Μη αποδοχή της θηλυκής μου φύσης ή απλά ξινή?
Γεια σας παίδες, τι κάνουμε?
Υπάρχει κάτι που με προβληματίζει και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας και να ακούσω και γνώμες..
Δεν ξέρω αν το έχω αναφέρει ποτέ αλλά ασχολούμαι με το χορό και συγκεκριμένα με χορούς λάτιν και τάνγκο. Γενικά τον χορό τον λατρεύω, μου φτιάχνει απίστευτα τη διάθεση και επιδιώκω να γίνομαι συνεχώς καλύτερη...
Δυστυχώς όμως, παρόλο που ασχολούμαι χρόνια και τεχνικά κατέχω τη γνώση που λέμε, παρολαυτά το αποτέλεσμα με απογοητεύει, όταν το βλέπω σε βίντεο...
Με αφορμή το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα το λάτιν έχει διαδοθεί πολύ και ως εκ τούτου έχουν έρθουν αρκετοί άντρες στη σχολή, διαπιστώνω ότι έχει πέσει η απόδοσή μου, μερικές φορές δε θέλω καν να πάω.
Επίσης, άλλη σημαντική διαπίστωση είναι ότι όταν χορεύω με κορίτσια νιώθω πολύ πιο άνετα, και κάνω το ρόλο του καβαλιέρου πολύ καλύτερα από το ρόλο της ντάμας (στον οποίο εξασκούμαι)...οι κοπέλες μου λένε ότι λειτουργώ πολύ μπρουτάλ (!)...τις αρπάζω, τους κάνω όλες τις φιγούρες κλπ..άσε που μου βγαίνει πολύς ερωτισμός με το ρόλο του άντρα (άκουσον άκουσον)
Τέλος, το πιο βασικό όλων: όταν χορεύω με άντρες (εκτός από τον δάσκαλο που είναι γκεϋ κατά πάσα πιθανότητα) απλώς δεν μπορώ να χορέψω. Λέω από μέσα μου να τελειώσει η ώρα. Η αίσθηση του χεριού του καβαλιέρου στη μέση μου και αυτή η τριβή των σωμάτων μου προκαλεί φοβερό εκνευρισμό και αμηχανία, δεν μπορώ ούτε καν να κοιτάξω τον καβαλιέρο, ενώ ουσιαστικά το λάτιν από μόνο του, σε όλα τα είδη, έχει ερωτισμό. Και ο ερωτισμός αυτός πρέπει να εκδηλώνεται μέσω του κοιτάγματος, του αγγίγματος ακόμα και αν ο άλλος σου είναι αδιάφορος.
Είναι ερωτισμός που ξεπηδάει από μέσα σου, ανεξάρτητα από αυτόν που έχεις απέναντί σου. Εγώ όμως δε νιώθω καθόλου άνετα έτσι, στην προσπάθειά μου δε να μη βγάζω καθόλου ερωτισμό, φοράω πάντα φόρμες και αθλητικά παπούτσια, τα οποία βέβαια δε βολεύουν καθόλου στο συγκεκριμένο είδος χορού.
Όλα αυτά με κάνουν να πιστεύω ότι προφανώς δεν έχω καθόλου καλή επαφή με τη θηλυκή μου πλευρά. Μια περίοδο που έκανα ψυχοθεραπεία, ο ψυχολόγος μου είχε πει χαριτολογώντας ότι αν μπορούσα να φοράω μπούργκα για να βγαίνω έξω, θα ήταν το καλύτερό μου! και δεν έχει άδικο...
Πάντα ντρεπόμουν τους άντρες και δεν ένιωθα άνετα απέναντί τους - παρά μόνο στο επίπεδο φιλίας όπου πάντα γινόμουν ο βοιντ ο παλιόφιλος. Αλλά και φίλους άντρες δεν επιδιώκω να έχω αφού δεν πιστεύω στη φιλία μεταξύ άντρα γυναίκας.
Τώρα σε ερωτικό επίπεδο δεν παίζει να έχω ποτέ ρόλο γάτας αφού μπορώ να γίνω απίστευτα είρων και να τον ξενερώσω τον άλλον ακόμα κι αν με γουστάρει. Δε μου αρέσει αυτό το κυριαρχικό που βγάζουν οι άντρες και γίνομαι πολύ bitch...μπορώ δηλαδή τον άλλον να τον ισοπεδώσω αν νιώσω ότι μου την πέφτει ή τίποτα αντίστοιχο ( με τρόπο που δε με βρίσκει σύμφωνη)...
από την άλλη όμως πιάνω τον εαυτό μου να κοκκινίζει (!!!) ή να με πιάνει ταχυπαλμία στο θέμα του χορού που εξήγησα πιο πάνω και φυσικά νιώθω πολύ κομπλεξική.
Σημειωτέον, οι άντρες μου αρέσουν πολύ, δεν έχω ζητήματα ομοφυλοφιλίας αν υπάρχει τέτοια σκέψη.
Τι σκατά μου συμβαίνει?
Είμαι 28, έχω σεξουαλικές εμπειρίες, πως γίνεται αυτό?
Μπορεί να συνυπάρχει στον ίδιο άνθρωπο η σεξουαλική απελευθέρωση με την ανάγκη να μη φαίνεται προς τα έξω η γυναικεία φύση? Ή μήπως είμαι απλά ξινή?
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή...
Περιμένω γνώμες :-)
