Μου λειπει πολυ ο παππους μου...

Αισθανομαι καπως περιεργα που θα γραψω για αυτο σε ενα φορουμ αλλα νομιζω θα με βοηθησει. Προκειται για τον παππου μου.
Αυτον τον ανθρωπο τον αγαπουσα (και τον αγαπαω ακομα) τοσο πολυ και τον σεβομουνα οσο κανεναν αλλο. Ηταν παντα τοσο ηρεμος και πραος, προσπαθουσε παντα να με συμβουλευει και ηταν παντα χαμογελαστος και αισιοδοξος. Δεν μπορουσε τις φωνες και πιστευε οτι ολα πρεπει να λυνονται ηρεμα και με τη λογικη.Θυμαμαι τις βολτες που πηγαιναμε στην παραλια και το ψαρεμα. Τις συχνες επισκεψεις στο σπιτι του, που με πηγαινε εμενα και τα αδερφια μου στις κουνιες και αλλες ευχαριστες παιδικες αναμνησεις. Δυστυχως ομως τον εχασα νωρις, οταν τελειωνα την 6η δημοτικου, απο καρκινο υστερα απο μερικα χρονια που παλευε μαζι του. Θυμαμαι τοτε που το εμαθα ποσο πολυ ειχα στεναχωρεθει αλλα σαν παιδι που ημουν τοτε το ξεπερασα αρκετα γρηγορα.

Πριν απο εναμιση περιπου μηνα ομως, στις αρχες Νοεμβριου μου συνεβη κατι παραξενο. Ονειρευτηκα τον αγαπημενο μου παππου να περπαταμε και να συζηταμε και μετα εγω να ξεσπαω σε κλαμματα λογω του οτι ηξερα στο ονειρο μου οτι ειναι νεκρος.Και αυτος να με παρηγορει και να μου λεει μην στεναχωριεσαι. Αυτο ηταν. Ξυπνησα και δεν ημουνα καθολου καλα. Αρχισα να κοιταω φωτογραφιες του και ξεσπασα σε λυγμους και κλαμματα καθως και ενα μεγαλο ΓΙΑΤΙ;Γιατι να τον χασω τοσο νωρις; Πολλες φορες κοιταζα την πορτα του δωματιου και ηλπιζα να τον δω να την περναει και να μπαινει μεσα στο δωματιο να μου μιλησει.

Και οι επομενες μερες ετσι κυλησανε.Με πολυ στεναχωρια, καθημερινο κλαμμα και λυγμους και να κοιταω τις φωτογραφιες του τοτε που ειχε την υγεια του. Ενιωθα σαν να ειχε πεθανει εκεινο τον καιρο και δεν μπορουσα να το χωνεψω. Ενα μεγαλο κενο στην ψυχη μου και ενα επαναλαμβανομενο γιατι...Εμαθα και για ημερολογια που ειχε και εγραφε τι εκανε συνηθως καθε μερα και ξεκινησα να τα διαβαζω γεματος χαρα γιατι μαθαινα πραγματα και καταστασεις για τη ζωη του που δεν ειχα ζησει εγω καθως και πολλα που ειχαμε ζησει μαζι! Δυστυχως ομως σε ενα απο τα τελευταια που ειχε γραψει καποιο καιρο πριν πεθανει διαβασα κατι που με συγκλονισε. Δεν ηταν καθολου καλα πλεον στην υγεια του και προσπαθησε να βαλει τελος στη ζωη του...Μολις το διαβασα ξεσπασα σε κλαμματα, δεν το πιστευα...Γιατι ο παππουλης μου να ταλαιπωρειται ετσι τους τελευταιους μηνες της ζωης του σε σημειο που να προσπαθησει να βαλει τελος μονος του στη ζωη του;ΓΙΑΤΙ;Ενας ανθρωπος που εβλεπε τοσο θετικα τη ζωη;Ειχε ηδη χασει ενα παιδι του στα 20 κατι, παλι απο καρκινο και παρολαυτα ελεγε συνεχως στη γιαγια μου πως πρεπει να συνεχισουμε τη ζωη μας.Γιατι αυτος ο ανθρωπος να καταληξει να προσπαθησει να αυτοκτονησει;

Ουυφφ.Ξεφυγα λιγο...Τις πρωτες βδομαδες αφου ειδα το ονειρο ημουνα ψυχολογικα χαλια.Ουσιαστικα πενθουσα ξανα.Και απλα σιγα σιγα με το περασμα των βδομαδων ο πονος μαλακωσε λιγο και σημερα ειμαι αρκετα καλυτερα αλλα ακομη τον σκεφτομαι συνεχεια και δακρυζω μερικες φορες.Μετα απο τρεις βδομαδες τον ξαναονειρευτηκα με πιο ευχαριστο ονειρο αυτη τη φορα.Ειμασταν οικογενειακως σε τραπεζι και εγω μιλαγα μαζι του. Εχω και γραμμενα βιντεο που ειναι και αυτος μεσα και απο τη μια χαιρομαι που μπορω να τον βλεπω και να τον ακουω αλλα απο την αλλη στεναχωριεμαι που δεν τον εχω πλεον κοντα μου. Να μπορουσα μονο να τον ειχα εδω κοντα μου ενα λεπτο, να τον αγκαλιασω και να του πω ποσο τον αγαπαω...

Εδω να πω οτι ο λογος που τον ονειρευτηκα εξαρχης ειναι υποθετω ο εξης:
Τους τελευταιους μηνες ημουν Αμερικη, οπου ειχε παει περιπου στα 50 του ο παππους μου με την οικογενεια του μεταναστες. Ζουσα στο σπιτι που ζουσε και αυτος, ο θειος μου μου ελεγε συνεχως ιστοριες για αυτον ενω συγγενεις και φιλοι του εκει μου λεγαν ποσο πολυ του μοιαζω.Εχω και το ονομα του... Πιστευω οτι ολα αυτα με επηρεασαν.
Το περιεργο ομως της υποθεσης ειναι αυτο: Πανε 16 χρονια απο τοτε που εχει πεθανει...Ειναι φυσιολογικο να νιωθω τωρα κατι τετοιο;Μηπως πενθω τωρα επειδη τοτε σαν μικρο παιδι δεν πενθησα οπως επρεπε;

Dust, πολύ όμορφη η ιστορία σου και συγκινητική. Ήσουν πολύ τυχερός που είχες στην ζωή σου, έναν τόσο καλό και τρυφερό παππού. Εγώ δυστυχώς δεν γνώρισα τους δικούς μου. Πέθαναν πολύ προτού γεννηθώ. Φυσικά και είναι φυσιολογικό που τον θυμήθηκες. Άφησε μέσα σου αναμνήσεις που σε χάραξαν και υπήρξε απ' ότι καταλαβαίνω το σημαντικότερο πρόσωπο της παιδικής σου ηλικίας. Γιατί να μην είναι φυσιολογικό; Πόσο μάλλον από την στιγμή που βρέθηκες στην Αμερική, μαζί με ανθρώπους που έζησαν από κοντά τον παππού σου.

Σε ευχαριστω πολυ για τα λογια σου Gypsy Cello, με εκανες να νιωσω λιγο καλυτερα. Και ναι ηταν απο τα σημαντικοτερα προσωπα της παιδικης μου ηλικιας. Και ξερω οτι αν ζουσε ακομα θα ειμασταν παρα πολυ δεμενοι.Μοιαζαμε τοσο πολυ εκτος απο εξωτερικα και στο χαρακτηρα. Περα απο παππους με εγγονο θα ημασταν και κολλητοι φιλοι. Γιατι να χασω ενα τοσο σημαντικο προσωπο της ζωης μου τοσο νωρις; Το κενο που νιωθω τωρα μεσα μου ειναι τεραστιο και ξερω οτι δεν προκειται να αναπληρωθει ποτε. Το γεγονος οτι δεν θα τον ξαναδω ποτε ειναι κατι που στην παρουσα φαση δεν μπορω να το χωνεψω με τιποτα...
Ισως σε θεωρω και λιγο τυχερο/η που εσυ τους δικους σου δεν τους γνωρισες ποτε γιατι ετσι εχεις γλυτωσει απο πολυ πονο. Γιατι και εγω που τον γνωρισα τι καταλαβα;Τον εχασα τοσο νωρις.Δεν τον χορτασα καθολου... Δεν ξερω ειλικρινα... Αυτο που ξερω ειναι οτι μου λειπει ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ πολυ και δεν μπορω να κανω τιποτα για να τον ξαναφερω πισω.Και αυτο με σκοτωνει...

Μ' αυτά που λες καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχει ή (χειρότερα δεν υπήρξε ποτέ) στην ζωή σου ένα πρόσωπο τόσο δεμένο μαζί σου και τόσο οικείο σε σένα ικανό ν' αναπληρώσει το κενό που άφησε ο παππούς. Εχεις φίλους κολλητούς; Αδέρφια; Ισως να είναι και το κλίμα των γιορτών που σε μελαγχόλησε τόσο. Κάτι τέτοιες ημέρες μας έρχονται στο νου αναμνήσεις με πρόσωπα πολυαγαπημένα. Θα ήταν πιο όμορφο αν υπήρχε μόνο αυτή η γλυκιά νοσταλγία που σε κάνει να θέλεις να γυρίσεις στα παλιά και όχι αυτός ο τόσο έντονος πόνος, απ' όσο καταλαβαίνω από τα γραφόμενα σου.

Ευτυχως εχω αρκετους ανθρωπους(και οικογενεια και φιλους) στη ζωη μου που να τους εμπιστεουμαι και να νιωθω ανετα μαζι τους αλλα την απουσια του παππου μου δεν νομιζω οτι θα μπορεσει ποτε να την αναπληρωσει κανεις.Δεν νομιζω οτι αναπληρωνονται κιολας τετοιες σχεσεις καθως παππουδες το πολυ 2 να εχει κανεις στη διαρκεια της ζωης του, οπως και μια μητερα μονο. Αυτο που λες για τις μερες σιγουρα δεν ειναι γιατι αν προσεξεις στο πρωτο μου μηνυμα το ολο συμβαν ξεκινησε στις αρχες Νοεμβριου με ενα ονειρο που ειδα. Αυτο ουσιαστικα ειναι υπευθυνο για αυτη μου την κατασταση. Τοτε στην αρχη ηταν πολυ χειροτερα.Τωρα ειμαι σε αρκετα καλυτερη κατασταση οσον αφορα την ψυχολογια μου(με την εννοια οτι πλεον μπορω να παω μια βολτα ή για εναν καφε με φιλους και να το ευχαριστηθω) αλλα οταν θα γυρισω σπιτι θα το σκεφτομαι παλι εντονα.Ισως οχι συνεχεια οπως στην αρχη αλλα πολυ. Αντιθετα στην αρχη δεν ειχα ορεξη για τιποτα.Ουτε για φαγητο.Ετρωγα πολυ λιγοτερο. Δεν ειχα διαθεση να κανω απολυτως τιποτα. Για αυτο λεω οτι ηταν σαν να πενθω παλι για τον παππου μου.
Ο πονος πλεον δεν ειναι τοσο εντονος οπως στην αρχη αλλα εξακολουθει να υπαρχει. Και αυτο το μεγαλο γιατι; που ολοι ρωταμε σε αυτες τις περιπτωσεις αλλα που δυστυχως απαντηση δεν υπαρχει.
Απλα μου εχει στοιχισει αυτη η απωλεια γιατι ξερω οτι αν ζουσε θα ημασταν πολυ δεμενοι και αχωριστοι. Θα με ειχε μαθει τοσα πραγματα.Σιγουρα τωρα θα ημουν καλυτερος ανθρωπος.

νταστ...καλησπέρα...:)
να σε ρωτήσω κάτι?
Νιώθεις πως είχες να πεις ή να κάνεις κάποια πράγματα με τον παππού σου και δεν τα έκανες?

Καλησπερα σου Θεοφανια.
Ειλικρινα διαβασες την σκεψη μου.Αυτο ακριβως! Παρα πολλα και να του πω και να κανω μαζι του!
Σκεψου οτι απο 12 χρονων που τον εχασα ποσα πραγματα εχασε και αυτος και εγω. Με στεναχωρει πολυ αυτο...Και ενα βασικο ειναι οτι δεν του ειπα ποτε ποσο πολυ τον αγαπαω.Ενταξει το ηξερε, εγγονι του ειμαι αλλωστε και εγω ημουν μικρος αλλα αυτο ειναι το μαραζι μου. Οτι δεν του το ειπα ποτε και δεν εχω αλλη ευκαιρια πια...

Quote:

---

Originally Posted by Dust

Καλησπερα σου Θεοφανια.
Ειλικρινα διαβασες την σκεψη μου.Αυτο ακριβως! Παρα πολλα και να του πω και να κανω μαζι του!

---

...:)
θα προσπαθήσω να σου δώσω λίγο τα ...φώτα μου, μέσα απ το πρίσμα της συναδελφικότητας, (εχω χάσει τη μαμά μου και μπορώ να σε καταλάβω).
Ο παππούς σου δεν θα γυρίσει. Όσο και να στεναχωριέσαι/πεφτεις/χτυπιέσαι, δυστυχώς δεν θα γυρίσει.
Όσο χάλια και να νιώσεις, όσο και αν παρακαλέσεις να γυρίσει πίσω ο χρόνος και να ζησεις όλα αυτά που θα ήθελες μαζί του, πάλι δεν θα καταφέρεις κάτι.
Μπορείς όμως να κάνεις το άλλο: να κάνεις πράγματα στη μνήμη του.
Εμένα με βοήθησε πολύ αυτό, μου πήρε σημαντικά κομμάτια θλίψης.
Σκέψου το...:)

Ειλικρινα λες και εισαι μεσα στο μυαλο μου.Αλλα εχοντας υποστει τετοια απωλεια ειναι απολυτα λογικο. Εγω ουτε να το φανταστω δεν μπορω αυτη τη στιγμη το να χασω την μητερα μου. Πραγματικα σε θαυμαζω,εισαι ΠΟΛΥ δυνατη.
Ολα οσα αναφερεις νιωθω στεναχωριεμαι,χτυπιεμαι, παρακαλαω το χρονο να γυρισει πισω
Οταν λες να κανω πραγματα στη μνημη του τι εννοεις; Να κανω πραγματα που αλλιως θα καναμε μαζι;

Quote:

---

Originally Posted by Dust

Ειλικρινα λες και εισαι μεσα στο μυαλο μου.Αλλα εχοντας υποστει τετοια απωλεια ειναι απολυτα λογικο. Εγω ουτε να το φανταστω δεν μπορω αυτη τη στιγμη το να χασω την μητερα μου. Πραγματικα σε θαυμαζω,εισαι ΠΟΛΥ δυνατη.
Ολα οσα αναφερεις νιωθω στεναχωριεμαι,χτυπιεμαι, παρακαλαω το χρονο να γυρισει πισω
Οταν λες να κανω πραγματα στη μνημη του τι εννοεις; Να κανω πραγματα που αλλιως θα καναμε μαζι;

---

Εννοώ σκέψου πράγματα που θα τον ευχαριστούσαν αν τα έκανες, (για σένα εννοώ) και παράλληλα κάνε κάποιες καλές πράξεις στη μνήμη του...:)

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

Εννοώ σκέψου πράγματα που θα τον ευχαριστούσαν αν τα έκανες, (για σένα εννοώ) και παράλληλα κάνε κάποιες καλές πράξεις στη μνήμη του...:)

---

Σε ευχαριστω για την συμβουλη. Ελπιζω να με βοηθησει αυτο.:)

Dust..ας πουμε οτι ειμαι ομοιοπαθουσα (ελπιζω να χρησιμοποιω τη σωστη λεξη).
Ο παππους μου ηταν ο καλυτερος ανθρωπος του κοσμου,χωρις υπερβολες.
Εχω πολυ μικρη οικογενεια και το δεσιμο με τον παππου μου και την γιαγια μου δεν ειναι τοσο συνιθισμενο.
Οταν ημουν πιο μικρη ο παππους μου απεκτησε αλτσχαιμερ. Ηταν πολυ επωδυνο για ολους μας να βλεπουμε εναν τετοιο αντρα,εναν τετοιο ανθρωπο να πεφτει ετσι.να ταλαιπωρειται αυτος,η γιαγια μου (η οποια τον φροντισε καλυτερα κι απ τους καλυτερους οικους)... Εζησε 9 χρονια με την αρρωστια (οι γιατροι ειπαν πως εζησε τοσο πολυ χαρη στη φροντιδα και την αγαπη που ειχε).
Με ποναει. Δεν μπορεσα να παω στην κηδεια του γιατι ημουν διακοπες και οταν μαθαμε οτι πεθανε,δεν ηταν ευκολο να φυγω απο εκει που ημουν και να παω στο νησι μας.ετσι πηγαν μονο η μητερα μου και ο αδερφος μου.
Μισω τον εαυτο μου που δεν ημουν κοντα στην οικογενεια μου.που δεν χαιρετησα αυτον τον ανθρωπο οπως επρεπε.
Τωρα τα γραφω και κλαιω.γιατι σε καταλαβαινω.
Υπηρχαν στιγμες που ενω ηταν χαμενος και δεν καταλαβαινε τιποτα θυμοταν εμενα.μονο εμενα.ισως επειδη μοιαζω πολυ με την μαμα μου.ισως επειδη ειχαμε ιδιαιτερη σχεση παρα το νεαρο της ηλικιας μου.
Θα σου πω τι κανω εγω,κ ελπιζω να βοηθηθεις...
Του μιλαω.οποτε νιωθω την αναγκη του μιλαω και ελπιζω να με ακουει.κι ακομα πιο εντονα το νιωθω αυτο οταν πηγαινω στον ταφο του.πηγαινω εκει και του λεω οτι με απασχολει.κανω πως ειναι διπλα μου και μιλαμε.σκεφτομαι τι θα μου ελεγε στην καθε περιπτωση.
Κι οπως ειπε η θεοφανια..κανω πραγματα στη μνημη του. Πραγματα που πιστευω οτι θα τον ευχαριστουσαν. Γιατι αν υπαρχει μια πιθανοτητα στο εκατομμυριο να μας βλεπουν απο κει πανω,θελω να ειναι περηφανος για μενα και να ξερει οτι τον αγαπαω.

Nηπενθές, διαβάζοντας κάτι τέτοια ποστ όπως το δικό σου, αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει θάνατος..

Νηπενθες, σε ευχαριστω και σενα για τις συμβουλες σου. Απο τοτε που το επαθα αυτο πηγα μια φορα στο νεκροταφειο αλλα το μονο που εκανα ηταν να κλαιω και να του λεω γιατι εφυγες ρε παππουλη τοσο νωρις και διαφορα παρομοια. Θα δοκιμασω παντως και ελπιζω να με βοηθησει και αυτο. Ουτε εγω δυστυχως πηγα στην κηδεια του δικου μου παππου καθως ημουν μικρος και η μητερα μου ηθελε να τον θυμαμαι οπως ηταν ζωντανος και να μην εχω εικονες στο μυαλο μου με τον παππου μου πεθαμενο και ετσι δεν με πηρε μαζι της.Τωρα αν αυτο ηταν καλο εντελει δεν ξερω καθως τωρα εγω λυπαμαι πολυ που δεν ημουν εκει τοτε καθως και στο νοσοκομειο τις τελευταιες του ωρες πριν πεθανει. Και για το αλτσχαιμερ ποσο σε καταλαβαινω. Το εχω ζησει και εγω.Απιστευτα ψυχοφθορο. Λιγους μηνες μετα τον θανατο του παππου μου, η γιαγια μου(η γυναικα του) αρχισε να εμφανιζει τα πρωτα σημαδια της ασθενειας και σιγα σιγα αρχισε και αυτη να σβηνει μεχρι που 11 χρονια μετα το θανατο του παππου μου πεθανε και αυτη σε ηλικια 72 χρονων.Ατιμες αρρωστιες :(

Gypsy,ο θανατος των δικων μου ανθρωπων ειναι ο μεγαλυτερος μου φοβος(απο τους απειρους που εχω)

Dust,θεωρω οτι οι πιο ατιμες αρρωστιες ειναι ο καρκινος και το αλτσχαιμερ.ειναι υπουλες και δεν ειναι κατι που μπορεις να το προσεξεις και να το αποφυγεις.
Ελπιζω ειλικρινα καποια στιγμη να παψεις να πενθεις τις χαμενες στιγμες και να χαιρεσαι με την αναμνηση των στιγμων που ζησατε..ακομα κι ηταν λιγες..

Quote:

---

Originally Posted by Dust

Νηπενθες, σε ευχαριστω και σενα για τις συμβουλες σου. Απο τοτε που το επαθα αυτο πηγα μια φορα στο νεκροταφειο αλλα το μονο που εκανα ηταν να κλαιω και να του λεω γιατι εφυγες ρε παππουλη τοσο νωρις και διαφορα παρομοια. Θα δοκιμασω παντως και ελπιζω να με βοηθησει και αυτο. Ουτε εγω δυστυχως πηγα στην κηδεια του δικου μου παππου καθως ημουν μικρος και η μητερα μου ηθελε να τον θυμαμαι οπως ηταν ζωντανος και να μην εχω εικονες στο μυαλο μου με τον παππου μου πεθαμενο και ετσι δεν με πηρε μαζι της.Τωρα αν αυτο ηταν καλο εντελει δεν ξερω καθως τωρα εγω λυπαμαι πολυ που δεν ημουν εκει τοτε καθως και στο νοσοκομειο τις τελευταιες του ωρες πριν πεθανει. Και για το αλτσχαιμερ ποσο σε καταλαβαινω. Το εχω ζησει και εγω.Απιστευτα ψυχοφθορο. Λιγους μηνες μετα τον θανατο του παππου μου, η γιαγια μου(η γυναικα του) αρχισε να εμφανιζει τα πρωτα σημαδια της ασθενειας και σιγα σιγα αρχισε και αυτη να σβηνει μεχρι που 11 χρονια μετα το θανατο του παππου μου πεθανε και αυτη σε ηλικια 72 χρονων.Ατιμες αρρωστιες :(

---

Ούτε και εγώ είχα πάει στην κηδεία της γιαγιάς μου για τους ίδιους λόγους. Η μαμά μου μου είπε ότι είχαν βάλει πολλά λουλούδια επειδή της άρεζαν. Παρεπιπτόντως, αργότερα φύτρωσε στον τάφο της μια τριανταφυλλιά! Κάποιοι λένε, ότι ίσως είναι καλύτερα να πηγαίνουν τα παιδιά στις κηδείες γιατί πρέπει να εξοικειώνονται με τον θάνατο. Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο.

Ουτε εγω ξερω αν εχουν δικιο...δν ξερω πως θα αντεξω να δω πχ τη γιαγια μου η τη μαμα μου ετσι..και δεν θα ειμαι κ παιδι.δεν νομιζω οτι ειμαι πλεον παιδι,αν και θα θελα.
Απο τη μια,ισως πραγματικα θα επρεπε να εξοικειωνονται με τον θανατο...
Απο την αλλη..ειναι παιδια!

Εξάρταται από τον κάθε άνθρωπο το πως θα το δεχτεί πιστεύω και όχι τόσο από την ηλικία.

Αφου εχει περασει αρκετος καιρος μπορω να πω οτι πλεον ειμαι ψυχολογικα αρκετα καλυτερα αλλα ρε παιδια ακομα υπαρχουν αρκετες στιγμες μεσα στη μερα που τον σκεφτομαι αυτον τον ανθρωπο και στεναχωριεμαι.Σκέφτομαι ποσα ηθελα να ζησω μαζι του και δεν εζησα, που δεν ημουνα στο πλαι του οσο ηταν στο νοσοκομειο και με πιάνει μια στεναχώρια. Γιατι να συμβαινουν αυτα τα πραγματα στους αγαπημενους μας ανθρωπους;
Και κατι αλλο. Παρολο που τωρα ειμαι καλυτερα ψυχολογικα, τον ονειρευομαι συνεχεια.Οσο ημουνα χαλια μονο 2 φορες τον ειδα στον υπνο μου.Αντιθετα τωρα μεσα σε ενα μηνα τον εχω ονειρευτει 6 φορες. Υποθετω οτι ειναι το υποσυνειδητο μου που θελει με καποιο τροπο να καλυψει την απωλεια γιατι σε αυτα τα ονειρα κανω πραγματα που θα ηθελα να κανω με τον παππου μου αν ζουσε.Μαλιστα στα περισσοτερα απο αυτα στο τελος τον αγκαλιαζα και του ελεγα "Παππουλη σε αγαπαω παρα πολυ"(κάτι που δεν είχα την ευκαιρία να κάνω όσο ήταν στη ζωή και τωρα με τρωει το μαραζι). Θυμαμαι πολυ χαρακτηριστικα με πλημμυριζε ενα αισθημα απιστευτης χαρας για οσο κρατουσαν αυτα τα ονειρα...Μεχρι να ξυπνησω βεβαια και να επανελθω στην πραγματικοτητα...

να εισαι καλα να τον θυμασαι..δυστυχως ετσι ειναι η ζωη,ολα εχουν αρχη και τελος και εμεις οι ανθρωποι καποια στιγμη τελειωνουμε.

Dust δίστασα να ανοίξω και να διαβάσω το θέμα σου όταν είδα το τίτλο γιατί πίστεψα θα ταυτιστώ και ισχύει..Δεν έχω πενθήσει για τον αγαπημένο μου παππού όπως περίμενα εξαιτίας της σχέσης μας, πιθανολογώ οτι θα μου βγει σε ανύποπτη στιγμή όπως και σε σένα..Άστο να βγει όπως και να χει είναι το καλύτερο και σε μένα τουλάχιστον μου ακούγεται φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι..

Επειδη εχω χασει και εγω την γιαγια μου και σε νιω8ω ειπα να απαντησω (προτιμω να απανταω με την καρδια εκει που τον νιω8ω τον αλλον)
Πρεπει να εισαι πολυ χαρουμενη που οσο ζησατε μαζι, ζησατε υπεροχες στιγμες και τον εκανες περηφανο και χαρουμενο..αυτο εχει σημασια..τωρα ειναι διπλα σου και σε προσεχει η μπορει και να μην σε προσεχει αν βουτιξουμε λιγη λογικη αλλα το μονο σιγουρο ειναι οτι ειναι εκει και αυτο να το ξερεις..το οτι πε8ανε δεν σημαινει σε καμοια περιπτωση οτι δεν 8α τον ξαναδεις..
Σιγουρα σου λειπει, και εμενα μου λειπει η γιαγια μου..οταν σου λειπει λοιπον κλεισε τα ματια σου και 8υμισου την αισ8ηση που ειχες στην αγκαλια του..εγω αυτο κανω..αυτη η αισ8ηση με κανει να ξεχναω τα παντα..και καμοια φορα αυτο και μονο ειναι αρκετο..

Σας ευχαριστω και τους τρεις για τα λογια σας.
Curie και Fabulous είναι παρήγορο το οτι υπάρχουν ανθρωποι σαν εσας που με καταλαβαινουν. Με βοηθαει λιγο αυτό.Απλα δεν ειναι μονο το οτι του ειχα αδυναμια αλλα και το οτι ειχα τοσα πραγματα να ζησω μαζι του και δεν τα εζησα, οπως και οτι οτι μοιαζαμε πολυ σαν ανθρωποι που τωρα αν ζουσε θα ημασταν πολυ δεμενοι(κατι το οποιο μου εχουν αναφερει και οι γονεις μου αρκετες φορες). Θα ειχαμε μια πολυ ιδιαιτερη σχεση παππου με εγγονο και για αυτο στεναχωριεμαι.Που στερηθηκα εναν τετοιον ανθρωπο απο τη ζωη μου, που τον εχασα τοσο νωρις. Δεν τον ευχαριστηθηκα καθολου μα καθολου. Και βλεπω αλλους που εχουν ακομη τους παππουδες τους και ζηλευω πολυ(οχι με την κακη εννοια) και λεω γιατι να μην τον εχω και γω στη ζωη μου; Για τα απλα καθημερινα πραγματα, απο το να περασω απο το σπιτι του μια βολτα να δω τι κανει και να καθισουμε στο μπαλκονι να τα πουμε, μεχρι τις βολτες για περπατημα στην παραλια και τις σοφες συμβουλες του(προσωπικα θεωρω οτι οι συμβουλες των παππουδων μας εχουν μια ιδιαιτερη αξια). Χθες το βραδυ τον ονειρευτηκα παλι... Ποσο χαιρομαι οταν συμβαινει αυτο καθως αυτος ειναι ο μονος τροπος πλεον με τον οποιο μπορουμε να συναντιομαστε...
Fabulous τα λογια σου μου εδωσαν λιγο κουραγιο και ιδιαιτερα η τελευταια σου προταση συμβουλη η οποια μου φαινεται πολυ ομορφη.
Α και κατι αλλο, μου αλλαξες φυλο!Δεν ειμαι "η" αλλα "ο".Χαχαχα!

χαχαχα εδω πια δεν εχουμε φυλο :P

Ο λοιπον ! Ειναι υπεροχα αυτα που λες..ειλικρινα..αυτα τα συναισ8ηματα μπορεις να τα εναπω8εσεις σε καποιον αλλον αγαπημενο σου αφου δεν τα εκανες με τον παππου σου..
εισαι πολυ τυχερος που τον ονειρευεσαι..εγω σπανια πλεον την γιαγια μου. Αν και ξερω οτι οταν συμβαινει, ξυπναω υπεροχα αν και με δακρυα..εγω δεν πιστευω οτι υπαρχει τελος..σε αυτα που αξιζουν, δεν υπαρχει τελος. Εκει ειναι και που ξες..στο πολυ μακρινο μελλον μπορει να τα κανετε ολα αυτα. Αλλωστε ο παραδεισος του κα8ενος ειναι διαφορετικος..

Καποια απο αυτα προλαβα και τα εκανα(π.χ. πηγαιναμε συχνα για περπατημα), άλλα οχι. Βεβαια το να τα κανεις με αλλους αγαπημενους σου εχει ενα καποιο αποτελεσμα αλλα...
Ειχε να με διδαξει τοσα πολλα ακομα και γω με τη σειρα μου να του διδαξω οτι μπορω...Ειχε προσπαθησει να μαθει οδηγηση σε μεγαλη ηλικια και δεν τα ειχε καταφερει και σκεφτομαι πως αν ζουσε θα πηγαιναμε μαζι για να του κανω μαθηματα να τον βοηθησω. Ακομα θα ηθελε σιγουρα να μαθει να χειριζεται ηλεκτρονικο υπολογιστη και σκεφτομαι και ξερω οτι εγω θα ημουνα αυτος που θα τον μαθαινε...Το αν τελικα θα το επαιρνε το διπλωμα ή θα μάθαινε να χειριζεται τον υπολογιστη(που αυτο σιγουρα θα το μαθαινε)λιγη σημασια θα είχε. Σημασια θα ειχαν οι στιγμες που θα ζουσαμε μαζι, αυτες οι απλες καθημερινες στιγμες. Οτι θα του εδινα και εγω κατι ως ανταποδοση σε αυτα που μου εδωσε αυτος.
Και ποναω...Γιατι δεν ημουν στο νοσοκομειο τον τελευταιο καιρο πριν πεθανει, δεν ημουνα στο πλευρο του να του δινω κουραγιο...Να του κραταω το χερι και να τον παρηγορω...Οχι επειδη δεν ηθελα αλλα επειδη ημουν μικρος...Δεν μπορουσα να ημουν λιγα χρονια μεγαλυτερος...
Μακαρι να εχεις δικιο παντως για το οτι δεν υπαρχει τελος...Εγω αν και ειμαι της λογικης και δεν τεινω να πιστευω κατι τετοιο δεν φανταζεσαι ποσο πολυ ευχομαι να εχεις δικιο...Μακαρι...
Παντως αν αισθανεσαι οτι εχεις την αναγκη να δεις την γιαγια σου, να την ονειρευτεις το βραδυ μολις πεφτεις για υπνο, εκει που προσπαθεις να κοιμηθεις δοκιμασε να σκεφτεσαι τη γιαγια σου και τις ευχαριστες στιγμες που περασατε μαζι και που ξερεις μπορει και να γινει...