ώς εργάτρια.
Παράλληλα μελετούσε ελληνικά με μανία και μετά από καιρό την έβαζαν να κάνει τα ρεπό της γραμματέας του αφεντικού.
Μαζί με τα ελληνικά μάθαινε τιμολόγια.
Εκείνες τις εποχές έμενε σε μια τρύπα 14 τετραγωνικών. Παρόλα αυτά ερχόταν ως εθελόντρια στην Κιβωτό του κόσμου, όπου και γνωριστήκαμε.
Λιγο καιρό μετά έπιασε δουλειά σε μια εταιρία ως βοηθός λογίστριας και αργοτερα έκανε μόνη της τα λογιστικά του τότε εργοδότη της που είχε τρεις εταιρίες.
Έδωσε εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο και μπήκε στο Οικονομικό της Νομικής όπου φέτος τελειώνει.
Τι θέλω να πω με αυτό?
Σκέψου πόση δύναμη είχε αυτή η κοπέλα που ήρθε σε μια χώρα που δεν ήξερε καν τη γλώσσα και κατάφερε να μπει στο Πανεπιστήμιο, όπου στους αλλοδαπούς η πρώτη εξέταση είναι...γλώσσα.
Τώρα δουλεύει σε μια πολυεθνική και πρόσφατα παντρεύτηκε

Κυνήγα το όνειρο σου όσο μακρινό και αν είναι. .
Οπως έχει πει και κάποιος σοφός: "Οταν βάζεις στόχο το φεγγάρι, και να αποτύχεις το πολύ-πολύ να φτάσεις στ' αστέρια".

εγω πιστευω οτι εισαι συναισθηματικο και φιλοτιμο ατομο και για αυτο σε επηρεαζει τοσο πολυ η γνωμη του πατερα σου αλλα αυτο ακριβως ειναι που δημιουργει το προβλημα ... ο πατερας σου ειναι αυτος που ειναι, περασε αυτα που περασε και εχει αυτη την αποψη για την ζωη ... εσυ ομως δεν εισαι ο πατερας σου ... εισαι ο happythoughts και εχεις αλλα ονειρα ... μαθε να τα διαχωριζεις ... δεν πρεπει να αφηνεις τριτους να κρινουν τα ονειρα σου , γιατι τις επιτυχιες η τις αποτυχιες της ζωης σου εσυ θα τις χρεωθεις ... κανεις αλλος!

υπαρχουν ανθρωποι που συμβιβαζονται και αφηνουν στην ακρη τα ονειρα τους και ζουν ενταξει με αυτη την επιλογη ...
υπαρχουν ομως κι αλλοι που θα πεθαιναν αν δεν εκαναν την δουλεια που αγαπουσαν και για αυτο δεν συμβιβαζονται και κανουν και δυο και τρεις δουλειες για να καταφερουν να πετυχουν αυτο που θελουν ... λυσεις υπαρχουν για ολα και ειδικα στις μερες μας κανεις δεν μπορει να σου εγγυηθει οτι σε εναν αλλο τομεα εργασιας θα βρισκεσαι σε μια θεση για παντα ...
εισαι μολις 20 χρονων .. το καταλαβαινεις ? εχεις ολο τον χρονο με το μερος σου ... προβλημα θα ηταν αν δεν ηξερες τι θες να κανεις στην ζωη σου ... εσυ ξερεις ομως και μπορεις να φτιαξεις ενα πλανο για να το πετυχεις ... κανε τις οικονομιες σου , κοιταζε για υποτροφιες , σχεδιασε τα βηματα που θα ακολουθησεις ...

δεν ειναι χαζα τα ονειρα σου! χαζος θα εισαι αν καταπιεσεις τα ονειρα σου !

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις! Πραγματικά μου κάνει εντύπωση το πόσοι (πόσες κυρίως) ενδιαφερθήκατε να μου απαντήσετε.
Σεβαστά όλα σας τα "πατήματα" και θα απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά.
Κατερίνα: (στρείδι, αλλά προφανώς θα έγραφα Κατερίνα) Είναι κρίμα, ναι. Πολύ κρίμα. Ειδικά όμως με το θέμα του έρωτα, κρατάω τεράστιες αποστάσεις. Όπως λες και εσύ, δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Το θέμα είναι όμως ότι ο "σκοπός" στη ζωή μου χωρίζεται σε δύο τμήματα: η θα ακολουθήσω το όνειρό μου, η θα προσπαθήσω να βρω άλλα πράγματα να με κρατάνε εδώ, ζωντανό πάνω στον πλανήτη. Όπως πολλοί (η σχεδόν όλοι) λοιπόν, έτσι και εγώ, τίποτα άλλο δε μου δίνει τόση χαρά όση μου δίνει μια κοπέλα που θα με κάνει να καταλάβω ότι το ενδιαφέρον μου ανταμείβεται. Αυτό, παράξενο θα ακουστεί, το κατάλαβα από μια τυχαία περαστική. Τη προσπέρασα (εγώ με το αμάξι) και γύρισε το μυαλό μου. Ήταν πάρα πολύ όμορφη, με μια αφηρημένη έκφραση στο πρόσωπο (όχι εκείνη την έκφραση "είμαι ωραία"). Σκέφτηκα λοιπόν, ότι σε αυτήν την ξένη, εντελώς ξένη κοπέλα που προσπέρασα, θα μπορούσα να δώσω τεράστιες ποσότητες αγάπης που έχω μέσα μου, να την κάνω να νοιώσει πιο σημαντική από ποτέ. Αν μπορούσε να κάνει το ίδιο για μένα, τότε θα αποκτούσα αυτόματα αυτόν τον "σκοπό". Δεν είναι η συγκεκριμένη το θέμα μας, βέβαια, απλά είναι μέρος της "κατάθλιψης" η επιθυμία να αγαπήσεις και να μη μπορείς. Νιώθω πραγματικά την "αποθηκευμένη" αγάπη να γίνεται μίσος, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στη τρέλα. Δε βιάζομαι για αυτό το θέμα να σημειώσω, ούτε σκέφτομαι συνεχώς τον "πριγκίπισσα" (όσο και αν αποφεύγω τα προσωπάκια, εδώ ταιριάζει ένα :p), για αυτό το θέμα απλά περιμένω και ελπίζω, όσο ξοδεύω τις ώρες μου να μεθάω με το βαρύ πιοτό των σκέψεων επαγγελματικής αποκατάστασης.
Natasha: Μόνο που μου το λες φτάνει. Η αλήθεια είναι ότι οι δικές μου στιγμές ηρεμίας σπανίζουν. Συνήθως είμαι σε δύο άκρα: υπερκινητικός με καλή διάθεση (σφυρίζω, τραγουδάω, φωνάζω, λέω ασυναρτησίες, κάνω τυχαία κοπλιμέντα σε οποιονδήποτε και όλα αυτά κυρίως στη δουλειά), η υπερκινητικός με άσχημη διάθεση (όπου και βρίζω, καπνίζω μανιωδώς, βαράω γροθιές τους τοίχους και άλλα ωραία). Ηρεμία, σπάνια. Συνήθως στο internet. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να είναι και το μόνο πράγμα που με ηρεμεί. Από τότε που σταμάτησα να βγαίνω, μόνο το σπίτι και το δωμάτιό μου με ηρεμούν. Καταλαβαίνω τι λες, γίνεται όμως? Και ερωτώ, που τον έχω χάσει άραγε? Δε ξέρεις προφανώς την απάντηση, ίσως την ξέρω εγώ. Ίσως πρέπει να την ξεπεράσω, να ξεκινήσω απο εκεί.
Θεοφανία: το "χάπυ" που με αποκάλεσες με έκανε για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου να νομίζω ότι με στέλνεις κόσμια σε ψυχίατρο...(που δεν θα είχες και τόσο άδικο να κάνεις, βέβαια). Μπράβο τη γυναίκα. Ξέρω και εγώ τέτοιες ιστορίες, στον δρόμο μου να μάθω πως πραγματοποιεί κάποιος τα όνειρά του άκουσα μερικές. Πίστεψέ με, το μόνο που θέλω να κάνω αυτό είναι. Θέλω να φύγω, να μετακομίσω, να σπουδάσω, να παλέψω, να λιώσω στη δουλειά και να φτιάξω μια ταινία δική μου. Η στιγμή που θα παίζει στον κινηματογράφο και κόσμος θα έχει μαζευτεί για να τη δεί είναι η στιγμή για την οποία ζω. Έχω έρθει σε μια κατάσταση όμως τρομερής απαισιοδοξίας, που φοβάμαι να κάνω ένα τέτοιο βήμα. Τίποτα απο ότι πρόκειται να πω δε σε ενδιαφέρει, να σημειώσω, στα λέω γιατί μου έδωσες μια πάρα πολύ όμορφη απάντηση και σε ευχαριστώ γι'αυτό. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στον δρόμο μου είναι η οικονομική κρίση και ο πατέρας μου μου είπε ακριβώς, ότι δε θέλει να με δει να πεινάω. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Ότι δηλαδή ίσως έχει δίκιο και ότι ίσως πρέπει να συμβιβαστώ με τη ν οικονομική κατάσταση που επικρατεί. Οικονομικό είναι το πρόβλημα κυρίως και εδώ δεν είστε χρηματηστήριο, οπότε μη συνεχίσω. Απλά λέω ότι δεν είναι κάτι που θα κάνω ελαφρά τη καρδία, αν αποφασίσω τελικά να το κάνω.
Serena: Πάνω κάτω την ίδια απάντηση έχω να σου δώσω. Ας μιλήσω λίγο για μένα, για να καταλάβεις τι ακριβώς είμαι. Έκανα ένα τεστ συναισθηματικής εφυίας πριν κάτι μήνες και τα αποτελέσματα ήταν απαράδεκτα. Δεν είμαι απλά συναισθηματικός, παρα είμαι. Αυτό το ήξερα, ούτως η άλλως. Το έμαθα με μια *****, όσο κυνικό και αν ακούγεται. Λόγω του ότι ήξερα ότι δεν ενδιαφέρεται ποσώς για το τομάρι μου και ότι είναι εκεί για τα χρήματα και μόνο, δε μπόρεσα ούτε να την αγγίξω. Γδύθηκε η κοπέλα, προσπάθησε, αλλα τη σταμάτησα, τη πλήρωσα και την έδιωξα. Μάλιστα, ήταν η δεύτερη που "πλήρωσα". Με τη πρώτη το ίδιο συνέβη. Δεν δρω χωρίς συναίσθημα. Σε πολλούς άλλους τομείς επίσης. Αυτό να ξέρεις δεν είναι και πολύ θετικό. Θαυμάζω απίστευτα τους αναίσθητους ανθρώπους, αυτούς που δεν έχουν καμία συναισθηματική επαφή με ότι συμβένη γύρω τους. Αυτούς, σε μια μεμονωμένη περίπτωση, που καταφέρνουν και βλέπουν μια ***** σαν ένα σώμα και όχι σαν μια προσωπικότητα. Δε ξέρω αν μου δινόταν η ευκαιρία να διαλέξω τι θα γινόμουν, αλλά για μένα η τόση ευαισθησία είναι ελλάτωμα, κάτι που θα εκμεταλευτούν αν τους αφήσεις. Είναι βέβαια και απο τους λόγους που έχω κλήση στις τέχνες, αλλα άλλο αυτό. Απο εκεί και πέρα, δε ξέρω καν πως καταφέρνω να παρουσιάζω φιλότιμο χαρακτήρα μέσα απο τα τόσα κόμπλεξ μου. Κόμπλεξ βέβαια όλοι έχουμε, απλά μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία του χαρακτήρα μου διαμορφώνουν έναν πραγματικά παρανοϊκό εγκέφαλο. Όσο και αν νομίζετε ότι σας πονάει κάτι, αμφιβάλλω αν έχετε κάτσει πραγματικά να σκεφτείτε πως θα απαγάγατε ένα συγκεκριμένο άτομο, που θα το πηγαίνατε, τι βασανιστήρια θα του κάνατε και τι άλλωθι θα βρίσκατε για την αστυνομία. Αν κάτι μισώ πάνω μου, αυτό είναι. Το μισώ τώρα που το γράφω, γιατί σε λίγο πάλι θα μου αρέσει. Ο θάνατος και ο σωματικός πόνος που φαντασιόνομαι για κάποιους είναι απίστευτος. Έχω καταφέρει άτομα να μη μου μιλάνε καν, λέγωντάς τους μόνο τι θα έκανα σε μια μοιχούσα σύζηγο. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι μέρος της ατελείωτης φαντασίας μου. Ποτέ δεν ήμουν πολύ "σπίρτο" στην νοημοσύνη, το τι μπορώ όμως να φανταστώ δε λέγεται. Όταν εκνευρίζομαι, η φαντασία μου οργιάζει. Τη χρησιμοποιώ σαν εργαλείο, κυριολεκτικά. Φαντάζομαι τα χειρότερα σενάρια πάντα, προκειμένου να είμαι προετοιμασμένος για όλα. Είχα φτάσει σε σημείο με μια πρώην μου να μπλέκω συνομοσίες και πλεκτάνες που φανταζόμουν ότι έχει η ίδια σκεφτεί για να καλύψει τη φωλιά της. Όταν της τα είπα, μου απάντησε ότι δεν είναι ο Sherlock Holmes για να σκεφτεί τέτοια πράγματα και απορούσε πώς μου ήρθαν. Που να ξερε.
Κλείνω με αυτό το μύνημα και ευχαριστώ και πάλι. Μόνο που ενδιαφερθήκατε μου φτάνει. Δεν υπάρχει άλλωστε πολύ ακόμα ανάλυση, δε μπορείτε να με βοηθήσετε άλλο. Νιώθω όμως ήδη καλύτερα και ξέρω ότι το χρωστάω στο ότι μοιράστηκα τις σκέψεις μου (και ότι κατέβασα κάτι μπύρες στη δουλειά, όμως άλλο αυτό).
Καλό σας βράδυ και καλό ξημέρωμα...!

Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις! Πραγματικά μου κάνει εντύπωση το πόσοι (πόσες κυρίως) ενδιαφερθήκατε να μου απαντήσετε.
Σεβαστά όλα σας τα "πατήματα" και θα απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά.
Κατερίνα: (στρείδι, αλλά προφανώς θα έγραφα Κατερίνα) Είναι κρίμα, ναι. Πολύ κρίμα. Ειδικά όμως με το θέμα του έρωτα, κρατάω τεράστιες αποστάσεις. Όπως λες και εσύ, δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Το θέμα είναι όμως ότι ο "σκοπός" στη ζωή μου χωρίζεται σε δύο τμήματα: η θα ακολουθήσω το όνειρό μου, η θα προσπαθήσω να βρω άλλα πράγματα να με κρατάνε εδώ, ζωντανό πάνω στον πλανήτη. Όπως πολλοί (η σχεδόν όλοι) λοιπόν, έτσι και εγώ, τίποτα άλλο δε μου δίνει τόση χαρά όση μου δίνει μια κοπέλα που θα με κάνει να καταλάβω ότι το ενδιαφέρον μου ανταμείβεται. Αυτό, παράξενο θα ακουστεί, το κατάλαβα από μια τυχαία περαστική. Τη προσπέρασα (εγώ με το αμάξι) και γύρισε το μυαλό μου. Ήταν πάρα πολύ όμορφη, με μια αφηρημένη έκφραση στο πρόσωπο (όχι εκείνη την έκφραση "είμαι ωραία"). Σκέφτηκα λοιπόν, ότι σε αυτήν την ξένη, εντελώς ξένη κοπέλα που προσπέρασα, θα μπορούσα να δώσω τεράστιες ποσότητες αγάπης που έχω μέσα μου, να την κάνω να νοιώσει πιο σημαντική από ποτέ. Αν μπορούσε να κάνει το ίδιο για μένα, τότε θα αποκτούσα αυτόματα αυτόν τον "σκοπό". Δεν είναι η συγκεκριμένη το θέμα μας, βέβαια, απλά είναι μέρος της "κατάθλιψης" η επιθυμία να αγαπήσεις και να μη μπορείς. Νιώθω πραγματικά την "αποθηκευμένη" αγάπη να γίνεται μίσος, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στη τρέλα. Δε βιάζομαι για αυτό το θέμα να σημειώσω, ούτε σκέφτομαι συνεχώς τον "πριγκίπισσα" (όσο και αν αποφεύγω τα προσωπάκια, εδώ ταιριάζει ένα :p), για αυτό το θέμα απλά περιμένω και ελπίζω, όσο ξοδεύω τις ώρες μου να μεθάω με το βαρύ πιοτό των σκέψεων επαγγελματικής αποκατάστασης.
Natasha: Μόνο που μου το λες φτάνει. Η αλήθεια είναι ότι οι δικές μου στιγμές ηρεμίας σπανίζουν. Συνήθως είμαι σε δύο άκρα: υπερκινητικός με καλή διάθεση (σφυρίζω, τραγουδάω, φωνάζω, λέω ασυναρτησίες, κάνω τυχαία κοπλιμέντα σε οποιονδήποτε και όλα αυτά κυρίως στη δουλειά), η υπερκινητικός με άσχημη διάθεση (όπου και βρίζω, καπνίζω μανιωδώς, βαράω γροθιές τους τοίχους και άλλα ωραία). Ηρεμία, σπάνια. Συνήθως στο internet. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να είναι και το μόνο πράγμα που με ηρεμεί. Από τότε που σταμάτησα να βγαίνω, μόνο το σπίτι και το δωμάτιό μου με ηρεμούν. Καταλαβαίνω τι λες, γίνεται όμως? Και ερωτώ, που τον έχω χάσει άραγε? Δε ξέρεις προφανώς την απάντηση, ίσως την ξέρω εγώ. Ίσως πρέπει να την ξεπεράσω, να ξεκινήσω απο εκεί.
Θεοφανία: το "χάπυ" που με αποκάλεσες με έκανε για λίγα δέκατα του δευτερολέπτου να νομίζω ότι με στέλνεις κόσμια σε ψυχίατρο...(που δεν θα είχες και τόσο άδικο να κάνεις, βέβαια). Μπράβο τη γυναίκα. Ξέρω και εγώ τέτοιες ιστορίες, στον δρόμο μου να μάθω πως πραγματοποιεί κάποιος τα όνειρά του άκουσα μερικές. Πίστεψέ με, το μόνο που θέλω να κάνω αυτό είναι. Θέλω να φύγω, να μετακομίσω, να σπουδάσω, να παλέψω, να λιώσω στη δουλειά και να φτιάξω μια ταινία δική μου. Η στιγμή που θα παίζει στον κινηματογράφο και κόσμος θα έχει μαζευτεί για να τη δεί είναι η στιγμή για την οποία ζω. Έχω έρθει σε μια κατάσταση όμως τρομερής απαισιοδοξίας, που φοβάμαι να κάνω ένα τέτοιο βήμα. Τίποτα απο ότι πρόκειται να πω δε σε ενδιαφέρει, να σημειώσω, στα λέω γιατί μου έδωσες μια πάρα πολύ όμορφη απάντηση και σε ευχαριστώ γι'αυτό. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στον δρόμο μου είναι η οικονομική κρίση και ο πατέρας μου μου είπε ακριβώς, ότι δε θέλει να με δει να πεινάω. Αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Ότι δηλαδή ίσως έχει δίκιο και ότι ίσως πρέπει να συμβιβαστώ με τη ν οικονομική κατάσταση που επικρατεί. Οικονομικό είναι το πρόβλημα κυρίως και εδώ δεν είστε χρηματηστήριο, οπότε μη συνεχίσω. Απλά λέω ότι δεν είναι κάτι που θα κάνω ελαφρά τη καρδία, αν αποφασίσω τελικά να το κάνω.
Serena: Πάνω κάτω την ίδια απάντηση έχω να σου δώσω. Ας μιλήσω λίγο για μένα, για να καταλάβεις τι ακριβώς είμαι. Έκανα ένα τεστ συναισθηματικής εφυίας πριν κάτι μήνες και τα αποτελέσματα ήταν απαράδεκτα. Δεν είμαι απλά συναισθηματικός, παρα είμαι. Αυτό το ήξερα, ούτως η άλλως. Το έμαθα με μια *****, όσο κυνικό και αν ακούγεται. Λόγω του ότι ήξερα ότι δεν ενδιαφέρεται ποσώς για το τομάρι μου και ότι είναι εκεί για τα χρήματα και μόνο, δε μπόρεσα ούτε να την αγγίξω. Γδύθηκε η κοπέλα, προσπάθησε, αλλα τη σταμάτησα, τη πλήρωσα και την έδιωξα. Μάλιστα, ήταν η δεύτερη που "πλήρωσα". Με τη πρώτη το ίδιο συνέβη. Δεν δρω χωρίς συναίσθημα. Σε πολλούς άλλους τομείς επίσης. Αυτό να ξέρεις δεν είναι και πολύ θετικό. Θαυμάζω απίστευτα τους αναίσθητους ανθρώπους, αυτούς που δεν έχουν καμία συναισθηματική επαφή με ότι συμβένη γύρω τους. Αυτούς, σε μια μεμονωμένη περίπτωση, που καταφέρνουν και βλέπουν μια ***** σαν ένα σώμα και όχι σαν μια προσωπικότητα. Δε ξέρω αν μου δινόταν η ευκαιρία να διαλέξω τι θα γινόμουν, αλλά για μένα η τόση ευαισθησία είναι ελλάτωμα, κάτι που θα εκμεταλευτούν αν τους αφήσεις. Είναι βέβαια και απο τους λόγους που έχω κλήση στις τέχνες, αλλα άλλο αυτό. Απο εκεί και πέρα, δε ξέρω καν πως καταφέρνω να παρουσιάζω φιλότιμο χαρακτήρα μέσα απο τα τόσα κόμπλεξ μου. Κόμπλεξ βέβαια όλοι έχουμε, απλά μαζί με τα υπόλοιπα στοιχεία του χαρακτήρα μου διαμορφώνουν έναν πραγματικά παρανοϊκό εγκέφαλο. Όσο και αν νομίζετε ότι σας πονάει κάτι, αμφιβάλλω αν έχετε κάτσει πραγματικά να σκεφτείτε πως θα απαγάγατε ένα συγκεκριμένο άτομο, που θα το πηγαίνατε, τι βασανιστήρια θα του κάνατε και τι άλλωθι θα βρίσκατε για την αστυνομία. Αν κάτι μισώ πάνω μου, αυτό είναι. Το μισώ τώρα που το γράφω, γιατί σε λίγο πάλι θα μου αρέσει. Ο θάνατος και ο σωματικός πόνος που φαντασιόνομαι για κάποιους είναι απίστευτος. Έχω καταφέρει άτομα να μη μου μιλάνε καν, λέγωντάς τους μόνο τι θα έκανα σε μια μοιχούσα σύζηγο. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι μέρος της ατελείωτης φαντασίας μου. Ποτέ δεν ήμουν πολύ "σπίρτο" στην νοημοσύνη, το τι μπορώ όμως να φανταστώ δε λέγεται. Όταν εκνευρίζομαι, η φαντασία μου οργιάζει. Τη χρησιμοποιώ σαν εργαλείο, κυριολεκτικά. Φαντάζομαι τα χειρότερα σενάρια πάντα, προκειμένου να είμαι προετοιμασμένος για όλα. Είχα φτάσει σε σημείο με μια πρώην μου να μπλέκω συνομοσίες και πλεκτάνες που φανταζόμουν ότι έχει η ίδια σκεφτεί για να καλύψει τη φωλιά της. Όταν της τα είπα, μου απάντησε ότι δεν είναι ο Sherlock Holmes για να σκεφτεί τέτοια πράγματα και απορούσε πώς μου ήρθαν. Που να ξερε.
Κλείνω με αυτό το μύνημα και ευχαριστώ και πάλι. Μόνο που ενδιαφερθήκατε μου φτάνει. Δεν υπάρχει άλλωστε πολύ ακόμα ανάλυση, δε μπορείτε να με βοηθήσετε άλλο. Νιώθω όμως ήδη καλύτερα και ξέρω ότι το χρωστάω στο ότι μοιράστηκα τις σκέψεις μου (και ότι κατέβασα κάτι μπύρες στη δουλειά, όμως άλλο αυτό).
Καλό σας βράδυ και καλό ξημέρωμα...!

Επειδη πανω κατω εχουμε την ιδια ηλικια...κ επειδη εχω κ εγω ενα παθος με ενα αντικειμενο που στο μυαλο των γονιων μου φανταζει απαγορευμενο( συγκεκριμενα το styling και οτι αφορα την ενδυματολογια και την μοδα)..ΕΝΑ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ...αυτο που καταλαβα εδω κ 4 χρονια που τελειωσα το λυκειο κ εγω και σπουδασα κατι ασχετο απο αυτο που τελικα ονειρευομαι, ειναι πως πρεπει να κανουμε υπομονη μεχρι να ανεξαρτητοποιηθουμε. Δυστυχως το οικονομικο ειναι το θεμα νο1 στη χωρα μας. αν κι εσυ κ εγω ειχαμε τα εφοδια, θα μπορουσες εσυ να σπουδασεις αυτο που ηθελες κ εγω να γινω στυλιστρια και να κανουμε αυτο που αγαπαμε. Σημερα αφησα μια υποτροφια απο ιδιωτικη σχολη να φυγει μακρια, γιατι οι δικοι μου το βρισκουν ΧΑΖΟ ως αντικειμενο κ δεν θελουν να ξοδεψουν λεφτα για μενα για να σπουδασω σε ενα ''ψωροιδιωτικο''. Αφου βυθιστηκα σε θλιψη και οργη, αφου φωναξα,αφου παλεψα με τα θελω μου κ τα πρεπει τους για ωρες, ξερεις ομως τι εβαλα στοχο? πως θα παλεψω μεχρι να μαζεψω οτι χρειαζεται, τοσο απο λεφτα οσο και απο θαρρος και κουραγιο, και οσο χρονων και να ειμαι θα κανω το ονειρο μου πραγματικοτητα.ΘΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ. Γιατι ειναι ο αυτοσκοπος μου, αυτο εκφραζω καθε μερα οταν μιλαω με τις ωρες στα δικα μου ατομα και στο τροπο που ντυνομαι και γενικα βλεπω τη ζωη. ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΙ ΑΛΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ. ΟΠΟΙΟΣ ΑΓΑΠΑΕΙ....ΚΑΝΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ... Η ΖΩΗ ΘΑ ΜΑΣ ΑΝΤΑΜΕΙΨΕΙ ΚΑΠΟΤΕ...
Κι οσον αφορα το συναισθημα...συνηθως οσοι βλεπουμε καλλιτεχνικα αυτο το κοσμο...ξεχειλιζουμε απο αυτο...κ μαγκια μας...εμεις βλεπουμε τα χρωματα αυτου του κοσμου....δυστυχως οχι ολοι γυρω μας...Μην φοβηθεις να σκεφτεσαι οτι καποτε θα το πραγματοποιησεις...Κανε το κουμαντο σου και τα ονειρα σου σε περιμενουν...ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΛΕΙΣ ΚΑΤΩ...

χωρίς να έχω διαβάσει όλα τα κείμενα δε νομίζω να γίνεται κάποιος παρανοϊκός επειδή έτσι θέλει......................σσσσσσσσσ σσσχχσ ζήτα βοήθεια από ψυχίατρο αν θες βέβαια ποτέ δεν ξέρεις τι απίδια πιάνει ο σάκος....

Quote:

---

Originally Posted by JenM

Μ Η Ν Τ Ο Β Α Λ Ε Ι Σ Κ Α Τ Ω...

---

Σωστός σωστή φίλε φίλη . Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω ακόμα και με τρύπα στο κεφάλι ο φίλος μας εδώ δεν το βάζει κάτω. Εσείς;

Aν κάτι το θέλεις πολύ τότε δεν υπάρχουν εμπόδια.Αν βλέπεις εμπόδια τότε σημαίνει πως δε θέλεις ν'αλλάξεις τη ζωή σου τόσο πολύ, ούτως ώστε να τα υπερνικήσεις.Πως είναι δυνατόν να μπεις στη θέση των άλλων ( και να τους κρίνεις ) τη στιγμή που ξέρεις πολύ καλά πως και αυτοί δε μπορούν να μπουν στη θέση τη δική σου και να σε καταλάβουν;

Θα συμφωνήσω εν μέρει όσο αφορά το περιβάλλον της παρέας, αλλά με τους γονείς θα επιμείνω να πω ότι είναι απαράδεκτη η συμπεριφορά τους. Δεν περιμένω να καταλάβουν πόσο αγαπώ αυτό που θέλω να κάνω, περιμένω όμως να δουν πόσο το θέλω. Τους έχω πει όλα όσα έχω πει και εδώ και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. "Γιατί θα ζω σε 10 χρόνια;" Αν με ρωτήσει ο δικός μου ο υιός κάποια στιγμή κάτι τέτοιο, πιστεύω να ανάψει ένας μικρός συναγερμός και δεν θα του απαντήσω απλά "λες βλακείες", "σταμάτα να λες βλακείες", "τι βλακείες λες" και ούτω καθεξής. Μου πετάνε στο τραπέζι ένα μέλλον έτοιμο, όπως το θέλουν ακριβώς, με κυρίαρχο πάντα τη δουλειά. "Θα δουλεύεις", μπλα μπλα μπλα...δεν φαίνεται πάντως να νοιάζονται καθόλου για το τι θέλω και πίστεψε με, αυτό είναι όλο. Το χάσμα μεταξύ μας είναι γιγάντιο και το ανακαλύπτω σε κάθε συζήτηση. Αν και έχει περάσει καιρός απο τότε που άρχισα το θέμα αυτό, στο σπίτι μου δεν έχουν αλλάξει πολλά. Η οπτική μου γωνία για τη ζωή είναι να βγω έξω, με όλες μου τις δυνάμεις και να αρχίσω να παλεύω για ότι θέλω να είμαι στο μέλλον. Η δική "τους" είναι να κάτσω στα αυγά μου και να αρχίσω να πουλάω ξύλα, η να κόβω μάρμαρα. Ακούγεται λίγο παιδιάστικα παράπονα όλο αυτό το σκηνικό όπως το βλέπω τώρα που το γράφω, αλλά σκέψου το: οι άνθρωποι που έχεις άμεση ανάγκη δεν σε βοηθούν να ξεκινήσεις (γιατί μόνο αυτό ζήτησα), αλλά σε πιέζουν να βρεις κάτι να κάνεις, κάτι άλλο απο αυτό που θέλεις, επειδή έτσι θα μπορέσεις να πνιγείς στα δάνεια, να ξοδεύεις τα απογεύματα βλέποντας παλιές ελληνικές ταινίες για πεντικοστή φορά και να συζείς με μια γυναίκα που δεν ήσουν, δεν είσαι και ποτέ δεν πρόκειται να είσαι σίγουρος αν την αγαπάς η αν απλά την "πληρώνεις" για να σου κάνει μπουγάδα.
Το όλο σκηνικό με αγάπες και λουλούδια που εξήγησα καθώς και ο κινηματοράφος, είναι για τους κοντινούς μου ανθρώπους παρόμοια με ένα ταξίδι στην πλανήτη Ρ32 και φαγοπότι με τον Xenu. Φτάσανε σε σημείο να μου προτείνουν, υποτίθεται στον χαβαλέ, να ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ (Είμαι 20 χρονών και μιλάω πολύ σοβαρά) μια γνωστή μου, επειδή βάσει ρεαλιστικής οπτικής γωνίας είναι χοντρή, άρα με μικρές πιθανότητες να ψάξει άλλον άντρα αν "δέσει τον γάιδαρό της", απο οικογένεια πατριαρχική που η μάνα δουλεύει οικιακά (άρα και την ίδια δεν θα την χαλάσει) και άλλα πολλά ωραία που βλέπουμε μόνο στις ταινίες του μιχάλη ρέππα. Ίσως τελικά έχεις δίκιο. Αυτοί περιμένω να με καταλάβουν;

Όσο για τις προηγούμενες απαντήσεις...δεν το βαζω κάτω. Ούτε εσείς μη το κάνετε. Απο ότι καταλαβαίνω, είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε.

Peace

Να κάνεις αυτο που νοιώθεις τίποτα άλλο. Είσαι 20 χρονών και αν θες να κανεις κατι στη ζωη σου πρέπει να ξεκινήσεις σύντομα, η αναβολη σημαίνει ματαίωση, για να μην μετανοιωσεις μετα από χρονια όταν θα ειναι ήδη αργά. Κι άσε τους άλλους να λένε, τη ζημια την παθαινεις επειδή τους λαμβανεις υπόψη και κάνεις ότι σου λένε. Επιμένω, από δική μου εμπειρία, να βρεις σύντομα το κουράγιο και τον τρόπο να ξεκινήσεις να πραγματώνεις αυτα που θες να κανεις στη ζωη σου.

Φιλε, δεν υπαρχει πνευματικκο κεντρο κοντα σου? Σιγουρα θα υπαρχει καποια θεατρικη ομαδα να ασχολεισαι ερασιτεχνικα με αυτο που σου αρεσει. Αλλο που μπορεις να κανεις ειναι να παρεις μια καμερα HD και να κανεις ταινιες μικρου μηκους μονος σου :)

Quote:

---

με έχει φέρει κάποτε στο κρεβάτι μου με ένα μικρό μαχαίρι, να χαιδεύω με τη λεπίδα του τον καρπό μου, ελπίζοντας και τρομάζοντας ταυτόχρονα ότι θα καταφέρω να βρω τη δύναμη να βάλω τέλος σε αυτό το πανυγήρι βλακείας που ονομάζουν οι γύρω μου "ζωή".

---

Ώπα λίγα με τα μαχαίρια!
Άλλοι αυτό που λες το εχουν κάνει πολλές φορές και μετά βγήκαν ως φοιτητές να ξοδέψουν λεφτά άλλων!
Λοιπόν ακόμα θες να κυνηγήσεις το όνειρό σου, καν το, δώσε πανελλήνιες και πήγαινε σε σχολή κινηματογράφου. Εκεί θα βρεις άλλη δουλειά παράλληλα για να συντειρείσαι.
Και κυνήγησε την κοπέλα που αγαπάς. Απλά αυτό, διεκδίκησε έστω και τη φιλία της.
Και εδώ πέρα μας έχεις δώσει άπειρες οδηγίες για το τι να πούμε και μας κατέταξες και σε κατηγορία άνω των 37 άμα σου πούμε χαλάρωσε. Χαλάρωσε όμως γιατί κάθεσαι και βουλιάζεις τον εαυτό σου μόνος σου. Δεν δέχομαι τίποτα ρίσκαρε τα πάντα και κάνε αυτό που θες. Εσύ φοβάσαι. Φοβάσαι και τη ζωή και το θάνατο. Αν έχεις να διαλέξεις κάτι από τα δύο, διάλεξε να μη φοβάσαι τη ζωή. Είναι πιο εύκολο και πολύ λιγότeρο σκληρό. Αλήθεια. tested

Που να σας εξηγώ...!!

Ευχαριστώ για τις συμβουλές, πάντως.

Φίλε axl100, ότι θέλω το έχει στη Θεσσαλονίκη, στην πόλη που εδώ και 2 χρόνια ψάχνω τρόπο και λόγο να μετακομίσω μόνιμα. Για την πληροφόρηση και της Νάντιας παρακάτω, φέτος δίνω πανελλαδικές...

Νάντια, έμεινα έκπληκτος να διαβάζω αυτά που εγώ έγραψα στην απάντησή σου. Πάει καιρός από τότε...δεν σκέφτομαι πια την αυτοκτονία, no worries γι'αυτό. Δηλαδή την σκέφτομαι, αλλά όχι πια σαν μια λύση. Αυτό που λέω τώρα, είναι ότι μέχρι να σταματήσω να αναπνέω θέλω να έχω εξαντλήσει κάθε πιθανότητα διαμόρφωσης της ζωής μου όπως την θέλω.
Έμεινα επίσης έκπληκτος με το "κυνήγησε την κοπέλα που αγαπάς"...και θα πω γιατί. Ορίστε ένα μικρό love story.

Την 26η Νοεμβρίου 2011, μου έστειλε αίτημα φιλίας στο facebook ΕΚΕΙΝΗ (quote: "ο μεγάλος μου έρωτας", "εκείνη που με χώρισε και με έριξε σε λίμπο", "εκείνη που θα έδινα τα πάντα για να τη ξαναδω και μπλα μπλα μπλα"). Τρελάθηκα, προφανώς. Το δέχτηκα και της έστειλα αμέσως "τι κάνεις;;;"

Αυτό έγινε μετά απο ότι έγραψα σε αυτό το site, ίσως και να εξηγεί την απουσία μου απο εδώ.

Η κοπέλα αυτή σπουδάζει 500 χιλιόμετρα απο εδώ, κυριολεκτικά σε ξένο κράτος. Όταν της έστειλα, σε μερικές μέρες ήταν να κατέβει εδώ πάλι και κανονίσαμε να βρεθούμε. Βρεθήκαμε και ξεκινήσαμε ξανά, έχοντας συμφωνήσει σε όλα.
Μέχρι τέλη Δεκεμβρίου όλα ήταν ονειρικά. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι η σιγουριά της: επέμενε να λέει ότι είναι σίγουρη για το τι νιώθει αυτή τη φορά, ότι είδε πως είναι οι άλλοι και κατάλαβε ότι κανείς δεν την έχει αγαπήσει όσο εγώ και άλλα τέτοια όμορφα και ωραία. Μέχρι που ξεκίνησε πάλι τα ίδια. Απο το να "κρύβεται" μέσω facebook κλειδώνοντας το προφιλ της (ενώ τα είχαμε ήδη συζητήσει ότι όλα αυτά είναι βλακείες και παιδιαρίσματα), μέχρι τη δυσανασχέτηση της στο να βρεθούμε. Μου είχε προτείνει να πάνω εκεί που σπουδάζει να μείνουμε μαζί για λίγες μέρες και μετά απο λίγο δεν ήθελε ούτε να με ακούει να το λέω. Πολύ δεν θέλει, την ρώτησα τι γίνεται. Μου είπε ότι θέλει να σταματήσουμε να μιλάμε για λίγο. Το λίγο ήταν μια εβδομάδα. Μετά τη ρώτησα μια και καλή τι διάολο γίνεται και μέσα στις απαντήσεις της ήταν και οι εξής, ακριβώς έτσι: "δεν ξέρω γιατί, δεν μου βγαίνει πια", "δεν μπορείς να με κατηγορήσεις, δεν ήξερα ότι θα γίνει αυτό". Απο τότε δεν ξαναμιλήσαμε. Το Σάββατο που μας πέρασε την είδα στον δρόμο, ήρθε μάλλον για σαββατοκύριακο και ούτε καν με χαιρέτησε όταν με είδε.

Προσωπική μου άποψη είναι ότι έχει βρει άλλον. Λόγω της απόστασης και λόγω του ότι εγώ να με χαρώ είμαι πολύ αγαπησιάρης και εκείνης της έλειπε ο άντρας ο σωστός ο πρόστυχος, παίχτηκε κάτι με κάποιον απο εδώ, "φίλος" της υποτίθεται που τα έχει καλά με το άλλο φύλο, για την ακρίβεια ας μου επιτραπεί η έκφραση, πηδάει διαφορετική κοπέλα κάθε 5 μέρες και μπορεί να είμαι και υπερβολικός.
Δεν ψάχνω ψυχανάλυση για αυτήν, προφανώς. Οφθαλμοφανές και σημασία έχει ότι δεν αξίζει τίποτα. Διάβασα κάτι που είχα γράψει και κατάλαβα ένα πράγμα που όμως δεν της το είπα, ότι έχω να δώσω πολλά σε μια κοπέλα και αυτή απλά δεν το αξίζει. Οπότε τέλος με την ιστορία αυτήν, για την πληροφόρηση του topic. Δεν την έχω ξεπεράσει εντελώς, εννοείται, αλλά έχω σημαντικότερα προβλήματα αυτή τη στιγμή από εκείνη. Λυπάμαι μόνο για την μέρα που θα μου ξαναστείλει "τι κάνεις"; και που θα χρειαστεί να επιλέξω αν θα της απαντήσω η όχι.

Αυτά, δεκτές απαντήσεις τύπου too long didn't read :P

Σας ευχαριστώ όλους για την συνεργασία, είστε αλάνια :D

Γεια σου Happythoughts!
Πολλοί παραξενεύονται ίσως με το αισιοδοξο nickname σου, αλλά μαντεύω ότι ίσως είναι λίγο εξισσοροπητικό, δηλώνοντας ότι προσπαθείς να κάνεις μόνο καλές σκέψεις μέσα σε αυτή τη μαυρίλα που νιώθεις ότι βρίσκεσαι...σωστά; Γιατί κι εγώ γι'αυτό διάλεξα το nick μου, σάνυ=sunnie= ηλιόλουστη! :)

Καταρχήν, μπράβο που δίνεις Πανελλλήνιες ξανά και σε θαυμάζω που είσαι ένα τόσο παθιασμένο άτομο όπως είπανε και άλλοι. Παθιασμένο για τα ονειρά σου αλλά και την ίδια τη ζωή. Βάλε τον καλύτερο σου εαυτό και από τον Σεπτέμβρη σου εύχομαι να είσαι στη Θεσσαλονική σπουδάζοντας αυτό που τόσο αγαπάς. Όσον αφορά για το οικονομικό, μη φοβάσαι τίποτα παρά τις εποχές στις οποίες ζούμε. Κι εγώ σπούδασα κάτω από αντίξοες οικονομικές συνθήκες και μάλιστα κάτι που δεν με τρέλαινε κιόλας. Και παρα πολλά παιδιά. Να σου πω πως θα τα καταφέρεις; Θα κάνεις αυτό που έμαθες καλά να κάνεις εδώ και 2-3 χρόνια που τέλειωσες το λύκειο, θα δουλεύεις 3-4 φορές την εβδομάδα ως σερβιτόρος που όπως ξέρεις αυτό σημαίνει σίγουρα 100 ευρώ/εβδομάδα. Επίσης το Αριστοτέλειο έχει σχετικά με άλλα ΑΕΙ και ΤΕΙ καλή πρόνοια για τους φοιτητές, δηλ. αρκετές υποτροφίες και κληροδοτήματα. Αν θες σου στέλνω και σχετκά λινκ αλλά ούτως ή άλλως από τα πρώτα που θα κάνεις μόλις περάσεις είναι να ενημερωθείς σχετικά στο Παν/μιο και αυτοι θα σου στέλνουν ενημερώσεις για όλες τις υποτροφίες που βγαίνουν για οικονομικά αδύναμους φοιτητές. Η λέσχη απ' ότι ξέρω δεν παλεύεται πολύ στη Σαλόνικα αλλά ζήτα από τη μαμά σου αντί για λεφτά να σου στέλνει 1 πακετάκι την εβδομάδα με φαγητά. Ή αν αυτό δεν γίνεται κάνε καλά κουμάντα και προτίμησε να μαγειρεύεις τίποτα, παρά το πολύ junk food. Επίσης η Θεσ/κη έχει εστίες αλλά και πολλούς πρόθυμους φοιτητές να συγκατοικήσουν! Πιστεύω ότι θα τα καταφέρεις μια χαρά και θα είσαι πολύ περήφανος για τον εαυτό σου! Και δε θα μασήσεις ούτε με τους φοιτητάκους που θα πάνε να στο παίξουν μαγκιά, εσύ θα ξέρεις ποιος είσαι!

Τώρα όσον αφορά το κατα πόσο είσαι ''παρανοικός" επειδή η φαντασία σου οργιάζει, νομίζω δεν είσαι με την παθολογική έννοια όπου μιλάμε για διαταραχές προσωπικότητας πολύ σοβαρές, αλλά είναι στοιχείο του τρόπου που σκέφτεσαι που όμως θα πρέπει να προσπαθήσεις πολύ να το διαχωρίζεις όσο γίνεται από την αληθινό κόσμο και να το κρατήσεις για την καλλιτεχνική σου ενασχόληση. Επειδή έχω το ίδιο ''πρόβλημα'' μαζί σου θέλω να σου πω ότι πρώτη φορά συναντάω μία παρόμοια ιστορία όσον αφορά αυτό το κομμάτι της ανεξέλεγκτης φαντασίας και φυσικά δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο επάγγελμα που ήθελα διακαώς να ακολουθήσω είναι ηθοποιός-σκηνοθέτης-σεναριογράφος! Και ακόμη φυσικά απολαμβάνω πολύ τις καλες ταινίες και το θέατρο. Όμως ήδη από το γυμνάσιο είχα αρχίσει να προσαρμόζομαι σε αυτό που οι άλλοι μου έλεγαν "πραγματικότητα", αλλά δεν κατηγορώ τους άλλους, ίσως σε αντίθεση με εσένα εγώ έβαλα υπερβολικά νωρίς φραγμούς στα όνειρα μου. Τώρα παραείμαι "ρεαλίστρια" πια...Αν και δεν είμαι πολύ μεγαλύτερη σου.

Αλλά η φαντασία μου εξακολουθεί να οργιάζει ώρες ώρες και φαντάζομαι προδοσίες, ίντριγκες, θανάτους, καταστροφές...και βασανίζομαι μόνη. Σε σχέση με την εφηβεία είμαι πολύ καλυτερα. Αλλοι με έχουν χαρακτηρίσει καχύποπτη αλλά είναι κάτι πέρα απο αυτο...Έίμαι όπως μου είμαι η ψυχοθεραπεύτρια άτομο με έντονη τάση να σκέφτομαι με εικόνες. Πχ τις προάλλες δε με έπαιρνε τηλ. μια φίλη μου για μήνες (χωρίς να της συμβαίνει κάτι) και εγώ αντί να σκεφτώ "οκ, άλλη μία φίΔη που εξαφανίζεται όταν δεν είμαι καλά ", μου έρχοταν εικόνες ότι με κακολογεί με μία άλλη φίλη μου και γελάνε, και ότι κάνει παρέα με τον πρώην μου και θέλει να μου το κρύψει και και και.... όλα αυτά με έντονες εικόνες... και μετά σκεφτόμουν-έβλεπα τις δικιές μου αντιδράσεις σε όλα αυτά κ.ό.κ. ! Κανονική ταινία. Και ξέρεις αυτά λειτουργούν σαν "αυτο-εκπληρούμενη προφητεία"...Δηλαδή μπορεί να σου προκαλέσουν τόσο άσχημα συναισθήματα που να κάνεις κακό στις διαπροσωπικές σχέσεις σου, προκαλώντας τους άλλους να σου φερθούν "άσχημα". Γιατί όπως βλέπω και τα δικά σου σενάρια σχετίζονται σε μεγάλο βαθμό με τους γύρω σου. Γι αυτό προσπάθησε να συνειδητοποιήσεις ότι η φαντασία σου είναι η δυναμική σου καλλιτεχνική φλέβα, που ίσως είναι τόσο έντονη που αν δεν τη διοχετεύσεις κάπου "ανακατεύεται" μέσα στον ψυχισμό σου, ειδικά όταν δεν είσαι γενικότερα καλά.

Τέλος όσον αφορά τους γονείς σου, λυπάμαι που θα στο πω κι εγώ αλλά θα αργήσουν να καταλάβουν... Ίσως μόνο όταν δουν τους πρώτους καρπούς της προσπάθειάς σου όταν θα πάρεις την πρώτη διάκριση σου για νέους κινηματογραφιστές και θα τους ευχαριστήσεις μπροστά σε όλο τον κόσμο.. "For my mum and my dad!" χαχαχαχ!!! Αλλά όπως και να έχει εσύ το κάνεις για σένα και όχι για τους άλλους! Οπότε μη τρελένεσαι! Και ούτως ή άλλως τόσοι και τόσοι άνθρωποι όταν τους κορόιδευαν όλοι... αυτοί προχωρούσαν ακάθεκτοι και τα κατάφεραν. Αυτό το σημείο όμως να το προσέξεις. Είναι το κλειδί για να πάρεις τα πάνω σου, γιατί όλα τα άλλα τα έχεις. Μην τους αφήνεις να σε τρομοκρατούν ότι θα πας χαμένος, ότι θα πεινάς για πάντα κλπ. Αλλά για να μη χάνεις την ψυχραιμία σου κι εσύ παρ' τους λίγο στην πλάκα ή πες τους ότι θα σπουδάσεις γιατί πάντα μετράει ένα ακόμη χαρτί (και καλά) αλλά παράλληλα θα ψάχνεις και άλλες ευκαιρίες εκεί ... ή κάπως έτσι! Αυτοί φοβούνται μήπως δεν ωριμάσεις ποτέ και δε μάθεις να αυτοσυντηρείσαι και πεινάσεις. Μη νομίζεις ότι ειδικά στον τομέα των καλλιτεχνικών επαγγελμάτων ότι είναι πολλοί οι γονείς που ενθαρρύνουν τα παιδιά, δεν είσαι ο μόνος. Θα γνωρίσεις πολλά άτομα στη σχολή με το ίδιο παράπονο!

Μη μασάς! Εύχομαι κάθε επιτυχία!

ΥΣ: αφού έγιναν όλα αυτά με την κοπελιά, άστην. Προχώρα και μη μένεις πίσω για κανέναν!

Γεια σου "ηλιόλουστη"!

Το ψευδώνυμο όπως είπα και πιο πριν, ήταν στη διαφήμιση του Condemned 2, ενός παιχνιδιού για το Playstation. Η αφίσα έδειχνε ένα μωρό - κούκλα με κομμένα χέρια/πόδια/δε συμμαζεύεται, σε πρασινόμαυρο φόντο που έγραφε απο πάνω μέχρι κάτω συνέχεια με μικρά γράμματα "HAPPY THOUGHTS HAPPY THOUGHTS". Όταν έψαχνα ψευδώνυμο για την ιστοσελίδα αυτή, μου ήρθε φλασιά βλέποντας την αφίσα στον τοίχο μου καθώς εξυπηρετεί και τον σκοπό μου εδώ (να αραδιάσω τις σκέψεις μου και εντελώς άγνωστοι να τις σχολιάζουν) καθώς και την παρανοικοσχιζοφρενή τάση μου για σαρκασμό (βλέπε happy). Ελπίζω να σας κάλυψα όλους, μια και καλή!

Πάσχω απο οξεία βαρεμάρα φίλη sunny και αυτό δεν μου βγαίνει σε καλό. Το δίνω πανελλήνιες ακούγεται super ultra yeah, αλλά στην πραγματικότητα για λόγους που δεν θα αναφέρω καν, οι πιθανότητες να περάσω είναι τόσες σχεδόν όσες και το να με συναντήσει στον δρόμο η Κατερίνα Λέχου, να με παρακαλέσει να κάνουμε σεξ και μετά να χρηματοδοτήσει την πρώτη μου ταινία. Βλακεία παράδειγμα, ξέρω, το μόνο αβέβαιο η ταινία θα ήταν :P

Σοβαρεύομαι για το υπόλοιπο της απάντησης, δηλώνοντας πως δεν χάνω τις ελπίδες μου, έστω για μια ιδιωτική σχολή. Σήμερα κιόλας, πριν λίγες ώρες, είχαμε την ίδια, βαρετή αλλα και έντονη ταυτόχρονα συζήτηση με τους γονείς μου, πάλι. Άκουσα τα κλασικά "το μυαλό σου πάνω απο το κεφάλι σου", "δε λες να σοβαρευτείς με τίποτα", "όλο με μ@#%ες ασχολείσαι" και τα γνωστά. Σαν απάντηση κυρίως ο πατέρας μου άκουγε "δεν πρόκειται να καταλάβεις, δεν μπορείς να μου αλλάξεις τα θέλω" και τότε είναι που απαντούσε με υποτιθέμενη απάθεια "ε πάνε ψόφα της πείνας". Μου βρήκε να τον χαρώ σχολή πάνω σε κάτι που θέλει εκείνος να σπουδάσω, με "σίγουρη δουλειά" και δεν είναι ότι ειρωνεύομαι το επάγγελμα απλά απλά δηλώνει πόσο υποκριτής είναι. Μου έχει πει πολλάκις "δεν έχει φράγκο απο εμένα για σπουδες και μ@#$ες και τώρα ξαφνικά θέλει να με στείλει να σπουδάσω, πιο μακριά απο τη Θεσσαλονίκη, αρκεί να μην ασχοληθώ με τον κινηματογράφο. Επίσης με ρώτησε σε κάποια φάση, "γιατί τέτοια αντίδραση στην χειρονακτική εργασία"; και του απάντησα, ορθώς κατα την ταπεινή και στριμωγμένη σε μια γωνία άποψη μου, "και κιθαρίστας να μου λεγες να γίνω, την ίδια απάντηση θα έπαιρνες". Ώρες ώρες πραγματικά μου έρχεται να πάω να πω ότι είμαι gay. Αυτό ήταν, μπαμπά, έγινε μια φάση με τον γιάννη και μου άρεσε, στο εξής θα είμαι τόσο gay που θα οργανώσω παρέλαση τιμής και δόξας των ομόφυλων στην μικρή επαρχιακή μας πόλη". Να δω τι διάολο θα πει.

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεκινήσεις χωρίς την στήριξη των γονιών, αυτό κατάλαβα. Αυτή τη στιγμή δεν έχω δουλειά, δίνω πανελλαδικές χωρίς φροντιστήρια και γενικά οι πρωταγωνιστές του hostel μπορούν να με βλέπουν και να νιώθουν ανακούφιση για την ποιότητα της ζωής τους. Ο πατέρας μου δεν αντιμετωπίζεται με τίποτα και τα "έξω" θηρία ιδρώνουν στην ιδέα του ερχομού μου.

Σε νιώθω sunnie βαθιά μέσα στο δέρμα μου να σκαρφαλώνεις μέχρι το μέτωπο μου και να γίνεσαι ανυσηχίες, φοβίες και γάγκραινα του συνειδητού και του ασυνείδητου! Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε καταλαβαίνω. Ευτυχώς, διάβασα το original θέμα που έγραψα και κατάλαβα ότι δεν με επιρεάζουν πια τόσο σαν άτομο όλα αυτά τα κουκουρούκου. Πάντως έχω κρατήσει το ταλέντο μου να γυρνάω τις ψυχώσεις των άλλων εναντίον μου και ίσως να έχεις δίκιο, μάλλον πρέπει να το κρατήσω...δεν ξέρω.

Τέλος, μάλλον δεν πρέπει να πω "για τον μπαμπά" μπροστά σε κοινό...μετά ποιος τον ακούει "ρεζίλι με έκανες ρε συ", "όλο μ@#@ες κάνεις" και πάει λέγοντας :P

Να'σαι καλά!

Α ρε φιλε μονο να ξερες σε ποσα μοιαζουμε. Εγραψα ενα κειμενο κατεβατο και καταλαθως πατισα κατι και σβηστηκε, δεν ψηνομαι να το ξαναγραψω διοτι μεσα στο χαος του μυαλου μου πατωνω με το συντακτικο, τεσπα, δεν εισαι μονος, κρατα γερα, θα βρεις τον δρομο σου, καποια στιγμη ο θυμος σου θα μετατραπει σε κραυγη, επειτα ξενερα που για μενα συνεπαγεται με το 0, απο κει και μετα χτιζουμε, ολα ειναι ενα ρισκο, ο κοσμος ειναι σαπιος, βλεπουμε πισω απο μασκες/φασματα και μας αποκαλουν τρελους, ξερεις ποσους σκαρτους εχω κανει περα? καθε μερα, κρατα λιγους και καλους στη ζωη σου, δυστυχως το νοημα εχει χαθει, αγαπη μονο

Με την κοπέλα, σου δωσε να καταλάβεις ότι δεν ενδιαφέρετε, ειτε δεν εισαι του γουστου της ειτε βρήκε άλλον, δύσκολη η απογοήτευση του χωρισμού και της απόρριψης, επιλογή να βρεις το κουραγιο, να φανεις δυνατος να το ξεπεράσεις και να πας παρακάτω, και το παρακάτω λόγω της ήδη αποκτηθείσας εμπειρίας, αυτό λέει η δική μου εμπειρία, είναι κάτι καλύτερο από το προηγούμενο. Ως προς το θέμα δουλειάς, άμα ξεκινήσεις κάτι που δε σ' αρέσει, και το επιλέξεις επειδή σου το επιβάλανε ή επειδή έχει λεφτά, ειτε θα βγεις ένας αποτυχημένος επαγγελματίας δεμένος σε μια δουλεια για το μισθό είτε θα την εγκαταλείψεις και θα ναι σα να ξεκινάς από την αρχή και δεν ξέρω σε τι ηλικία θα σαι τότε και πόσο εφικτό θα σου ειναι τοτε να ξεκινήσεις κάτι καινούργιο. Δεν ξέρω τι προοπτικές έχει ο τομέας που σ ενδιαφέρει, δεν ξέρω αν θα μπορούσες παράλληλα να το συνδυάσεις με άλλη δουλειά. Στην εποχή μας υπάρχει η έννοια του εφικτού. Σημασία όμως έχει να κάνουμε αυτό που μας αρέσει, να έχουμε το πεισμα να τα καταφερουμε να το πετυχουμε μεσα από τις απογοητευσεις της ζωής.

Εγω να δεις πως οδηγουμαι στην παρανοια.ή θα τους σκοτωσω ολους ή θα σκοτωθω εγω! ! ! ! ! ! ! ! !

Quote:

---

Originally Posted by Kortha

Εγω να δεις πως οδηγουμαι στην παρανοια.ή θα τους σκοτωσω ολους ή θα σκοτωθω εγω! ! ! ! ! ! ! ! !

---

τι σου κάνανε δλδ?
δυστυχώς άμα είμαστε αδύναμοι σαν χαρακτήρες και καλοσυνάτοι είμαστε πιο ευάλωτοι και πιο εύκολοι στόχοι. κάπου σ' αυτό ξεκινά το πρόβλημα.

Ακριβως.Οικογενεια.Τους προστατευουμε επειδη πρεπει να τους προστατεψουμε.Αλλα ειναι αδυναμια που εχει καθε καλος ανθρωπος.Το ιδιο με τις σχεσεις.Νιωθει κανεις ετσι :
-The moment I saw you, I knew it’d be the closest I’d get to being… close. I didn’t know what to do with that feeling,happiness.
But they know now! And they’re hungry. Really hungry.
Because for as long as I’ve known, they’ve been chasing me and now they’re ready, now they’re strong enough to break through.
And I can’t fight them.
I used to be able to when I was strong but… you’ve made me weak.
And now I can’t, I can’t!

Οι ανθρωποι ειναι αχορταγα πλασματα και παρτε το παραδειγμα του αδαμ και της ευας.απληστοι,ακορεστοι,τα εχουμε ολα αλλα θελουμε ΚΑΙ το μηλο.Παντα θα εκμεταλευτουν τις αδυναμιες,παντα θα ρουφανε μεχρι τον πυρηνα,παντα θα σχολιαζουν,θα στενοχωρουν,θα καταστρεφουν.Χωρις οπλα ειμαστε αδυναμοι και τα οπλα αυτα ειναι η καχιποψια,η αμφιβολια,η σκληροτητα! Δεν νομιζω οτι μπορω ουτε θελω ουτε αντεχω να παλεψω σε αυτο τον κοσμο.

Quote:

---

Originally Posted by KoitaStaMatiaMou

Α ρε φιλε μονο να ξερες σε ποσα μοιαζουμε. Εγραψα ενα κειμενο κατεβατο και καταλαθως πατισα κατι και σβηστηκε, δεν ψηνομαι να το ξαναγραψω διοτι μεσα στο χαος του μυαλου μου πατωνω με το συντακτικο, τεσπα, δεν εισαι μονος, κρατα γερα, θα βρεις τον δρομο σου, καποια στιγμη ο θυμος σου θα μετατραπει σε κραυγη, επειτα ξενερα που για μενα συνεπαγεται με το 0, απο κει και μετα χτιζουμε, ολα ειναι ενα ρισκο, ο κοσμος ειναι σαπιος, βλεπουμε πισω απο μασκες/φασματα και μας αποκαλουν τρελους, ξερεις ποσους σκαρτους εχω κανει περα? καθε μερα, κρατα λιγους και καλους στη ζωη σου, δυστυχως το νοημα εχει χαθει, αγαπη μονο

---

Φίλε/φίλη με συγκίνησες, τα λόγια σου είναι τόσο περιεκτικά, κρύβουν σε λίγες γραμμές πολλές αλήθειες που είναι η πραγματικότητα για πολλούς...

Φίλε HappyThoughts, μην το βάζεις κάτω, διαβασε όσο μπορείς και ποτέ δεν ξέρεις! Μην αποπροσανατολίζεσαι από τις διαμαρτυρίες των γονιών σου, εσύ εκεί, στον στόχο σου. Ξεσκίσου στο διάβασμα απο τώρα, κλείσε τον υπολογιστή. Εχεις περίπου 8 εβδομάδες, κάνε πρόγραμμα, κάλυψε κενά. Προλαβαίνεις να κάνεις δουλειά. ΟΚ?
Αν θέλουν να σου περάσουν κάτι με το ζόρι, κάνε το ίδιο σε αυτούς. Και μη φοβάσαι. Θα τα καταφέρεις και χωρίς την βοηθειά τους. Όποιος θέλει μπορεί. Ξέρω άτομο που πέρασε στη σχολή που ήθελε, γράφτηκε, πήρε αναστολή φοίτησης για να δουλέψει ένα χρόνο να βγάλει χρήματα και να αρχίσει να σπουδάζει έχοντας τα βασικά. Μπορείς να το κάνεις και αυτό! Εξασφαλίζεις έτσι ένα μεγάλο μέρος των πρώτων εξόδων. Από το άπειρο των επιλογών σου, μην διαλέξεις τις επιλογές άλλων. Αν δεν περάσεις δεν είναι άσχημη ιδέα η ιδιωτική σχολή. Αλλά αφου οι γονείς σου δε σε στηρίζουν, θα το κάνεις μόνος σου, δουλεύοντας... Στο τέλος θα είσαι πολύ περήφανος για σένα. :)
Καλή επιτυχία φίλε μου!!!

Quote:

---

Originally Posted by Kortha

Ακριβως.Οικογενεια.Τους προστατευουμε επειδη πρεπει να τους προστατεψουμε.Αλλα ειναι αδυναμια που εχει καθε καλος ανθρωπος.Το ιδιο με τις σχεσεις.Νιωθει κανεις ετσι :
-The moment I saw you, I knew it’d be the closest I’d get to being… close. I didn’t know what to do with that feeling,happiness.
But they know now! And they’re hungry. Really hungry.
Because for as long as I’ve known, they’ve been chasing me and now they’re ready, now they’re strong enough to break through.
And I can’t fight them.
I used to be able to when I was strong but… you’ve made me weak.
And now I can’t, I can’t!

Οι ανθρωποι ειναι αχορταγα πλασματα και παρτε το παραδειγμα του αδαμ και της ευας.απληστοι,ακορεστοι,τα εχουμε ολα αλλα θελουμε ΚΑΙ το μηλο.Παντα θα εκμεταλευτουν τις αδυναμιες,παντα θα ρουφανε μεχρι τον πυρηνα,παντα θα σχολιαζουν,θα στενοχωρουν,θα καταστρεφουν.Χωρις οπλα ειμαστε αδυναμοι και τα οπλα αυτα ειναι η καχιποψια,η αμφιβολια,η σκληροτητα! Δεν νομιζω οτι μπορω ουτε θελω ουτε αντεχω να παλεψω σε αυτο τον κοσμο.

---

Εμείς οι ευαίσθητοι καθημερινά περνάμε τετοιες καταστάσεις. Μην τα χάνεις φίλε, μην απελπίζεσαι για τον κάθε μαλάκα, μάθε να τους αντιμετωπίζεις όπως τους αξίζει. Επειδή είναι μαφίες και εκμεταλλευτές δε σημαίνει ότι έχουν παραπάνω νού από εσένα. Καλοσύνη μόνο σε αυτούς που την αξίζουν! στους υπολοιπους να ξέρεις η ανταπόδωση τους για την καλοσύνη σου είναι η εκμετάλλευση σου.

Happythoughts, γεια σου και απο εμενα. Μιλησες για ονειρα δημιουργικοτητας, οπως για παραδειγμα η μεγαλη σου αγαπη για σκηνοθεσια και τασεις σεναριογραφικες, που δεν θα πραγματοποιηθουν ποτε. Αναρωτιεμαι ομως...Τι σε εμποδιζει να μεγαλουργησεις σκηνοθετικα όσον αφορα στην ιδια σου τη ζωη και οχι κατ' αναγκη σε μια ταινια? Τι σε εμποδιζει να γραψεις το καλυτερο σεναριο για τον δικο σου ρολο στην πραγματικοτητα που σου αποκαλυπτεται καθημερινα? Ειμαι σιγουρος πως θα μεγαλουργουσες με τοσες ευαισθησιες που εχεις. Η τεχνη του βιου ειναι πολυ σημαντικοτερη απο οποιαδηποτε αλλη τεχνη. Εαν μπορεις να ζεις κατω απο οποιεσδηποτε συνθηκες εχοντας ως συνθημα το να γινει η καθημερινοτητα σου εργο τεχνης τοτε πιστευω πως θα αντιληφθεις οτι δεν χαθηκαν τα ονειρα σου για σκηνοθεσια και οι σεναριογραφικες σου βλεψεις, πολυ απλα διοτι καθε μερα μπορεις να ασκεις αυτου του ειδους την τεχνη στην ζωη σου... Ευχομαι η ιδια σου η ζωη να γινει το καλυτερο "εργο"...

Αν ζεις (μακάρι) μπορείς να μου πεις τι κάνεις σήμερα και πώς είσαι; δεν το λέω ειρωνικά, απλα ταυτίστηκα

Γειά σου ρε φίλε!!Καλά έκανες και μας τα είπες,διάβασα αρκετά,όχι όλα γιατί βιαζομουν να σου γράψω.
Θα ήθελα να σε πληροφορήσω πως η ηλικία μου είναι 40 ετών περίπου και έχει σημασία αυτό γιατί ήμουν εκεί που είσαι,όχι ακριβώς έτσι αλλά στην ηλικία σου όλα έτσι τα έβλεπα..
Συντελεσθεί ένα θαύμα αυτή την εικοσαετία που μας χωρίζει,ζω ακόμα,όχι απλά ζω αλλά και δε χορταινω να ζω.Πολλοι από αυτούς που δε με υπολόγιζαν ή προέβλεπαν μαύρη μοίρα για εμένα τώρα στο δρόμο τους βλέπω και τους αποφεύγω εγώ, θεωρώ ότι τους ξεπέρασα σε αξία,πως έκανα άλματα μπροστά και όχι απλά βήματα.
Αυτό δε συνέβη έτσι τυχαία και πρόσεξε καλά το παρακάτω κείμενο.
Ένα βράδυ του Ιανουαρίου πριν 20 χρονια είχα αρρωστήσει,δεν είχα κανέναν,ούτε νοιαζόταν κανείς για εμένα,δεν είχα ούτε όνειρα ούτε πολύ βασικά πράγματα για την επιβίωση,ήμουν απελπισμένος και κουρασμένος και ήθελα να τα παρατήσω όλα,ούτως η άλλως χαμένος ήμουν.Απο πάνω μου υπήρχε μια πολύ ψηλή γέφυρα αποφάσισα εκείνο το βράδυ πως αν δε πηδήξω,αν δε βρω το θάρρος να το κάνω,θα βρω λύση οριστική για το πρόβλημα μου.
Από την επόμενη μέρα που ευτυχώς ξημέρωσε έβαλα έναν στόχο που είπα πως δε θα τον παρατήσω μέχρι να το καταφέρω να γίνει,σταμάτησα εντελώς να ασχολούμαι με το πώς μου φέρονται οι άλλοι,με το τι σκέφτονται για εμένα,με το αν με έχουν αδικήσει η όχι και είπα στον εαυτό μου "μπορείς να το κάνεις"
Μην ακούς τι σου λένε οι άλλοι,η μάλλον άκουσε τα, αλλά φτιάξε τη δική σου κοσμοθεωρία,βασισου στον εαυτό σου μεγάλε,ο κόσμος πάντα θα είναι άδικος και θα αδικηθεις και εσύ όπως και θα αδικησεις. Αλλά ποτέ μα ποτέ μη το βάλεις κάτω κ;ι αν τώρα δεν έχεις κανέναν σου λέω πως αυτό είναι λάθος σκέψη,στην παρούσα φάση χρειάζεσαι μόνο τον εαυτό σου,οι υπόλοιποι θα μπουν στη ζωή σου αφού στρώσεις λιγάκι, εκεί θέλει υπομονή,όλα θα γίνουν,να ξέρεις...

Περασαν 8 χρονια και περιμενετε απαντηση?