Ο Σικμουντ Φροηντ είπε:
Before you diagnose yourself with depression or low self esteem, first make sure you are not in fact, just surrounded by assholes.
Θα θελα τις δικες σας απόψεις μεσα από τα δικα σας βιωματα.
Printable View
Ο Σικμουντ Φροηντ είπε:
Before you diagnose yourself with depression or low self esteem, first make sure you are not in fact, just surrounded by assholes.
Θα θελα τις δικες σας απόψεις μεσα από τα δικα σας βιωματα.
Καλημέρα Γιάννη! Μου αρέσει αυτή η οπτική, φαίνεται να σε αλαφρώνει από βάρη και ευθύνες. Χτες διάβαζα από άλλο μέλος θέμα που υποστήριζε το τελείως αντίθετο, ένα κείμενο που λέει ο "ασθενής" να αναλαμβάνει τις ευθύνες για την κατάστασή του. Μα, γαμώτο, ένας άνθρωπος που παθαίνει κατάθλιψη το τελευταίο που του χρειάζεται είναι να σκεφτεί τις ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ!!!
Το αντίθετο, αφού από τις πολλές ευθύνες τις περισσότερες φορές που μας φορτώνουμε τσακίζουμε τον ψυχικό μας κόσμο, οι λιγότερες είναι το πρέπον στην περίσταση, έλεος δηλαδή.
Τέσπα, εγώ έφτασα ως εδώ από μαλακίες των γονιών μου, είμαι βέβαιη γι αυτό. Έζησα μέσα σε ένα πολεμικό τοπίο, με συνεχείς καβγάδες, ξύλο, ματωμένα κεφάλια και μύτες που άνοιγαν. Βία. Ειρωνεία. Υποτίμηση. Ξεχώρισμα, σκόρπισμά μας, ο καθένας στο κουκούλι του, δεν είχαμε καμιά απολύτως επικοινωνία. Ένα σύμπαν με κλειστά δωμάτια, με σκοτάδι, κυριολεκτικά πολλές φορές το σκοτάδι. Και έμαθα να μη ζητάω βοήθεια, να μην ανοίγω τον πόνο,να κρατάω τα πάντα για μένα. Αυτά.
Θα συμφωνησω πανω κατω με την Rainandwind.
Σιγουρα κοινωνικοι και περιβαλλοντικοι παραγοντες παιζουν μεγαλο ρολο στην εμφανιση ή μη της οποιας ψυχικης ασθενειας.
Αλλα πιστευω οτι υπαρχει και προσωπικη ευθυνη.
Στην δικη μου περιπτωση τουλαχιστον,οταν ηρθε η δευτερη καταθλιψη,το ενιωθα αλλα δεν εκανα κατι για να το αποφυγω,απλα ειχα αφεθει τελειως.Αρα εχω και εγω καποια ευθυνη.
Τον λογο για τον οποιο εμφανισα αγχωδεις διαταραχες δεν τον ξερω,αλλα φανταζομαι πως το γεγονος οτι ειχαμε μετακομισει 4 φορες (και αλλαγη χωρας αναμεσα σε αυτες),
το οτι ειχα εναν πατερα τελειως αδιαφορο, η αλλαγη πατρικου προτυπου(απο τον πατερα μου στον πατριο μου),πριν καν κλεισω τα 6 ,καποιο ρολο θα επαιξε στην εμφανιση τους.
Tο συμπερασμα μου ειναι πως μπορει να μην υπαρχει προσωπικη ευθυνη στην εμφανιση της νοσου αλλα σιγουρα εχουμε ευθυνη στην εξελιξη της και στην θεραπεια της.
Το δίχως άλλο, η ανατροφή μου έχει συντελέσει τα μέγιστα στη διάπλαση του παρόντος χαρακτήρα μου. Ας πούμε, είχα μια υπερπροστατευτική, αγχώδη και αδύναμη μητέρα, έναν αυστηρό και δύστροπο πατέρα, αδιάφορα και νευρωτικά αδέρφια και συγγενείς που ήταν απλά σαν να μην υπήρχαν. Αργότερα, στο Δημοτικό δεχόμουν πολλά πειράγματα από συμμαθητές μου και στο Γυμνάσιο μια παρατεταμένη απόρριψη που με τσάκισε και με γονάτισε ψυχικά. Βέβαια, αρχίζω να επεξεργάζομαι την ιδέα μήπως οι τάσεις να είμαι κοινωνικά απροσάρμοστος κρύβονται εντέλει στα γονίδια. Αλλά, εφόσον κανένας βιολογικός συγγενής μου δε συμμερίζεται την αδυναμία αυτή, μάλλον θα πρέπει να απορριφθεί η θεωρία.
Βρίσκω αρκετα κοινα με τα δικά σας. Σ εμενα οφειλεται στους παράγοντες, σπίτι πρώτα, μετα γειτονια και σχολείο, από τα 6 μέχρι τα 15 μου, λες και δεχομουν τριπλη επίθεση, επαιρνα ότι πιο αρνητικό, διερωτουμε πως ειμαι τωρα εδω που ειμαι...., στα 16 συνηδητοποίησα τη ζημια και ξεκινησε ο δύσκολος αγωνας. Sheldom, ειχα παρόμοια βιωματα με σενα στο σχολείο, ελπίζω να σαι καλα. Άμα συναναστραφεις με ρεμαλια τότε χανεις την αυτοεκτιμηση σου και χανεις τα ταλεντα και τις δυναμεις σου.
Στους προλαλίσαντες εντοπίζω τη γενεσιουργο αιτια των κακων στους ιδιους χωρους, όπως και σε μενα. Και πιστευω πως οι αποτυχίες μετεπειτα στη ζωή έχουν τη ρίζα τους εκεί, λάθος εφοδια ή χωρις εφοδια για το μετα.
Θα θελα να ακουσω κι απο αλλους..
Και εγώ έζησα κακά παιδικά χρόνια με τραυματικές εμπειρίες,με αποτέλεσμα να μη μπορώ να σταθώ βράχος στον αγώνα της ζωής μετά τα 19, να λέω γιατί σε μένα,να φτάσω στη διπολική διαταραχή , να τα κάνω θάλασσα στο γάμο μου αλλά όλοι είναι απόντες, ο καθένας ευχαριστιέται με το κακό που παθαίνει ο άλλος και εγώ χαίρομαι που σας βρήκα και μιλάμε γιατί λέω δεν είμαι μόνη πια,απλά φοβάμαι ότι το καλοκαίρι που λέει ο άντρας μου να χωρίσουμε τα παιδιά μου που βίωσαν 18 χρόνια τα τέλεια θα σοκαριστούν άσχημα και πρέπει εγώ με τη βοηθειά σας να είμαι δυνατή.
γεια σου έμυ.:)
χαίρομαι που νιώθεις έτσι, πως δεν είσαι πια μόνη.
μα πόσες είμαστε που έχουμε περάσει τέτοια λούκια επιτέλους?
Και αυτή η οικογένεια που τόσο δοξάστηκε στην κοινωνία μας την ελληνική, ανδροπρεπή, καθώς πρέπει, φιλήσυχη, νομοταγή, λολ, τι σαπίλα!
Άστα και αυτοί όλοι οι καλοί θρησκόληπτοι που κάνουν μεγάλους σταυρούς, τι σου λέει αυτό,κοινωνούν, σταυροκοπιούνται και μετά κουτσομπολεύουν και δε συγχωρούν, άσε μετά τη περιπέτειά μου με τη διπολική με ένα χειρουργείο πέρυσι με τον άντρα μου να μου λέει ότι είμαι για λύπηση για τα παιδικά μου χρόνια για ότι τον απάτησα(ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΙ ΕΠΑΘΑ) τώρα βγαίνει εκείνος με άλλη ,ότι είμαι άνεργη κ να παω να δουλέψω σε μ...με μια πεθερά που με τρέλλανε με τη κόρη της αλλά εκκλησία πάνε αλλά δε συγχωρούν και εκδικούνται, ούτε τις ψυχικές νόσους αναγνωρίζουν όχι μόνο σαπίλα, βρώμα δεν υπάρχουν λόγια, αφού φοβάμαι για τις κόρες μου γιατί είναι καλόψυχες σα και μένα η μία βγάζει και μερικά πραγματάκια αφού υπάρχουν και γονίδια τα οποία τα κοροιδεύουμε και αυτά και ανησυχώ περισσότερο
Εγω δεν ξερω πως απεκτησα ψυχωση , οι γιατροι δεν ξερουν και παει λεγοντας. Ημουν "περιεργος" βεβαια απο παιδι και δεν ειχα και την καλυτερη μεταχειριση σχολειο απο τα αλλα παιδια. Τεσπα.
Για μενα ειναι αυτο που ειπε ο path , οσο ριχνεις ολα τα στραβα της μοιρας σε μια ασθενεια και στο περιγυρο δεν θα παρεις ποτε τα νηματα της ζωης στα χερια σου.
Θα είσαι καλός , ευαίσθητος πιθανόν με κάποιες ιδιαιτερότητες, με άλλες απόψεις ίσως ,το σχολείο ούτως ή άλλως δε μεταχειρίζεται τα παιδιά το ίδιο( έχω κάνει κοινωνιολογία της εκπαίδευσης-κλασσικό ερώτημα είναι το τι επάγγελμα κάνουν οι γονείς σου,είμαστε ρατσιστές και μεταξύ μας),πιθανόν κάποιο γονίδιο αλλά μη το βάλεις κάτω τώρα χαίρομαι και εγώ που σας βρήκα τουλάχιστον να μοιραζόμαστε τα δικά μας γιατί οι άλλοι πέρα βρέχει Για Keep_Walking
Γι αυτό έβαλα το θέμα.Quote:
Originally Posted by emy
Μέχρι τωρα διαπιστωνω ότι όλοι μας εδω λίγο πολύ απ τα ιδια σημεια ξεκινήσαμε και παρομοιοι ειμαστε ως προς τον πυρηνα του χαρακτηρα.
Και για σενα, το νου σου στα παιδια σου, παρα τις δυσκολίες σου μην τα αφησεις ποτε πάθουν αυτα που έπαθες εσύ, κρατα τα προβληματα σου όσο πιο μακρια τους γινεται!
Πως εφτασα εδω
Καταλαβα πως οι περισσοτεροι ανθρωποι που εχω συναντησει,ειχαν εναν σκοπο με " το ενα χερι να μου δωσουν αλλα με το αλλο να μου παρουν "
Στο συγκεκριμενο σιτε μπηκα λογω ερωτικης απογοητευσης,πλεον ομως ειμαι παρα πολυ καλα και εχω βρει τον εαυτο μου και τον προσεχω..
Ακομα ομως και να τον βρηκα δεν εφυγα,εμεινα εδω γιατι βλεπω την ανθρωπια εκει που πραγματικα πρεπει να ειναι και εκει εξω
Ποια ειναι αυτη?
Οτι δεν εχω να κερδισω κατι παρα μονο χαρα οταν θα ακουσω πως εισαι καλα.....!!!!
εσύ είσαι καλα!, και μπραβο σου που έχεις ανθρωπια και για το ενδιαφερον σου να μας δεις καλα!, εσενα η ατυχια σου ήταν ένα περιστατικο! και όχι μια ζωη, που ξεκινησε και μπηκε σε στραβο δρομο! πολλοί εδω παλεύουμαι για χρονια και δεν ξερουμε πότε θα πουμε επιτελους το είμαι καλα. στο στραβο δρομο άλλοι μας έβαλαν και τωρα πληρώνουμε. να ξεκινήσουμε αγωνα εκδίκησης? μακαρι να ταν και μας ενα περιστατικο όπως εσενα! παλευουμε για να αποκτησουμε αυτα που για τους άλλους είναι αυτονόητα.Quote:
Originally Posted by Chemistry
Γιαννη σε καταλαβαινω αν και δεν το εχω ζησει,καταλαβαινω πως ειναι να λες τελικα ειναι " βασανο " η ζωη...
Ενα πραγμα ευχομαι να γινεται ολοι καλα και με το χαμογελο στα χειλη να σας βλεπω καθε μερα,εξ'αλλου μια ζωη την εχουμε ας γλεντησουμε οπως μπορουμε καλυτερα!!!!!!
Συγκεκριμενα και εγω ειμουν να πεσω σε καταθλιψη καποιο διαστημα,οχι για γκομενικο θεμα ομως ...
αλλα καταλαβα πως αν δεν τα γραφεις στα παλια σου τα παπουτσια και τα βαζεις στην ψυχη σου,εκει ειναι που σε βρισκει αδυναμο και σε ριχνει...
Συμμεριζομαι αυτο που ειπες με τον αγωνα...Γιατι ξερεις και ξερω πως ενας ανθρωπος μπορει να πιασει πατο απο την μια στιγμη στην αλλη ενω για να υψωθει θελει κοπο....
Μακαρι να ηταν αντιθετα....
Είμαι εντελώς μόνος και θλιμμένος και παντοτινά χαμενος.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Σόρρυ αλλά να ρωτήσω κάτι, που κολάει ο τίτλος με το κείμενο; που φτάσαμε δηλαδή; κάποιοι είναι καλά κάποιοι δεν είναι, έτσι δεν είναι;
Κοίταξε, υπό την έννοια του αν παίρνω ψυχοφάρμακα είμαι εντάξει, όπως επίσης είμαι και πνευματικά υγιής, αλλά κατ' ουσίαν καλά δε θεωρώ επ' ουδενί τον εαυτό μου. Κι αυτό γιατί δεν μπορώ να επικοινωνήσω φυσιολογικά με κανέναν άνθρωπο. Όποτε επιχειρήσω να συναναστραφώ κάποιον, χάνω τα λόγια μου, με κυριεύει άγχος, κλείνομαι στον εαυτό μου και άθελα γίνομαι απότομος και ψυχρός. Όντας κοινωνικά ευνουχισμένος και συναισθηματικά ακρωτηριασμένος, σε κάθε διαπροσωπική μου σχέση απλώνονται αργά ή γρήγορα μαύρα σύννεφα. Είναι δίκοπο μαχαίρι, καθώς έχω ξεμείνει πλέον άφιλος και μπακούρι.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Tη γνωμη σας για το πως φτασαμε εδω......χαχαχα...γενικα ως ανθρωποτητα ολοι νοσουμε,ολοι ειμαστε αρρωστοι με ανωμαλια του νου,απλως εμεις οι τρελοι το βιωνουμε σε πιο εντονη μορφη.Κανεις δεν ειναι φυσιολογικος σε ισορροπια,ποιος ειναι φυσιολογικος?.Αυτος οπου τα τρια κεντρα του βρισκονται σε απολυτη αρμονια διανοητικο -συναισθηματικο -κινητικο ενστικτωδες.Εξ αρχης της ιστοριας της ανθρωποτητας ποτε ο ανθρωπος δεν μπορεσε να βρει την σωστη αρμονια,παντα ενα κεντρο υπερισχυε του αλλου,ολοι βρισκομαστε σε λανθανουσα κατασταση εαυτου.Και βρισκομαστε ολοι μαζι εδω παρεα στο χειλος του γκρεμου αντιμετωποι με το τελος της οικονομικης-τεχνολογικης-δημοκρατικης πραγματικοτητας.
Σε προσωπικο επιπεδο τι να αναφερθω, μια απο τα ιδια,μεγαλο παραγοντα για την εκδηλωση της ασθενειας επαιξε η καταχρηση ουσιων που φυσικα φταιχτης ημουνα μονο εγω και οχι οτι περιτρυγιριζομουν απο μαλακες,αν και σχεδον σε ολη μας τη ζωη κανουν την εμφανιση τους........κολαση ειναι οι αλλοι......μαλλον σε κατασταση μαστουρας θα το ειπε ο Σαρτρ.....χαχα
Απλα εχω αποφασισει οσο περναει απο το χερι μου και οσο ειναι αυτο δυνατο να μην σπαταλαω ενεργεια σε αρνητικα συναισθηματα,αν και ο βομβαρδισμος ειναι ανελεητος και απο παντου...αλλα δεν μασαμε μπηκαμε στην ''χρυση εποχη'' το ανθρωπινο ειδος θα ''λαμψει'' τα επομενα χρονια..χαχαχα
..τελικά η αλληλεπίδραση με τους άλλους είναι που κάνει τη ζημιά..
Εάν ο καθένας ήταν για την πάρτη του, δε θα υποφέραμε απο τέτοιου είδους προβλήματα.
Ζήτω η μοναξιά, κάτω η συντροφικότητα :-)
προσφατα ειδα το ιδιο quote σε εικονα που ποσταρε ο Boltseed. και για μενα παντως ισχυει αυτο:
θυμα/θυτης. εκτος απο γονεις μαζι και συμμαθητες και δηθεν φιλους και γκομενες. κι οταν μου κανουν μια φορα κατι, συνηθιζω να το επιστρεφω στο δεκαπλασιο. οποτε πλεον νιωθω πως μου φταιει ολος ο κοσμος, αν μπορουσα θα κομματιαζα τυφλα τους παντες, δεν υπαρχουν ανθρωποι που να ξεχωριζουν και να αξιζουν για μενα.Quote:
Originally Posted by RainAndWind
συμφωνω με τις δυο πρωτες γραμμες, διαφωνω με την τριτη. πιστευω κατα κυριο λόγο ειναι η αλληλεπιδραση, ιδιως στα πρωτα χρονια της ζωης μας και αρχες της εφηβίας. το να τα παθεικανεις απο μονος του ειναι η εξαίρεση.Quote:
Originally Posted by void
οσο χαλια και αν ειναι η σχεση μας με τους γυρω δεν παυουμε από το ειμαστε φύση κοινωνικα όντα.
οτι ακριβως λεει ο Φροιντ...........συμφονω και επαφξανω.
Το πως μεγαλοσε ο καθενασ και ολες του οι εμπειριες σαν μικρος παιζουν καθοριστικο ρολο για την μετεπειτα πορεια της ζωης του. Μικρος περνας ΕΝΑ προβληματακι , ΔΥΟ, ΤΡΙΑ.ΤΕΣΣΕΡΑ κλπ.....λες προβληματακι ειναι βρε αδερφε..θα περασει...δυστυχος ολα αυτα μαζευονται συσσορευονται και φτανει ο καθενας εκει που βρισκεται σημερα.. ηλικια 25, 28, 30, 35 με συσσορευμενα προβληματα ετων....
Οι πρώιμες εμπειρίες παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο σε εμφάνιση προβλημάτων. Αλλά όπως έχουν δείξει άπειρες μελέτες, το "πρώιμο" αρχίζει από...πολύ πίσω. Π.χ αν η μάνα εφόσων είναι έγκυος και έχει χρόνιο άγχος (π.χ. κακοποιητικός σύζηγος/κακοί γονείς/καμία υποστήριξη) το άγχος της παράγει ορμόνες (κορτιζόλη, νοραδρεναλίνη) και αυτές με την σειρά τους θα περάσουν μέσα στο έμβρυο επηρεάζοντας τον εγκέφαλο του και κάνοντας τον πιο "ευαίσθητο" σε αγχωτικά ερεθίσματα. Τέτοιες αντιδράσεις ίσως εν μέρη να είναι και προσαρμοστικές στρατηγικές της ζωής, αφού το περιβάλλον-μέσω της μάνας- λέει στο μωρό "ει εδώ έξω γίνεται της πόπης να είσαι μάχιμος!" Μετά υπάρχουν και οι καταχρήσεις όπως το αλκοόλ και διάφορα drugs.
Ένας πιο ευαίσθητος-από-την-γέννα- εγκέφαλος μετά μπορεί να "εκτροχιαστεί" πολύ πιο εύκολα αν και οι γονείς είναι "στρεσογόνοι".
Μετά είναι και η ποιότητα του δεσμού της μάνας με το μωρό (για όποιον ενδιαφέρεται ας ψάξει τo πείραμα "strange situation" της mary ainsworth). Η ματαίωση και εγκατάλειψη έχει δείξει (πλέον και με βιολογικούς δείκτες όπως ο αριθμός υποδοχέων σεροτονίνης και ωκυτοκίνης στον εγκέφαλο) ότι όταν ένας "ασφαλής δεσμός" δεν έχει διαμορφωθεί κατά την διάρκεια μιας "κρίσιμης περιόδου" (πρώτα χρόνια της ζωής) τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υπάρχουν έμφυτες δυσκολίες στις μετέπειτα διαπροσωπικές και ερωτικές σχέσεις, έντονο βίωμα συναισθημάτων και άγχους, φόβος εγκατάλειψης και μερικές φορές γνωστικο-συναισθηματικές δυσκολίες όπως παρορμητικότητα, αβουλία κλπ.
Ψυχολογική και σωματική kακοποίηση κατά τα παιδικά χρόνια έχει δείξει ότι μπορεί να αφήσει μόνιμες αγχώδεις μνήμες στον αναπτυσσόμενο εγκέφαλο, πολύ μεγάλη συναισθηματική αστάθεια και την αίσθηση απώλειας ελέγχου. Το παιδάκι μεγαλώνει ζώντας μόνιμα σε υπερ-δραστηριότητα, έχοντας έναν τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς "ότι ο κόσμος είναι απρόβλεπτος και επικίνδυνος" και με χρόνιο άγχος.
Μετά είναι και τα χρόνια του σχολείου πολύ σημαντικά. Οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, η ποιότητα τους, η κατάχρηση ουσιών, όλα αυτά επηρεάζουν την μετέπειτα (και επηρεάζονται από τις πιο πρώιμες εμπειρίες που αναφέρθηκαν πιο πάνω) πορεία του ατόμου.
Το ερώτημα είναι το κατά πόσο η μεταγενέστερη πορεία μπορεί να "διορθώσει" αυτά τα πρώιμα "ελλείμματα". Από όσο ξέρω "όσο πιο πριν τόσο το καλύτερο", αφού ο εγκέφαλος είναι ακόμα πιο "εύπλαστος" σε μικρή ηλικία ενώ αργότερα "παγιώνεται" πιο πολύ (και πάλι υπάρχουν αλλαγές, απλά όχι τόσο μεγάλες).
Μετά είναι και τα γονίδια, που κάποιον μπορεί να τον κάνουν πιο «ευαίσθητο» και άλλον πιο… «γαιδούρι» (μεταξύ άλλων χαρακτηριστικών). Τα γονίδια δεν είναι ανεξάρτητα από το περιβάλλον. Υπάρχει ο καινούργιος τομέας της "επιγενετικής". Έχουν ανακαλύψει ότι η έκφραση των γονιδίων μπορεί να μείνει για πάντα "σιωπηλή" αλλά μπορεί και να ενεργοποιηθεί ως απάντηση σε ένα περιβαλλοντικό ερέθισμα. Π.χ. κάποιος μπορεί να κουβαλάει ένα γονίδιο που να δημιουργεί ένα πιο ευαίσθητο ντοπαμινεργικό σύστημα. Όλα καλά αν ζει με οικογένεια υποστηρικτική και σε περιβάλλον αγάπης. Το πολύ πολύ το άτομο να έχει πιο "μαγική σκέψη", να είναι πιο πνευματικό, να διαβάζει για εξωγήινους κλπ. Αν όμως αυτό το άτομο περάσει χρόνιο άγχος, με κινδύνους να ελλοχεύουν παντού (από την ίδια την οικογένεια μέχρι και φίλους) τότε ίσως αυτό το γονίδιο του ευαίσθητου ντοπαμινεργικού εκφραστεί πολύ πιο έντονα.
Το άτομο θα αρχίζει να φοβάται έντονα και να είναι καχύποπτο με όλους, να βλέπει "συνομωσίες" και να σχετίζει πολλά πράγματα μεταξύ τους φτιάχνοντας διάφορα «διαβολικά» σενάρια. Ίσως να κάνει κατάχρηση ουσιών για να "ξεφύγει" αυτό που ζει. Όλα αυτά, ίσως τελικά οδηγήσουν σε psychotic breakdown με φωνές κλπ.
Δεν είναι απαραίτητο αυτό που λέω για όλες τις περιπτώσεις ψυχώσεων-κάποιες μπορεί να είναι και καθαρά βιολογικές (απλά δεν μπορούν να τις διαχωρίσουν ακόμα). Αλλά τέτοιοι τρόποι εμφάνισης ψυχικών διαταραχών όπου γονίδια, πρώιμα γεγονότα και εμπειρίες αλληλεπιδρούν για να οδηγήσουν στο breakdown (είτε νευρωτικό, είτε ψυχωτικό, είτε κατάθλιψη,κλπ.) φαίνεται να είναι οι πιο «στάνταρ» γι αυτό και η αιτιολογία στην ψυχοπαθολογία είναι τόσο πολύπλοκη.
Κατ' εμέ θα έπρεπε να υπάρχουν υπηρεσίες που να εξετάζουν το κατά-πόσο είναι κατάλληλοι να γίνουν κάποιοι γονείς και να τους βάζουν σε κάποιο πρόγραμμα “εκπαίδευσης". Δεν ξέρω αν είναι υπερβολικό αυτό που θα πω, αλλά κάποιοι γονείς απλά δεν είναι κατάλληλοι να είναι γονείς, γιατί απλούστατα και οι ίδιοι πιθανότατα δεν είχαν κατάλληλους γονείς. Ίσως θα ήταν καλύτερα κάποιες υπηρεσίες να έπαιρναν το μωρό-όσο ήταν ακόμα καιρός- και να το έδιναν σε ποιο κατάλληλες οικογένειες όσο πιο νωρίς γίνεται και όχι με τον τρόπο που γίνεται τώρα με την γραφειοκρατία και τα ιδρύματα κλπ.
Επίσης εδώ να πω ότι αυτά τα επιστημονικά ευρήματα δεν συμμερίζονται απαραίτητα τον freud όπου έλεγε ότι υπάρχει "απώθηση" των τραυμάτων και ότι πρέπει να ξανα-βγούνε στο συνειδητό με την ψυχανάλυση για να υπάρξει οριστική "θεραπεία". Κάτι τέτοιο απλά δεν ισχύει επιστημονικά. Έρευνες έχουν δείξει ότι το στρες αυξάνει την μνήμη (δυστυχώς!) δεν την μειώνει (μέχρι που μπορεί να φτάσει σε επίπεδα μετα-τραυματικού άγχους όπου οι "μνήμες" πλέον εισβάλουν από μόνες τους στην φυσιολογική ροή της σκέψης). Επίσης το να θυμάσαι συνέχεια τις παρελθοντικές δυσκολίες αυξάνει την απελπισία και το άγχος δεν την μειώνει. Πιο σωστό θα ήταν μάλλον να υπάρχει εκμάθηση νέων τρόπων σκέψης και στρατηγικών που θα κάνει το άγχος, τις σκέψεις κλπ. πιο διαχειρίσιμα/-ες. Αν και ο εγκέφαλος δεν "αλλάζει" τόσο πολύ κατά την ενήλικη ζωή, πάντα αλλάζει και μια αποτελεσματική ψυχοθεραπεία μπορεί να αλλάξει αρκετά τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα ευάλωτα σημεία μας και τους προβληματικούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς που-ίσως άθελά μας- αναπτύξαμε κάποτε.
Να πάρει, τώρα αισθάνομαι σαν τον Driver. :P
(δεν το ειπε ο φρουντ, αλλα ο William Gibson)
Quote:
Originally Posted by Boltseed
William Gibson like William Gibson- Neuromancer, Count Zero, Johny Mnenomic etc.??
Shit, i love this writer man!
p.s. Θα ήταν και λίγο κουφό να έλεγε κάτι τέτοιο ο φρουντ της πουριτανικής Αυστρίας του 1890 wtf.
Τώρα που βλέπω αυτό το τεράστιο κείμενο σκέφτομαι να πω στον Νίκο να το βάλει πρώτη σελίδα σαν άρθρο λολ. Μην πάει χαμένος και τόσος κόπος δηλαδής :P
Αλλιώς περιμένω βαθμολογία από τον Driver, ένα 6/10 έστω για το δοκίμιο μου.
αστα, το καψες :ΡΡΡΡQuote:
Originally Posted by PETRAN
δηλαδη, πιστευεις οτι δεν υπαρχει καμια χρησιμοτητα στην συνειδητοποιηση και αναγνωριση του "λαθους" που οδηγησε στην προβληματικη συμπεριφορα?
νομιζεις οτι μπορει να κανει κανεις μια θεραπεια βασισμενη στο "σωστο" σκεπτικο και ολο αυτο να μπορεσει να το αφομοιωσει κανεις, χωρις να ανατρεξει στο παρελθον και στους λογους που τοτε δεν μπορουσε να το κανει?
Και για μένα φυσικά έπαιξε καταλυτικό ρόλο το δυσλειτουργικό οικογενειακό περιβάλλον. Οι συνεχείς καυγάδες, η έλλειψη επικοινωνίας και συνεργασίας των γονιών μου κατά την διάρκεια της ανατροφής μου. Η απουσία του πατρικού προτύπου και η έλλειψη στοργής και τρυφερότητας στην κρίσιμη παιδική ηλικία, με οδήγησαν σε μια ελάφρια κατάθλιψη στις αρχές της εφηβειας που δεν αναγνωρίστηκε και αντιμετωπίστηκε τότε όπως έπρεπε με αποτέλεσμα να διογκωθεί και να πάθω το πρώτο μου καταθλιπτικό επεισόδιο στα 23. Η έλλειψη συμπαράστασης από φίλους καθώς και το γεγονός ότι είμαι μοναχοπαίδι και ως εκ τούτου βίωνα πάντα μεγάλη μοναξιά, έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο. Πάντα κατέφευγα στο daydreaming για ν' απαλύνω τον πόνο που ένιωθα μέσα μου και ότα επέστρεφα πίσω στην πραγματικότητα ένιωθα μεγαλύτερο κενό...Η έλλειψη ενός καλού και υποστηρικτικού συντρόφου ήταν φυσικά ακόμα ένας λόγος που λύγισα. Ένιωθα σαν να περπατάω ξυπόλυτη στα χιόνια φίλοι μου, σαν να βάλλομαι από παντού και δεν άντεξα. Θα συμφωνήσω όμως με betelguese. Aκόμα και αν δεν ευθυνόμαστε εμείς για την εμφάνιση των όποιων ψυχικών προβληματων, ευθυνόμαστε σίγουρα ως ενήλικες για την εξέλιξη τους. Με πίστη και όρεξη για ζωή, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τον ψυχικό πόνο και να τον ξεπεράσουμε (και φυσικά όλα αυτά τα λέω για να τα ακούω και γω :) )
Γενικότερα, για το γεγονός ότι η κατάθλιψη πλέον έχει πάρει διαστάσεις πανδημίας (ιδιαίτερα στον Δυτικό κόσμο), πιστεύω πως φταίνε πολλοί παράγοντες. Ζούμε στην εποχή του ακραίου ατομισμού, στην εποχή που ο θεσμός της οικογένειας έχει υποβαθμιστεί πάρα πολύ, στη εποχή που το κηνύγι του κέρδους και του ατομικού συμφέροντος έχουν αντικαταστήσει τις αληθινές αξίες στην ζωή μας. (προσωπικά, δεν θα με πείραζε καθόλου να ζω σε μια φάρμα έξω από την πόλη και ν' ασχολούμαι με την κηπουρική :p). Oσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό, είναι ένα πρόβλημα υπαρκτό + το γεγονος ότι οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωης και η πίεση στο εργασιακό περιβάλλον (για όσους έχουν την τύχη να δουλεύουν δηλαδή) συμβάλλουν και αυτά στη συντήρηση του προβλήματος. Από την άλλη, (και κάτι που με αφορά άμεσα) η ανεργία σε νεαρές ηλικίες και η αποστέρηση ενός μεγάλου αγαθού, της δυνατότητας να δημιουργούμε, να παράγουμε έργο, να αισθανόμαστε πως αφήνουμε κάτι πίσω και πως δεν ζούμε για να τρώμε και να χέζουμε μέχρι να έρθει η στιγμή να πεθάνουμε, είναι πολύ σημαντικός παράγοντας στο να αισθανόμαστε υγιείς.
Quote:
Originally Posted by Remedy
Ανάλογα το πρόβλημα. Όταν είναι για κάποια διαταραχή προσωπικότητας ναι, αν και πάλι αυτό γίνεται σε πιο προχωρημένα στάδια. Αν και πάλι ανάλογα την διαταραχή προσωπικότητας. Π.χ. για οριακή αυτό μπορεί να έχει και τα αντίθετα αποτελέσματα στην αρχή και υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία για την οριακή στην αρχή που έχει στόχο να μειώσει την απότομη αλλαγή συναισθημάτων, τον αυτοτραυματισμό π.χ. διαλεκτική συμπεριφορική. Για άλλες όπως η ναρκισσιστική το να αποκτήσεις κάποια επίγνωση σίγουρα θα έχει όφελος. Πάντα πρέπει να έχουμε στον νου ότι η παρελθοντική επίγνωση πρέπει να γίνεται με στόχο την αλλαγή και όχι απλά με στόχο κάποια υποτιθέμενη γνώση. Πολλά άτομα μαθαίνουν κάποια υποτιθέμενη επίγνωση και το μόνο που κερδίζουν είναι έξτρα θυμός για την μαμά τους και τον μπαμπά τους χωρίς να έχουν βελτιώσει στο ελάχιστο το πρόβλημα.
Για νευρώσεις τύπου πανικούς, γεν. άγχος, ΙΨΔ κλπ. μόνο σε προχωρημένα στάδια και αν το άτομο το θέλει. Για κατάθλιψη εξαρτάται.
Για "διαπροσωπικά" προβλήματα, θυμό σε μια ερωτική σχέση, καβγάδες, οικογενειακά προβλήματα κλπ. σε πλαίσια πιο συμβουλευτικής ψυχολογίας μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο από την αρχή.
Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν το υποθετικό υποτιθέμενο παρελθοντικό "τραύμα" (υπάρχει και δυσκολία στον ορισμό, αφού τραύμα είναι σίγουρα ένας βιασμός αλλά είναι όταν μια φορά σε χαστούκισαν?) ευθύνεται για την διαταραχή στο τώρα. Το πιθανότερο είναι ότι δεν ευθύνεται μόνο αυτό αλλά όπως έγραψα και στο κείμενο πάρα πολλοί παράγοντες, κάποιοι από αυτούς θα ήταν πολύ πιο πριν. Ναι ίσως είναι καλύτερο να υπάρχει μια επίγνωση σε προχωρημένα στάδια για να είναι η θεραπεία πιο σφαιρική. Αλλά το να πάει ο άλλος με πανικούς η καταναγκασμούς η εμμονές για την υγεία η οτιδήποτε και να αρχίζει να μιλάει για την μαμά του είναι απλά άχρηστο (και επικύνδινο). Πρώτα πρέπει να καταπολεμήσει τους πανικούς η τους καταναγκασμούς η τις έντονα αρνητικές σκέψεις με πιο στάνταρ μεθόδους στο τώρα και μετά-και αν ο ίδιος το θέλει- να ανατρέχει στο παρελθόν. Άλλωστε θα έχει ήδη αλλάξει κάποια από τα πιο προβληματικά πρότυπα σκέψης και συμπεριφοράς και θα αντιλαμβάνεται και το παρελθόν με "άλλο μάτι" πιο "ελεγχόμενο".
Πετραν,
έχω δοκιμάσει τη γνωστική συμπεριφορική μεθοδο, φαίνεται όμως οι εσωτερικές αντιστάσεις και ενας παγιωμενος τροπος σκεψης δεν βοηθανε στο να μπει σε εφαρμογη η μεθοδος, παρα το ότι ειναι αποδεκτη ως αποτελεσματική. Και τα αποτελέσματα είναι μετρια εως πενιχρα. Τι συνισταται, επαναληψη της μεθοδου (έχουν περάσει αρκετοι μηνες) ή κατι άλλο?
Τζίπση, πιστεύω γενεσιουργες αιτίες της κατάθλιψης είναι πρώτον τραυματικές εμπειρίες ιδίως σε παιδική και πρώιμη εφηβική ηλικία και δεύτερον, η μη επίτευξη προσδοκιών ειτε επαγγελματικών ειτε στην προωπική ζωή κλπ. Πιστευω συμβάλλει σημαντικά στην αντιμετωπιση της, στη μειωση της έντασης ή απάμβλυνση της η κοινωνικοποίηση, η επιδίωξη του ατόμου για συνεχη συναναστροφή.Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Υπάρχει και το daydreaming, πολύ ωραια το θετεις. Σε νεαρες ηλικίες είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος που βρίσκει το άτομο για να "φευγει" από την πραγματικότητα, φτιαχνει με τη φαντασία το δικο του ιδανικό κόσμο μεσα στον οποίο ζει. Είναι κατασταση που αναπτύσσεται ιδίως όταν το άτομο βιώνει μοναξιά ή δεν το εκφραζει το περιβαλλον στο οποιο ζει. Χωρίς η φυγη αυτη να ναι η λύση. Πιστευω το daydreaming ελαττώνεται όσο το άτομο ενηλικιώνεται, ωστόσο αν οι καταστασεις στις οποιες ζει παλι δεν το εκφράζουν, ο χωρος σκέψης τον οποιο καταλαμβανε το daydreaming δίνει πλεον τη θεση του σε άλλες νοσηρες καταστασεις όπως καταθλιψη και εμμονες.
Το οτιδήποτε προβληματίζει τον καθένα είναι καθαρά θέμα προσωπικό του. Να ρίξεις ευθύνες δεν σε κάνει πιο δυνατό. Εγώ προσωπικά δεν έχω αναπτύξει κάποια ψυχική νόσο αν και αυτά που είπατε τα έχω περάσει και γω. Δύσκολα σχολικά χρόνια και οικογένεια καλή μεν με αγάπη από κάποια μέλη αλλά όχι ιδανική όπως θα την φανταζόμουν. Μετέπειτα κακή επιλογή συντρόφου, απογοητεύσεις, απορρίψεις. Παρόλα αυτά αν και δεν είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου και αν και πιστεύω ότι το μερίδιο ευθύνης για την χαμηλή αυτοεκτίμηση και τις κακές επιλογές κατέχω 50% εγώ και 50% το περιβάλλον, πιστεύω όντας ενήλικη ότι τα πάντα είναι στο χέρι μου και δεν μπορώ να ζω προσπαθώντας να αλλάξω πράγματα στο παρελθόν. Να αλλάξουμε χαρακτήρα και προσωπικότητα είναι μόνο προσωπική ευθύνη.
Ρέην είχα διαβάσει για τη μητέρα νάρκισσο κτλ πρόσφατα. Θα ήθελα να ρωτήσω ο πατέρας σου τι ρόλο έπαιζε σε αυτό το παιχνίδι?
Πιστευω οτι από καποιο σταδιο της ζωής του και μετα αποκτα τη δυνατότητα διακρισης αναμεσα στο τι το συμφερει και τι οχι, τι θελει ή ήθελε να αποκτησει και τι όχι, άσχετα από τα οποια ασχημα βιωματα του παρελθοντος και τα ψυχολογικα προβληματα και δεν υπάρχει ανάγκη καποιος να του το υποδείξει. Μέσα στο χαλι της σκεψης του υπάρχει αυτη η δυνατότητα γιατι μεσα από τη ζωη του και τος θετικες ή αρνητικες εμπειρίες απέκτησε αυτην ικανότητα. Όμως τα ψυχολογικά προβλήματα διεισδύουν σ αυτο το κομμάτι της σκέψης με αποτέλεσμα το άτομο να παρεμποδίζεται εκ των έσω να κάνει πράξη το τι θελει και το συμφερει στη ζωη ή να αποφυγει το ανάποδο. Τετοιοι παράγοντες ειναι οι φοβίες, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η απομονωση που του στερησε την δυνατοτητα να αποκτησει την εμπειρια που θα τον υποβοηθησει να φτασει στο στοχο, η καταθλιψη και οι ψυχαναγκασμοί που συνηθως οδηγούν σε στασιμότητα στη ζωη και άλλα. Εκεί είναι τα μεγαλα εμπόδια που βασανιζουν.
Iωάννη εκτός από συμπεριφορική, ψυχοδυναμική έχεις δοκιμάσει; Εμένα αυτή μου πρότεινε και η ψυχίατρος.
Έχω δοκιμασει γνωσιοσυμπεριφορικη, νομίζω η θεραπεια αυτη περιλαμβανε στοιχεια της ψυχοδυναμικής. Ειναι καλή μεθοδος. Να κανεις αυτη που σου λεει η γιατρος σου αν ειναι ατομο στο οποίο έχεις εμπιστοσυνη και σε βοηθα. Να ξερεις όμως ότι ειναι και θεμα θελησης και ποσο σοβαρο ειναι το προβλημα το αν θα γινει η μεθοδος πραξη και δεις βελτιωση στη ζωη σου. Γιατι οσο περνανε τα χρονια και όσο πιο εντονο και παγιωμενο ειναι το προβλημα δύσκολα βλεπεις σημαντικη βελτίωση. Καλο μας κουραγιο.Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
@anonymous, δε θα ήθελα να μονοπωλήσω το θρεντ, περιλαμβάνει τα προβλήματα πολλών ατόμων, τα δικά μου δεν είναι ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα των άλλων. Και τις πιο πολλές φορές κατορθώνω και να ξεπερνάω το θυμό μου, να φέρομαι καλά σε όσους με πλήγωσαν, άλλες πάλι όχι, φαίνεται κάτω από την επιφάνεια σιγοβράζει αιώνια. Μας εύχομαι και γω ότι ο Γιάννης από πάνω, καλό κουράγιο. Να μπορούμε να ξεχνάμε όσο κι αν κάμποσες φορές θυμόμαστε.:)
Υπάρχουν πράγματα που δεν αλλάζουν, ένα απ' αυτά είναι το παρελθόν μας.Και υπάρχουν και άλλα που μπορούν να αλλάξουν, και αυτά είναι το παρόν και το μέλλον.
Βασικά, μου είπε ότι όλες είναι ψυχοδυναμικές, δεν έχω καταλάβει που έγκειται η διαφορά. Τέλος πάντων, καλό μας κουράγιο βρε παιδί :)Quote:
Originally Posted by ioannis2
Το.... καλό μας κουράγιο, μια κουβέντα είναι. Το ζητούμενο είναι πόσο ευκολο είναι να αλλάξουμε εμείς ή αυτα που μας ταλαιπωρούν, ιδίως όταν πρόκειται για παγιωμένες καταστασεις και η διαδικασία υποτιθεται αλλαγης διαρκεί για χρονια με πενιχρα όμως αποτελέσματα. Όταν πεφτουμε ξανα στα ίδια λάθη, σε παρόμοια διλήμματα, υπάρχουν οι επιλογες που δυσκολα αλλάζουν και εκ των πραγματων περιορισμενες επιλογες, και τραυματα νεα μετα απο καθε λαθος κλπ. Τι κανουμε με όλα αυτα? Αυτό είναι αλλαγή? Ή στο τελος ψάχνουμε αντι να επιδιωκουμε λυσεις ψάχνουμε να βρουμε αυτα που θα μας ηρεμησουν? Μπήκε το μυαλο μας σε ενα ******** καλουπι καποτε και τωρα υποφερουμε. Οσοι ειναι γονεις ας ακούνε!!Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Όσο περναει ο χρονος Τζιπσι οι νοσηρες καταστασεις ψυχαναγκασμοι, άγχος, φοβιες, εμμονες που ειναι η ριζα του κακού, αμα δεν υπερνικηθουν, οσο δυσκολο κι αν ειναι, δινουν τη θεση τους σε άλλες νοσηρες καταστασεις που οφειλονται στην αποτυχια για αλλαγη, δλδ αντιμετωπισης των πρωτων νοσηρων καταστασεων, μελαγχολια και καταθλιψη. Όσοι εχετε χρονο μπροστα σας πάρτε εγκαιρα τα μετρα σας!!
Quote:
Originally Posted by ioannis2
Ναι η γνωσιακή-συμπεριφορική βοηθάει πολύ σε αυτά που λες, αν και είναι ανάλογα το άτομο και τον θεραπευτή.
Υπάρχει πάντα η μεγάλη διαφορά μεταξύ "σκέψης" και "πράξης". Δηλαδή μπορεί να καταλάβεις μέσα στην γνωσιακή (η στην ψυχοδυναμική) για το που μπορεί να κάνεις λάθος, για το τι πιθανότατα ευθύνεται για τα προβλήματα σου, που μπορεί να "υπερβάλεις" στην σκέψη και στο πως διαχειρίζεσαι τα πράγματα κλπ.
Όλα καλά αυτά! Παρ όλο όμως που μπορεί να κατανοήσεις πολλά πράγματα στην θεραπεία, μπορεί και πάλι να συνεχίσεις στην πράξη και στην καθημερινότητα να κάνεις τα ίδια λάθη, να αποφεύγεις αυτά που δεν θα έπρεπε να αποφεύγεις, να κάνεις πράγματα που "λογικά" έχεις καταλάβει (μέσω της θεραπείας) ότι δεν θα έπρεπε να κάνεις
Αυτό συμβαίνει γιατί-όπως πολύ σωστά λες- έχουν "παγιωθεί" συναισθηματικά και ενστικτωδώς κάποια πράγματα και είναι δύσκολο να τα "ελέγξεις" γνωστικά. Εκεί για μένα βοηθάει πολύ το "συμπεριφορικό" κομμάτι στην θεραπεία που πολλοί θεραπευτές το αποφεύγουνε η το μειώνουνε (η δεν ξέρουν να το κάνουν καλά).
Αν δηλαδή συνεχίζεις να έχεις εμμονές για ένα πράγμα, ο θεραπευτής θα πρέπει να σε "εκθέσει" in real life σε αυτό το πράγμα που έχεις εμμονές ώστε να το "συνηθίσεις" και να μην σου προκαλεί εμμονές και καταναγκασμούς πλέον (να "απευαισθητοποιηθείς" που λέμε).
π.χ. αν δηλαδή κάνεις καταναγκασμούς/τελετές για το αν έχεις "κλειδώσει" η αν έχεις "ελέγξει" κάτι ο θεραπευτής θα πρέπει να σε βάζει σε καταστάσεις που θα αφήνεις ξέρω-γω ξεκλείδωτα αλλά εμποδίζοντας την "τελετή" (να τσεκάρεις). Συνήθως βάζουν και "ασκήσεις" για το σπίτι.
Μετά π.χ. αν έχεις προβλήματα εσωστρέφειας η κοινωνικής φοβίας ο θεραπευτής μπορεί-στην αρχή- να σε βάλει να φαντάζεσαι να μιλάς μπροστά σε κόσμο και μετά να σου βάλει άσκηση-με το ζόρι-να μιλήσεις μπροστά στον κόσμο η να μιλήσεις σε μια παρέα κλπ. Ταυτόχρονα μαθαίνεις και τεχνικές μείωσης του άγχους και αναπνοής ώστε να μειώνεις και μόνο σου την ένταση που θα νιώθεις σε αυτές τις "συμπεριφορικές ασκήσεις", ενώ συνήθως καταγράφεις και τις σκέψεις που ένιωσες εκείνη την στιγμή κλπ. (ώστε να καταλάβει ο θεραπευτής-και εσύ- τι είναι ακριβώς αυτό που φοβάσαι/αποφεύγεις/σε στεναχωρεί ώστε να σου βάλει ακόμα πιο αποτελεσματικές συμπεριφορικές ασκήσεις τις επόμενες φορές).
Όλη αυτή η "έκθεση" σε πραγματικές (η φανταστικές στην αρχή) καταστάσεις βοηθάει πάρα πολύ να αλλάξει ουσιαστικά το "ένστικτο" και το "παγιωμένο" συναισθηματικό κομμάτι, κάτι που μόνο το "μπλα μπλα" της θεραπείας (και αυτό βοηθάει βέβαια) δεν μπορεί να κάνει τόσο αποτελεσματικά από μόνο του. Δυστυχώς στην Ελλάδα πολλοί δεν είναι τόσο έμπειροι για να κάνουν αυτά τα πράγματα και κάνουν μισές δουλειές.
Την ψυχοδυναμική την υποστηρίζουν -κυρίως κάποιοι "μαθουσάλες" ψυχίατροι. Μπορεί να βοηθήσει κυρίως μια πιο μοντέρνα εκδοχή της-η βραχεία ψυχοδυναμική- όμως δεν ξέρω πολλούς που να έχουν εκπαιδευτεί επαρκώς σε αυτή στην Ελλάδα (άσχετα για το τι λέει ο καθένας). Αλλά και πάλι μια καλή γνωσιακο-συμπεριφορική είναι η καλύτερη λύση για κατάθλιψη και ΙΨΔ αρκεί να βρεις το κατάλληλο άτομο.
Η παλιά ψυχανάλυση (η παλιά original ψυχοδυναμική θεραπεία των Freud και σία ) που ξαπλώνεις στον καναπέ και αρχίζεις και μιλάς και μιλάς για τα παιδικά σου χρόνια και αυτό γίνεται για χρόνια ξοδεύοντας λεφτά επι λεφτών με αμφίσημα αποτελέσματα...δεν το υποστηρίζω και το θεωρώ κοροιδία σόρρυ. Πρώτον καμία έρευνα δεν έχει δείξει ότι μιλώντας τόσο πολύ για τα παιδικά σου χρόνια έχει καμιά ρεαλιστική βελτίωση στο πρόβλημα η/και στην διαταραχή τώρα, δεύτερον δεν αξίζει από άποψη χρόνου και χρήματος. Μπορεί να αξίζει για το αν κάποιος θέλει να εξερευνήσει την προσωπικότητα του και γιατί (ίσως) έγινε αυτό που είναι τώρα...αλλά δεν θα σου φύγουν οι πανικοί, το άγχος και η κατάθλιψη έτσι. Υπάρχει ένα αστείο μεταξύ των ψυχολόγων ότι η παλιά παραδοσιακή ψυχανάλυση είναι για τις μεσήλικες κυρίες των βορείων προαστίων με τα "τρομερά" χρόνια προβλήματα τους που έχουν άπειρο χρήμα για πέταμα και χρόνο για χάσιμο :P
Αλλά αν θες (και μπορείς) δοκίμασε το why not.
Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Είναι όλες τους "ψυχοδυναμικές" με την έννοια ότι σε κάποια φάση της θεραπείας μπορεί να εστιαστεί η θεραπεία και στα παρελθοντικά γεγονότα/βιώματα και στους τρόπους/δομές σκέψης, συμπεριφοράς και προσωπικότητας που μπορεί να έχουν αποκτηθεί από αυτές, π.χ. στην "γνωσιακή" αυτό μπορεί να συμβεί σε προχωρημένο στάδιο ("θεραπεία σχημάτων" όπως λέγεται στην "γνωσιακή argo") αν και δεν είναι απαραίτητο. Στην ψυχοδυναμική συνήθως αρχίζεις κατευθείαν από το παρελθόν. Στην χιουμανιστική είναι πιο ελεύθερα τα πράγματα, μπορείς να πας "όπου θες-παρελθόν, παρόν, μέλλον (τουλάχιστον σε σύγκριση με τις πιο δομημένες άλλες δύο "σχολές").
Εξίσου σημαντικό στην συζήτηση θεωρώ και το "μέλλον", κάτι που επίσης δεν καλύπτει ιδιαίτερα η ψυχοδυναμική. Την "μνήμη του μέλλοντος"-την προοπτική βιωματική μνήμη όπως είναι γνωστή στην ψυχολογία- τα όνειρα, οι ελπίδες, τα θέλω, οι στόχοι μας κλπ.- την θεωρώ εξίσου σημαντική με την κλασική αναδρομική βιωματική μνήμη.
Π.χ. άκαμπτοι στόχοι όπως "πρέπει να είμαι ο καλύτερος σε αυτόν τον τομέα" μπορεί να ευθύνονται-εν-μέρη- για δυσφορία, άγχος κλπ. Η να έχεις βάλει πολύ μεγάλους στόχους παρά μικρότερα βήματα κλπ.
Τέτοιοι "άκαμπτοι κανόνες" σκέψης, υπερβολικοί στόχοι κλπ. φυσικά έχουν επηρεαστεί η διαμορφωθεί από παλιότερες εμπειρίες, αλλά δεν είναι απαραίτητο να αποκτήσεις την γνώση αυτών των υποτιθέμενων παλιότερων εμπειριών (αν και ίσως να ήταν πιο σφαιρικό/ολοκληρωμένο) για να αλλάξεις και να βελτιώσεις την ζωή σου σε διάφορους τομείς.
Εγώ μη γελάσετε αλλά ανησυχώ για τον arlktos, μόλις λείπει κάποιος τα παίζω κ αυτό στη ψυχολογία είναι , γιάννη τι λες;