ΖΗΛΕΙΑ

Για άλλη μια φορά άφησα όλη τη σαπίλα που έχω μέσα μου να βγει στην επιφάνεια.
Και φυσικά για άλλη μια φορά εισέπραξα και τις ανάλογες αντιδράσεις.
Είχα καιρό να πάθω παράκρουση αλλά τα αρνητικά συναισθήματα με κατέκλυζαν σιγά σιγά μέρες τώρα...από την Τρίτη δηλαδή που έφαγα μια ακόμα "ήττα" στο θέμα της δουλειάς.
Σχεδόν 10 μήνες άνεργη, παράτησα τη δουλειά όχι μόνο γιατί έπαθα κρίση άγχους και δεν την πάλευα αλλά και για να επιδιώξω κάτι καλύτερο.
Επένδυσα τις οικονομίες μου στο κάτι καλύτερο, είπα "οκ, αξίζει την αναμονή" αλλά εντέλει έφαγα φώλα. Ξανά ψάξιμο για δουλειά για αμοιβές της τάξεως των 600 ευρώ..αλλά ούτε εκεί δε με παίρνουν..και όπως πάντα βγαίνει στο προσκήνιο η κυρία Ανασφάλεια, ένας μικρός δαίμονας που τρέφεται από τις αδυναμίες σου και σε κάνει να αισθάνεσαι ο πιο άχρηστος άνθρωπος...
Δεν το βάζουμε κάτω, σκεφτόμαστε θετικά...τι θετικά?
Δε σκεφτόμαστε θετικά!!! απλώς αποφεύγουμε να ερχόμαστε σε επαφή με άτομα καλύτερα από εμάς..καλύτερα σε όλους τους τομείς..πιο όμορφα, πιο καλοντυμένα, με καλή δουλειά, καλά λεφτά, πολλές δραστηριότητες...και επειδή το κάνουμε καιρό αυτό νομίζουμε ότι ξεπεράσαμε και το σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντί τους..
Σπουδαίο πράγμα η αυτοσυνειδησία αλλά εχθρός της αυτοεκτίμησης.
Γνωρίζω πολύ καλά πόσο πολύ κομπλεξαρίζομαι όταν έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους είτε που δεν ξέρω είτε που θεωρώ καλύτερους από εμένα. Δεν θέλω το κακό τους εννοείται, αλλά αισθάνομαι τόσο μειονεκτικά απέναντί τους..
Πριν κάνω σχέση και πριν μείνω άνεργη και πριν ξεδιπλωθεί όλο αυτό το χρόνο το κουβάρι των ανασφαλειών, σωστή χιονοστιβάδα που τα ρήμαξε όλα, έβγαινα με την Ε, πολύ καλή μου φίλη...τον τελευταίο χρόνο την αποφεύγω..την αποφεύγω γιατί ξέρω πως νιώθω. Αισθάνομαι πολύ άσχημα...ντρέπομαι που έχω αυτά τα συναισθήματα αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Είμαι τόσο ελεεινή που δεν τη φέρνω σε επαφή με τον φίλο μου γιατί αισθάνομαι μειονεκτικά..είναι από τις γυναίκες που όλοι τις γουστάρουν, που με τον τρόπο της έχει πολλούς φίλους, που δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη.
Κι εγώ ως γνήσιο κατιναριό..φοβάμαι. Μη τη γουστάρει ο γκόμενος μου.
Παρολαυτά τον τελευταίο μήνα τα αρνητικά μου αισθήματα είχαν δώσει τη θέση τους σε μια πολύ θετική κατάσταση και έτσι κανόνισα να βρεθούμε, να είναι και ο φίλος μου..
Πανωλεθρία...
Βγήκε η σαπίλα πάλι...τσακώθηκα με το φίλο μου, εννοείται ότι με σκυλόβρισε.
Και εκεί που νόμιζα ότι είχα λύσει κάπως το πρόβλημα της ζήλειας και του κομπλεξισμού διαψεύστηκα πλήρως..και νιώθω πάλι σαν ένα φοβισμένο πλάσμα που δεν μπορεί να συνυπάρχει με κόσμο νιώθοντας ο εαυτός του.
Κάθε φορά χτίζω, χτίζω και μετά δίνω μία και τα ρημάζω όλα, με ξεφτιλίζω, με ταπεινώνω, με αδειάζω.
Θα πιάσω τη φίλη μου να της τα πω όλα. Ίσως έτσι λυτρωθώ.
Αλλά και πάλι, θα έχει λυθεί το πρόβλημα της ζήλειας?
Θα φύγουν τα κόμπλεξ?
Νιώθω πάλι ότι βρίσκομαι μπροστά σε αδιέξοδο. Και έχω την χειρότερη ιδέα για τον εαυτό μου.

Void, το θέμα σου ειλικρινά στάζει πίκρα. Γιατί ρε κορίτσι μου τόσο χάλια πάλι? Είναι εντελώς αυτοκαταστροφικό αυτό που κάνεις. Καταστρέφεις μόνη σου την ζωή σου. Θεωρείς ότι είναι δυσκολο να βρεις κάποιες ισορροπίες?

δεν είναι απλά δύσκολο να βρω ισορροπίες, μερικές φορές φαίνεται αδύνατο.
Προσπαθώ πολύ αλλά δεν μπορώ να κοντρολάρω πάντα αυτές τις τάσεις.
Ο κοινός παρονομαστής βέβαια είναι πάντα ένας άνθρωπος που θεωρώ επιτυχημένο.
Νιώθω όπως όταν ήμουν στο σχολείο που φοβόμουν να πάω να μιλήσω στα πιο διάσημα άτομα οπότε απλά τους απέφευγα.
Για κάποια χρόνια είχε θαφτεί αυτή η τάση αλλά τον τελευταίο χρόνο με έχει ισοπεδώσει εντελώς.

το μήνυμα τροποποιηθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση όρων χρήσης.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ οι εκτιμήσεις/διαγνώσεις στο φόρουμ.
Απ' ότι θυμάμαι έχεις επισκεφτεί ψυχολόγο, τι σου έχει πει?

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

το μήνυμα τροποποιηθηκε από τη διαχείριση για παραβίαση όρων χρήσης.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΙ οι εκτιμήσεις/διαγνώσεις στο φόρουμ.
Απ' ότι θυμάμαι έχεις επισκεφτεί ψυχολόγο, τι σου έχει πει?

---

...έλεος τζίπσι, δεν είναι τα πάντα αρρώστιες...(και επίσης δεν είμαστε εδώ για να ...μυριζόμαστε αρρώστιες ή να κάνουμε διαγνώσεις).

βοιντ...είναι απόλυτα φυσιολογικά τα συνασισθήματα σου.
Όταν είσαι στην ανασφάλεια και δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να κάνεις πέντε πράγματα για σένα, όταν δεν έχεις δουλειά, όταν έχεις αβεβαιότητα για το μέλλον, δεν είσαι κατίνα, απλά άνθρωπος.
σκέψου κάτι: αν είχες μια δουλειά που σε ικανοποιούσε δημιουργικά και οικονομικά, αν έκανες κάποια πράγματα για σένα τύπου ψώνια, κομμωτήριο, νύχια, γυμναστήριο, θα είχες ενιωθες τόση ανασφάλεια για το αν ο φίλος σου κοιτάξει την κολλητή?
Όχι, δεν θα είχες και στο λέω εγώ που το 90% των κολλητών μου είναι δίμετρες, αδύνατες κουκλάρες. Είναι καθαρά θέμα δικό σου και στη φάση που περνάς δεν έχεις και πολλά αποθέματα δύναμης.
Το μόνο που μπορώ να σου ευχηθώ, είναι να βρεις σύντομα μια δουλειά που θα σε καλύπτει σε όλα τα επίπεδα...:)

Συμφωνω κ επαυξανω με την Θεοφανια.... Κ να εισαι σιγουρη οτι δεν εισαι η μονη που νιωθεις ετσι.... ολοι εχουμε περασει καποια στιγμη απ αυτη την φαση...ατιμο πραγμα η ανασφαλεια.....Κ εγω τον τελευταιο καιρο που παει χαλια η δουλεια μου κ τα οικονομικα μου νιωθω ζηλεια για τα ατομα που εχουν την δυνατοτητα να κανουν πραγματα που εκανα παλια κ πια δεν μπορω.... Εχεις μεγαλη παρεα σολο αυτο που περνας... :)

Τουλάχιστον να το κρατούσα μέσα μου ρε παιδιά...
Να μην το εκφράζω, ειδικά στο φίλο μου...και με τη συχνότητα που το εκφράζω.
Δίνω πάτημα να μου μιλάει άσχημα και να με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα.
Αυτό με πονάει ακόμα περισσότερο..το να εκτίθεμαι τόσο πολύ λες και είμαι μόνο αυτό, μια ανασφαλής γυναίκα που ζηλεύει τους άλλους.
Συν του ότι μου δημιουργείται άγχος για τις επαφές μου με τους ανθρώπους...
Να ξέρω δηλαδή ότι δεν μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου αν με πιάσουν οι ανασφάλειες μου..
Πρέπει δηλαδή με κάθε τρόπο να επιβεβαιώνω τον κομπλεξισμό μου? Θέλω να με λυπάμαι γι'αυτά που δεν έχω?
Ένα βιβλίο που διαβάζω τώρα τελευταία λέει το εξής:

"Ο εγωισμός έχει δύο δρόμους να ακολουθήσει προκειμένου να ξεδιψάσει τις αξεδίψαστες ανάγκες του. Δύο τρόπους να ικανοποιήσει το διαρκώς ανικανοποίητό του. Πρώτος: με το να είμαι αξιοθαύμαστος. Δεύτερος: σε περίπτωση που δεν πετύχω τον πρώτο, με το να είμαι αξιολύπητος."

Προσωπικά, αυτά που λες στο πρώτο μήνυμα, δεν μου φαίνονται σαν κάτι "άσχημο". Γιατί είσαι ειλικρινής και γνωρίζεις το τι συμβαίνει στον εαυτό σου. Όταν κάποιος γνωρίζει τι είναι και τι νιώθει, ας γίνει ο χειρότερος άνθρωπος, δεν θα με ένοιαζε. (Άσε που δεν μπορεί να γίνει ο χειρότερος άνθρωπος αφού είναι ειλικρινής). Θα ήταν άσχημα αν σκεφτόσουνα όλα αυτά, αλλά στα λόγια έλεγες τα αντίθετα. Και να μην τα έβλεπες και να έλεγες "είμαι ο καλύτερος άνρθωπος".
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην ζηλεύει (άλλο αν το γνωρίζεις ή δεν το γνωρίζεις), στο υπογράφω. Ο χειρισμός είναι που κάνει τη διαφορά.

Γράφεις "Σπουδαίο πράγμα η αυτοσυνειδησία αλλά εχθρός της αυτοεκτίμησης". Να διορθώσω, όχι της αυτοεκτίμησης αλλά της αυτοπεποίθησης.


> Τουλάχιστον να το κρατούσα μέσα μου ρε παιδιά...
> Να μην το εκφράζω, ειδικά στο φίλο μου...και με τη συχνότητα που το εκφράζω.
> Δίνω πάτημα να μου μιλάει άσχημα και να με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα.
> Αυτό με πονάει ακόμα περισσότερο..το να εκτίθεμαι τόσο πολύ λες και είμαι
> μόνο αυτό, μια ανασφαλής γυναίκα που ζηλεύει τους άλλους.

Μα αυτό είναι η ουσία της επικοινωνίας. Και όχι μόνο. Είναι η ουσία της ανθρωπιάς. Αν ζηλεύω να ξέρω ότι ζηλέυω, και να το επικοινωνώ. Τότε η ζήλεια δεν μπορεί να φουντώσει.


> Δίνω πάτημα να μου μιλάει άσχημα και να με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα.
> Αυτό με πονάει ακόμα περισσότερο..το να εκτίθεμαι τόσο πολύ λες και είμαι
> μόνο αυτό, μια ανασφαλής γυναίκα που ζηλεύει τους άλλους.

Νομίζω ότι αυτό το σημείο πρέπει να προσέξεις. Έχω την εντύπωση (από εδώ όσο και από άλλα θέματα) ότι ο φίλος σου δεν έχει σωστή συμπεριφορά. Νομίζω ότι αυτή είναι η συμπεριφορά κάποιου που ζηλεύει δέκα φορές περισσότερο και δεν το λέει. Μήπως είναι έτσι;

Ωραία... Δε φτάνει που η void έχει να παλέψει μια πραγματικότητα πολύ ζόρικη, πρέπει να της την κάνει ΠΙΟ ζόρικη, στο βωμό μιας κάποιας δονκιχωτικής ηθικής της σταύρωσης. Η void η ψεύτρα, η ζηλιάρα, η άχρηστη, η ξεφτίλα, σούξου μούξου.

Κοριτσάρα μου, γιατί ακριβώς δεν είναι ανθρώπινα όσα σου γεννιούνται είπαμε?
Και γιατί είπαμε, αντί να σε στηρίξεις πρέπει να σε κατεδαφίζεις?
Όταν κλυδωνιζόμαστε από συνθήκες ζωής, από καταστάσεις, δεν είναι και η καταλληλότερη στιγμή να κοιτάξουμε στα ενδότερα και μαζί με τα έξω μας, ανεργία, οικονομική στασιμότητα, πάτος, να μας ρίχνουμε άλλη μια σβερκιά και μεις να απελπιζόμαστε. Θες να πάθεις κατάθλιψη ή θες να ξεπεράσεις λέμε?
Και γω σου λέω ότι το μυαλουδάκι σου, που κινεί τα πάντα και ίσως δεν το έχεις συνειδητοποιήσει, ξέρει πολύ καλά πότε να σε ρίχνει να παλέψεις με τις τίγρεις και πότε να σε προστατεύει από μάχες που ξέρει ότι δεν είσαι έτοιμη γι αυτές. Οι τίγρεις λοιπόν τώρα της αυτουποτίμησης, που προσπάθησε να σε προστατέψει απ' αυτές το μυαλό σου, μπήκαν από εσένα την ίδια ξανά στο κόλπο. Είναι σα να λες, όχι όχι, δε θα με προστατέψεις ρε, δε μου αξίζει εμένα προστασία, εμένα μου αξίζουνε οι δαίμονες γιατί είμαι μια...και νάσου οι χαρακτηρισμοί, και νάσου τα δαχτυλοδειξίματα.

Είσαι ένας άνθρωπος σε δύσκολες, αντίξοες καταστάσεις. Θα περάσει και "αφτό".
Δε χρειάζεται να "κοντρολάρεις" τίποτε. Αποδέξου πως σαν άνθρωπος δε μπορείς να είσαι τέλεια, και that's all. Με το που αρχίζεις να απενοχοποιείσαι, όλες αυτές οι σαβούρες της υπερκριτικής θα αρχίσουν με τη σειρά τους να αποδυναμώνονται. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΑΒΟΥΡΑ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΑΤΑΙΑ.

Αν σε κάνει να αισθανθείς καλύτερα με τη φίλη σου, αφού θα σε απαλλάξει λιγάκι από το τόσο μεγάλο φορτίο ενοχικό που σου έχεις φορτώσει, κάντο.
Φιλενάδα, σόρρυ, δεν είμαι και στα καλύτερά μου αυτό τον καιρό, σε αποφεύγω λιγάκι και το ξέρω, γιατί μου λείπουν πράγματα και νιώθω λειψή. Δεν είσαι εσύ η αιτία, η φίλη μου, ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΕΓΩ. Είναι απλά οι συνθήκες.


ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ void, παίζουν μεγάλο ρόλο στο πώς μας αξιολογούμε. Όταν έχουμε κενά, είναι ανάγκη να τα γεμίζουμε με δικά μας σκουπίδια?

εχει τα δικια της η ρειν.
υπαρχει ενα προβλημα μονο.
οτι μεσα σ αυτη την πολυ κατανοητη διαδικασια που οφειλεται κυριως στις συνθηκες, ο ΑΛΛΛΟΣ μπορει να αγανακτησει και να φυγει, αν δεν το εχει καταλαβει οτι ειναι κατι παροδικο.
αν λοιπον δεν ειναι σε θεση με μια συζητηση να καταλαβει γιατι συμβαινει αυτο και να δειξει ανοχη, μπορει αυτη η ιστορια να χαλασει την σχεση τους..
θεωρω οτι οσο ειναι ετσι η κατασταση, ειναι καλυτερο να εκδηλωνεις τετοιες στιγμες σε φιλες σου η εδω σε μας, να το συζητας και να το αποφορτιζεις.
μην το πετας στο κεφαλι του αλλου και μαλιστα με νευρα, δεν νομιζω οτι κανει καλο στην σχεση..

Συμφωνώ με όσα είπατε όλοι.
Είμαι σίγουρη ότι κατά καιρούς όλοι μας αισθανόμαστε μειονεκτικά απέννατι σε άλλους. Αισθανόμαστε ανεπαρκείς γι'αυτό που είμαστε κλπ.
Εάν είχα μια δουλειά σχετικά καλή, σαφώς δε θα αισθανόμουν τόσο χάλια έναντι ωραίων γυναικών.
Και σίγουρα κάποιος μπορεί να αισθανθεί συμπάθεια για ένα άτομο που αισθάνεται τόσο ενοχικά με τις μαλακίες του και έχει την επίγνωση όταν τις κάνει.
Και πράγματι υπάρχουν κάποιες αντικειμενικές συνθήκες οι οποίες με πάνε πίσώ όπως η ανεργία με ό,τι επιπτώσεις μπορεί να έχει.
Δε δουλεύω, άρα αφενός δεν έχω χρήματα όχι μόνο να κοινωνικοποιηθώ αλλά και να πλεύσω στον ίδιο ρυθμό με τους φίλους μου που δουλεύουν και προχωρούν στη ζωή τους. Απλώς δεν μπορώ να τους ακολουθήσω και το γνωρίζω πολύ καλά αυτό.
Νιώθω σα να έχω χάσει τη γοητεία του ανθρώπου που δρομολογεί τη ζωή του.
Η Ε ήταν τόσο single and fabulous που λένε και σ'αυτό το ******** το sex and the city που ένιωσα το τέλμα μου ακόμα πιο έντονο.
Όχι επειδή δεν είμαι ελεύθερη αλλά επειδή νιώθω σα να μου λείπει κάτι.
Μου λείπει η ασφάλεια που αντλούσα για την αξία μου από τη δουλειά. Μου λείπει η οικονομική ανεξαρτησία μου. Νιώθω λες και δεν είμαι εγώ. Και δεν ήταν ότι είχα τρελλή καριέρα. Αλλά τουλάχιστον είχα αυτή την αίσθηση που έχουν όλοι λίγο ως πολύ όταν παράγουν έργο. Όλοι έχουν την ανάγκη να τονίζουν τη σπουδαιότητα αυτού που κάνουν, ακόμα κι αν είναι κάτι απλό, που τους αποκομίζει λίγα χρήματα.

Και δηλαδή μέχρι να βρω δουλειά, θα νιώθω να απειλούμαι από τους άλλους?
Θα νιώθω σαν αγρίμι στο κλουβί όταν είμαι με παρέα?
Θα λέω στο φίλο μου ότι γουστάρει όλες αυτές που θεωρώ πιο ωραίες από εμένα?
Το χειρότερο όλων, θα αντιδρώ σαν καμια γυναικούλα?

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

...έλεος τζίπσι, δεν είναι τα πάντα αρρώστιες...(και επίσης δεν είμαστε εδώ για να ...μυριζόμαστε αρρώστιες ή να κάνουμε διαγνώσεις).

βοιντ...είναι απόλυτα φυσιολογικά τα συνασισθήματα σου.
Όταν είσαι στην ανασφάλεια και δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να κάνεις πέντε πράγματα για σένα, όταν δεν έχεις δουλειά, όταν έχεις αβεβαιότητα για το μέλλον, δεν είσαι κατίνα, απλά άνθρωπος.
σκέψου κάτι: αν είχες μια δουλειά που σε ικανοποιούσε δημιουργικά και οικονομικά, αν έκανες κάποια πράγματα για σένα τύπου ψώνια, κομμωτήριο, νύχια, γυμναστήριο, θα είχες ενιωθες τόση ανασφάλεια για το αν ο φίλος σου κοιτάξει την κολλητή?
Όχι, δεν θα είχες και στο λέω εγώ που το 90% των κολλητών μου είναι δίμετρες, αδύνατες κουκλάρες. Είναι καθαρά θέμα δικό σου και στη φάση που περνάς δεν έχεις και πολλά αποθέματα δύναμης.
Το μόνο που μπορώ να σου ευχηθώ, είναι να βρεις σύντομα μια δουλειά που θα σε καλύπτει σε όλα τα επίπεδα...:)

---

Δεν έβγαλα διάγνωση έγραψα "μου θυμίζουν". Πάντως αν έκανα λάθος ζητώ συγγνώμη από την διαχειρηση.

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Ωραία... Δε φτάνει που η void έχει να παλέψει μια πραγματικότητα πολύ ζόρικη, πρέπει να της την κάνει ΠΙΟ ζόρικη, στο βωμό μιας κάποιας δονκιχωτικής ηθικής της σταύρωσης. Η void η ψεύτρα, η ζηλιάρα, η άχρηστη, η ξεφτίλα, σούξου μούξου.

---

Όταν απαντάς σε κάτι καλό είναι να αναφέρεσαι σε ποιόν το είπε. Το γράφεις κάτω από το μήνυμά μου και αυτό μπερδεύει. Λέγε που αναφέρεσαι και λέγε τα πράγματα με το όνομά τους. Και δεν πειράζει αν έθρεις σε κάποια σύγκρουση, πειράζει;

Όταν δεν έχεις δουλεια ζηλεύεις τις ωραίες γυναίκες? λολ Πως γίνεται αυτό? Όποιος είναι άνεργος ζηλεύει τον εργαζόμενο όχι τον ωραίο! Να πιθανολογήσω ότι η φίλη σου τα συνδυάζει όλα και είναι αυτό που σ' εκνευρίζει?


Να σε ρωτήσω κάτι? Τι πιστεύεις πως ζηλεύει αυτή σε σένα?

Quote:

---

Originally Posted by John11

Όταν απαντάς σε κάτι καλό είναι να αναφέρεσαι σε ποιόν το είπε. Το γράφεις κάτω από το μήνυμά μου και αυτό μπερδεύει. Λέγε που αναφέρεσαι και λέγε τα πράγματα με το όνομά τους. Και δεν πειράζει αν έθρεις σε κάποια σύγκρουση, πειράζει;

---

Δε μου αρέσει το στυλάκι "λέγε που αναφέρεσαι και λέγε τα πράγματα με το όνομά τους" και γι αυτό λέω να σε γράψω και να μην αναφέρω τίποτε. Αν θες εξηγήσεις ενώ δε σου χρωστάω, να φροντίζεις να τις ζητάς με τρόπο που να μη θίγει αναίτια.

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Δε μου αρέσει το στυλάκι "λέγε που αναφέρεσαι και λέγε τα πράγματα με το όνομά τους" και γι αυτό λέω να σε γράψω και να μην αναφέρω τίποτε. Αν θες εξηγήσεις ενώ δε σου χρωστάω, να φροντίζεις να τις ζητάς με τρόπο που να μη θίγει αναίτια.

---

Πιθανό να έχεις δίκιο, δεν είναι τρόπος μου πάντα ο καλύτερος.

void, ωραία η φράση από το πρωτο σου μηνμα "Σπουδαίο πράγμα η αυτοσυνειδησία αλλά εχθρός της αυτοεκτίμησης." την κρατώ!

Είναι φυσιολογικό στη δυσκολη φαση που είσαι να νοιώθεις ζηλια γι αυτους που θεωρεις καλύτερους κι απ την άλλη να ξεσπάς στους δικούς σου ανθρώπους. Ελπίζω αυτοί να καταλαβαίνουν τους λόγους για τους οποιους ξεσπάς. Κι αλλοι έχουν περασει απο παρομοιες φασεις και καταλαβαινουν ποσο ασχημα νοιωθεις. Όμως μην αφήνεις το σκηνικό αυτό να σε κρατά σε αδράνεια. Όσο χαλια κι αν ειναι τα πράγματα κι όσο άσχημα κι αν νοιώθεις δε σημαινει ότι πρεπει να τα βαλεις κατω. Στο να μην τα βαζεις κατω εχεις τη θετικη πλευρα της ζωης σου, που αυτη σε οδηγησε σε επιτυχιες σε διαφορους τομεις της ζωής σου. Αυτη την πλευρα να χρησιμοποιήσεις και τωρα, παρά το ότι την υποτιμας και μου φαινεται πως την κρατας σε αδρανεια.