θα φύγει... δεν θα φύγει?
Δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω να γράφω...
Τώρα είμαι 23 χρονών.
Στα μισά του πρώτου έτους... εκεί άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για εμένα. Συνειδητοποίησα ότι η σχολή μου δεν με ικανοποιούσε καθόλου, ότι προετοίμαζα τόσα χρόνια, που ήμουν καλή και συνεπής μαθήτρια, ένα μέλλον που (μάλλον) δεν μου ταίριαζε τελικά. Άρχισα να έχω έντονο άγχος, ταχυπαλμίες, πόνους στο στομάχι, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, έπαιρνα και έχανα κιλά συνέχεια, μου έπεφταν τα μαλλιά μου... ένιωθα έντονες τύψεις απέναντι στον πατέρα μου. Ένιωθα ότι δεν ήμουν πια το «σωστό, καλό, αποδοτικό» παιδί. Δεν ήμουν πια όπως τον είχα κακο-μάθει! Το καλοκαίρι του ίδιου έτους αποφάσισα να του μιλήσω. Του έιπα ότι ένωθα και μου είπε να δώσω άλλη μια ευκαίρια και να συνεχίσω τις σπουδές μου αλλά αργά αργά, χωρίς άγχος και ότι πάντα είναι δίπλα μου. Εκείνο ήταν το τελευταίο ωραίο καλοκαίρι που θυμάμαι.
Στο ξεκίνημα του δεύτερου έτους το άγχος σταδιακά επανήλθε και τότε συνέβη το ΓΕΓΟΝΟΣ! Σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό, είχα πάει με φίλους σε μια πολύ μεγάλη συναυλία. Δεν ξέρω αν ήταν κρίση πανικού...όταν συνειδητοποίησα πόσο μεγάλο ήταν το στάδιο και πόσο πολύς ο κόσμος, η κάρδια μου κόντεψε να σπάσει, άρχισα να ιδρώνω, ένιωθα ότι θα λιποθυμούσα. Ήθελα να αρχίσω να ουρλιάζω και να σπρώχνω τον κόσμο για να βγω έξω ζωντανή, ένιωθα ότι θα πεθάνω εκεί μέσα. Ήθελα μόνο να γυρίσω σπίτι μου, σκεφτόμουν το σπίτι μου και το δωμάτιό μου... δεν είπα τίποτα σε κανέναν. Κανείς δεν κατάβε τίποτα.
Από τότε έχουν περάσει 3-4 χρόνια νομίζω. Αυτός ο πανικός επαναλαμβάνεται τακτικά. Η τελευταία φορά ήταν χθες. Έχω λιποθυμίσει κιόλας μερικές φορές από το πολύ άγχος. (Αλήθεια γίνεται αυτό? )
Δεν έχω κανέναν να το πω. Έχω πει κάτι στους φίλους μου αλλά νομίζουν ότι τους δουλεύω. Στα μάτια τους είμαι πάντα σταθερή, λογική, σίγουρη. Δεν ξέρω σε ποιόν να μιλήσω. Κάποιον να με βοηθήσει, να μου πει τι έχω, αν έχω κάτι. Τι είναι? Κατάθλιψη? Αγοραφοβία? Πάντα φοβόμουν-ντρεπόμουν μπροστά σε πολύ κόσμο, ειδικά όταν είμαι μόνη. Και όμως, οι περισσότεροι βλέπουν μια όμορφη, σίγουρη, κοινωνική, χαρούμενη κοπέλα. Πώς γίνεται αυτό??? Κάθε φόρα που πρέπει να βγω από το σπίτι διστάζω. Ανοίγω την πόρτα του διαμερίσματος μου και βλέπω τον διάδρομο, την σκάλα, το ασανσέρ της πολυκατοικίας να με επειλούν, σαν να θέλουν να με φάνε. Παρόλα αυτά βγαίνω από το σπίτι και όταν είμαι σε μέρη με κόσμο, σφίγγω τα δόντια και τους κοιτάω κατάματα.
Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι είμαι σε κομβικό σημείο. Η θα το αφήσω να γιγαντωθεί ή θα το αντιμετωπίσω. Ή θα με νικήσει ή θα το νικήσω. Διστάζω να πάω σε ψυχολόγο-ψυχίατρο. Δεν θέλω να μου δώσουν φάρμακα. Δεν θα περάσει μόνο του? Όταν ηρεμίσω, όταν πάρω το πτυχίο μου? Τώρα έχω εκτιμήσει το πανεπιστήμιο μου, θα το χρησιμοποιήσω για να γίνω αυτό που ήθελα από παιδί. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρω, θα πω ότι το προσπάθησα. Θα φύγει.... δεν θα φύγει?
