δεν υπαρχει τελος στισ σκεψεις μου

καλημερα...θα ηθελα να σας πω λιγο..γι αυτο που μ ταλαιπωρει ειμαι 20 χρονων και ξαφνικα ενα πρωι αρχισα να κανω ασχημες και κουραστικες σκεψεις..στην αρχη ελεγα μηπως εχω βαρεθει το αγορι μου μηπως δεν θελω αλλο...για ποσο καιρο με βασανιζε η ιδια σκεψη και πιστεψα οτι αυτο φταιει για ολα τ συμπτωματα που ειχα...μετα ομως εμφανιστηκαν και αλλες σκεψεις...οτι και αν βλεπω το μυαλο μου αυτοματα το επεξεργαζεται και φτιαχνει σεναρια..βλεπω μια ταινια θριλερ ασ πουμε και λεω απο καπου θα μου πεταχτει αυτο το τερας τωρα.....ακουω μια ιστορια και πιστευω οτι θα μου συμβει το αλλο...αφου αποφευγω πλεον συζητησεις γτ λεω το χαρακτηριστικο" ασε θα κολλησει στο μυαλο μου παλι και δν θα μπορω να ηρεμησω...πλεον εχω φτασει στο σημειο να κανω χιλιαδες διαφορετικες αρνητικες σκεψεις...μεσα στη μερα μου...και βλεπω οτι οσο ο καιρος περναει ολο και πιο πολλα πραγματαπου παλια δν προσεχα τωρα με φοβιζουν ....πως τελικα θα σταματησει αυτο και πως εισαι σιγουρος οτι δεν θα τρελαθεις με ολα αυτα...γτ φοβαμαι οτι θα Μ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΣΤΟ ΤΡΕΛΟΚΟΜΕΙΟ!

Καλησπέρα mariak19 , η αφηρημένη σκέψη σε πολλές περιπτώσεις είναι ''πολύτιμο εργαλείο'' για τον άνθρωπο , και δυστυχώς σε κάποιες άλλες είναι ''μαρτύριο'' όπως η κατάσταση που αναφέρεις.
Εγώ πάντως νομίζω πως οι ταινίες , οι ιστορίες , και οι συζητήσεις είναι τα ερεθίσματα για αυτές της σκέψεις , και όχι οι πρωταρχικές αιτίες.
Το να ''αποφεύγεις'' συνεχώς δεν θα σε βοηθείσει , απλά θα σου δίνει μια προσωρινή ανακούφιση , ενώ με την επανάληψη του ίδιου ερεθίσματος τα πράγματα ίσως είναι λιγάκι χειρότερα , ίσως με την βοήθεια κάποιου καλού ειδικού να ανακαλύψεις της πρωταρχικές αιτίες για την αρνητική κατάσταση που βιώνεις.

Γεια σου Mariak19.
Βλεπω οτι ανοιξες το θεμα στο ιδεοληπτικη διαταραχη.
Απο οτι ειδα σε αλλο θεμα που εχεις ανοιξει,σου εχει γινει διαγνωση για διαταραχη προσωπικοτητας.Πανω στις διαταραχες προσωπικοτητας δεν εχω καμμια γνωση ή εμπειρια αλλα πασχω απο ιδεοληπτικη διαταραχη.

Αυτο που λες με τις επιμονες και συνεχομενες σκεψεις το εχω βιωσει και εγω.Δεν υπαρχει καποιο μαγικο τρικ για να φυγουν απο την μια μερα στην αλλη,αλλα οσο περναει ο καιρος αποκτας πιο ωριμη σχεση με την ασθενεια και ηρεμει και το μυαλο και το σωμα.Οι σκεψεις δεν σταματουν ποτε να ερχονται,απλα μαθαινεις να ξεχωριζεις μια ιδεοληψια απο μια φυσιολογικη σκεψη,και μαθαινεις πως να ζεις με αυτο χωρις να επιρρεαζεται η ζωη σου.
Θα συμφωνησω με τον Φιλομαθη στο οτι αν προσπαθεις να διωξεις τις σκεψεις αυτες δεν θα καταφερεις τιποτα.

μαρακι,τα ιδια ειχα και εγω στην αρχη της ασθενειας μου,πηγα σε ειδικο και απο τοτε παιρνο αγωγη με εχει βοηθησει παρα πολυ,πηγαινε σε εναν γιατρο και θα παρεις λογικα φαρμακα γιατι χωρις φαρμακα ειναι πολυ δυσκολο να βοηθηθεις.στο λεω γιατι εγω ειχα προβλημα οτι θα σκοτωσο την οικογενεια μου αλλα απο τοτε που πηρα φαρμακα ειμαι και παλι ο εαυτος μου στο περιπου.να εισαι παντα καλα.ντομινικ

dominic εσένα απο τι προήλθε αυτό?

ευχαριστω πολυ για τισ απαντησεις..θα ηθελα απλα ν πω οτι παω σε ειδικο ...απλα βλεπω οτι παρολο που ειμαι καλυτερα...οι σκεψεις μου ισως να χειροτερευουν...παντως μου φαινεται πολυ περιεργο που ξεκινησαν ολα ετσι ξαφνικα μια μερα!και δν μπορω να καταλαβω τι θα μπορουσε να εχει προκαλεσει αυτη την κατασταση

Μαριακι σου στελνω το πιο κατω λινκ απο το φορουμ, μια μεθοδος που χρησιμοποιησα και προτεινα σε άλλους εδω, που έχει βοηθήσει. Ειναι της γνωσιακής συμπεριφορικης μεθοδου ψυχολογιας για αντιμετωπιση διαστρεβλωμενων σκέψεων

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...l=1#post289482

μαρακι ειμαι και εγω 20 χρονων μια απο τα ιδια...για πες τι συμπτωματα εχεις?

οπως εχω αναφερει και σε αλλο ποστ...ξυπνησα ενα πρωι και μ μπηκε η ιδεα οτι βαρεθηκα το αγορι μου στα ξαφνικα...παθαινα κρισεις πανικου εκανα εμετο δν ετρωγα και εφτασα πολυ λιγα κιλα...συνεχεια αναρωτιομουν ...εχω βαρεθει?δν θελω αλλο να μαι μαζι του?πως γινεται να βαρεθηκα παλι?και τετοια...αυτο κραταει πολλους μηνες τωρα....σε πιο ηπια μορφη ομως παρολα αυτα θα χρονισει σε λιγο...τωρα πια καμια φορα δν τον αναγνωριζω τν βλεπω και λεω..δν γινεται...μετα λεω ειναι ασχημος..ειναι σπαστικος...ειναι το ενα ειναι το αλλο...τετοια διαφορα...μετα επανερχομαι για λιγο αλλα ξανακυλαω συνεχως η γνωστη σταθερη ασταθεια

Είχα πάθει κάτι ανάλογο πριν από μερικά χρόνια όταν μια μέρα ξαφνικά καρφώθηκε στο μυαλό μου η ιδέα ότι επειδή οι γονείς μου είναι ηλικιωμένοι και είμαι μοναχοπαίδι πολύ σύντομα θα πεθάνουν και θα μείνω ολομόναχη στον κόσμο, παρόλο που οι γονείς μου χαίρουν άκρας υγείας. Επί 2 εβδομάδες το σκεφτόμουν πολύ έντονα και ένιωθα ένα βαθύ και απέραντο πόνο, δεν έτρωγα καθόλου, έκλεισε το στομάχι μου και ήμουν κομμάτια...Το είχα πει και στην μαμά μου και έβαλε τα κλάμματα...Μέτα το πέρας αυτών των 2 εβδομάδων όμως οι σκέψεις αυτές έφυγαν από μόνες τους. Δεν ξέρω αν αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιδεοληπτική διαταραχή.

mariak19 γειά σου,
δεν μπορούμε να σταματήσουμε ούτε και την αρνητική σκέψη, το μόνο, που μπορούμε να κάνουμε, είναι να την ελέγχουμε και
έτσι να περιορίζουμε την ένταση των αρνητικών συναισθημάτων και τις ψυχολογικές μας συγκρούσεις.
Θέματα που δεν λύνονται ή πνίγονται συσσωρεύουν αρνητικά συναισθήματα, που εν καιρώ και χωρίς να το
καταλαβαίνουμε γιατί, μας κάνουν την ζωή δύσκολη.
Αφού μόνη σου το καταλαβαίνεις και βλέπεις, ότι τέτοιες σκέψεις είναι αδιέξοδες, ότι σε μπερδεύουν και σε δυσκολεύουν
στην καθημερινότητά σου, τότε χρειάζεται να πρυτανέψει η λογική.
Μια τεχνική που βασίζεται στην γνωσιακή είναι ν' αρχίσεις να τις παρατηρείς κάθε φορά κι όταν γεννιούνται ή όταν τις επαναφέρεις.
Τότε θα διαπιστώσεις κατά πόσο είν' αντικειμενικές, ρεαλιστικές, δηλ. έχουν τόση ισχύ στο τώρα, ώστε να σε "χαλάνε".
Έτσι, σιγά-σιγά μ' αυτόν το νοητικό "παιχνίδι" τις περιορίζεις στο ελάχιστο.
Πάντως, η ανασφάλεια είν' εκείνη που κρύβεται πίσω απ' όσα αντιμετωπίζεις και με τον τρόπο, που τα περιγράφεις.

Μαράκι και εμένα έτσι ξαφνικά μου παρουσιάστηκε μία μέρα ενω όλα πριν ήταν μια χαρά βέβαια στην πορεία την αιτία για αυτό το πρόβλημα το αναγνώρισα και εγώ η ίδια μόνη μου έκανα διάγνωση πριν πάω στον γιατρό . Έιναι καθάρα από το ότι κάθομαι δεν έχω μιά απασχόληαη δεν δουλεύω τώρα άμα κάθεσαι τι θα κάνεις ανεβάζεις κατεβάζεις αρνητικές σκέψεις είμαι και αγχώδη ατόμο από την φύση μου δεν φανταζόμουν πάντως κάτι τέτοιο . Πιστέψε με τό μόνο που χρειάζεται έιναι και η προσπάθεια από μας τους ίδιους το κυριότερο το περνάω και το λούκι και ξέρω υπομονή κουράγιο και θα περάσει

Quote:

---

Originally Posted by χρυσοβαλαντου

Μαράκι και εμένα έτσι ξαφνικά μου παρουσιάστηκε μία μέρα ενω όλα πριν ήταν μια χαρά βέβαια στην πορεία την αιτία για αυτό το πρόβλημα το αναγνώρισα και εγώ η ίδια μόνη μου έκανα διάγνωση πριν πάω στον γιατρό . Έιναι καθάρα από το ότι κάθομαι δεν έχω μιά απασχόληαη δεν δουλεύω τώρα άμα κάθεσαι τι θα κάνεις ανεβάζεις κατεβάζεις αρνητικές σκέψεις είμαι και αγχώδη ατόμο από την φύση μου δεν φανταζόμουν πάντως κάτι τέτοιο . Πιστέψε με τό μόνο που χρειάζεται έιναι και η προσπάθεια από μας τους ίδιους το κυριότερο το περνάω και το λούκι και ξέρω υπομονή κουράγιο και θα περάσει

---

εχεις ενα δικιο...απλα εγω που δουλευω κιολασ..ειναι σαν να μην δουλευω δν μ απασχολει καθολου η δουλεια...εχω χασει τ ενδιαφεροντα μου...και το μονο που σκεφτομαι ειναι η σχεση μου

Πάντως από όσα λες φαίνεται ότι νιώθεις καταπιεσμένη από τη σχέση σου. Να σε ρωτήσω; Σου έχει τύχει να προσπαθείς να φέρεις την εικόνα του φίλου σου στο μυαλό σου
και να παρουσιάζεται κάπως "αλλοιωμένη" ή όταν τον βλέπεις να σε πιάνει ταχυπαλμία; Είχες άλλα συμπτώματα πριν από τη στιγμή που άρχισε να σε απασχολεί η σχέση σου; Υπάρχει κάτι άλλο που να σε προβληματίζει ιδιαίτερα στη ζωή σου;

Quote:

---

Originally Posted by Tasos75

Πάντως από όσα λες φαίνεται ότι νιώθεις καταπιεσμένη από τη σχέση σου. Να σε ρωτήσω; Σου έχει τύχει να προσπαθείς να φέρεις την εικόνα του φίλου σου στο μυαλό σου
και να παρουσιάζεται κάπως "αλλοιωμένη" ή όταν τον βλέπεις να σε πιάνει ταχυπαλμία; Είχες άλλα συμπτώματα πριν από τη στιγμή που άρχισε να σε απασχολεί η σχέση σου; Υπάρχει κάτι άλλο που να σε προβληματίζει ιδιαίτερα στη ζωή σου;

---

ΝΑΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΧΩ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Μ ΧΕΙ ΤΥΧΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ ΚΑΙ Ν Μ ΠΙΑΣΕΙ ΤΑΧΥΠΑΛΜΙΑ...
ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ...

Δεν φταίει η σχέση σου για τους πανικούς τις σκέψεις κτλ αλλά καλώς ή κακώς εκδηλώθηκε μέσω αυτής. Πάντως για να σου προκαλεί τέτοια αισθήματα μάλλον
είναι κάτι που ο οργανισμός σου δεν ανέχεται και αντιδράει κατά αυτόν τον τρόπο. Γενικά νοιώθεις περιορισμένη, εγκλωβισμένη στη σχέση σου; Ότι δεν κάνεις πράγματα
που θέλεις, ότι μένεις πίσω που λένε; Τσπ, γιατί δεν αποφασίζεις να μείνεις για λίγο μόνη σου να δεις πώς θα αιστανθείς;

γτ δν το πιστευω ακομα ειμαι σοκαρισμενη ξεσ κατι ..δεν δεχομαι οτι δεν τον βλεπω οπως τν εβλεπα...τον αγαπαω το ξερω αλλα ειναι σαν να χει πεσει μια κουρτινα μπροστα μου και δν μπορω νιωθω οτι θελω ν φυγω....δεν ξερω τι μ φοβιζει τοσο ...αυτοσ δν μ εχει περιορισει ποτε...εγω απο μονη μου ισως...το προκαλω

Οπότε πέρνα καλά μαζί του αφού υπάρχει αγάπη και προσπάθησε να αγνοείς τέτοιου είδους σκέψεις, κάποια στιγμή θα φύγουν από μόνες τους αν δεν σε ενοχλεί κάτι πραγματικά. Αν πάλι υπάρχει κάτι θεμελιώδες που σου προκαλεί στεναχώρια θα το καταλάβεις από μόνη σου.
Θα σου πω κάτι τελευταίο επειδή έχουμε αρκετά μεγάλη διαφορά ηλικίας. Είναι δύσκολο στις μέρες μας να βρεις άνθρωπο να σε καταλαβαίνει και να δίνει πράγματα από τον εαυτό του για σένα. Αν το έχεις βρει προσπάθησε να το εκτιμήσεις. Δύσκολα ο άλλος επενδύει πλέον συναισθήματα, κυρίως όσο περνάνε τα χρόνια. Αν ωστόσο δεν νοιώθεις πλέον αρκετά πράγματα για το φίλο σου
είναι κρίμα να τον χαραμίζεις και να τυραννάς και τον εαυτό σου.

οταν ειμαι καλα ολα κυλανε καλα...και εχω ομορφες στιγμες μαζι του οταν δεν ειμαι καλα...ολα πανε κατα διαολου θελω να χωρισω θελω να φυγω γτ ολα τ βρισκω αρνητικα πανω του

Μαράκι κάτι είναι και αυτό που δουλεύεις έχεις ένα ενδιαφέρον θα μιλήσεις με κόσμο θα ξεχαστείς λίγο από το προβλημά σου δέν λέω και για μένα πως είμαι συνέχεια μέσα ευτυχώς δεν έφτασα στο σημείο να μην θέλω να βγαίνω από το σπίτι όπως ακούς αε κάτι περιπτώσεις πάλι καλά είμαι .Μακάρι να υπήρχε κάτι να μην κάθομαι παρόλο την κατάσταση όπως έχει αυτό πειράζει εμένα το καθησιό τώρα για την σχέση σου το μόνο που θα σου έλεγα θα ήταν τουλάχιστον θα κανα το ίδιο θα άφηνα τις σκέψεις για το αγόρι σχετικά με αυτές θα έβαζα τον εαυτό μου πρίν τι ένοιωθα περνούσα καλά αν με κάλυπτε το άτομο πού βρίσκεται διπλα μου σαν σύντροφος και μοιράζομαι πράγματα μαζί του μες στην σχέση μας ποτέ δεν πρέπει να έιμαστε με ένα άτομο αν αισθανόμαστε καταπιεσμένοι με η χωρίς έμμονες ιδέες μπορούμε να κατασταλάξουμε στη λύση η απάντηση την ξέρεις εσύ καλή μου γιατί μας βγαίνει αλλοιώς διαφορετικά .

Ίσως και να μήν έχει να κάνει κιόλας η σχέση σου καθεαυτού να σου κόλησε απλώς η σκέψη η ασθένεια με τις έμμονες ιδέες σου φέρνει όσο αφορά τα συμπτώματα οτιδήποτε μπορεί να φανταστείς από την πιό απλή εώς την πιό παραλογη

Μαρια θα ηθελα να σε ρωτησω αν αυτες οι παραλογες σκεψεις που λες αφορουν μονο την σχεση σου ή αν εχεις και αλλες "παραλογες σκεψεις " περα απο αυτες που αναφερεις.

Σε ρωταω γιατι απο το τελευταιο ποστ σου το συμερασμα που βγαζω, ειναι οτι δεν προκειται περι ιδεοληψιων,αλλα μαλλον εχεις βαρεθει τον συντροφο σου.Αν μιλαγαμε για ιδεοληψια δεν θα εβλεπες τα παντα πανω του αρνητικα αλλα θα ειχες συγκεκριμενες σκεψεις( πχ Τωρα θα του πω να χωρισουμε ή θελω να τον χτυπησω )και περα απο αυτο θα ενιωθες και τρομο οταν θα εκανες αυτη την σκεψη.