δύσκολες μέρες

Καλημέρα!!
Λέγομαι Ευανθία, είμαι 27 και νομίζω πως έχω μπει σε ένα τρυπάκι που δεν ξέρω πώς και αν θα βγώ. Έχω το κακό να συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλους και φυσικά πάντα βρίσκω προβλήματα σε μένα. Είμαι η μόνη από τη σχολή που είμαι άνεργη, δεν μπορώ με τίποτα να βρώ δουλειά, και αυτό με έχει πάρει από κάτω. Νιώθω βάρος στους δικούς μου που δεν βοηθάω στο σπίτι, νιώθω ανταγωνισμό με άλλους με λιγότερα προσόντα αλλά με εργασία, νιώθω τελείως μόνη και άχρηστη. Ήθελα πάντα να σπουδάσω, αλλά πλέον το έχω μετανιώσει μιας και δεν μπορώ να βρω δουλειά. Νομίζω πως ότι έχω κάνει το έκανα τσάμπα και τίποτα δεν αξίζει. Νιώθω πως όλα μου τα όνειρα έχουν καταρρεύσει και έχει χαθεί κάθε ελπίδα.
Ναι, κάνω ψυχοθεραπεία, αλλά υπαρχουν μέρες που απλά καταρρέω.

Γεια σου Ευανθία. Αφού έχεις φτάσει σε τόσα συμπεράσματα και είσαι ήδη σε διαδικασία αναγνώρισης των θεμάτων που σε προβληματίζουν σε σένα και στις διαπροσωπικές σου σχέσεις, δεν πιστεύεις ότι είναι θέμα χρόνου να μάθεις και να μην καταρρέεις πια? Ή τουλάχιστον αρχικά να μη γίνεται τόσο συχνά? (γιατί κι αυτό για βελτίωση λογίζεται νομίζω)

Όσο συνεχίζω να είμαι άνεργη, χωρίς λεφτά και να έχω όλες αυτές τις σκέψεις και τις φοβίες παραμένει δύσκολο. Δυσκολεύομαι να δω καθαρά και θετικά.

Quote:

---

Originally Posted by pinkshoe

Καλημέρα!!
Λέγομαι Ευανθία, είμαι 27 και νομίζω πως έχω μπει σε ένα τρυπάκι που δεν ξέρω πώς και αν θα βγώ. Έχω το κακό να συγκρίνω τον εαυτό μου με άλλους και φυσικά πάντα βρίσκω προβλήματα σε μένα. Είμαι η μόνη από τη σχολή που είμαι άνεργη, δεν μπορώ με τίποτα να βρώ δουλειά, και αυτό με έχει πάρει από κάτω. Νιώθω βάρος στους δικούς μου που δεν βοηθάω στο σπίτι, νιώθω ανταγωνισμό με άλλους με λιγότερα προσόντα αλλά με εργασία, νιώθω τελείως μόνη και άχρηστη. Ήθελα πάντα να σπουδάσω, αλλά πλέον το έχω μετανιώσει μιας και δεν μπορώ να βρω δουλειά. Νομίζω πως ότι έχω κάνει το έκανα τσάμπα και τίποτα δεν αξίζει. Νιώθω πως όλα μου τα όνειρα έχουν καταρρεύσει και έχει χαθεί κάθε ελπίδα.
Ναι, κάνω ψυχοθεραπεία, αλλά υπαρχουν μέρες που απλά καταρρέω.

---

νομιζω οτι σπουδαζουμε πρωτα για την προσωπικη μας καλλιεργεια και μετα για να βρουμε δουλεια.
ακομα και για την δουλεια να σπουδασες, η ανεργια μπορει να ειναι παροδικη, ενω η αποκτηση γνωσεων ειναι μονιμη.
αν και οταν βελτιωθουν τα πραγματα, αλλα ακομα και τωρα, ειναι πιο πιθανον να βρεις δουλεια με περισσοτερα εφοδια και γνωσεις παρα με λιγοτερα.
δεν σου φταινε οι σπουδες σου λοιπον, η γενικη κατασταση σου φταιει, η κατι αλλο που δεν σου πετυχαινει κι εχεις απογοητευτει.

δεν μου φταίνει οι σπουδές αυτές καθ'αυτές. μου φταίει το γεγονός ότι νιώθω μονίμως σαν αποτυχία. νιώθω πως τα έχω κάνει χάλια (για να μην βάλω την άλλη λεξη...). κατηγορώ συνέχεια τον εαυτό μου,νιώθω απόρριψη, και έχω φτάσει σε πάτο. αφού πλέον βλέπω μόνο εφιάλτες μέχρι και αυτοκτονίες

Quote:

---

Originally Posted by pinkshoe

δεν μου φταίνει οι σπουδές αυτές καθ'αυτές. μου φταίει το γεγονός ότι νιώθω μονίμως σαν αποτυχία. νιώθω πως τα έχω κάνει χάλια (για να μην βάλω την άλλη λεξη...). κατηγορώ συνέχεια τον εαυτό μου,νιώθω απόρριψη, και έχω φτάσει σε πάτο. αφού πλέον βλέπω μόνο εφιάλτες μέχρι και αυτοκτονίες

---

δεν προκειται να νοιωσεις καλυτερα η να βρεις δουλεια κατηγορωντας τον εαυτο σου και νοιωθωντας ,σκουπιδι.
αν αυτο σε κανει να νοιωσεις καλυτερα, κατηγορησε την τρεχουσα κατασταση (που δεν ειναι και ψεμα δηλαδη)και ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΟΥ να ολοκληρωσεις τις σπουδες σου αν δεν το εχεις κανει ηδη και να βρεις παραλληλα η μετα, δουλεια.
το οτι δεν συμβαλεις στο σπιτι, εαν οι δικοι σου τα καταφερνουν και χωρις εσενα, δεν ειναι κατι τραγικο. παιδι τους εισαι. θα σε στηριξουν οσο μπορουν και οσο χρειαστει.
απενοχοποιησου λιγο..

Γεια σου, pinkshoe!
Παράξενο μου φαίνεται αυτό που λες
-ότι είσαι η μόνη απ' τη σχολή σου που είσαι άνεργη-
αφού η πλειοψηφία των φοιτητών ποτέ δεν απασχολούνταν πλήρως,
πόσο μάλλον σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς
που η ανεργία κυρίως στους νέους 15-24 ετών είναι σε ποσοστό 51,1%
http://www.naftemporiki.gr/video/video.asp?id=48383
και κατά δεύτερον πλήττει κυρίως τις γυναίκες.
Σχεδόν όλοι παρόμοια πράγματα βιώνουμε,
νιώθουμε μειωνεκτικά όταν δε συνεισφέρουμε επαρκώς
όμως αυτό δεν είναι λόγος να απαξιώνεις τις σπουδές σου
-κανείς δε μας υπόσχεται ότι θα εξαργυρώσουμε οποιαδήποτε προσπάθεια κάνουμε-
κι ούτε βοηθάνε οι συγκρίσεις.
Ο καθένας μας κάνει ό,τι μπορεί
στο μέτρο των δυνατοτήτων του. :)

δυστυχώς δεν είμαι φοιτήτρια, θα το ήθελα όμως πολύ. είμαι η μόνη άνεργη απτο ΜΒΑ. όχι ότι έχει κάποια διαφορά. φοβάμαι πως αυτό με τις γυναίκες δημιουργεί πρόβλημα σε πολύ κόσμο. απλά σιγουρεύομαι ότι όλα πήγαν τσάμπα, και βρίζω τον εαυτό μου. νομίζω πως είμαι τόσο χάλια και άτυχη που δεν πιστεύω στον εαυτό μου πλέον και απλά εύχομαι να μην είχα γεννηθεί.

Αν το ΜΒΑ που λες, εννοείς "μαθήματα διοίκησης επιχειρήσεων" σε ιδιωτική σχολή
ή το Πολιτικό Τμήμα της Νομικής Σχολής,
ok, είναι κλάδος που πλήττεται... Ψάξ' το αλλιώς, βρίσκοντας μια υποδυέστερη δουλειά, προσωρινή,
και βλέπουμε, αλλά ψάξε, μην παραιτείσαι...

όχι δεν εννοώ τη νομική. έχω τελειώσει πολυτεχνείο, τελείως άσχετο. και δυστυχώς ΜΒΑ όχι σε ιδιωτικό. και λέω δυστυχώς γιατί πλέον πιο εύκολα απορροφούνται των ιδιωτικών. ίσως πρέπει να πάρω χάπια να βοηθήσουν

Ευανθία μου δύσκολες μέρες είναι σχεδόν για όλους μας! Και δεν βοηθάει σε τίποτα το να σε παίρνει ή να μας παίρνει από κάτω.
Εσύ είσαι και σε πιο πλεονεκτική θέση σε σχέση μ' άλλα παιδιά, που και δουλειά δεν έχουν, αλλά ούτε κι οι γονείς τους μπορούν
να τους καλύπτουν βασικά έξοδα. Υποθέτω ότι το πρόβλημά σου έχει να κάνει περισσότερο με τις φοβίες σου κι ίσως με θέματα,
που αφορούν την οικογένεια.. Απόρριψη νιώθεις γιατί χωρίς νάναι απαραίτητο μπαίνεις μόνη σου σε διαδικασία σύγκρισης.

Αυτό έχει να κάνει, με το γεγονός ότι το περιβάλλον μας όσο μεγαλώνουμε ζητάει πράγματα από μας, πολλές φορές ακόμα και
με το να μας βάζει στο δίλημμα να διαλέξουμε ανάμεσα στα θέλω των άλλων και τα δικά μας.
Φτάνουμε έτσι να ζούμε μια καθημερινότητα, όπου νιώθουμε μόνο αρνητικά συναισθήματα κι είναι λογικό ν' αναρωτιόμαστε γιατί
άραγε κι αν αξίζει να ζούμε. Άρχισε να κάνεις απλά πράγματα που να σ' ευχαριστούν. :)

Φιλη Ευανθια... Εαν καταλαβαινω καλα αισθανεσαι αποτυχημενη, αχρηστη και απορριπτεα απο τον ιδιο σου τον εαυτο εξαιτιας λαθων επιλογων κατα τη διαρκεια της ζωης σου οι οποιες φαινεται τωρα να μην αποδιδουν. Ετσι τωρα βιωνεις μια αρνητικη πραγματικοτητα διαμορφωμενη απο λαθος επιλογες και απελπιζεσαι, κατανοοντας πως ειναι αδυνατο να αναδομηθει εκ νεου η ζωη σου με νεες προοπτικες. Εν ολιγης η ανασφαλεια και η αγνοια για το τι μελει γενεσθαι ειναι αυτα τα οποια σου δημιουργουν τα εν λογω συμπτωματα...
Ξερεις ομως... Καποτε υπαρξαν καποιοι φιλοσοφοι που θα μπορουσαν να μας διδαξουν πολλα για το πως μπορουμε να βιωνουμε την συγχρονη ανασφαλεια μας. Αυτοι οι ανθρωποι ηταν οι Σκεπτικοι και η βασικη τους φιλοσοφικη ερωτηση ηταν το "Τι γνωριζω?". Η ζωή για τους σκεπτικιστές φαίνεται να είναι μια αιώνια διανοητική μάχη, μια διαρκή αναζήτηση της αλήθειας που θα μας οδηγησει στην ευδαιμονια και η υιοθέτηση μιας αντικειμενικής γνώσης για τον κόσμο και τον άνθρωπο ηταν (οπως και σε ολες τις φιλοσοφικες σχολες) υψιστης σημασιας. Ψαχνοντας για την εξευρεση της αληθειας, της ασφαλειας και της ευτυχιας καταλαβαν πως η γνωση ειναι αυτη που θα τους βοηθησει να επιτυχουν τους στοχους τους. Η απολυτη γνωση που ο καθενας μας προσπαθει να επιτυχει ετσι ωστε να κινειται με ασαφλεια και σιγουρια μεσα στην καθημερινοτητα του, στη ζωη του. Δεν κατεστει ομως δυνατο να την βρουν. Επειτα απο επιπονες προσπαθειες καταλαβαν οτιν ειναι αδυνατο (ισως και ανοητο) να γνωρισουν τα πραγματα για να εξαλειψουν την ανασφαλεια τους. Και τοτε εγινε το θαυμα, τοτε και μονο τοτε, μεσα απο αυτη την παραδοχη της αδυναμιας τους να γνωρισουν, να ελεγξουν τον κοσμο εφτασαν στην αταραξια. Η ομολογία της άγνοιάς τους γαληνεψε τον νου τους.
Η διαρκής αναζήτηση των σκεπτικών μας διδάσκει ότι τα πράγματα είναι αδιάφορα, και αστάθμητα, και ανεπίκριτα, ούτε οι αισθήσεις, ούτε οι γνώσεις, ούτε οι κρίσεις αποκαλύπτουν την αλήθεια η μη των πραγμάτων. Πρέπει λοιπόν να μην έχουμε εμπιστοσύνη, να μην σχηματίζουμε καμιά ιδέα, να μην σχηματίζουμε καμιά προτίμηση, να μην υποκείμεθα σε καμία ταραχή, το κέρδος μας τότε θα είναι η αταραξια.
Βιωσε τις καταστασεις που σε αφορουν χωρις να εχεις καμια διαθεση κριτικης απεναντι τους. Ασε τα λιγο να ειναι οπως ειναι χωρις την τα κατηγορηματα του "καλου' ή "κακου" απεναντι τους.
Καλο κουραγιο...

δυστυχώς δεν είμαι φιλόσοφος και δεν μπορώ να καταφέρω να το κάνω αυτό. δεν τα βλέπω ως καλό ή κακό. βλέπω ότι δεν μπορώ να βοηθήσω την άρρωστη μάνα μου, γιατί αποφάσισα να φύγω έξω για σπουδές για να της προσφέρω κάτι καλύτερο, κάτι που φυσικά δεν θα γίνει ποτέ.

Φιλη pinkshoe... Δεν χρειαζεται να ειμαστε φιλοσοφοι για να εφαρμοσουμε την φιλοσοφια στην καθημερινοτητα μας. Το μονο που χρειαζεται ειναι να διδαχθουμε απο αυτη. Οι σκεπτικοι μας διδασκουν οτι δεν ειναιν απαραιτητο να καταληξουμε σε ενα συμπερασμα σχετικα με οτι μας αφορα, αλλα να βιωσουμε την εμπειρια. Οι στωικοι επισης ισυριστηκαν οτι τα συναισθηματα ειναι κρισεις. Αν φοβηθηκαμε ή λυπηθηκαμε για κατι ειναι γιατι δεχτηκαμε μια εντυπωση οτι επροκειτο για κατι καλο ή κακο και επιλεξαμε να συγκατατεθουμε σε αυτη την εντυπωση. Οποιοσδηποτε μπορει να αισθανθει τετοιου ειδους συναισθηματα, ειναι ομως μια πρωτη αντιδραση και οχι ηθελημενη. Σημασια εχει να μην μας παρασυρει και να μην πιστεψουμε οτι κατ' αναγκη απειλουμαστε απο κατι κακο. Ειναι μια παρορμηση, η αποδοχη της ομως, η "συγκαταθεση" οπως λενε οι στωικοι, προκυπτει απο την ανθρωπινη κριση. Τετοια φαινομενα μας τρομοκρατουν χαρη στην ψευδη εντυπωση που παραγουν. Δες λιγο την ζωη σου... Τον τροπο που την αφηγησε... Ειμαι σιγουρος πως θα διακρινεις την επιβολη διαφορων καταστασεων που δεν ελεγχεις (οπως σε ολους μας αλλοστε). Σημασια εχει ομως η σταση σου και οι πρωτοβουλιες σου απεναντι σε τετοιου ειδους καταστασεις. Ειναι τα μονα που εχουν σημασια γιατι ειναι τα μονα που ελεγχεις. Συναισθηματα, ενεργειες, ιδεες, ειναι δικα σου, εσυ τα ελεγχεις ασχετως καταστασεων και εξωτερικων περιστασεων. Ξερεις...η ελευθερια παρομοιαστηκε απο τους στωικους με την εικονα ενος σκυλου δεμενου σε μια αμαξα...μπορει να ακολουθησει με τη θεληση του ή να συρθει, εν παση περιπτωση ομως θα ακολουθησει. Ο Ιππολυτος συνηθηζε να λεει: "...αν ενα σκυλι δεθει σε μια αμαξα, τοτε, αν το σκυλι επιθυμει να ακολουθησει, θα τραβιεται και θα ακολουθει, ενεργοντας ΚΑΙ αυτεξουσια ΚΑΙ υποχρεωτικα. Αν ομως δεν επιθυμει να ακολουθησει, οποσδηποτε θα υποχρεωθει". Ελευθερια δεν ειναι "οριζω τα γεγονοτα της ζωης μου κατα βουληση", αυτο ειναι αδυνατο και με το να προσπαθουμε να ελεγξουμε τις καταστασεις που (θα) μας παρουσιαζονται στην πορεια της ζωης μας, μας δημιουργει ταραχη και ματαιωση των προσδοκιων. Αντιθετα, εαν επιλεξουμε να ακολουθησουμε τα γεγονοτα αυτα με συναιση και σοφια χωρις την προθεση ελεγχου τοτε θα βρουμε την ηρεμια που απαιτει καθε κατασταση για να την αντιμετωπισουμε. Ισως μονο τοτε να αναδιαμορφωσουμε τον εαυτο μας μεσα σε αυτα τα γεγονοτα της ζωης μας. Αυτα ( τα γεγονοτα που μας παρουσιαζονται με οποιαδηποτε μορφη) δεν μπορει να ειναι ουτε επιθυμητα ουτε μη επιθυμητα...ειναι αυτα που ειναι, ας τα ακολουθησουμς οπως ειναι με υπομονη και μεσα απο αυτη τη σταση μας θα ανακαλυψουμε τις δυνατοτητες μας να τα αντιμετωπισουμε. Θα ερθουν, ειτε το θελουμε ειτε οχι, ας μην μας φοβησουν, ας τα αποδεχθουμε και ας τα ακολουθησουμε με την θεληση μας...αλλοιως θα συρθουμε... "Οι Μοιρες οδηγουν τον ανθρωπο που ειναι προθυμος αλλα σερνουν αυτον που ειναι απροθυμος".
Ειμαστε ολοι στον ιδιο αγωνα pinkshoe... καλη σου ημερα.

Πύρρων, ποτέ δεν τάχα καλά με τις Μοίρες και τώρα γι' άλλη μια φορά μου τα χαλάνε. δλδ τί εννοείς όταν λες οι Μοίρες;
Πιστεύεις σε Μοίρες.. που οδηγούν ή σέρνουν; γιατί μοιρολατρικό ακούγεται αυτό! Εξήγησέ το αν θέλεις.

:confused:

Pinkshoe τα χαρτιά σου είναι πολύ δυνατά (Πολυτεχνείο+ΜΒΑ). Δεν φταις σε τίποτα που δεν βρίσκεις δουλειά, δυστυχώς οι δουλειές που υπάρχουν είναι λίγες και πρέπει εκτός από
τυχερός μερικές φορές να έχεις και τα κατάλληλα κονέ για να ξεκινήσεις κάπου. Μία συμβουλή που έχω να σου δώσω είναι να αφήνεις ιδιοχείρως βιογραφικά σε εταιρείες που σε ενδιαφέρουν
και ας μην έχουν ανάγκη από προσωπικό (αγγελίες σε εφημερίδες) και να ζητάς να βλέπεις τους προϊσταμένους των τεχνικών τμημάτων που σε αφορούν.

Quote:

---

Originally Posted by pinkshoe

εμένα πάντως μου ακούγεται ως κάποιον κολλημένο με αυτές τις φιλοσοφίες, ή κάποιον που απλά σπάει πλάκα με το τόπικ

---

pinkshoe, δεν νομίζω πάντως ότι κάνει πλάκα. έχω παρακολουθήσει κι άλλα ποστς του και δείχνει να θέλει να δώσει
άποψη, αλλά πάντα με φιλοσοφική χροιά. Έχω την αίσθηση πως αν τα μετέφερε με δικά του λόγια ίσως να μην ήταν και τόσο μπερδεμένα.

pinkshoe καταλαβαινω τον σκεπτικισμο σου απεναντι σε μενα και τις προθεσεις μου, ισως τα μηνυματα μου να μοιαζουν καπως περιπλοκα αλλα δεν ειναι. Ο τροπος γραφης ειναι τετοιος επειδη (και εδω απανταω και στην Μαρκελα) οταν αναλυεις ενα προβλημα στην φιλοσοφικη του διασταση εισαι αναγκασμενος να το προσδιορισεις με μια εννοιολογικη προσεγγιση και οχι στην αναγνωριση παθολογικων συμπτωματων, με αποτελεσμα η γλωσσα να παιζει ενα πολυ μεγαλο ρολο στην ερμηνεια τις εκαστοτε περιπτωσης. Οσον αφορα τωρα στην πεποιθηση σου πως ειμαι καποιος κολλημενος με την φιλοσοφια θα πρεπει να σου αναφερω οτι η δουλεια μου σχετιζεται με την φιλοσοφια, αρα και την επιμονη ενασχοληση μου με αυτη. Δεν το αναφερω στα μηνυματα μου διοτι δεν επιθυμω να διαφημιστω ως επαγγελματιας και να προσελκυσω "πελατες" μεσα απο ενα forum. Η δουλεια μου οπως καταλαβες ειναι ψυχολογος με μεταπτυχιακο στην Φιλοσοφικη Συμβουλευτικη. Ασφαλως μπορεις να αναρωτηθεις οτι με καποιον τροπο θα μπορουσα να στειλω ακομη και προσωπικα μηνυματα σε καποιους για να προσφερω τις υπηρεσιες μου με σκοπο το κερδος και για αυτον τον λογο γραφω δημοσια αυτο το μηνυμα για να με διαψευση καποιος εαν πραγματι προσελκυσα οποιονδηποτε. Αν αμφισβητεις ακομη τις προθεσεις μου αναφερω επισης οτι δεν ειμαι απο Αθηνα οποτε ουδεποτε τα κινητρα μου ειχαν αλλο σκοπο εκτος απο την προσπαθεια απο μερους μου να βοηθησω οσους επιθυμουν να δουν εναν εναλλακτικο τροπο να διαχειριστουν γεγονοτα της ζωης τους που φαινονται ανυπερβλητα.
Παρακαλω αν με οποιοδηποτε τροπο ενοχλησα ή προσεβαλα καποιον θα ηθελα να το ξερω. Σας ευχαριστω...

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση

και, όχι, Πύρρων! δεν έχω δει σε καμία απάντησή σου να προσέβαλες ή να ενόχλησες κάποιον!

οχι δεν προσεβαλες πυρων

καταρχην μην απαντας σε ασχετους , δεν αξιζει.
----συμφωνω κι εγω οτι το εργασιακο -επαγγελματικο ζητημα ειναι κομβικο για την ισσοροπια του καθενος μας .
Το θεμα ειναι οτι η αγορα εργασιας με τις σπουδες δεν εχουνε και την ιδανικη σχεση ,,ποσο μαλλον μετα κρισης εποχη,,
αυτο που ισχυει ειναι προσφορα κ ζητηση ,,ανεξαρτητα αυτων που 'αναμενουνε στο ακουστικο τους',,μπορει να εχεις τα καλυτερα πτυχια κ να σε αφησουνε στην 'αναμονη ' μεχρι να εξαντληθεις να αρωστησεις και να χασεις και την οποια ελπιδα σου απεμηνε .
Προσωπικα θα το αντιμετωπιζα κατεβαζοντας τον πυχη μου, δουλευοντας καπου , οπου υπαρχει δουλιτσα ,κι εντο μεταξυ δεν θα εγκατελειπα τον στοχο μου να αναζητω αυτο που νομιζω οτι μου αξιζει.
αυτο που ειναι παραλητικο ειναι να βρισκεσαι σε συνεχη αδρανεια ....

συμφωνώ path. οι στόχοι μου άλλαξαν ήδη από τον τρίτο-τέταρτο μήνα ανεργίας. έχω προσπαθήσει να κάνω και αυτό που λένε οι ειδήμονες-να μην στέλνω ίδιο cv, να μην βάζω όλα τα προσόντα κτλ. ακόμα δεν έπιασε. έχω αρχίσει και απομονωνομαι. δεν έχω διάθεση να δω φίλους, ντρέπομαι και νιώθω σα σκουπίδι, νιώθω σαν να με λυπούνται, δεν μπορώ να τους ανοιχτώ να τους πω τι αισθανομαι γιατι νομιζω θα γελανε, βρίσκω δικαιολογίες όταν με ρωτάνε τι έχω, ή μου λένε να βγούμε.

υπάρχει κάποια γραμμή που βοηθάει αν αισθανομαστε χαλια?

ολοι καπως ετσι ειμαστε μια πανω μια κατω.βρες ασχολιες πιστεψε με βοηθαει

Quote:

---

Originally Posted by kyknos25

ολοι καπως ετσι ειμαστε μια πανω μια κατω.βρες ασχολιες πιστεψε με βοηθαει

---

πηγαινω τρεξιμο καθε μερα. ετσι, για να βγαζω τα νευρα :)

Quote:

---

Originally Posted by pinkshoe

υπάρχει κάποια γραμμή που βοηθάει αν αισθανομαστε χαλια?

---

στο google υπάρχουν αρκετές τηλ/κές γραμμέςψυχολογικής υποστήριξης, ρίξε μια ματιά και
http://www.kidsfestival.gr/ για εθελοντές ψυχολόγους στην περίπτωση που μένεις Αθήνα.