Τι μπορεί να κάνει το μυαλό στο σώμα.
Καλησπέρα σε όλους κι από μένα. Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο φόρουμ, αν και σας διαβάζω εδώ και αρκετό καιρό.
Είμαι μια κοπέλα 30 χρονών και υπερβολικά αγχώδης από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Φυσικά τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου δεν το είχα συνειδητοποιήσει, όμως φτάνοντας στο απροχώρητο και κάνοντας ένα φλας-μπάκ κατάλαβα πάρα πολλά και σημαντικά τα οποία θα σας παραθέσω.
Πριν 3 χρόνια περίπου άρχισα να έχω περίεργα συμπτώματα στο στομάχι μου, καούρες, φούσκωμα και όξινα υγρά τα οποία ανέβαιναν στον λαιμό μου (γαστροοισοφαγική παλινδρόμιση.) Τότε ήταν που ξεκίνησα να ανησυχώ έντονα για την υγεία μου, μιας και τα συμπτώματα ήταν πολύ έντονα και συχνά σύγχεα την δυσφορία που μου προκαλούσαν μέχρι και με καρδιακή προσβολή. Έκανα τότε γαστροσκόπιση να δω τι συμβαίνει, και το μόνο που μου είπαν ήταν πως είχα μια ήπιας μορφής γαστρίτιδα και τίποτε άλλο. Το άφησα και με άφησε με τον καιρό..
Λίγο καιρό μετά, ξεκίνησαν κάτι πόνοι στο έντερο.. τη μια δυσκοιλιότητα, την άλλη διάρροιες, εξάντληση κτλπ.. Άρχισα πάλι να ανησυχώ. Καρκίνος στο έντερο λέω. Πάω λοιπόν και κάνω Κολονοσκόπιση. Τίποτα κι από κει. Δύο αιμορροίδες μου βρήκαν και σπαστική κολίτιδα από ενδεχόμενο άγχος.. Επειδή όμως ο πόνος μου ήταν πάντα εντονότερος κοντά στην περίοδο μου, πετάχτηκα και στον γυναικολόγο ο οποίος μου βρήκε από υπερηχογράφημα μια πολυκυστική ωοθήκη, εντελώς ξαφνικά αφού μέχρι τότε δεν είχα τίποτα τέτοιο. Κι αυτός μου είπε με την σειρά του πως το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών που παρουσιάζουν πολυκυστικές, έχουν παράλληλα και κάποια αγχώδη διαταραχή ή κατάθλιψη. Ηρέμησε μου λέει το μυαλό σου για να ηρεμήσει και το σώμα σου. Φευγώ κι από εκεί έχοντας ήδη αρχίσει να προβληματίζομαι με τον εαυτό μου.
Πριν λίγους μήνες η κατάσταση άρχισε να γίνεται χειρότερη.. και ειδικά όταν άρχισε να μπαίνει ο χειμώνας, ξεκίνησε μια απίστευτη εξάντληση και διάφορων τύπων ανησυχίες όπως ότι φοβάμαι να μείνω οπουδήποτε μόνη, φοβάμαι να κοιμηθώ, φοβάμαι να πάω κάπου, και άλλα τέτοια. Ξάπλωνα να με πάρει ο ύπνος, και ξαφνικά πεταγόμουν νομίζοντας πως παθαίνω ανακοπή.. κάτι σαν φτερουγίσματα στην καρδιά. Ξυπνούσα και ένιωθα πως θα τρελάθω από την ένταση και το τρέμουλο. Έτρεξα πάλι σε γιατρούς, έκανα γενικές αίματος, triplex καρδιάς, ουρολογικές, ορμονολογικές.. πάλι τίποτα παθολογικό.
Ωσπου μια μέρα με πιάνει μια φοβερή ημικρανία ενώ ήμουν σε ένα πάρτυ και με τρέχουν στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί μου βάρεσαν ηρεμιστική ένεση για να ηρεμήσω. Απο εκείνη τη στιγμή και έπειτα κι ενώ μου είχε περάσει όλος αυτός ο έντονος πόνος, συνέχισα καθημερινά να νιώθω σουβλιές σε όλο μου το κεφάλι, τον αυχένα μου, μουδιάσματα στο πρόσωπο. Είπα πως δεν υπάρχει περίπτωση να το αφήσω να συνεχιστεί, κι έτσι ένα ωραίο απόγευμα βρέθηκα στο Αιγινήτειο, όπου και περιέγραψα τι μου συμβαίνει. Εκεί ήρθε το απόλυτο σοκ. Είσαγωγή μου λένε..
Μα..λέω εγώ.. Τι; Έχω κάτι σοβαρό; Είχα χεστεί πάνω μου. αλλά να κάνω τι; Εντάξει λέω εισαγωγή. Μένω λοιπόν μέσα 3 νύχτες. Μου κάνουν Μαγνητική Αυχένα, Μαγνητική Εγκεφάλου, Ηλεκτροεγκεφαλόγραφημα και κάποιες άλλες εξετάσεις οι οποίες βγαίνουν όλες καθαρές, με το μόνο συμπέρασμα πως οι πονοκέφαλοι προκαλούνται από ένα νεύρο που πιέζεται στον αυχένα μου λόγω της δεδομένης μου έντασης, και αποφαίνονται.. "Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή".
Μου λένε πως όλα προέρχονται από την ανησυχία μου και την ένταση που έχω συσσωρευμένη μέσα μου και πως θα πρέπει να χαλαρώσω. Moυ έδωσαν να πάρω το αγχολυτικό bespar και το αντικαταθλιπτικό cymbalta το οποίο απ'ότι είπαν λειτουργεί και προστατευτικά για νευροπαθητικούς πόνους/ημικρανίες. Καθυστέρησα βασικά να τα πάρω γιατί φοβόμουν κλασσικά τις παρενέργειες που έγραφαν οι οδηγίες. Έλεγα. "κι αμά μου στρίψει και φουντάρω απο πουθενά;" Είχα φοβερή άρνηση. Ε,φανταστείτε πως είπα σε μιά καλή μου φίλη να μείνει στο σπίτι μου για τις πρώτες 10 μέρες ώστε να νιώθω περισσότερη ασφάλεια.
Τώρα πιά έχω αρχίσει να ηρεμώ, ένα μήνα μετά, κι έχω αρχίσει επίσης να βλέπω τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Βλέπετε ήμουν πάντα ένα άτομο που καταπίεζε τις επιθυμίες του φροντίζοντας πάντα να είναι ευχαριστημένοι οι άλλοι. Δεν καθόμουν να ακούσω εμένα την ίδια. Δεν έπαιρνα ποτέ τον χρόνο μου να ηρεμήσω και να χαλαρώσω. Τώρα είπα. Δεν θα πιέζομαι για τίποτα. Δεν θέλω να πάω κάπου; Δεν θα πάω. Είναι ο άλλος μαλάκας και δεν καταλαβαίνει; Θα τον αγνοήσω. Δεν μου ταιριάζει μια κατάσταση,κάποια πρόσωπα; Αποχωρώ.
Ελπίζω να συνεχίσω να σκέφτομαι έτσι γιατί συνειδητοποιώ πως το σημαντικότερο όλων είναι πραγματικά ο καθένας μας να εντοπίσει ΤΙ ΤΟΝ ΧΑΛΑΕΙ και να το πετάξει. Όλοι ξέρουμε αν τα βάλουμε πραγματικά κάτω και αναρωτηθούμε. Και κάποιες φορές αν υπάρχει πραγματικά η θέληση, ο εαυτός μας μπορεί να λειτουργήσει πολύ καλύτερα κι από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας.
Tα σέβη μου. :)
