Ειμαι μολις 19 και εχω περασει απο μια πολυ ασχημη εφηβεια.(νευρικη ανορεξια,χρηση κανναβης και ενα διαστημα εκοβα τα χερια μου).Αναφερω το παρελθον μου γιατι αυτο ειναι που με φοβιζει για την σημερινη μου καταληξη(ισως υπηρχε προβλημα απο τοτε).Παρ' ολα αυτα σημερα δεν αντιμετωπιζω προβλημα με κανενα απο τα 3 παραπανω.Καραφερα να τα αφησω ολα αυτα πισω μου για παντα.
Τα τελευταια 2 χρονια ομως δεν ημουν καλα ψυχολογικα.Ημουν αρκετα πεσμενη θα ελεγα.
Το προβλημα μου ξεκινησε πριν 7 μηνες που αρχισα να ψαχνομαι σε διαφορα βιβλια κ blogs στο ιντερνετ για διαφορες ψυχικες ασθενειες.Ξεκινησα απο τα σχετικα 'ελαφρια' και επεσα στα 'βαρια'.Απο καταθλιψη,κατεληξα να διαβαζω για ψυχωσεις,σχιζοφρενεια κλπ.Λενε πως αν ανοιξουμε ενα βιβλιο ψυχιατρικης,θα βρουμε ολοι μας καποια κοινα στοιχεια με πολλες ασθενειες.Αυτο δεν με παρηγορει..Ετσι νομιζω πως αρχισαν ολα.
Ειδα καποια κοινα συμπτωματα με την ψυχωση(σε καμια περιπτωση δεν ειχα ποτε μου παραισθησεις-ψευδαισθησεις)και αρχισα να φοβαμαι πως το εχω.Τοτε ηρθε και η πρωτη κριση πανικου.Σκεφτηκα στα καλα καθουμενα πως μπορει εκεινη τη στιγμη να ειχα απωλεια πραγματικοτητας και αρχισα να 'τρελαινομαι' απο το ανχος.Μετα την πρωτη φορα αρχισαν να ακολουθουν κι αλλες κρισεις καθε φορα που ερχοταν στο μυαλο μου η σκεψη οτι μπορει να τρελαθω η να ειμαι ηδη τρελη.(ζητω συγγνωμη για την εκφραση).Οι κρισεις μου εγιναν τροπος ζωης.Για ενα διαστημα αρκετων μηνων επισκεπτομουν καθημερινα ολα τα εφημερευοντα νοσοκομεια με σκοπο να καταλαβω τι διαολο μου συμβαινει.(ακομα και στο δαφνι πηγα).Ολοι οι ψυχιατροι-ψυχολογοι με καθησυχαζαν πως ειναι γενικευμενο αγχος και πως αν ημουν ψυχωτικη δεν θα ανησυχουσα.Καποι καταφερναν να με ηρεμισουν,καποιοι οχι.Το θεμα ειναι οτι μετα απο λιγο με ενα 'μαγικο'τροπο ξεχναγα τα λογια τους και γυρναγα παλι στα ιδια.Ημουν και ειμαι ακομα και τωρα σιγουρη πως ειμαι βαρια αρρωστη.Πως αν δεν εχω ψυχωση,θα παθω πολυ συντομα.Περασαν εφιαλτικες μερες για μενα.Ημουν ξαπλωμενη/παραλητη σωματικα και ψυχικα στο κρεβατι σαν 'χαμενη'.Σαν να αδειαζε το μυαλο μου.Με δυσκολια επινα νερο και εβαζα 2 μπουκιες φαγητο στο στομα μου.Δεν μπορουσα καν να μιλησω.Πεταγα 2-3 λεξεις για να περιγραψω αυτο που βιωνα και μετα παλι σιωπη..Αποφασισα καποια στιγμη να επισκεπτω ενα κψυ οπου με ειδε ψυχιατρος.Μου ειπε παλι 'τα ιδια' για αγχος και με παροτρεινε σε ψυχολογο.Καταφερε να με πεισει για λιγο αλλα ξαναγυρνουσα στα ιδια.Πλεον εχω γινει υπερβολικα καχυποπτη.Σκεφτομαι με σιγουρια οτι οι γυρω μου(γιατροι και οικογενεια)μου λενε απο λυπηση πως δεν εχω κατι η μου λενε ψεματα.Δεν μπορω να πιστεψω οτι δεν ειμαι "αρρωστη".Εχει γινει εμμονη ιδεα.Ξυπναω και κοιμαμαι με την ιδια γαμ*μενη σκεψη οτι ειμαι προβληματικη,αρρωστη,τρελη κλπ.Το μυαλο μου ειναι ΑΔΕΙΟ απο ο,τι αλλο.Μονο αυτα σκεφτομαι.Εχω μπει σε μια διαδικασια να τσεκαρω τον εαυτο μου αν φερομαι φυσιολογικα,αν ακουω θορυβους η ο,τι αλλο.Φοβαμαι οτι στα καλα καθουμενα θα αρχισω να γελαω και να λεω ακυρα πραγματα.Φοβαμαι γιατι καποιες φορες ειμαι κενη απο συναισθηματα.Με φοβιζουν οι θορυβοι,με φοβιζουν τα παντα.Νιωθω οτι θα αρχισω να εχω παραλογες φοβιες οπως αυτες που εχουν οι ψυχωτικοι.Καποιες φορες εχω εικονες στο μυαλο οτι θα κανω κακο στους δικους μου(πραγμα που ποτε δεν θα εκανα και μονο που το σκεφτομαι δακρυζω) η οτι θα αυτοκτονησω.Αυτο που με ανησυχει κι αλλο,ειναι οτι εχω πολυ εντονες αλλαγες στη διαθεση.Μπορει απο εκει που εχω πεσει στα πατωματα,κλαιω και πεθαινω απο αγχος και δεν μπορω να ελενξω το κεφαλι μου,να γυρισω στο να εχω απιστευτη αισιοδοξια και να λεω:ξερεις κατι?εισαι καλα.μην μασας.Η να εχω απιστευτα νευρα με το οτιδηποτε.Μετα παλι ξαναπεφτω και παλι τα ιδια.Ειναι ενας φαυλος κυκλος.Υπαρχουν μερες που βγαινω και ξεχνιεμαι.Καταφερνω κ αδειαζω για λιγο το μυαλο μου.Αλλα υπαρχουν κ μερες που δεν μπορω να βγω ουτε μεχρι το περιπτερο και μπορει να μεινω κλεισμενη μεσα για βδομαδες σε ενα καναπε,αυπνη,θλιμενη, ανιωθη να σκεφτομαι οτι τρελαθηκα και δεν εχει νοημα να προσπαθω.Καταληγω στο σημερα οπου εχω αλλαξει πολλους γιατρους και τελικα γυρισα στον αρχικο μου.Δεν μου εχει προτεινει φαρμακευτικη αγωγη.Λεει πως ειναι καλυτερα να μην εθιστω και να το ξεπερασω οσο μπορω χωρις τα φαρμακα.Ειναι στιγμες που με πιανει απελπισια.Νιωθω οτι ειμαι ο μοναδικος ανθρωπος που περναει ολο αυτο τοσο εντονα.Θυμαμαι ποσο ανεμελη και 'φυσιολογικη' ημουν καποτε και γινομαι ρακος.Ζηλευω τους ανθρωπους που εχουν μια νορμαλ ζωη(βγαινουν,δουλευουν,εχο υν φιλους,σπουδαζουν).Πλεον δεν κανω τιποτα απ ολα αυτα.Ειμαι κλεισμενη σπιτι και κλαιω τη μοιρα μου..Που θα με οδηγησει ολο αυτο?Θα χασω το μυαλο μου??
*Ζητω συγγνωμη αν εγραψα πολλα.Θα με βοηθησει πολυ αν μου πειτε τι γνωμη σας και προσωπικες εμπειριες παρομοιες με τις δικες μου*Ξερω οτι σε καποιους αυτο που περναω μπορει να φαινεται γελοιο,αλλα με βασανιζει τοσο που πλεον παρακαλαω να πεθανω.
