Σε ζηλεύω ειλικρινά. Για χρόνια το σχέδιο ήταν σκοπός ζωής.
Πρώτα παιδικά, εφηβικά,
μετά σε ιδιωτική σχολή σχεδίου
μετά σε τμήματα των δήμων -που τώρα τα περισσότερα καταργήθηκαν,
θύματα κι αυτά της οικονομικής κρίσης-
με τα όνειρα πολλών ανθρώπων που πήγαιναν εκεί
και των δασκάλων που κάποιοι ειλικρινά είχαν δώσει πολλά, πάρα πολλά
να σκορπίζουν στον άνεμο.
Όμως ό,τι και να 'γινε όλα ακόμα είναι εκεί,
τίποτα δε χάνεται.
Αν και η μουσική είναι πιο άμεση από τη ζωγραφική
σ' ένα ντοκιμαντέρ έλεγαν ότι όταν κοιτάζεις έναν πίνακα του Μπουζιάνη
είναι σαν ν' ακούς νότες και έχει μεγάλο ενδιαφέρον να διαβάζεις
και τις βιογραφίες τους, να μαθαίνεις τα βιώματά τους, την ψυχή τους,
τα κινήματα που διαμορφώθηκαν με το πέρασμα του χρόνου στην τέχνη
-από τη ζωγραφική των σπηλαίων και τις βραχογραφίες στην Παλαιολιθική περίοδο
που είναι αριστουργηματική μέχρι εξπρεσιονισμό, αυτό που προτιμώ εγώ.
Ζωγραφική σπηλαίων παλαιολιθικής εποχής, τι λες;
http://vclass.mgt.psu.ac.th/~parinya...painting_l.jpg
Και μετά το σχέδιο, εκτός από εκτόνωση και ψυχοθεραπεία
στην ανώτερη μορφή του, είναι επικοινωνία μέσα από γραμμές και σχήματα
αν και εγώ προτιμώ την παιδική ζωγραφική, είναι τελείως αυθόρμητη,
και νομίζω όταν φτάσεις σε σημείο να κατακτήσεις υψηλή τεχνική,
το ζητούμενο και το ακατόρθωτο από εκεί και πέρα είναι να ζωγραφίσεις σαν παιδί,
όπως δηλ βλέπει κάποιος ένα πράγμα για πρώτη φορά.
Με τα μετρήματα ίσως ήδη ξέρεις είναι πολύ αυστηροί στις εισαγωγικές
όχι μόνο για την εύρεση των μεγεθών αλλά και για την απόδοση των σκιών,
έτσι κι αλλιώς ξέρεις ότι αντιμετωπίζεται συνολικά.
