αρχισα παλι να χω εμμονες. περι δυσμορφιας σωματος. ξεχναω τι θελω να γραψω οποτε θα πω τι θυμαμαι πως ηθελα να γραψω περιπου. περπαταω στον δρομο και εχω την αισθηση πως πετανε τα αυτια μου και τα τσεκαρω μονιμως σε καθρευτακι. κοιταω τους ανθρωπους που περπατανε και ερχονται στο μυαλο μ λογια με την φωνη του πατερα μ να μ λενε πως ειναι ολοι αχρηστοι και ηλιθιοι και οτι μονο εκεινος ειναι ο σωστος και εξυπνος. και ετσι τους βλεπω ολους σαν κινητες σκουλικαντερες, αναξιες και σιχαμενες. κατωτερους ολους απο μενα. εκτος απο αυτους που μοιαζουν με μενα, τους οποιους και ζηλευω
παρ ολα αυτα ταυτοχρονα, ειμαι τοσο χαμηλα σε θεμα αυτοεκτιμησης που σαν περπαταω παλι, νιωθω σαν να σερνω το κορμι μου στα 100 κιλα. σιχαινομαι το ειδωλο μου στους καθρευτες και δεν μπορω να κτλβω πως ειμαι τελικα παλι. ειναι πολυ περιεργο συναισθημα , σας παρακαλω οποιος το νιωθει η το εχε νιωσει θα θελα να με βοηθησει να το κατανοησω και να δω πως δεν ειμαι η μονη
δεν μπορω να μιλησω καπου, μονο το αγορι μ προσπαθει να με κτλβει και εχει ανοχη, ομως ολοι οι αλλοι εχουν κουραστει μαζι μου και με κανει να θελω κ εγω να κουραστω μαζι τους και να μην ξανασταθω σε κανεναν γιατι δεν το αξιζει. οσοι με αγνοουν θα τους αγνοησω και μαλιστα εκεινοι θα χασουνε επειδη ειμαι πολυ καλη κοπελα. ηδη εχω ξεχωρησει ατομα και αυτα το καταλαβαινουν απ την σημασια που τους δινω, απλα κ μονο να τους απανταω και να ανταποκρινομαι σε κεινους δειχνει πως δεν τους εχω σαν τις σκουλικαντερες
δεν μπορω αυτη τη φαση ειναι τοσο ασχημη, με το που ξυπναω πριζεται η κοιλια μ απ το αγχος. θελω να χω την πολυτελεια να κλειστω σε ενα δωματιο ομως ειμαι αναγκασμενη να βγαινω να φοραω ρουχα και να δουλευω. επισης δν εχω δικο μ δωματιο και οταν θελω να μαι μονη κ να μν μιλαω στο σπιτι μ, ο πατερας μ προσπαθει να με ανεβασει κ οταν βλεπει πως δεν γινεται, μου κραταει μουτρα. ποσο το χω σιχαθει αυτο!!!!!!