Θέλω να ξεπεράσω το χωρισμό και δεν μπορώ!

Είχα μια σχέση 4 χρόνια. Δεν ειχαμε ποτέ ιδιαίτερα προβλήματα ούτε κανέναν μεγάλο καβγά. Το ένα βράδυ ήμασταν μαζί, σχεδιάζαμε τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, ψάχναμε για εισιτήρια, ξυπνάμε μαζί το πρωί, όλα καλά, και το μεσημέρι με παίρνει και μου λέει να βρεθούμε γιατί θέλει να χωρίσουμε. Πριν ενάμιση μήνα έγινε.
Και οταν βρεθηκαμε, μου ειπε ότι το σκεφτοταν λίγο καιρό, δεν είχε δειξει κατι βεβαια, ούτε απομακρυνοταν, ούτε ψυχρός ηταν, ούτε με απέφευγε, και αποφασισε οτι δε θελει να εχει σχεση για το επομενο χρονικο διαστημα, ούτε να ασχολειται με γυναίκες, δεν ξερει πού βαδιζει στη ζωή του και νομίζει ότι κατάλαβε ότι τελικά δεν είναι άνθρωπος για σχεση και για γαμους και τα λοιπά.(κανεις δε μιλησε ποτε για γαμο). Επισης μου είπε ότι ήμουν εμπόδιο στην ανεξαρτητοποίησή του κι ετσι ειχε φτασει πανω απο τα 30 να μενει ακομα με τους γονεις του, αν και οικονομικα μπορουσε να μεινει μονος. Τον εμπόδιζα επειδη εγώ έχω σπίτι μονη μου οπότε είχαμε πού να πηγαινουμε, αν δεν ειχαμε χωρο, θα αναγκαζοταν να κανει κατι αυτος. Κι εμποδισα και την καριέρα του γιατι μαζί μου επαναπάυτηκε κι ειχε σταματήσει να ψάχνει για καλύτερη δουλειά. Μου ειπε να μη στενοχωριέμαι, μ αγαπάει και ειναι ερωτευμενος οπως την πρωτη μερα, ειμαι η καλύτερη γυναίκα που θα μπορούσε να έχει δίπλα του, αλλά δε θέλει καμία δίπλα του. πάντα θα νοιάζεται για μενα, να ασχοληθώ με τη δουλεια και τη σχολή μου και να προχωρήσω. Να βρω κι ενα καλό παιδί να παντρευτώ...

Κι εξαφανίστηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Απο εκει που μου εστελνε μηνυματα ή τηλεφωνουσε για να πει καλημερα, καληνυχτα, τι κανει, τι κανω, μεχρι και το ετρωγε... τιποτα!

Τις πρώτες εβδομάδες είχα σοκαριστεί, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Αρχίζω να ειμαι λίγο καλύτερα, βέβαια εχω αποκτησει μια μονιμη ανησυχια κι αγχος, έπαθα και μια κρίση πανικού, που επηρεάζουν και την υγεια μου εκτός του ότι δε με αφήνουν να ασχοληθώ με τις υποχρεώσεις μου κι όλα πηγαν πολύ πίσω. Σε σημείο να σκέφτομαι να παρατήσω τουλάχιστον τις σπουδές μου.

Θέλω να προχωρήσω, να τα αφήσω πίσω μου και δεν μπορώ. Δε βλέπω καμία βελτίωση, έχω απογοητευτεί!

Φοβάμαι ότι δε θα ξαναεμπιστευτώ ποτέ κανέναν. Όταν κάποιος που σου προσέφερε όλα όσα ήθελες, σου έλεγε και κυρίως σου έδειχνε ότι σε αγαπάει και σε νοιαζεται, φεύγει έτσι... πώς να προχωρήσω μετά; Πώς να είμαι ανέμελη σε μια σχέση; Αν ποτέ κάνω άλλη; Θα είμαι με το μόνιμο φόβο ότι οκ, ειμαστε τέλεια τώρα αλλά΄δεν έχει σημασία, αύριο μπορεί να εξαφανιστεί...

Quote:

---

Originally Posted by anniw

Είχα μια σχέση 4 χρόνια. Δεν ειχαμε ποτέ ιδιαίτερα προβλήματα ούτε κανέναν μεγάλο καβγά. Το ένα βράδυ ήμασταν μαζί, σχεδιάζαμε τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, ψάχναμε για εισιτήρια, ξυπνάμε μαζί το πρωί, όλα καλά, και το μεσημέρι με παίρνει και μου λέει να βρεθούμε γιατί θέλει να χωρίσουμε. Πριν ενάμιση μήνα έγινε.
Και οταν βρεθηκαμε, μου ειπε ότι το σκεφτοταν λίγο καιρό, δεν είχε δειξει κατι βεβαια, ούτε απομακρυνοταν, ούτε ψυχρός ηταν, ούτε με απέφευγε, και αποφασισε οτι δε θελει να εχει σχεση για το επομενο χρονικο διαστημα, ούτε να ασχολειται με γυναίκες, δεν ξερει πού βαδιζει στη ζωή του και νομίζει ότι κατάλαβε ότι τελικά δεν είναι άνθρωπος για σχεση και για γαμους και τα λοιπά.(κανεις δε μιλησε ποτε για γαμο). Επισης μου είπε ότι ήμουν εμπόδιο στην ανεξαρτητοποίησή του κι ετσι ειχε φτασει πανω απο τα 30 να μενει ακομα με τους γονεις του, αν και οικονομικα μπορουσε να μεινει μονος. Τον εμπόδιζα επειδη εγώ έχω σπίτι μονη μου οπότε είχαμε πού να πηγαινουμε, αν δεν ειχαμε χωρο, θα αναγκαζοταν να κανει κατι αυτος. Κι εμποδισα και την καριέρα του γιατι μαζί μου επαναπάυτηκε κι ειχε σταματήσει να ψάχνει για καλύτερη δουλειά. Μου ειπε να μη στενοχωριέμαι, μ αγαπάει και ειναι ερωτευμενος οπως την πρωτη μερα, ειμαι η καλύτερη γυναίκα που θα μπορούσε να έχει δίπλα του, αλλά δε θέλει καμία δίπλα του. πάντα θα νοιάζεται για μενα, να ασχοληθώ με τη δουλεια και τη σχολή μου και να προχωρήσω. Να βρω κι ενα καλό παιδί να παντρευτώ...

Κι εξαφανίστηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Απο εκει που μου εστελνε μηνυματα ή τηλεφωνουσε για να πει καλημερα, καληνυχτα, τι κανει, τι κανω, μεχρι και το ετρωγε... τιποτα!

Τις πρώτες εβδομάδες είχα σοκαριστεί, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Αρχίζω να ειμαι λίγο καλύτερα, βέβαια εχω αποκτησει μια μονιμη ανησυχια κι αγχος, έπαθα και μια κρίση πανικού, που επηρεάζουν και την υγεια μου εκτός του ότι δε με αφήνουν να ασχοληθώ με τις υποχρεώσεις μου κι όλα πηγαν πολύ πίσω. Σε σημείο να σκέφτομαι να παρατήσω τουλάχιστον τις σπουδές μου.

Θέλω να προχωρήσω, να τα αφήσω πίσω μου και δεν μπορώ. Δε βλέπω καμία βελτίωση, έχω απογοητευτεί!

Φοβάμαι ότι δε θα ξαναεμπιστευτώ ποτέ κανέναν. Όταν κάποιος που σου προσέφερε όλα όσα ήθελες, σου έλεγε και κυρίως σου έδειχνε ότι σε αγαπάει και σε νοιαζεται, φεύγει έτσι... πώς να προχωρήσω μετά; Πώς να είμαι ανέμελη σε μια σχέση; Αν ποτέ κάνω άλλη; Θα είμαι με το μόνιμο φόβο ότι οκ, ειμαστε τέλεια τώρα αλλά΄δεν έχει σημασία, αύριο μπορεί να εξαφανιστεί...

---

ενταξει, δεν χρειαζεται να πιστευεις ΟΛΑ οσα σου λενε οι αλλοι, οταν προσκρουουν στην κοινη λογικη...
ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ να ηταν ερωτευμενος και να εφυγε , ετσι απλα...
απλα, δεν παιζει αυτο...
φυσικα μπορει να σε αγαπαει να σε εκτιμαει, να μην εχει χασει το ερωτικο του ενδιαφερον, αλλα ερωτευμενος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
απο μονο του αυτο, μαζι με την απομακρυνση, νομιζω θα αρκουσε για να τον βγαλεις απ το μυαλο σου.

η εξαφανιση, απο πρωι σε μεσημερι, βρωμαει αρκετα. μεχρι που μπορει να του ειπε ναι, καποια καινουρια κατακτηση...

το οτι δεν συζητηθηκε ποτε ο γαμος, δεν εχει ιδιαιτερη σημασια επισης, γιατι στην δικη σας ηλικια (ηλικια "γαμου" ) ο γαμος ειναι ΠΑΝΤΑ στο φοντο μιας μακροχρονιας σχεσης και η δικη σας ηταν ακριβως στην φαση που σκεφτεται κανεις οτι πρεπει να αποφασισει τι συνεχεια θα εχει...
εκει κολλαει και η ευχη για το "καλο παιδι". θεωρει οτι θελεις γαμο, ειτε το ειπες ειτε οχι.

τα περι προσωπικης του προοδου, ηταν ολες τεραστιες δικαιολογιες...
εγκατελειψες εσυ τις σπουδες σου επειδη εισασταν μαζι? πως αυτος αφησε την εξελίξη του, επειδη ειχε μια σχεση?
ο 'δικος του χωρος" μπορει να του ελλειψε γιατι σκεφτηκε οτι θελει να γνωρισει καποια αλλη γυναικα..

αν θελεις την γνωμη μου, πιστευω τα ιδια που σου ειπα και την πρωτη φορα: ο τυπος σκεφτηκε οτι αν συνεχισετε πρεπει να παντρευτειτε και, αν και σε αγαπαει, δεν θεωρει οτι εισαι η γυναικα της ζωης του.
και ΠΟΛΥ πιθανο, μαζι με αυτο, να προεκυψε και καποια περιπετεια με γυναικα.

Συμφωνώ, δε μπορεί να ήταν ερωτευμένος κ έτσι απλά να έφυγε, απλά βαρέθηκε κ δεν είχε τα κότσια να στο πει.

Για το αν υπήρχε άλλη, ήταν το πρώτο που σκέφτηκα και προσπάθησα να μάθω... Όχι, δεν είχε τουλάχιστον καμία έτοιμη. Τον πρώτο μήνα δεν έβγαινε καν έξω, μόνο στη δουλειά πήγαινε και μετά έμενε σπίτι. (αυτά είναι τα σίγουρα, τα εξακρίβωσα...)
Ήξερα ότι ήταν ευθυνόφοβος κι αναβλητικός, δεν μπορούσε να πάρει αποφάσεις για τη ζωή του, αλλά στο τέλος σχεδόν είπε ότι έφταιγα εγώ.
Ήταν μια ωραία σχέση και με τον τρόπο που την τελείωσε τόσο ξαφνικά κι εξαφανίστηκε, κατέστρεψε ό,τι ωραίο θα μπορούσε να είχε μείνει. Λες και του έκανα το χειρότερο κακό που θα μπορούσε να του συμβεί κι έφυγε ξαφνικά όσο πιο γρήγορα μπορούσε χωρίς να ξανακοιτάξει πίσω.
Τον άφησα κι εγώ, δεν έκανα καμιά προσπάθεια αν και θα το ήθελα. Δεν έχει νόημα.

Ποτέ δε μπορείς να ψυχολογίσεις με ακρίβεια τον αλλον.
Γιατι μοιάζει παράξενο να τον έπιασαν τα υπαρξιακά του και να μην είχε μυαλό για σχέσεις και τα λοιπά?

Και μετά απο χρόνια σχέσης δε μιλάμε για τον έρωτα του πρωτου μήνα, μιλάμε για αληθινά αισθήματα και βαθιά.
Αν αναρωτιέσαι αν σαγαπάει πάντως θα το δεις αν γυρίσει κάποια στιγμή πίσω σε εσένα, αν ρίξει πέτρα.. τότε όχι, δεν ήταν εντάξει

Quote:

---

Originally Posted by anniw

....
Τον άφησα κι εγώ, δεν έκανα καμιά προσπάθεια αν και θα το ήθελα. Δεν έχει νόημα.

---

σαν τι προσπαθεια νομιζεις οτι θα μπορουσες να κανεις? "ντορη μου, μη φευγεις, θα φαρμακωθω?"
νομιζω οτι οταν μας αφηνουν, φευγουμε... οποιαδηποτε επιμονη, εναντια στην θεληση του αλλου, ειναι υποτιμητικη γι αυτον που επιμενει...

Αννιώ καλησπέρα. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο σου είναι να το ξεπεράσεις όλο αυτό. Δυστυχώς σε καταστάσεις χωρισμού η συνήθεια πονάει περισσότερο από την αγάπη. Εννοώ πως σε πονάει γιατί τον αγαπάς αλλά σίγουρα σε πονάει κ γιατί είχες συνηθίσει να είσαι με αυτόν τον άνθρωπο κ να τον έχεις δίπλα σου, πράγμα λογικό. Θα συμφωνήσω με τα παιδιά...είναι πολύ παράξενο που έφυγε έτσι χωρίς κάποιον ουσιαστικό λόγο. Ίσως να φοβήθηκε όντως τη δέσμευση και να θέλει να κάνει πράγματα χωρίς εσένα πλέον. Να γνωρίσει άλλες γυναίκες πιθανόν, να κάνει καριέρα και γενικά να πραγματοποιήσει τους στόχους του. Μη νιώθεις όμως υπεύθυνη εσύ. Το ότι προσπάθησε να τα ρίξει σε σένα δεν τον τιμά καθόλου. Τι κακό έκανες εσύ? Εσύ απλά τον αγάπησες και είχατε μια σχέση. Το αν επαναπαύτηκε ή δεν κυνήγησε τους στόχους του ειναι δικό του πρόβλημα και λάθος. Αν όσα σου είπε ισχύουν, θα γυρίσει. Και όπως λέει μία λαική ρήση "αν κάποιος θέλει να φύγει άφησέ τον ελεύθερο. Αν γυρίσει, τον έχεις δικό σου, αν δε γυρίσει, δεν τον είχες ποτέ". Βγες, κάνε πράγματα με τους φίλους σου να ξεχαστείς και συνέχισε τη ζωή σου. Προσωπικά στη θέση σου εκτός από πόνο θα ένιωθα και οργή γιατί στο έκρυβε ενώ το σκεφτόταν καιρό... κάνεις καλά που δεν τον κυνηγάς γιατί ίσως καταβάθος αυτό να θέλει. Προχώρησε στη ζωή σου και αν επιστρέψει θα έχεις εσύ το πάνω χέρι!! :)

Quote:

---

Originally Posted by anniw

Είχα μια σχέση 4 χρόνια. Δεν ειχαμε ποτέ ιδιαίτερα προβλήματα ούτε κανέναν μεγάλο καβγά. Το ένα βράδυ ήμασταν μαζί, σχεδιάζαμε τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, ψάχναμε για εισιτήρια, ξυπνάμε μαζί το πρωί, όλα καλά, και το μεσημέρι με παίρνει και μου λέει να βρεθούμε γιατί θέλει να χωρίσουμε. Πριν ενάμιση μήνα έγινε.
Και οταν βρεθηκαμε, μου ειπε ότι το σκεφτοταν λίγο καιρό, δεν είχε δειξει κατι βεβαια, ούτε απομακρυνοταν, ούτε ψυχρός ηταν, ούτε με απέφευγε, και αποφασισε οτι δε θελει να εχει σχεση για το επομενο χρονικο διαστημα, ούτε να ασχολειται με γυναίκες, δεν ξερει πού βαδιζει στη ζωή του και νομίζει ότι κατάλαβε ότι τελικά δεν είναι άνθρωπος για σχεση και για γαμους και τα λοιπά.(κανεις δε μιλησε ποτε για γαμο). Επισης μου είπε ότι ήμουν εμπόδιο στην ανεξαρτητοποίησή του κι ετσι ειχε φτασει πανω απο τα 30 να μενει ακομα με τους γονεις του, αν και οικονομικα μπορουσε να μεινει μονος. Τον εμπόδιζα επειδη εγώ έχω σπίτι μονη μου οπότε είχαμε πού να πηγαινουμε, αν δεν ειχαμε χωρο, θα αναγκαζοταν να κανει κατι αυτος. Κι εμποδισα και την καριέρα του γιατι μαζί μου επαναπάυτηκε κι ειχε σταματήσει να ψάχνει για καλύτερη δουλειά. Μου ειπε να μη στενοχωριέμαι, μ αγαπάει και ειναι ερωτευμενος οπως την πρωτη μερα, ειμαι η καλύτερη γυναίκα που θα μπορούσε να έχει δίπλα του, αλλά δε θέλει καμία δίπλα του. πάντα θα νοιάζεται για μενα, να ασχοληθώ με τη δουλεια και τη σχολή μου και να προχωρήσω. Να βρω κι ενα καλό παιδί να παντρευτώ...

Κι εξαφανίστηκε από τη μια στιγμή στην άλλη. Απο εκει που μου εστελνε μηνυματα ή τηλεφωνουσε για να πει καλημερα, καληνυχτα, τι κανει, τι κανω, μεχρι και το ετρωγε... τιποτα!

Τις πρώτες εβδομάδες είχα σοκαριστεί, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Αρχίζω να ειμαι λίγο καλύτερα, βέβαια εχω αποκτησει μια μονιμη ανησυχια κι αγχος, έπαθα και μια κρίση πανικού, που επηρεάζουν και την υγεια μου εκτός του ότι δε με αφήνουν να ασχοληθώ με τις υποχρεώσεις μου κι όλα πηγαν πολύ πίσω. Σε σημείο να σκέφτομαι να παρατήσω τουλάχιστον τις σπουδές μου.

Θέλω να προχωρήσω, να τα αφήσω πίσω μου και δεν μπορώ. Δε βλέπω καμία βελτίωση, έχω απογοητευτεί!

Φοβάμαι ότι δε θα ξαναεμπιστευτώ ποτέ κανέναν. Όταν κάποιος που σου προσέφερε όλα όσα ήθελες, σου έλεγε και κυρίως σου έδειχνε ότι σε αγαπάει και σε νοιαζεται, φεύγει έτσι... πώς να προχωρήσω μετά; Πώς να είμαι ανέμελη σε μια σχέση; Αν ποτέ κάνω άλλη; Θα είμαι με το μόνιμο φόβο ότι οκ, ειμαστε τέλεια τώρα αλλά΄δεν έχει σημασία, αύριο μπορεί να εξαφανιστεί...

---

καλησπέρα !Μήπως τον λέγανε χρήστο..??Πλάκα κάνω.Εζησα παρόμοιο χωρισμό και μου πήρε πάααααρα πολύ καιρό να το ξεπερασω,ακριβώς επειδή δεν είχα ενδείξεις!Πολλές κατηγόριες σου προσάπτει, κατά την γνώμη μου για την δική του ανικανότητα να πάρει την ζωή του στα χέρια του !Αυτά που σου είπε ,είναι πολύ κινηματογραφικά,και πολύ αστεία!Νόμιζα ότι είχαν σταματήσει να χρησιμοποιούν αυτές τις δικαιολογίες ,και ο δικό σου τις είπε όλες μαζί ! Ερωτευμένος ,δεν είναι κορίτσι μου !Και δεν σε αγαπάει πιά ,γιατί δεν φερόμαστε έτσι σε ανθρώπους που αγαπάμε και σεβόμαστε .Πάρα πολλές πιθανότητες να είναι ήδη με άλλη γυναίκα ,για αυτό και εξαφανίστηκε έτσι! Μήν χαλάς την υγεία σου,πάρε τον χρόνο σου να χωνέψεις αυτό που συνέβη,να το αποδεχτείς χωρίς να ρίχνεις όλες τις ευθύνες πάνω σου.Θα προχωρήσεις ,γιατί η ζωή κυλάει και εμείς ακολουθούμε.Μην πιστεύεις και εσύ ότι ακούς ,να είσαι λίγο πιο επιφυλακτική.Καλή δύναμη να εχεις .

...ανιω...συμφωνώ με ...όλους...:)
Θέλω όμως να σε ρωτήσω κάτι που μου κάνει φοβερή εντύπωση: Μετά από 4 χρόνια με έναν άνθρωπο είναι πολύ δύσκολο να μην έχουμε μάθει έστω τα βασικά γι αυτόν. Κάτσε και σκέψου, σίγουρα σου είχε δείξει σημάδια που προφανώς δεν είδες, είτε γιατί δεν ήθελες, είτε γιατί περίμενες πως θα αλλάξει η κατάσταση.
Θέλω να πω, πως ένας άνθρωπος "ερωτευμένος" που "αγαπάει" τον άλλο, δεν παίρνει τόσο εύκολα μια τέτοια απόφαση.
Προφανώς το σκεφτόταν καιρό και έψαχνε την κατάλληλη στιγμή να το ξεφουρνίσει.

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

...ανιω...συμφωνώ με ...όλους...:)
Θέλω όμως να σε ρωτήσω κάτι που μου κάνει φοβερή εντύπωση: Μετά από 4 χρόνια με έναν άνθρωπο είναι πολύ δύσκολο να μην έχουμε μάθει έστω τα βασικά γι αυτόν. Κάτσε και σκέψου, σίγουρα σου είχε δείξει σημάδια που προφανώς δεν είδες, είτε γιατί δεν ήθελες, είτε γιατί περίμενες πως θα αλλάξει η κατάσταση.
Θέλω να πω, πως ένας άνθρωπος "ερωτευμένος" που "αγαπάει" τον άλλο, δεν παίρνει τόσο εύκολα μια τέτοια απόφαση.
Προφανώς το σκεφτόταν καιρό και έψαχνε την κατάλληλη στιγμή να το ξεφουρνίσει.

---

Πραγματικα δεν καταλαβα κατι. Και ημασταν απο τα ζευγαρια που υποτιθεται ¨επικοινωνουσαμε"... Μερικες φορές ηταν προβληματισμενος με τη δουλειά ή γενικότερα και μου έλεγε ότι ευτυχώς που μέσα σε όλα αυτά έχει κι εμένα! Τον τελευταίο καιρό είχε αρχίσει να ξανακαπνίζει, έπινε λίγο περισσότερο, έλεγε διάφορα ότι θέλει να κάνει κανα δυο τατουάζ, να βάλει σκουλαρίκια... Το έβλεπα ότι περνούσε μια "κρίση', αλλά όποτε συζητούσαμε που έλεγε ότι είναι τυχερός που με έχει δίπλα του κλπ. Δεν επιχειρησε ποτέ να απομακρυνθεί, ούτε ηταν ψυχρος μαζι μου, δεν άλλαξε τιποτα στη στάση του απέναντί μου.
Οταν τον γνωρισα έλεγε οτι δεν ειναι ανθρωπος των σχεσων, η μονη "σοβαρη" του σχεση ειε κρατησει 1,5 χρονο κι αυτη ηταν απο αποσταση. Αλλα μετα διαπιστωσε και διαπιστωσα οτι δεν ηταν ετσι. Γενικα ειχε στο μυαλο του μια συγκεκριμενη εικονα για τον εαυτο του, του ανεξαρτητου αντρα που δεν τον ενδιαφερει και πολυ η σχεση, ουτε να επενδυει σε αυτη, αλλα στην πορεια και στην πραξη αποδειχτηκε οτι δεν ηταν ετσι. Ηθελε απο μονος του να περναμε οσο περισσοτερο χρονο γινεται μαζι, μου εστελνε συνεχεια μηνυματα με καληνυχτες, καλημερες, με επαιρνε τηλεφωνο ακομα και για να μου πει τι θα φαει, μου επαιρνε λουλουδια... Ηταν απο την αρχη μεχρι το τελος πολυ τρυφερος κι εκδηλωτικος.

Και ξαφνικα θυμηθηκε την παλια του θεωρια, οτι δεν ειναι ανθρωπος των σχεσεων, ειναι της καριερας, θελει να ασχοληθει με τη δουλεια του και να κανει πραγματα γι αυτον και μονο, να πηγαινει γυμναστηριο, λες και τον εμποδισα, να μεινει επιτελους μονος του κλπ....

Μάλλον του τελείωσε ο έρωτας. Και δεν είναι εύκολο ούτε ωραίο να σου το πει στα μούτρα. Το λέει έμμεσα λοιπόν, θέλει να αλλάξει ζωή.
Και η καινούργια του ζωή δεν σε συμπεριλαμβάνει.
Αυτό καταλαβαίνω εγώ. Συχνά, όταν γυρίζουμε σελίδα κάνουμε αλλαγές στη ζωή μας και στην εμφάνισή μας.

Δεν εχει σημασια γιατι εφυγε,εφυγε και τελειωσε εδω. Τελος. Τωρα πρεπει να δεις εσυ τι θα κανεις,οχι μονο για να μην συνεχισεις να στεναχωριεσαι,αλλα για να χρησιμοποιησεις αυτη την εμπειρια για να γινεις πιο σωστη,πιο δυνατη και καλυτερος ανθρωπος. Μετα απο τοσα σκατα που εχω φαει αυτη ειναι η μονη διεξοδος.

Ο Νιτσε ελεγε κατι πολυ σωστο,που αργοτερα το αγαπησε και ο Καζαντζακης και στηριξε ολοκληρο βιβλιο σε αυτο,τον Ζορμπα.
"Ο μονος ανθρωπινος δρομος για την σωτηρια ειναι να μετουσιωνεις το αναποφευκτο σε δικη σου,λευτερη βουληση" Και αν συμπληρωσεις και μια αλλη,διασημη πλεον,φραση του Νιτσε "Ο,τι δε σε σκοτωνει,σε κανει πιο δυνατο" εχεις μια ολοκληρωμενη συνταγη για να βγεις νικητρια,σε ο,τι κι αν σου τυχει,ο,τι κι αν σου κανουν.

Δεν εχουν σημασια τα γεγονοτα που θα σου τυχουν,οσο ασχημα κι αν ειναι,γιατι η ζωη αυτο ειναι. Και το λαθος που κανουμε ειναι να εστιαζουμε στα γεγονοτα,ενω δεν σκεφτομαστε ποσο δυσκολα εχουμε ακομα να αντιμετωπισουμε. Το σωστο ειναι να επικεντρωνομαστε στο ΓΙΑΤΙ αντιδρουμε τοσο ασχημα σε αυτα και τα αφηνουμε να μας καταβαλουν,ενω μπορουμε να τα χρησιμοποιησουμε για να γινουμε καλυτεροι.

Ο,τι εγινε εγινε,τελειωσε. ΑΚΟΜΑ κι αν γυρνουσε ολα οσα ειχατε εχουν σπασει. Ο μονος τροπος για να το νικησεις ολο αυτο,ειναι να να βρεις τον εαυτο σου που εχεις χασει,γιατι ολοι χανουμε ενα κομματι του εαυτου μας σε μια σχεση,και να τον κανεις καλυτερο. Μην αφηνεις απλα τα συναισθηματα να ερχονται και να σε καταβαλουν ετσι απλα,αλλα διοχετευσε τα σε κατι ομορφο,χρησιμοποιησε τα,οχι να τα αφηνεις να σε χρησιμοποιουν.

Εγω καθε φορα που χωριζα νομιζα οτι θα πεθανω,δε μπορεις να φανταστεις. Αλλα μετα απο λιγο σιγα σιγα εμπαινα σε μια αλλη φαση,οπου εβρισκα τον εαυτο μου και μου αρεσε,και καθε φορα εκανα αυτα που σου ελεγα παραπανω. Και τωρα κοιταω πισω και ειμαι γαληνια,δεν κραταω κακια σε κανεναν,με εκαναν χωρις να το ξερουν πολυ καλυτερο ανθρωπο.

Quote:

---

Originally Posted by anniw

Πραγματικα δεν καταλαβα κατι. Και ημασταν απο τα ζευγαρια που υποτιθεται ¨επικοινωνουσαμε"... Μερικες φορές ηταν προβληματισμενος με τη δουλειά ή γενικότερα και μου έλεγε ότι ευτυχώς που μέσα σε όλα αυτά έχει κι εμένα! Τον τελευταίο καιρό είχε αρχίσει να ξανακαπνίζει, έπινε λίγο περισσότερο, έλεγε διάφορα ότι θέλει να κάνει κανα δυο τατουάζ, να βάλει σκουλαρίκια... Το έβλεπα ότι περνούσε μια "κρίση', αλλά όποτε συζητούσαμε που έλεγε ότι είναι τυχερός που με έχει δίπλα του κλπ. Δεν επιχειρησε ποτέ να απομακρυνθεί, ούτε ηταν ψυχρος μαζι μου, δεν άλλαξε τιποτα στη στάση του απέναντί μου.
Οταν τον γνωρισα έλεγε οτι δεν ειναι ανθρωπος των σχεσων, η μονη "σοβαρη" του σχεση ειε κρατησει 1,5 χρονο κι αυτη ηταν απο αποσταση. Αλλα μετα διαπιστωσε και διαπιστωσα οτι δεν ηταν ετσι. Γενικα ειχε στο μυαλο του μια συγκεκριμενη εικονα για τον εαυτο του, του ανεξαρτητου αντρα που δεν τον ενδιαφερει και πολυ η σχεση, ουτε να επενδυει σε αυτη, αλλα στην πορεια και στην πραξη αποδειχτηκε οτι δεν ηταν ετσι. Ηθελε απο μονος του να περναμε οσο περισσοτερο χρονο γινεται μαζι, μου εστελνε συνεχεια μηνυματα με καληνυχτες, καλημερες, με επαιρνε τηλεφωνο ακομα και για να μου πει τι θα φαει, μου επαιρνε λουλουδια... Ηταν απο την αρχη μεχρι το τελος πολυ τρυφερος κι εκδηλωτικος.

Και ξαφνικα θυμηθηκε την παλια του θεωρια, οτι δεν ειναι ανθρωπος των σχεσεων, ειναι της καριερας, θελει να ασχοληθει με τη δουλεια του και να κανει πραγματα γι αυτον και μονο, να πηγαινει γυμναστηριο, λες και τον εμποδισα, να μεινει επιτελους μονος του κλπ....

---

Ξέρεις, είναι από τις περιπτώσεις που όλοι λίγο-πολύ έχουμε περάσει: φτάνει η σχέση στο τελος, ολοκληρώνει την πορεία της και κει ερχόμαστε αντιμέτωποι στο αν θα πάμε ένα βήμα παρακάτω ή θα χωρίσουμε. Προφανώς αυτός, έκανε το δεύτερο.
Μόλις ηρεμήσεις από το σοκ του χωρισμού και βρεις το δρόμο σου, θα ανακαλύψεις όσο σκληρό και αν σου ακούγεται τώρα, πως ήταν η πιο σωστή απόφαση, ακόμη και αν την πήρε αυτός.
Φαντάζεσαι να συνεχίζατε και εκτός από τα τατουάζ να έβρισκε και κάτι άλλο για να συμπληρώσει την ανανέωση του?

Συμφωνώ με όλα

Το αποτέλεσμα μετράει: χωρίσατε με δική του θέληση και έριξε μαύρη πέτρα. Το μόνο που έχω είναι να σου ευχηθώ είναι να τον ξεπεράσεις. Συνήθως δεν γυρίζουν τέτοιοι άνθρωποι και αν γυρίσουν σε κάποιες περιπτώσεις για κάποιο συμφεροντολογικό κριτήριο θα είναι.
Καλό θα ήταν να προγραμματίσεις τον εαυτό σου στο να μην το θέλει. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς θα χαλαρώνεις και εκεί που θα είσαι σε βαθιά χαλάρωση θα επαναλαμβάνεις νοερά στον εαυτό σου" όπως αυτός δεν ενδιαφέρεται για μένα, έτσι και γω δε δίνω δεκάρα γι΄ αυτόν, είναι λίγος για μένα" μέχρι να απομυθοποιηθεί τελείως, να τον θεωρήσεις λίγο και να προχωρήσεις.
Και επίσης πολύ με τις ανάγκες του ασχολείσαι. Δε πρέπει να σ΄ ενδιαφέρουν οι ανάγκες του παρά μόνο οι δικές σου ανάγκες. Και αν σου ικανοποεί κάποιες από αυτές τότε έχει καλώς. Αλλιώς σουτ!

Καλησπερα σε ολα τα μελη!ΠΑιδια μην προδικαζεται ανθρωπους χωρις να ξερεται τι συμβαιβει!Μπορει να ακουγεται παραλογο,ομως μπορει και να συνεβει κατι το οποιο του αλλαξε την ψυχικη του διαθεση ενδεχομενος σκεψη ,συμπεριφορα και αντιδραση!μπορει να ηταν και δικαιολογια!Ομως ας εστιασουμε στην φιλη μας την anniw!Επισης βλεπω μια μετρια καταθλιπτικη διαθεση η οποια ειναι παροδικη προς το παρον!Η πραγματικη ερωτηση καταρχην που θα πρεπει να κανεις στον εαυτο σου ειναι αν οντως θελεις να το ξεπερασεις η οχι!Αν ναι υπαρχουν τροποι να το κανεις!Αν οχι μπορεις μονο να ελαφρυνεις τις σκεψεις σου αλλα θα το εχεις παντα μεσα σου!Εσυ αποφασιζεις!:)

Θελω, αλλα το μονο που καταφερνω ειναι να το βγαζω απο το μυαλο μου για λιγο κι αυτο δεν ειμαι σιγουρη αν το καταφερνω εντελως.
Ισως να πρεπει να το αφησω να καταλαγιασει απο μονο του και να μην προσπαθω τοσο συνειδητα, αλλά δεν μπορώ να ζω έτσι...

τελειωσε μια σχεση που οπως φαινεται αφησε αναπαντητα ερωτηματα...
'εγινε παρεξηγηση κι εξηγηση δεν δωσαμε...'
δυστυχως δεν θα καταλαγιασει απο μονο του , ειναι μια ανοιχτη 'υποθεση' της συνειδησης που στοιχειωνει ανθρωπους, ακομα και για ολη τους τη ζωη ...
Αλλα οπως λες ,Δεν μπορεις να ζεις ετσι.
Οσο ποιο ξεκαθαρο ειναι αυτο για σενα , τοσο περισσοτερες πιθανοτητες εχεις να 'απαγκιστρωθεις ' απο αυτο και να προχωρησεις παρακατω ...
ενοοντας στην επιδιωξη μιας νεας σχεσης που θα καλυψει ολα αυτα τα κενα και τις (αναπαντητες) αποριες που το μυαλο εχει κολησει εκει.

Κάπου διάβαζα ότι δεν πρέπει να εξαρτάμε την ευτυχία μας από συγκεκριμένες καταστάσεις, όπως π.χ. από ένα έρωτα αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Πρέπει δηλ. η ευτυχία μας να μην εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες αλλά να πηγαζει από μέσα μας. Εμείς οι ίδιοι θα βρούμε τον τρόπο. Αλλιώς υποφέρουμε αν χάσουμε αυτό που μας προκαλεί την ευτυχία (π.χ. μια σχέση)

Quote:

---

Originally Posted by Blue1

Κάπου διάβαζα ότι δεν πρέπει να εξαρτάμε την ευτυχία μας από συγκεκριμένες καταστάσεις, όπως π.χ. από ένα έρωτα αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι. Πρέπει δηλ. η ευτυχία μας να μην εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες αλλά να πηγαζει από μέσα μας. Εμείς οι ίδιοι θα βρούμε τον τρόπο. Αλλιώς υποφέρουμε αν χάσουμε αυτό που μας προκαλεί την ευτυχία (π.χ. μια σχέση)

---

Το πιστεύω ως ένα σημείο, όμως, αυτό. Πρεπει να αγαπάμε και να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας πρώτα από όλα, γιατί είναι το μόνο σίγουρο που έχουμε...
Αλλά όσο κι αν πηγάζει η ευτυχία από μέσα μας, όταν πρέπει να αποχωριστείς χωρίς προσειδοποίηση και χωρίς τη θέλησή σου ένα κομμάτι της ζωής σου, δεν είναι εύκολο. Επιπλέον εμένα μου αρέσει να είμαι με κάποιον που συμβάλλει στην ευτυχία μου κι εγώ στη δική του ή για να μην το περιορίσω στο ερωτικό, να έχω ανθρώπους γύρω μου και να συμβαίνει το ίδιο.

Γεια σου κοριτσακι..φανταζομαι ποσο δυσκολο ειναι αυτο που ζεις..εχω ζησει κατι παρομιο..
Μπορεις ομως για να μην στεναχωριεσαι τοσο να σκεφτεις οτι ηταν ενας αντρας που απο την αρχη σου ειπε ο ιδιος οτι δεν ειναι για σοβαρες σχεσεις κ τετια..αρα ειχες στο μυαλο σου οτι καποτε θα εφευγε..φαντασου να σου ελεγε οτι σκεφτοταν να παντρευτητε κ ξαφνικα να σε χωριζε..αυτο θα ηταν πραγματικα ξαφνικο..

Καλησπέρα. Ξέρω είναι παλιό το θέμα αυτό, αλλά το διάβασα πολύ προσεκτικά γιατί περνώ τα ίδια. Μετά από μία σχέση σοβαρή 7 ετών, ο αρραβωνιαστικός μου ξαφνικά με διέλυσε στο πένθος του πατέρα μου και μου άσκησε βία ψυχολογική. Με μια απαίσια συμπεριφορά μου πρόσθετε πόνο στο πόνο με σκοπό να τον χωρίσω εγώ και να μη πάρει την ενοχή. Σε λίγο θα κλείσουν 6 μήνες από το θάνατο του μπαμπά μου που με έχει τσακίσει και έχουν περάσει σχεδόν 3 μήνες από τον απότομο χωρισμό με το σύντροφό μου. Οι ιστορίες μας είναι διαφορετικές αλλά η κατάληξη είναι η ίδια. Το αποτέλεσμα είναι ο πόνος, η πίκρα, ο θυμός και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ. Για μένα ο σύντροφός μου ήταν τα πάντα και τώρα είμαστε δυο ξένοι και εχθροί. Τα πάντα μπορεί να ανατραπούν στα ξαφνικά και αυτό διαλύει, το ξαφνικό, το αναπάντεχο. Όταν βλέπεις απότομα να αλλάζει ο άλλος. Πιστεύω πως φοβήθηκαν και οι δυο ( και ο δικός μου και ο δικός σου σύντροφος) τη δέσμευση. Μπορεί να ήθελαν καιρό το χωρισμό και δεν το ξεφούρνιζαν αμέσως. Θυμάμαι πέρυσι τέτοιο καιρό μου έλεγε ξαφνικά πως ''αν χωρίσουμε κάποια στιγμή δεν σημαίνει πως δεν θα πονέσω και γω''. Και είχαμε από την αρχή πει τα όνειρά μας για γάμο και οικογένεια.

στην αρχη δε φαινεται αν ταιριαζεις με καποιον γιατι σου δινει συνηθως το καλυτερο του εαυτο απλα στην αρχη υποκρινοταν και δε τον ειχες καταλαβει και απο αυτο που σου πε ηταν σα να σε προετοιμαζε ψυχολογικα

Η αλήθεια είναι πως ταιριάζαμε σχεδόν στα πάντα από την αρχή και για να είμαστε μαζί τόσα χρόνια και κάποια από απόσταση, ανεργία και δυσκολίες, σημαίνει πως έβρισκε ο ένας θετικά στον άλλον. Υπήρχε χημεία, κατανόηση κτλ. Όσο ήταν εδώ κοντά μου αρχές του χρόνου, μου συμπαραστεκόταν αρκετά ως σύντροφος. Όταν έφυγε πίσω στο δικό του μέρος, μου στεκόταν στο πένθος μου από το τηλέφωνο αλλά δεν πρόλαβαν να περάσουν ούτε δυο μήνες από το θάνατο του μπαμπά μου και μου είπε πως κουράστηκε και δεν θέλει να πάθει κατάθλιψη και εκείνος. Ακολούθησαν πολύ άσχημες καταστάσεις μεταξύ μας, τσακωμοί, μια απίστευτα άσχημη συμπεριφορά εκ μέρους του σε μένα λες και ήταν άλλος άνθρωπος. Έχουμε χωρίσει οριστικά και έχω μέσα μου πληγές. Σκέφτομαι ότι έπρεπε να φύγει ο μπαμπάς μου δυστυχώς από τη ζωή για να δω το αληθινό του πρόσωπο. Έχω καταλήξει στο ότι αν πραγματικά με αγαπούσε θα έκανε τα πάντα να είμαστε μαζί. Πάντα μου έλεγε πως είμαι το στήριγμά του. Υπήρχε αληθινή αγάπη κάποτε και τώρα μόνο συντρίμμια. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς την αιτία του χωρισμού. Το αποδίδω στο φόβο ευθυνών για παρακάτω βήμα, στο ότι του τέλειωσε η αγάπη ή βαρέθηκε, φοβάμαι μήπως βρέθηκε κάτι άλλο στο δρόμο του και θέλησε να χωρίσει πρώτα για να μη νιώθει ότι με απατά. Φεύγοντας όμως δεν μου έδωσε την εντύπωση ότι θα χωρίσουμε αλλά ότι θα είμαστε μαζί και θα προχωρήσουμε. Δεν μπορώ όμως με τίποτα να τον συγχωρήσω γιατί με διέλυσε στο πένθος του μπαμπά μου ενώ έβλεπε ότι ήμουν ράκος ψυχολογικά. Μπορούσε κάλλιστα να κάνει μια συζήτηση σαν άνθρωπος και όχι να με πληγώνει ενώ ήδη αιμορραγώ. Δεν θέλω κανέναν να είναι μαζί μου με το ζόρι. Τι να κάνω που έχασα το πατέρα μου; Να γίνω καλά με μαγικό ραβδί;Να περιμένει λίγο να συνέλθω και μετά να μου μιλήσει. Εκείνος δημιούργησε ένα τόσο άσχημο κλίμα για να τον διώξω εγώ και να μη πάρει την ενοχή. Είναι άνανδρος και απάνθρωπος. Δεν το περίμενα από εκείνον. Είμαι χάλια :"(

υποθετω οτι το κακο του προσωπο υπηρχε και απο πριν απλως επειδη το διεθετε για καποιον αλλο η αλλη και εβγαζε τα αποθημενα του εκει γι αυτο ηταν καλος μαζι σου πχ ελεγες παλιοτερα οτι τσακωνοταν με τον αδερφο του

απλα δε ξερω αν ηταν το αληθινο του προσωπο η απλα το σκοτεινο του προσωπο κατι που εχει ο καθε ανθρωπος η απλως η σκια του εαυτου του.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

υποθετω οτι το κακο του προσωπο υπηρχε και απο πριν απλως επειδη το διεθετε για καποιον αλλο η αλλη και εβγαζε τα αποθημενα του εκει γι αυτο ηταν καλος μαζι σου πχ ελεγες παλιοτερα οτι τσακωνοταν με τον αδερφο του

απλα δε ξερω αν ηταν το αληθινο του προσωπο η απλα το σκοτεινο του προσωπο κατι που εχει ο καθε ανθρωπος η απλως η σκια του εαυτου του.

---

Δεν ξέρω, είμαι πολύ θλιμμένη. Ειλικρινά δεν ξέρω για ποιο πρώτα να στεναχωρεθώ. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό και επίπονο για μένα. Μια καταστροφή πάνω σε μια άλλη καταστροφή + άλλα προβλήματα που έχουμε με τη μαμά μου. Μόνο όταν κοιμάμαι δεν υποφέρω.

μαλον αυτο που εκανε τα πραγματα χειροτερα γιατι αυτη ειναι η πιο συνηθισμενη αιτια ειναι οτι δεν ειχες καμια αλλη επιλογη η ξεχασες οσες εναλακτικες λυσεις υπηρχαν οπως πχ αν κατι δε παει καλα με αυτον να πας καπου αλλου αφου πολες φορες οταν φαινεσαι δεδομενη για καπιον αυτος βαριεται ευκολα

πχ 24ωρες το 24ωρο καπιος απο τους δυο συνηθως θα βαρεθει η πιο συνηθισμενη αιτια που προκαλει προβληματα

υποθετω οτι απομονωθηκες υπερβολικα μαζι του ενω υπηρχαν και αλλοι τροποι να μιλησεις για αυτα που σκεφτοσουν οπως μπορει και αλλοι ανθρωποι να σου εδειχναν ενδιαφερον

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

μαλον αυτο που εκανε τα πραγματα χειροτερα γιατι αυτη ειναι η πιο συνηθισμενη αιτια ειναι οτι δεν ειχες καμια αλλη επιλογη η ξεχασες οσες εναλακτικες λυσεις υπηρχαν οπως πχ αν κατι δε παει καλα με αυτον να πας καπου αλλου αφου πολες φορες οταν φαινεσαι δεδομενη για καπιον αυτος βαριεται ευκολα

πχ 24ωρες το 24ωρο καπιος απο τους δυο συνηθως θα βαρεθει η πιο συνηθισμενη αιτια που προκαλει προβληματα

υποθετω οτι απομονωθηκες υπερβολικα μαζι του ενω υπηρχαν και αλλοι τροποι να μιλησεις για αυτα που σκεφτοσουν οπως μπορει και αλλοι ανθρωποι να σου εδειχναν ενδιαφερον

---

Όχι δεν ήμουν ποτέ κρεμασμένη πάνω του και εκείνος σε μένα, εξάλλου υπήρχαν μεγάλα διαστήματα απόστασης λόγω οικονομικών και μέναμε στα πατρικά μας ( υπάρχει μεγάλη χιλιομετρική απόσταση). Ήταν η πρώτη μου σχέση, την έκανα στα 25 και τώρα χώρισα και είμαι 33. Ήταν η πρώτη μου αγάπη που άργησα να τη κάνω. Επένδυσα πάρα πολλά σε εκείνον, έδινα και έπαιρνα αγάπη και κατανόηση. Με το πένθος μου άλλαξε. Επειδή είμαι αρκετά κλειστή ως άνθρωπος και πάντα πιστή στη σχέση δεν κοίταζα αλλού να βρω κάποιον να ενδιαφερθεί. Και αν υπήρχε κάποιο βλέμμα από κάποιον δεν ανταπέδιδα, επειδή ήμουν αρραβωνιασμένη και αγαπούσα τον αρραβωνιαστικό μου.

Δηλαδη μπροκενχαρτ για ποιο λόγο χωρήσατε; Tι σου είπε;

ομως αυτος δε σε στηριζει ψυχολογικα στα δυσκολα και εσυ πρεπει να βρεις εναλακτικες λυσεις

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Δηλαδη μπροκενχαρτ για ποιο λόγο χωρήσατε; Tι σου είπε;

---

Η ιστορία μου είναι μεγάλη και έχω ποστάρει δύο θέματα στην ενότητα απώλεια και πένθος αν θέλεις να τα διαβάσεις. Κατάλαβα πως ήθελε χωρισμό εκείνος μιας που με το τρόπο του το ξεκίνησε απάνθρωπα στο πένθος μου. Εν ολίγοις με ξενέρωσε να τον διώξω πρώτη να μη πάρει την ενοχή. Μου άσκησε απίστευτη ψυχολογική βία και εξαφανίστηκε για τρεις μέρες. Μετά μου είπε πως μας απάλλαξα από αυτή τη σχέση, δεν μπορώ να είμαι δίπλα σου κτλ. Οι αιτίες του χωρισμού είναι πολλές γιατί βγήκαν στην επιφάνεια και πράματα που δεν ήξερα και έμαθα. Τότε που τα πόσταρα δεν ήξερα και άλλα πράματα, αλλά και πάλι που ξέρω δεν θέλω να τα αναφέρω γιατί με πονάνε πολύ. Στο τέλος όταν δεν παραδεχόταν τα λάθη και τις βρομιές του, του είπα να βάλει φουστάνι. Εκνευρίστηκα τόσο γιατί μου έλεγε πως δεν υπάρχει άσχημο φέρσιμο εκ μέρους του και γω ήμουν πρώτον ένα ράκος από το θάνατο του μπαμπά μου και δεύτερον από αυτόν. Μετά ως αντίδραση αναθεμάτισε την ώρα και τη στιγμή που με βρήκε και με διαολόστειλε. Αυτό για μένα ήταν πια οριστικό. Δεν έχει κανένα δικαίωμα να μιλά έτσι λες και είμαι καμία του δρόμου. Εκείνος που πάντα όλα αυτά τα χρόνια ευγνωμονούσε που με βρήκε, που πάντα ήμουν δίπλα του κερί αναμμένο. Εγώ μετά από όλο αυτό το φέρσιμό του δεν τον έβρισα έτσι που είχα όλο το δικαίωμα. Αλλά δεν το έκανα πρώτον γιατί δεν είναι στο χαρακτήρα μου να βρίζω και δεύτερον σεβάστηκα όλα αυτά τα χρόνια της σχέσης μας. Είδα όμως ξαφνικά κάποιον άλλον που δεν ήξερα μέχρι στιγμής. Τον είπα αλήτη, άνανδρο και απάνθρωπο και μου κοπάνησε το δαχτυλίδι των 1800€ που μου πήρε λες και γω ήρθα για τα χρυσάφια κ.α πολλά που με στεναχωρούν. Δεν μπορώ να καταλάβω, δεν εθελοτυφλούσα και ήμουν μαζί του, άλλα πρώτη φορά αντέδρασε έτσι λες και δεν ήταν αυτός. Έχω πέσει από τα σύννεφα...

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

ομως αυτος δε σε στηριζει ψυχολογικα στα δυσκολα και εσυ πρεπει να βρεις εναλακτικες λυσεις

---

Οι σχέσεις στα δύσκολα φαίνονται αν έχουν βάσεις γερές ή είναι σαθρές. Δεν έχω κανέναν να με στηρίξει ουσιαστικά. Με στηρίζει η μαμά μου αλλά έχει και εκείνη πολύ πόνο μιας που πριν κοντά ένα μήνα έχασε και την αδερφή της. Διπλό χτύπημα δηλαδή ( άντρας και αδερφή ). Δεν μπορώ να τ η βαραίνω και άλλο. Παλεύω μόνη μου αλλά ο πόνος, ο θυμός και η πίκρα δεν φεύγουν. Καταλαγιάζουν για λίγο και επιστρέφουν δυνατότερα. Δεν ξέρω τι να κάνω. Η αλήθεια είναι πως παρότι με έχει διαλύσει ο αρραβωνιαστικός μου, δεν μπορώ να τον ξεπεράσω ακόμα. Θυμάμαι τα καλά και όταν βιώνω ξανά τα τελευταία του λόγια αιμορραγώ και έχω τόσο θυμό που έδωσε μία και τα έσπασε όλα μέσα μου και δεν μπορώ να τον συγχωρέσω. Δεν γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο, άλλον αγάπησα τόσα χρόνια.

τοσο καιρο απλα θα επρεπε καπου να τα λες αυτα αντι να πονταρεις τα παντα σε αυτον κατι που δε το αξιζε

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

τοσο καιρο απλα θα επρεπε καπου να τα λες αυτα αντι να πονταρεις τα παντα σε αυτον κατι που δε το αξιζε

---

Τόσο καιρό που να τα λέω; Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Η συμπεριφορά του είναι για μένα πρωτόγνωρη τώρα γιατί δεν ήταν έτσι εξαρχής. Γνώρισα έναν άνθρωπο αληθινό, ζεστό, υποστηρικτικό, ευαίσθητο με ίδια όνειρα με μένα. Για αυτό έχω πληγωθεί μέσα μου πολύ, γιατί δεν το περίμενα να φερθεί αλλοπρόσαλλα και μάλιστα τώρα που τον είχα περισσότερη ανάγκη. Οπότε αν ήξερα πως θα πέσω, θα έβαζα χαλί για να πατήσω στα μαλακά όπως λέει και η παροιμία. Απλά τώρα δεν εμπιστεύομαι κανέναν.

το τι γνωρισες αυτο δε λεει ΤΙΠΟΤΕ απολυτως στη πορεια φαινεται αν αυτο ηταν η σωστη επιλογη