Originally Posted by
linda
anika και ΒΙΒΙΑΝ ελπίζω να είσαστε καλά.
Η μητέρα μου με γέννησε στα 19 της και έπαθε επιλόχιο κατάθλιψη. Μαζί ήρθαν και οι φοβίες για την υγεία της. Για σειρά ετών είχε μια βεβαιότητα ότι κάτι θα πάθαινε και ήταν συνεχώς σε γιατρούς και εξετάσεις. Φυσικά ήταν και προστατευτική απεναντί μου λόγω της κατάστασης. Μεγάλωσα θεωρώντας το φυσιολογικό αυτό και κάνοντας κι εγώ το ίδιο. Ανησυχώντας για αρρώστιες και το θάνατο. Μόνο που εμένα δεν με ένοιαζε τόσο για εμένα όσο για την οικογένεια μου, κι έτσι οι φοβίες μου είχαν να κάνουν μ' αυτούς. Στα 25 μου κατέρρευσα. Συνήλθα δύσκολα, το θέμα όμως είναι πως μαζί μ' εμένα συνήλθε και η μητέρα μου που βασανιζόταν για 25 χρόνια. Ζεπέρασε τα πάντα και μόνο τότε κατάλαβε πόσο άτοποι ήταν οι φόβοι της και ότι στην ουσία κρατούσε την ζωή της στην αναμονή για το φόβο του θανάτου. Απο τότε έχει αλλάξει η ζωή της. Χαίρομαι να τη βλέπω ζωηρή με τις παρέες της, να φλυαρεί συνέχεια.
Παιδιά, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα φύγουμε. Μέχρι τότε όμως ας ζήσουμε.