Φοβάμαι ότι είμαι βαριά άρρωστη και δεν δίνουν σημασία...

Καλησπέρα σας!
Πάσχω και εγώ από αγχώδη διαταραχή και κρίσεις πανικού και μου έχει γυρίσει σε αρρωστοφοβία...Έτσι λέει η ψυχολόγος και με φωνάζουν και ''κατά φαντασίαν ασθενή'' οι φίλοι..
Κορίτσια-πιο πολύ-δεν παλεύονται ι ενοχλήσεις στο στήθος και στις μασχάλες...Έβγαλα και ένα γρουμπαλάκι στον δεξί μαστό και πήγα στον γυναικολόγο και αφού με ψηλάφησε μου είπε πως δεν είναι τίποτα και δεν μου έγραψε ούτε καν έναν υπέρηχο...Μου είπε ότι απλά το ερέθισα με την συνεχή ψηλάφηση..
'Εχασα τον μπαμπά μου από καρκίνο νο χότκινς και είχε πρόβλημα στις λεμφαδένες...Και τώρα τρέμω μην έχω στους μαστούς μου κάτι ή αυτό που έπαθε ο μπαμπας..Προσπαθώ να μην δίνω σημασία,κάνω πράγματα να ξεχνιέμαι,αποφεύγω τους γιατρούς γιατί έχω πάει ήδη σε αρκετούς,αλλά τπ πρωινό ξύπνημα που είναι εδώ και μήνες καταθλιπτικό και αρκετά αγχώδες με βήχα και κάτι σαν ζάλη που μετά από λίγο εξαφανίζονται όταν πάω στην δουλειά...
Θέλω να πάω να με δει και άλλος γυναικολόγος και να μου γράψει υπέρηχο και θέλω να κάνω και εξετάσεις να δω αν έχω και το ''κακό''...
Θέλω να πιστέψω σε εμένα ξανά,θέλω να πάψω να σκέφτομαι άσχημα για εμένα αλλά ειλικρινά τα συμπτώματα δεν με αφήνουν να ησυχάσω και ο τρόμος με κυριεέυει..Η ψυχολόγος μου μου είπε ότι εκτός από δουλειά που ξεκίνησα να πάω να γυμναστώ κιόλας και ότι νιώθω να μην δίνω βάση και πως με βλέπει πολύ καλύτερα από τις 2 πρώτες συνεδριές...
Το θέμα είναι βρε παιδιά ότι θέλω να ξαναβρω τον παλιό μου εαυτό...Τρέμω το τσιγάρο που καπνίζω μην μου κάνω χειρότερο κακό,φοβάμαι πως οι γιατροί επειδή βλέπουν ότι έχω άγχος δεν δίνουν την απαιτούμενη προσοχή σε εμένα και τελικά πως κάτι έχω και δεν θα με πιστεύει κανείς παρά μόνον όταν διαγνωστεί και θα έχει ήδη πάει σε προχωρημένο στάδιο...
Τα γράφω όλα μπερδεμένα χωρίς συνοχή αλλά έτσι είναι οι σκέψεις μου και εμένα...
Υπάρχει κάποιος άλλος που περνάει το ίδιο με εμένα..;; Η' μήπως το ένστικτο μου και οι φόβοι μου έχουν παθολογική βάση και δεν είναι ψυχολογικό όπως νομίζουν όλοι...;;;

γεια σου lionlibra.... τι εννοεις οι ενοχλησεις στις μασχαλες και στο στηθος?νιωθεις τσουκσιμο?μηπως ειναι επειδη τα πειραζεις συνεχεια?
μπορεις να πεις την ηλικια σου?




?

Καλησπέρα LIONLIBRA Kαλησπέρα και σε όλη την παρέα και επίσης Χριστός Ανέστη σε όλους.
Κι εγώ κοπέλα μου μια από τα ίδια με σένα ,εδώ και χρόνια ασχολούμαι με θέματα υγειάς και έχω την βεβαιότητα θα έλεγα ότι έχω κατι και δεν μπορούν να το βρουν ή όταν το βρουν θα είναι πλέον αργά. Παλεύω 5 χρόνια .αυτος ο φόβος με οδήγησε να πετάξω το τσιγάρο και να μη το ξαναπίασω ποτέ από τότε. Μια κι έξω. Το μόνο καλό δηλαδή από την όλη φάση που περνάω ....κατά τα άλλα ψυχολόγοι ,ψυχίατροι , αντικαταθλίπτικά και ατέλειωτες ώρες ψάχνοντας διαγνώσεις στο ίντερνετ και μετά κρίσεις πανικού. Νοσοφοβεία ή υποχονδρίαση λέγεται, και είναι πολύ βασανιστικό. Κι εγώ εδλω και 8 μήνες σχεδόν εχω πρόβλημα με το μαστό .έκανα μαστογραφία ,υπερηχογράφημα, ψηλαφιση από μαστολόγο ,κυτταρολογική εξέταση και τώρα που θα επαναληφθεί είμαι πάλι σε κρίση πανικού. Ότι κι αν μου λένε νομίζω ότι κανουν λάθος και κρύβεται ο καρκίνος.Ο μαστολόγος λεει ότι μάλλον είναι μια καλοήθης πάθηση θήλωμα λέγεται όμως εγώ δεν μπορώ να ελένξω τις σκέψεις μου,η ζωή μου είναι σαν ασανσέρ μια πάνω μια κάτω. Αλλά το πρόβλημα πιστεύω και καλά να είναι τα αποτελέσματα δεν πρόκειται να λύθει. Σε λίγο θα βρω κάτι άλλο να βασανίζομαι. Με έχει βοηθήσει η Μαρκέλα που λέει φταινε οι ψυχολογικές μας συγκρούσεις και το ότι δεν είμαι ευχαριστημένη από την ζωή μου. Ξέροντας τι φταιει είανι ευκολότερο να καταπολεμηθει το κακό στην ρίζα του. Σου εύχομαι καλή δύναμη και αγάπα τον εαυτό σου. Μη τον φθειρεις όταν δεν υπαρχει λόγος. Στο λέω εγώ που μου στοίχισαν και ακόμα πληρώνω το κόστος από τις νοσηρες σκέψεις!

καλη μου ο πατερασ σου οταν ειχε οτι ειχε δεν το παλεψε δεν εμεινε ψυχραιμοσ τον ειχε παρει τοσο πολυ απο κατω;ετσι πρεπει να παλεψεισ κ συ το φοβο σου τωρα να εισαι ψυχραιμη ολα θα περασουν κι αν εχεισ κατι παλι πρεπι να μεινεισ ψυχραιμη οποτε αυτοσ νομιζω ειναι ο δρομοσ για σενα

Quote:

---

Originally Posted by χαμογελακη

γεια σου lionlibra.... τι εννοεις οι ενοχλησεις στις μασχαλες και στο στηθος?νιωθεις τσουκσιμο?μηπως ειναι επειδη τα πειραζεις συνεχεια?
μπορεις να πεις την ηλικια σου?




?

---

Καλημέρα! Χριστός Ανέστη και του χρόνου με ΥΓΕΙΑ!!!!
Ενοχλήσεις εννοώ κάτι σαν τσιμπήματα,μικροενολήσεις, με το σουτιέν με ενοχλεί,νιώθω συνεχώς το σημείο όπου έχει το γουρμπουλάκι ότι με ενοχλέι...26 ειμαι...

Quote:

---

Originally Posted by ΒΙΒΙΑΝ

Καλησπέρα LIONLIBRA Kαλησπέρα και σε όλη την παρέα και επίσης Χριστός Ανέστη σε όλους.
Κι εγώ κοπέλα μου μια από τα ίδια με σένα ,εδώ και χρόνια ασχολούμαι με θέματα υγειάς και έχω την βεβαιότητα θα έλεγα ότι έχω κατι και δεν μπορούν να το βρουν ή όταν το βρουν θα είναι πλέον αργά. Παλεύω 5 χρόνια .αυτος ο φόβος με οδήγησε να πετάξω το τσιγάρο και να μη το ξαναπίασω ποτέ από τότε. Μια κι έξω. Το μόνο καλό δηλαδή από την όλη φάση που περνάω ....κατά τα άλλα ψυχολόγοι ,ψυχίατροι , αντικαταθλίπτικά και ατέλειωτες ώρες ψάχνοντας διαγνώσεις στο ίντερνετ και μετά κρίσεις πανικού. Νοσοφοβεία ή υποχονδρίαση λέγεται, και είναι πολύ βασανιστικό. Κι εγώ εδλω και 8 μήνες σχεδόν εχω πρόβλημα με το μαστό .έκανα μαστογραφία ,υπερηχογράφημα, ψηλαφιση από μαστολόγο ,κυτταρολογική εξέταση και τώρα που θα επαναληφθεί είμαι πάλι σε κρίση πανικού. Ότι κι αν μου λένε νομίζω ότι κανουν λάθος και κρύβεται ο καρκίνος.Ο μαστολόγος λεει ότι μάλλον είναι μια καλοήθης πάθηση θήλωμα λέγεται όμως εγώ δεν μπορώ να ελένξω τις σκέψεις μου,η ζωή μου είναι σαν ασανσέρ μια πάνω μια κάτω. Αλλά το πρόβλημα πιστεύω και καλά να είναι τα αποτελέσματα δεν πρόκειται να λύθει. Σε λίγο θα βρω κάτι άλλο να βασανίζομαι. Με έχει βοηθήσει η Μαρκέλα που λέει φταινε οι ψυχολογικές μας συγκρούσεις και το ότι δεν είμαι ευχαριστημένη από την ζωή μου. Ξέροντας τι φταιει είανι ευκολότερο να καταπολεμηθει το κακό στην ρίζα του. Σου εύχομαι καλή δύναμη και αγάπα τον εαυτό σου. Μη τον φθειρεις όταν δεν υπαρχει λόγος. Στο λέω εγώ που μου στοίχισαν και ακόμα πληρώνω το κόστος από τις νοσηρες σκέψεις!

---

Καλημέρα και Αληθώς Ανέστη και του χρόνου μ ΥΓΕΙΑ!
Μαστογραφία δεν μπορώ να κάνω γιατί είμαι κάτω των 35.Έναν υπέρηχο όμως μπορώ να μου φύγει η εμμονή και να δω τι είανι αυτό επιτέλους..
Δεν θέλω να με φθείρω γαμώτο μου αλλά με ''τρώει'' αν έχω κάτι...Συνεχώς νιώθω άσχημα..Νιώθω άρρωστη...Έχω κρυάδες και την μια έχω υποθερμία κι την άλλην δέκατα μέχρι 37-35,6...Ζαλίζομαι τελέυταια,βήχω τόσο πολύ που τρέμω μην δω και αίμα,νιώθω τις ενοχλήσεις στο στήθος μου,εδώ και 5 μήνες με πονάει η πλάτη μου,έχω θέμα με τον λαιμό μου...Έχουν μαζευτεί πολλά και κυρίως το στήθος μου που πλέον έχω κάτι απτό και μ τρελαίνει...
Και αν είανι κάτι και δεν το έχουν δει; Σήμερα μο έρχετε να πάω στα επείγοντα να κάτσω να με ξετινάξουν σε εξετάσεις αλλά φοβάμαι να πάω και στο νοσοκομείο...
Μαζεύτηκαν πολλά ''συμπτώματα'' και δεν ξέρω ρε γμτ...Φοβάμαι...Θέλω την υγεία μου...Ζητάω πολλά... :( :(

Quote:

---

Originally Posted by pad

καλη μου ο πατερασ σου οταν ειχε οτι ειχε δεν το παλεψε δεν εμεινε ψυχραιμοσ τον ειχε παρει τοσο πολυ απο κατω;ετσι πρεπει να παλεψεισ κ συ το φοβο σου τωρα να εισαι ψυχραιμη ολα θα περασουν κι αν εχεισ κατι παλι πρεπι να μεινεισ ψυχραιμη οποτε αυτοσ νομιζω ειναι ο δρομοσ για σενα

---

Το πάλεψε μάτια μου...Αλλά ήταν δυνατός...Εγώ όπως φαίνεται δεν είμαι...
Και δεν ήμουν ΠΟΤΕ έτσι...Και λέω μην δίνεις βάση είανι απο το άγχος αλλά δεν με αφήνει ήσυχη γμτ...Όλο έχω ενοχλήσεις...
Να δεχτώ ότι είναι από το άγχος αλλά συνέχεια θα έχω νέα προβλήματα με αυτό το άγχος;;; Κόπωση νιώθω συνεχώς και όοοοολα αυτά μαζεμένα με παραπέμπουν ότι κάτι τρέχει...
Εύχομαι με όλη μου την ψυχή να είναι κάτι κθαρά ψυχολογικό και όχι παθολογικό αλλά με τρελαίνει ρε γμτ...Με χαλάει και με βασανίζει...Δεν μπορώ εύκολα να χαρώ πλέον...Έφτασα σε ένα σημείο να κοιτάω την ζυγαριά και όταν δω ότι χάνω μερικά γραμμάρια ενώ τρώω να λέω ''νατο κάτι έχω και χάνω και κιλά''...
Μακάρι να είναι καθαρά ψυχολογικό...Δεν το θέλω άλλο...

LIONLIBRA, γεια
Οι φοβίες μετά την απώλεια του πατέρα σου ακούγονται φυσιολογικές
αλλά οι συσχετισμοί με τη δική του ασθένεια δεν είναι δικιολογημένοι.
Τώρα που το σκέφτομαι -και είμαι σίγουρη κι εσύ-
μπορώ να φέρω στο μυαλό μου αρκετές περιπτώσεις καρκινοπαθών από τη γειτονιά μου
που τα παιδιά τους είναι μια χαρά εδώ και χρόνια τώρα
και συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά και υγιέστατα.
Αν ο συγκεκριμένος γιατρός δε σου γράφει υπέρηχο για το γρουμπουλάκι,
απευθύνσου σε ιδιώτη (θα σου γράψει οπωσδήποτε, δεν είναι κι ακριβή εξέταση)
-κάνε ό,τι και όσες εξετάσεις χρειαστεί μέχρι να σου φύγουν οι ιδέες.
Ο πρωινός βήχας που λες είναι φυσιολογικός αφού είσαι καπνίστρια
(μη βγάζεις συμπεράσματα από μόνη σου, ό,τι συμπτώματα και να 'χεις,
τρέχεις πολύ,
μήπως πρέπει να βρεις τη θέληση να κόψεις το τσιγάρο?).
Συμφωνώ με την ψυχολόγο να πας να γυμναστείς.
Από προσωπική πείρα, η άσκηση θα σε βοηθήσει
να εκτονώσεις το άγχος σου και να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη,
αν κι εμένα, εκτός από τις φυσιολογικές φοβίες σου,
μια χαρά μου φαίνεσαι! :)

ΥΓ: Εννοείται ότι γυμναστική και άσκηση θ'αρχίσεις
αφού σου περάσουν δέκατα, βήχας κ.λπ.
Προς το παρόν αρκετό περπάτημα στον καθαρό(?) αέρα
βοηθάει νομίζω.
Καλή επάνοδο:)

Quote:

---

Originally Posted by Joann

LIONLIBRA, γεια
Οι φοβίες μετά την απώλεια του πατέρα σου ακούγονται φυσιολογικές
αλλά οι συσχετισμοί με τη δική του ασθένεια δεν είναι δικιολογημένοι.
Τώρα που το σκέφτομαι -και είμαι σίγουρη κι εσύ-
μπορώ να φέρω στο μυαλό μου αρκετές περιπτώσεις καρκινοπαθών από τη γειτονιά μου
που τα παιδιά τους είναι μια χαρά εδώ και χρόνια τώρα
και συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά και υγιέστατα.
Αν ο συγκεκριμένος γιατρός δε σου γράφει υπέρηχο για το γρουμπουλάκι,
απευθύνσου σε ιδιώτη (θα σου γράψει οπωσδήποτε, δεν είναι κι ακριβή εξέταση)
-κάνε ό,τι εξετάσεις χρειαστεί μέχρι να σου φύγουν οι ιδέες.
Ο πρωινός βήχας που λες είναι φυσιολογικός αφού είσαι καπνίστρια
(μήπως πρέπει να βρεις τη θέληση να κόψεις το τσιγάρο?).
Συμφωνώ με την ψυχολόγο να πας να γυμναστείς.
Από προσωπική πείρα, η άσκηση θα σε βοηθήσει
να εκτονώσεις το άγχος σου και να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη,
αν κι εμένα, εκτός από τις φυσιολογικές φοβίες σου,
μια χαρά μου φαίνεσαι! :)

---

Καλημέρα και Χριστός Ανέστη!
Ο παλιός εαυτός μου δεν θα έδινε καν σημασία σε όλα αυτά,ενδεχωμένος να έλεγα πως απλά έχω μια ίωση ή οτιδήποτε...
Πλέον όμως έχω αλλάξει αρκετά..Μέσα σε 5 μήνες η ζωή μου έχει αλλάξει εντελώς...
Εύχομαι να είναι του μυαλού μου όλα αυτά αλλά έχω βαρεθεί να ακούω ''μια χαρά είσαι δεν έχεις τίποτα'' και εγώ να νιώθω μ@λ@κ@ς που νιώθω άσχημα και έχω ενοχλήσεις...
Σε ευχαριστώ που μου μίλησες όπως και τα κορίτσια...
Ελπίζω να έχετε δίκιο ρε παιδιά και να πάψω να νιώθω έτσι και το γρουμπουλάκι να είναι απλά ερεθισμός και τίποτα άλλο...

Quote:

---

Originally Posted by Joann

LIONLIBRA, γεια
Οι φοβίες μετά την απώλεια του πατέρα σου ακούγονται φυσιολογικές
αλλά οι συσχετισμοί με τη δική του ασθένεια δεν είναι δικιολογημένοι.
Τώρα που το σκέφτομαι -και είμαι σίγουρη κι εσύ-
μπορώ να φέρω στο μυαλό μου αρκετές περιπτώσεις καρκινοπαθών από τη γειτονιά μου
που τα παιδιά τους είναι μια χαρά εδώ και χρόνια τώρα
και συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά και υγιέστατα.
Αν ο συγκεκριμένος γιατρός δε σου γράφει υπέρηχο για το γρουμπουλάκι,
απευθύνσου σε ιδιώτη (θα σου γράψει οπωσδήποτε, δεν είναι κι ακριβή εξέταση)
-κάνε ό,τι και όσες εξετάσεις χρειαστεί μέχρι να σου φύγουν οι ιδέες.
Ο πρωινός βήχας που λες είναι φυσιολογικός αφού είσαι καπνίστρια
(μη βγάζεις συμπεράσματα από μόνη σου, ό,τι συμπτώματα και να 'χεις,
τρέχεις πολύ,
μήπως πρέπει να βρεις τη θέληση να κόψεις το τσιγάρο?).
Συμφωνώ με την ψυχολόγο να πας να γυμναστείς.
Από προσωπική πείρα, η άσκηση θα σε βοηθήσει
να εκτονώσεις το άγχος σου και να βάλεις τις σκέψεις σου σε τάξη,
αν κι εμένα, εκτός από τις φυσιολογικές φοβίες σου,
μια χαρά μου φαίνεσαι! :)

ΥΓ: Εννοείται ότι γυμναστική και άσκηση θ'αρχίσεις
αφού σου περάσουν δέκατα, βήχας κ.λπ.
Προς το παρόν αρκετό περπάτημα στον καθαρό(?) αέρα
βοηθάει νομίζω.
Καλή επάνοδο:)

---

Το υστερόγραφο τώρα το διάβασα...
Δέκατα και υποθερμίες και βήχα έχω 5 μήνες τώρα...Και οι γιατροί είπαν ότι ειναι από το άγχος...

Πολλές φορές διαβάζω εδώ ότι τα δέκατα είναι από άγχος,
πράγμα βέβαια το οποίο αρνούμαι κατηγορηματικά,
όπως και ότι έχουν για αιτία κάτι σοβαρό, παθολογικό
(είχα δέκατα για 3 μήνες πολλές φορές στο παρελθόν και δεν είχα τίποτα τελικά,
λίγο αυξημένη ταχύτητα καθίζησης,
χρειάζονται λεπτομερείς εξετάσεις αίματος όμως οπωσδήποτε,
από καλό παθολόγο).
Προσωπικά πιστεύω ότι η στενοχώρια από το μεγάλο οικογενειακό πρόβλημα,
το κάπνισμα και η κακή φυσική κατάσταση
συνδυάζονται για να μην αφήσουν τον οργανισμό σου να δυναμώσει.
Στο μεταξύ, αφού είσαι καπνίστρια,
πρέπει να παίρνεις τουλάχιστον βιταμίνη C.

Quote:

---

Originally Posted by Joann

Πολλές φορές διαβάζω εδώ ότι τα δέκατα είναι από άγχος,
πράγμα βέβαια το οποίο αρνούμαι κατηγορηματικά,
όπως και ότι έχουν για αιτία κάτι σοβαρό, παθολογικό
(είχα δέκατα για 3 μήνες πολλές φορές στο παρελθόν και δεν είχα τίποτα τελικά,
λίγο αυξημένη ταχύτητα καθίζησης,
χρειάζονται λεπτομερείς εξετάσεις αίματος όμως οπωσδήποτε,
από καλό παθολόγο).
Προσωπικά πιστεύω ότι η στενοχώρια από το μεγάλο οικογενειακό πρόβλημα,
το κάπνισμα και η κακή φυσική κατάσταση
συνδυάζονται για να μην αφήσουν τον οργανισμό σου να δυναμώσει.
Στο μεταξύ, αφού είσαι καπνίστρια,
πρέπει να παίρνεις τουλάχιστον βιταμίνη C.

---

Και εγώ αυτό σκέφτομαι...
Δεν μου φαίνεται λογικό να αλλάζει η θερμοκρασία εξαιτίας του άγχους...
Θα ξανακάνω εξετάσεις αίματος να δω,έχεις δίκαιο...

Quote:

---

Originally Posted by LIONLIBRA

..Η ψυχολόγος μου μου είπε ότι εκτός από δουλειά που ξεκίνησα να πάω να γυμναστώ κιόλας και ότι νιώθω να μην δίνω βάση και πως με βλέπει πολύ καλύτερα από τις 2 πρώτες συνεδριές...

---

γειά σου κι από μένα,
η ψυχολόγος σου σου λέει ότι δεν χρειάζεται να δίνεις βάση στις υπερβολικές ανησυχίες σου.., γιατί ο φόβος δημιουργεί
έντονο στρες στον οργανισμό και τον υποβάλλει σε μεγάλη-ίσως και χωρίς λόγο!-ψυχική και σωματική ταλαιπωρία.
Άρχισε να παρατηρείς τις σκέψεις που κάνεις, γιατί από τις σκέψεις μας παράγονται κι όλα τα συναισθήματά μας!

Μ' άλλα λόγια νιώθεις φόβο κι ανησυχία για κάποια πιθανή νόσο, γιατί πρώτα κάνεις σχετικές σκέψεις.
Μόνο που δεν είν' απαραίτητο στο μυαλό μας να εισβάλλουν συνεχείς σκέψεις, που δεν έχουν ισχύ στο παρόν
και που προφανώς είναι στις περισσότερες περιπτώσεις δικά μας υποθετικά σενάρια. :)

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

γειά σου κι από μένα,
η ψυχολόγος σου σου λέει ότι δεν χρειάζεται να δίνεις βάση στις υπερβολικές ανησυχίες σου.., γιατί ο φόβος δημιουργεί
έντονο στρες στον οργανισμό και τον υποβάλλει σε μεγάλη-ίσως και χωρίς λόγο!-ψυχική και σωματική ταλαιπωρία.
Άρχισε να παρατηρείς τις σκέψεις που κάνεις, γιατί από τις σκέψεις μας παράγονται κι όλα τα συναισθήματά μας!

Μ' άλλα λόγια νιώθεις φόβο κι ανησυχία για κάποια πιθανή νόσο, γιατί πρώτα κάνεις σχετικές σκέψεις.
Μόνο που δεν είν' απαραίτητο στο μυαλό μας να εισβάλλουν συνεχείς σκέψεις, που δεν έχουν ισχύ στο παρόν
και που προφανώς είναι στις περισσότερες περιπτώσεις δικά μας υποθετικά σενάρια. :)

---

Θα κάνω όλες τις εξετάσεις που πρέπει-και ασ κάνω το ''χατήρι'' στην αρρωστοφοβία με αυτόν τον τρόπο-να μου φύγει η εμμονή και να δω ότι δεν έχω κάτι κακό και μετά θα κάνω τα πάντα να ανθυποβάλλω τον εαυτό μου και να ζήσω φυσιολογικά...Δεν πάει άλλο...

Καλησπέρα κι από μένα. Θα σου πω και τη δική μου άποψη, έχοντας όμως -πλέον - μια εξαιρετικά μεγάλη σε διαφορές θεώρηση για τον κόσμο που μας περιβάλλει και όσα συμβαίνουν μέσα μας. Για μένα το συναίσθημα είναι αυτό που επηρεάζει τη σκέψη. Α υτό δίνει χρώμα στη σκέψη, άσπρο/μαύρο ή γκρι... κατέληξα μετά από πάμπολλες εμπειρίες και ταξίδια της ζωής μου σε αυτό. Το διάβασμα το αφήνω τελευταίο...:)... δε θα μπω στην τεράστια αυτή συζήτηση, είναι χαώδης και δεν είναι το θέμα σου. Στο θέμα σου λοιπόν. Βλέπω να εύχεσαι ξανά και ξανά να είναι όλη αυτή η ταλαιπώρια που περνάς καθαρά ψυχολογική.
Κατά τη γνώμη μου είναι, και δε μένει τίποτα άλλο απ' τη δική σου "έγκριση" για αυτό. Γιατί επίσης κατά τη γνώμη μου, κανένα πρόβλημα δεν έχει πρώτα παθολογικό αίτιο και μετά ψυχολογικό. Πρώτα πάσχει η ψυχή Λάϊον και το σώμα ακολουθεί. Κι αν θέλεις, για μένα η σειρά είναι "ψυχή/νους/σώμα". Το έρμο το κορμί, φαντάσου, κουβαλά και τα δυο στην καμπούρα του...:)... δυσκολεύεσαι να δεχτείς πως απ' το άγχος μόνο μπορεί να έχεις τόσα συμπτώματα και διερωτάσαι αν μπορούν να συμβούν και χειρότερα... ναι, μπορούν. Μετά το θάνατο του δικού μου πατέρα - απ' την υπερβολική πίεση που είχα τρεις μήνες μέσα σ' ένα νοσοκομείο να τον φροντίζω - παρουσίασα κρίσεις πανικού. Δε σκεφτόμουν πως κάτι θα πάθω ή θα αρρωστήσω, εγώ σκεφτόμουν κατευθείαν πως θα πεθάνω... δε θέλω να επεκταθώ, αλλά να καταλήξω σε κάτι που σήμερα μου ακούγεται "ελαφρύ" γιατί δούλεψα πολύ με δαύτο.
Αν συνέχιζα να πείθω τον εαυτό μου πως θα πεθάνω, μάλλον θα πέθαινα. Έτσι, αν συνεχίζει κάποιος να πείθει τον εαυτό του πως έχει δέκα αρρώστιες και θα αποκτήσει κι άλλες 50, θα τις αποκτήσει ενδεχομένως κάποια στιγμή. Αυτή είναι πάντα η γνώμη μου Λάϊον, και συγγνώμη αν σε στεναχωρώ.
Αλλά έχω και παράδειγμα, κι αν θέλεις του δίνεις σημασία. Επειδή υπήρξα άτομο που πέρασε καρκίνο, θα σου πω μόνο πως τα αίτια ήταν καθαρά ψυχογενή. Ούτε παθολογία, ούτε τα χίλια - μύρια. Έτσι απλά και αυτά τα ολίγα.
Θα κλείσω λέγοντάς σου κι εγώ να κάνεις όλες τις εξετάσεις που χρειάζονται αν κρίνεις πως είναι απαραίτητο. Κι όπως λέει κι ο Παντ, ό,τι είναι θα φανεί. Αλλά να θυμάσαι πάντα πως η μέση σου θα πονάει επειδή το πληγωμένο σου συναίσθημα ψάχνει κάπου να ακουμπήσει για να ξεσπάσει τον πόνο του. Kι αυτό θα συμβεί μόνο στο σώμα σου για να μπορέσεις να το νιώσεις. Θα σου προτείνω και κάτι και για να μη παρεξηγηθώ, ρώτα και τον/ην ψυχολόγο σου. Αν έχει ιδέα βεβαίως, και δεν αντιμετωπίζει το θέμα με ιλαρότητα. Διάβασε λίγα πράματα για την οργόνη. Αναφέρεται στις θετικές και αρνητικές ενέργειες...:)... αλλά δε θα κάνω κατάχρηση του θέματός σου. Αν θελήσεις να με ρωτήσεις κάτι, στείλε μου μήνυμα. Και σκέψου λίγο και τον βελονισμό, αν τον σηκώνει το βαλάντιό σου. Εγώ έχω οφεληθεί πολύ ειδικά απ' το πρώτο. Εύχομαι σύντομα να είσαι καλά!...:)...

μαλλον δε θελεισ να πιστεψεισ οτι ειναι ψυχολογικο γιατι αν ηταν ετσι θα ελεγεσ κατευθειαν ψυχολογικο ειναι χεστο θα τη διαλεγε το μυαλο σου σαν την πιο ευκολη λυση

Ο τίτλος στο θέμα σου ξεκινά με το "φοβάμαι.."
Αν σκεφτείς ότι ο φόβος μπορεί ν' αντιμετωπιστεί σχεδόν σε ποσοστό 90% τότε το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να τον
αποδεχτείς. Από την στιγμή που θα τον αποδεχτείς αυτό που φοβάσαι ότι θα συμβεί π.χ. το όποιο κακό εξαφανίζεται!
Πάντα να θυμάσαι ότι απ' το καλό υπάρχει το καλύτερο!
Το υποσυνείδητό μας, που ευθύνεται για την λειτουργία σώματος και ψυχής καλείται να επιδιορθώσει κάθε δυσκολία, που
αντιμετωπίζουμε και να θεραπεύσει κάθε νόσο είτε πρόκειται για σωματική είτε για ψυχική.
Ωστόσο αν συντηρούμε τον φόβο στερούμε απ' το υποσείδητό μας αυτή την θεραπευτική του δύναμη!
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τον νου! Η παντοδύναμη αυτή οντότητα αν λυτρωθεί από τον φόβο θα μπορέσει τότε
μόνη της να λύσει το κάθε μας πρόβλημα.

Συμπέρασμα: Έλεγχο στις σκέψεις που αφήνουμε να γεννιούνται στο μυαλό μας!

Γεια σας και απο μενα!Χρονια πολλα σε ολους!Εγω θελω να γραψω,μετα απ αυτα που διαβασα,οτι οι πιο δυνατες φοβιες,πιστευω,οτι ειναι αυτες που προερχονται απο την αρρωστια η τον θανατο καποιου πολυ κοντινου μας ανθρωπου.Εγω υποφερω τα τελευταια χρονια απο ενοχλησεις στην καρδια μου(τις οποιες τις εχω ψαξει,δεν το χω αφησει)και τον καθημερινο καταραμενο φοβο του θανατου!!!!Ολα αυτα,μετα απ τον ξαφνικο θανατο του μπαμπα μου σε νεα ηλικια!Ειναι τραγικο να ζεις καθε μερα μ αυτο τον φοβο,ΤΡΑΓΙΚΟ!!!!

Ζητάω συγννώμη από όλους αλλά δεν είχα πρόσβαση στο ίντερνετ...Πήγα και σε 3ο γυναικολόγο και μου είπε πως δεν είναι τίποτα αυτό που έχω στον μαστό και δεν χρειάζεται καν υπέρηχο...Κατάλαβα μέσα μου πως και οι 3 αποκλείεται να είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό και με άφηναν ''ξεκρέμαστη'' οπότε ηρέμισα κάπως...Οι ενοχλήσεις στις μασχάλες και στο στήθος ακόμα καλά κρατούν δυστυχώς,αλλά είπα μέσα μου πως είναι μυϊκοί πόνοι(έτσι μου λένε όλοι οι γιατροί) και πλέον τσαντίζομαι και δίνω λιγότερη σημασία από πριν...Τα δέκατα και αυτά ακόμα συνεχίζονται αλλά πλέον και σε αυτά δεν πρέπει να δίνω σημασία... Δεν γίνεται να έχω κάτι τόοοοσους μήνες... Θα είχε εκδηλωθεί ήδη και θα ήμουν πολύ χειρότερα πλέον... Ψάχνομαι και κακώς ψάχνομαι...Με έκανα αρρωστοφοβική και δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα γιατί μου το έκανα αυτό το κακό στον εαυτό μου....
Έψαχνα μονίμως για κύστες παντού...Με ενοχλεί ένα σημείο(κάτω από τον αριστερό μαστό) και μου λέει η γιατρός μα εκεί είναι τα πλευρά σου...Και κατάλαβα ότι δεν γίνεται να έχω κάτι στα πλευρά μου και να μην φάνηκε έστω στην ακτινογραφία θώρακος... Αρχίζω και νιώθω χαζή με όλες αυτές τις ενοχλήσεις μου και θεωρώ πως χάνω όμορφες στιγμές από την ζωή μου...
Προσπαθώ να ξεχνιέμαι και να μην δίνω σημασία στις ενοχλήσεις... ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΩ....Απλά είμαι χαζή... :)

Καλημέρα, να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη που το περνάει αυτό. Κάπως έτσι βρήκα κι εγώ αυτό το forum. Κι εγώ μετά από πολλές επισκέψεις σε γιατρούς, εξετάσεις, ψυχολογους, κατέληξαν όλοι στο ίδιο συμπέρασμα, αγχώδη διαταραχή, κρίσεις πανικού κ έτσι κ δεν ηρεμήσω θα χειροτερεύω τα πράγματα. Μέχρι αγχολυτικά μου έδωσε κάποια νευρολόγος αλλά δε τα πήρα ποτέ. Πρώτον, δε θέλω να παίρνω χάπια γιατί κάποια στιγμή έπαθα αλλεργία από ένα χάπι κ από τότε φοβάμαι όλα τα φάρμακα κ δεύτερον το πήρα κ πατριωτικά! Όχι λεω! Από τα 28 μου με αγχολυτικά! Μόνο το μυαλό μου είναι που θέλει φροντίδα. Εμένα μου ξεκίνησε η αρρωστοφοβία, μετά από μια διάγνωση που κάνανε στη ξαδέρφη μου κ κολλητη μου φίλη τότε, ότι έχει καρκίνο κ έχει πολύ λίγες πιθανότητες να το ξεπεράσει! Το έζησα από πολύ κοντά όλο το σκηνικό κ από τότε ότι κι αν είχα, τσιμπήματα στη καρδιά, μουδιάσματα, πόνος στο κεφάλι, θεωρούσα ότι ήταν καρκίνος! Τελικά η ξαδέρφη μου το ξεπέρασε αλλά εγώ έμεινα πίσω... τη μία παθαίνω έμφραγμα, την άλλη καρδιά, μόνιμα ο καρκίνος κ άλλα πολλά... Κάποιος μου είπε ότι αν είχα κάτι οργανικό κ σοβαρό, θα φαινόταν, δε θα μπορούσα να βγάλω τη μέρα, να κάνω τη δουλειά μου ακόμη δε θα ξεχνιόμουν τις ώρες που περνάω καλά, θα συνέχιζε ο πόνος. Εγώ για να σταματήσω να αγχώνομαι σκέφτομαι ότι όταν είμαι με φίλους, σταματάνε τα συμπτώματα που σημαίνει ότι δεν είναι κάτι οργανικό. Το παλεύω πολύ.. σε νιώθω αλλά πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε με το μυαλό μας! Για παραδειγμα, προχθες σηκώθηκα με πόνο στο στηθος, στη πλατη κ ένα μουδιασμα στο σαγόνι, τι σκέφτηκα κατευθείαν? ΚΑΡΔΙΑ!!! μιλάω με τη ψυχολόγο μου κ μου λεει το εξής: Ήσουν ξεσκέπαστη? Εεε... ναι λέω γιατί ίδρωσα κ πέταξα το πάπλωμα... μου λεει: μμμ... ναι σίγουρα καρδιά είναι, δεν έπαθες ψύξη ή κάποιο κρύωμα! Το μουδιασμα όμως? το μούδιασμα είναι επειδή δε φοράω το μασελακι το βράδυ για να μη σφίγγω τα δόντια μου... Ξαφνικά όλα πέρασαν, όταν τα επεξεργάστηκα... Είναι κουραστικό, είναι δύσκολο αλλά να ξέρεις, εσύ ελέγχεις το μυαλό σου. Θα μου πεις μιλάω κι εγώ αλλά ειλικρινά το παλεύω οσο μπορώ. Δε θα το αφήσω να με πάρει άλλο από κάτω!

Quote:

---

Originally Posted by LIONLIBRA

Ζητάω συγννώμη από όλους αλλά δεν είχα πρόσβαση στο ίντερνετ...Πήγα και σε 3ο γυναικολόγο και μου είπε πως δεν είναι τίποτα αυτό που έχω στον μαστό και δεν χρειάζεται καν υπέρηχο...Κατάλαβα μέσα μου πως και οι 3 αποκλείεται να είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό και με άφηναν ''ξεκρέμαστη'' οπότε ηρέμισα κάπως...Οι ενοχλήσεις στις μασχάλες και στο στήθος ακόμα καλά κρατούν δυστυχώς,αλλά είπα μέσα μου πως είναι μυϊκοί πόνοι(έτσι μου λένε όλοι οι γιατροί) και πλέον τσαντίζομαι και δίνω λιγότερη σημασία από πριν...Τα δέκατα και αυτά ακόμα συνεχίζονται αλλά πλέον και σε αυτά δεν πρέπει να δίνω σημασία... Δεν γίνεται να έχω κάτι τόοοοσους μήνες... Θα είχε εκδηλωθεί ήδη και θα ήμουν πολύ χειρότερα πλέον... Ψάχνομαι και κακώς ψάχνομαι...Με έκανα αρρωστοφοβική και δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα γιατί μου το έκανα αυτό το κακό στον εαυτό μου....
Έψαχνα μονίμως για κύστες παντού...Με ενοχλεί ένα σημείο(κάτω από τον αριστερό μαστό) και μου λέει η γιατρός μα εκεί είναι τα πλευρά σου...Και κατάλαβα ότι δεν γίνεται να έχω κάτι στα πλευρά μου και να μην φάνηκε έστω στην ακτινογραφία θώρακος... Αρχίζω και νιώθω χαζή με όλες αυτές τις ενοχλήσεις μου και θεωρώ πως χάνω όμορφες στιγμές από την ζωή μου...
Προσπαθώ να ξεχνιέμαι και να μην δίνω σημασία στις ενοχλήσεις... ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΡΚΙΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΩ....Απλά είμαι χαζή... :)

---

Κοριτσάκι μου.. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο "χάρηκα" που διάβασ το ποστ σου.. Πραγματικά σε καταλαβαίνω.. Πάσχω και εγώ από νοσοφοβία (από ότι μου λένε) και πέρσυ τον ιούνη μου εμφανίστηκε ένας πόνος κάτω από τον αριστερό μαστό όπως λες και εσύ.. Σαν τσίμπημα να το πω, σαν ενόχληση.. Του έδινα πολύ μεγάλη σημασία κοντά ένα μήνα.. Πίστευα ότι έχω καρδία και όλα τα συναφή.. Όταν πήγα στην παθόλογο μου μόνο που δεν έβαλε τα γέλια.. Μου εξήγησε ότι είναι από τις μπανέλες και τα σουτιέν και ότι ο πόνος είναι στο κόκαλο που μου πίεζε.. Κατα έναν περίεργο τρόπο δεν με 3ανάπιασε ο πονος αυτος για μεγαλο χρονικο διαστημα , γιατι ειχα νεους πονους να ασχοληθω.. Κατα τον Φεβρουαριο, εκανε παλι την εμφανιση του και αρχισε να με ενοχλει.. αμεσως τρομοκρατηθηκα πιστευα παλι οτι ειναι καρδια (παρολο που ειχα κανει καρδιογραφημα και υπερηχο-τριπλε3) αλλα προσπαθουσα να μη του δινω βαση.. Με επιανε που και που ιδιαιτερα οταν ημουν σπιτι.. Οταν βγαιναμε ή πηγαινα εκδρομη αφαντος ο πονος.. Με τα πολλα τωρα που έχασα τη μαμα μου στις 20/3 ο πονος εγκατασταθηκε και δεν λεει να φυγει.. Ξαναπηγα στην παθολογο μου και μου ειπε οτι τωρα θα με πιασουν πολλα.. Και οντως καθε μερα εχω κατι να ασχολουμαι και ολα περι καρδιας γιατι το χω συνδεσει με την ανακοπη που χασαμε την μαμα μου.. Ενω εχω απελπιστει και λεω οτι δν ειναι κατασταση αυτη προσπαθω καπως να συνελθω.. εχω αρχισει και δε δινω βαση και προσπαθω να απασχολω το μυαλο μου με οτι μου ρθει για να μη σκεφτομαι.. Εξαλλου ειναι και αυτο που λες εσυ.. Αν ειχαμε κατι τοσους μηνες θα χαμε μεταφερθει στα εκτακτα, καπως θα φαινοταν δεν μπορει.. Νομιζω οτι χανουμε το νοημα της ζωης και τις μερες μας χωρις λογο.. Με το να περιμενουμε να παθουμε κατι για να χουμε ασχοληθουμε.. Γι'αυτο απο δω και περα δυναμη και μολις ερχονται τα "πονακια" ας μη το βαζουμε αμεσως κατω.. ;)