Iστορια μου,αμαρτια μου

Πως να βαλω τις σκεψεις μου σε μια σειρα και να τις διατυπωσω, οταν για χρονια ολοκληρα τις κρατουσα μεσα στο μυαλο μου και δεν τους επετρεπα ουτε να ξεμυτισουν.
Συναισθηματα που δεν τα εχω πει σε κανεναν-πως θα μπορουσα αλλωστε - κι ομως ειναι εκει ετοιμα να με κατασπαραξουν.
Ειμαι 38 χρονων,παντρεμενη εδω και 17 χρονια περιπου με δυο παιδια μεγαλα.-16 και 11-.Τυπος και υπογραμμος με την κυριολεκτικη εννοια της λεξης.Παντα σοβαρη και μετρημενη.Αλλωστε με γονεις κρητικης καταγωγης τι θα μπορουσα να ειμαι;
Ωσπου πριν απο 6 χρονια με χτυπησε ο ερωτας.Δεν θελω να πω οτι δεν καταλαβα πως εγινε η ηταν τυχαιο κιαλλες τετοιες βλακειες.Ηταν καποιος που δουλευαμε στην ιδια εταιρια,απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα ειχα την αισθηση οτι τον ηξερα απο παλια.Αυτο εγινε 10 χρονια πριν.Παντα ειχαμε μια φοβερη συμπαθεια ο ενας για τον αλλο αλλα σοβαρη εγω σοβαρος κιαυτος, μεναμε στην συμπαθεια.
Ωσπου πριν απο 6 χρονια σε μια εξοδο που καναμε μετα τη δουλεια εκδηλωθηκε το αμοιβαιο ενδιαφερον.
Φυσικα δεν εγινε τιποτα,αλλα δεν θελει και πολυ να κολλησει το μυαλο.Θελει;
Αλλα εγω συνειδητοποιωντας τι παει να γινει γινομαι πιο ψυχρη παρα ποτε.
Δεν ξερω τι να κανω.Το μυαλο μου λεει φυγε και η καρδια μου λεει αλλα.Απο τοτε περασαν 6 χρονια.
Δυο φορες προσπαθησε ο ανθρωπος να μου εκδηλωσει ενα ενδιαφερον αλλα επεφτε πανω στον δικο μου τον τοιχο.Χρονια ολοκληρα με τα πρεπει πως θα μπορουσα να τα σβησω ,γιατι ;για εναν ερωτα;ηταν ερωτας;πως να ξεφτιλισω εναν αντρα και δυο παιδια-ετσι νιωθω- για το δικο μου κεφι μονο;το εχω αυτο το δικαιωμα αραγε;
Τις πραξεις μου μπορω να τις ελεγξω,αυτα που νιωθω παλι οχι γιαυτο αλλαξα δουλεια ,διοχετευσα δημιουργικα ολο αυτο που ενιωθα κανοντας διαφορα καινουρια πραγματα οπως οι υπολογιστες-τωρα τελευταια εμαθα-μεχρι και στη σχολη θεατρου της περιοχης μας πηγαινω μπας και συνελθω.
Εχω δει σπιτια να γκρεμιζονται για πλακα,και υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι θα προσπαθησω με νυχια και με δοντια να βγω απο αυτο.Που δεν ξερω πως να το ονομασω.
Το οτι ειναι το μυαλο σου συνεχεια αλλου ειναι απιστια;
Σκεφτομαι τον εαυτο μου γρια και αναρωτιεμαι αν θα εχω μετανιωσει που δεν εχω κανει κατι.Που το απορριπω.Μια φιλη μου μου λεει οτι καλυτερα να μετανιωσεις για κατι που εκανες παρα για κατι που δεν εκανες.
Ομως εγω λεω να κανεις οτι θες φτανει να μπορεις να κοιμηθεις το βραδυ ησυχη.
Ομως εγω πως να φερθω ετσι στον αντρα μου που πραγματικα μετα απο τοσα χρονια τον αγαπαω,αλλωστε απο αγαπη παντρευτηκαμε.
Και ο πρωτος και κυριοτερος λογος παρολα τα απστευτα συναισθηματα που ειχα ηταν αυτος, που δεν εκανα τιποτα.
Τα εχω κανει ολα που θα μπορουσαν να με ξεκολλησουν,δεν νομιζω να μενει κατι να κανω αλλα εγω εκει.
:(Υπαρχει γιατρια αραγε απο ολο αυτο;Πως να κανω αυτο το μυαλο μου να σταματησει να σκεφτεται καποιον αλλον;Τι μου μενει να ελπιζω,οτι μονο αν με βρει κανενα αλτσχαιμερ-χτυπα ξυλο-θα γλυτωσω; :(

η φτωχή μου πείρα λέει ότι αν είναι έρωτας θα ξεφουσκώσει. δεν παθαίνεις και τίποτα να ρίξεις τον τοίχο σου. θα βοηθούσε κάπως στην απομυθοποίηση του όλου πράγματος. Σκέψου μόνο καλά αν υπάρχει η περίπτωση να μην είναι ακριβώς \"μέλι γάλα\" ο γάμος σου. Από εφηβικό ιδεαλισμί ίσως, πιστεύω ότι σε βάθος χρόνου, δεν υπάρχει χώρος στην καρδιά μας για άλλον αν μας καλύπτει ο σύντροφός μας. Πολλές φορές μιλώντας οι παντρεμένες για αγάπη εννοούμε τον οίκτο ή την οικειότητα, τη συνήθεια και το βόλεμα. Πώς τον αγαπάς αν ομολογείς ημι-δημοσίως ότι είσαι αλλού;; Μην το πάρεις για σκληρότητα από μέρους μου. Έχω βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση και σου προτείνω κάποιους προβληματισμούς που κι εγώ δεν έχω απαντήσει οριστικά. Μόνο μια ένσταση: τα \"σοβαρό κορίτσι\", \"ξεφτιλίσω\" κλπ. είναι πολύ επιφανειακός κατά τη γνώμη μου τρόπος να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και μας απομακρύνει από την ουσία.

Κανένας άνθρωπος κατά τη γνώμη μου δε καλύπτει τον άλλο 100%. Ότι ερωτεύτηκε η Σπυριδούλα κάποιον άλλο, δε σημαίνει πως δεν αγαπά το σύζυγο- δεν είναι απλά συνήθεια. Άλλο όμως έρωτας και άλλο αγάπη...Ο έρωτας δυστυχώς πεθαίνει με το χρόνο όταν ζεις μαζί με τον άλλο, πώς να το κάνουμε...και δεν είμαστε μονογαμικά πλάσματα!
Τώρα, συγκεκριμένα για το θέμα... πιστεύω πως αφού τόσα χρόνια σε απασχολεί αυτός ο άνθρωπος, το οφείλεις στον εαυτό σου να το δοκιμάσεις.. για σεξ μιλώ. Μπορεί και να ξεφουσκώσει ο έρωτας , μπορει να είναι και χάλιας εραστής... anyway, η γνώμη μου είναι πως εφόσον τον σκέφτεσαι τόσα χρόνια, κάνε κάτι μαζί του, προσεκτικά, κρυφά, μέχρι να χορτάσεις και να γυρίσεις στον άντρα σου. (Ή μέχρι να αποφασίσεις πως αξίζει να διαλύσεις το γάμο σου γι αυτόν- που μάλλον απίθανο το κόβω) Δεν είναι και τόσο φοβερό. Η απιστία του μυαλού κατά τη γνώμη μου είναι χειρότερη
Προσοχή όμως... μη τινάξεις το σπίτι σου στον αέρα εύκολα. ΠΡΟΣΟΧΗ

Για φαντάσου! Με τι άνεση λές να πάει με τον άλλο! χαχαχα Είναι τουλάχιστον σοκαριστικό, μιας και οι άντρες έχουμε το σκήπτρα των γουρουνιών που σκέφτονται με το κάτω κεφάλι!

Σπυριδούλα, εγώ λέω να διοχετεύσεις την ενέργεια που έχεις για έρωτα στον ίδιο σου τον άντρα. Ενδεχομένως να έχει γίνει ρουτίνα το σέξ μαζί του αλλα με τη καψούρα που έχεις για τον άλλον και τις φαντασιώσεις που έχεις κάνει, έχεις ήδη ιδέες για να το αλλάξεις αυτό. Στη χειρότερη κλείσε τα μάτια και φαντάσου οτι το κάνεις με τον άλλον! Μπορεί κι ο άντρας σου να το κάνει με άλλη εκείνη τι στιγμή, ποτέ δε ξέρεις! :P

Στα λέω αυτά γιατί κανένα μυστικό δε κρατιέται μυστικό για πάντα και θα γυρίσει να σε στοιχιώσει μια μέρα.

ΕΡΩΤΑΣ- Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ


΄Ερωτας – Η σκοτεινή πλευρά της Ψυχής.


Η σκοτεινή πλευρά του Έρωτα. Το άλλο κομμάτι του εαυτού μας που ερωτευόμαστε.

Το έτερον ήμισυ. Το alter ego. Το άλλο μου εγώ.

Αυτή η αναπλήρωση σε δικά μας κομμάτια μέσα από την προσωπικότητα του εραστή, του συντρόφου, του συζύγου.

Η ανάγκη μας να θέλουμε κάποιον πάρα πολύ. Τόσο πολύ που να μην μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτόν.

Να είμαστε μαζί του και να γεμίζουμε χαρά και δύναμη.

Όταν όμως αυτό το άτομο είναι μακριά να θέλουμε απεγνωσμένα να είμαστε κοντά του.

Πόσες φορές άραγε έχει συμβεί στον καθένα να περνάει τόσο όμορφα στην αγκαλιά κάποιου και να νοιώθει πως όλος ο κόσμος βρίσκεται στα πόδια του.

Πως όλα τα προβλήματα είναι λυμένα ή μπορούν να ξεπεραστούν με την παρουσία του άλλου.

Όλα να φαίνονται μικρά μπροστά σε αυτή την συνεύρεση την ερωτική, την σωματική, την επαφή με όποιον τρόπο. Ακόμα και στην πλατωνική μορφή της σχέσης.

Όταν δεν έχει γίνει ο άλλος δικός μας αλλά και μόνο η παρουσία του να μας γεμίζει πληρότητα.

Τι μυστήριο και αυτό!



ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ...


Το όμορφο παραμύθι ξεκινάει. Μια φορά και έναν καιρό η Μαρριέττα είναι έτοιμη να βγει στην ζωή και την κοινωνία. Γεμάτη όνειρα και προσδοκίες. Όλα φαίνονται μπροστά της πολύ όμορφα.
Η ζωή την περιμένει.
Θέλει να ζήσει.
Να γνωρίσει.
Να αισθανθεί και να υπάρξει μέσα από τις προσωπικές της εμπειρίες.
Έρχεται η στιγμή που η καρδιά της χτυπάει περίεργα για έναν άντρα.
Η σχέση ξεκινάει και όλα φαίνονται ρομαντικά και αισιόδοξα.
Ο γάμος, τα παιδιά έρχονται γρήγορα και μετά αρχίζει η ώριμη ματιά.
Πια είναι η σχέση της με το άτομο που έχει επιλέξει να ζήσει μαζί του?
Είναι άραγε αυτή που θα ήθελε να είναι?
Νόμιζε ότι ήταν όπως αυτή ήθελε αλλά δεν είναι ?

Μα δεν ήταν έτσι!

Γιατί αρχίζουν να αλλάζουν όλα τόσο ξαφνικά στις σχέσεις?



Και τα χρόνια περνάνε…




Ένα άλλο παραμύθι ξεκινάει.

....Μια φορά και έναν καιρό ο Κωνσταντίνος γνωρίζει μια γυναίκα που του λέει πολλά μέσα του.

Ανεξέλεγκτα συναισθήματα για αυτήν τον καθοδηγούν στο να είναι συνέχεια επικεντρωμένη η προσοχή του σε αυτήν.
Είναι ερωτευμένοι και οι δύο ή θέλουν ο ένας τον άλλον πολύ.

Όμως η αγαπημένη του είναι πιο συγκρατημένη και λιγότερο αφημένη στα συναισθήματά της.

Ο Κωνσταντίνος την θέλει πολύ και απεγνωσμένα. Εκείνη αρχίζει να γίνεται όλο και πιο απόμακρη από την σχέση χωρίς όμως αυτό να είναι ξεκάθαρο για τον Κωνσταντίνο.

Όσο ο Κωνσταντίνος ζητάει επίμονα την συντροφιά της τόσο εκείνη έχει έλλειψη χρόνου.

Βρίσκει λόγους που ασυνείδητα και αυτή δεν μπορεί να εξηγήσει πως προκύπτουν ώστε να είναι όλο και πιο μακριά του αφού τον θέλει.


Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση?

Ποιος είναι ο ρόλος του ενός και ποιος του άλλου?

Αυτός ο κοινός έρωτας που πηγαίνει, σε τι δρόμο βαδίζει?

Πως μπορεί να καταλάβει ο καθένας από τους δυο τι γίνεται πίσω από αυτή την συμπεριφορά!



Και τα χρόνια περνάνε…






Ένα άλλο παραμύθι ξεκινάει....

....Η Χαρά περιπλέκεται σε μια σχέση με έναν άντρα που είναι δεσμευμένος με μια άλλη γυναίκα. Το ερωτικό παιχνίδι ξεκινάει και οι όροι όλο και περισσότερο μπερδεύονται μεταξύ τους.

Η ικανοποίηση όταν συνυπάρχουν είναι μεγάλη.

Αυτή η ακατανίκητη δύναμη να νοιώθουν από κοντά και από μακριά έλξη συνεχίζεται και θεριεύει.

Όταν υπάρχει η απομάκρυνση του ενός από τον άλλον υπερέχει η απογοήτευση, η λύπη.

Συχνά δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στις προσωπικές υποχρεώσεις τους, τα καθημερινά καθήκοντά τους.


Τι γίνεται τότε?

Μήπως όταν είναι μαζί χωρίς να υπάρχει η άλλη γυναίκα θα είναι καλύτερα τα πράγματα?

Μήπως όμως όταν είναι μαζί καταρρεύσει όλη αυτή η μαγεία που υπάρχει κάτω από αυτές τις συνθήκες?




Και τα χρόνια περνάνε…





Η ΕΡΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΞΑΡΤΗΣΗ

Πόσες φορές λοιπόν έχουμε αφήσει την δική μας την ζωή για να υπάρχουμε δίπλα σε κάποιον!

Είτε μέσα σε έναν γάμο, είτε μέσα σε μια σχέση μακροχρόνια.

Εάν κοιτάξουμε μέσα μας διαπιστώνουμε μέρα με την ημέρα πως κάτι δεν πάει καλά.

Ότι η σχέση δεν είναι λειτουργική.

Ότι χάνουμε τον εαυτό μας στο όνομα αυτής της δέσμευσης.

Από την άλλη όμως νοιώθουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να δώσουμε ένα τέλος.

Υπάρχει μια μαγική δύναμη που μας έλκει όλο και περισσότερο στο να θέλουμε τον άλλον. Να διψάμε για την προσοχή του, για την αγάπη του, την καλή του την κουβέντα.

Υπάρχει μια συνεξάρτηση που όλο και πιο μεγάλη γίνεται χωρίς να μπορούμε να την ελέγξουμε.

Που είναι άραγε ο εαυτός μας?

Σε τι θέση τον έχουμε βάλει?

Το θέλουμε άραγε πραγματικά κάτι τέτοιο?

Να βλέπουμε τον εαυτό μας να καταρρακώνεται και να έχει μόνο λόγο ύπαρξης μέσα από την παρουσία του άλλου?



Και τα χρόνια περνάνε…



Και τόσα παραμύθια πολλά που υπάρχουν ακόμα….



Ατελείωτα!



Όσα ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου!


Του κάθε ανθρώπου που γράφει το βιβλίο της ζωής του επιλέγοντας άλλον συγγραφέα, άλλον σκηνοθέτη και άλλον πρωταγωνιστή στο δικό του έργο.



Και τα χρόνια περνάνε!
Και η μοναξιά μεγαλώνει!
Μαζί ή μόνοι η ίδια μοναξιά !








Η ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ, Η ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΟΙ ΡΟΛΟΙ

΄Όλα γύρω μας και μέσα μας έχουν ενέργεια.

Οι σχέσεις δίνουν και παίρνουν ενέργεια.

Ο στόχος είναι να μάθουμε να ελέγχουμε και να λειτουργούμε από την δική μας ενέργεια....

Στην αντίθετη περίπτωση αποκτάμε εξάρτηση από την ενέργεια του άλλου....

Έτσι δημιουργείται η συνεξάρτηση και χάνουμε το δικό μας κέντρο ενέργειας....

Ο εθισμός στην ενέργεια μιας ερωτικής σχέσης....!
Το αποτέλεσμα είναι να αποστραγγίζεται η σχέση από ενέργεια και να μην είναι λειτουργική....

Από μικρά παιδιά παίζουμε ρόλους για να παίρνουμε την ενέργεια από τους γονείς μας!
Αυτούς τους ρόλους τους συνεχίζουμε και στις ενήλικες σχέσεις μας......

Πόσες φορές έχετε νοιώσει το σώμα σας να πάλλεται και να ενεργοποιείται με την παρουσία αυτού που είστε ερωτευμένοι?
Διαπιστώστε το απλά! Καθημερινά! Πόσες φορές έχουμε πει ένα κύμα πάθους κυρίεψε το σώμα μου!

....Οι επιλογές του άλλου φύλου είναι ασυνείδητα δικές μας. Επιλέγουμε και ερωτευόμαστε κάποιον που θα γεμίσει δικά μας ασυνείδητα κομμάτια!
Αυτά που υπάρχουν μέσα μας, είναι δικά μας, αλλά δεν είναι συνειδητά...
Δεν γνωρίζουμε ότι τα έχουμε...!

Ουσιαστικά ερωτευόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό!

...Ερωτευόμαστε την άλλη πλευρά του εαυτού μας που θαυμάζουμε στον άλλον, αλλά είναι κρυφή, σκοτεινή, αναξιοποίητη.

...Αυτό μπορείτε να το διαπιστώσετε εάν σκεφτείτε τα κοινά χαρακτηριστικά των ερωτικών συντρόφων σας.... Τον ρόλο που παίζετε με τον σύντροφό σας και πόσο επαναλαμβάνεται ο ίδιος ρόλος....

Ο Έρωτας είναι ένα μυστήριο που όταν το λύσετε θα έχετε περισσότερη δύναμη για την ζωή σας....

Την δική σας την ζωή....

Να θυμάστε πως εδώ ήρθατε για να ζήσετε την δική σας την ζωή και όχι κάποιου άλλου...

Εάν θέλετε μπορείτε να σταματήσετε να δίνετε δύναμη και ενέργεια στον άλλον με την προσκόλλησή σας σε αυτόν....

..Οι ισότιμες σχέσεις είναι δυνατές και αντέχουν στον χρόνο....

....Όταν καταλάβετε τον τρόπο που λειτουργείτε και τον ρόλο που έχετε μάθει να παίζετε στις ηλικίες 2-7 ετών..... Όταν για να επιβιώσετε έπρεπε να χειριστείτε τους γονείς σας ανάλογα με τους δικούς τους ρόλους....

...Ο φόβος, ο έλεγχος είναι βασικά συστατικά για να υπάρχει συνεξάρτηση.....








ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

<< ...Ποιος δεν έχει ερωτευτεί κάποιον ή κάποια που δεν θα έπρεπε να ερωτευθεί?

....Οι περισσότερες από τις αλληλοκατηγορίες που ανταλλάσσει ένα ζευγάρι το οποίο καυγαδίζει εμπεριέχει μια σύγκρουση δύναμης και αγάπης.....

....Το πιο εύκολο είναι να ενστερνιστείς τη μία εις βάρος της άλλης....

...Αυτό παρεμποδίζει τη σύνθεση, τη μόνη αληθινή απάντηση.....

Πρακτικά τι κάνουμε?

Ένα από τα πρώτα τεύχη του Psychology Today κραύγαζε με έντονα γράμματα στο εξώφυλλο .

ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΤΙ. ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΚΕΙ.....





(ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΤΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ANELIXIS.COM.GR)

Nutcase, εγώ από την άλλη θεωρώ πως είναι μεγάλη ξεφτίλα (και απιστία) την ώρα του σεξ-που υποτίθεται γίνεσαι ένα με τον σύντροφο- να φαντασιώνεσαι κάποιον άλλο!!!!!!
Τη γνώμη μου για απιστία δεν την έγραψα ούτε άνετα, ούτε ανενδοίαστα, αλλά την υποστήριξα βασισμένη στο γεγονός των πολλών, άκαρπων προσπαθειών της Σπυριδούλας να ξεπεράσει τον έρωτα για το συνάδελφο, για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα( 6 χρόνια). Μπορεί να φαίνεται κυνικό αυτό που λέω, αλλά αφού δοκίμασε τα πάντα κι ακόμα βασανίζεται, δε βλέπω άλλο δρόμο.

Δεν είμαι ανήθικη, αλλά απλώς ρεαλίστρια.

Mπορει να φαινομαι παρανοικη αλλα παρολα αυτα δεν επετρεψα τον εαυτο μου ποτε να φαντασιωθω το συγκεκριμενο ατομο σεξουαλικα και ειδικα εκεινη την ωρα.Ελεος δηλαδη.
Μαλλον παρεξηγηθηκα αλλα ολο αυτο που νιωθω δεν ειναι η διεξοδος μιας παντρεμενης που πληττει ουτε ηθελα να εμπλουτισω με φαντασιωσεις την σεξουαλικη μου ζωη.
Και ουτε ειμαι με τον αντρα μου απο οικτο η απο βολεμα.Ειμαστε και οι δυο οικονομικα και κοινωνικα ανεξαρτητοι.
Η πιο τρομερη μου φαντασιωση ειναι αυτος να ψαρευει εγω να καθομαι μεσα στην αγκαλια του και να μου μιλαει.Ισως με περνατε για κουλη αλλα αυτη η σκηνη μου κοβει την ανασα.
Αλλα μεχρι εδω.Δεν θελω να το ξεφτιλισω,δεν ειμαι καμμια ηλιθια -ισως ειμαι;-αλλα σιγουρα ξερω οτι δεν χτιζεις τιποτα γερο πανω σε συντριμμια.
Ετσι δεν θα μπαινα ποτε σε καμμια διαδικασια.Δεν νιωθω οτι πρεπει να απολογηθω αλλα ειχα την αισθηση οτι ισως καταφερνα να βγαλω ακρη ακουγοντας διαφορες γνωμες αλλα μαλλον μπερδευτηκα.χειροτερα

Εγώ κατάλαβα. Είσαι πολλά χρόνια με τον άντρα σου- τον οποίο αγαπάς- και είναι φυσιολογικό το πάθος και το χτυποκάρδι να έχουν εκλείψει. Υπάρχει αγάπη, αλλά όχι η τρέλα του έρωτα. Όλες και όλοι το νιώθουμε κάποια στιγμή.
Το τι θα κάνεις εξαρτάται από τις προτεραιότητες σου. Τη λύση της απιστίας την ανέφερα διότι διέκρινα απελπισία και μεγάλο έρωτα στα γραφόμενά σου. Οκ γράψε λάθος.

Κάνε κάτι διαφορετικό με τον άντρα σου. Ένα ταξίδι. Μια ανανέωση της σεξουαλικής σας ζωής. Φαντασιώσεις που ποτέ δεν πραγματοποίησες (μαζί του). Ίσως βοηθήσουν.

Πάντα φιλικά,
Τίνα

Τινα σ\'ευχαριστω και οντως σωστα διεκρινες αυτα που διεκρινες,στα γραφομενα μου.
Ολα αυτα τα διαφορετικα που λες ,νομιζεις οτι δεντα εκανα;Νομιζω οτι μεσα σ\'αυτα τα 6 χρονια εκανα μαζεμενα ολα αυτα που δεν εκανα ολα τα προηγουμενα.(χρονια)
Μεσα σ\'αυτο το διαστημα λοιπον,εβγαλα διπλωμα οδηγησης,τελειωσα ενα ΙΕΚ δυο χρονια σχετικο με τη δουλεια μου , αναβαθμιστηκα επαγγελματικα και ετσι αλλαξα και εταιρια,
παρακολουθησα ενα σεμιναριο χειρισμου ηλεκ/κων υπολ/των κι ετσι εβγαλα καποια ακρη με τους υπολογιστες-λεμε τωρα-εκει που ημουν Η ασχετη.
Ταυτοχρονα προσπαθω να παρω το zertifikat μιας και το lower το εχω ηδη.
Πηγαινω χορο της κοιλιας,ορθωσωματικη μεχρι και ΄σ\'ενα εργαστηρι θεατρου της περιοχης μου.Τι αλλο να κανω η γυναικα;
Και ταξιδια με τον αντρα μου εκανα και περασαμε καλα.
Νομιζεις οτι ηταν κατι που το επιδιωξα;Η νομιζεις οτι για μενα ειναι καλο που νιωθω ετσι ;
Εφυγα μακρια,δεν υπαρχει πια προσωπικη επαφη απο επιλογη μου.
Οπως ειπα και στην αρχη, τις πραξεις μου τις ελεγχω απολυτα ,τα συναισθηματα μου παλι καθολου.
Και ολο αυτο μου φερνει μια απεραντη θλιψη

Μα Σπυριδούλα μου το κενό σου είναι συναισθηματικό κι εσύ απλά γεμίζεις το πρόγραμμα σου με πράγματα που δε σου καλύπτουν αυτή σου την ανάγκη αλλά απλά κρατούν το μυαλό σου κάπου αλλού απασχολημένο...

Οπότε μόλις ολοκληρώνεις τις δραστηριότητές σου το κενό είναι πάλι εκεί κ σε περιμένει...

Με το σύζυγό σου έχεις συζητήσει καθόλου?Το πώς νιώθει εκείνος,τι θα έκανε θεωρητικά σε αντίστοιχη περίπτωση..Ποιά η γνώμη του εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε μια γνωστή σας?Ψάρεψέ τον..Ίσως σε βοηθήσει να ξεμπλοκάρεις η γνώμη του...

Το σίγουρο είναι πως πρέπει να μην είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου!!!

Φιλικά..

Καλησπέραααα....

Ας αρχίσω αποοοο.... Απο που να αρχίσω;

Πρώτον. Ούτε εγώ θεωρώ οτι το να φαντασιώνεσαι με άλλον κατα τη διάρκεια είναι σωστό ή υγιές. ¨Ηταν η αίσχατη λύση.

Δεύτερον: Το να πας τελικά με κάποιον νομίζω οτι είναι χειρότερο απο το να το σκέπτεσαι και να καταπιέζεσαι. Το φλέρτ κάνει καλό και μας ανεβάζει. Το σεξ επίσης, αλλα το τίμημα είναι μεγάλο πολλές φορές.

Τέλος, πάρε τον άντρα σου και πραγματοποίησε τη φαντασίωσή σου με τη βάρκα!

Quote:

---

Originally posted by Σπυριδουλα
Η πιο τρομερη μου φαντασιωση ειναι αυτος να ψαρευει εγω να καθομαι μεσα στην αγκαλια του και να μου μιλαει.Ισως με περνατε για κουλη αλλα αυτη η σκηνη μου κοβει την ανασα.

---

Συμφωνω με τον nutcase.
Η εικονα που σε ταλανιζει χρειαζεται \"απομυθοποιηση\". Προσπαθησε να στησεις ακριβως το ιδιο σκηνικο με τον αντρα σου. Φροντισε νε εμπλουτισεις πρωτα τον εαυτο σου με τις πιο ευχαριστες αναμνησεις που εχεις απο τη σχεση σας. Θυμησου τι σε εκανε να τον ερωτευτεις, προσπαθησε να νιωσεις το σκιρτημα της τοτε περιοδου...
Δεν εισαι καθολου παρανοικη, ουτε κουλη. Απλα μια γυναικα προβληματισμενη οπως πολλες απο εμας

Φιλικα
Λενα

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις.Στα τελευταια μηνυματα ησυχασα λιγο,ενω στην αρχη ειχα αισθανθει λιγο αβολα απο αυτα που διαβαζα.
Φοβομουν οτι ειχα παρεξηγηθει με αυτα που ειχα γραψει και οτι ειχε φανει πολυ φτηνο ολο αυτο και πολυ βρωμικο.
Για μια στιγμη ειχα μετανιωσει νιωθοντας οτι το ειχα τσαλαπατησει και δεν του αξιζε αλλα ευτυχως αρχιζω και ξεμπερδευομαι.

Τιποτα απο οσα βασανιζουν μια ψυχη δεν μπορουν να χαρακτηριστουν απο τους \"απ\'εξω\" ως φτηνα και βρωμικα.

Μεινε μαζι μας για οσο πιστευεις οτι χρειαζεσαι.Ισως ερθει και για σενα η πολυποθητη \"λυτρωση\" απο μια μεριδα αγνωστων που ομως πιστευω πως ευαισθητοποιουνται απεναντι στο καθε προβλημα γιατι κι οι ιδιοι υποφερουν απο κατι...

Δε νομιζω πως εχει κανεις την προθεση να σε κρινει.

Ποιος μπορει να ειναι αρμοδιος αλλωστε?

Κρατα γερα και μην αφησεις τα παιχνιδια που παιζει το μυαλο μας καμια φορα να σε παρουν απο κατω.

Καπου υπαρχει η χρυση τομη. Ειμαι σιγουρη πως θα την βρεις

:)

δε θέλω να το πάρεις για κατηγορία, αλλά θα μπορούσε κάποιος να σου πει: και ποια είσαι εσύ που κρίνεις τις εμπειρίες και τις επιλογές κάποιων άλλων ως φτηνές και βρώμικες; Σου το λέω αυτό γιατί στον \"εγωισμό\" που κρύβεται πίσω από τέτοιες εκφράσεις αναγνωρίζω εν πολλοίς τον εαυτό μου. Αυτό το πράγμα, δηλαδή να μην \"ξεπέσω\" ηθικά, να μην \"ξεφτιλίσω\" αξίες και θεσμούς με έκανε να παρατείνω επί 10 ετία σχεδόν έναν πολύ άστοχο γάμο που έκανα στα 18. Κάποια ωραία μέρα όμως, ξύπνησα και είδα ότι όλη μου η ζωή ήταν τα \"πρέπει\" και τα \"καθώσπρέπει\". Και τώρα είναι αλλά με κριτήρια ουσιαστικά. Δεν φοβάμαι πια να εκτεθώ σε πειρασμούς και ρίσκα γιατί έχω αποκτήσει εμπιστοσύνη στην κρίση μου και στα θέλω μου. Έχοντας λοιπόν απαλλαγεί από το κούφιο βάρος του ηθικισμού μπορώ να δω ότι π.χ. η παντρεμένη συνάδελφός μου που αναλώνεται σε \"φτηνές και βρώμικες\" εξωσυζυγικές περιπέτειες, δεν είναι παρά μια ευαίσθητη κοριτσίστικη ψυχή που ζητά απεγνωσμένα να είναι κάτι πολύτιμο για κάποιον. Με λάθος τρόπο φυσικά, περισσότερο πληγώνεται η ίδια, αλλά ποτέ δε θα μπορούσα εγώ να την κρίνω για αυτό που κάνει. Φιλικά τα λέω, αλήθεια.

alo!λοιπον, σπυριδουλα, εχεις προσπαθησει να κανεις κατι πολυ απλο;τι προβληματα και συναισθηματα πιστευεις ότι θα είχε ο συζυγος σου αμα ήταν στην ιδια θεση με εσενα?αμα μαθαινες βρε παιδι μου ότι εδω και έξι χρόνια σκεφτεται και φαντασιωνεται καποια αλλή, είναι ερωτευμενος μαζί της και όλα τα καλα που μας περιγραφεις για εσενα.πως θα ενιωθες αν ηξερες κάτι τετοιο;θα τον δικαιολογουσες;θα τον συγχωρουσες;θα το θεωρουσες απιστια;θα τον χωριζες;ειμαι πολυ περιεργη να μου απαντησεις ειλικρινα!και επισης, λενε ότι ο μονος έρωτας που δεν πεθαινει ποτε ειναι ο πλατωνικος.αμα δηλαδη δεν κανεις κατι ερωτικο με αυτον τον ανθρωπο θα συνεχισεις να βασανιζεσαι,λεμε τωρα.. απο προσωπικη πειρα, ήμουν ερωτευμενη με τον ξαδερφο μου(ποσο καταδικασμενο/ξεφτιλα/ανηθικο/ανεπιτρεπτο/εμποδιο σου φαινεται αυτο;)λοιπον, δεν μπορω να πω ότι τωρα που μιλαμε τον εχω ξεπερασει 100%, αλλα μπορω να σου πω ότι αμα βρεις όλα τα αρνητικα του αλλου και τα σημεια που δεν ταιριαζεται και δε θα μπορουσατε να ειστε μαζι,αμα δηλαδη το εκλογικευσεις το θεμα και τον δεις τον αλλο ρεαλιστικα με τις αδυναμιες του και με αυτα που σου τη σπανε και δεν ταιριαζουν με εσενα και όχι ιδανικα/πλατωνικα, θα ξεφουσκωσει καπως ο ερως.αλλα το θεμα είναι αλλου.πες ότι δεν είναι αληθινος έρωτας αυτός με τον συναδελφο, δε θα κρατησει κτλ κτλ, όπως φοβασαι και σκεφτεσαι.γιατι λοιπον κινδυνευει ο γαμος σου από κατι τετοιο;αμα τωρα ο αλλος ειναι ο ερωτας της ζωησ σου που ωραια θα τανε να διελυες τον γαμο σου και να τον ζουσες σε ολο του το μεγαλειο, τοτε δεν ξερω τι να σου απαντησω.γιατι μετα από αυτό που έζησα με τον ξαδερφο μου, αμφιβαλω κατα ποσο υπάρχει αυτου του είδους ο έρως, ή κι αν υπάρχει, αν είναι απαραίτητο να οδηγει σε εναν βιο ανθοσπαρτο.

ειλικρινα, σου στελνω τα φιλακια μου, γιατι εκει που ήσουν ήμουνα.απλα εγω δε θα τιναζα μονο 2-3 μέλη της οικογενειας στον αερα, θα τιναζα 2-3 σογια!ήταν διασκεδαστικο, αν μη τι αλλο.μηπως και εσενα κατα βαθος σε ψυχαγωγει αυτη η κατασταση(οχι με την εννοια ότι σε κανει να χοροπηδας απο τη χαρα σου και να γελας, με την εννοια που ψυχαγωγεισαι βλεποντας ενα ερωτικο δραμα);τοτε κατι φταιει!εγω παντως, επειδη δεν αντεχα να είμαι ερωτευμενη με αλλον και να εχω σχεση με αλλον, διεκοψα τη σχεση.βεβαια, αλλο γαμος αλλο σχεση!αλλα ειλικρινα πιστευω ότι αναγκαστικα κατι θα κανεισ για αυτο το κενο που έχεις μεσα σου όπως έίπε καποιος παραπανω.αλλιως..

Ευχαριστω που μου δινεται η δυνατοτητα να προσθεσω κατι στην ιστορια που ξεκινησα.
Καταρχην ,ο συναδελφος ειναι πρωην συναδελφος γιατι εχω φυγει απο αυτη τη δουλεια.
Δεν περιμενα να τον απομυθοποιησω τωρα,το εχω ηδη κανει και ξερω οτι ολα τα στραβα που εχει αυτος ο ανθρωπος,και ξερω οτι και δεν ειναι τελειος και εχει και ελλατωματα που εγω δεν ξερω αν θα τα αντεχα αν αυτος ο αντρας ηταν δικος μου.
Οσο για αυτο που λες πως θα ενιωθα αν και ο αντρας μου ερωτευοταν,σε πληροφορω οτι μου ετυχε πριν λιγα χρονια αυτο.
Ηξερα οτι μονο σε μια περιπτωση ο αντρας μου θα μπορουσε να κανει κατι με καποια αλλη και αυτο θα ηταν αν ερωτευοταν.Δεν ξερω γιατι ειμαι τοσο απολυτη σε αυτο αλλα τον ξερω.
Ουτε αυτος θα εβαζε σε κινδυνο την οικογενεια του αν ηταν κατι για πλακα.Αλλα ερωτευτηκε.Το καταλαβα βεβαια γιατι ηταν μια γνωστη μας κοπελλα.Οπως καταλαβα και τον αγωνα του.Τα καταλαβα ολα γιατι μου εμοιαζε και στον χαρακτηρα αλλα και στα συμπτωματα.Εγω ειχα προηγηθει κατα 2 χρονια περιπου.
Στην αρχη επειδη εγω ημουν στον κοσμο μου ημουν πολυ επιεικης.Μεχρι που το αντιμετωπιζα ολο αυτο πολυ τρυφερα γιατι ελεγα οτι εχει δικαιωμα να ζησει κατι τετοιο μιας και απο πολυ νωρις ανελαβε ευθυνες και τις ανελαβε και καλα.
Ηταν σα να το περιμενα οτι θα γινει.Δεν ξερω γιατι απλως παρακολουθουσα την εξελιξη του.Ηταν αρρωστο ;δεν ξερω.
Μεχρι που δικαιολογημενα ολη αυτη η επιεικια με πηρε απο κατω ,και εχασα λιγο τον ελεγχο της καταστασης.Σε λιγο το μονο που μου εμενε να δω ,ηταν να κανουν σεξ στο διπλανο δωματιο και γω να χαμογελαω συγκαταβατικα.
Ειναι πολυ μεγαλη η ιστορια γιανα χωρεσει σε ενα post αλλα με λιγα λογια καποια στιγμη εβαλα φρενο μαζι με καποια ορια.Του ζητησα να επιλεξει.Δεν υπηρχε περιπτωση να παρακαλεσω κανεναν ναμεινει μαζι μου.Αν ηθελε να ζησει τον ερωτα του μπορουσε να το κανει φτανει να μην το εβλεπα εγω πια.
Εκεινη η ιστορια τελειωσε,ξερω οτι ισως ενα κομματι της καρδιας του ειναι εκει.Δεν μπορω να κανω κατι για αυτο.Ειπαμε οτι τα συναισθηματα δεν τα οριζεις,μονο τις πραξεις σου.
Ειμαστε μαζι.Και σιγουρα οχι απο βολεμα.Εχουμε πολλα κοινα .Ενα απο αυτα ειναι οτι δεν θα τιναζαμε στον αερα ενα σπιτι μονο επειδη ερωτευτηκαμε καποιους αλλους..Μπορει αυτο να γινει στο μελλον για κατι αλλο.
Αλλα του εδωσα αφεση αμαρτιων.Ποια ημουν εγω αραγε που θα μπορουσε να τον καταδικασει;

Είναι φυσικό να μην μπορείς να χωρέσεις μια ζωή σε ένα ποστ, όπως και να μην μπορούν οι άλλοι παρά να προβάλουν τα δικά τους βιώματα στα γραφόμενά σου. Για μένα σημασία έχει ότι μοιάζεις να είσαι ευτυχισμένη σε γενικές γραμμές, άρα δεν υπάρχει κίνδυνος για το σπίτι σου και την οικογένεια που τόσο πολύ σε ενδιαφέρουν. Να σε ρωτήσω κάτι; αφήνεσαι στχνά ελεύθερη για να τον σκεφτείς; και πότε, υπό ποιες συνθήκες; μήπως όλο αυτό είναι μια απαραίτητη δόση μαγείας που χρειάζεσαι για να ξεφεύγεις από τα τετριμμένα; άλλοι έχουν την πρέζα, άλλοι τη θρησκεία....

Σπυριδούλα, η σχέση σου με τον άντρα σου είναι αρμονική?
Κάνετε πράγματα μαζί?
Η ερωτική σας ζωή?
Υπάρχει πάθος?

Μπήκα στο θέμα λίγο απότομα και σε τάραξα... από ερωτήσεις...

τα παιδια σας σε τι κατασταση ειναι;γιατι τα παιδια τα διαισθανονται ολα και επηρεαζονται.παρουσιαζουν τιποτα προβληματα;ενας πολυ καλος τροπος πολλες φορες για να δεις αν ο γαμος σου εχει προβλημα ειναι να κοιταξεις τα παιδια που ειναι ο καθρεφτης του γαμου αυτου.να μην ανα φερω ενα απλο περιστατικο, που ειχε ερθει σε εναν κεντρο συμβουλευτικης μια αξιοπρεπεστατη κυρια, η οποια πριν δυο χρονια τραβιοταν με τον αντρα της στα διακστηρια γιατι αυτος ειχε γκομενα,μετα βρηκε και αυτη γκομενο, θελαν να παρουν διαζυγιο και τραβιοντουσαν για τα περιουσιακα, και μετα επειδη ηταν καλοι ανθρωποι και σκεφτονταν πανω απο ολα το παιδι, ειπαν να μην τιναξουν στον αερα μια τοσο χαριτωμενη οικογενεια και τα ξαναβρηκανε.και μετα απο δυο χρονια οπως ανεφερα, μας εφερε στο κεντρο το παιδακι της να το δειχνει με το δαχτυλο και να λεει: \"αυτο εχει προβλημα,ειναι επιθετικο στο σχολειο, η δασκαλα λεει οτι πρεπει να αλλαξει σχολειο, ενοχλει τα αλλα παιδακια.πειτε του κατι να βαλει μυαλο\" ΜΠΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. ειλικρινα θεωρω ότι είμαι ικανη να σκοτωσω αρκετους τετοιουσ γονεις, εν βρασμω ψυχης παντα!μου ειχε ανεβει η πιεση 14.γιαυτο, ενδιαφερσου για τα παιδα σου, τα οποια πολλςε φορες για να μη φορτωνουν προσθετα προβληματα στη βεβαρυμενη οικογενειακη κατασταση οπως τη βιωνουν, δεν μιλανε για τα προβληματα τους και κανουν οτι δεν τρεχει τιποτα.αλλα παντα καπου θα φανει το προβλημα.

best regards

Ειναι κατανοητο να μη γινομαι σαφης,γιατι δεν μπορω να διατυπωσω τα παντα σ\'ενα post και δεν με ξερεις, οποτε βγαζεις τα δικα σου συμπερασματα και πολυ καλα κανεις.
Δεν μιλησα ποτε για γκομενα η γκομενο αν θυμαμαι.Αν ηθελα κατι τετοιο ισως και να ειχα και να περνουσα και καλυτερα σε κανενα ξενοδοχειο-λεμε τωρα -απο το να ψυχανεμιζομαι σε ενα forum προσπαθωντας να μεταδωσω τα συναισθηματα μου σε καποιους που δεν εχω δει ποτε.
Τα παιδακια μου σε λογικα παντα πλαισια ειναι μια χαρα.Με τον μεγαλο εχουμε μια σχεση μαμας και 16χρονου της σημερινης εποχης που σημαινει οτι μου λεει ποτε θα κανει κοπανα,εχει ενα κουβα ζελε στο κεφαλι του και του εμαθα εγω να οδηγαει γιατι περναμε περισσοτερες ωρες μαζι παρα με τον πατερα του.Ακουει τα πιο απιστευτα τραγουδια,και πρεπει να τα ακουω κι εγω στο αμαξι,τον λατρευω,μεγαλωσαμε μαζι με ρωταει αν εχει πανσεληνο,οταν με πιανει καμμια κριση.
Δεν μπορω να στον περιγραψω σε μια δυο σειρες αλλα νομιζω οτι ειναι ο μεσος εφηβος οπως ακριβως μπορεις να τον φανταστεις.
Αυτο δεν σημαινει οτι δεν εχουμε τις κοντρες μας η οτι δεν μαλωνουμε αλλα μιλαμε πολυ και κανουμε και πολλα πραγματα μαζι.
Δεν εζησε φοβερες καταστασεις στο σπιτι.Ολα αυτα που περιεγραψα δεν γινανε κατω απο ενα κλιμα πολεμικο.Φυσικα υπηρχαν καποια στιγμη εντασεις και καυγαδες αλλα σε λογικα πλαισια και παντα με το αγχος να μην ειναι μπροστα τα παιδια .Τοτε.
Δεν περιμενω να με καταλαβεις αλλα ο καθενας βαζει καποιες προτεραιοτητες στη ζωη του.αλλος βαζει τον εαυτο του,αλλος τον συντροφο του ,αλλος τα παιδια του.Ολα καλα ειναι ,αν ειναι αυτο που θελεις να κανεις.
Εγω ομως δεν θα μπορουσα να ειμαι καλα αν δεν ειναι καλα τα παιδακια μου.Δεν ξερω πως ακουγεται αυτο αλλα αυτη ειναι η αληθεια.
Ο μικρος ειναι 11 και ακομα τον αγκαλιαζω οσο πιο συχνα μπορω.Μικρα τους ειχα συνεχεια αγκαλια.Πιστευα οτι κανεναν δεν μπορει να βλαψει η πολυ αγκαλια.Δεν μενοιαζε τι μου λεγανε οι γιαγιαδες οτι θα τα κακομαθω και αλλα τετοια.
Δεν ειναι τελεια τα παιδια μου,οπως δεν ειμαι και γω.Ποιος ειναι αλλωστε;Μια απλη μαμα ειμαι που το μονο που κανω ειναι να τους αγαπαω και να προχωραω.

Θ\'απαντησω πρωτα στην αnitak:τον σκεφτομαι συνηθως οταν οδηγαω και ακουω ερωτικο.Μεχρι να τον βγαλω απο την μνημη τον σταθμο να ησυχασω.Ισως ειναι αυτο που λες.Ποιος ξερει;

Μιχαληs:Το πιστευεις οτι η σχεση μας ειναι τωρα πιο αρμονικη παρα ποτε.Τα πρωτα χρονια δεν ειμασταν ετσι.Βεβαια ειχαμε μικρα παιδια και αλλα διαφορα αλλα τωρα νομιζω οτι ηρεμησαμε και ωριμασαμε,τι να πω;
Πηγαινουμε μαζι ταξιδια,βγαινουμε εξω και κυριως μιλαμε.Αυτο ειναι πολυ σημαντικο αν σκεφτεις οτι παλιοτερα δεν μιλουσαμε τοσο.
Οσο για την ερωτικη μας ζωη δεν θα πω τελεια γιατι δεν ειναι,αλλα δεν ειναι και χαλια.
Νομιζω οτι ξερεις τι πρεπει να κανεις να περασεις καλα και απλα περνας τελικα.καλα.
Γιατι ξερεις τον αλλο.Αλλα εγω δεν εχω και τις τρομερες εμπειριες πριν για να μπορεσω να συγκρινω(μια ηταν )πριν απο τον αντρα μου,ουτε ειναι και κατι που θα του δωσω μεγαλη βαρυτητα.
Δεν μπορω να το περιγραψω γιατι δυσκολευομαι λιγο με αυτα, αλλα συνηθως δεν ειναι κατι που επιδιωκω εγω να γινει.Αλλα δεν το αποφευγω κιολας αν προκυψει.

αγαπητη σπυριδουλα, ενα παραδειγμα ήταν αυτο με τον γκομενο και τη γκομενα, ακραιο, για να σου δειξω πόσο επηρεάζονται τα παιδια.δηλαδη, στη δικη σας περιπτωση, αμα το γεγονος ότι εσυ σκεφτεσαι καποιον αλλο, ο αντρας σου λες έχει βιώσει κατι παρομοιο και ενα μεροσ της καρδιασ του εχει μεινει εκει, λέω κι εγω με το φτωχο μου το μυαλό, μηπως τα παιδια διαισθανονται ότι κατι δεν παει 100% καλα, και συνηθως τότε βγαζουν καποιο προβλημα.αυτο το ειπα για να σε βοηθησω να δεις αν ο γαμος σου εχει προβλημα, αφου συνηθως τα παιδια ειναι ο καθρεφτης..βεβαια, φανταζομαι αυτος δεν είναι και νόμος απαραίτητα.. να βοηθησω απλα ηθελα.. :)
οπως επανελαβα, επειδη ο ερως δεν πεθαινει απο πεινα αλλα απο βαρυστομαχια, φαινεται ότι θα συνεχισεις να τον σκεφτεσαι τον τυπο αμα συνεχισει το θεμα να ειναι πλατωνικο και φαντασιακο.ε?

Ετσι φαινεται μαλλον.Αλλα ηταν επιλογη μου οποτε πρεπει να σηκωσω και το βαρος της αποφασης μου.
Αυτο που λες για τα παιδια, εν μερει εχεις δικιο, αν σκεφτεις οτι τον καιρο που παραιτηθηκα βιωνα εγω προσωπικα μια τρομακτικη συναισθηματικη κατασταση που οσο και να ηθελα να την κρυψω απο ολους στο σπιτι την κακοδιαθεση , την μετεφερα κατα καποιο τροπο.
Την μερα που πηρα την αποφαση οτι θα παραιτηθω ηταν μια μερα μετα τις διακοπες.Εγω γιορταζα την προηγουμενη και την αλλη μερα δουλευα.
Οπως ηταν φυσικο,ολοι μα ολοι μου ευχηθηκαν χρονια πολλα.
Κατα τις 10 ερχεται στην δουλεια και ο ....- με τα χρονια ειχε γινει και προισταμενος - και μπαινοντας λεει χρονια πολλα σε δυο ατομα που γιορταζαν και αυτα την προηγουμενη, και σε μια αλλη που γιορταζε ο γυιος της.Εμενα ουτε να με φτυσει.!!
Φυσικα, ηξερα τον λογο που ηταν οτι του ειχα ζητησει καποιες μερες επιπλεον αδεια για να παμε καπου με τον αντρα μου και μαλλον δεν του αρεσε γιατι ειχε κατσουφιασει πολυ τοτε.
Λες και αυτος δεν ειχε οικογενεια!!
Τελος παντων,δεν προσπαθω να δικαιολογησω την γαιδουρια παντως χρονια πολλα δεν μου ειπε ολη μερα.
Φευγοντας εγω νωριτερα-γιατι λογω της σχολης εκανα πρακτικη και αλλου - επεσα πανω του στην πορτα.Εγω ενω μπορει εσωτερικα να ημουνα σαν κλαμμενο αντε να μη πω,εξωτερικα ειχα μια απιστευτη ψυχραιμια.Τον χαιρεταω και σχεδον κεφατα λεω:<< Εγω φευγω τωρα,μηπως εχουμε αφησει καμμια εκρεμμοτητα;>>
<<Μπα οχι >>μου λεει και συνεχιζει να διαβαζει οτι διαβαζε.Ποιος αυτος!Που φτανει να περνουσα και να τον κοιτουσα και εφτιαχνε η μερα του.Που σιγουρα το εκανε επιτηδες.Εδω μου ευχηθηκε καποιος απο διπλα και αυτος εκανε οτι δεν ακουσε
Την ευκαιρια παντως του την εδωσα.Εφυγα ,μπηκα στο αμαξι,πηγα παρακατω και εκλαιγα 20 λεπτα με το ρολοι.
Και υστερα πηρα την μεγαλη αποφαση.Αυτο ηταν σαν αρρωστια που επρεπε νατην γιατρεψω.Δεν θα επετρεπα αλλο στον εαυτο μου να φερεται σαν κεραυνοχτυπημενη εφηβη.
Οχι στα 36 μου.
Πηγα σπιτι,-δεν ημουν σε θεση να παω στην αλλη δουλεια-καθισα και εγραψα σε ενα χαρτι οτι ηθελα να πω ,για να τα διαβαζω,γιατι ηξερα οτι μολις τον ακουσω στο τηλεφωνο θα σταματησει το μυαλο μου και τον πηρα τηλ.
Με λιγα λογια του ειπα μεσα σε δυο λεπτα χωρις να προλαβει να μιλησει οτι δεν προκειται να ξαναπαω στη δουλεια γιατι μου βγαζει συναισθηματα που δεν ταιριαζουν ουτε στην ηλικια μου ουτε στην θεση μου.Σε γενικες γραμμες γιατι δεν θυμαμαι ακριβως τι ειπα.Μπορει να ελεγα και αρλουμπες γιατι ημουνα και πολυ συναισθηματικα φορτισμενη.
Δεν γινοταν να γυρναω με το αμαξι κλαμμενη.Ποσο να το κρυψω;Τι χρωστουσαν οι γυρω μου επειδη ξαφνικα τρελλαθηκα;Αυτο ολο επρεπε να τελειωσει.Και τελειωσε.
Ευτυχως η παραιτηση μου δεν εκανε και πολυ εντυπωση στον αντρα μου γιατι ηταν κατι που το συζητουσαμε.Λογω σχολης ειχα δυνατοτητες εξελιξης που δεν μου τις εδινε εκεινος ο χωρος.Και ετσι ισως και λογω διαισθησης ;η παραιτηση μου αντιμετωπισθηκε σχεδον με χαρα.
Απο τοτε περασαν δυομιση χρονια,σχεδον.Ο .....δεν προσπαθησε ποτε να με βρει.Ισως και γιαυτον ηταν ψυχοφθορο και ενιωσε καλυτερα η απλα δεν ημουν τιποτα γιαυτον και δεν ειχε νοημα να ψαξει να με βρει.Ετσι κι αλλιως ηταν ξεκαθαρισμενο οτι δεν υπηρχε ποτε περιπτωση να γινει κατι οποτε στο μυαλο του ηταν μια απλη εξισωση. Καθολου κερδος = καμμια προσπαθεια απο μερους του.
Για μενα ομως ηταν πολυ σημαντικο να ξαναβρω το κεφι μου,τη χαρα μου.
Προσπαθησα πολυ,δεν ξερω αν τα καταφερα αλλα ειμαι σε καλο δρομο.

ξερεις, όταν νιώθουμε ενα κενο προσπαθουμε να το γεμισουμε με καποιο τροπο που μπορει και να μην είναι καλος.π.χ. το ριχονουμε στο φαγητο, στα ξενιχτια, στο ποτο.καπως έτσι είναι όταν η συναισθηματικη ενταση που αισθανομαστε,το σκιρτημα,το ενδιαφερον,η ψυχαγωγια που προσφερουμε στον εαυτο μας δεν ειναι σε καλα επιπεδα.ετσι αποζηταμε να βιωσουμε κατι εντονο, να ΑΙΣΘΑΝΘΟΥΜΕ, να νιωσουε ότι κατι κινειται, κατι μας εξιταρει, μας ψυχαγωγει.πολλες φορες αυτο το πραγμα, επειδη κατα την πορεια της αναπτυξης μας έχουμε μαθει και υιοθετησει παραλογες και αυτοκαταστροφικες μορφες συμπεριφορας(να μην αναφερθω τωρα σε θεωριες μαθησης κτλ), προσπαθουμε να το συμπληρωσουμε με πραγματα που μας εξιταρουν μεν, μας κανουν κακο δε.ποσες φορες δε βλεπουμε τη ρεγγινα να κλαιει για τον στρατο για παραδειγμα και συγκινουμαστε, και θεωρουμε ότι αυτο είναι το ωραιο, να ζεις ενα δραμα, να υποφερεις για την αγαπη σου.αν δεν ειναι αυτο σαδιστικο τι ειναι δηλαδη?η αγαπη πρεπει να μας δινει χαρα γιατι αλλιως πως θα ειναι ο ανθρωπος ευτυχισμενος?γιατι ήρθε σε αυτη τη ζωή, για να χτυπιέται και να κλαίει για τον καθε στρατό?παραδεξου ότι αυτό το πράγμα σε ψυχαγωγεί, έστω και εντελώς διεστραμμενα, είναι η αλήθεια, και πρόσπάθησε να δεις τι σε κανει αληθινα ευτυχισμενη.

Ισως εχεις δικιο τελικα,και με ολη αυτη την καταθλιψη που με τριγυρναει εγω διασκεδαζω.Και δεν το λεω κοροιδευτικα.Μπορει να θελω να παιζω το ρολο μιας drama queen.
Ισως χρειαζομαι ψυχαναλυση αλλα πιο ενεργητικη νιωθω τα τελευταια χρονια παρολη την εσωτερικη κατηφεια μου παρα ολο τον προηγουμενο καιρο που φαινομενικα δεν ειχα τιποτα να βασανιζει την σκεψη μου.
Παντως πολυ πολυ ακρη δεν μπορω να βγαλω.
Αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου.

anitak, οι τοποθετήσεις σου μου φαίνονται πολύ βαθιές και αληθινές.
και οι θέσεις πολλών από μας που έγραψαν παραπάνω, ουσιαστικές επίσης.
κι εσύ σπυριδούλα, καταπιεσμένη μεγάλωσες και καταπιεσμένη είσαι ακόμη τώρα. το \'με κρητικούς γονείς τι άλλο;\' είναι με μια λέξη, ό,τι πολλές από μας, μιας κάποιας ηλικίας, το έχουμε βιώσει: ποτέ δεν τολμήσαμε να ζήσουμε, μέχρι που κάποτε, το εσωτερικό ποτάμι ξεχείλισε.
το όνειρο με το ψάρεμα κι εσένα δίπλα, δεν είναι τυχαίο. για μένα είναι σαν να φωνάζεις: αφήστε με να ζήσω ελεύθερα...
αλήθεια, κι ο σύζυγος; πού είναι; απέναντί σου εννοώ...

αγαπητη φιλη δεσμευτηκες απο μικρη, εκανες και τα παιδακια σου, μπηκες στο χορο, αν ήσουν και καταπιεσμενη απο μικρη απο τους γονεις φυσικο ειναι να θες να ζησεις πραγματα...το αφυσικο θα ηταν να μη θες..ειλικρινα το πιστευω αυτο..καποτε μπορει αυτο να ήταν το ιδανικο της γυναικας, αλλα τωρα αλλαξανε τα δεδομενα, και, στο κατω-κατω, τις ρωτας κι εκεινες τις γυναικες ποσο καλα περναγαν με ενα παιδι στην αγκαλια απο 16 χρονων?το θεμα είναι να ξερεις ότι καποια πραγματα τα επελεξες, και όπως έχω πει σε ενα αλλο thread, να αγαπησεις τη μοιρα σου, και δεν εννοω να γινεις μοιρολατρισσα για το μελλον, αλλα να πιστεψεις ότι οι επιλογες και όχι μονο τους παρελθοντος ήταν ότι καλυτερο μπορουσε να συμβει για σενα.σκεψου θετικα.μην τα ρίξεις στους γονεις σου,στην κοινωνια, στον αντρα σου.ο καθε ανθρωπος έχει απεριοριστες δυναμεις μεσα του για να μπορει και απο τα αρνητικα γεγονοτα να βλέπει μόνο τη θετικη πλευρα, ώσπου να μη βλέπει πια τίποτα αρνητικο γύρω του, γιατι πολύ απλα μας κάνει κακο.και δε λέω να μην είμαστε ρεαλιστές, αλλα για ΕΜΑΣ να μην αφηνουμε να μας επηρεάζει αρνητικά τιποτα, γιατι τότε κανουμε κακο στον οργανισμο μας, με χιλιες δυο αρρωστειες, σωματικες και ψυχολογικες, και όταν τα βλέπεις όλα αρνητικα, έχεις άσχημη διάθεση, αντιδράας άσχημα, και αν μαυτο τον τρόπο δεν προκαλείς και άλλα στραβα, ενα είναι σίγουρο, ότι χάνεις τα καλα που σε προσπερνάνε, γιατι δε θες να τα δεις.όχι γιατι δε μπορεις.δεν ξέρω αν σε κούρασα, απλά στα λέω όλα αυτά για να δεις ότι έχεισ δύναμη πάνω σε έσενα, μπορείς να επιλέξεις τι θες να κανεις, για τον πολύ απλό λόγο: κοιτα έκει που θες να πας, για να μην πας εκεί που κοιτας.ε?

με φιλικους χαιρετισμους!
carrie

Συμπληρωνω:

Σπυριδουλα said: Το πιστευεις οτι η σχεση μας ειναι τωρα πιο αρμονικη παρα ποτε.Τα πρωτα χρονια δεν ειμασταν ετσι.Βεβαια ειχαμε μικρα παιδια και αλλα διαφορα αλλα τωρα νομιζω οτι ηρεμησαμε και ωριμασαμε,τι να πω;
Πηγαινουμε μαζι ταξιδια,βγαινουμε εξω και κυριως μιλαμε.Αυτο ειναι πολυ σημαντικο αν σκεφτεις οτι παλιοτερα δεν μιλουσαμε τοσο.
Οσο για την ερωτικη μας ζωη δεν θα πω τελεια γιατι δεν ειναι,αλλα δεν ειναι και χαλια

μηπως η λεξη αρμονια προσιδιαζει σε καποιο βαθμο με τη ρουτινα/βολεμα/συνηθεια/περασε ο καιρος και μαθαμε ο ενας τον αλλο?μηπως το δεν ειναι και χαλια δεν ειναι και τοσο ικανοποητικο για μια γυναικα?γιατι δεν νομιζω μια γυναικα που θα θελε να νιωθει γυναικα/σεξυ/επιθυμητη να ειναι ευχαριστημενη με το \"δεν ειναι και χαλια\".βεβαια, δεν νομιζω ότι υπάρχουν και αψεγαδιαστοι γαμοι.. το αντικειμενικα τελειο δεν υπάρχει λεει η Ομηρολη, υπάρχει το υποκειμενικα ιδανικο.I dunno.απλα το αναφερω ως τροφη για σκεψη.και επισης, με το σκηνικο της βαρκας βεβαια δε φαινεται να αποζητας το ερωτικο στοιχειο, και με το δεδομενο \"δεν ειναι και χαλια\", μηπως τη γυναικα μεσα σου την εχεις στειλει τιποτα διακοπες ανευ αποδοχων?Σπυριδουλα μου, τα καλυτερα σου ευχομαι, θα τη βρεις τη λυση.το καλο που σου θελω!δεν ξερω αν τα μηνυματα μου σου φαινονται επικριτικα η επιθετικα, δεν εχω καμια τετοια προθεση, απλα το προβλημα αυτο με αγγιξε για καποιους λογους και μου φαινεται δυσεπιλυτο απο τριτους.οπως ειπα πιο πανω, ψαξε κι αλλο μεσα σου.ο εαυτος σου δε θα σου κανει κακο.εμεις του κανουμε κακο και αυτος αντιδρα ο καημενος.τι ειναι, κανας μλκς?

Τα τελευταια χρονια δεν κανω τιποτα αλλο απο το να ψαχνω μεσα μου.
Στην προσπαθεια αυτη εχω βρει τον εαυτο μου και εχουμε αρχισει να τα πηγαινουμε καλα η τουλαχιστον το παλευουμε πολυ,εχω συγχωρησει πολλους ανθρωπους γυρω μου και αλλους τους εχω απομακρυνει απο κοντα μου γιατι μου εκαναν κακο.
Εκανα καποιες συναντησεις αυτογνωσιας, προσπαθησα να ηρεμησω,και σχεδον τα καταφερνω.
Αναγνωριζω ολα τα καλα στη ζωη μου και ευχαριστω τον Θεο γι\'αυτα.
Ξερω πως οτιδηποτε αρνητικο μ\'επηρεαζει θα βγει μια στιγμη στην επιφανεια με καποια μορφη.Ηδη εχω ενα ινομυωμα που περιμενει να δω τι θα το κανω..
Εχεις δικιο οταν λες οτι δεν αποζητω το ερωτικο στοιχειο,αυτο ειναι το τελευταιο που με απασχολει στην καθημερινοτητα μου,αλλα την γυναικα μεσα μου δεν την εχω στειλει διακοπες.Τι προσδιοριζει την γυναικεια φυση ; μονο το σεξ και η επιθυμια η οχι γιαυτο;
Νομιζα οτι αυτο ακριβως το σημειο μας ξεχωριζε απο τους αντρες που τα ενστικτα τους ειναι πιο πρωτογονα,και κανουν σεξ για το σεξ, χωρις να χρειαζονται και πολυ συναισθημα.
Δεν μου φαινονται πια ταμηνυματα επικριτικα η επιθετικα,συζητηση κανουμε.

Quote:

---

Originally posted by Σπυριδουλα
Τι προσδιοριζει την γυναικεια φυση ; μονο το σεξ και η επιθυμια η οχι γιαυτο;
Νομιζα οτι αυτο ακριβως το σημειο μας ξεχωριζε απο τους αντρες που τα ενστικτα τους ειναι πιο πρωτογονα,και κανουν σεξ για το σεξ, χωρις να χρειαζονται και πολυ συναισθημα.

---

Ίσως οι άντρες μπορούν να λειτουργούν λιγότερο συναισθηματικά σε μια σεξουαλική πράξη, αλλά αυτό δεν είναι καθολικός κανόνας, και σίγουρα δεν είναι πρωτόγονος.
Από την άλλη φαντάζομαι δεν είναι λίγες οι γυναίκες που επιζητούν το σεξ, έτσι απλά για να περάσουν όμορφα!
Είναι απλά ανθρώπινο Σπυριδούλα, εγώ έτσι το βλέπω, έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του κάθε ατόμου και όχι με κατώτερα ή ανώτερα ανθρώπινα ένστικτα.

Εχοντας μολις σημερα δει το ποστ σου Σπυριδουλα, χαμογελω.. Αναπολω το παρελθον μου και ανατρεχω καπου 15 χρονια πριν, που εζησα ΑΚΡΙΒΩΣ την ιδια ιστορια με τη δικη σου.. Βεβαια εμενα ηταν ο εφηβικος μου ερωτας, αλλα πιστευεις πως εχει καμμια ουσιαστικη διαφορα? Η μονη διαφορα ειναι πως εσυ ειχες το γαμο και τα αισθηματα προς την οικογενεια σου να σε εμποδιζουν, ενω εγω τις οποιες μικρες ή μεγαλες ανασφαλειες μου, και την αυστηρη ηθικη των γονιων μου...
Τον σκεφτομουν επι 5 χρονια, εκανα ρομαντικα ονειρα και φαντασιωνομουν πως θα ηταν να ειμαστε μαζι, σε καποια παραλια, σε καποιο δασος, καπου μαζι και μονοι μας και τον ηθελα κρυφα μια που η ηθικη της εποχης δεν επετρεπε να κανεις σχεση με καποιο μελος της παρεας.. ενω ταυτοχρονα εβγαινα με αλλους που δεν ημουν ικανη να προσφερω τιποτα παραπανω απο μια καποια μικρη ισως τρυφεροτητα και συγκαταβαση καθως εβλεπα το ποσο με ηθελαν και ποσο τους απελπιζε το γεγονος πως ενα μερος του εαυτου μου ηταν παντοτε απον..
Θα σου πω ποσο κρατησε αυτη η ιστορια: Μεχρι που ηρθε εκεινη η σπουδαια μερα, που μετα απο τοσα χρονια κρυφης προσμονης και αναγκης για το προσωπο του, ηρθε και με βρηκε και μου ειπε οτι θελει να ειμαστε μαζι..
Νομιζα πως θα πεθανω εκεινη τη στιγμη... και την αμεσως επομενη εβαλα τα γελια.. Γιατι μολις ειχα συνειδητοποιησει πως τον ειχα εξιδανικευσει ολα αυτα τα χρονια που τον εβλεπα απο μακρυα και τον ηθελα και πως του ειχα φορτωσει τις προσδοκιες μου, τις επιθυμιες μου κι ολα οσα ηθελα να εχω απο τη ζωη μου και δεν τα ειχα ή δεν μπορουσα να τα εχω για διαφορους λογους. Τον ειχα χρεωσει με την αναγκη μου να ανεξαρτητοποιηθω, να ζησω κατι μεγαλο και κατακλυσμικο που δεν ειχα ζησει εως τοτε και το περιμενα να μου συμβει για να ταραξει τα λιμναζοντα νερα της πολυ καθως πρεπει ζωης μου. Οταν αντιληφθηκα πως τον ειχα ταυτισει με τις επιθυμιες και τις αναγκες μου, ολη εκεινη η αγαπη/ερωτας/καψουρα που ενιωθα επι σειρα ετων απεδειχθη κατι λιγοτερο απο μια σαπουνοφουσκα που εσκασε κατω απο το λαμπερο φως της πραγματικοτητας. Ναι, ηταν κατι το διαφορετικο, το απαγορευμενο, αυτο που κινει τα σκοτεινα νηματα της φαντασιας, αλλα στην πραγματικοτητα ηταν μια μαριονετα που εξυπηρετουσε τη δικη μου αναγκη στο να προσδιορισω και να προσωποποιησω τα βαθυτερα αισθηματα μου και να τα αποδοσω σε καποιο τοσο υπαρκτο οσο και προσφορο προσωπο.
Τελικα, οταν ενα \"ονειρο\" πραγματοποιειται, δε μενει τιποτα απο αυτο, απο την ικανοποιηση οτι πλεον μπορουμε να προχωρησουμε και να στοχευσουμε αλλες απατητες κορυφες.
Οσο για σενα αγαπητη Σπυριδουλα \"το ξενο μπορει να ειναι πιο γλυκο\" -και θα ειναι, για λιγο ομως-, αλλα τιποτα δε συγκρινεται με την γνωστη και αυθορμητη μελωδια της οικειοτητας.
Τις καλυτερες ευχες μου

TΟ post :)