αναρωτιέμαι

Πώς μπορείς να πεις σε ένα άτομο που ξέρεις καιρό, νοιάζεσαι, που βρίσκεται σε θεραπεία για κατάθλιψη και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του ότι σε πονάει και σε πληγώνει? Ότι η αδυναμία να αφήσει μια ήδη τελειωμένη κατάσταση (χρόνων) και να ακολουθήσει τα θέλω που λέει ότι έχει, τα οποία είναι κοινά, σε έχει διαλύσει, μήνες τώρα.

δεν είπα τίποτα, έκατσα αδιαμαρτύρητα και δέχτηκα την στασιμότητα που επιλέγει, κόντρα στα δικά μου συναισθήματα.
εκ των υστέρων δεν ξέρω αν ήταν ο πιο σωστός τρόπος αντιμετώπισης κι αν στην ουσία θα καταφέρει να είναι πραγματικά καλά κανείς μας.

ευχαριστώ και καλησπέρα.

αθεατε... μην σκαλωνεις τα καλυτερα ερχονται σε αυτες τις περιπτωσεις.
Κοιτα να συνεχισεις τη θεραπεια σου και το οτι σε αφησε σε μια τοσο δυσκολη φαση εε κατι σημαινει ετσι? οποτε μην το σκεφτεσαι τα καλυτερα ερχονται απολαυσε την ελευθερια σου και περνα καλα ;) ευκολο στα λογια ακομα πιο ευκολο στις πραξεις εγω με το αγχος μου να δω τι θα κανω :ΡΡΡ

μάλλον τα έγραψα μπερδεμένα. δεν βρίσκομαι εγώ σε θεραπεία (προς το παρόν τουλάχιστον), ούτε με άφησε..αφού δεν έχουμε σχέση.

Quote:

---

Originally Posted by atheatos

μάλλον τα έγραψα μπερδεμένα. δεν βρίσκομαι εγώ σε θεραπεία (προς το παρόν τουλάχιστον), ούτε με άφησε..αφού δεν έχουμε σχέση.

---

wtf? σορι λαθος.. τι παιζει δηλαδη?

ίσως δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες, αφήνοντας την τελειωμένη κατάσταση? ίσως φοβάται για τη συνέχεια μαζί σου? Μια ενθάρρυνση και ένα σπρωξιματάκι από μέρους σου, ώστε να κινητοποιηθεί, θα βοηθούσαν? (δν είμαι σίγουρη- κατάλαβα σωστά?)

σωστά κατάλαβες. σίγουρα δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. σίγουρα φοβάται να χάσει την δεδομένη ασφάλεια. κάπως έτσι τραβάμε καταστάσεις μέχρι εκεί που δεν πάει. συμβαίνει αρκετά συχνά σε σχέσεις εξάρτησης και συνήθειας. ίσως όντως και να φοβάται για την συνέχεια μαζί μου, αφού δεν μπορεί να ξέρει εκ τον προτέρων τι θα έχει. ξέρω τι νιώθει, ξέρει τι νιώθω, αλλά αδυνατώντας να το χειριστεί επιλέγει την στασιμότητα.
παράλληλα κάνοντας μου γνωστό το θέμα της κατάθλιψης και της θεραπείας που κάνει, μπλόκαρα, έκανα στην άκρη τα προσωπικά μου αισθήματα και το πόσο με πληγώνει ή με πονάει όλο αυτό, μόνο και μόνο για να ηρεμήσει και να είναι καλά. εν τέλει όμως θα είναι κανείς μας καλά? εκεί είναι το ερώτημα.

..αθέατε, καλησπέρα...:)
Το άτομο για το οποίο συζητάμε είναι γυναίκα και βρίσκεται σε σχέση ήσε γάμο?

καλησπέρα. ναι,γυναίκα είναι και βρίσκεται σε σχέση.

..απ ότι κατάλαβα δεν εχει γίνει κάτι μεταξύ σας.
Δεν θέλει όσο είναι σε σχέση, ή δεν έχετε συζητήσει κάτι τέτοιο καν?
Είστε φίλοι που σε εμπιστευεται?
Σόρι που σε ρωτάω τόσα, αλλα δεν έχεις διασαφηνίσει πολλά και είναι λίγο δύσκολο να μπούμε στο νόημα.

καλά κάνεις. το ξέρω. προσπαθώ να νιώσω άνετα και να αποβάλω την σκέψη του... ποιος βλέπει τι..
πρακτικά όχι, δεν έχει προχωρήσει πέρα από το λεκτικό κομμάτι. δεν είναι ότι δεν το θέλει, το θέλει, το σκέφτεται, αλλά δεν μπορεί να το διαχειριστεί από την στιγμή που είναι σε σχέση την οποία δεν μπορεί να διακόψει. αγχώνεται, παθαίνει πανικό, συν την κατάθλιψη που δεν ξέρω τι μπορεί να δημιουργεί.
πιστεύω ότι με εμπιστεύεται, αν και είναι ένας άνθρωπος που δυσκολεύεται να εκφρασθεί γενικά, γι αυτό και τις φορές που με δυσκολία μεν το έκανε, το εκτίμησα απεριόριστα.

....μηπως όλα αυτά είναι ένας ευγενικός τρόπος να αποφύγει το συναίσθημα σου?
Ξέρεις γιατί στο λέω?
Δεν έχετε κάνει τίποτα αν και θέλει. Δεν φέυγει από κει αν και θέλει.
Ας πάρουμε τα δυο κομμάτια ξεχωριστά.
Από τη στιγμή που δεν είναι παντρεμένη, (αυτός ήταν ο λόγος που ρώτησα), δεν έχει παιδιά που είναι η συνήθης καραμέλα για να κάθεται κάποιος σε μια σχέση, τότε γιατί δεν μπορεί να φύγει?
Αν όπως σου λέει, ένιωθε πράγματα για σένα, τι την εμποδίζει να περάσει από το λεκτικό στο πρακτικό?
Μη μου πεις πως έχει φραγμούς και ηθικές αναστολές, γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν θα έφτανε καν σε κουβέντα.
Από την άλλη, άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη αποζητούν και παρακαλάνε για στιγμές ευτυχίας πόσω δε μάλλον να νιώθουν πως δνε μπορούν να διαχειριστούν τον τρόπο να φύγουν από κάτι τέτοιο.
Μήπως λοιπόν αποτελείς εσύ τη συναισθηματική πατερίτσα της?
Μήπως από σένα παίρνει επιβεβαίωση που δεν βρίσκει στη σχέση της γι αυτό δεν το τραβαει παραπέρα?

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

....μηπως όλα αυτά είναι ένας ευγενικός τρόπος να αποφύγει το συναίσθημα σου?
Ξέρεις γιατί στο λέω?
Δεν έχετε κάνει τίποτα αν και θέλει. Δεν φέυγει από κει αν και θέλει.
Ας πάρουμε τα δυο κομμάτια ξεχωριστά.
Από τη στιγμή που δεν είναι παντρεμένη, (αυτός ήταν ο λόγος που ρώτησα), δεν έχει παιδιά που είναι η συνήθης καραμέλα για να κάθεται κάποιος σε μια σχέση, τότε γιατί δεν μπορεί να φύγει?
Αν όπως σου λέει, ένιωθε πράγματα για σένα, τι την εμποδίζει να περάσει από το λεκτικό στο πρακτικό?
Μη μου πεις πως έχει φραγμούς και ηθικές αναστολές, γιατί σε αυτή την περίπτωση δεν θα έφτανε καν σε κουβέντα.
Από την άλλη, άτομα που πάσχουν από κατάθλιψη αποζητούν και παρακαλάνε για στιγμές ευτυχίας πόσω δε μάλλον να νιώθουν πως δνε μπορούν να διαχειριστούν τον τρόπο να φύγουν από κάτι τέτοιο.
Μήπως λοιπόν αποτελείς εσύ τη συναισθηματική πατερίτσα της?
Μήπως από σένα παίρνει επιβεβαίωση που δεν βρίσκει στη σχέση της γι αυτό δεν το τραβαει παραπέρα?

---

+1000 θεοφάνια....
με πρόλαβες!!!

γιατί δεν μπορεί να φύγει.. υποθέτω, για τους λόγους που δεν μπορούν να φύγουν όλοι όσοι έχουν σχέση εξάρτησης και συνήθειας. φόβος, ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αδυναμία ανάληψης ευθυνών, αναβλητικότητα, ενοχές, άγχος αποχωρισμού. ο χωρισμός με ένα άτομο που έχεις δεθεί και αγαπάς είναι μια δύσκολη διαδικασία και η απόφαση του προϋποθέτει δύναμη, πράγμα που δεν νομίζω ότι έχει. το έχω νιώσει και εγώ στην ζωή μου και έχω τραβήξει τις καταστάσεις παραπάνω από ότι θα έπρεπε, αλλά πρέπει να απομακρυνθείς από αυτό για να το καταλάβεις. δυστυχώς λόγο του ότι αποτελώ μέρος του προβλήματος, δεν μπορώ να συζητήσω μαζί της γι αυτό το θέμα,ακόμα κι αν πιστεύω ότι κάνει λάθος και στην ουσία κάνει κακό και στους 3. αλλά και μένα να βγάλω απέξω και πριν προκύψουν όλα αυτά πάλι θεωρούσα ότι κάνει λάθος και κακό στον ίδιο της τον εαυτό.
τι την εμποδίζει να περάσει από το λεκτικό στο πρακτικό.. σίγουρα δεν έχει να κάνει με φραγμούς και ηθικές αναστολές, αλλά έχει να κάνει με αδυναμία διαχείρισης καταστάσεων, με άγχος (που έχει ένα θεματάκι) και πανικό. εκτός των άλλων να σου πω την αλήθεια, αν δεν λύσει το από πάνω θέμα, αυτό σίγουρα δεν μπορεί να προχωρήσει και μόνο χειρότερα θα τα έκανε όλα.
ναι αλλά τα άτομα που έχουν κατάθλιψη, έχουν και αρνητικά αισθήματα, θλίψη, στεναχώρια, απογοήτευση, αναποφασιστικότητα, αναβλητικότητα, αδρανοποίηση, άγχος. ίσως τα όσα νιώθει αλλά δεν μπορεί να πραγματοποιήσει να χειροτερεύουν την κατάσταση. δεν ξέρω, αλλά έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι στην παρούσα φάση μπορεί να της κάνω και κακό. δεν ξέρω πως να το χειριστώ.
το έχω σκεφτεί για την συναισθηματική πατερίτσα. αλλά υπάρχουν 2 σκέψεις, η μια είναι η προσπάθεια της κάποια στιγμή να απομακρυνθεί μήπως και το ξεπεράσει πράγμα που σημαίνει ότι αν ήμουνα αυτό δεν θα ήθελε να το χάσει και η δεύτερη ότι από την στιγμή που επιλέγει να μείνει εκεί που είναι, ότι ξέρει ότι εκ των πραγμάτων ότι κάποια στιγμή θα το ξεπεράσω και θα προχωρήσω και άρα πάλι δεν θα υπάρχει αυτό.
επιβεβαίωση που δεν βρίσκει στην σχέση της ίσως να παίρνει και είναι λογικό.
γράφω, γράφω, γράφω, αλλά στην ουσία ούτε εγώ μπορώ να καταλάβω ακριβώς.

να συμπληρώσω επίσης ότι δεν κάνει κάτι για να το θρέψει.
και επίσης ο όρος στασιμότητα που χρησιμοποίησα αφορά μόνο τον ίδιο της τον εαυτό και την απόφαση της να παραμείνει εγκλωβισμένη εκεί που είναι κουβαλώντας ταυτόχρονα και σκέψεις για τα όσα νιώθει. σε καμία όμως περίπτωση εμένα δεν με δεσμεύει αυτό.

Γεια σου και από μένα αθέατε. :) Εσύ την ποθείς πολύ? Την έχεις διεκδικήσει έντονα;

στον βαθμό που μπορούσα ναι.

Quote:

---

Originally Posted by atheatos

Πώς μπορείς να πεις σε ένα άτομο που ξέρεις καιρό, νοιάζεσαι, που βρίσκεται σε θεραπεία για κατάθλιψη και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του ότι σε πονάει και σε πληγώνει? Ότι η αδυναμία να αφήσει μια ήδη τελειωμένη κατάσταση (χρόνων) και να ακολουθήσει τα θέλω που λέει ότι έχει, τα οποία είναι κοινά, σε έχει διαλύσει, μήνες τώρα.

δεν είπα τίποτα, έκατσα αδιαμαρτύρητα και δέχτηκα την στασιμότητα που επιλέγει, κόντρα στα δικά μου συναισθήματα.
εκ των υστέρων δεν ξέρω αν ήταν ο πιο σωστός τρόπος αντιμετώπισης κι αν στην ουσία θα καταφέρει να είναι πραγματικά καλά κανείς μας.

ευχαριστώ και καλησπέρα.

---

Αθέατε, αυτό ακριβώς θα της πεις.
Σε πολύ λίγες γραμμές κατάφερες να εκφράσεις αυτό που πραγματικά αισθάνεσαι.
Της πετάς μετά το μπαλάκι και αναλαμβάνει και αυτή τα ρίσκα της.
Αν σε αγαπάει πραγματικά θα κάνει την υπέρβαση της.
Δε χρειάζεται να βάζεις τον εαυτό σου άλλο σε αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία.
Ο καθένας μας κάνει τις επιλογές του, το ίδιο κάνει κι αυτή.
Απελευθερώσου.

το θέμα μου εξακολουθεί να είναι κατά πόσο λες σε έναν άνθρωπο ήδη επιβαρυμένο ψυχολογικά, σε φάση θεραπείας κ.τ.λ. ότι ηθελημένα ή άθελα του σου/σας κάνει κακό.
κατά τα άλλα είπες την πιο σωστή κουβέντα. ακόμα και έτσι... ο καθένας κάνει τις επιλογές του, το ίδιο κι αυτή.
και το απελευθερώσου είναι η ουσία μου τελικά.
σ ευχαριστώ.

το θέμα μου εξακολουθεί να είναι κατά πόσο λες σε έναν άνθρωπο ήδη επιβαρυμένο ψυχολογικά, σε φάση θεραπείας κ.τ.λ. ότι ηθελημένα ή άθελα του σου/σας κάνει κακό.
κατά τα άλλα είπες την πιο σωστή κουβέντα. ακόμα και έτσι... ο καθένας κάνει τις επιλογές του, το ίδιο κι αυτή.
και το απελευθερώσου είναι η ουσία μου τελικά.
σ ευχαριστώ.

Αν αυτά που νιώθεις είναι δυνατά και τα έχεις σκεφτεί διεξοδικά και μέσα σου είναι αποφασισμένο ότι την θες πολύ, τότε ίσως να ρισκάρεις να της το ανοίξεις το θέμα σου? Πώς πιστεύεις ότι θα αντιδράσει? Φοβάσαι μήπως θυμώσει, δεν έχω καταλάβει ακριβώς εσύ πού σκαλώνεις. Σκαλώνεις στις τυχόν αντιδράσεις της? Κάτι μου κάνει δηλαδή. Να σε ρωτήσω, έχει έντονη προσωπικότητα γενικά? Την βγάζει προς τα έξω κι αν ναι, πώς? Μετά μπορείς πρώτα να δοκιμάσεις να φτιάξετε έναν άλλου τύπου δεσμό, ψυχικό αν μπορώ να τον ονομάσω έτσι, αν ήδη δεν υπάρχει και να το πάτε σιγά σιγά. Πρέπει να σεβόμαστε και τις χρονικές απαιτήσεις του ξεκλειδώματος του άλλου, εφόσον από σένα ακούμε τη μια πλευρά, δεν μπορούμε να ξέρουμε τι παίζει στην άλλη ώστε να είμαστε αντικειμενικοί κριτές. Μετά, της αρέσεις? Σαν φυσικη παρουσία, σαν χημεία, ταιριάζετε? Σε γουστάρει, σε θέλει, σου έχει δείξει μήπως κάτι τέτοιο?

ελλείψει σταθερών αδυνατώ να αντιμετωπίσω την κατάσταση με απόλυτη λογική,να το πάρω απόφαση και να πάω παρακάτω. τελικά αυτό είναι το θέμα μου και εκεί σκαλώνω, μάλλον.

Καλημέρα κι από μένα αθέατε. Θάταν καλό αν θέλεις, ν' απαντήσεις στα ερωτήματα που σου έθεσε η RainAndWind για να δούμε και κάποια στοιχεία δικά της.
Είναι γεγονός πάντως ότι και με κατάθλιψη, αλλά και χωρίς, το νάσαι στο μέσον μιας τέτοιας φάσης, είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο!
Ήμουν κι είμαι περίπου σ' αυτήν την ενδιάμεση κατ/ση και θάλεγα, ότι κάπως την καταλαβαίνω την κοπελιά.
Βέβαια, δεν λέω κάθε περίπτωση είναι και μοναδική, αλλά αν κρίνω απ' τον εαυτό μου πρέπει να υποφέρει κι εκείνη.
Και δεν ξέρω αν έχει τελικά σημασία ποιός πονάει περισσότερο από τους τρείς μέσα σ' αυτό το σκοτεινό αδιέξοδο, σημασία έχει τί κάνεις εσύ από δω και πέρα.
Και φαίνεται πως για την συνέχεια του δράματος την δυνατότητα επιλογής κι απόφασης την έχει εκείνη, αλλά αν πραγματικά ενδιαφέρεται και για σένα, την στιγμή, που εξακολουθεί να παραμένει όμως με τον άλλον για τους λόγους της, θάπρεπε λέω εγώ τώρα, να σ' αφήσει να προχωρήσεις κι εσύ την ζωή σου.
Τώρα, αν αυτό προϋποθέτει δύναμη για να το κάνει και δεν την διαθέτει ή δεν το σκέφτεται έτσι, τότε κάντο εσύ για τον εαυτό σου, γιατί δεν έχει και κάποιο νόημα τελικά, εκτός αν αντλείς κι εσύ κάτι απ' την όλη κατ/ση.
Ωστόσο θα μοιραστώ μαζί σου το πως νιώθω εγώ που βρίσκομαι ανάμεσα.. δεν ξέρω ίσως σε κάτι βοηθήσει..
Το συν/μα λοιπόν είναι οδυνηρό. Αισθάνομαι ακόμα κομμένη στα δύο. Διχασμένη και σε φοβερό δίλημμα.
Βασανίζομαι συνέχεια για το τι θα ήταν το καλύτερο να κάνω. Ξοδεύω συνεχώς ενέργεια για ν' αναλύω τα πάντα κι όπως είπες κι εσύ τελικά να παραμένω αναποφάσιστη και στάσιμη.. και το μόνο, που μου μένει είναι βλακωδώς να ελπίζω πως όλα θ' αλλάξουν ως δια μαγείας. Αυτά είναι μερικά.. απ' όσα νιώθω.
Όμως σε καμμιά περίπτωση δεν θέλω, ο άλλος που δεν μπορώ νάμαι μαζί του, νάναι ντε και καλά δυστυχισμένος. Αλλοίμονο κιόλας!
Τον αγαπάω τόσο πολύ, που έκανα πράγματα για να φανεί ότι εγώ φταίω.. έκοψα και κάθε επαφή μαζί του, όσο κι αν υποφέρω, για να προχωρήσει επιτέλους κι εκείνος με την ζωή του! Μην γελάς καθόλου, δεν πρόκειται για ελληνική ταινία εποχής! Τα ζούμε τα σενάρια..δυστυχώς και στην χειρότερη έκδοσή τους!!