Ο ΘΕΙΟΥΛΗΣ ΜΟΥ...

γεια σας..ως νεο μελος της παρεας σας να σας πω εξ αρχης συγχαρητηρια για αυτην την αλυσιδα συμπαραστασης που εχετε δημιουργησει....πολλες φορες εχεις την αναγκη να γραψεις κατι το οποιο δεν μπορεις να εκφρασεις προφορικα..ισως γιατι αισθανεσαι οτι δεν σε καταλαβαινει κανεις...η δεν εχεις την ικανοτητα να εξωτερικευεις τα συναισθηματα σου...και ειναι νιωθεις την αναγκη να το βγαλεις απο μεσα σου με καποιον τροπο,οχι τοσο για να σου πουν τι να κανεις αλλα για να μην βασανιζεσαι..και οταν το μοιραζεσαι με ανθρωπους που ξερουν πως νιωθεις....ισως ειναι καπως καλυτερα..αν υπηρχαν εικονες για να εκφρασω τον πονο...θα ζωγραφιζα ενα τοσο θλιμενο τοπιο....με γκριζα μωβ χρωματα και βροχη σε καταμαυρους ουρανους...γιατι???η ζωη γινεται τοσο αδικη μαζι μας πολλες φορες...σου παιρνει ο,τι αγαπας πριν να προλαβεις καν να το χορτασεις..να το βαρεθεις...ολα γινονται για καποιον σκοπο...μα ο σκοπος παιζει επικυνδινα παιχνιδια και αναζητα θυσιες ανευ προηγουμενου...
ηταν εκεινος που ζωγραφισε ολα τα παιδικα μου χρονια και τα εκανε χαρουμενα και αξεχαστα..ο ανθρωπος που παντα εδινε σε ολους χωρις κανενα ανταλαγμα...χωρις δευτερη σκεψη...δεν ηταν εξ αιματος δικος μου θειος,αλλα ο αντρας της θειας μου...και με ειχε καλυτερα απο κορη του..δεν ειχε κορη,μονο δυο γιους,τα ξαδερφια μου που εχω σαν αδερφια..και ημουν η κορη που δεν ειχε ποτε..εχω αλλα δυο αδερφια μα εγω ημουν η μεγαλη του αδυναμια..ειχε κ εκεινος αδυναμιες..καθε καλοκαιρι με αφηναν οι γονεις μου να πηγαινω μαζι τους{με την θεια κ τον θειο}στο εξοχικο τους και περναγαμε τρεις μηνες μαζι..με επαιρναν παντα ωσπου μεγαλωσα και απεκτησα υποχρεωσεις δικες μου..ομως δεν επαψα να τους επισκεπτομαι να τους αγαπω..να θυμαμαι...τα καλοκαιρια και ολες τις πλακες που μου εκαναν...χριστουγενα πασχα εκεινος εδινε χρηματα στην θεια μου παντα για ο,τι μου ελειπε..να ψωνισεις του κοριτσιου...ετσι της ελεγε..και τι ειχε τραβηξει..γελαω και κλαιω...καθοτανε να του κανω πεντικιουρ οταν ημουν μικρη και τον ξεπετσιαζα...για να μην στεναχωρηθω δεν μου ελεγε ασε με..και αλλα τετοια..ποσα ταξιδια πηγα μαζι τους...
ποσα εχω να θυμαμαι ρε παιδια..η αγαπη του,η καλοσυνη του..οι συμβουλες του...και ηταν τοσο διανοουμενος ανθρωπος...μονο που σε κοιτουσε διαβαζε την σκεψη σου..και ολα αρχισαν πριν περιπου πεντε χρονια...αρχισε να ποναει το χερι του..κ ενας βηχας..τι παραξενος βηχας..ηταν καρκινος στον πνευμονα και του λεγαμε ψεμματα οτι ηταν καλοηθης και οτι θα περνουσε με τον καιρο..εκεινος ειχε καταλαβει τα παντα και μπηκε στο παραμυθακι μας ετσι αθορυβα και διακριτικα οπως παντα και ακομα επαιξε μαζι μας γιατι του αρεσε λιγο αυτο το ψεμμα...τρια χρονια ελιωσε στην κυριολεξια σε ενα κρεβατι..με πολους πονους και η συμπαρασταση υπηρξε τοσο λιγη μπροστα σε ολο αυτο...οι γιατροι μας ελεγαν οτι μπορει να βρισει,να σπασει πραγματα και γενικα ο χαρακτηρας του να αλλαξει και να λεει διαφορα απο τους πονους και τα φαρμακα και να μην τον παρεξηγησουμε..εκεινος το μονο που διακριτικα παντα ελεγε ηταν...ποναω...παναγιτσα μου παρε μου τον πονο...ο,ποτε με εβλεπε ελαμπε απο χαρα..εγω το επαιζα ελα μην μας δουλευεις,δεν εχεις τιποτα...ολα καλα..του ελεγα ανεκδοτα...θυμαμαι γελουσε μεσα στους πονους του...
ξεραμε οτι αν παθει λιμωξη θα πεθανει...ετσι κι εγινε...με πηρε τηλεφωνο να παω να τον δω...του λεω την τριτη κ λεει καλα μεχρι την τριτη...τοτε του λεω ερχομαι..και πηγα επι τιπου...ηξερα πως ηταν η τελευταια φορα..κατι μου το λεγε...τον αγκαλιασα...κρατηθηκα να μην κλαψω...
δυο μερες μετα εσβησε...πεθανε...εφυγε..γλιτ ωσε απ'τους πονους του..5 δεκεμβριου περισι...δεν θα ξεχασω ποτε εκεινη την ημερα..πηγα στο σπιτι...δεν ηταν ποια ζωντανος...η κοπελα του γιου του με εβαλε στο δωματιο που τον ειχαν..νεκρο...οπως της ζητησα...εκει τον αγκαλιασα εκλαψα πολυ και του τα ειπα ολα...ευχαριστω...σ'αγαπω..συ� �νωμη που σου παιζαμε αυτο το παιχνιδι..ολα οσα δεν μπορουσα τοσο καιρο να του πω..του ειπα...του ειπα...και υστερα εφυγα απο το δωματιο με την ελπιδα οτι με ειχε ακουσει...
τωρα ενα χρονο μετα ποναω τοσο πολυ....γιατι να φυγει ετσι ενας τετοιος ανθρωπος?γιατι να μην τον ξαναδω οσο ζω..μου λειπει τοσο μα τοσο πολυ...ειναι ΑΔΙΚΟ ρε παιδια....ποναει παρα πολυ...ηταν σαν δευτερος πατερας μου...εγω ειχα κανει πολιτικο γαμο και εκεινος με ρωτουσε ενω παιθενε τι δωρο θελω....το καταλαβαινετε?αφησε στην θεια μ ενα ποσο και μου πηρε ενα σαλονι και μια τραπεζαρια..εφοσον εκεινος πεθανε..και παθαμενος μου εκανε δωρο...τι να πω για εκεινον τον ανθρωπο?χασαμε μεγαλο αστερι..παντα θα τον θυμαμαι και θα ποναω...
ποσο πολυ θα ποναω...εναν κομπο στο λαιμο που φτανει μεχρι την καρδια κι αισθανομαι ενα κενο ανευ προηγουμενου..

συγνωμη που σου παιζαμε αυτο το παιχνιδι..ολα οσα δεν μπορουσα τοσο καιρο να του πω..του ειπα...του ειπα...και υστερα εφυγα απο το δωματιο με την ελπιδα οτι με ειχε ακουσει...τωρα ενα χρονο μετα ποναω τοσο πολυ....γιατι να φυγει ετσι ενας τετοιος ανθρωπος?γιατι να μην τον ξαναδω οσο ζω..μου λειπει τοσο μα τοσο πολυ...ειναι ΑΔΙΚΟ ρε παιδια....ποναει παρα πολυ...ηταν σαν δευτερος πατερας μου...εγω ειχα κανει πολιτικο γαμο και εκεινος με ρωτουσε ενω παιθενε τι δωρο θελω....το καταλαβαινετε?αφησε στην θεια μ ενα ποσο και μου πηρε ενα σαλονι και μια τραπεζαρια..εφοσον εκεινος πεθανε..και παθαμενος μου εκανε δωρο...τι να πω για εκεινον τον ανθρωπο?χασαμε μεγαλο αστερι..παντα θα τον θυμαμαι και θα ποναω...

ποσο πολυ θα ποναω...εναν κομπο στο λαιμο που φτανει μεχρι την καρδια κι αισθανομαι ενα κενο ανευ προηγουμενου..

Quote:

---

Originally Posted by xrusaki

γεια σας..ως νεο μελος της παρεας σας να σας πω εξ αρχης συγχαρητηρια για αυτην την αλυσιδα συμπαραστασης που εχετε δημιουργησει....πολλες φορες εχεις την αναγκη να γραψεις κατι το οποιο δεν μπορεις να εκφρασεις προφορικα..ισως γιατι αισθανεσαι οτι δεν σε καταλαβαινει κανεις...η δεν εχεις την ικανοτητα να εξωτερικευεις τα συναισθηματα σου...και ειναι νιωθεις την αναγκη να το βγαλεις απο μεσα σου με καποιον τροπο,οχι τοσο για να σου πουν τι να κανεις αλλα για να μην βασανιζεσαι..και οταν το μοιραζεσαι με ανθρωπους που ξερουν πως νιωθεις....ισως ειναι καπως καλυτερα..αν υπηρχαν εικονες για να εκφρασω τον πονο...θα ζωγραφιζα ενα τοσο θλιμενο τοπιο....με γκριζα μωβ χρωματα και βροχη σε καταμαυρους ουρανους...γιατι???η ζωη γινεται τοσο αδικη μαζι μας πολλες φορες...σου παιρνει ο,τι αγαπας πριν να προλαβεις καν να το χορτασεις..να το βαρεθεις...ολα γινονται για καποιον σκοπο...μα ο σκοπος παιζει επικυνδινα παιχνιδια και αναζητα θυσιες ανευ προηγουμενου...

ηταν εκεινος που ζωγραφισε ολα τα παιδικα μου χρονια και τα εκανε χαρουμενα και αξεχαστα..ο ανθρωπος που παντα εδινε σε ολους χωρις κανενα ανταλαγμα...χωρις δευτερη σκεψη...δεν ηταν εξ αιματος δικος μου θειος,αλλα ο αντρας της θειας μου...και με ειχε καλυτερα απο κορη του..δεν ειχε κορη,μονο δυο γιους,τα ξαδερφια μου που εχω σαν αδερφια..και ημουν η κορη που δεν ειχε ποτε..εχω αλλα δυο αδερφια μα εγω ημουν η μεγαλη του αδυναμια..ειχε κ εκεινος αδυναμιες..καθε καλοκαιρι με αφηναν οι γονεις μου να πηγαινω μαζι τους{με την θεια κ τον θειο}στο εξοχικο τους και περναγαμε τρεις μηνες μαζι..με επαιρναν παντα ωσπου μεγαλωσα και απεκτησα υποχρεωσεις δικες μου..ομως δεν επαψα να τους επισκεπτομαι να τους αγαπω..να θυμαμαι...τα καλοκαιρια και ολες τις πλακες που μου εκαναν...χριστουγενα πασχα εκεινος εδινε χρηματα στην θεια μου παντα για ο,τι μου ελειπε..να ψωνισεις του κοριτσιου...ετσι της ελεγε..και τι ειχε τραβηξει..γελαω και κλαιω...καθοτανε να του κανω πεντικιουρ οταν ημουν μικρη και τον ξεπετσιαζα...για να μην στεναχωρηθω δεν μου ελεγε ασε με..και αλλα τετοια..ποσα ταξιδια πηγα μαζι τους...ποσα εχω να θυμαμαι ρε παιδια..η αγαπη του,η καλοσυνη του..οι συμβουλες του...και ηταν τοσο διανοουμενος ανθρωπος...

μονο που σε κοιτουσε διαβαζε την σκεψη σου..και ολα αρχισαν πριν περιπου πεντε χρονια...αρχισε να ποναει το χερι του..κ ενας βηχας..τι παραξενος βηχας..ηταν καρκινος στον πνευμονα και του λεγαμε ψεμματα οτι ηταν καλοηθης και οτι θα περνουσε με τον καιρο..εκεινος ειχε καταλαβει τα παντα και μπηκε στο παραμυθακι μας ετσι αθορυβα και διακριτικα οπως παντα και ακομα επαιξε μαζι μας γιατι του αρεσε λιγο αυτο το ψεμμα...τρια χρονια ελιωσε στην κυριολεξια σε ενα κρεβατι..με πολους πονους και η συμπαρασταση υπηρξε τοσο λιγη μπροστα σε ολο αυτο...οι γιατροι μας ελεγαν οτι μπορει να βρισει,να σπασει πραγματα και γενικα ο χαρακτηρας του να αλλαξει και να λεει διαφορα απο τους πονους και τα φαρμακα και να μην τον παρεξηγησουμε..εκεινος το μονο που διακριτικα παντα ελεγε ηταν...ποναω...παναγιτσα μου παρε μου τον πονο...ο,ποτε με εβλεπε ελαμπε απο χαρα..εγω το επαιζα ελα μην μας δουλευεις,δεν εχεις τιποτα...ολα καλα..του ελεγα ανεκδοτα...θυμαμαι γελουσε μεσα στους πονους του...ξεραμε οτι αν παθει λιμωξη θα πεθανει...ετσι κι εγινε...με πηρε τηλεφωνο να παω να τον δω...του λεω την τριτη κ λεει καλα μεχρι την τριτη...τοτε του λεω ερχομαι..και πηγα επι τιπου...ηξερα πως ηταν η τελευταια φορα..κατι μου το λεγε...τον αγκαλιασα...κρατηθηκα να μην κλαψω...δυο μερες μετα εσβησε...πεθανε...εφυγε..γλιτ ωσε απ'τους πονους του..

5 δεκεμβριου περισι...δεν θα ξεχασω ποτε εκεινη την ημερα..πηγα στο σπιτι...δεν ηταν ποια ζωντανος...η κοπελα του γιου του με εβαλε στο δωματιο που τον ειχαν..νεκρο...οπως της ζητησα...εκει τον αγκαλιασα εκλαψα πολυ και του τα ειπα ολα...ευχαριστω...σ'αγαπω..

συγνωμη που σου παιζαμε αυτο το παιχνιδι..ολα οσα δεν μπορουσα τοσο καιρο να του πω..του ειπα...του ειπα...και υστερα εφυγα απο το δωματιο με την ελπιδα οτι με ειχε ακουσει...τωρα ενα χρονο μετα ποναω τοσο πολυ....γιατι να φυγει ετσι ενας τετοιος ανθρωπος?γιατι να μην τον ξαναδω οσο ζω..μου λειπει τοσο μα τοσο πολυ...ειναι ΑΔΙΚΟ ρε παιδια....ποναει παρα πολυ...ηταν σαν δευτερος πατερας μου...εγω ειχα κανει πολιτικο γαμο και εκεινος με ρωτουσε ενω παιθενε τι δωρο θελω....το καταλαβαινετε?αφησε στην θεια μ ενα ποσο και μου πηρε ενα σαλονι και μια τραπεζαρια..εφοσον εκεινος πεθανε..και παθαμενος μου εκανε δωρο...τι να πω για εκεινον τον ανθρωπο?χασαμε μεγαλο αστερι..παντα θα τον θυμαμαι και θα ποναω...

ποσο πολυ θα ποναω...εναν κομπο στο λαιμο που φτανει μεχρι την καρδια κι αισθανομαι ενα κενο ανευ προηγουμενου..

---

Καλως ορισες! Σου εφτιαξα λιγο το κειμενο για να διαβαζεται καλυτερα! Καλη μερα να εχεις!

τι καλα που εκανες!δεν μπορουσα να το δημοσιευσω ολοκληρο??σ΄ευχαριστω πολυ

ποσο ποναω σημερα..που σε ειδα στον υπνο μου
ποσο ποναω καθε φορα που σε θυμαμαι να λιωνεις σ'εκεινο το κρεβατι
ποσο θα ποναω παντα
ησουν αυτος που ζωγραφισε τα παιδικα μου χρονια
εκεινος που με αγαπησε σαν πατερας μου και με προστατευε....
ησουν αυτος ο ανθρωπος που μου εμαθε
να σκεφτομαι γρηγορα και να μιλω αργα
θειουλη μου παντα θα σ'αγαπω!:(:(:(

θεω να σε αγκαλιασω ξανα...
μονο οποιος εχει χασει δικο του ανθρωπο μπορει να καταλαβει τι νιωθω

Ναι γλυκιά μου να τον αγαπάς και να θυμάσαι μόνο τα καλά, ο Θεός να σου δίνει δύναμη

το θεμα ειναι εμυ οτι τα μονα ατομα οπου θα μπορουσα να το μοιραστω και να με καταλαβουν απολυτα ηταν η οικογενεια του και οπως ειπα δεν υπαρχει τιποτα κακο για να θυμαται κανενας μας,τα παιδια του και η θεια μου ηταν ολοι τους συντετριμενοι και δεν θα βοηθουσε αν τους ελεγα κι εγω πω-πω,τι μας βρηκε και δεν αντεχω
εγω επρεπε εμυ να ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΩ στην οικογενεια του,που ενιωθα δικη μου οικογενεια!
δεν μπορω να ξεχασω πολλα πραγματα.πρωτον οτι την ημερα που εμαθα οτι επαθε λοιμωξη ολη την νυχτα δεν κοιμηθηκα γιατι ξεραμε οτι αν παθενε λιμωξη θα πεθαινε
επισης απαγορευονταν να ειμαι εκει μετα απο αυτο εμπαινε στο δωματιο του μονο η θεια μου με μασκα
μετα απο το ξενυχτι και το αγχος με πηρε ο υπνος καπου το απογευμα της επομενης ημερας,ξυπναω αποτομα ακουγοντας την μανα μου
-(οπου χρειαστηκε να μας φιλοξενησει η μανα μου για 3 μηνες με τον αντρα μου και το μωρο μας)-
να μου λεει:ξυπνα!πεθανε ο θειος σου!
εκεινη την στιγμη προσπαθουσα να καταλαβω αν το ειχα δει στον υπνο μου σαν εφιαλτη!!
αφου συνειδητοποιω την φαση επαθα κατι,δεν ξερω πως λεγεται σαν να εφραξε ο λαιμος μου και δεν ειχα οξυγονο
συνερχομαι και παμε στο σπιτι
-(μας πηγε ο αντρας μου ο οποιος επρεπε να φυγει γιατι την επομενη δουλευε)-
με ενα μωρο στην αγκαλια που δεν μπορουσα να το αφησω πουθενα γιατι το θηλαζα ακομα(θηλασα εναμιση χρονο βλεπεις)και δεν ειχε μαθει το ξενο γαλα,ουτε να το βλεπει δεν ηθελε
η μανα μου το πηρε μονο για λιγες στιγμες γιατι εκλαιγε και ηθελε εμενα
και επρεπε εμυ εγω μεσα στο κλαμα και στον πονο μου ΝΑ ΘΗΛΑΖΩ!!!!!και να ακουω ψευτο-ουρλιαχτα και μαλακιες απο ατομα που εξαφανηστηκαν δυο μερες μετα οπως και πριν απο τον θανατο του
φυσικα και εμεινα στο σπιτι τους με το μωρο,σιγα μην εφευγα και δεν θα ξεχασω ποτε οτι την επομενη ημερα εμυ ΕΓΩ παλι επρεπε να καθισω στο σπιτι για να φυλαω τον αρρωστο παπου να μην παθει το αναπνευστικο του απο την στεναχωρια και δεν με πηραν μαζι τους γιατι δεν επρεπε λεει να παω με το μωρο σε κηδεια!
πραγμα που παραδεχτηκε η θεια μου οτι ηταν δικαιολογια για να μην καταρευσω
και εμυ δεν πηγα ουτε στην κηδεια του εμυ!!!!
καθισα λοιπον στο σπιτι και τους περιμενα κι ενα σπιτι....μου@ι ειχε γινει απο τα κονιακ,τα παξιμαδια την χθεσινη ημερα κτλ-κτλ,το οποιο φιλοτιμηθηκα να μαζεψω γιατι σκεφτομουν την θεια μου μεσα στον πονο της να εχει και ολα αυτα!
το εκανα λαμπικο και εγω μαζευα εμυ ενω κηδευονταν ο δευτερος πατερας μου εμυ μου,ξεσκατιζοντας-νταντευοντας το μωρο μου,που κοπηκε και το γαλα απο την αφαγια και την στεναχωρια-(το οποιο επανηλθε μερες μετα απο προσπαθεια)-και τραβηξα την γκρινια του αιωνα,ενω ωστοσο κοιτουσα να φαει και ο παπους!
εγω ημουν ενα ρακος που στεκομουν με το ζορι στα ποδια μου,να κλαιω απο τα νευρα και την στεναχωρια μου,να εχω το μωρο και τον παπου και επρεπε να συμπαρασταθω στους αλλους και δεν με αφησαν παω στην κηδεια του!αυτο δεν θα μου το συγχωρησω ποτε!

εκεινος παντα με επαιρνε μαζι τους καθως οταν ημουν μικρη στο σπιτι μου η κατασταση που επικρατουσε ηταν παντα πανικος
μαζι τους ημουν ευτιχισμενη και εβρισκα το πρωτυπο του πατερα σε εκεινον
την ηρεμια!
κι επειδη περνουσαμε και παντα δυσκολα οτι μου ελειπε εκεινος το καλυπτε
και στην πρωτη μου δουλεια οταν ενιωσα εκμεταλευση εκεινος ηρθε και καθαρισε και με πηραν μαζι τους για διακοπες
και ο,που και αν κοιταξω την ευτυχια μου στο παρελθον ηταν ολα τα καλα μεσα απο αυτον το ανθρωπο
η αγαπη του,οι συμβουλες του,η καλοσυνη του!ολα!
εγω ειχα κανει πολιτικο κι εκεινος ηθελε πολυ να κανω θρησκευτικο γαμο,αλλα νυφη δεν προλαβε να με δει καθως ειχε πεθανει και αφησε χρηματα για το ΔΩΡΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΓΑΜΟ!
δεν προλαβε ουτε να με δει νυφη κι ενω δεν ηθελα να κανω τον θρησκευτικο τελικα λογο πενθους,οι δικοι του μου ελεγαν να το κανω γιατι θα ηθελε εκεινος και γιατι το μωρο ειχε φτασει εναμιση χρονων αβαφτιστο και θα εκανα τα δυο μυστηρια μαζι,γαμο και βαφτιση
τελικα δεν με ειδε νυφουλα,φυσικα και ΔΕΝ εκανα γλεντι αλλα για εμενα ηταν κατι να γινει,να τελειωνει ενα πραγμα
ο αντρας μου δεν καταλαβαινει ποσο πολυ με εχει πονεσει καθως δεν ειχε ποτε τετοιες σχεσεις ουτε με τους ιδιους του τους γονεις
οποτε του λεω κατι,σαν να αλλαζει θεμα η λεει θα περασει κτλ-κτλ
εμυ σ'ευχαριστω πολυ που μου απαντησες και σορυ για το..πλακωμα καθως δεν σας εχω συνηθισει σε λυπητερα ποστ
αλλα οπως και να εχει ηθελα ολα αυτα να τα βγαλω απο μεσα μου

Δεν είμαι ψυχολόγος κ ξέρεις ότι με βοηθήσατε κ με βοηθάτε σε σοβαρά προβλήματα,όμως από αυτά που μου είπε η ψυχιατρόσ μου για το σοκ που ύπέστη όταν πέθανε η μητέρα μου θα σου πω ότι όλη είχαν άγνοια κ χειρήστικαν λάθος την κατάσταση με αποτέλεσμα μάλλον με την ψυχοθεραπεία μαζί της να ξεπέρασα κάποια πράγματα. Το τελευταίο απόγευμα που πήγα στη κλινική που νοσειλευόταν μετά την δουλειά μου το 2005 ήρθε ο άντρας μου κ μετά ο αδερφός μου, είχε λοίμωξη 3 μέρες με 41 πυρετό κ είχα καταλάβει ότι θα πέθαινε,με όση δύναμη είχε μέσα από τα δόντια της είπε 2-3 φορές "θα πεθάνω",ζήτησα να μείνω μαζί της να της κρατάω το χέρι κ να βάζω στα χείλη της νερό,δεν με άφησαν με τράβηξε κ ο άντρας μου κ ο αδερφός μου να φύγουμε.3 παρά τη νύχτα πέθανε κ μας πήραν τηλέφωνο,πέθανα,τύψεις γιατί δεν είχα μείνει πως το έκανα εγώ αυτό που τη ΛΑΤΡΕΥΑ.Ναι είπε η ψυχιατρός μου έκαναν λάθος έπρεπε να σε αφήσουν να τα ζήσεις όλα όπως σε ήρθες μαζί της στη ζωή,ένιωθα κενή, χαζογέλαγα μετά από 4 ημέρες κ οι κοντινοί έλεγαν τι να γίνει έτσι είναι η ζωή. Έκαναν λάθος έπρεπε να με πάνε στο ψυχιάτρο ή να ρωτήσουν πριν πεθάνει τι έπρεπε να κάνουν διότι έδωσαν ακόμη μεγαλύτερη ώθηση στη διπολική κ όπως μου είπε κάποιοι πρέπει να τα ζουν όλα , κάποιοι όχι,αυτοί που ήρθαν στη κηδεία εξαφανίστηκαν ,ακόμη κ η αδερφή της δεν με έπαιρνε τηλέφωνο αφού εγώ είχα οικογένεια η ζωή λέει συνεχίζεται, πόσο λάθος ήταν,σίγουρα αδερφός κ άντρας προσπάθησαν να με προστατέψουν δε ρώτησαν όμως ειδικό,τώρα στην εκταφή της ρώτησα την ψυχίατρο κ μου είπε ναι αν το θες πραγματικά να το ζήσεις κ κλάψε, μέσα στο μυαλό μου νόμιζα για πολύ καιρό ότι είχα σπιτάκι στο νεκροταφείο. Λυπάμαι που νιώθεις έτσι να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι κ σε καταλαβαίνω δε θα σου πω υπομονή κ κουράγιο,απλά ρώτα ειδικό-ψυχιάτρο να σε βοηθήσει σωστά,εγώ μόνο τη σκέψη μου κ την αγάπη μου σου δίνω

emy μου σε γενικα πλαισια ειμαι χαρουμενος ανθρωπος..
στην ζωη μου εχω περασει απο πολλες δοκιμασιες τις οποιες ισως γραψω καμια φορα αν μου υποσχεθουν ολα τα μελη οτι θα μου στειλουν πρωτα ενα χαρτι που να αποδυκνιει οτι δεν ειναι καρδιοπαθεις:rolleyes:
παρ'ολα αυτα εχω μαθει ομως τα προβληματα μου να τα λυνω μονη μου παντα και να κραταω τα θετικα μυνηματα της υποθεσης,δηλαδη τα λαμβανω ολα ως εμπειρια και σκεφτομαι τι το θετικο βγηκε μεσα απο οτιδηποτε μου εχει συμβει
σιγουρα δεν πασχω απο καταθλιψη,αλλα αυτο με τον θανατο του θειου μου με...αιφνιδιασε μπορω να πω και με συγκλονησε παρ'ολο που ημουν προετοιμασμενη και παρολο που δεν ηθελα να ζει ετσι,ειχα μεσα μου μια αδικαιολογητη ελπιδα και θεωρω οτι θα μου παρει περισσοτερο χρονο γιατι ηταν απο θεματα στην ζωη μου που ειναι μη ανατρεψιμα
τι νομιζες?την εχω κανει και σε εμενα την..ψυχαναλυση μου οπως την κανω παντα..
αυτο που λες,με βρηκε πολυ ευαλωτη μαζι με καποια γεγονοτα που ειχαν συμβει στην τοτε ζωη μου(απιστευτα ομως σε σημειο που νομισα οτι αν ερθει ο νιμπιρου θα πεσει ΜΟΝΟ επανω μου!λολ!)και ειχα να εξωτερικευσω τετοια ευαισθησια παρα πολλα χρονια καθως ημουν υπερβολικα ευαισθητη αλλα το εχω δουλεψει παρα πολυ μονη μου και εχω αλλαξει σε μεγαλο βαθμο
οπως και να 'χει με πονεσε πολυ..
διαβαζοντας ομως το δικο σου μυνημα μπηκα σε αλλες σκεψεις..(τι περασες ρε εμυ κι εσυ και δεν σου εφτανε αυτο ειχες και την συνεχεια)
σε σκεψεις οτι πρεπει να αποδεχτω(θα το δουλεψω μονη μου και αυτο)το θεμα του θανατου,πως ο,τι γεννιεται πεθαινει..
ρε εμυ μου..συγκινηθηκα ρε κοριτσακι μου,τι σου λεω κι εγω,εδω μιλαμε για την μητερα σου..
γενικα εμυ ειμαι καλα εως μια χαρα,αλλα πολλες φορες που τον θυμαμαι η τον βλεπω στον υπνο μου αναπαραστω τα παντα στο μυαλο μου ξανα και ξανα,με παιρνει λιγο απο κατω και σκεφτομαι οτι απο τα παιδικα μου χρονια εως την αρρωστεια του, ο,που θυμηθω χαρουμενες στιγμες ειναι μεσα κι εκεινος..
θεωρω οτι ειναι καπως φυσιολογικο να με ποναει ο θανατος του..
υστερα παλι με λυπη θυμαμαι να λεω:θεε μου παρτον απο την ζωη!!
η εικονα του με τα λιγα μαλλακια που προσπαθουσαν να ξαναβγουν καθως ειχαν πεσει απο τις χημειθεραπειες και τα...κοκαλακια του(αυτα ειχαν μεινει μονο σε αυτο το κρεβατι)σε συγκριση με μια φωτογραφια που ειχε διπλα στο κωμοδινο οταν ηταν καλα με εκανε να μην τον θελω να κανει αυτην την ζωη!δεν του αξιζε ρε γαμωτο για κανεναν λογο!
ξερω οτι με τον καιρο δεν θα ειναι το ιδιο,ξερω οτι θα μου μεινει η γλυκια του αναμνηση και ειμαι σιγουρη οτι το πως εγινε ολο αυτο και το γεγονος οτι δεν ξεσπασα και δεν εκφραστηκα τις στιγμες που ΕΠΡΕΠΕ ΚΙ ΕΝΙΩΘΑ οπως θα ηθελα,αυτο μου εχει κανει το κακο.γι'αυτο χρειαζεται περισσοτερος χρονος
εμυ μου..εισαι πολυ γλυκια!δεν ξερω αν θα συμφωνησεις αλλα τελικα οταν εχεις παιδια βοηθαει και καπως γιατι ασχολεισαι,ξεχνιεσαι περισσοτερο
θες δεν θες,σου γελαει..ξεφευγεις..
ισως να ηταν χειροτερα αν δεν ειχα τον μικρουλη

Είναι μεγάλη υπόθεση ο θάνατος κ μάλλον μας βρίσκει απροετοίμαστους τελικά, όπως κ η αρρώστια κ μάλιστα κάπου σε ένα θέμα ρωτάω ΓΙΑΤΙ-ΓΙΑΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΛΑΤΡΕΥΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ Κ ΑΦΗΝΕΙ ΤΕΡΑΤΑ κανείς δε δίνει μια ουσιαστική απάντηση,ότι δεν υπάρχει Θεός δε το πιστεύω,ίσως για να πονάμε γιατί ο πόνος είναι το αλάτι της ζωής δε ξέρω-κ εγώ θυμάμαι τα χεράκια της με χαιδευαν 2-3 μήνες πριν πεθάνει κλαίω αφόρητο είναι κ τώρα είδες φεύγει κ ο άντρας μου που ότι αγάπη δε του έδωσε η μάνα του που είναι σκληρή του την έδωσε η δικιά μου-ούτε στην εκταφή δεν ήρθε- κ εγώ τα κορίτσια μου,τι άλλο

http://www.youtube.com/watch?v=IaoSYxegjFo

Συλληπητηρια για το χαμο του θειου σου.. Ευχομαι να τον θυμασαι με τις καλυτερες αναμνησεις κ να θυμασαι οτι "χρονος παντων ιατρος"...:(

Δακρυσα πραγματικα απο την αγαπη που σου εδωσε κ του εδωσες κ συνεχιζει να ξεχειλίζει....σιγουρα ειναι αγγελος...σίγουρα

κοριτσια σας ευχαριστω...
ηλιανα πραγματι προκειται για πολυ αγαπη..ηταν κατι που δεν θα αναπληρωθει ποτε..κατι που παντα θα ποναει και δεν υπαρχει ουτε μια ημερα που να εχει περασει χωρις να τον θυμηθω...
ναι ειναι αγγελος...το πιστευω.