10 μηνες μετα και ειμαι ξανα στα συναισθηματα της πρωτης μερας

Χρονια πολλα και καλη χρονια σε ολους.
Χαθηκα τοσους μηνες, ετρεχα να τα βγαλω περα, μετακομισα, αλλαξα δουλεια, η καθε μερα ηταν τοσο εντονη που για καμποσο επαξα να σκεφτομαι και να νιωθω.
Πριν 20 μερες εκοψα το αντικαταθλιπτικο.
Νομιζα οτι ηταν πια καιρος να σταθω μονη μου στα ποδια μου και να μετρηθω με τα αισθηματα μου που ενιωθα οτι τα ειχα βαλει σε μια ταξη.
Δυστυχως εγω ..... νομιζα.... αλλα δεν ηταν ετσι.

Τα Χριστουγεννα ηταν πολυ δυσκολο περιοδος για να δοκιμασω τον πονο μου και να ερθω αντιμετωπη με την πραγματικοτητα.
Οικογενειακη γιορτη, ολοι στα σπιτια τους με τις οικογενειες τους.
Λαχταρουσα και εγω να σταματησω λιγες μερες τη δουλεια και να παω σπιτι μου να μεινω με το αγορακι μου.
Ομως βαζοντας το κλειδι στην πορτα ολα γυρισαν αναποδα.
Ο Μπουμπουρινος δεν ειναι πια εδω μαζι μου. Τι μου εχει απομεινει απο οικογενεια? το παιδακι μας που παλι αρχισε (ειχε σταματησει να με ρωταει) αντε μαμα ποτε πια θα γυρισει ο μπαμπας απο τον ουρανο!
Στολισα το δεντρο. 13 χρονια δεν το ειχα στολισει ποτε! Παντα γυρνουσα σπιτι και εβλεπα τον Τακουλη τυλιγμενο με τις γιρλαντες να χαμογελαει και να περηφανευεται για τον στολισμο του. Ο Τακης ΗΤΑΝ τα Χριστουγεννα απο μονος του!
Και μετα να σε ρωτουν τι θα κανεις τα Χριστουγεννα και που θα εισαι την Πρωτοχρονια!
Πουθενα δεν θα ειμαι
Μονη μου θα περιμενω να περασουν οι ρημαδες οι Γιορτες και να ξαναγυρισω στην καθημερινοτητα που με απορροφαει και που με κανει να μην σκεφτομαι.
Ανημερα την Πρωτοχρονια πηγα στον ταφο. Τελευταια φορα ειχα παει τον Σεπτεμβριο. Δεν ηθελα να πηγαινω εκει
Και ημουν μονο εγω σε ολο το νεκροταφειο.
Κρυο τσουχτερο
και εκει γονατιστη να φωναζω για πρωτη φορα

Τι σου ζητησα ρε Τακη,
Μονο να ζησω μαζι σου ηθελα.
Τιποτα αλλο δεν σου ζητησα μωρο μου
Ποτε δεν σου ειπα οχι σε τιποτα, δεν σου χαλασα χατηρι αγαπη μου
Γιατι τωρα πρεπει να ζησω μονη μου?
Γιατι να μου δωσεις τοση αγαπη αν ηταν μια μερα να μου την ανταλλαξεις με τοσο πονο?

Φωναζα και εκλαιγα δυνατα. Πρωτη φορα μετα τα Σαραντα
εκοψα το χαπι και ειμαι παλι στην εκκινηση
στην πρωτη μερα
παλι να προσπαθω να καταλαβω
παλι να προσπαθω να ξεχασω
παλι μονη μου
παλι χωρις αγαπη
Και ακομα μεχρι αποψε δεν μπορω να σταματησω τα δακρυα
δεν ξερω πως να τα σταματησω

...μη τα σταματάς μπου...:(
Άστα να κυλούν, πρέπει δυστυχώς να το περάσεις αυτό. Δεν υπάρχουν συνταγές και συμβουλές στο πένθος.
Ο καθένας το περνά όπως μπορεί και αντέχει. Ξέρωπως νιώθεις ότι δεν αντέχεις, αλλά θα το κάνεις γιατί δεν έχεις επιλογή.
Ξέσπασε και μη μπουκώνεις.
Καλή χρονιά...:)

Mπου ειναι πολυ δυσκολες μερες αυτες για πολλους ανθρωπους.ποσο μαλλον οταν προκειται για τετοια απωλεια.η μοναξια ειναι μεγαλη και το κλιμα των ημερων δεν βοηθα τετοιες καταστασεις.
το αντικαταθλιπτικο καλυτερα να το επαιρνες κανενα μηνα ακομη να περνουσαν οι γιορτες.εισαι ομως τοσο αντρακι που θα δεις οτι παλι θα ξαγινεις αισιοδοξη.εξ αλλου οπως γραφεις εχεις τοσες αλλαγες στη ζωη μεσα σε συντομο χρονικο διαστημα.
ευχομαι τα καλυτερα για σενα και το παιδακι σου.καλη χρονια.

θεοφανεια, γιωτακι, χαιρομαι που σας ακουω και παλι και ντρεπομαι και λιγο που εμφανιζομαι σαν κομητης στο φορουμ καθε φορα που δεν τα βγαζω περα
Να ειστε καλα που δεν με παρατατε!

Ξερω οτι τα αντικαταθλιπτικα δεν ειναι λυση.
Και αν θυμασται την τελευταια φορα εγραψα οτι ειχα διαθεση και για ραντεβου....
Ισως αυτο να ηταν το μεγαλυτερο λαθος.
Εβγαινα μι φορα το μηνα και μετα ολο τον υπολοιπο μηνα εκανα καθε ειδους συγκριση με του νεου προσωπου με τον Τακουλη.
Λαθος μεγαλο
Καποια πραγματα ερχονται μονο μια φορα στη ζωη μας και μετα δεν επαναλαμβανονται

..όχι μπου..
Απλά είναι πολύ νωρίς.
Εγώ όταν το γραψες πίστεψα στα θαυματα. Μου φάνηκε πολύ καλό για να είναι αληθινό. Βλέπω τον πατέρα μου που έκανε (2) σχέσεις από τότε που χάσαμε τη μαμά, και μπορεί με τη δεύτερη σύντροφο να είναι ευτυχισμένος αλλά η μαμά δεν ξεχνιέται.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν έχει το δικαίωμα αλλά και την υποχρέωση να συνεχίσει τη ζωή του.
Είναι πολύ νωρίς για σένα.

Μπουμπουρίνα, γεια σου και από μένα και καλή χρονιά. Όσο μπορεί να είναι καλή για σένα. Ήτανε νωρίς για σενα να βγεις ραντεβού γι' αυτό και αντιδρας έτσι. Μην πιέζεις τον εαυτό σου για καινούρια πράγματα, θα έρθουν από μόνα τους όταν νιώσεις έτοιμη. Κάθε φορά που διαβάζω αυτά που γράφεις για τον άντρα σου συγκινούμαι, μην το βάζεις κάτω, πάλεψε το όσο μπορείς! Για σένα και για το παιδάκι σου! Το αντικαταθλιπτικό το έκοψες από μόνη σου ή με την προτροπή γιατρού? Πρόσεχε με τα φάρμακα...

Καλη χρονια Μπουμπουρινα , μακαρι να σου φερει οτι καλυτερο.

Καλη Χρονια παιδια σε ολους. Σε ευχαριστω Keep ευχομαι και σε σενα οτι καλυτερο!
Ισως το δισεκτο 2012 να ειναι καλυτερο για εμας που εχουμε μαθει στα δυσκολα

Gipsy καλημερα και καλη χρονια.
Ναι ηταν πολυ νωρις για ραντεβου οντως. Βεβαια για μενα δεν ειχε συναισθηματικη αξια αυτη η σχεση ηταν απλα μια διεξοδος και μια επιβεβαιωση του οτι ακομα ειμαι ζωντανη. Ομως δεν ειχα μαθει να εχω σχεσεις χωρις συναισθημα. Η σχεση μου με τον Τακουλη απο το ξεκινημα της ηταν μια σχεση παθους, ποθου, εξαψης και αγαπης ανευ ορων.
Ηταν μεγαλη πτωση να "βολευομαι" με κατι εντελως κενο συναισθηματος και με "εριξε".
Το χαπι το σταματησα μονη μου χωρις να παω παλι στην ψυχολογο.
Το σταματησα γιατι με εκανε να νιωθω "too good" και ενιωθα εντελως παραταιρη με την ολη κατασταση.
Η αληθεια ειναι οτι απλα εμποδιζε το μυαλο μου να εχει αρνητικες σκεψεις αλλα ηταν τοσο τεχνητο το συναισθημα ευφοριας που δεν το αντεχα. Και οντως με το που το εκοψα φανηκε οτι απλα εθαβε το πραγματικο συναισθημα και τον πονο και δεν επουλωσα τιποτα απο την πληγη μου σε ολο αυτο το διαστημα
Γι αυτο και τωρα νιωθω και παλι στο κατωφλι του πονου σαν να μην εκανα το παραμικρο βημα βελτιωσης ολον αυτον τον καιρο.

boubourina μου γλυκιά, οι περίοδος των εορτών είναι δύσκολες ούτως ή άλλως πόσο μάλλον για σένα με την απώλεια που είχες. Εδώ εγώ που έκανα μια προσπάθεια πάλι αποτυχημένη να αποκτήσω παιδί, έκλαιγα και κλαίω κάθε μέρα.
Πρέπει να πενθήσεις, είναι ένα στάδιο κι αυτό, και μετά θα μπορέσεις να συνεχίσεις, έχοντας πάντα στη μνήμη και στην καρδιά σου τον Τάκη. Αυτό δε θα αλλάξει. Όταν θα είσαι έτοιμη θα γνωρίσεις κάποιον άλλον άνθρωπο. Τότε δε θα χρειάζονται συγκρίσεις. Άλλος ανθρωπος, άλλα συναισθήματα, άλλη ζωή.

Για μένα κακώς έκοψες τα αντικαταθλιπτικά. Δε σου δημιουργούν τεχνητή ευφορία. Απλώς "εκπαιδεύουν" το μυαλό να λειτουργεί πιο εύκολα, να κάνεις με μεγαλύτερη άνεση πράγματα που πριν ήταν δύσκολα. Κάνοντας αυτά τα βήματα στην καθημερινότητά σου, με τη βοήθεια των φαρμάκων βλέπεις ότι τα καταφέρνεις, οπότε όταν έρχεται η ωρα να τα κόψεις, διαπιστώνεις ότι μπορείς και μόνη σου να προχωρήσεις. Προφανώς δεν έκανες τον κύκλο την θεραπεία που έπρεπε. Μετά πάλι, μην ξεχνάς και τα πισωγυρίσματα που όλοι έχουμε. Και βέβαια έκανες βήματα βελτίωσης, απλώς οι γιορτινές μέρες σε φόρτισαν συναισθηματικά παραπάνω.

Έχε το παιδί σύμμαχό σου, μίλα στον Τάκη όποτε το έχεις ανάγκη. Να είσαι σίγουρη ότι σε ακούει, ότι είναι φύλακας άγγελός σου. Μπορεί να μην είναι μαζί σου σαρκικά, είναι όμως κοντά σου. Αν πιστεύεις στο Θεό προσευχήσου να σου δώσει δύναμη. Σήμερα μιλούσα με μια κοπέλα που έχασε το παιδί της 4 ετών, με τα δυο χρόνια να τρέχει στα νοσοκομεία. Πόνεσε και πονάει, αλλά μου είπε πώς θα το ξαναζούσε όλο αυτό αν είχε τη δυνατότητα. Όσο μεγάλος κι αν είναι ο πόνος της, τα χρόνια αυτά που έζησε μαζι του, της είναι πολύτιμα.

Είσαι στις σκέψεις μας, και είμαστε εδώ ο ένας για τον άλλον. Καλή χρονιά γλυκιά μου, και ήρεμη.

Μπουμπουρίνα μου πρόσεξε, δεν πρέπει ποτέ να κόβουμε φάρμακα μόνοι μας. Επισκέψου για καλό και για κακό έναν γιατρό, δεν γνωρίζεις τι επίδραση μπορουν να έχουν πάνω σου αν τα ξεκινάς και τα κόβεις μόνη σου. Ποια έπαιρνες;

Καλή χρονιά γλυκιά μου σε σένα και το παιδάκι σου, όλοι βιώνουμε διάφορα χωρίς αυτό να είναι παρηγοριά απλά σου εύχομαι να θυμάσαι τις καλές στιγμές και να προσδοκάς καλύτερες γιατί έτσι θα θέλει είμαι σίγουρη γιαυτό,σας σκέφτομαι

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

θεοφανεια, γιωτακι, χαιρομαι που σας ακουω και παλι και ντρεπομαι και λιγο που εμφανιζομαι σαν κομητης στο φορουμ καθε φορα που δεν τα βγαζω περα
Να ειστε καλα που δεν με παρατατε!

Ξερω οτι τα αντικαταθλιπτικα δεν ειναι λυση.
Και αν θυμασται την τελευταια φορα εγραψα οτι ειχα διαθεση και για ραντεβου....
Ισως αυτο να ηταν το μεγαλυτερο λαθος.
Εβγαινα μι φορα το μηνα και μετα ολο τον υπολοιπο μηνα εκανα καθε ειδους συγκριση με του νεου προσωπου με τον Τακουλη.
Λαθος μεγαλο
Καποια πραγματα ερχονται μονο μια φορα στη ζωη μας και μετα δεν επαναλαμβανονται

---

Πολλα πραγματα επαναλαμβανονται, αλλα θελει χρονο. Εχω περασει απωλειες και δεν τις ξεπερασα ευκολα επειδη ποτε δεν τις θρηνησα. Να κλαψεις οσο θες. Θα το καταλαβεις οταν εισαι ετοιμη να προχωρησεις!!

Καλησπερα παιδια! Οι γιορτες περασαν, ομως η θλιψη και ο πονος παρεμειναν.
Ειναι προβλημα και παλι
Πρεπει να δουλεψω, εχω αναγκη να δουλεψω και μαλιστα παρα τους δυσκολους καιρους εχω και αρκετη δουλεια αυτη την περιοδο. Ομως ματαια ψαχνω τον ενθουσιασμο να τρεξω και να κερδισω τη ζωη. Νιωθω βαθια πληγωμενη, νιωθω και παλι θυμωμενη ( μαζι του) νιωθω ενα απεραντο κενο και καθε προσπαθεια να το γεμισω μου φαινεται ματαιη. Μονο ο Νικολας με κανει και βγαινω απο το καβουκι μου, αγκαλιτσα και φιλακια, μονο αυτα θελω απο το Μπουμπουρινακι μου.
Ειχα βγαλει τα μαυρα, Φορουσα και γκρι και καφε και μωβ. Ξαναγυρισα στα μαυρα. Μου πανε ... μεσα μου και εξω μου. Με περιγραφουν! Με εκφραζουν. και το μπουμπουρινακι παλι με ρωταει εαν μου αρεσει το μαυρο να ζωγραφισουμε με μαυρο.
Ξερω οτι πρεπει να ξαναρχισω το χαπι αλλα δεν θελω. Την θελω αυτη την θλιψη, ειναι τοσο γλυκος αυτος ο πονος. Νομιζα πως την αγαπη μου την ειχα ξεχασει, ομως ο πονος της ξαναφερνει κοντα μου, την κανει συντροφια μου, την ξαναβαζει μεσα στην κενη μου καρδια, εκει οπου παντα ανηκε! Γεμιζε ολη μου την καρδια, τωρα δεν μπορω νιωσω τιποτα. Δεν αξιζει να ξανανιωσω τιποτα μετα απο οσα ενιωσα για κεινον.
Και γυρω ολος ο κοσμος ακομα γυριζει. Και αναρωτιεμαι πως μπορουν ολα να γυριζουν ακομα χωρις εκεινον. ΠΩΣΣΣΣΣ???

....τι κανεις μπου μου?
Καλα, οι γιορτες για όσους έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους είναι ένα μαρτύριο.
Φαντάσου πως εμείς χάσαμε τη μαμα μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα.
Φοβερή εμπειρία, όπως καταλαβαίνεις.
Στο χω πει πολλές φορές αλλά δεν θα κουραστώ να στο λέω όσο το έχεις ανάγκη: πρέπει να περάσεις όλα τα στάδια, όχι για να ξεχάσεις τον μπουμπουρίνο σου, αλλά για να σταματήσεις να πονάς στο βαθμό που πονάς τώρα.
Δεν το πιστεύεις φυσικά πως κάποτε σταματάει ο πόνος, αλλα σε διαβεβαιώ πως σταματά χωρίς φυσικά να κλείνει ποτέ η πληγή.
Υπάρχει αλλά δεν πονάει.
Σε ένιωσα πολύ κοντά μου όταν είπες πως ανναρωτιέσαι πως είναι δυνατο να γυρίζει ο κόσμος και εκείνος να μην είνα εδώ.
Κάπου εκεί κολλάει το πολύ σοφό, "να μη μας δώσει ο Θεός αυτά που αντέχουμε".
Ακόμη και αν δεν τα αντέχουμε, δνε μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι αυτό και συνεχίζουμε να ζούμε ή να κάνουμε πως ζούμε.
Πρέπει να αποφασίσεις τι από τα δύο θα επιλέξεις, αφού συνειδητοποιήσεις πως ΟΤΙ και αν κάνεις, όσο και αν πονέσεις, όσο και αν κλάψεις, δεν θα γυρίσει.
Κάπου εκεί σταματάει ο πόνος στην πληγή.
Είναι πολύ νωρίς για να το νιώσεις, αλλά κράτα το στην άκρη του μυαλού σου.
Ακόμη έχεις θυμό/άρνηση/φρικη.
Όσο για τα μαύρα, μη τα βγάλεις. Εγώ ένιωθα πολύ καλά μαζί τους. Είδα και έπαθα για να τα βγάλω.
Όσο σε ηρεμούν και σε παρηγορούν, όσο σε κάνουν να τον νιώθεις πάνω σου, φόρα τα.
Εύχομαι να έχεις μια καλύτερη χρονια...:)

Κοριτσακι μου, παντα ενας λογος σου να απαλυνει τον πονο μου!
Ζω Θεοφανεια, καποιες στιγμες νιωθω οτι ζω πραγματικα και καποιες αλλες νιωθω οτι ζω απο κεκτημενη ταχυτητα.
Και θα συνεχισω να ζω γιατι θελω να ζησω!
Δεν θα πω.."δεν θελω να ζησω χωρις εκεινον"
ομως αναρωτιεμαι: γιατι αγαπη μου πρεπει να ζησω χωρις εσενα? Μου ειχες υποσχεθει μια ζωη. και ναι, με αγαπησες μεχρι θανατου! αλλα ο θανατος σου ηρθε πολυ νωρις αγαπη μου, ηθελα να γερασω μαζι σου καρδια μου και να καθομαι στο τζακι στα ποδια σου και να θυμομαστε τις ιστοριες μας, να χαιρομαστε τα παιδια μας και τα εγγονια μας.
Ομως με αφησες μονη, και το καθετι που κοντα σου εμοιαζε ρομαντικο και ομορφο, χωρις εσενα μοιαζει εφιαλτης.
Ακομα και το να μεγαλωσω το μωρο μου μονη μου φανταζει αθλος! δεν το διαλεξα! δεν το αποφασισα, δεν ηταν διαζυγιο, δεν υπηρξε ρηξη. Ηρθε μονο ο Θανατος να μου παρει τα παντα. Και να μαι παλι εδω. Και η ζωη να μου ζηταει να ξαναονειρευτω και να ξαναχτισω! Ενα παιδι που οση ωρα γραφω ερχεται γυρω γυρω στα ποδια μου και θελει να μου δειξει τι ζωγραφισε και οτι εβαλε τον καβαλαρη playmobile πανω στο αλογοκαι εγω εδω να κλαιω σιωπηλα και να γυριζω το κεφαλι απο την αλλη μερια για να μην δει το μπουμπουρινακι μου να πυρινα αυλακια που τρεχουν στα μαγουλα μου και καινε την ψυχη μου.

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

ομως αναρωτιεμαι: γιατι αγαπη μου πρεπει να ζησω χωρις εσενα? Μου ειχες υποσχεθει μια ζωη. και ναι, με αγαπησες μεχρι θανατου! αλλα ο θανατος σου ηρθε πολυ νωρις αγαπη μου, ηθελα να γερασω μαζι σου καρδια μου και να καθομαι στο τζακι στα ποδια σου και να θυμομαστε τις ιστοριες μας, να χαιρομαστε τα παιδια μας και τα εγγονια μας.
Ομως με αφησες μονη, και το καθετι που κοντα σου εμοιαζε ρομαντικο και ομορφο, χωρις εσενα μοιαζει εφιαλτης.
Ακομα και το να μεγαλωσω το μωρο μου μονη μου φανταζει αθλος! δεν το διαλεξα! δεν το αποφασισα, δεν ηταν διαζυγιο, δεν υπηρξε ρηξη. Ηρθε μονο ο Θανατος να μου παρει τα παντα..

---

..μπου, πρέπει να μετατοπίσεις λίγο την ...ευθύνη.
Νομίζεις πως αυτός ήθελε να φύγει?
Θα μου πεις: μα με ποιον να τα βάλω? Δε τον χτύπησε αυτοκίνητο, πέθανε.

Δεν ξέρω.
Αυτή την απάντηση δεν θα την πάρουμε ποτέ, όπως και δεν θα την πάρουν μαμάδες που χάνουν τα παιδιά τους.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να ζήσεις για το κομμάτι που άφησε πίσω του και αυτό είναι το παιδί σας.
Έχεις σκοπό μπου και αυτός είναι ότι αυτό το παιδάκι δεν φταίει σε τίποτα για ότι αποφάσισε γι αυτό η ζωή ή ο Θεός αν υπάρχει.
Εσύ είσαι ενήλικη, κατασταλαγμένη, ολοκληρωμένος άνθρωπος.
Σκέψου πόσο μεγάλο πλήγμα είναι για αυτό να μη μπορεί να πάρει καμία απάντηση, όταν ούτε καν εσύ δεν μπορείς να έχεις.

Kαι αυτό είναι το χειρότερο απ' όλα...δεν είναι απιστία να τον κατηγορήσει, να τον βρίσει, να του καταλογήσει ευθύνες, να θρηνήσει και να πάει παρακατω..είναι η ίδια η φύση, η νομοτέλεια...πως αντιμετωπίζεις την απύθμενη δύναμη της; με ποιον τα βάζεις; που ξεσπάς; ή μήπως παίρνεις φόρα και χτυπάς τον κεφάλι σου στον τοίχο μην μπορώντας ν' απαντήσεις αυτό το τόσο μάταιο ερώτημα; Μπουμπουρίνα, συγγνώμη που δεν μπορώ να πω κάτι θετικό και αισιόδοξο αλλά ως άνθρωπος με έντονα υπαρξιακά προβλήματα, ταυτίζομαι και γω μαζί σου. Το μόνο που έχω να πω είναι, να μην επιβαρυνεις τον εαυτό σου με περιττές σκέψεις, ζήσε το πένθος σου χωρίς να θεωρείς τον εαυτό σου άρρωστο και η ανατολή του ήλιου θα έρθει μην ανησυχείς.

5 Μαρτιου εκλεισε ενας χρονος. Καναμε το μνημοσυνο. Κοσμος πολυς και ασχετος. Και εγω ουτε ενα δακρυ. Ολα τα δακρυα τα ειχα δωσει μια εβδομαδα πριν, το Σαββατο της Κ. Δευτερας. Τετοια ηταν η μερα που εφυγε.
Ξαναπηρα τα seropram.
Αρχες του Φλεβαρη εφτασα στο νοσοκομειο με υψηλη πιεση. Απο την εξεταση βγηκε και ενα ανευρυσματακι.
Το ελεγχουμε και παιρνω και χαπι για την πιεση τωρα!
Ο Τακης εφυγε, χαθηκε, μας τελειωσε!
Μου εμεινε ενα παιδακι λατρεμενο και το κ@λ@μνημονιο!
Αγχωθηκα! Γυρνουσα σπιτι και ακουγα ολη την μαυριλα στις ειδησεις, κοιταζα απο την μια ενα τετραχρονο και απο την αλλη τη μαμα μου 72 και ελεγα πως θα τα καταφερω να επιβιωσουμε?

Τελος παντων.
Ο καθημερινος αγωνας ειναι πλεον τοσο δυσκολος που δεν μου αφηνει περιθωρια για να αναλυω γεγονοτα. Πρεπει μονο να ζησω για το μωρο μου και να το ζησω και αυτο, να το μεγαλωσω οσο πιο καλα μπορω
Δεν υπαρχει τιποτα αλλο για μενα τωρα
Φιλια πολλα σε ολους σας και καλη δυναμη σε οσα μας περιμενουν ακομα

Φιλη boubourina... Οπως θεωρω εγω τον "θανατο" πιστευω πως ο Τακης σου δεν εφηγε ποτε... Πιστευω πως τωρα εγινε ενα με το συμπαν, μερος το "ολου"... Ισως τωρα να εχεις πολυ περισσοτερο "Τακη" στην ζωη σου γιατι απλως βρισκεται παντου γυρω μας. Οτι κοιτας, οπου και αν γυρισεις ο Τακης αποτελει μερως των οσων βλεπεις. Δεν εφυγε, απλα αλλαξε μορφη... Ω ποσο ομορφο ειναι να ξερω οτι οι αγαπημενοι μας ειναι περισσοτερο κοντα μας οταν "φευγουν"... "Μα τα δειλινα.... μια φωνη μου ψυθιριζει.... μυστικα .... δεν θα γυρισεις πια....."...γιατι εισαι συνεχεια εδω... Καλη δυναμη σου ευχομαι.

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Χρονια πολλα και καλη χρονια σε ολους.
Χαθηκα τοσους μηνες, ετρεχα να τα βγαλω περα, μετακομισα, αλλαξα δουλεια, η καθε μερα ηταν τοσο εντονη που για καμποσο επαξα να σκεφτομαι και να νιωθω.
Πριν 20 μερες εκοψα το αντικαταθλιπτικο.
Νομιζα οτι ηταν πια καιρος να σταθω μονη μου στα ποδια μου και να μετρηθω με τα αισθηματα μου που ενιωθα οτι τα ειχα βαλει σε μια ταξη.
Δυστυχως εγω ..... νομιζα.... αλλα δεν ηταν ετσι.

Τα Χριστουγεννα ηταν πολυ δυσκολο περιοδος για να δοκιμασω τον πονο μου και να ερθω αντιμετωπη με την πραγματικοτητα.
Οικογενειακη γιορτη, ολοι στα σπιτια τους με τις οικογενειες τους.
Λαχταρουσα και εγω να σταματησω λιγες μερες τη δουλεια και να παω σπιτι μου να μεινω με το αγορακι μου.
Ομως βαζοντας το κλειδι στην πορτα ολα γυρισαν αναποδα.
Ο Μπουμπουρινος δεν ειναι πια εδω μαζι μου. Τι μου εχει απομεινει απο οικογενεια? το παιδακι μας που παλι αρχισε (ειχε σταματησει να με ρωταει) αντε μαμα ποτε πια θα γυρισει ο μπαμπας απο τον ουρανο!
Στολισα το δεντρο. 13 χρονια δεν το ειχα στολισει ποτε! Παντα γυρνουσα σπιτι και εβλεπα τον Τακουλη τυλιγμενο με τις γιρλαντες να χαμογελαει και να περηφανευεται για τον στολισμο του. Ο Τακης ΗΤΑΝ τα Χριστουγεννα απο μονος του!
Και μετα να σε ρωτουν τι θα κανεις τα Χριστουγεννα και που θα εισαι την Πρωτοχρονια!
Πουθενα δεν θα ειμαι
Μονη μου θα περιμενω να περασουν οι ρημαδες οι Γιορτες και να ξαναγυρισω στην καθημερινοτητα που με απορροφαει και που με κανει να μην σκεφτομαι.
Ανημερα την Πρωτοχρονια πηγα στον ταφο. Τελευταια φορα ειχα παει τον Σεπτεμβριο. Δεν ηθελα να πηγαινω εκει
Και ημουν μονο εγω σε ολο το νεκροταφειο.
Κρυο τσουχτερο
και εκει γονατιστη να φωναζω για πρωτη φορα

Τι σου ζητησα ρε Τακη,
Μονο να ζησω μαζι σου ηθελα.
Τιποτα αλλο δεν σου ζητησα μωρο μου
Ποτε δεν σου ειπα οχι σε τιποτα, δεν σου χαλασα χατηρι αγαπη μου
Γιατι τωρα πρεπει να ζησω μονη μου?
Γιατι να μου δωσεις τοση αγαπη αν ηταν μια μερα να μου την ανταλλαξεις με τοσο πονο?

Φωναζα και εκλαιγα δυνατα. Πρωτη φορα μετα τα Σαραντα
εκοψα το χαπι και ειμαι παλι στην εκκινηση
στην πρωτη μερα
παλι να προσπαθω να καταλαβω
παλι να προσπαθω να ξεχασω
παλι μονη μου
παλι χωρις αγαπη
Και ακομα μεχρι αποψε δεν μπορω να σταματησω τα δακρυα
δεν ξερω πως να τα σταματησω

---

βρήκα τυχαία το μήνυμά σου, ψάχνοντας στο internet περιπτώσεις που να μοιάζουν με τη δική μου.
πριν από 9 μέρες έχασα τον άντρα μου.
πέθανε μέσα στα χέρια μου μέσα σε 2 λεπτά.
μέσα σε 2 λεπτά η ζωή που είχα χτίσει μαζί του 40 χρόνια εξαφανίστηκε, εξανεμίστηκε, δεν υπάρχει πια
νοιώθω ότι η ζωή μου έχει τελειώσει οριστικά και δεν έχω καμια ελπίδα να ξανανοιώσω άνθρωπος.
είμαι 58 χρόνων, εμφανίσιμη για την ηλικία μου, τα πόδια μου με κρατάνε μια χαρά, τα χέρια μου επίσης, το μυαλό μου πεντακάθαρο.
πώς μπορώ να συνεχίσω να ζω έτσι που είμαι μικρο-μέγαλη.
πολύ μικρή για να παραιτηθώ από τη ζωή, πολύ μεγάλη για να αρχίσω μια άλλη.
ο γιος μου, 35 χρόνων, είναι παντρεμένος και ζει στην Αθήνα αλλά αρκετά μακριά μου.
εγώ ζω σε ένα τεράστιο σπίτι, που το αγοράσαμε πριν 3 χρόνια, με όνειρα να περάσουμε όμορφα τα γηρατειά μας.
από τη δουλειά μου έφυγα, γιατί με τα τελευταία μέτρα θα με έβγαζαν στην εφεδρεία, οπότε αναγκάστηκα και πήρα σύνταξη.
έτσι είμαι πια μια έρημη χήρα μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι, που κάθεται στον υπολογιστή και ψάχνει την ίδια της την ψυχή.
ξέρω, κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει απ' έξω, τα λόγια είναι περιττά, κούφια, αέρας που απλώς σε αγγίζει και μετά πάει παρακάτω.
η δύναμη έρχεται από μέσα μας, αλλά όταν έχεις ήδη γίνει κομμάτια, με ποιο κίνητρο μπορείς πια να προσπαθείς?
ξέρω ότι η δική σου περίπτωση είναι πιο δύσκολη από τη δική μου σε πρακτικό επίπεδο.
έχεις πολλές δυσκολίες της καθημερινότητας να αντιμετωπίσεις
όμως έχεις το κίνητρο. το παιδάκι σου.
εγώ δεν έχω κανένα, το παίδί μου είναι μεγάλο, ανεξάρτητο, στη δική του φωλιά με την αγαπημένη του. εγώ νοιώθω ξένη και μόνη ακόμη και μαζί τους.
ξέρω δεν σε βοήθησα, δεν είμαι σε θέση, ούτε κανείς είναι. όμως σκέψου ότι υπάρχουν τόσοι άλλοι γύρω σου με τα ίδια, συναισθήματα, την ίδια απελπισία.
ίσως αν τους πλησιάζαμε? δεν ξέρω, ρωτάω και τον ίδιο μου τον εαυτό. δεν ξέρω τι μπορώ και τι θα κάνω