ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

Γεια σας παιδια,ειμαι νεο μελοσ στο forum αλλα εδω και καιρο διαβαζω τα μηνυματα σας και πραγματικα σας καταλαβαινω απολυτα....Πασχω και εγω απο ολα αυτα τα ωραια ,πανικο ,αγχωδη διαταραχη και το ωραιοτερο απο ολα εχω μεγαλη δοση αρρωστοφοβιας.Εχω περασει αμετρητεσ νυχτεσ στα εφημερευοντα νοσοκομεια,εχω παει σε παρα πολλουσ γιατρουσ,εχω ξοδεψει πολλα χρηματα για εξετασεισ και οχι γιατι δεν μπορουσα να τισ κανω δωρεαν αλλα πιστευα οτι δεν θα προλαβαινα μεχρι να εκλειναν ραντεβου με το ικα ,θα πεθαινα ωστοσο.Εχω φερθει τοσο υπερβολικα τοσο πολλεσ φορεσ,με τον παραμικρο πονο στο στηθοσ ειμαι σιγουρη οτι εινια η καρδια και κανω σεναρια με το μυαλο μου μεχρι που πιστευω οτι ειμαι ετοιμοθανατη και δεν μπορω απο τον φοβο μου ουτε να μιλησω.Εδω και 5 χρονια βιωνω αυτεσ τισ καταστασεις με μικροδιαλειμματα ενδιαμεσα ομωσ αισθανομαι οτι χανω τισ καλυτερεσ στιγμεσ σκεφτομενη τον θανατο.Εχω παει σε ψυχολογο με βοηθησε ομωσ δεν μπορω οικονομικα να αρχισω παλι.Φαρμακα δεν εχω παρει τα πολεμαω μονη μου.Ειμαι 33 ετων.Ειναι κριμα ομωσ αν μασ αξιωσει ο Θεοσ να φτασουμε σε καποια ηλικια και να καταλαβουμε οτι φοβηθηκαμε ....να ζησουμε...

Καλημερα και παλι.

Η αληθεια ειναι οτι και εγω αναρωτιεμαι το ιδιο με εσενα.
Αν δηλαδη,φοβαμαι τελικα την ιδια την ζωη και οχι τον θανατο.
Και ειναι απλα γελοιο το ποσα πραγματα χανουμε απο την ζωη μας γιατι φοβομαστε τον θανατο.

Εχεις κανει καποια ψυχοθεραπεια ή εκανες μονο απλη συμβουλευτικη?

Τωρα πως εισαι?

Oπως οταν αρχισαν τα συμπτωματα ή καλυτερα?

καλησπέρα και από μένα...κάτι παρόμοιο αντιμετωπίζω και εγώ εδω και δύο χρόνια που έχασα τον πατέρα μου απο καρκίνο άρχισα να πιστεύω ότι εχω και εγώ το ίδιο πράγμα, το αποτέλεσμα είναι πολλές εξετάσεις πολύ άγχος , και δεν ξεκολάει απο το μυαλό μου ότι εχω κάτι κακό....

Εκανα ψυχοθεραπεια για 1 χρονο περιπου και με βοηθησε αρκετα ομως δεν συνεχισα λογω οικονομικου.Τωρα ειμαι λιγο καλυτερα απο την αρχη εχω ολα αυτα τα ψυχοσωματικα που ειχα και τουσ πανικουσ μου ομως τα αντιμετωπιζω με περισσοτερη ψυχραιμια.Δεν καταληγω ολεσ τις φορεσ στο νοσοκομειο,καταληγω τισ μισεσ.ΚΙΜΙ68 ληπαμαι πολυ για τον μπαμπα σου ομωσ και εσυ οπωσ και ολοι μασ πρεπει να σκεφτουμε λογικα οτι αφου εχουμε κανει τισ απαραιτητεσ εξετασεισ και ειναι καλες δεν πρεπει να ανησυχουμε.Ομωσ αντε να βρεισ λογικη,ειναι τοσο δυσκολο να βγεισ απο ολο αυτο.Αυτοι που δεν εχουν περασει τετοιες καταστασεις δεν μπορουν οσο και να θελουν να μας καταλαβουν.Ειναι πολυ δυσκολο και κουραστικο να εσαι εισαι σε ενα διαρκη πολεμο με το ιδιο σου το μυαλο...Ειναι τοσο ομορφη η ζωη ,υπαρχουν τοσο ομορφεσ καθημερινες στιγμες και εγω νιωθω σαν να εχουν αλυσοδεσει και δεν μπορω να κουνηθω.

εγω δεν περναω ουτε απ'εξω απο νοσοκομεια και γιατρους γιατι παντα φοβομουν οτι κατι εχω.Ακομα και να εχω καταλαβει οτι εχω κατι δεν παω στον γιατρο γιατι φοβαμαι αυτο που θα μου πει ή εστω οτι θα μου επιβεβαιωσει αυτο που σκεφτομαι. :(

Καλυτερα ετσι παρα να πηγαιμω συνεχεια και να φευγω πολλεσ φορεσ πριν καν με δει ο γιατροσ.Απλα μου περναει και φευγω.Πολλες φορεσ παω μεχρι το parking και περιμενω μεχρι να μου περασει,ειμαι σε ετοιμοτητα δηλαδη,αν παω να πεθανω να μαι διπλα στο νοσοκομειο.Σκεφτομαι αν υπαρχει περιπτωση ποτε να γινω οπως ημουνα να απαλλαχθω εντελως απο αυτες τισ ιδεες και τους φοβους,να μπορω να χαιρομαι τη ζωη και να μην σκεφτομαι συνεχωσ το τελοσ.Ποσο θα κρατησει ακομα γιατι εχω κουραστει τοσο πολυ που δεν ξερω αν αθαμπορω πλεον να τα διαχειριζομαι σωστα ολα αυτα.Νιωθω συνεχως οτι θα χασω τον ελεγχο,οτι θα τρελλαθω οτι θα παθω εμφραγμα η εγκεφαλικο.Αν ακουσω οτι πεθανε κανεισ απο καρδια χωρισ εντονα συμπτωματα ,εννοειται πωσ για μερες θα το σκεφτομαο και θα περιμενω να παθω και εγω το ιδιο.Οτι κακο και αν ακουσω βαζω τον εαυτο μου στη διαδικασια να βιωνω τα συμπτωματα και να λεω λεσ να χω και εγω το ιδιο;και να με πιανει τετοιοσ ρντονοσ φοβοσ που να κοβονται τα ποδια μου.Συγνωμη παιδια αν ασα κουρασα αλλα ξερω οτι μονο εσεια μπορειτε ακριβως να καταλαβετε.

geia sou!! loipon lew kai egw na sou pw tin diki mou apopsi! prwta ap ola thelw na sou pw oti eisai se ena stadio pou exeis arxisei na suniditopoieis tin katastasi stin opioa vriskesai! diladi katalavaineis oti oi skepseis pou kaneis den se voithane alla se kanoun xeirotera kai auto einai kati kalo gia na kaneis mia arxi kai na antimetopiseis to thema sou! tha sou pw ena pragma!! "min pineis, min kapnizeis, min ksenuxtas! zise san arrwstos gia na pethaneis ugieastatos"! den kserw an to exeis akousei pote ksana alla auto einai oti prepei gia tin diki sou periptwsi! arxika nomizw pws gia na kseperaseis olo auto, prepei na arxiseis na sumvivasai me tin enia tou thanatou alla kai tis zwis! exeis skeftei pote oti o thanos den proerxete mono apo pathiseis kai arrwsties, alla mporei na erthei opiadipote stigmi stin zwi kathe anthrwpou kai apo opiondipote logo? i akoma kalutera! exeis skeftei auto pou leme mia zwi tin exoume kai an den tin glentisoume? den sou lew na ftaseis sto allo akro kai na andiaforeis gia ton eauto sou, alla eisai nea kopela kai mas eipes oti exeis perasei idi polles wres sto nosokomeio gia asumantous logous! tha sou prwteinw tin epomeni fora pou tha vgeis apo to spiti sou na min pas sto parking dipla apo to nosokomeio alla pigene na deis pws zoune kapoies kopeles stin ilikia sou! min xaneis ton eauto sou kai mathe na zeis to twra! kalos i kakos apo ton thanato den mporei kaneis na ksefugei! omws o kathenas mporeis na omorfinei tin zwi tou an vrei pragmatika endiaferonta! nomizw pws auto pou sou leipei einai endiaferon gia tin zwi... asxolisou me kati pou se gemizei san anthrwpo! etsi tha vreis kapou na ksespas kai tha stamatiseis pisteuw na kaneis san kati giagiades pou gia na kerdisoun endiaferwn einai sunexws arrwstes :P elpizw na katalavaineis ti ennow kai na min pareksigithikes!!

Καλημέρα σε όλους! Μόλις χθες ανακάλυψα αυτό το forum και μαζί ότι δεν είμαι μόνη! Είδα ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν. Η δική μου ιστορία είναι η εξής. Πριν από 4μιση χρόνια άρχισα να έχω εμμονες ότι είμαι άρρωστη ή οτι θα πάθω σίγουρα καρκίνο ,άρχισα να ψάχνω με μανία οτι αφορά αυτή την αρρώστια, ήμουν όλη μέρα στο ιντερνετ και όλα μα όλα τα συμπτώματα τα είχα. Αποτέλεσμα κρίσεις πανικού ,κατάθλιψη απομόνωση. Αφησα τα παιδιά μου στην μοίρα τους, έκανα τα βασικά με το ζόρι ,΄εχασα σημαντκές στιγμές απο την οικογενειακή ζωή.Πήγα σε ψυχίατρο ,μου έδωσε χάπια και με στήριξε αρκετά. Το πιαχνίδι της μοίρας όμως ήταν ότι η γιατρός είχε καρκίνο και τελικά πέθανε από αυτό. Καταλαβαίνεται τι έπαθα εγώ.ΣΟΚ.Δεν μπορώ να πω οτι είμαι καλά τώρα έχω σκαμπανεβάσματα μια ηρεμώ μια λεω παει τελεώνει ο χρόνος μου τι θα γίνουν τα παιδιά, δεν έχω προλάβει να κάνω πολλά πράγματα ειμαι 44 χρονών και λέω έφτασα στο τέρμα. Κάθε πρωι σηκώνομαι με μαύρη καρδιά σφιγγω τα δόντια και ξεκινώ την μέρα μου ενώ το μόνο που θέλω είναι να μέινω στο κρεββάτι. Η γιατρός μου μου είχε πει ,οτι νομίζει θα πάθω αυτό που φοβάμαι λέτε να είχε δίκιο;τι να κάνω να μην βγεί αληθινή;μπορεί κάποιος να μου πει τι φταιει και υποφέρω;

spinelli μου καλα τα λεσ εχεισ χιλια δικια ομωσ πιστεψε με οι προσπαθειεσ που εχω κανει ειναι παρα πολλες.Εκει που εχω φτασει καπου ψηλα για μενα γινεται κατι και με τραβαει παλι στον πατο.Βιβιαν δεν μπορω να σου πω τι φταιει με σιγουρια ομως αυτο που ξερω σιγουρα ειναι οτι τα δημιουργρι ολα το ιδιο μασ το μυαλο.Κι εγω εχω 2 παιδακια και απο το αγχοσ μου για την υγεια τους αλλα και τη δικη μου(γιατι αν παιθανω τι θα γινουν τα παιδια μου)δεν χαιρομαο πραγματικα πολλεσ στιγμεσ μαζι τουσ.Ειναι μαρτυριο ολο αυτο και δεν ξερω πωσ και αν θα το ξεπερασουμε.

spinelli,ποσο δικιο εχεις!Οταν εκανα ψυχοθεραπεια η γιατρος μου μου ελεγε οταν "αρρωσταινα"...μαλιστα...ποιο ς θελεις να σου δωσει σημασια και κανεις την αρρωστη?

Διαβαζοντας ολα αυτα που εχετε γραψει,νομιζω οτι καποια απ αυτα τα χω γραψει εγω!Σας καταλαβαινω ΑΠΟΛΥΤΑ!Κι εγω εχω μεγαλο θεμα με τον φοβο αρρωστιας & θανατου!Εχω κανει & εγω ψυχαναλυση που με βοηθησε πολυ αλλα δεν σκοτωσαν τους φοβους,δυστυχως!Φυσικα & δεν περιμενα θαυματα,ισα ισα ηταν μια ωραια εμπειρια για μενα & ανακουφιστικη.Δεν πηρα ποτε φαρμακα(μονο για αρρυθμιες),το παλευω μονη μου!Για να μην σας κουραζω,πιστευω(το ιδιο μου ειπε & η ψυχολογος)οτι ολα αυτα ξεκινουν απο κατι δυνατο,οπως οι δικοι μου οι φοβοι ξεκινησαν μετα το θανατο του πατερα μου απο καρδια.....απο κει & περα αρχισαν οι αρρυθμιες,οι ΠΟΛΛΕΣ επισκεψεις σε γιατρους,εξετασεις(ΛΕΦΤΑΑ!! ),φοβος!!!!Παιδια,ολα αυτα μας βασανιζουν την ζωη.....ας μας βοηθησει Ο Θεος να το παλεψουμε γιατι μονο εμεις ξερουμε ποσο δυσκολο ειναι,κανεις αλλος(που δεν το χει ζησει!)

27 ετών εγώ, υποφέρω από το ίδιο πράγμα... το παραμικρό ερέθισμα, μου φέρνει αρνητικές σκέψεις, έχω την αίσθηση ότι κάτι έχω. Πολλές φορές αυτό καταλήγει σε κρίση πανικού. Κάποιες φορές το αφήνω και περνάει μόνο του, άλλες πάω στο νοσοκομείο. Δεν μου έχουν βρει ποτέ τίποτα. Πολλές περιόδους έχω ακόμα και δέκατα, μέχρι 37.3, ακόμα και αυτό εκεί το απιδίδουν. Τώρα τελευταία άρχισα να έχω κι άλλα προβλήματα, όπως να με πιάνει δυσφοριά όταν πάω για καφέ, ποτό κλπ. Και είπα ότι δεν πάει άλλο... πήγα σε ψυχίατρο. Το αποτέλεσμα είναι ότι από σήμερα θα αρχίσω να παίρνω Frisium και Effexor.

Καλημέρα σε όλους! down_under λυπάμαι πολύ που μπήκες σε αυτό το φαύλο κύκλο στην ηλικία των 27. Εμένα μου χτύπησε την πόρτα στα 40 περίπου.Μέχρι τώρα δεν μπορώ με ακρίβεια να καταλάβω τι φταίει.Οι διάφοροι θάνατοι γνωστών και μη που με έκαναν να σκεφτώ ότι η ζωή είναι ένα πέρασμα, και πρέπει να την ζήσουμε καλά, ή μήπως ότι έχω κληρονομικότητα (στην ηλικία των σαράντα κι άλλα άτομα από την οικογένεια το έπαθαν).Το θέμα είναι οτι νιώθω την ζωή να γλιστραει μέσα απο΄τα χέρια μου και εγώ να φθείρομαι καθημερινά χάνοντας πολύτιμες στιγμές που δεν θα επιστρέψουν.Παιδιά αν και ισως δεν είμαι η κατάλληλη να το πω ζήστε την ζωή σας όσο καλύτερα μπορείται, ο καθένας ας προσπαθήσει να βρεί το αντίδοτο ,κάτι που δεν θα τον βοηθήσει να μη βουλιάξει κι άλλο.Εγώ βρίσκω βοήθεια και παρηγοριά στην θρησκεία . Διαβάζω θαύματα αγίων, προσέυχομαι και πράγματι νιώθω καλύτερα.
Μη σας κουράσω κι άλλο ,εύχομαι να καραφέρουμε όλοι να βγούμε απο΄αυτή την ψυχοφθόρα κατάσταση ....υπομονή και κουράγιο..όλα στο μυαλό μας είναι...καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!!!!

Βιβιαν μου ποσο πολυ μοιαζουμε.Εγω ηρεμουσα πολυ οταν διαβαζα βιουσ αγιων και κυριωσ για τον Πατερα Παισιο και οταν πηγαινα σε μοναστηρια ενιωθα ασφαλεια οτι εκει ο καλοσ Θεουλησ δεν θα με αφηνε να παθω κατι.Αυτο που εχω καταλαβει μεχρι τωρα ειναι οτι η ζωη ειναι τοσο πολυτιμη αλλα και συντομη για να την αφηνουμε να περναει απο μπροστα μασ χωρισ να τη ζουμε.Αλλοι ανθρωποι εχουν καποια ανιατη αρρωστια και ομωςς ειναι δυνατοι και συνεχιζουν να πολεμανε με πιστη και να ζουνε και εμεισ ενω μας εχουν βεβαιωσει οτι δεν εχουμε κατι σοβαρο ειμαστε με το εν αποδι στον ταφο.Ειναι πολυ δυσκολο να φυγουν αυτες οι σκεψεισ ακατορθωτο θα ελεγα ομως τουλαχιστον ας αγαπησουμε τον εαυτο μας με τις φοβιες του με τους πανικους του και με ολα τα συναφη.Ας αποδεχτουμς οτι εχουμε ενα μικρο προβληματακι και θα φυγει με το να μην του δινουμε την σημασια που περιμανει.Το σημαντικο για μενα ειναι να μην νιωθω μονη και να εχω υποστηριξη στον αγωνα που δινω με το μυαλο μου καθημερινα.

Εχεις δικιο anika!Υπαρχουν ανθρωποι που εχουν σοβαρες αρρωστιες & το παλευουν με δυναμη & μπραβο τους!Αλλα & αυτα που ζουμε εμεις εχουν το δικο τους βασανο.....ας λεμε δοξα Τον Θεο γι αυτα που μας εχει χαρισει & ας μας δινει δυναμη να παλευουμε!

Quote:

---

Originally Posted by ΡΑΝΗ

Εχεις δικιο anika!Υπαρχουν ανθρωποι που εχουν σοβαρες αρρωστιες & το παλευουν με δυναμη & μπραβο τους!Αλλα & αυτα που ζουμε εμεις εχουν το δικο τους βασανο.....ας λεμε δοξα Τον Θεο γι αυτα που μας εχει χαρισει & ας μας δινει δυναμη να παλευουμε!

---

Πολύ ενθαρυντικά τα λόγια σου PANH να είσαι καλά!!!

Αισθανομαι τοσο μονη μου και αβοηθητη..Η χθεσινη μερα ηταν πολυ δυσκολη συνεχως ημουν ενα βημα πριν την κριση.Ενιωθα συνεχως οτι θα χασω τον ελεγχο και θα μου στριψει.Ελεγα στον εαυτο ου κουραγιο θα περασει θα τα καταφερεις και αυτη τη φορα και τελικα ολα καλα πηγαν .Δεν επαθα κατι ιδιαιτερο.Ομως με εχει κουρασει τοσο αυτο ,να προσπαθω να καθοδηγω συνεχεια τις σκεψεις μου και νη να νιωθω οτι αν τις αφησω λιγο ελευθερες θα παθω κριση πανικου και θα καταληξω στα επειγοντα παλι.Και ο αντρας μου ειναι σε ενα δικο του κοσμο που ολα ειναι ροδινα χωρις να μπει καν στη διαδικασια να με παρει σοβαρα και να ασχοληθει μαζι μου,να μου δωσει κουραγιο και να μου πει να μην φοβαμαι γιατι ολα θα πανε καλα..

Αnika και υπόλοιπη παρέα Καλημέρα και καλή εβδομάδα. Θέλω να ρωτήσω Αnika τι ακριβώς συμβαίνει και παθαίνεις κρίσεις πανικού? Εγώ ας πούμε εκεί που είμαι καλά και ήσυχα μου μπαίνει μια ιδέα ότι κάτι σοβαρό έχω η ότι θα εκδηλωθεί σύντομα και πάει τελείωσε ο χρόνος μου. Η ιδέα σε λίγο γίνεται βεβαιότητα και αρχίζει το μαρτύριο. Το μυαλό μου πλάθει τα χειροτερα σενάρια. Οσο για τον άντρα μου μια από τα ίδια . καμία συμπαράσταση. Μη περιμένεις και πολλά πράγματα από τους άλλους ειδικά αν δεν το έχουν περάσει αυτό που περνάμε εμείς. Εγώ θα σου έλεγα να διβάσεις ότι αφορά την "αρρώστια" να την κατανοήσεις και να προσπαθήσεις να βρεις το αντίδοτο όποιο και αν είναι αυτό. Οτι κάνει καλό στον καθένα. Αυτό μπορεί να είναι η θρησκεία (χωρίς να ξέρω αν πιστεύεις). Εγώ δεν είμαι θρησκόληπτη όμως βρίσκω παρηγοριά.Αν βρεις διάβασε το βιβλίο η Δύναμη. Ειναι συνέχεια του Μυστικού. (the secret)Πραγματι πολύ καλά βιβλία. Επίσης να αρχίσεις κάποιο χόμπυ όπως να φτίαχεις χειροποιήτα κοσμήματα (έχει πολύ καλές τιμές χάντρες και διάφορα υλικά ακόμη και οδηγίες στο Ιντερνετ στο ebay.αν θες λεπτομέρειες πες μου να σου γράψω. Nα θυμάσαι ότι δεν είσαι η μόνη που υποφέρεις. εκει έξω υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι, είτε το λένε είτε όχι.μην αφήνεις να σε πάρει από κάτω...πάλεψε...

Εγώ πάντως σκέφτομαι ότι αν είχα κάτι παθολογικό, δεν θα μπορούσα να γυμναστώ, θα έπεφτα ξερή, δεν θα είχα όρεξη να φάω και δεν θα ανακουφιζόμουν με το κολάρο, και αυτά είναι που μου δίνουν κουράγιο και δύναμη να συνεχίζω. Ζαλάδες είναι, θα περάσουν, δεν μπορεί.

Welcome to the club συμπασχω σε ένα βαθμό μόνο που συνηθως εμφανίζω οντως κάτι..εσυ εχεις συγκεκριμένα συμπτώματα η κάτι σε πιάνει απο δω και απο κει και τρεχεις..ας πουμε εγω ειχα τρια μέρη του σώματος τα οποία με ενοχλούσαν το στομάχι (χαπι στην τσάντα για το στομαχι), η κοιλια (μποσκοπαν), ο λαιμος πνίξιμο (ζαναξ).
Αυτό το οπλοστάσιο με έκανε να έχω λιγότερο άγχος αλλά δυστυχώς τώρα με ενοχλουν κ αλλα σημεια κ δεν ξερω πως να το αντιμετωπίσω αν ειναι ψυχογενες η αληθινο παντως δεν μ βρισκουν κατι..δεν ξέρω πως θα συνεχιστει η ζωή μας με αυτη την ιστορία είναι τραγικό..και καλά σου λεει η βιβιαν πως συμπαρασταση δεν υπάρχει και καλύτερα να μην λες στους άλλους αχ ποναω εδώ εκει..και μενα οι δικοι μου εχουν απειβδήσει γτ προφανώς ότι συμβαίνει ειναι ψυχογενές..τώρα η ψυχοθεραπεια μπορει να ναι μια λύση η τα φάρμακά θα ανακούφιζαν αλλα
οταν μας περναει στο γμημενο το ασυνείδητο πως η υγεία μας κινδυνευει και σωματικές ενοχλήσεις προκύπτουν και ο κοσμος δεν ειναι ασφαλες πως το διάολο θα φυγει αυτή η πεποίθηση..
αλλα ειμαι σίγουρη πως δεν θα φύγει εκει θα κάτσει για το υπολοιπο της ζωής μας απλά θα ναι σε υφέσεις και εξάρσεις οποτε καλο κουραγιο..

Βιβιαν μου τιποτα συγκεκριμανο δεν συμβαινει οταν με πιανει.Μπορει να νιωσω ενα μικρο ποναλακι στο στηθος και αρχιζω με το μυαλο μου και σκεφτομαι οτι ειναι συμπτωμα καρδιοπαθειασ και απο λεπτο σε λεπτο θα παθω εμφραγμα η κατι αλλο.Να νιωσω ενα πονο καπου μια σουβλια ας πουμε και πειθω τον εαυτο μου οτι εχω κατι σοβαρο και που να παω να με δει γιατρος την ωρα αυτη και αν θα προλαβω και τετοια.Αν δεν γινει κατι εκεινη τη στιγμη να αποσπασω το μυαλο μου απο αυτες τισ σκεψεις ο φοβος μου κορυφωνεται και με πιανει τρομος σαν να καταπινω τη γλωσσα μου.Δεν καταλαβαινω τιποτα εκεινη την ωρα και συνηθως καταληγω στα εφημερευοντα.ELIRENE καλα τα λες ομως αν δεν εχεις συμπαρασταση και τα περνασ ολα μονη σουειναι ακομα πιο δυσκολο γιατι πληγωνεσαι κιολας.καλα λενε την χαρα σου αν τη μοιραζεσαι μεγαλωνει ενω την στεναχωρια σου μικραινει...

κοιτα δεν ειναι κ παραλογο ποιον ανθρωπο τραβαει η συνεχης δυστυχια και πονος..το θεμα ειναι πως θα κανουμε την υπερβαση και θα φυγουμε απο αυτο το λουκι..νομιζω παντως οτι η περιπτωση σ δεν ειναι σοβαρη..και μπορεις να το 3επερασεις..τα πονακια μπορει να ναι νευροπονοι ενα ντεπον τα σταματα..

Aπο οτι μου λενε δεν ειναι κατι απλοι νευροπ[ονοι ειναι ομως ελα που εγω παλι δεν ειμαι σιγουρη και αντε να μου βγαλεις απο το μυαλο οτι δεν εχουν κανει λαθος οι γιατροι.Αυτην την υπερβαση που λεσ δεν ξερω πωσ θα την κανω.Εσυ εχεισ καποιον να μοιραζεσαι τις σκεψεισ και τισ φοβιεσ σου ειναι πολυ σημαντικο αυτο.

έχω τον φίλο μου που ευτυχως εχει πάθει ανοσία στη διαρκη γκρινια..αλλα σίγουρα δεν καταλαβαινει και πολλα εφόσον δεν εχει κατι παρόμοιο ούτε αντιμετώπιζε ποτε ψυχικά η σωματικά προβλήματα..
θα δουμε τώρα φοβαμαι μην χρειαστώ φάρμακα γμτ..αλλα θα περιμενω να αποκλεισω οτι εχω κάτι σίγουρα γτ ειμαι σουπερ θετικη στα αυτοανοσα νοσηματα..
θελω πολυ να ξεπερασω τα σωματικά και τον φοβο μ για το ταξιδια..αυτα με πανε πολυ πισω
τωρα την αλλη βδομαδα θα ρχισω ομαδικη θεραπεια που ναι οικονομική ισως βοηθησει..

Και εγω φοβομουν πολυ τα ταξιδια και φετοσ μετα απο 5 χρονια αποφασισα να ταξιδεψω με καραβι.Τις πρωτες ωρες χαλια,απανωτες κρισεις μετα ομως καλυτερα.Και οταν επεστρεφα παλι σχετικα καλα.Παλι με τρομαζει η σκεψη για ενα νεο ταξιδι ομως το βλεπω με καλυτερο ματι απο πριν.Ξεπερναμε τους φοβους μας μονο οταν τους αντιμετωπιζουμε τελικα.Και φαρμακα αν χρειαστει να παρεις θα τα ξεπερασεις πιο γρηγορα απο εμενα που το ειχα παρει λιγο στραβα ολο το θεμα των φαρμακων.Κακως βεβαια..

Εγώ δυστυχώς επειδή ταξιδευω συχνα τυχαινει συχνα φουρτουνα κ ο φοβος γινεται χειρότερος αραγε συνδέονται οι δυο φοβίες?

Μακαρι να ξυπνουσαμε ενα πρωινο και να ηταν ολα οπως πριν.να ημασταν οι παλιοι εαυτοι μας και να μην θυμομαστε τιποτα για τις καταστασεις που ζουμε τωρα.γιατι και οι αναμνησεις πληγωνουν..Μουφαινονται ολα τοσο δυσκολα σαν να περναει η καθε μερα με το ζορι.Ποτε θα ειμα ξανα αισιοδοξη και να κανω ονειρα;Ξερετε ποσο καιρο εχω να κανονισω κατι,ενα σχεδιο,μια εκδρομη;Συνεχως λεω Πρωτα ο Θεος και αν μας εχει ο Θεος καλα.Νιωθω οτι δεν εχω δικαιωμα να κανω ονειρα γιατι η ζωη μου κρεμεται απο μια κλωστη.

Καλημερα σε ολους.Απο χθες εχω κατι εντονους πονους σε πλατη και μεση και σκεφτομαι παντα τα χειροτερα.Σκεφτομαο το πιο απλο οτι μπορει να ειναι απο ενα πλο κρυωμα μεχρι οτι ειναι προμηνυματα καρδιακης προσβολης.Με το ζορι κρατηθηκα να μην παω νοσοκομειο χθες οπως και ολη την νυχτα που δεν κοιμηθηκα επειδη πονουσα και περιμενα το μοιραιο.Εγω βαρεθει τοσο πολυ τον εαυτο μου να ναι ετσι μαλλον τον εχω σιχαθει.Κια ναι ξερω πρεπει να αποδεχθω τον εαυτο μου και να τον αγαπησω με το οποιο θεματακι μου συμβαινει ομως ορισμενες φορες νευριαζω τοσο πολυ που τα βαζω με μενα

anika και ΒΙΒΙΑΝ ελπίζω να είσαστε καλά.
Η μητέρα μου με γέννησε στα 19 της και έπαθε επιλόχιο κατάθλιψη. Μαζί ήρθαν και οι φοβίες για την υγεία της. Για σειρά ετών είχε μια βεβαιότητα ότι κάτι θα πάθαινε και ήταν συνεχώς σε γιατρούς και εξετάσεις. Φυσικά ήταν και προστατευτική απεναντί μου λόγω της κατάστασης. Μεγάλωσα θεωρώντας το φυσιολογικό αυτό και κάνοντας κι εγώ το ίδιο. Ανησυχώντας για αρρώστιες και το θάνατο. Μόνο που εμένα δεν με ένοιαζε τόσο για εμένα όσο για την οικογένεια μου, κι έτσι οι φοβίες μου είχαν να κάνουν μ' αυτούς. Στα 25 μου κατέρρευσα. Συνήλθα δύσκολα, το θέμα όμως είναι πως μαζί μ' εμένα συνήλθε και η μητέρα μου που βασανιζόταν για 25 χρόνια. Ζεπέρασε τα πάντα και μόνο τότε κατάλαβε πόσο άτοποι ήταν οι φόβοι της και ότι στην ουσία κρατούσε την ζωή της στην αναμονή για το φόβο του θανάτου. Απο τότε έχει αλλάξει η ζωή της. Χαίρομαι να τη βλέπω ζωηρή με τις παρέες της, να φλυαρεί συνέχεια.
Παιδιά, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα φύγουμε. Μέχρι τότε όμως ας ζήσουμε.

Linda κρατώ αυτό το τελευταίο που είπες να ζήσουμε μέχρι να φύγουμε. Ωραία κουβέντα! Διαβάζω αυτά που γράφεις ,και χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι σαν και σένα. Απο υγεία λέω είμαι καλά μέχρι να ξανάρθουν οι άσχημες σκέψεις και να βασανίζομαι. Τελικά λαμβάνοντας υπόψη αυτό που έπαθε η μαμά σου νομίζω ότι κάτι πυροδοτεί την νοσοφοβία την κατάθλιψη και τις κρίσεις πανικού. στην περίπτωση της μαμάς σου η επιλόχεια κατάθλιψη που την περασα κι εγω 3 φορές. Και να ξέρεις πάντα κλονίζεται η ψυχική υγεία των ευαίσθητων ανθρώπων. Χαίρομαι που εσύ και η μαμά σου είστε καλά.. ζήστε τις μέρες που είσαστε μαζί όσο πιο καλά μπορείτε. Ο χρόνος δυστυχώς δεν γυρίζει πίσω......να είσαι καλά....

Quote:

---

Originally Posted by linda

anika και ΒΙΒΙΑΝ ελπίζω να είσαστε καλά.
Η μητέρα μου με γέννησε στα 19 της και έπαθε επιλόχιο κατάθλιψη. Μαζί ήρθαν και οι φοβίες για την υγεία της. Για σειρά ετών είχε μια βεβαιότητα ότι κάτι θα πάθαινε και ήταν συνεχώς σε γιατρούς και εξετάσεις. Φυσικά ήταν και προστατευτική απεναντί μου λόγω της κατάστασης. Μεγάλωσα θεωρώντας το φυσιολογικό αυτό και κάνοντας κι εγώ το ίδιο. Ανησυχώντας για αρρώστιες και το θάνατο. Μόνο που εμένα δεν με ένοιαζε τόσο για εμένα όσο για την οικογένεια μου, κι έτσι οι φοβίες μου είχαν να κάνουν μ' αυτούς. Στα 25 μου κατέρρευσα. Συνήλθα δύσκολα, το θέμα όμως είναι πως μαζί μ' εμένα συνήλθε και η μητέρα μου που βασανιζόταν για 25 χρόνια. Ζεπέρασε τα πάντα και μόνο τότε κατάλαβε πόσο άτοποι ήταν οι φόβοι της και ότι στην ουσία κρατούσε την ζωή της στην αναμονή για το φόβο του θανάτου. Απο τότε έχει αλλάξει η ζωή της. Χαίρομαι να τη βλέπω ζωηρή με τις παρέες της, να φλυαρεί συνέχεια.
Παιδιά, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα φύγουμε. Μέχρι τότε όμως ας ζήσουμε.

---

Λιντα πολυ ενθαρρυντικα αυτα που γραφεις να σαι καλα.Μακαρι να συμβει το ιδιο και με εμας Εσυ ομως πως συνηλθες δεν γραφεις νομιζω.Δυστυχως προσπαθω να μην κανω και εγω αυτο που εκανε η μαμα σου σε σενα αν και δεν ξερω αν τα καταφερνω.Δεν τρομαζω τοσο με κρυωματακια των παιδιων οσο για πιο σοβαρα θεματα.Να προχθες η μεγαλη μου κορη 3 χρονων μου ειπε πως ποναει η καρδουλα τηε την ωρα που ετρεχε πανω κατω.Μετα μου ξαναειπε οτι δεν ποναει απλα χτυπουσε δυνατα.Πηγαμε στον παιδιατρο για μια ιωση που εχουν και μου ειπε δεν υπαρχει λογως ανυσηχιας.Ελα ομως που εμενα με τρωει καθε μερα αυτο και σκεφτομαι διαφορα.Εχω κλεισει σημερα ραντεβου σε καρδιολογο να την παω ετσι για εναν ελεγχο.Υπερβολικη ειμαι ;

Ίσως anika, δεν ξέρω. Να έχεις πάντως υποψην σου ότι τα παιδιά μιμούνται τις συμπεριφορές των μεγάλων. Αν ακούσει π.χ εσένα να αναφέρεις πόνο στην καρδιά μετά από λίγο θα το πει και το παιδί. Εγώ δυστυχώς το ξεπέρασα όταν έσκασαν όλες οι φοβίες μου μαζί και εκδηλώθηκαν σε παρανοικό βαθμό. Για λίγες μέρες έζησα στην παράνοια. Τότε βέβαια είχα ξεπεράσει το στάδιο της φοβίας΄που είχα τόσα χρόνια, δεν άντεξα και κατέρρευσα. Όταν φτάνεις λοιπόν στον πάτο....δεν έχει παρακάτω, είναι μόνο άνοδος.
Είναι δύσκολο να ξεφύγεις απ' αυτό αλλά γίνεται αν δεις τους φόβους σου μόνο με τη λογική. Ο φόβος της αρρώστιας ίσως είναι η ανάγκη μας και η επιθυμία μας να είμαστε υγιείς (χωρίς να είμαι ψυχολόγος). Μα δε συντρέχει λόγως να μην είμαστε , έτσι δεν είναι? Γιατί να μη χαρούμε τη ζωή και την οικογένεια μας μας αφού είμαστε υγιείς?
Κάτι που βοήθησε εμένα ήταν ότι την περίοδο που ήμουν άρρωστη, η βαθιά μου πίστη στο Θεό μου έδινε απόλυτη σιγουριά ότι δεν θα με αφήσει να πάθω κάτι

Και εγω πιστευω πολυ στον Θεο και με εχει βοηθησει παρα πολλες φορες.Μου εχει δωσει δυναμη και κουραγιο ολα αυτα τα χρονια και καθε φορα που αισθανομαι οτι χανω τα λογικα μου διαβαζω κατι η προσευχομαι και παιρνω κουραγιο.Στα παιδια μπροστα πρασθαθω να μην συζηταω για αυτα για τον λογο που ειπες.Εγω την πηγα παντως την κορη μου σημερα στον καρδιολογο και της εκανε καρδιογραφημα και υπερηχο.Ολα καλα δοξα τον Θεο μονο κατι αρνητικες τιμες στο καρδιογραφημα λεει ειδε αλλα δεν ειναι κατι.Μπορει να ειναι επειδη ειναι αρρωστη και να το επαναλαβει μετα απο μερικες μερες που θα ειναι καλα.Ο υπερηχος παντως ειναι μια χαρα και μου ειπε να μην ανυσηχω για τιποτα.Μου ειπε οτι καλα εκανα που την πηγα πολλα παιδακια φερνουν λεει στην ηλικια της ετσι για ελεγχο.Ενιωσα καλυτετρω αλλα θα ειμαι ακομα καλυτερα οταν ξαναπαμε και μου επιβεβαιωσει οτι και το καρδογραφημα ειναι καλο.,

Οταν εισαι μανουλα πρεπει να παιζεις θεατρο(δυστυχως)γιατι με την συμπεριφορα μας μπορει να επιρεασουμε το μελλον τους,να τους τα μεταδωσουμε.Βεβαια,ειμαστε ανθρωποι & εμεις που με ολα αυτα τα σωματικα που παλευουμε,νιωθουμε(τουλαχι στον εγω)μεγαλη ταλαιπωρια!Εγω εκτος απ τις αρρυθμιες,εχω & καθημερινες ενοχλησεις(τσιμπηματα,νευρ οπονους κτλ)στην καρδια,αρα δυσκολο γιατι εχεις & τις καθημερινες υποχρεωσεις που πρεπει να τις φερεις εις περας!

Ετσι ειναι οπως τα λες ΡΑΝΗ μου,οι ενοχλησεις μου και μενα ειναι πλεον καθημερινες και οταν εισαι στο σπιτι ολη την ημερα να παλευεις 2 μικρα παιδια και να παλευεις και τις φοβιες σου νιωθεις οτι τρελλαινεσαι.Κια επισης οταν εχεις και εναν συζηγο που δεν καταλαβαινει τιποτα ,εκτος του οτι δεν βοηθαει με την κατασταση στο σπιτι με κρινει συνεχως οτι κατι δεν κανω καλα με τα παιδια.Κατανοηση στο μηδεν και ολαο ψυχρα μεταξυ μας γιατι συνεχως μαλωνουμε.Νιωθω απιστευτη μοναξια ειληκρινα αν δεν ειχα τα παιδακια μου να μου δινουν πολλες στιγμες χαρας δεν ξερω τι θακανα..Ειμαι μονη μου σε αυτον τον αγωνα μονο με μια φιλη μου τα συζηταω και εδω μαζι σας.Σας ευχαριστω...

Καλημέρα σε όλους. Πως είσαστε σήμερα παιδιά? Εγω χάλια! Απο χθες μου εχει κολήσει η σκέψη ότι έχω ή θα πάθω ca μαστού . Εκανα εξετάσεις πρόσφατα όλα καλά ..αλλά εγώ εκεί !!κολλημένη. Πήρα μισό zaxax αλλά ο πανικος συνεχίζεται.Τι να κάνω? κρατιέμαι με το ζόρι να μην αρχίσω το ψάξιμο στο ιντερνετ για αυτη την αρρώστια.

Οπωs το ειπεσ και εσυ...προκειται για σεναρια που πλαθει το μυαλο σου..και οχι για γεγονοτα που ανηκουν στη σφαιρα τησ πραγματικοτητασ,αν διαβασεισ ξανα το μνμ που εστειλεσ θα δεισ οτι εσυ εισαι η δημιουργοσ του προβληματοσ που σε ενοχλει και που φυσικα επηρρεαζει την καθημερινοτητα σου..ξερω οτι την στιγμη τησ κρισησ πανικου που βιωνεισ ειναι δυσκολο να σκεφτεισ λογικα..ομωσ η λογικη πρεπει να γινει συμμαχοσ σου..και να αποφευγεισ τισ υπερβολεσ στισ κινησεισ σου....λογικη,ψυχραιμια και καλο κουραγιο...!!!!!!!!!!!!

Καλησπέρα Eratw και στην υπόλοιπη παρέα.Ευχαριστώ Εratw για τα καλά σου λόγια. Κι εμένα η λογική αυτά μου λέει όταν σπανια λειτουργεί. Ενα σύμπτωμα που υπάρχει στον μαστό έδω και 6 μήνες πυροδότησε παλι τις ανησυχίες μου.Βέβαια έχουν γίνει οι εξετάσεις όπως είπα αλλά εγω πιστέυω ότι και τώρα να μην είναι κάτι σύντομα θα εμφανιστεί και δεν μπορώ, μου είναι αδύνατον να το αντιμετωπίσω! Βλέπω την ζωή μαύρη , μάταιη χωρίς νόημα....υποφέρω πραγματικά!

Καλημερα σε ολους.Βιβιαν μου σε καταλαβαινω απολυτα και οτι και να σου πω αν εσυ οπως και ολοι μας δεν πιστεψουν απο μονοι τους καποια πραγματα οτι και να ακουνε δεν εχει και κεποιο αποτελεσμα.Τι συμπτωμα εχεις και πιστευεις αυτο ;Εχεις κανει υπερηχο μαστου;Παντως η ζωη ειναι τοσο πολυτιμη και ομορφη που δεν αξιζει να την περναμε υποφεροντας απο κακες σκεψεις.Οταν με τη δυναμη του Θεου φτασοτμε σε καποια ηλικια και ευελπιστω οτι θα μαστε καλα θα πουμε τι ζησαμε στη ζωη μας;Και τοτε θα καταλαβουμε οτι αφηναμε τα χρονια να περνανε ετσι και δεν ζουσαμε στιγμες ομορφες που ειχαμε την ευκαιρια αλλα ασχολουμαστε με πονους πανικους και φοβιες.Και τοτε που θα τα συνηδειτοποιησουμε ολα αυτα ειναι που θα παθουμε την καταθλιψη,δικαιολογημενα.

Καλημέρα σε όλους , Καλημέρα και σε σένα Anika που με καταλαβαίνεις και μου μιλάς κατευθείαν στην ψυχή. Ειναι τελικά πολύ σημαντικό να σε νιώθουν. Λοιπόν για αυτό που με ρωτάς το σύμπτωμα είναι έκκριμα από την θηλή. Εκανα ψηφιακή μαστογραφία, και υπέρηχογράφημα. Ολα καλά. Με εξέτασε και μαστολόγος πολύ καλός ,πριν κάνω τις εξετάσεις και με την ψηλάφηση μου είπε ότι βλεπει μόνο ινοκυστική μαστοπάθεια και να κάνω τις εξετάσεις . Αφού τις έκανα τις έδειξα και μου είπε ότι είναι καλές και δεν έχω τίποτα. Για το έκκριμα δεν έδωσε σημασία, αρχικά και μετά τις εξετάσεις μεσολάβησε γωνστή για να τις δει. Μένω επαρχία και τις έστειλα στην Αθήνα.Οπότε δεν είχα την ευκαιρία να του μιλήσω και ντράπηκα να τον πάρω τηλ. Κάποιος άλλος γιατρός μου είπε ότι ισως είναι ορμονολογική διαταραχή. Ομως ξέρω ότι πάσχω από υποχονδρίαση και όπως λες πολύ σωστά χάνω τις καλύτερες μέρες της ζωής μου και μαζί πολύτιμες στιγμές με τα παιδιά μου....να είσαι καλά σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!!