Εμπιστοσύνη-Σεξουαλικότητα

Καλησπέρα σε όλους τους σεβαστούς αναγνώστες αυτού του φόρουμ,

Είμαι μια νέα κοπέλα και στην δυσάρεστη να διαπιστώνω αν και κοντεύω να πατήσω τα 26 ότι δεν χαίρω καμμιάς εμπιστοσύνης από την οικογένεια μου για τις επιλογές της προσωπικής μου ζωής.

Πιο συγκεκριμένα και όσο πιο περιληπτικά και περιεκτικά μπορέσω:

Από τα 14 μου αισθάνθηκα πως μόνο κορίτσια μονοπωλούν το ερωτικό μου ενδιαφέρον, δοκίμασα μήπως έκανα λάθος και με κάποια αγόρια αλλά μάταιο. Μου πήρε χρόνια σχεδόν 10 να το συνειδητοποιήσω οτι έτσι θα πορευτώ χωρίς να αισθάνομαι βρώμικη ή άρρωστη.
Είχα ανέκαθεν πρόβλημα με τις παρέες λόγω συχνής αλλαγής σχολείων και δυσκολεύτηκα να έχω πραγματικές φίλες, υπήρξαν και άσχημες εμπειρίες, στα 22 μου τα κατάφερα και ευτυχώς με αποδέχτηκαν! Κ στην πορεία προστέθηκαν και άλλες..
Ευτυχώς πήγα φοιτήτρια σε άλλη πόλη και ένιωσα δυνατή και υπεύθυνη..

Βλέποντας οι γονείς μου αυτή την πορεία ανησύχησαν και θεώρησαν οτι κάνω λάθος επιλογές που δεν ενέκριναν και τους στεναχωρούν πλέον πάρα πολύ. "Θα μείνω μόνη χωρίς άντρα παιδιά, δεν θα τους κάνω εγγόνια να χαρούν, θα αντιμετωπίσω σκληρό κοινωνικό αποκλεισμό.κτλ.." Όλα τα δεινά θα μου συμβούν δλδ.

Και καταλήγω ότι αυτό δεν το αντέχω πλέον στη ζωή μου, να έχω τους γονείς μου να με κάνουν να αισθάνομαι αποτυχημένη στα προσωπικά, να αισθάνομαι ότι τους απογοητεύω και για μένα να είμαι πάντα στη μέση και να μην ευχαριστιέμαι τίποτα.
Σίγουρα με το πως με μεγάλωσαν είμαι απέραντα ευγνώμων όμως δεν μου έδωσαν την απαραίτητη αυτοπεποίθηση ποτέ ούτε την αίσθηση πως με στηρίζουν ότι και να γίνει και έχουν εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρω. Σκοπός που δεν είναι να απομακρυνθώ από αυτούς και έτσι μακριά και αγαπημένοι, είναι έσχατη λύση! Θα ήθελα να νιώσω ότι τους έχω και με έχουν σε βάθος και ουσία.. έχω κουραστεί να είμαστε 2 στρατόπεδα. Να επιλέγω ανάμεσα ή σε προσωπική ευχαρίστηση και δική τους στεναχώρια ή δικός τους εφησυχασμός και δική έλλειψη προσωπικής ζωής. Ψάχνω την ουσιαστική, εποικοδομητική σχέση μαζί τους..

ΥΓ: δυστυχώς αισθάνομαι να ξεχειλίζω από θυμό και αγανάκτηση πλέον που πορεύτηκα μέχρι τώρα έτσι στη ζωή μου, που έχω περάσει πιο πολλές ώρες από ότι αναπνέω, ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ατελείωτα, να στριμώχνω άγρια τον εαυτό μου να τον βρίζω να τον γεμίζω τύψεις, να τον μειώνω, να τον θεωρώ ανίκανο της αποδοχής και της εμπιστοσύνης τους...και ακόμη να τα βρω με τον εαυτό μου εξαιτίας αυτής της κατάστασης. Τόσο πολύ με επηρεάζει και θέλω απεγνωσμένα να αλλάξει ΟΛΟ αυτό. Με εμποδίζει και πρακτικά να ζήσω διότι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε μια συζήτηση, ξεχνάω τι θέλω να πω, δεν θυμάμαι τι μου έχουν πει γιατί δεν προσέχω ουσιαστικά, μόνο ΣΚΕΨΗ,ΣΚΕΨΗ,ΣΚΕΨΗ να με λιώνει. Αυτό το πράγμα που με τρώει από μέσα δεν θα μου αφήσει ζωή να χαρώ και να ζήσω στο τέλος...


Οποιαδήποτε συμβουλή είναι ευπρόσδεκτη!

Φιλικά
Curie
(Female)

Άρα δε νιώθεις πραγματικά "απέραντα ευγνώμων".
Έχεις σκεφτεί τι σε οδηγεί να λες αυτό το "σίγουρα" δίπλα στο απέραντα ευγνώμων? Η κουλτούρα μας, με τις μαλακίες που μας έχει μάθει για την ευγνωμοσύνη που χρωστάμε στους γονείς μας και η φυσικοποίηση της γονεικής αγάπης, που δεν είναι καθόλου φυσική.:P
Και αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στις επιθυμίες των γονιών σου και στις δικές σου που περιέγραψες πιο πάνω, δεν είναι παρά ένα δείγμα μικρό πως το ψάξιμο αυτό είναι μάταιο και η επίλυση δεν είναι τελικά η αποφυγή της σύγκρουσης, αλλά η ίδια η σύγκρουση. Προσοχή στις ενοχές! (απαγορεύονται)

Σε νιωθω...Αν και εγω δεν εχω αποκαλυψει ποτε οτι μαλλον ειμαι μπαι εχω ζησει αλλιως την πιεση να πηγαινω συμφωνα με τα θελω των δικων μου. Αν και σε συζητηση που ειχα μαζι τους για κατι τετοιο μου λενε πως ειμαι ελευθερος να κανω οτι θελω και παλι σαν παιδι τους απο μονος μου πολλες φορες καταπιεζομαι. Ομως αυτο ειναι ΛΑΘΟΣ!

Στο λεω κι εσενα. Αν τωρα οι δικοι ειναι σε αλλο σταδιο που εχουν φτασει να σου υποδεικνυουν τι να κανεις το θεωρω και λιγο αναμενομενο γιατι εισαι κοπελα. Ομως πρεπει να πατησεις στα ποδια σου. Δουλεια εχεις? Αν ναι τοτε φυγε απ το σπιτι. Οτι και να κανουν οτι να πουν αν μετα απο ηρεμη κουβεντα που κανεις μαζι τους δεν καταλαβουν οτι η ζωη σου ειναι ΔΙΚΗ ΣΟΥ τοτε δεν σου μενει αλλο περιθωριο απ το να τους ΓΡΑΨΕΙΣ. Ξερω οτι θα ειναι δυσκολο στην αρχη, ομως φαντασου λιγο ποσο ανετα θα νιωσεις οταν ολο αυτο καταλαγιασει :) Κι αυτοι οταν δουν οτι εισαι πραγματικα ευτυχισμενη θα υποχωρησουν. Ειναι πολυ μαλακια ολο αυτο να πεφτουν οι γονεις πανω στα παιδια...τοσο πολυ... Βεβαια νομιζουν οτι το κανουν για το καλο τους. Ομως εγω πιστευω πως απο καποιο σημειο και μετα το βλεπουν εγωιστικα και ζουν μεσα απ το παιδι... Οτι απωθημενο εχουν, οτι αυτοι δεν εκαναν στη ζωη τους. Οι δικοι μου ευτυχως εχουν λιγο μεγαλυτερα αρχιδια και το αποφευγουν, ιδιαιτερα ο φαδερ που ειναι αντρας και καταλαβαινει. Ομως κι εγω με τον τροπο μου τους αφηνα παντα ως ενα σημειο να εχουν γνωση. Βεβαια σε μικρη ηλικια αυτο ειναι βλακεια γιατι περασα μονος μου πολλα. Ομως πλεον εκτος απο καποιες συζητησεις που απλα ΕΙΧΑ ΑΝΑΓΚΗ να κανω μαζι τους και εβγαλα καποια πραγματα απο μεσα μου, εχω σταματησει να χρειαζομαι την συμβουλη τους.

Κοιτα. Καλως ή κακως πρεπει να κανουμε ολοι αυτο που αγαπαμε στη ζωη. Οσο σκληρη κι αν ειναι η αρχη πρεπει να γινει καποτε. Πριν ειναι αργα. Η συμβουλη η δικη μου σε πρωτο σταδιο ειναι αν μπορεις να πας σε καποιον ειδικο ψυχολογο να σου πει δυο κουβεντες. Εγω λογω αφραγκιας ακομα δεν μπορω. Ομως απο καπου πρεπει να γινει μια αρχη. Επισης για το θεμα σεξουαλικοτητας και επειδη ειναι κατι τοσο ζωτικο αλλα και ανεξελεγκτο εγω εχω παρει την αποφαση να σταματησω να στενοχωριεμαι γιατι κοντευω να αρρωστησω. Θα κανω αυτο που με εκφραζει και απλα θα διαλεξω μια πιο ηρεμη στιγμη να τους το πω. Αλλα πανω απο ολα πρεπει μεσα μας να ΜΗΝ χρειαζομαστε ουτε την εγκριση τους, ουτε να εχουμε την αναγκη να ξερουν τα παντα για μας. Απαξ και πατησες τα 18 εισαι ανεξαρτητος ανθρωπος. Εδω στην ελλαδα (οπως και σε αλλες υποαναπτυκτες χωρες) υπαρχει το συστημα να τρεφουν οι γονεις τα παιδια μεχρι τα 35 τους!! Με τραγικες συνεπειες για τα ιδια τα παιδια. Και οι γονεις ρε πστ μου μερικες φορες γινονται τοσο αυταρχικοι...και ξερεις γιατι? Γιατι θεωρουν τα παιδια ως δημιουργηματα τους. Οτι αν πετυχει το παιδι αρα πετυχε κι ο γονιος. Για την γαμημενη τη γειτονια και τους κωλοσυγγενεις να μη λενε. Και ολα αυτα γιατι?? Γιατι ζουμε σε μια χωρα κομπλεξικων. Ομως γιατι να τους κανουμε αυτο το δωρο? ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝΕ! Μην τους χαριζεις ουτε ενα ακομα δευτερολεπτο κοπελια! Μοστραρε τους και την κοπελα σου να ησυχασουν. Μα ειναι δυνατον? Στρατοπεδα οι γονεις και τα παιδια?? Τοσο εγωισμος πια? Τοσο μικρες ζωες ζουνε που απαιτουν απ τα παιδια που κανουν τα πρωτα τους βηματα στη ζωη να βγαλουν το φιδι απ την τρυπα?? Το μπουλο! Τελος ολα τωρα!

ΚΑΝΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

λολ τζιμ, τα μεγάλα μυαλά. Ρε θηρίο, το ίδιο λεπτό πατήσαμε την υποβολή απάντησης?:p

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

λολ τζιμ, τα μεγάλα μυαλά. Ρε θηρίο, το ίδιο λεπτό πατήσαμε την υποβολή απάντησης?:p

---

Ναι αλλα επειδη εγραψα πιο πολλα αρα ξεκινησα πριν απο σενα να γραφω χαχα...σε περασαα :P

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Άρα δε νιώθεις πραγματικά "απέραντα ευγνώμων".
Έχεις σκεφτεί τι σε οδηγεί να λες αυτό το "σίγουρα" δίπλα στο απέραντα ευγνώμων?

Και αυτή η σύγκρουση ανάμεσα στις επιθυμίες των γονιών σου και στις δικές σου που περιέγραψες πιο πάνω, δεν είναι παρά ένα δείγμα μικρό πως το ψάξιμο αυτό είναι μάταιο και η επίλυση δεν είναι τελικά η αποφυγή της σύγκρουσης, αλλά η ίδια η σύγκρουση. Προσοχή στις ενοχές! (απαγορεύονται)

---

Το ότι είμαι ευγνώμων δεν αλλάζει γιατί πραγματικά το αισθάνομαι! Δεν είναι όμως για μένα αποδεκτό να πρέπει εξαιτίας αυτού να υπόκειμαι σε στενάχωρα πράγματα.
Αν έχεις παραπάνω ευαισθησία από όσο χρειάζεται..(καρκινάκι :p) κάθε σύγκρουση οδηγεί να πατάνε το κουμπί που λέγεται φιλότιμο και να αισθάνομαι ότι τους δίνω στεναχώριες. Πραγματικά είναι σαν να θέλω να ξεριζώσω τη συνείδηση μου έτσι όπως με τρελαίνει, μιας και αυτό είναι αδύνατο, θέλω να είμαι σε ειρηνική συμβίωση και αυτό να το βγάλω και με αυτοπεποίθηση όπου χρειαστεί, γιατί νιώθω πώς καταλαβαίνουν ότι είμαι μετέωρη πολλές φορές.

Φοβάμαι μήπως δεν διακρίνω και τα "θέλω" μου στο τέλος..
Ποιο κουμπί είναι το off για τις ενοχές RainAndWind????

jimmaster έχεις δίκιο σε αυτά που λες αλλά όπως θέλω να με σέβονται, θέλω και εγώ να σεβαστώ το γεγονός ότι δεν θέλουν να βλέπουν μια κοπέλα με άλλη κοπέλα, πόσο μάλλον εμένα, όμως δεν μπορούν να μου απαγορεύουν να το κάνω εκτός του οπτικού τους πεδίου ή να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη για αυτό.
Δεν χρειάζομαι υποδείξεις για την ζωή μου, συμβουλές ίσως και πάλι να τις ζητήσω εγώ αυτές. Εκεί νιώθω την έλλειψη εμπιστοσύνης ότι θα τα καταφέρω να είμαι μια χαρά ευτυχισμένη.

Δουλειά που να μου επιτρέπει να μένω μόνη δυστυχώς δεν έχω. Αυτό θα ήταν μεγάλο ατού.
Αν είναι ανέφικτο στις μέρες μας και στις κοινωνίες μας να είναι πραγματικά οι σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών σχέσεις ώριμων και ανοιχτά σκεπτόμενων ενηλίκων, πείτε μου να μην ελπίζω..:(

Quote:

---

Originally Posted by Curie

Αν είναι ανέφικτο στις μέρες μας και στις κοινωνίες μας να είναι πραγματικά οι σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών σχέσεις ώριμων και ανοιχτά σκεπτόμενων ενηλίκων, πείτε μου να μην ελπίζω..:(

---

Απλα θετεις λαθος το ερωτημα.
Θα επρεπε να αναρωτιεσαι αν ειναι δυνατον να αλλαξουν μυαλα οι δικοι σου και να αποτιναξουν αυτες τις αναχρονιστικες αντιληψεις που εχουν.
Εγω σε αυτο δεν μπορω να απαντησω γιατι δεν γνωριζω τους δικους σου,αλλα θα σε συμβουλευα να μην χαλας την δικη σου ζωη απλα και μονο επειδη οι γονεις σου δεν το εγκρινουν.

Α και συμφωνω απολυτα με τον jimmaster ως προς αυτο

Quote:

---

Originally Posted by jimmaster

Για την γαμημενη τη γειτονια και τους κωλοσυγγενεις να μη λενε. Και ολα αυτα γιατι?? Γιατι ζουμε σε μια χωρα κομπλεξικων. ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝΕ! Μην τους χαριζεις ουτε ενα ακομα δευτερολεπτο κοπελια! Μοστραρε τους και την κοπελα σου να ησυχασουν. Μα ειναι δυνατον? Στρατοπεδα οι γονεις και τα παιδια?? Τοσο εγωισμος πια? Τοσο μικρες ζωες ζουνε που απαιτουν απ τα παιδια που κανουν τα πρωτα τους βηματα στη ζωη να βγαλουν το φιδι απ την τρυπα?? Το μπουλο! Τελος ολα τωρα!
ΚΑΝΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ

---

σημερα ειναι η πρωτη μερα απο το υπολοιπο της ζωης σου.....ξεκινα την με τον τροπο που θελεις

...να σε ρωτήσω κάτι?
Αν οι γονείς και η κοινωνία θεωρούσαν ευτυχία το να κρεμαστείς από τη γλώσα σου με ένα καρφί πάνω σε ένα δέντρο, θα το έκανες?

Όχι Θεοφανία μου δεν θα το έκανα...δεν θα φτάσω να καταστρέψω τη ζωή μου εξαιτίας αντιλήψεων αλλά θα επιθυμούσα μια πιο αρμονική σχέση που να έχουν σημασία τα "θέλω" μου.
Δεν έχω τις απαραίτητες άμυνες για αυτήν την σκληροπυρηνική κοινωνία..:( Δεν μ΄αρέσει να βάλλω κανέναν για τις επιλογές του, όσο δεν παραβαίνουν την ελευθερία του άλλου, έτσι δεν θέλω
να βάλλονται και οι δικές μου από κανέναν...

Quote:

---

Originally Posted by Curie

Όχι Θεοφανία μου δεν θα το έκανα...δεν θα φτάσω να καταστρέψω τη ζωή μου εξαιτίας αντιλήψεων αλλά θα επιθυμούσα μια πιο αρμονική σχέση που να έχουν σημασία τα "θέλω" μου.
Δεν έχω τις απαραίτητες άμυνες για αυτήν την σκληροπυρηνική κοινωνία..:( Δεν μ΄αρέσει να βάλλω κανέναν για τις επιλογές του, όσο δεν παραβαίνουν την ελευθερία του άλλου, έτσι δεν θέλω
να βάλλονται και οι δικές μου από κανέναν...

---

...συμφωνω...:)
Διαφωνώ με κάποιον που είπε παραπάνω πάρε την κοπέλα σου και παρουσιασε την στους γονείς σου.
Πρέπει να βρεις τη χρυσή τομή. Φυσικά και δεν θα αντέξουν κάτι τέτοιο, όπως δεν θα αντέξεις και συ να απαρνηθείς τα θέλω σου.
Ξεκαθάρισε πως δεν θες να ανακατεύονται στη ζωή σου και θα είσαι οπως θες, ακόμη και μόνη σου.
Μια από τις κολλητές μου έχει έναν φίλο γκει που έχει σχέση και συζεί με ένα παιδί εδώ και επτά χρόνια.
Οι γονείς του είναι επαρχιώτες και φυσικά ούτε που να σκεφτεί να πει τι συμβαίνει.
Έτσι, σε κάθε αναγκαστική οικογενειακή συγκέντρωση η φίλη μου γίνεται η "κοπέλα" του και η αδελφή της η "κοπελα" του αγοριού του....:)

Quote:

---

Έτσι, σε κάθε αναγκαστική οικογενειακή συγκέντρωση η φίλη μου γίνεται η "κοπέλα" του και η αδελφή της η "κοπελα" του αγοριού του....

---

Η Curie προφανώς τέτοια και χειρότερα σκηνικά θέλει να αποφύγει.
Tο συστηματικό και μακροχρόνιο θέατρο είναι επιζήμιο, για μη "θεατρανθρώπους"
(...αλλά ακόμη και για "θεατρανθρώπους" λέω εγώ).

Μπράβο για τα όποια κουράγια σου Curie!
Χρυσή τομή, ναι, αλλά η πλάστιγγα να γέρνει υπέρ εσού, όχι των άλλων.

Αυτό περί "λευκού γάμου" ή ένας παρτενέρ για τα δύσκολα να πω την μαύρη αλήθεια το σκέφτηκα, όμως κατέληξα ότι σαφώς έχει αρκετά αρνητικά (συμφωνώ με Body-Rocker) δεν ξέρω αν θα το πράξω, ίσως σε τεράστια ανάγκη ζωτικής σημασίας για λίγο χρόνο, ίσα για τις στάχτες σε σόι κτλ.
Η χρυσή τομή δεν μπορώ να ξεχωρίσω ακόμη ποια θα είναι, αλλά ο σεβασμός από αμφότερους θέλω να κυριαρχεί. Αισθάνομαι ότι δεν βλάπτω κάποιον, παρόλα αυτά τέτοιου είδους ενοχές με ζώνουν.
Ρεαλιστικά σκεπτόμενη δεν περιμένω θαύματα από αυτή την κοινωνία που δεν θα τα δει η γενιά μου ούτε ίσως και η επόμενη, αν και ελπίζω σε αυτά.

Θέλω να σας ευχαριστήσω ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως για το ενδιαφέρον σας, δεν περίμενα να έχω τόσες απαντήσεις και με ουσία όπως βλέπω!
Βοηθάει απλά και μόνο να ξέρεις ότι κάποιοι έστω και αν δεν τους ξέρεις προσωπικά μέσα από μια ανωνυμία σε στηρίζουν νοερά (με την εντύπωση ότι μου γράφετε τις ειλικρινείς σας απόψεις) και λες ευτυχώς δεν σκέφτομαι παράλογα και κάποιος μπαίνει στην διαδικασία έστω και για 3-5 λεπτά να ρθει στη θέση μου, να με καταλάβει και να με ακούσει σε βάθος, πόσο μάλλον να με στηρίξει με μια του κουβέντα σε στιγμές που η μοναξιά της διαφορετικότητας μαυρίζει....και πάλι ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Οι ανησυχίες των γονιών είναι αφενός συνηθισμένες, αφετέρου κατανοητές μέσα από τη δική τους οπτική... αλλά είναι πέρα για πέρα εκτός πραγματικότητος. Ας πούμε το αν θα είσαι 'μόνη' δεν εξαρτάται καθόλου από το σεξουαλικό προσανατολισμό, και συχνά δεν εξαρτάται ούτε καν από την ύπαρξη (σε μια δεδομένη φάση της ζωής μας) μιας σταθερής σχέσης. Στην πορεία της ζωής τα πάντα μπορεί να ανατραπούν και δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Όσο για τα παιδιά, προσωπικά πιστεύω ότι η επιθυμία και η 'καταλληλότητα' για τον γονεϊκό ρόλο χρειάζεται να βασίζονται πάνω απ' όλα σε μια εσωτερική ισορροπία. Προφανώς και κάποιος που θέλει και κρίνει ότι μπορεί, είναι δυνατό να αποκτήσει παιδιά, ανεξάρτητα από τις ερωτικές-σεξουαλικές επιλογές του. Για τον κοινωνικό αποκλεισμό, ναι, δεν μπορώ να πω, είναι δυστυχώς συχνά μια πραγματικότητα... και πάλι όμως είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα στάσης και επιλογών. Επιπλέον κοινωνικά υπάρχει σε πολλά διαφορετικά θέματα τέτοια αρνητική αντιμετώπιση, πολλά από τα οποία μπορεί να προκύψουν οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή μας.

Όμως Curie, αυτό που ζητάς από τους γονείς σου, δηλαδή κατανόηση, ενθάρρυνση και αποδοχή, είναι πολύ δύσκολο να γίνει αν δεν το κάνεις εσύ πρώτα για τον εαυτό σου. Ναι θα ήθελες μια 'ιδανική' κατάσταση καλών σχέσεων απ' τη μια και ελεύθερων απενοχοποιημένων επιλογών από την άλλη. Αλλά αυτό που περνά από το χέρι σου αυτή τη στιγμή, είναι μόνο το δεύτερο. Κι αν νιώθεις ότι χρειάζεσαι δύναμη, πάρτην από αλλού, από όποιον έχει τη διάθεση να στην προσφέρει. Μην σπαταλάς χρόνο κι ενέργεια περιμένοντας και παραμένοντας σε μια παγιωμένη κι επαναλαμβανόμενη κατάσταση. Τα ερωτήματα του τύπου 'μα γιατί να μην είναι αλλιώς' οι κοντινοί μας άνθρωποι κι οι σχέσεις μας μαζί τους, δεν οδηγούν πουθενά.

Εστίασε στο πώς εσύ θα ζήσεις με τον τρόπο που επιθυμείς και σιγά-σιγά ξεπέρασε πρώτον την αντίληψη ότι 'πρέπει να ξέρουν' και δεύτερον την όλη ιδέα του 'σεβασμού'. Για μένα, καμία προσωπική σχέση ή ερωτική επιλογή δεν χρειάζεται να είναι γνωστή στους γονείς. Αν όμως γίνει γνωστή, ή αν οι συνθήκες της ζωής είναι τέτοιες που δεν υπάρχει λόγος να κρύβεται (π.χ. αν συγκατοικήσεις με μια κοπέλα), ο σεβασμός δεν είναι να κάνουμε ομαδικώς τη στρουθοκάμηλο.

Έγραψες μεγάλες αλήθειες marina38! Κάποιες από αυτές δεν ήμουν σε θέση να συνειδητοποιήσω. Απευθύνω σε τρίτους τις υψηλές προσδοκίες και δεν είμαι σε θέση να υποστηρίξω πλήρως εγώ πρώτα τις επιλογές μου. Δεν θέλω να γίνω "κολλητάρια" με τους γονείς μου αρκεί να μην δείχνουν έντονα και εμφανώς την δυσαρέσκεια τους σε κάθε ευκαιρία, εγώ δεν είμαι άνθρωπος που ακόμη και με φίλους θα κάτσω να περιγράψω λεπτομέρειες τις προσωπικής μου ζωής, πόσο μάλλον..
Το θέμα της μοναξιάς-οικογένειας που ανέφερες σαφώς και είναι έτσι, δεν έχεις καμμια εγγύηση για τίποτα και για κανέναν..και το θέμα του παιδιού είναι μια άλλη τεράστια πτυχή. Χαίρομαι που το ανέφερες, θα θελα να το συζητήσω επίσης αλλά δεν είμαστε στο κατάλληλο θέμα. Πάντως παραμένει ευχή να υπήρχε μια αντιμετώπιση καλή ώρα σαν τη δική σου..
Έχω και μια υποψία βέβαια ότι πολλές φορές προτιμάται ο στρουθοκαμηλισμός όταν η πραγματικότητα σε δυσαρεστεί και δεν μπορείς να την αλλάξεις(από πλευράς γονέων), εγώ δεν το έχω ζήσει ακόμη αυτό, έχουνε συγκεκριμένη πορεία, ήρεμης και πολιτισμένης μεν αλλά κατά μέτωπον επίθεσης για την ενθάρρυνση της αλλαγής μου.