Αλλαγή τόπου κατοικίας= μία νέα καλή αρχή ή επιδείνωση?

Γεια σε όλους. :)
Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τους έντονους προβληματισμούς μου γιατί ξέρω ότι υπάρχουν άτομα εδώ που μπορούν να με βοηθήσουν με τις συμβουλές τους, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν. Λοιπόν ας ξεκινήσω...
Έχω επιστρέψει εδώ και 7 μήνες στο μέρος όπου μεγάλωσα. Ελειπα 4 χρόνια λόγω σπουδών. Εδώ δεν περνάω ωραία, δε βγαίνω συχνά, είμαι άνεργη και έχω προβλήματα με τη συγκατοίκηση με τους γονείς μου.
Η διάθεση μου έχει πάρει τόσο πολύ την κάτω βόλτα ώστε επισκέφτηκα ψυχίατρο πρίν 2 μήνες και μετά απο συζήτηση καταλήξαμε ότι δεν έχω μείζων κατάθλιψη αλλά γενικευμένο άγχος και πολλά καταθλιπτικά στοιχεία. Εξάλλου όλο αυτό που βιώνω δεν είναι ένα ξαφνικό σοκ σε μία κατα τ' άλλα ήσυχη ζωή: παιδική και εφηβική ηλικία ήταν γεμάτη δυσκολίες και η φοιτική ζωή επίσης... Αλλά τώρα η αλλάγη τόπου κατοικίας ήρθε κι εδεσε...
Μου συνέστησε φάρμακα αλλά αποφάσισα να μην τα πάρω αλλά να το παλέψω με ψυχοθεραπεία. Ήδη έχω ξεκινήσει και νιώθω καλύτερα. Δεν κλαίω συνέχεια όπως πριν και έχω πολύ σπανιότερα σκέψεις αυτοκτονίας.
Όμως θέλω τόσο πολύ να αλλάξει η ζωή μου... Ολη μερα σχεδόν σκέφτομαι πιθανούς τόπους για να πάω να κατοικήσω πιανόμενη από μία δουλειά, ένα μεταπτυχιακό ή και ένα νέο αντικείμενο σπουδών. Κουράζω το μυαλό μου με άπειρες σκέψεις και πιθανότητες και στο τέλος δεν καταλήγω πουθενά...
Όλο αυτό που βιώνω είναι αποτέλεσμα και του γεγονότος ότι ποτέ δε ξετρελάθηκα με αυτό που σπούδαζα και για εμένα προσωπικά αυτό ήταν ένα πλήγμα στην αυτοπεποίθηση μου στα κρίσιμα χρόνια 18-22 γιατί είχα και την οικογένεια μου να με θεωρεί ''πληρωμένη τεμπέλα=φοιτήτρια" είχα και μία σχολη που δε με γέμιζε για να αντλήσω αυτοπεποίθηση από το έργο μου.
Ήμουν μια ονειροπόλα που προσγειώθηκε ξαφνικα στην πραγματικότητα. Εκεί που είχα το όνειρο ότι θα βρώ κάτι που αγαπώ, θα βάλω τα δυνατά μου να το εξασκήσω και να ζήσω από αυτό και να φύγω για πάντα από το σπίτι μου βρίσκοντας ανθρώπους που θα ήταν σα δεύτερη οικογένεια μου για να ξεδιπλώσω τα καλύτερα μου στοιχεία σαν ανθρωπος και να ζω όπως θέλω εγώ... έχω καταλήξει να έχω σπουδάσει κάτι που ουσιαστικά δε το ήθελα, άνεργη χωρίς λεφτά, χωρίς φίλους και παρέες, ζώντας πάλι με τους γονείς μου σε ένα μέρος που δεν είναι καθόλου όμορφο, δε με εμπνέει να πάω μια βόλτα μόνη μου. Και προσθέστε σ' αυτά το βάρος που νιώθω για όλα όσα έχουν πάει στραβά στο παρελθόν.
Όλη την ώρα σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι.... Γερμανία, Αυστραλία, νησιά, μία άλλη πόλη, ξανα Παννελήνιες, μεταπτυχιακά, να γίνω φιλόλογος ή ψυχολόγος ή ηθοποιός ή σεφ ή απλώς να βρω μία αποιαδήποτε δουλειά απλά για να έχω δουλεια... Σκέφτομαι άπειρα πράγματα και δε μπορώ να βγάλω άκρη... Έχω κολλήσει ιδιαίτερα στο να φύγω από το σπίτι...τη μία σκέφτομαι ότι αν κάνω αυτό το βήμα όλα τ'αλλα θα έρθουν και την άλλη ότι να πάω να ζήσω σε ένα ξένο μέρος που δε θα ξέρω κανέναν θα είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ και φοβάμαι... Όμως τα πράγματα στο σπίτι είναι άθλια. Θέλω να πάρω μία απόφαση και δε μπορώ. Ελπίζω να με βοηθήσετε και συγγνώμη για το μεγάλο μήνυμα...

Πρώτα από όλα να σου πω ότι σε λίγους μήνες θα είμαι ακριβώς στην ίδια θέση. Να ξέρεις ειδικά αυτό τον καιρό σχεδόν όλοι οι φοιτητές που τελειώνουν επιστρέφουν άνεργοι στο πατρικό τους. Όσο για τις σκέψεις που κάνεις για εξωτερικό και εγώ κάνω ακριβώς τις ίδιες. Πρέπει να ζυγίσεις τα υπέρ και τα κατά του να φύγεις έξω και στο τέλος να πάρεις την απόφαση. Όλα λοιπόν είναι αυτή η ριμάδα η απόφαση...
Ελλάδα έχεις σχέση; Σε κρατάει κάτι εδώ; Νιώθεις ευτυχισμένη ή έχεις πιθανότητα να είσαι ευτυχισμένη;

Σανυ όσα εγραψες..... story of my life!! xD xD Με εβγαλες απο κόπο να γραψω για μένα.

Να σηκωθείς και να φυγεις αφού το περιβάλλον που ζεις σε πάει πίσω. Και μιλάω για εξωτερικό, γιατι εδώ δουλειά δε θα βρεις (ναι είναι τοσο ασχημα τα πραγματα). Σκέψου το για σπουδες εξωτερικό ή ακόμα και εργασία στο εξωτερικό αφού έχεις ήδη ένα πτυχίο, αλήθεια τι σπούδασες?

Κι εγώ κάνω σχέδια να φύγω. Πολύ καλή λύση είναι η συγκατοίκηση (ειδικά σε άλλη πόλη) με κάναν φίλο σου, εγώ αυτό σκέφτομαι για το παρόν, μέχρι να φύγω εξωτερικό... κάπου!!

Quote:

---

Originally Posted by Ναταshα

Σανυ όσα εγραψες..... story of my life!! xD xD Με εβγαλες απο κόπο να γραψω για μένα.

Να σηκωθείς και να φυγεις αφού το περιβάλλον που ζεις σε πάει πίσω. Και μιλάω για εξωτερικό, γιατι εδώ δουλειά δε θα βρεις (ναι είναι τοσο ασχημα τα πραγματα). Σκέψου το για σπουδες εξωτερικό ή ακόμα και εργασία στο εξωτερικό αφού έχεις ήδη ένα πτυχίο, αλήθεια τι σπούδασες?

Κι εγώ κάνω σχέδια να φύγω. Πολύ καλή λύση είναι η συγκατοίκηση (ειδικά σε άλλη πόλη) με κάναν φίλο σου, εγώ αυτό σκέφτομαι για το παρόν, μέχρι να φύγω εξωτερικό... κάπου!!

---

...συμφωνώ απόλυτα.
Βάλε ακόμη και αγγελία. Ξέρεις πόσοι είναι στη θέση σου?
Σήκω φύγε όσο το δυνατό γρηγορότερα. Όλα αυτά που περνάς με τα ψυχολογικά σου, δεν είναι τίποτε άλλο παρά...απόγνωση.

Παιδιά ευχαριστώ για τις απαντήσεις! Από αυτά που μου λέτε καταλαβαίνω τελικά ότι αρκετοί νέοι βρίσκονται σε αυτή τη φάση. Απλώς άλλοι το περνάνε πιο ''βαριά" και άλλοι πιο "ελαφριά" λόγω χαρακτήρα άλλα και λόγω ότι μπορεί να έχουν καλύτερη υποστήριξη από οικογένεια ή να κρατήσανε πολλές γνωριμίες στο μέρος που μεγάλωσαν κατα τη διαρκεια των σπουδών τους κλπ. Τουλάχιστον αυτό βλέπω από γνωστούς που τελείωσαν σπουδές τώρα όπως εγώ... Φυσικά είμαι η πιο βαριά περίπτωση! Είναι πράγματι πολύ δύσκολο και ξέρω ότι καταλαβαίνετε!

anonymous1 δεν έχω σχέση κάτι που είναι μεγάλο μείον για μένα και είμαι τελείως απαισιόδοξη για το μελλόν σχετικά με αυτό το θέμα. Νομίζω ότι θα γεράσω μόνη :( Πραγματικά πέρα από την πλάκα δεν έχω κοινωνικοποιηθεί σχεδόν καθόλου και οι ελάχιστες φορές που βγαίνω έξω δε γίνεται καμιά γνωριμία που να ευδοκιμεί... Γενικά δε με κρατάει κάτι εδώ. Ούτε φίλοι ούτε κάτι άλλο. Ισα ισα με απωθεί το μέρος γιατί δε το θεωρώ όμορφο απο αποψη φυσικού τοπίου, νοοτροπίας και το να ζω με τους δικούς μου είναι τρικλοποδιά στην προσωπική μου εξέλιξη.
Natasha και αυτό που αναφέρεις είναι καλή ιδέα αλλά δεν έχω με ποιον να συγκατοικήσω.

Γενικά μετά από τοοοοόση σκέψη για το τί θα κάνω έχω κουραστεί. Κυνηγάω προκυρήξεις και κάποιες δουλειές αλλά μέχρι στιγμής δε μου έχει κάτσει κάτι... Ίσως δηλαδή αν έβρισκα μία δουλίτσα να νοίκιαζα για αρχή μόνη μου για να δοκιμάσω τις αντοχές του ''ζω ελλάδα με 600 ε'' να δω πως θα πάει πριν πάρω τη μεγάλη απόφαση ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ. Γιατί είναι μεγάλη απόφαση ρε γαμ... Μία ενδιάμεση φάση είναι αυτό που ανέφερα, δηλ. ζωή σε ένα όμορφο μέρος με θάλασσα και δουλειά σε τουρισμό ας πουμε και βλέπουμε. Πάντως 2ο χειμώνα με τέτοιες συνθήκες ζωής που έχω τώρα δε θέλω να περάσω. Είμαι νέα, χαραμίζομαι... Θέλω τόσο πολύ μία παρέα και να έχω ποιότητα στη ζωή μου πχ. να πηγαίνουμε μια βολτίτσα στη φύση...

Natasha θα σου στείλω τί σπούδασα με pm... Πάντως ενώ υπάρχουν πολλά μεταπτυχιακά γύρω από το αντικείμενο μου σε πολλά μέρη της Ελλάδας και θα μπορούσα να πιαστώ από κάτι τέτοιο με έχει πιάσει κάτι σαν άρνηση και δε θέλω ή φοβάμαι να κάνω. νιώθω ότι δεν αγαπάω τίποτα και κανέναν, ουτε τον ίδιο μου τον εαυτό και έτσι δε μπορώ να βρω ποιο το νόημα να κάνω κάτι επάνω σε ένα αντικείμενο που δε με τρελαίνει κιόλας και έχει μεγάλη ανεργία. Αρκετά είναι τέσσερα χρονια από τη ζωή μου για αυτό το υπερεκτιμημένο πτυχίο. 55 μαθήματα και 4 χρόνια μόχθου και δυσκολιών, μοναξιάς και πάλης επιβίωσης σε μια άλλη πολη με τη φοιτητική ταμπέλα να μη με αφήνει να ενσωματωθω ομαλά στην κοινωνία, ούτε κάρτα ανεργίας δε μπορούσα να βγάλω. Η μόρφωση για τη μόρφωση αλλά και η ζωή ζωή... Αυτά έχουν όσοι προσπαθούν αναγκαστικά να συνδυάσουν την απόκτηση γνώσης, με ένα καλύτερο αυριο και την ανεξαρτητοποίηση απο τους γονεις. Νιώθω και ότι δε σπούδασα κάτι που πραγματικά μου άρεσε γιατι με είχαν πρήξει με την ''επαγγελματική αποκατάσταση'' (που τελικά ποτέ δεν ήρθε στον κλάδο μου) , νιώθω ημιμαθής και μέ ένα δυναμικό για μόρφωση που πήγε χαμένο, ότι πλέον είναι αργά για να βρώ την κλίση μου και όλα αυτα τα ''πλήρωσα'' με Πανελλήνιες και 4 χρόνια.. Μακάρι να γύριζα τον χρόνο πίσω...

Παιδιά ευχαριστώ για τις απαντήσεις! Από αυτά που μου λέτε καταλαβαίνω τελικά ότι αρκετοί νέοι βρίσκονται σε αυτή τη φάση. Απλώς άλλοι το περνάνε πιο ''βαριά" και άλλοι πιο "ελαφριά" λόγω χαρακτήρα άλλα και λόγω ότι μπορεί να έχουν καλύτερη υποστήριξη από οικογένεια ή να κρατήσανε πολλές γνωριμίες στο μέρος που μεγάλωσαν κατα τη διαρκεια των σπουδών τους κλπ. Τουλάχιστον αυτό βλέπω από γνωστούς που τελείωσαν σπουδές τώρα όπως εγώ... Φυσικά είμαι η πιο βαριά περίπτωση! Είναι πράγματι πολύ δύσκολο και ξέρω ότι καταλαβαίνετε!

anonymous1 δεν έχω σχέση κάτι που είναι μεγάλο μείον για μένα και είμαι τελείως απαισιόδοξη για το μελλόν σχετικά με αυτό το θέμα. Νομίζω ότι θα γεράσω μόνη :( Πραγματικά πέρα από την πλάκα δεν έχω κοινωνικοποιηθεί σχεδόν καθόλου και οι ελάχιστες φορές που βγαίνω έξω δε γίνεται καμιά γνωριμία που να ευδοκιμεί... Γενικά δε με κρατάει κάτι εδώ. Ούτε φίλοι ούτε κάτι άλλο. Ισα ισα με απωθεί το μέρος γιατί δε το θεωρώ όμορφο απο αποψη φυσικού τοπίου, νοοτροπίας και το να ζω με τους δικούς μου είναι τρικλοποδιά στην προσωπική μου εξέλιξη.
Natasha και αυτό που αναφέρεις είναι καλή ιδέα αλλά δεν έχω με ποιον να συγκατοικήσω.

Γενικά μετά από τοοοοόση σκέψη για το τί θα κάνω έχω κουραστεί. Κυνηγάω προκυρήξεις και κάποιες δουλειές αλλά μέχρι στιγμής δε μου έχει κάτσει κάτι... Ίσως δηλαδή αν έβρισκα μία δουλίτσα να νοίκιαζα για αρχή μόνη μου για να δοκιμάσω τις αντοχές του ''ζω ελλάδα με 600 ε'' να δω πως θα πάει πριν πάρω τη μεγάλη απόφαση ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ. Γιατί είναι μεγάλη απόφαση ρε γαμ... Μία ενδιάμεση φάση είναι αυτό που ανέφερα, δηλ. ζωή σε ένα όμορφο μέρος με θάλασσα και δουλειά σε τουρισμό ας πουμε και βλέπουμε. Πάντως 2ο χειμώνα με τέτοιες συνθήκες ζωής που έχω τώρα δε θέλω να περάσω. Είμαι νέα, χαραμίζομαι... Θέλω τόσο πολύ μία παρέα και να έχω ποιότητα στη ζωή μου πχ. να πηγαίνουμε μια βολτίτσα στη φύση...

Natasha θα σου στείλω τί σπούδασα με pm... Πάντως ενώ υπάρχουν πολλά μεταπτυχιακά γύρω από το αντικείμενο μου σε πολλά μέρη της Ελλάδας και θα μπορούσα να πιαστώ από κάτι τέτοιο με έχει πιάσει κάτι σαν άρνηση και δε θέλω ή φοβάμαι να κάνω. νιώθω ότι δεν αγαπάω τίποτα και κανέναν, ουτε τον ίδιο μου τον εαυτό και έτσι δε μπορώ να βρω ποιο το νόημα να κάνω κάτι επάνω σε ένα αντικείμενο που δε με τρελαίνει κιόλας και έχει μεγάλη ανεργία. Αρκετά είναι τέσσερα χρονια από τη ζωή μου για αυτό το υπερεκτιμημένο πτυχίο. 55 μαθήματα και 4 χρόνια μόχθου και δυσκολιών, μοναξιάς και πάλης επιβίωσης σε μια άλλη πολη με τη φοιτητική ταμπέλα να μη με αφήνει να ενσωματωθω ομαλά στην κοινωνία, ούτε κάρτα ανεργίας δε μπορούσα να βγάλω. Η μόρφωση για τη μόρφωση αλλά και η ζωή ζωή... Αυτά έχουν όσοι προσπαθούν αναγκαστικά να συνδυάσουν την απόκτηση γνώσης, με ένα καλύτερο αυριο και την ανεξαρτητοποίηση απο τους γονεις. Νιώθω και ότι δε σπούδασα κάτι που πραγματικά μου άρεσε γιατι με είχαν πρήξει με την ''επαγγελματική αποκατάσταση'' (που τελικά ποτέ δεν ήρθε στον κλάδο μου) , νιώθω ημιμαθής και μέ ένα δυναμικό για μόρφωση που πήγε χαμένο, ότι πλέον είναι αργά για να βρώ την κλίση μου και όλα αυτα τα ''πλήρωσα'' με Πανελλήνιες και 4 χρόνια.. Μακάρι να γύριζα τον χρόνο πίσω...

αχ συγγνωμη για τη διπλη δημοσιευση. δε ξερω και πως να το διορθωσω!

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. η μόρφωσή σου φαίνεται και δεν πήγε χαμένη! θα σου πρότεινα να έβρισκες την περιοχή όπου πιστεύεις οτι προσφέρει την ποιότητα ζωής που θες και μια δουλειά που να σε ικανοποιεί. δηλαδή μετανάστευση αλλά τουλάχιστον θα πας κάπου που θα σου αρέσει. αν δεν το κάνεις τώρα πότε θα το κάνεις; χρειάζεται να οπλιστούμε με θάρρος! αυτό που ανέφεραν τα παιδιά απο πάνω για αγγελία μου φαίνεται καλή ιδέα. γενικώς το διαδίκτυο μπορεί να βοηθήσει...

Σε ευχαριστώ πολυ equinox. Τώρα είδα και το μήνυμα της Θεοφανίας και όντως αν βρω το θάρρος και πάρω μία απόφαση χωρίς να φοβηθώ τη νέα αρχή και τις αντιδράσεις του περιβάλλοντος μου το internet θα είναι βοηθητικό ή μια αγγελία. Και όσο για τη μόρφωση αν πάει ή δεν πάει χαμένη...σε στιγμές θετικής οπτικής των πραγμάτων σκέφτομαι κάποια καλά που αποκόμισα γενικά από την εμπειρία της φοίτησης στο Πανεπιστήμιο. Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας μακάρι αυτό το σημείο και να το σταθεροποιήσω, δηλ. να βλέπω πάντα και το θετικό των εμπειριών μου, να μην τις αρνιέμαι ολοκληρωτικά όπως κάνω τώρα. Γι αυτό που δε βρίσκω όμως κάτι να με παρηγορήσει είναι ότι οι σπουδές του συγκεκριμένου αντικειμένου ποτέ δε με γέμισαν... Αλλά ας μην κοιτάω πίσω! Εξάλλου δεν είναι σημντική μόνο η γνώση στη ζωή αλλά και η ζωή που θέλει γνώση! Πρέπει να βάλω πλώρη για το μέλλον... Και η προτασή σου equinox (αλήθεια σημαίνει κάτι το ψευδωνυμο σου;) είναι αυτή που τείνει να επικρατήσει στο μυαλό μου. Ένα βήμα τη φορά...
Θα ήθελα να ακούσω και άλλες απόψεις από άτομα που βρέθηκαν σε τέλμα όπως εγώ τώρα και μία αλλαγή τόπου τους βοήθησε.

Το φθινόπωρο που πέρασε ήρθα στο πατρικό και έπαθα κατάθλιψη.. τυχαιο-δε-νομίζω λέμε
Βασικά μη πω άλλα για μένα, πραγματικά ότι γράφεις ισχυει και γιαμένα, απο παρέες μέχρι αρνητικότητα για το παρόν-μέλλον που λες.

Το σημαντικότερο που μου έμαθε ο τελευταίος χρόνος είναι να μπορείς να προσαρμόζεσαι εύκολα σε κάθε αλλαγή που προκύπτει βλέποντας και τα θετικά που πάντα υπάρχουν, και επίσης πως χρειάζεται να δικτυωθείς κοινωνικά, δλδ ακόμα και παρέες να μην έχεις να μη χάσεις την επαφή με τον κόσμο. Εγώ γυρνώντας έμεινα στον άσσο :P Πραγματικά πέρασα διάστημα ενός μήνα που στοίχημα αν βγήκα μια φορά για τσιγάρα απο το σπίτι!! Να εκμεταλεύεσαι οποιαδήποτε ευκαιρία να βγεις απο το σπίτι, ακόμα κι αν θα βγεις με ξένους τελείως ή μονος.

Σόνυ όσο σπούδασες δεν πέρασες καλά με φίλους, δεν έκανες παρέες εκει που να κράτησαν? Δε σου άρεσε τελικά?

Γεια σου Σάνυ, άλλη μία κ γω με τους ίδιους προβληματισμούς και συμπάσχουσα (κατάθλιψη). Και γω σπουδάσα κάτι που δεν μου άρεσε πολύ ή θα μου άρεζε τροποποιημένο. Σχέδια και όνειρα πολλά, πολλή δημιουργικότητα και καταπιεσμένη ζωτικότητα μέσα μου που ενδυναμώνουν δυστυχώς τα καταθλιπτικά συναισθήματα....Και γω σκεφτόμουν πολύ και σκεφτόμουν πολύ και το πως να συνδυάσω μια δημιουργική εργασία με αξιοπρεπή μισθό και να μου αφήνει και το χρόνο να μπορέσω να δημιουργήσω οικογένεια. Φυσικά, η δημιουργία οικογένειας δεν είναι προτεραιότητα μου άμεση αλλά όντας μοναχοπαίδι ηλικιωμένων γονιών σκέφτομαι φυσικά το τι θα κάνω και πολύ αργότερα. Όλα αυτά αυτά με αγχώνουν φοβερά δυστυχώς αλλά τέσπα δν θα σε απασχολήσω πολύ με τα δικά μου. Εγώ θα σου πρότεινα και κάτι άλλο εφόσον μου λες ότι δεν σου άρεζε το αντικείμενο των σπουδών σου, τις κατατακτήριες...αν αντέχεις φυσικά...και μην στεναχωριέσαι η μόρφωση μπορεί να αποκτηθεί φυσικά και πέραν του συμβατικού εκπαιδευτικού συστήματος που έτσι κι αλλιώς μας καταπιέζει.

Quote:

---

Originally Posted by σανυ

Γεια σε όλους. :)
Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τους έντονους προβληματισμούς μου γιατί ξέρω ότι υπάρχουν άτομα εδώ που μπορούν να με βοηθήσουν με τις συμβουλές τους, όπως έχει γίνει και στο παρελθόν. Λοιπόν ας ξεκινήσω...
Έχω επιστρέψει εδώ και 7 μήνες στο μέρος όπου μεγάλωσα. Ελειπα 4 χρόνια λόγω σπουδών. Εδώ δεν περνάω ωραία, δε βγαίνω συχνά, είμαι άνεργη και έχω προβλήματα με τη συγκατοίκηση με τους γονείς μου.
Η διάθεση μου έχει πάρει τόσο πολύ την κάτω βόλτα ώστε επισκέφτηκα ψυχίατρο πρίν 2 μήνες και μετά απο συζήτηση καταλήξαμε ότι δεν έχω μείζων κατάθλιψη αλλά γενικευμένο άγχος και πολλά καταθλιπτικά στοιχεία. Εξάλλου όλο αυτό που βιώνω δεν είναι ένα ξαφνικό σοκ σε μία κατα τ' άλλα ήσυχη ζωή: παιδική και εφηβική ηλικία ήταν γεμάτη δυσκολίες και η φοιτική ζωή επίσης... Αλλά τώρα η αλλάγη τόπου κατοικίας ήρθε κι εδεσε...
Μου συνέστησε φάρμακα αλλά αποφάσισα να μην τα πάρω αλλά να το παλέψω με ψυχοθεραπεία. Ήδη έχω ξεκινήσει και νιώθω καλύτερα. Δεν κλαίω συνέχεια όπως πριν και έχω πολύ σπανιότερα σκέψεις αυτοκτονίας.
Όμως θέλω τόσο πολύ να αλλάξει η ζωή μου... Ολη μερα σχεδόν σκέφτομαι πιθανούς τόπους για να πάω να κατοικήσω πιανόμενη από μία δουλειά, ένα μεταπτυχιακό ή και ένα νέο αντικείμενο σπουδών. Κουράζω το μυαλό μου με άπειρες σκέψεις και πιθανότητες και στο τέλος δεν καταλήγω πουθενά...
Όλο αυτό που βιώνω είναι αποτέλεσμα και του γεγονότος ότι ποτέ δε ξετρελάθηκα με αυτό που σπούδαζα και για εμένα προσωπικά αυτό ήταν ένα πλήγμα στην αυτοπεποίθηση μου στα κρίσιμα χρόνια 18-22 γιατί είχα και την οικογένεια μου να με θεωρεί ''πληρωμένη τεμπέλα=φοιτήτρια" είχα και μία σχολη που δε με γέμιζε για να αντλήσω αυτοπεποίθηση από το έργο μου.
Ήμουν μια ονειροπόλα που προσγειώθηκε ξαφνικα στην πραγματικότητα. Εκεί που είχα το όνειρο ότι θα βρώ κάτι που αγαπώ, θα βάλω τα δυνατά μου να το εξασκήσω και να ζήσω από αυτό και να φύγω για πάντα από το σπίτι μου βρίσκοντας ανθρώπους που θα ήταν σα δεύτερη οικογένεια μου για να ξεδιπλώσω τα καλύτερα μου στοιχεία σαν ανθρωπος και να ζω όπως θέλω εγώ... έχω καταλήξει να έχω σπουδάσει κάτι που ουσιαστικά δε το ήθελα, άνεργη χωρίς λεφτά, χωρίς φίλους και παρέες, ζώντας πάλι με τους γονείς μου σε ένα μέρος που δεν είναι καθόλου όμορφο, δε με εμπνέει να πάω μια βόλτα μόνη μου. Και προσθέστε σ' αυτά το βάρος που νιώθω για όλα όσα έχουν πάει στραβά στο παρελθόν.
Όλη την ώρα σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι.... Γερμανία, Αυστραλία, νησιά, μία άλλη πόλη, ξανα Παννελήνιες, μεταπτυχιακά, να γίνω φιλόλογος ή ψυχολόγος ή ηθοποιός ή σεφ ή απλώς να βρω μία αποιαδήποτε δουλειά απλά για να έχω δουλεια... Σκέφτομαι άπειρα πράγματα και δε μπορώ να βγάλω άκρη... Έχω κολλήσει ιδιαίτερα στο να φύγω από το σπίτι...τη μία σκέφτομαι ότι αν κάνω αυτό το βήμα όλα τ'αλλα θα έρθουν και την άλλη ότι να πάω να ζήσω σε ένα ξένο μέρος που δε θα ξέρω κανέναν θα είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστώ και φοβάμαι... Όμως τα πράγματα στο σπίτι είναι άθλια. Θέλω να πάρω μία απόφαση και δε μπορώ. Ελπίζω να με βοηθήσετε και συγγνώμη για το μεγάλο μήνυμα...

---

Είσαι νέα,έχεις σπουδάσει, βάζεις φαίνεται υψηλά τον πήχη όπως όλοι σχεδόν και ξέρεις πως είναι αδύνατο να καταφέρουν όλοι να φτάσουν ψηλά στα επαγγελματικά, μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να αγαπήσουμε λιγότερο το χρήμα και να βρούμε νέους τρόπους να είμαστε καλά. Δεν χρειάζεται να βάλεις ψηλά τον πήχη. Μερικές φορές έρχονται όλα τα πράγματα από μόνα τους, οι ευκαιρίες για δουλειά, οι έρωτες, κάποιος τα σκηνοθετεί όλα αυτά κι ας είναι οι όλοι. Κάνε τα σχέδια σου αλλά να είσαι προετοιμασμένη για τις δυσκολίες που διανύουμε και θα διανύσουμε ακόμα.

Όταν λες ότι είχες όνειρα και προσγειώθηκες στη σκληρή πραγματικότητα, πως το εννοείς αυτό; Ότι δεν ονειρεύεσαι πλέον, τι είναι για σένα η πραγματικότητα; Συνήθως βρίσκουμε μια δικαιολογία για να διεφθείρουμε εαυτόν και να πάμε στον αγώνα έτοιμοι για όλα. Να είσαι εσύ γιατί θα σου λείψεις μετά αν δεν είσαι εσύ.

Αφού πόσταρα διάβασα παλιά ποστ σου και είδα τι έχεις σπουδάσει κτλ. Πιστεύω αν και τα πράγματα έχουν σφίξει στον τομέα σου τον τελευταίο χρόνο ίσως δεν είναι ακόμα τόσο άσχημα όπως σε άλλους τομείς. Οπότε αν δεν αισθάνεσαι δυνατή για έξω πάλεψε το και εδώ γιατί ελλείψεις υπάρχουν ακόμα και μέσα στη χρονιά μπορεί να σε φωνάξουν να δουλέψεις κάπου.
Για την κοινωνικοποίση που λες δεν είναι τόσο φοβερό το προβλημά σου απλά γενικά πρέπει να βάζεις νερό στο κρασί σου. Και εγώ μέχρι το 4ο έτος δεν έβγαινα πολύ, δεν είχα και τις πολλές παρέες..Μετά επαναξιολόγησα. Δεν μπορείς να κάνεις παρέα με κάποιον απόλυτα ταιριαστό και ταυτισμένο με σένα μπορείς να κάνεις απλώς παρέα για την παρέα και για το χαβαλέ. Αν το κάνεις αυτό και καλές φίλες θα βρεις με τον καιρό. Σκοπός είναι να μην κλείνεσαι στον εαυτό σου.
Το ίδιο πίστευα και γω για τον τόπο μου παρόλα αυτά στις διακοπές βγήκα μία βγήκα δύο και στο τέλος κατέληξα με παρέα 10 ατόμων. Όλα στο μυαλό είναι, το να βγαίνεις και να περνάς σχετικά καλά δεν είναι δύσκολο. Είσαι πολυ νέα για να σκέφτεσαι έτσι. Όλοι οι φοιτητές ως μονάδες γυρνάνε πίσω και όλοι παρέα θέλουν. Για το προσωπικό επίπεδο και για τις σχέσεις, μία καλή σχέση δεν είναι κ το πιο εύκολο πράγμα. Είσαι απλά πιο εκλεκτική από κάποιους άλλους και αυτό δε σημαίνει ότι θα μείνεις για πάντα μόνη και τις απαισιόδοξες σκέψεις που κάνεις. Και ίσως μερικά πράγματα είναι και θέμα τύχης.
Μη μασάς καθόλου!! Εσύ πέρασες σε τόσο υψηλόβαθμη σχολή... Αυτό δείχνει ότι μπορείς να τα καταφέρεις!! Στην Ελλάδα όλοι τις ίδιες σκέψεις κάνουμε και γεμίζουμε το κεφάλι μας με απελπισία και μόνο αλλά μέσα από τη μελαγχολία και τη μαυρίλα πάντα θα γεννιέται η ελπίδα.

Quote:

---

Originally Posted by Ναταshα

Το φθινόπωρο που πέρασε ήρθα στο πατρικό και έπαθα κατάθλιψη.. τυχαιο-δε-νομίζω λέμε
Βασικά μη πω άλλα για μένα, πραγματικά ότι γράφεις ισχυει και γιαμένα, απο παρέες μέχρι αρνητικότητα για το παρόν-μέλλον που λες.

Το σημαντικότερο που μου έμαθε ο τελευταίος χρόνος είναι να μπορείς να προσαρμόζεσαι εύκολα σε κάθε αλλαγή που προκύπτει βλέποντας και τα θετικά που πάντα υπάρχουν, και επίσης πως χρειάζεται να δικτυωθείς κοινωνικά, δλδ ακόμα και παρέες να μην έχεις να μη χάσεις την επαφή με τον κόσμο. Εγώ γυρνώντας έμεινα στον άσσο :P Πραγματικά πέρασα διάστημα ενός μήνα που στοίχημα αν βγήκα μια φορά για τσιγάρα απο το σπίτι!! Να εκμεταλεύεσαι οποιαδήποτε ευκαιρία να βγεις απο το σπίτι, ακόμα κι αν θα βγεις με ξένους τελείως ή μονος.

Σόνυ όσο σπούδασες δεν πέρασες καλά με φίλους, δεν έκανες παρέες εκει που να κράτησαν? Δε σου άρεσε τελικά?

---

Καθόλου τυχαίο Natasha... Ευτυχώς που βλέπουμε ότι δεν είμαστε οι μόνοι που περνάμε αυτή τη δύσκολη φάση του επαναπατρισμού. Καλό είναι που ανταλάσσουμε ιδέες για να τη βγάλουμε όσο γίνεται πιο καθαρή! Το θετικό που βλέπω εγώ τώρα που ζω με τους δικούς μου είναι ένα διάλειμμα από τις έγνοιες νοίκι-πως θα βγει ο μήνας κλπ. μετά από 4 χρόνια πριν ξαναμείνω μόνη μου. Η δυκτύωση είναι δύσκολο ζήτημα αλλά κάτι υπάρχει...θα προσπαθήσω κι άλλο. Όσο για το μέσα που λες, είναι μέγα λάθος, το έκανα κι εγώ. Τώρα έχω πιαστεί από 2-3 ασχολίες εκτός σπιτιού και κάτι μαθήματα υπολογιστών και η μέρα είναι γεματη και κυριως εκτος σπιτιού...αλλα μοναχική. Και σε αυτό που με ρωτάς μπορώ να πω ότι είχα πολλές άσχημες εμπειρίες και λάθος παρέες ως φοιτήτρια αλλά και προβλήματα επιβίωσης. Σε γενικες γραμμές ήταν άσχημα.

Quote:

---

Originally Posted by Instant

Είσαι νέα,έχεις σπουδάσει, βάζεις φαίνεται υψηλά τον πήχη όπως όλοι σχεδόν και ξέρεις πως είναι αδύνατο να καταφέρουν όλοι να φτάσουν ψηλά στα επαγγελματικά, μακάρι να υπήρχε ένας τρόπος να αγαπήσουμε λιγότερο το χρήμα και να βρούμε νέους τρόπους να είμαστε καλά. Δεν χρειάζεται να βάλεις ψηλά τον πήχη. Μερικές φορές έρχονται όλα τα πράγματα από μόνα τους, οι ευκαιρίες για δουλειά, οι έρωτες, κάποιος τα σκηνοθετεί όλα αυτά κι ας είναι οι όλοι. Κάνε τα σχέδια σου αλλά να είσαι προετοιμασμένη για τις δυσκολίες που διανύουμε και θα διανύσουμε ακόμα.

Όταν λες ότι είχες όνειρα και προσγειώθηκες στη σκληρή πραγματικότητα, πως το εννοείς αυτό; Ότι δεν ονειρεύεσαι πλέον, τι είναι για σένα η πραγματικότητα; Συνήθως βρίσκουμε μια δικαιολογία για να διεφθείρουμε εαυτόν και να πάμε στον αγώνα έτοιμοι για όλα. Να είσαι εσύ γιατί θα σου λείψεις μετά αν δεν είσαι εσύ.

---

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Μόνο που δεν κατάλαβα το σημείο που έχω υπογραμμίσει... Γενικά πάντα είχα ψηλά τον πύχυ, ζητάω πράγματα από τη ζωή μου και δεν επαναπαύομαι. Αλλά νομίζω ότι μία δουλειά αξιοπρεπής που να με γεμίζει όπως λέει και η Gypsy Cello, δίνοντας μου τη δυνατότητα να ζω μόνη, λίγοι καλοί φίλοι και ένας σύντροφος δεν είναι υψηλές απαιτήσεις από τη ζωή, χωρις να θέλω να ακουστώ αχάριστη για αυτά που ήδη έχω γιατί αν σκεφτούμε τους εκατοντάδες ζητιάνους που ζούνε μόνοι τους στο δρόμο θα νιώσουμε πολύ τυχεροί απο τη ζωή μας ίσως!
Όταν λέω ότι είχα όνειρα και προσγειώθηκα απότομα εννοώ ακριβώς αυτό που περιέγραψα παραπάνω: ότι αν βάλω τα δυνατά μου και σπουδάσω θα ξεφύγω απο την οικογενειά μου και θα χτίσω τη ζωή μου έτσι όπως τη θέλω βρίσκοντας αυτά τα 3-4 βασικά (δουλειά, φίλους, σύντροφο). Αλλά τελικά η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, δε δίνουμε μόνο μία φορά εξετάσεις...

Gipsy Cello ευχαριστώ και για τη δική σου απάντηση και σου εύχομαι καλή δύναμη και να βρεις την άκρη σου. Πώς πολεμάς την κατάθλιψη; Και για το επαγγελματικό έχεις σκεφτεί να κάνεις τελικά αυτή τη στροφή; Έχω σκεφτεί και τις κατατακτήριες αλλά μετά λέω δύσκολες εποχές για τέτοια στην Ελλάδα και να μάθω καμια ξένη γλώσσα καλύτερα!

Eγώ ξένη γλώσσα μαθαίνω ήδη, την τρίτη μου αισίως! Την στροφή, το είπα και θα το κάνω! Ηδη το έχω καθυστερήσει πολύ λόγω της ασθένειας και το μετανιώνω. Την κατάθλιψη την αντιμετωπίζω με φαρμακευτική αγωγή εδώ και αρκετούς μήνες και τα πηγαίνω πολύ καλύτερα ελπίζω πως μαζί με την ψυχοθεραπεία θα καταφέρω να γιατρευτώ πλήρως. Και συ μην αμελείς την ψυχική σου υγεία, είναι ανησυχητικό το ότι κλαις συχνά, ωστόσο αν πιστεύεις πως μπορείς να τα καταφέρεις και χωρίς φάρμακα, τόσο το καλύτερο! Μέσα από την γλώσσα και τις υπόλοιπες δραστηριότητες που κάνεις, δεν βρήκες ενδιαφέροντες ανθρώπους να γνωρίσεις;


όσον αφορά τον επαναπατρισμό που λες, πιστευω πως είναι το μεταβατικό στάδιο που βιώνεις γι' αυτό και αισθάνεσαι περισσότερο άσχημα. Πιστεύω πως σιγά σιγά θα επανέλθεις στους ρυθμούς σου και θα συνέλθεις.

Gypsy Cello με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας τον τελευταίο μήνα νιώθω πολύ καλύτερα ευτυχώς! Δε μαθαίνω προς το παρόν κάποια ξένη γλώσσα. Και έχω ένα χόμπυ που είναι μοναχικό... Πιστεύω ότι δεν προσπαθώ πολύ αλλά από την άλλη όταν δεν είμαστε καλά κοιτάμε να βρούμε φίλους για να νιώσουμε καλύτερα ή να φτιάξουμε το "μέσα" μας πρώτα ώστε να γίνουμε πιο ικανοί στη δημιουργία και διατήρηση υγειών διαπροσωπικών σχέσεων;
Με μένα τείνει να λειτουρεί καλύτερα το δεύτερο. Συνήθως στις καταθλιπτικές φάσεις μου η προσπάθεια μου γίνω πιο κοινωνική για να μη νιώθω μόνη δε φέρνει καλά αποτελέσματα δηλ. μπορεί να κάνω παρέα με όποιον να 'ναι και μετά να νιώθω ακόμη χερότερα κλπ. Ετσι αν και είμαι μήνες πάλι πίσω στη γενετειρά μου δεν είχα διάθεση για γνωριμίες και κάποιες άλλες τις αγνοούσα.
Πάντως υπάρχουν 2-3 άτομα που μπορώ να μιλήσω ακόμη και για τα πιο άσχημα θέματα αλλά δεν έχουμε κοινή ηλικία, τρόπο ζωής και επιθυμία για κοινές δραστηριότητες. Είναι από τα άτομα που όλοι έχουμε ελπίζω, μπορεί να είναι αδελφός, ξάδελφος, ένα άτομο που μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά κλπ... Δεν είμαι όλη μέρα κλεισμένη μην έχοντας να μιλήσω σε κάποιον. Απλώς θέλω να κάνω πράγματα και δε ξέρω με ποιον... Και υπάρχει και οικονιμικό πρόβλημα.
Αλλά όπως λες είναι ένα μεταβατικό στάδιο. Με τον καιρό ελπίζω όλα να πάρουν τη σειρά τους και κυρίως θέλω να βρώ μια δουλειά και επειδή τα πράγματα εκεί έξω είναι τόσο δύσκολα γι αυτό και κάνω σκέψεις εξωτερικού, αλλαγής κατοικίας κλπ.

anonymous ευχαριστώ για την απάντηση σου! αλήθεια πέρασες κι εσύ από αυτό το στάδιο και τώρα έχεις μία τόσο μεγάλη παρέα; Μπράβο! Μακάρι να μου τύχει και εμένα κάτι τέτοιο αλλά όπως ανέφερα και στη Gypsy Cello δε το κυνηγάω και τόσο -πότε σκόπιμα και πότε χωρίς να το αντιλαμβάνομαι άμεσα- για διάφορους λόγους, αν και το θέλω διακαώς. Αλλά είναι και θέμα τύχης. Επίσης έχω συνδυάσει το μέρος που ζώ με άσχημα πράγματα και η ιδέα ότι υπάρχουν άτομα εδώ που δε θέλω ούτε να βλέπω (πχ γείτονες, συγγενολόι) και τους πετυχαίνω μπροστά μου με κάνει να κλείνομαι και το μυαλό μου να τρέχει σε μέρη με τόσο ομορφιά, όπου δε θα ξερω κανέναν και θα κάνω μια νέα αρχή. Ωραίο να ονειρεύομαι αλλά απο την άλλη σκέφτομαι μήπως είμαι φυγόπονη...