Printable View
Δεν μπορώ άλλο ειλικρινά, θέλω να ανακουφιστώ, να ζήσω όπως ήμουν παλια, δεν μπορώ να έχω συνεχώς ιδεοληψίες του τύπου "θέλω να σκοτώσω", παρορμήσεις να πάρω το μαχαίρι κ να κάνω κακό στους δικούς μου, δεν μπορώ άλλο, τι να κάνω για να γίνω καλά? Πώς να διώξω αυτες τις σκέψεις απο το μυαλό μου? Είναι πολύ βασανιστικό κ άδικο, γιατί να έχω τέτοιες σκέψεις.. εγώ που είμαι τόσο καλόκαρδος κ ευαίσθητος.. τι να κάνω βοηθήστε με... :(
Καλημέρα Κωσταντίνε
Κρίμα να ξυπνάς και να σαι έτσι
Σου έχουμε πει εδώ μέσα πως είναι τα πράγματα με τις ιδεοληψίες, είναι ιδέες που κόλλησαν και απλά πρέπει να βρεις τρόπο να πείσεις τον εαυτό σου για αυτό. Μέχρι τώρα αντιστέκεται σθεναρά το κεφάλι σου... Στο λέω ξανά, εγώ απο το άγχος δεν άντεχα άλλο και έφτασα στο σημείο που σκέφτηκα ''οκ, ας το κάνω αν είναι, αλλά πάντα θα ξέρω πως δε ήθελα να βλάψω κανέναν''. Κι έτσι απλά έφυγε. Γιατί κατάλαβα ότι ΔΕ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΏ. Δεν είσαι τρελός, δεν είσαι δολοφόνος, θα στο λέμε μέχρι να το πιστέψεις.
Καλημέρα Νατάσα μου,
Είχες κ εσύ δλδ τέτοιες σκέψεις? Και σου έφυγαν εντελώς? Εγώ σκέφτομαι να αρχίσω να κρατάω συχνά το μαχαίρι μέστο σπίτι μήπως κ με αυτη την έκθεση στο πρόβλημα μου μου φύγει.. δεν ξέρω τι να κάνω, είμαι ειλικρινά σε απόγνωση
Εμφάνισα ιδεοληψίες πολύ μικρή, και μέχρι φέτος δεν ήξερα καν πως λέγονται έτσι και πως τις έχουν και άλλοι! Και έμαθα γιαυτές αφού κατάφερα να τις διαχειρίζομαι, φαντάσου δλδ..
Σου λέω έπεφτα για ύπνο με το αγόρι μου ή φίλη μου και μέσα στον ύπνο ή πριν με έπιανε αγχος, τώρα λέω θα ξυπνήσω εκεί που κοιμάμαι, θα πάρω ένα μαχαίρι, θα τον πετσοκόψω τον άνθρωπο, θα ξυπνήσω με αυτόν τέζα δίπλα μου και δε θα θυμάμαι και τπτ... :P
Αλλά και την ημέρα, ειδικά για τη μητέρα μου και τον αδερφό μου, έτρεμα μην τους κάνω κακό. Έτσι ξαφνικά μου κόλλησε, σοβαρά, στα καλά καθούμενα, χωρίς καμιά προδιάθεση για βία ή εκδίκηση ή οτιδήποτε.
Εγώ προσωπικά μίλησα γιαυτό σε κάθε άτομο για το οποίο το σκέφτηκα, του είπα κοιτάξτε παιδιά, το και το, δε θα φταίω πάντως αν γίνει κάτι :P Αυτό και οι παραπάνω σκέψεις που έκανα δεν έδιωξαν την ίδια την ιδέα αλλά την αποδυνάμωσαν, την απομυθοποίησαν ρε παιδάκι μου! Η ιδέα δεν αποφεύγεται, αλλά μας επηρρεάζει όσο την τροφοδοτούμε με φόβο και άγχος. Γιαυτό κι εσύ σύντομα κάποια στιγμή θα βρεις τρόπο να την απομυθοποιήσεις και να μη σε επηρρεάζει. Καταλαβαίνεις τι εννοώ καλέ μου?
Αααα! Κι όσο για τα μαχαίρια κι εγώ είχα θέμα μεγάλο, ειδικά αν κάποιος δικός μου κρατούσε μαχαίρι του έλεγα ''άστο κάτω, με ταράζει'', γιατί φοβόμουν μήπως το αρπάξω απο το χέρι του και τον κομματιάσω αλά Kill Bill :P Ακόμα με ταράζει αυτό, αλλά μου περνάει αμέσως.
Το θέμα ειναι πως εγώ δεν το έπαθα ξαφνικά κ απο το τίποτα όλο αυτό αλλα μετά απο διαταραχή άγχους κ κρίσεων πανικού, μετά απο μια φοβερά στρεσσογόνα περίοδο στη ζωή μου το έπαθα, γιαυτό φοβάμαι μην έχω τίποτα άλλο... είχες απλά σκέψεις ή και παρορμήσεις Νατάσα?
Θες να μου πεις τι είναι οι παρορμήσεις ακριβώς?
Δες, απο μικρή είχα διάφορα ψυχολογικά, δεν ήμουν το ευτυχισμένο άτομο με καθαρό μυαλό και μεπιασε αυτό. Γενικά έχω περάσει διάφορα και καταλήγω να τα ξεπερνάω, και με βοήθησε αυτή η συνειδητοποίηση του ότι κατά κάποιο τρόπο έχω μια προδιάθεση στα ψυχολογικά προβλήματα, και αυτό πάντα εμφανίζεται με άλλη... ονομασία :P
Απο τα 5 μου είχα νευρώσεις και κολλημένες ιδέες, δεν είχα και αναπτυγμένη την κριτική μου σκέψη τότε οπότε.. μαντάρα το μυαλό μου. Μεγαλώνοντας έμαθα να ξεπερνάω.
Εγώ έχω κ παρορμήσεις, δλδ πώς να στο πώ, έχω την τάση να σηκωθώ π.χ να πιάσω το μαχαίρι αλλα η λογική μου με φρενάρει, σαν οι σκέψεις μου να με ωθούν να το κάνω.
Οι σκέψεις μου αυτές με έχουν απορροφήσει τόσο πολύ μάλλον που μου έρχεται η παρόρμηση, δεν ξέρω τι να πω.. αυτο που φοβάμαι είναι οτι υπήρξαν άνθρωποι που έκαναν κακό στους δικούς τους, τους μαχαίρωσαν.. κ είχαν ψυχολογικά προβλήματα, αυτό φοβάμαι, οτι ίσως χάσω τον έλεγχο κάποια στιγμη
Ναι, βέβαια είχα και παρορμήσεις κι ακόμα έχω.
Για να φτάσεις στο σημείο να το κάνεις πράξη κρύβονται κι άλλα στην ψυχολογία σου. Δε ξέρω που διάβασες ιστορίες όπου πάσχοντες απο ιδεοληψίες έκαναν πραγματικότητα τη φαντασία τους, αν εχεις βρει στειλε μου να διαβάσω, ωστόσο απο τη στιγμή που το κάνεις πράξη παύει να είναι ιδεοληψία.
Κωσταντίνε, πέρα απο τις παρορμήσεις θες να κάνεις κακό σε άνθρωπο? Απάντησε με τη λογική σου και με το πόσο ξέρεις τον εαυτό σου. Μόλις απαντήσεις όχι, παύει με τη μία το ενδεχόμενο να το κάνεις πραγματικότητα.
Για να φτάσεις στο σημείο αυτό και να αρχίζεις τις σφαγές (λολ) πρέπει πραγματικά να σε έχει κυριέψει το άγχος μέχρι να θολώσει το μυαλό σου. Κι έχεις μεγάλη ευθύνη εσύ ο ίδιος στο πόσο τροφοδοτείς το άγχος αυτό, μη το βλέπεις σαν κάτι ανεξάρτητο απο εσένα που ζει μέσα σου, μπορείς να έχεις ελεγχο πάνω στο αγχος σου.
Θα σου επαναλάβω ξανά τι με έσωσε εμένα. Φοβόμουν τόσο πολύ που αποφάσισα να το πάρω απόφαση και είπα ''Ας γίνει ότι είναι να γίνει, ας μου ερθει να σκοτώσω και ας σκοτώσω, θα το αντιμετωπίσω αν συμβεί, μπορεί να προκαλέσω κακό αλλά ξέρω πως ήταν κάτι που δε μπορούσα στην τελική να το ελεγξω, θα συνεχίσω τη ζωή μου ξέρωντας πως ήθελα μόνο το καλό αυτού του ανθρώπου και ποτέ δεν ήθελα να τον σκοτώσω''. Και ανακουφίστηκα στην σκέψη αυτή. Διαλύθηκε ρε παιδί μου, γιατί πλέον ΔΕ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕ ΤΟΣΟ Η ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΣΕ ΤΕΤΟΙΟ ΑΓΧΟΣ.
Για όσο σε ταράζουν οι ιδέες αυτές θα είσαι έτσι, είναι θέμα τροφοδότησης μέσα απο το άγχος. Γιατί όταν μειωθεί το άγχος αυτό τότε θα μπορέσεις να δεις καθαρά.
Νατάσα μου ευχαριστώ, με ηρεμούν τα λόγια σου, μου δίνεις κουράγιο κ δύναμη, νάσαι καλα
Σου λέω πέρασα πολύ δύσκολα κι εγώ, και πλέον σχεδόν γελάω κοιτώντας πίσω.
Το κλειδι είναι να το αντιμετωπίσεις κατάφατσα.
Το ξέρω ότι σύντομα θα είσαι πολύ καλά.
Όποτε δε νιώσεις καλά μπορείς να μου στείλεις πάντως.
Πραγματικά ίσως σε βοηθήσει να μιλήσεις σε ένα ατομο για το οποίο έχεις ιδεοληψίες για αυτά που σκέφτεσαι και να συζητήσετε ήρεμα και χαλαρά. Όχι όμως σε κανένα που δεν τον κόβει και θα ταραχτεί (εγώ δε το χω πει στη μάνα γιατι θα άρχιζε τα ''Ουιιιιι!!'', το πα στους φίλους μου και τη σχέση μου). Σκέψου το, δεν είναι κάτι.
Η μανα μου το ξέρει, κ είναι η μονη που το συζητώ γιατί δεν ειναι εύκολο να γινει αποδεκτό απο φίλους και γενικά ανθρώπους που δεν τό χουν νιώσει, ελπίζω να το ξεπεράσω κ εγώ κάποτε
Η μητέρα σου πως αντέδρασε όταν της το'πες?
Τι σου έχει πει?
To πήρε πολύ ψύχραιμα γιατί είχε περάσει κ αυτη κρίσεις πανικού παλαιότερα κ είχε καποια άποψη στα ψυχολογικά, στεναχωριέται αλλα πιστεύει πως ξεπερνιέται, εγω πάλι ειμαι στον 3ο χρόνο αυτου του μαρτυρίου κ οι ελπίδες εξανεμίζονται..
Της είπες οτι φοβάσαι μη τη σκοτώσεις? Το συζητήσατε, τις είπες τα συναισθήματά σου, σου είπε να μη φοβάσαι κι οτι κι εκείνη δε φοβάται?
(θα βγώ τώρα Κωσταντίνε, να χεις μια όμορφη και ήρεμη υπόλοιπη μέρα, μη διστάσεις ποτέ να μου στείλεις)
Καλη σου μέρα!
Γεια σου Κωνσταντινε.
Και εγω μια απο τα ιδια.Κοιμομουν με τον συντροφο μου και νομιζα οτι θα τον σκοτωσω,οχι με μαχαιρι αλλα με τα χερια μου.
Δεν ηθελα να με πλησιαζει η κολλητη μου για τον ιδιο λογο.
Δεν αντεχα στα μεσα μαζικης μεταφορας γιατι νομιζα πως θα αρχισω να βριζω τον κοσμο που περναει γυρω μου ή αυτους που τυχαια μπορει να με ακουμπουσαν.
Εγω εφτασα σε σημειο να ειμαι κλεισμενη στο σπιτι μου για δυο μηνες περιπου και η μονη μου επαφη ηταν μια φιλη που ευτυχως μου αγοραζε τσιγαρα και οι ντελιβεραδες.
Εντελει γυρισα στο πατρικο μου γιατι ημουν ανικανη πλεον να αναλαβω τον εαυτο μου.
Τωρα ειμαι καλα και δεν θα σου κρυψω οτι ακομα εχω παρομοιες ιδεοληψιες αλλα πλεον δεν τις αφηνω να με απομακρυνουν απο τον περιγυρο μου.Οπως επισης εχω ακομα καταναγκασμους αλλα δεν ενδιδω πλεον σε αυτους.
Αυτο που θα σου προτεινα να κανεις ειναι μια λεπτομερη λιστα με τις ιδεοληψιες και τους καταναγκασμους ή τις παρορμησεις σου και διπλα να προσπαθεις να γραφεις μια λογικη εξηγηση για αυτες οπως επισης γιατι δεν μπορεις να ενδωσεις στους καταναγκασμους σου
σου δινω ενα παραδειγμα με εναν δικο μου καταναγκασμο και την εξηγηση.
Οταν φοβομουν οτι θα αυτοκτονησω ανοιγοκλεινα την μπαλκονοπορτα γιατι και καλα η κλειστη πορτα θα με εμποδιζε να πηδηξω απο το μπαλκονι,και μπορει και ολη την νυχτα να ανοιγα και να εκλεινα την πορτα.
Αρχισα λοιπον με την λογικη μου να λεω οτι κλειστη μπαλκονοπορτα δεν θα με σταματησει αν θελω να αυτοκτονησω γιατι ανα πασα στιγμη μπορω να την ανοιξω.Και οταν με επιανε αυτη η ιδεοληψια προσπαθουσα να μην παω προς την πορτα και να μην την κλεισω.
Οπως επισης εδωσα την εξηγηση οτι αυτη η ιδεοληψια μπορει να προερχεται απο εναν φοβο θανατου.
Κατα τον ιδιο τροπο δουλεψα σιγα σιγα ολους τους ψυχαναγκασμους και τις ιδεοληψιες.
Επισης ειναι σημαντικο να συμφιλιωθεις με την ιδεοληπτικη σου πλευρα.
Να λες στον εαυτο σου οτι αυτες οι σκεψεις δεν καθοριζουν το ποιος εισαι αλλα ειναι απλα η αντιδραση σου στο αγχος.Να λες οτι οι σκεψεις σου δεν μπορουν να βλαψουν κανεναν.
Οπως σου ειπα και πιο πανω εξακολουθω να εχω ιδεοληψιες αλλα πλεον δεν εμποδιζουν την ζωη μου.Και κατι αλλο που κανω ειναι να μου επιτρεπω που και που να ενδιδω στους καταναγκασμους μου(δεν εννοω να σκοτωνω).Δηλαδη που και που αφηνω τον εαυτο μου να μετραει τα βηματα μου ή ποσες λαμπες υπαρχουν σε καποιον δρομο κλπ.
Αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να βρεις τροπο ωστε εσυ να εχεις τον ελεγχο των ιδεοληψιων-καταναγκασμων σου και οχι το αναποδο.
Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου,
Αν επιτρέπεται, πώς το έπαθες εσυ όλο αυτο? Πώς ξεκίνησε?
Καλημερα σε ολους!!!Τι να πω!Σχεδον αισθανομαι χαρουμενη που και αλλοι ανθρωποι εχουν θεμα με το μαχαιρι!Νομιζα οτι ημουν μονη μου,οτι ημουν μια τρελη που καποια στιγμη θα το εκανε το κακο.Ειμαι 45 χρονων,παντρεμενη,δεν εκανα παιδια παρόλο που ηθελα παρα πολυ γιατι δεν ηξερα αν θα τα καταφερω με ολες αυτες τις εμμονες.Ομως τωρα που βλεπω οτι ειναι μια οχι και τοσο σπανια εμμονη (αυτη με το μαχαιρι) αισθανομαι οτι σχεδον θεραπευτηκα.Ειναι πολυ σημαντικο να ξερεις οτι δεν εισαι μονος σου...
στην καταθλιψη μου δεν χρησιμοποιουσα ουτε μαχαιρι ουτε ψαλιδι.και μονο που τα κοιταζα προσπαθουσα να θυμηθω που εχω την σφαγιτιδα φλεβα.οταν το ειπα στην ψυχιατρο μου τοτε δεν απορησε που επαψα να χρησιμοποιω.εισαι 3 χρονια μεσα σε αυτη την κατασταση ομως την διαχειριζεσαι πολυ καλα!εχεις παραπανω δυναμη απο οσο φανταζεσαι.
Το θέμα είναι απο τι ξεκίνησε όλο αυτο, σε εσάς δεν προηγήθηκε κάτι? Κάποια έντονα στρεσσογόνα περίοδος ή κάποιο τραυματικό γεγονός? Ετσι απλά σας μπήκε στο μυαλό ή μετα απο πίεση κ άγχος το πάθατε? Εγω όπως ξαναείπα το έβγαλα πάνω σε μια απίστευτα στρεσσογόνο περίοδο της ζωής μου.
Τέλος, με όλες αυτες τις σκέψεις περι του θέματος στο μυαλό μου, δεν νοιώθω κ γενικά καλα, δλδ όλο το μυαλό μου πάει σε αυτές τις σκέψεις κ στο πρόβλημα μου και όλη την ημέρα μου την περνάω χάλια, σαν να μπερδεύονται οι σκέψεις μεστο κεφάλι μου κ πάω να τρελλαθώ ενα πραγμα.
Κωνσταντινε μου σιγουρα ολα αυτα ειναι αποτελεσμα καποιας στρεσσογονας καταστασης..μπορει οχι και τοσο σοβαρης.Ειναι αναλογα πως το αντιλαμβανεται ο καθενας.Παντως εγω που τωρα ειμαι μεσα σε αυτη την κατασταση,οχι για πρωτη φορα,το εχω ξαναπερασει αρκετες φορες στο παρελθον ,εχω να σου πω οτι οταν το μυαλο "ερωτεύεται" και δεν εννοω μονο με την κυριολεκτικη σημασια της λεξης αλλα οταν παθαινει εμμονη με κατι ευχαριστο τοτε ως εκ θαυματος ολες οι κακες σκεψεις περνουν.Το εχω ζησει περιπου για δυο χρονια σε μια πολυ καλη φαση της ζωης μου και δεν θυμομουνα καν τι ειναι ΙΔΨ,κρισεις πανικου καταθλιψη και ολα τα σχετικα.Ημουν τοσο καλα που μετα απο 7 χρονια ο γιατρος μου επετρεψε να κοψω τα αντικαταθλιπτικα.Δυστυχως ομως με την πρωτη στραβη ολα επανηλθαν.Και ετσι περιμενω,και προσπαθω να δημιουργησω εστω εναν τεχνητο "ερωτα" του μυαλου μου γιατι ξερω οτι λειτουργει,το εχω ζησει!
Βεβαια για να ειμαι ειλικρινης το τεχνητο δεν λειτουργει και παρακαλαω να γινει παλι κατι καλο στη ζωη μου,σε οποιονδηποτε τομεα που θα μου δωσει κινητρο.
Να ξερεις λοιπον οτι οταν το μυαλο περναει καλα δεν εχει εμμονες ουτε κακες σκεψεις.Αντιθετα μαλιστα.Ξερω ειναι δυσκολο αλλα ειναι μια ελπιδα να ξερεις οτι καποια στιγμη θα μπορεσεις να ελευθερωθεις..
Δεν μπορει....ολο αγχος και στρες θα ειναι η δικη μας ζωη??
Δεν θα γινει και κατι καλο?
ΘΑ ΓΙΝΕΙ!
Γεια σου και παλι.Λοιπον εγω ειχα κρισεις πανικου απο τα 16 και ολοκληρωμενες ιδεοληψιες αρχισα να εχω στα 19 με 20 περιπου.
Αλλα θυμαμαι οτι απο παιδι μου αρεσε να μετραω τα βηματα μου ή να αλλαζω θεση σε καποια πραγματα γιατι δεν μου αρεσε ο τροπος με τον οποιο ειχαν τοποθετηθει.Οπως επισης θυμαμαι να πεταγονται ασχετες λεξεις στο μυαλο μου αλλα ολοκληρωμενες ιδεοληψιες( πχ θα βρισω τον ταδε ή θα τον σκοτωσω) δεν ειχα.Οπως επισης δεν ηξερα οτι αυτα ειχαν να κανουν με την ΙΔΨ τα ειχα δεχτει σαν ενα κομματι του χααρακτηρα μου.
Εγω περασα μια περιοδο 4 χρονων με κρισεις πανικου μεχρι να εκδηλωθει η ΙΔΨ σε ολο της το μεγαλειο(λολ!).
Ασχετο αλλα εγω δεν εχω εμμονη με το μαχαιρι.Φοβαμαι οτι θα το κανω με τα χερια μου.Ειδικα αν προκειται για μωρα φοβαμαι να τα παρω αγκαλια γιατι νομιζω οτι θα τα πνιξω καταλαθος.Με μαχαιρι μου εχει τυχει μονο οταν το χρησιμοποιω και καποιος με πλησιασει και τοτε το αφηνω αυτοματως.
Ειμαι μονη ή υπαρχει και καποιος αλλος που φοβαται οτι θα πνιξει καποιον με τα χερια του?
διπλο ποστ σορρυ
Μην γελασεις αλλα εγω περασα μια φαση που με τα μωρα σκεφτομουν το εξης μακαβριο!Οταν ειναι βρεφη και ειναι παρα πολυ μικρα σκεφτομουν οτι μπορεις να τα βαλεις στο φουρνο!!!!!!!!!!
Ευτυχως μετα εκανε ο αδελφος μου παιδακια και μετα που μεγαλωσαν αρκετα θυμηθηκα καποια στιγμη αυτη την εμμονη και διαπιστωσα οτι οταν ηταν τα ανηψακια μου μωρακια δεν ειχα καμια τετοια σκεψη..απλα ημουν υπερπροστατευτικη και αγχωνομουνα με το παραμικρο.
Οποτε μην αγχωνεσαι.
χεχε, κι εγώ το χω αυτό και με πιανε οταν φιλουσα τον δικο μου στο λαιμοQuote:
Originally Posted by betelgeuse
επίσης με πιανε και μενα με μωρά και παιδιά, η σκέψη οτι είναι τοσο εύθραυστα και μπορεί να τους κανω κακο (και ειμαι και νηπαιγωγός!!! xD)
sweet ^^
Αλλο να φοβάσαι μην κάνεις κακό στα μωρά καταλάθος κ άλλο να έχεις δολοφονικές σκέψεις, όταν έχετε εμμονές, το μυαλό σας θολώνει? Εννοώ νομίζετε οτι πραγματικά θα σηκωθείτε κ θα το κάνετε εκείνη την ώρα? Γιατι εγώ έτσι νοιώθω.. :(
Εγώ θόλωνα απο το συσσωρευμένο άγχος εξαιτίας της κατάστασης. Δλδ όταν ξυπνούσα και μου ερχόταν δεν είχα ιδιαίτερη παρόρμηση, αν περνούσα όμως όλη τη μέρα με το να το σκέφτομαι το άγχος μου και το στρες με τάραζε τόσο που έλεγα εδώ είμαστε ''Ήρθε του τέλους!'' :P
Κωσταντίνε για δολοφονικές σκέψεις μιλάμε και χειρότερα
Πέρνετε φάρμακα εσείς για τις ιδεοληψίες σας? Ποιά σας βοήθησαν πραγματικά ( αν πέρνετε ), εγώ Cypralex & Solian παίρνω και δεν νοιώθω τελείως καλά. Ασε που αν δεν τα πάρω μια μέρα νομίζω πως θα σφάξω όλο το τετράγωνο..,
ρε γμτο είναι που ακούς κ στις ειδήσεις οτι κάποιοι με ψυχ. προβλήματα έκαναν τα τρισχειρότερα, μετά πώς να μην φοβάσαι? Αυτοι δλδ τί είδους ψυχ. προβλήματα να είχαν και να κάναν κακό στους ίδιους τους γονείς τους? Φοβάμαι μήπως καμιά μέρα πάθω αμόκ ή τπτ τέτοιο κ ξεφύγω.. ώρες, ώρες νοιώθω πολύ περίεργα
Κωνσταντινε εγω παιρνω φαρμακα εδω και χρονια και δεν μπορω να πω οτι εγινα καλα.Βεβαια δεν μπορω να ξερω πως θα ημουν αν δεν επαιρνα φαρμακα γιαυτο και συνεχιζω.Οταν πρωτοξεκινησε το προβλημα δεν πηγα σε ψυχιατρο πηγα στην ομοιοπαθητικη και ειδα πραγματικα πολυ μεγαλη διαφορα!Οταν ομως υποτροπιασα μου συστησαν ψυχοθεραπεια,πηγα σε ψυχιατρο και αρχισαν τα φαρμακα.Και απο τοτε τα εχω δοκιμασει ολα.Τωρα παιρνω solben αλλα πηγα ξανα στην ομοιοπαθητικη και παιρνω και αυτα.
Οσο για τις ειδησεις..και γω καμια φορα ταυτιζομαι με τους δολοφονους που ακουω οτι ειχαν ψυχολογικα προβληματα και φοβαμαι μην με ακουσετε και μενα στις ειδησεις.
Όσο ασχολείσαι με ψυχικές ασθένειες και τρέμεις μη τις πάθεις τόσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα βρε
Μπορεί να φοβάσαι μην τρελαθείς και τελικά να μην έχεις τίποτα, και να θολώσεις σε μια στιγμή υπέρτατου άγχους ή και θυμού.
Μη στιγματίζεις τον εαυτό σου σαν ψυχοπαθή. Υπάρχουν πολλά ατομα που έμαθαν να διαχειρίζονται ιδεοληψίες, τι το λιγότερο έχεις εσύ για να μην το καταφέρεις.???
Εγώ είμαι κατά των ψυχοφαρμάκων παρά μόνο όταν χρειάζονται πραγματικά και είναι ανάγκη, όπως τα αγχολυτικά ας πούμε σε στιγμές μεγάλης κρίσης. Με τίποτα δε σου λέω να διακόψεις, ετσι!!
Αλλά είναι πολύ σημαντικότερο να κάνεις ψυχοθεραπεία για τη φύση αυτού που σε απασχολεί, πρέπει να διαμορφώσεις τις σκέψεις σου, πρέπει να γίνεις πιο ανθεκτικός ψυχικά, γιατί οι ιδεοληψίες δεν είναι μόνο ένα είδος ιδέας, πχ το να σκοτώσεις, αν δε μάθεις να το διαχειρίζεσαι ακόμα κι αν φύγει η συγκεκριμένη σκέψη μπορεί να έρθει με άλλο περιεχόμενο, πχ να φοβάσαι μην πεθάνεις κι ότι είσαι άρρωστος.
Μάθε να μη φοβάσαι, είναι το ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ. Όταν δε φοβάσαι μια σκέψη αυτή φεύγει μπαμ μπαμ. Θα το δεις
Μου αρεσε πολυ το τελευταιο που γραφεις.Το κανεις να ακουγεται ευκολο και θα προσπαθησω να το κανω.Καθε φορα που ερχεται μια κακη σκεψη και στρογγυλοκαθεται θα της λεω ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΑΜΑΙ!χμ!
Ρε συ ισχύει αυτό
Εγώ τουλάχιστον μόλις είπα αν αποδεχτώ τις σκέψεις, σιγά τι θα πάθω, αι στο διάκο μου φυγε το αγχος και η σκέψη μίκρυνε απίστευτα στο μυαλό μου. Και μιλάμε οτι έγινε αυτόματα μετά απο χρόνια ταλαιπωρίας.
Ακριβως αυτο που σου λενε τα κοριτσια απο πανω.
Εγω χωρις φαρμακα ειμαι.Εχω παρει μονο αναφρανιλ για δυο τρεις μερες(τα σταματησα μονη μου).
Οσο για αυτα που ακους στις ειδησεις μην δινεις σημασια.Την εχουν βρει ολοι οι δημοσιογραφοι και λενε για ολους ειχε ψυχολογικα.Τι παει να πει εχει ψυχολογικα?
Το φασμα των ψυχικων ασθενειων ειναι πολυ μεγαλο,και στις περισσοτερες περιπτωσεις οι πασχοντες κινδυνευουν πιο πολυ να κανουν κακο στον εαυτο τους παρα σε αλλους.
Επισης με το να λενε οτι καποιος εκανε καποιο εγκλημα λογω ψυχολογικων δεν επιρριπτουν ευθυνες σε κανεναν.Αλλα πολλες φορες εχει ευθυνη και η κοινωνια για τα εγκληματα αυτα.
Καλησπέρα σε όλους!!!
Είμαι καινούριο μέλος, είμαι 35 χρονών κ αυτό είναι το πρώτο μου σχόλιο!
Ανήκω κ εγώ στο γκρουπ σας αν και μάλλον θα με ζηλέψετε λίγο γιατί εγώ τα έχω όλα!!!χαχα Δηλαδή και με χέρια και με μαχαίρια και με το αυτοκίνητο και πτώση από όροφο και σπρώξιμο στο τρένο κλπ. Καθώς και με όλους, με τα μωρά και με τους αγαπημένους μου ανθρώπους (γονείς-σύντροφος) πιάνω όλο το φάσμα! Κάποια στιγμή είχα και μια σεξουαλική εμμονή, κάποιες άλλες μου ‘ρχοντε εικόνες επίπονες για τον εαυτό μου πχ όταν ανοίγω το καπό να συμπληρώσω νερό μου ‘ρχεται η εικόνα ότι κλείνοντας πιάνω το χέρι μου και το βιώνω σε όλο του το μεγαλείο και άλλες τέτοιες όπως και μια ιδέα ότι μπορεί να αυτοκτονήσω. Γενικότερα όμως δεν κόλλησα σ΄ αυτήν αλλά στις άλλες που αφορούν τους άλλους!
Ας αρχίσω απ την αρχή λοιπόν! Σε μια αρκετά στρεσογόνα περίοδο μου εκδηλώθηκε και μένα. Τα έπαιξα, νόμιζα ότι είχα τρελαθεί, είχα χάσει την ψυχική μου ηρεμία, φοβόμουνα μην κάνω κακό σε σημείο που έλεγα μακάρι να έμπαινα σε ένα ψυχιατρείο να με χαπακώσουν, να μην καταλαβαίνω τίποτα,να βρω την ηρεμία μου. Απ΄την άλλη όμως δεν μπορούσα να το πω σε κανέναν γιατί σκεφτόμουν την στεναχώρια που θα τράβαγαν οι δικοί μου κ δεν ήθελα να τους πικράνω. Έτσι λοιπόν χωρίς να έχω ποτέ ακούσει για την ΙΨΔ έψαχνα στο internet μπας και βρω κάτι και καταλάβω τι ακριβώς μου συμβαίνει και όντως το βρήκα και υπέθεσα ότι έχω αυτό...αλλά απ' την άλλη έλεγα και αν είμαι τρελή και όντως κάνω κάνα κακό δεν μπορώ να το αφήσω έτσι. Οπότε βρήκα μια ψυχοθεραπεύτρια που ειδικευόταν στην ΙΨΔ και πήγα εννοείται με τα χίλια ζόρια και ότι σκεφτόμουν να καλεί κανένα ψυχιατρικό κέντρο και να έρχονται με τις στολές και να με παραλαμβάνουν απ΄το σπίτι και άλλα πολλά …αλλά δεν είχα επιλογή έπρεπε να ήμουν σίγουρη (αυτό είναι και το θέμα της ΙΨΔ).
Τέλος πάντων για να μην πολυλογώ τελικά η γιατρός διέγνωσε το ίδιο ευτυχώς και όχι κάτι χειρότερο!!!!! Κάνω λοιπόν μια συνεδρία κάθε εβδομάδα χωρίς φάρμακα ( τα οποία ήθελα να αποφύγω κατά προτίμηση για αρχή).
Και είμαι εννοείται καλύτερα…ξέρω τι έχω και προσπαθώ να το διαχειριστώ και δεν πανικοβάλλομαι!
Εγώ αυτά που έχω καταλάβει και απ την ψυχοθεραπεύτρια αλλά και από διάφορα που έχω διαβάσει και από έρευνες που έχουν γίνει στην Αμερική είναι τα εξής :
Πρώτον, στους πιο πολλούς ανθρώπους περνάνε τέτοιες σκέψεις απ΄το μυαλό πχ να πετάξουν ένα μωρό απ το μπαλκόνι – οι σκέψεις έρχονται μόνες τους χωρίς να τις επιθυμούμε – απλά εμείς με ΙΨΔ κολλάμε στην σκέψη και λέμε ότι για να το σκέφτηκα μήπως θέλω να το κάνω?μήπως το κάνω κλπ. Και με το άγχος και τον φόβο γίνονται πιο συχνές. Ενώ οι άλλοι την προσπερνάνε και δεν τους γίνεται εμμονή.
Δεύτερον, αν την θέλαμε δεν θα μας ήταν δυσάρεστη αλλά ευχάριστη.
Τρίτον, από έρευνες που έχουν γίνει στην Αμερική για δολοφονίες σε πολλές ψυχιατρικές κλινικές, κανένας απ’ αυτούς που είχαν σκοτώσει δεν είχε ΙΨΔ.
Τέταρτον, όσο καταπολεμάμε την σκέψη τόσο πιο δυνατή και συχνή γίνεται πρέπει να το αποδεχτούμε και ίσως μια χιουμοριστική αντιμετώπιση όπως είχα διαβάσει από κάποιον, δεν θα ήταν κακή – να τις διακωμωδούμε δηλ. –πχ να λέμε επ…καλώς την άργησες…ποιον θα ….. σήμερα? Και να γελάμε!!! πχ αν σας πω τώρα «μην σκεφτείτε μια τούρτα σοκολάτα!» το 99% θα τη σκεφτεί !σωστά? έτσι λειτουργεί!
Πέμπτον, ότι ακριβώς έτσι λειτουργεί επειδή δεν θέλουμε να πάθει κανείς τίποτα και είναι πολύ σημαντικό για εμάς, μας γίνεται εμμονή.
Eπίσης, είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο ενός ψυχιάτρου ειδικό για την ΙΨΔ ότι αν θέλετε να βρείτε baby sitter για το μωρό σας να πάρετε ένα άτομο με ΙΨΔ είναι το πιο σίγουρο ότι δεν θα κάνει τίποτα το μωρό σας!!!!
Και ότι πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε τους φόβους μας…στην αρχή το άγχος θα αυξηθεί για λίγο και μετά όμως θα μειωθεί.(δεν ξέρω αν έχει δει κανείς το reality στην Αμερική ..αυτό κάνουν…φοβερό…υπάρχει και στο you tube).
Ακόμα ήθελα να πω ότι εγώ δεν έχω μιλήσει σε κανέναν γι αυτό, διότι φοβάμαι την αντίδραση τους και κυρίως δεν θέλω να τους στεναχωρήσω! Και ότι είχα αποφασίσει να μην κάνω σχέση δεδομένου ότι δεν θα μπορούσα να μιλήσω γι’ αυτό και το θεωρώ απάτη….αν και η ψυχολόγος μου προσπαθεί να με πείσει για το αντίθετο αυτόν τον καιρό.
Κλείνοντας να πω συγνώμη αν σας κούρασα με την πολυλογία μου....προσπάθησα να γίνω συνοπτική…φανταστείτε να μην το προσπαθούσα κιόλας!! χαχα
Εύχομαι όλοι να το ξεπεράσουμε, θέλει αγώνα και άλλωστε όπως μου είπε η ψυχολόγος είμαστε τα πιο θαρραλέα άτομα στην γη!!!
Και μπορεί η ζωή να μην είναι το πάρτι που περιμέναμε …αλλά αφού ήρθαμε πρέπει να χορέψουμε!!!! Καθώς και «επιτρέπεται να πέσεις αλλά επιβάλλεται αν σηκωθείς!!!!
Φιλιά σε όλους!!
ΥΓ: konstantine….. έχεις πάει σε ψυχολόγο?? μήπως θα σε βοηθούσε? Καθώς και, εγώ στην αρχή έλεγα «άδικο…εγώ ήμουν ο καλύτερος άνθρωπος τι μου έμελλε να πάθω κλπ καθώς και κάποιες φορές ακόμα…..αλλά σκέφτομαι ότι υπάρχουν και χειρότερα και όλα για τους ανθρώπους είναι και πρέπει να το παλέψω. ΤΕΛΟΣ
Natasha….πως αντέδρασαν τα άτομα που τους το είπες…εγώ πιστεύω ότι θα με φοβούνται μετά και θα κόψουν παρέα.
Pop….αυτό με τον έρωτα ισχύει και εγώ το χρησιμοποιώ ως εμμονή πλεον με έναν παλιό αλλά το θέμα είναι να το ξεπεράσουμε το πρόβλημα χωρίς “βοηθήματα” και όταν δεν είμαστε ερωτευμένες να μην επανέρχεται.
Γεια σου Filipa,καλως ηρθες.
Και εγω εχω περασει απο πολλες ιδεοληψιες και καταναγκασμους.
Εγω που το εχω πει σε φιλους κλπ σου λεω οτι οι περισσοτεροι νομιζαν οτι τους εκανα πλακα.
Οταν καταλαβα οτι δεν αστειευομαι μου ελεγαν οτι ολοι εχουμε τετοιες σκεψεις και λοιπα.Δεν καταλαβαιναν δηλαδη την σοβαροτητα της καταστασης.
Ο συντροφος μου με τον οποιο μενω μαζι, το ξερει( ακομα και για τις σκεψεις δολοφονιας) και λεει δεν εχει προβλημα με αυτο απλα ρωτησε πολλα πραγματα και το εψαξε πολυ μεσω ιντερνετ για να δει τι ειναι.
Ευχαριστώ betelguese!
Για όλους δηλαδή? Και συνέχισες την παρέα μαζί τους? Χωρίς καμία διαφορά στην αντιμετώπιση τους?? Μπραβο!!!
Ίσως γιατί εμένα δεν μου χε τύχει ποτέ ξανά να έχω τέτοιες σκέψεις...μου ήρθαν αναδρομικά όλες μαζί!!χαχα
Δεν ξέρω φοβάμαι πολύ!
Δεν το ειπα και σε ολο τον κοσμο.
Το ειπα σε 3 καλους φιλους και τους γονεις μου.
Οι φιλοι μου μια χαρα μου συμπεριφερονταν.Οι γονεις απλα αρνουνταν να παραδεχτουν το προβλημα αλλα τωρα που ειμαι σε αλλη χωρα και εχω να τους δω πανω απο ενα χρονο,ολα ενταξει και με αυτους.
Το ειχα πει και σε εναν πρωην μου ο οποιος μου ειχε πει οτι ολα ενταξει αλλα σταματησε να κοιμαται σπιτι μου.
Με τον τωρινο μου φιλο οπως σου ειπα και πιο πανω εν εχω κανενα θεμα.
Εγω δεν το ειπα απο την αρχη ουτε για τις κρισεις πανικου ελεγα τιποτα.Περασα περιπου 7 χρονια λεγοντας ψεμματα σε ολους,μεχρι που καποια στιγμη δεν αντεξα και τα ειπα ολα.
Γενικα αυτο που θα σου προτεινα ειναι να το πεις σε καποιον φιλο ή συγγενη που εμπιστευσαι πολυ και εισαι σιγουρη οτι νοιαζεται για εσενα.
Και δεν χρειαζεται να τα πεις ολα.
Μην αρχισεις να λες οτι θελω να σκοτωσω,να επιτεθω σεξουαλικα ή φραστικα κλπ.Πες οτι σου κολλανε καποιες σκεψεις στο μυαλο και σε αγχωνουν οτι εχεις παει σε γιατρο και ξερεις οτι αυτο λεγεται ΙΔΨ.Να τους το πεις σιγα σιγα.
Αν υποθέσουμε οτι δεν πάσχω απο ΙΔΨ, τί αλλο θα μπορούσε να είναι?
Kαλημέρα!
Ευχαριστώ και πάλι betelguese, αν το πω όντως θα το κάνω σιγά σιγά.....αλλά θα αργήσω αρκετά νομίζω!
Konstantine....που να ξέρω, δεν είμαι γιατρός...πάντως μου ακούγεται σαν ΙΨΔ.....
Τελικά, δεν έχεις πάει σε γιατρό? Γιατί δεν δοκιμάζεις, θα σε βοηθήσει και εκείνος θα σου το πει!