πολλα προβληματα και ανησυχιες(αδιεξοδο)

Γεια σε ολους
Θα ηθελα να μιλησω για μερικα προβληματα μου και προβληματισμους μου.Δυστυχως μου ειναι σχεδον αδυνατον να μιλησω για ενα μονο συγκεκριμενο θεμα.Ειμαι 19 χρονων και ειμαι φοιτητης.Σπουδαζω Αθηνα.

Περυσι σαν πρωτοετης δεν προσαρμοστηκα ευκολα.Προφανως δεν ηθελα να προσαρμοστω και δε μου αρεσε το πανεπιστημιο.Νομιζω επισης πως φοβομουν οτι δε θα γνωρισω παιδια και οτι θα με απορριψουν.Οσες φορες πηγα δυσκολευομον να πλησιασω ατομα.Τελικα γνωρισα μερικα παιδια.Αλλα δεν εκανα φιλους.Δεν πηγαινα σχεδον καθολου στη σχολη και περνουσα πολυ ασχημα.Ημουν συνεχως κλεισμενος στο σπιτι και δεν τα πηγαινα καλα με τους φιλους μου.Τον Ιανουαριο αποφασισα να ξαναδωσω πανελληνιες με το σκεπτικο να ξεφυγω απο την παρουσα κατασταση και να δωσω τη δυνατοτητα στον εαυτο μου για μια αλλη σχολη η πολη.Δεν ημουν ομως σιγουρος τι ηθελα να σπουδασω και που και ολους τους μηνες αυτους προβληματιζομουν.Διαβαζα, πηγαινα φροντιστηριο και τελικα δεν εδωσα εξετασεις λιγες μερες πριν αρχισουν.Μετα το μετανιωσα και δηλωσα με το 10%(με τον περυσινο βαθμο).Περασα ενα απιστευτα ανιαρο καλοκαιρι και μετα το σεπτεμβριο μου ανακοινωνει η μαμα οτι θα παρει μεταθεση να ανεβει αθηνα(ειμαστε απο κρητη).Εμενα δε μου αρεσε καθολου στην αρχη.Ηθελα να ειμαι μονος.Δεν ηθελα να μενω μαζι της γιατι μου προκαλει εμμεση πιεση.Επειδη δεν ειχα φιλους με αγχωνε οτι θα αναγκαζομουν να ειμαι συνεχεια μαζι της και οτι θα μου ελεγε να κανω παρεα με γνωστα παιδια που εγω δε συμπαθουσα.Γενικα δεν εχουμε και την καλυτερη σχεση και προτιμω να μη της λεω τα δικα μου.Τελικα σκεφτηκα να το δω θετικα.Μετα ομως μαθαινω οτι θα ανεβει και ο αδερφος μου για σπουδες σε κολεγιο.Εγω θυμωνω γιατι η σχεση μου με τον αδερφο μου ειναι κακιστη.Λεω οτι θα βρω δικο μου σπιτι.Ζω με αυτη την ψευδαισθηση αρκετο καιρο.Καυγαδες,φωνες,τσακω� �οι.Δε θελω με τιποτα να μενω εκει περα.Τελικα αναγκαζομαι γιατι δε γινεται αλλιως.Και ειναι απαισια.Με τη μαμα μου μαλωνουμε συνεχεια.Μου λεει συνεχεια να κανω αυτο να κανω το αλλο.Με μειωνει.Βγαινει εκεινη τα σαββατα και ειρωνικα μου λεει οτι εγω θα επρεπε να βγαινω.Αναγκαζομαι να πηγαινω παντου μαζι της.Κλεινει εισητηρια για παραστασεις κτλ χωρις να με ρωτησει αν θελω.Με τον αδερφο μου δε μιλιομαστε καν.Με αποφευγει.Και τον αποφευγω.Και ηταν παντα ετσι.Ολα αυτα τα χρονια.Και τποτα δεν αλλαζε.Τον μισουσα παλια και ακομα τον μισω.Ευχομαι να ειχα ενα αδερφο που να τα πηγαιναμε καλα, να μπορουσα να του μιλουσα,να καναμε μαζι πραγματα, να με βοηθουσε.Θα ηθελα να ημασταν μια κανονικη οικογενεια.Θα μου αρεσε ακομα και να τσακωνομαι μαζι του.Ουτε αυτο γινεται.Παλιοτερα η μαμα μου ελεγε πως αν τυχον ελεγα κατι κακο σε αυτον θα μου εκοβε το χαρτζιλικι.Υπηρχε εντονη καταπιεση ως προς τη σχεση μας.Εγω τον πειραζα αλλα ηθελα να αντιδρασω.Με πειραζε που δεν ειχαμε καλη σχεση.Κανεις δε με καταλαβαινε.Στο σχολειο δεν ειχα φιλους και ειχα αναγκη απο ενα αδερφο.Ποτε μου δεν ειχα αδερφο.Ειχα αναγκη απο μια κανονικη συζητηση στο τραπεζι με την οικογενεια μου.Ειχα αναγκη να μιλησω για τα προβληματα μου.Να πω οτι δε μου αρεσει η ζωη μου και θελω να την αλλαξω.Δε μπορουσα.Και βεβαια στο σχολειο δεν ειχε ουτε ψυχολογο ουτε κανενα καθηγητη της προκοπης ουτε καποιο παιδι να μιλησω.Στο λυκειο ηθελα να αλλαξω σχολειο και δεν μου αλλαξαν.Εμεινα με το μισος και με την οργη.Ορκιζομαι πως το μισος που ετρεφα για καποιους-ε στο σχολειο ηταν απολυτα δικαιολογημενο.
Και τωρα ειμαι κρητη και βαριεμαι τρομερα.Ειμαι συνεχως κλεισμενος και αποφευγω τους παντες.Σε κανενα δε μπορω να μιλησω για οσα με απασχολουν.Δε θελω να γυρισω αθηνα γιατι ειναι εφιαλτικα.Επιπλεον στη σχολη δε βρισκω ενδιαφερον.Ειναι πολυ ψυχρο και απομακρο και αποξενωτικο το κλιμα.Νιωθω πολυ μονος.Μιλαω με παιδια και λεμε τα πολυ τυπικα.Σκεφτομαι οτι δεν ξερουν τιποτα για μενα.Νιωθω εξ αρχης οτι δεν ταιριαζω με αυτους.Με πιανει θλιψη.Στο λεωφορειο μου ρχεται να βαλω τα κλαματα.Γυρναω σπιτι μουτρωμενος και δεν εχω ορεξη να μιλησω.Η μαμα μου θυμωνει και μαλωνουμε.Με κατηγορει.Κανεις δεν υπαρχει να με υπερασπιστει.Δεν εχω κανεναν να μιλησω.Μονο στο ιντερνετ.Πηγα σε ψυχολογο και δε μου αρεσε.Με εκανε χειροτερα.Ειμαι σε απογνωση.Σκεφτομαι να παρατησω και το πανεπιστημιο(απλα να δινω τα μαθηματα).Σκεφτομαι οτι το εκπαιδευτικο συστημα με κατεστρεψε.Σκεφτομαι οτι θα επρεπε να ειχα ξαναδωσει εξετασεις και να πηγαινα Θεσσαλονικη.Εκει θα εκανα γνωριμιες, θα ζουσα νεες εμπειριες ,θα ειχα το δικο μου σπιτι μακρια απο γονεις, θα ειχα δραστηριοτητες.Θα ειχα μπει σε ενα δρομο.Τωρα δεν ξερω τι να κανω.Πραγματικα.Με θλιβει που δε μπορω να μιλησω στο μπαμπα μου.Που δεν εχω κανενα να μιλησω.
Θα ηθελα επισης να εκανα κατι δημιουργικο.Θα ηθελα να ειχα γραψει ενα βιβλιο.Να επαιζα θεατρο.Να δημιοργουσα μια ταινια.Να εγραφα ενα σεναριο.Συνεχως τετοια φανταζομαι.Και δε μπορω να κανω πραγματικοτητα τιποτα απο ολα αυτα γιατι τα προβληματα με εχυν κυριευσει.
Σκεφτομαι οτι ειμαι 19 και χανω την καλυτερη ηλικια μου.
Δεν ξερω αν μου φταινε οι γονεις,το εκπαιδευτικο,η χωρα, η πολη,οι καταστασεις,τα λαθη μου,ακομα και οι πολιτικοι,ακομα και τα μμε.
Θα ηθελα να μπορουσα να δωσω στους γονεις μου να καταλαβουν ποσο δυστυχισμενος ειμαι.Το ξερω οτι νοιαζονται για μενα.Και οτι θελουν να με βλεπουν χαρουμενο.Ομως εγω δεν ειμαι.Και δε μπορω να δειχνω οτι ειμαι.
Σκεφτομαι οτι μια μορφη αντιδρασης θα ηταν το αλκοολ.Ουτε αυτο μπορω να κανω να μεθυσω.
Δεν ξερω πως να διοχετευσω ολο αυτο το αγχος,την πιεση,την εσωτερικη συγκρουση.
Κοιταζω τους συνομιληκους μου.Ειναι τοσο κουλ.Εχουν παρεες.Τα εχουν καλα με τον εαυτο τους.Εχουν ωραιο στιλ.Κανουν αυτο που τους αρεσει.Και εγω θα μπορουσα.Ειμαι μια χαρα νορμαλ παιδι.Και εχω τοσα ονειρα.Και ομως ειμαι σε αδιεξοδο.Νιωθω μοναξια,αγχος,θυμο.Οι αναμνησεις με πληγωνουν.Ερχονται σαν φλας-μπακ στο μυαλο μου σε ανυποπτο χρονο και ειναι σαν μαχαιρια.Μια επικινδυνη ορχηστρικη μουσικη τις συνοδευει οπως στις ταινιες.Πολλες φορες σκεφτομαι τη ζωη μου σαν ταινια.Αλλα δεν ειναι ταινια.Της λειπει η ενταση,η πλοκη,το ξεσπασμα.Θελω τοσο πολυ να ξεσπασω αλλα νιωθω ανικανος.Δεν ξερω πως.Σκεφτομαι πως θα αντιδρουσε αλλος.Προσπαθω να βαλω τον εαυτο μου σε αλλο ρολο.Με θλιβει που δε μπορω να κανω τιποτα.Θα μπορουσα να συγκινησω καποιον και ομως φοβαμαι οτι θα με απορριψουν η θα σνομπαρουν το προβλημα μου.Και αυτο επειδη μου ειναι δυσκολο να το εκφρασω με λογια.
Τουλαχιστον μπορω να γραψω γι'αυτο.
Εσεις σιγουρα με καταλαβαινετε.
Περιμενω με ενδιαφερον τις απαντησεις σας

Φιλε μου βρηκα μεγαλο ενδιαφερον σε αυτο που περνας, γιατι αν εξαιρεσεις μερικα, μεσα μου νιωθω τα ιδια. Ισως σε καπως μικροτερο βαθμο αλλα τα ιδια. Εχω ιδιους φοβους με σενα σε διαπροσωπικες μου σχεσεις, πολλες φορες νιωθω μονος και οτι δε θα με καταλαβουν οι αλλοι, οτι θα με παρερεξηγησουν,οτι θα με αποριψουν κτλ κτλ. Και οσο για τις αναμνησεις, αυτες και αν ειναι μαχιαρια... Να ερχονται να σου θυμιζουν καλυτερες παλιοτερες στιγμες και να μην μπορεις τωρα πια να νιωσεις ετσι. Καταλαβαινω το θυμο που νιωθεις,την ενταση,τη θλιψη, το αισθημα να βαλεις τα κλαματα (σε αυτο και να σε νιωθω...).. Και εγω πρωτοξεκινοντας τη σχολη φοβομουν πως δε θα γνωρισω ευκολα ατομα κ ετσι. Βαζω πολλες φορες τον εαυτο μου σε αλλο ρολο και σκεφτομαι διαφορα που θα μπορουσα να κανω οπως και εσυ. Νιωθω πως δε τα εχω καλα με τον εαυτο μου, ξερω δε σου προτεινα μια λυση, δεν εχω τη λυση που ζητας, σου γραφω μονο για να σου πω πως υπαρχει καποιος που σε καταλαβαινει παρα πολυ σε αυτα που περνας και που σου λεει οτι ψαξε βρες την αρχη αυτου του κακου. Αν ψαχτεις καλα με τον εαυτο σου θα την βρεις.. Πιστεψε με το λεω γιατι (μου πηρε κανα μηνα συνεχης αναλυσης καταστασεων μου και εχω βρει απο που ξεκινησαν κ πως ολα)εγω πιστευω οτι τη βρηκα. Αυτο απλως θα σε κανει να νιωσεις αρκετα καλυτερα. Απο εκει και περα να σου πω οτι ειμαι κ εγω ετσι εδω και 1.5 χρονο. Και απο τον Ιουλιο λογω αλλης αφορμης ομως, ειχα αγχος πολυ,καποιους πανικους (αυτα περασαν) και τωρα ειμαι σε μια κατασταση που απο οτι ολοι λενε ηπιας καταθλιψης. Για να μην συνεχισω με μενα, σου λεω οτι θα υπαρξει περιοδος που θα εισαι πολυ καλα και σιγουρα θα γινεις και παλι κανονικα οπως ησουν. Σε καταλαβαινω απολυτα και θα δεις οτι τις φορες που θα νιωθεις καλυτερα και κατα συνεπεια θα σκεφτεσαι και πιο καθαρα και καλα θα δεις οτι πολλα ειναι πιο απλα απο οτι νομιζουμε και οτι δεν ειναι οπως τα σκεφτομαστε. Γνωμη μου παντως ειναι να ξαναδοκιμασεις με ψυχολογο.... Πραγματικα επειδη καποιος δεν αξιζε δε σημαινει οτι και ο πεομενος θα ειναι ετσι. Ο επομενος μπορει να σε βοηθησει παρα πολυ. Και επειδη βλεπω οτι και εσυ σαν κ μενα θες οπωσδηποτε να ξεφυγεις απο αυτο αδερφε, ζητα βοηθεια. Μη το αφησεις. Ξερω γιατι το βλεπω κ απο μενα οτι καταβαλεις πολυ προσπαθεια να ξεφυγεις απο αυτο αλλα νιωθεις οτι δε μπορεις. Ας νιωθεις ετσι, οσο να ναι σιγα σιγα κατι αλλαζει. Κ αν ζητησεις και βοηθεια απο ψυχολογο πιστευω θα αλλαξουν πολλα. Εννοειται πως και το περιβαλλον μετραει και πως θα βοηθηησει καταλυτικα οταν θα ανεξαρτητοποιηθεις απο τους δικους σου κ μεινεις μονος οπως και εγω το ιδιο εννοειται...Αλλα προς το παρον υπομονη αδερφε και οτι θες εγω και ολα τα παιδια εδω ειμαστε. Στειλε μου κανα u2u να τα πουμε αν θες και οταν ανεβεις Αθηνα να ξερεις εχεις εναν πρωτο φιλο εδω και ας μη γνωριζομαστε που θα σε ακουσει και θα πιει μαζι σου μια μπυρα, ενα καφε.

λοιπον εισαι μονο 19 ,εχεισ πραγματικα ολη τη ζωη μπροστα σου.για να την φτιαξεις γιατι νομιζω την καταστρεφεις μονος σου.μην σκεφτεσαι απο την αρχη οτι δε ταιριαζεις με τον εναν και με τον αλλο.ξερεις για ποσους το εχω σκεφτει αυτο και τελικα καναμε την καλυτερη παρεα.κ αν δεν θες να κανεις με αυτα τα ατομα που ξερεις μεχρι τωρα παρεα ξεκινα να βρεις καινουργιους.αλλα οσο μπορεις να μην εισαι συνεχεια με τα μουτρα κατεβασμενα.πηγαινε ενα γυμναστηριο.θα γνωρισεις κοσμο και η γυμναστικη ανεβαζει την διαθεση.μην περιμενεις απο την μια στιγμη στην αλλη να γινουν ολα ωραια.παρε την ζωη ομως απο τωρα με αλλο ματι και πες \'στα 21 μου θα ειμαι αλλος ανθρωπος,χαρουμενος\'.ξεκιν α απο τωρα να φτιαξεις αυτον τον αλλο..

Νιωθω πως εχω χασει και χανω την καλυτερη ηλικια μου.
Φοβαμαι πως θα φτασω σε μια ηλικια που δε θα θεωρουμαι με τιποτα εφηβος(ηδη πλησιαζει αυτη η ηλικια) και θα συμπεριφερομαι η θα θελω να συμπεριφερομαι σαν εφηβος.Μερικες φορες μου λεει η μανα μου οτι δεν ειμαι πια εφηβος(19 δεν εισαι εφηβος;)και μου λεει οτι αυτα που κανω θυμιζουν 15 χρονων.
Επισης οπως ειπα δε μπορω να αποδεχτω την κατασταση.Σκεφτομαι συνεχεια πως αν ημουν σε αλλη πολη δεν θα τα περνουσα ολα αυτα.Σκεφτομαι πως καθε φορα που θα μου συμβαινει κατι ασχημο θα σκεφτομαι οτι αν δεν ημουν εδω δε θα συνεβαινε..εχω φτασει να μισω την αθηνα και την περιοχη που μενω που δε θελω να μεινω ουτε μερα πια εκει...

αυτο ειναι το μπλογκ μου
http://anisixos.blogspot.com

αντε καλε και εγω 23 ειμαι και πολυ συχνα φερομαι σαν 10 και μ αρεσει.και εχω και φιλους ακομα μεγαλυτερους που κανουμε ολοι μαζι σαν 10χρονα.οπως περνας καλα εσυ, μην ακους κανεναν.
και μπροστα σου ισως σε περιμενει μια υπεροχη ζωη...εχεις χρονια μη φοβασαι για αυτα που χανεις τωρα ερχονται τα επομενα.σκεψου οτι καποιοι δεν προλαβαν να ζησουν μεχρι τα 19 τους.

Σημερα μαλωσα πολυ ασχημα με το μπαμπα μου.
Διαπιστωσα οτι δε με ξερει καθολου.
Νομιζω πως τον αντιπαθω.
Δεν εχω κανεναν απολυτως να μιλησω.
Στη σχολη πανε ολα χαλια.
Μου ρχεται να αυτοκτονησω.

Νομιζω πως θα αυτοκτονησω.
Το λεω σοβαρα.

Στέφανέ μου........αν κάθε φορά που τα παιδιά μάλωναν με τους γονείς πολύ άσχημα αυτοκτονούσαν..............λογικ ά τώρα που σου γράφω έπρεπε η μισή υφήλιος και παραπάνω να ήταν νεκρή..........:o:o

Μην σκέφτεσαι τόσο τραγικά τα πράγματα και οδηγήσου σε πράξεις και αλλαγές που θα μπορέσουν να σε κάνουν να νιώσεις πιο δημιουργικά!!! :):)

Σιγά-σιγά θα βρεις αυτό που θα σε γεμίσει!Θα δείς.........;);)

Στέφανε,
Αν και δεν θέλω να δίνω συμβουλές επειδή θεωρώ τον ευατό μου προσωποποίηση της αποτυχίας,της μιζέριας,της παρακμης και δεν θέλω να παίρνω στο λαιμο μου κανέναν έχω να σου πω μερικά πράγματα που βλεπω..
Αν παρατηρήσεις στην ιστορία σου ΠΑΝΤΑ ήθελες να φεύγεις απο εκει που είσαι.Εκει που πήγαινες πάλι δε σου αρεσε και ηθελες να φύγεις πάλι και αν δεν γινόταν να φυγεις ένιωθες τραυματικά εγκλωβισμένος.Ισως πρεπει να βρεις τι σε κάνει να θες να φεύγεις .Το να φεύγεις απο μια κατασταση δεν ειναι πάντα οφέλιμο.
Και ειναι απολυτα φυσικό να νιώθεις μετά θλιμένος..διοτι πολυ απλά δεν έχεις απο κάτι να κρατηθείς,κάτι σταθερό στο οποιο να πιστευεις..
Απο σπουδες δεν εχεις αποφασίσει άρα δεν έχεις εστιάσει σε κάποιο τομέα την προσοχή σου.
Απο κοινωνικότητα πάλι τίποτα σταθερό..
Απο τον ευατο σου πάλι δεν εισαι καθόλου συμφιλιωμένος..
Διώξε τα συναισθήματα φόβου,μίσους και θλίψης αν μπορεις.Απο μόνα τους ειναι πολυ καταστροφικά.
Άδικα προσπαθείς να βρεις λύση με το μυαλό.Πρέπει να νιώσεις απτην καρδιά σου θετικά πραγματα..οτι θες να ξεφύγεις απο αυτη τη κατασταση και να το πιστεψεις.
Φτάσε εκει που δεν μπορείς.Μη φοβηθείς να δοκιμάσεις ότι πιο ακραίο για να γίνεις καλά.
Επίσης σου προτείνω να αποφεύγεις άτομα πολυ προβληματικά γιατι δεν θα σε βγάλουν απο τον κυκλο των προβλημάτων.
http://www.getpharma.com/Product/33960/scanladose1.jpg
Aυτό μου είπαν να τρώω

orion εδωσες την καλυτερη απαντηση.απο τις καλυτερες.
δε μπορω να ξεπερασω αυτη τη σκεψη οτι θα ηθελα να ημον καπου αλλου.νιωθω να με διωχνουν απο παντου.δεν αντεχω να μενω με τους δικους μου και ξερεις πολυ καλα γιατι.
τι εννοεις να αποφευγω ατομα προβληματικα;
επισης θελω να αποφευγω τους δικους μου αλλα ειναι αδυνατον.ειμαι συνεχως μαζι τους.

Στεφανάκο κουράγιο!
Όλοι εδώ μέσα θέλουμε το καλό σου :)
θα δεις που σιγά σιγά όλα θα ξεκαθαρίσουν μέσα στο μυαλουδάκι σου και θα αρχίσεις να ανεβαίνεις!
θέλει λίγη υπομονούλα μόνο...
φιλάκια
Ιωαννα

Στέφανε δεν ξέρω αν σε παρηγορεί καθόλου αυτό αλλά πολλά από αυτά που νιώθεις τα έχω νιώσει κι εγώ πολλές φορές.Μπορώ να σε καταλάβω.Είναι δυσάρεστα όλα αυτά που περιγράφεις αλλά όλα μπορούν να αλλάξουν.
Λες ότι σε ενοχλεί η Αθήνα και πιστεύεις ότι αν περνούσες στην Θεσσαλονίκη όλα θα ήταν διαφορετικά.Εγώ μένω στην Θεσσαλονίκη και συχνά σκέφτομαι ότι θα ήθελα να φύγω από εδώ και θα προτιμούσα να μένω Αθήνα.Δεν είναι οι πόλεις που μας φταίνε,απλώς νομίζουμε ότι φεύγοντας από το μέρος που ζούμε θα φύγουμε και από το πρόβλημα.Αλλά αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου και δεν λύσεις αυτά που πραγματικά σε απασχολούν σε όποιο μέρος και να πας πάλι τα ίδια θα αισθάνεσαι γιατί θα τα κουβαλάς μέσα σου.
Θα σου πρότινα κι εγώ να ξαναπάς σε κάποιον ψυχολόγο.Αν βρεις τον κατάλληλο ψυχολόγο θα σε βοηθήσει και θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα.Δεν χρειάζεται να απογοητεύεσαι επειδή ο πρώτος που πήγες δεν σου \"έκανε\".
Και δεν είσαι ο μόνος που δεν έχεις φίλους.Οι περισσότεροι εδώ μέσα (και όχι μόνο) το αντιμετωπίζουμε αυτό το πρόβλημα.Δεν είναι εύκολο να βρεις πραγματικούς φίλους.
Τώρα όμως έχεις εμάς για να μιλάς.:)

Αγαπητέ Στέφανε, μόλις διάβασα το topic σου θυμήθηκα αυτομάτως την δική μου περίπτωση. Είμαι στην ηλικία σου, κατάγομαι από επαρχία και πέρυσι που πέρασα Αθήνα, έχασα έναν χρόνο κλειδαμπαρωμένη στο σπίτι γιατί και εγώ, όπως και εσύ άλλωστε, ήρθα αντιμέτωπη με μια νέα πραγματικότητα που καλούμουν να προσαρμοστώ σε αυτή. Συγκατοικούσα με την αδερφή μου, με την οποία δεν είχαμε τις καλύτερες δυνατές σχέσεις και αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα και επίπονα.. Στη σχολή μου, ένιωθα αφόρητη πίεση ανάμεσα σε άτομα που έμοιαζαν να έχουν μια \'\'normal\'\', κοινωνική ζωή που απείχε μίλια από τα δική μου δυσβάσταχτη καθημερινότητα. Έτσι και εγώ παραιτήθηκα, πέρασα τον χρόνο μου μέσα στο σπίτι, προσπαθώντας να βρω μια λογική λύση και αποφασισμένη να παλέψω με τους εξωτερικούς παράγοντες (οικογένεια), αλλά και να υπερνικήσω τους εσωτερικούς μου φόβους. Εν τέλει έδωσα και εγώ τα χαρτιά μου με το 10% με την ελπίδα ότι μια νέα σχολή ίσως να έλυνε τα προβλήματά μου. Όμως τα μόρια που είχα συγκεντρώσει δεν μου άνοιξαν την πόρτα σε ένα νέο πανεπιστήμιο και μην έχοντας δεύτερη επιλογή παρέμεινα στο ίδιο. Φέτος θα μπορούσα να πω, με κάποιες επιφυλάξεις βέβαια, ότι η νέα χρονιά με βρήκε πιο ετοιμοπόλεμη από συνειδητοποιημένη. Κατάφερα να τα πάω καλά στα μαθήματα, αλλά από φιλίες το μόνο που πέτυχα είναι να λέω \'\'Καλημέρα\'\' σε 5-6 άτομα και να μοιραζόμαστε τα νέα μας. Τίποτα το ουσιαστικό δηλαδή. Δεν έχει υπάρξει μέρα που να μην έχω και κάτι να αντιμετωπίσω. Ένα από αυτά είναι και το παρελθόν που δεν λέει να με αφήσει σε ησυχία και τις περισσότερες φορές το καθιστώ υπεύθυνο για τις σημερινές δυσκολίες.
Θα ήθελα να μπορύσαμε να μοιραζόμασταν τα όσα μας απασχολούν γιατί όπως φαίνεται τα περισσότερα από αυτά είναι κοινά και να βρίσκαμε μια άκρη .. Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να με καταλάβεις όπως εγώ σε κατάλαβα όταν διάβασα τις ανησυχίες σου. Το msn μου μπορείς να το βρεις στο Profile μου. Ελπίζω να τα πούμε κάποια στιγμή

εχεις φρικαρει πολυ ασχημα. χαλαρωσε,στα λεω εγω που εχω περασει απο αυτο το σταδιο και εχω ζησει και χειροτερα. πρεπει αρχικα να εστιασεις το προβλημα ποιο ακριβως ειναι και να το χτυπησεις. ας τα παρουμε ενα ενα. ξεκιναμε απο τη σχεση σου με τον αδερφο σου. εχεις σκεφτει το ενδεχομενο απλα με τον αδερφο σου να ειστε διαφορετικοι ανθρωποι? διαφορετικοι κοσμοι? απ΄λ δεν ταιριαζετε. και εγω με τον αδερφο μου ετσι ειμαι εκανα προσπαθειες και απλα καταλαβα οτι ειμαστε διαφορετικοι κοσμοι. τον αγαπαω, μα αγαπαει μεχρι εκει. δεξου το ειναι απλο. τωρα με τη μαμα σου, εγω αυτο που καταλαβα ειναι οτι απλα εχει αγχωθει για σενα γιατι θελει να σε δει ευτυχισμενο, χαρουμενο.ετσι ακριβως επρεπε να ειμαστε να μην μας νοιαζει ττπιτα και απλα να περναμε καλα στην ηληκια που ειμαστε.και ερχομαστε σε σενα. μηπως εσυ εισαι αυτος που φταιει που δεν εχεις φιλους? ολο αυτο το αγχος που εχεις που σε τρωει καθημερινα δεν αφηνεις τον εαυτο σου να περασεις καλα. βγαις απο αυτη την απομονωση,αχισε να μιλας με τα παιδεια της σχολης σου,δεξου το καλεσμα τους να πας μαζι τους για μπυρες. σκεψου πως και αυτη εχουν το ιδιο αγχος με σενα οταν πρωτοπηγαν στη σχολη.και αν δεν σου αρεσει η αθηνα απλα παρε μεταγραφη για αλλη πολη. βγες εξω γνωρισε κοσμο και γενικοτερα κανε ερωτα με τα ΠΑΝΤΑ. κανε μια χεση θα σε βοηθησει. τωρα ειμαστε και εμεις εδω που μπορεις να μιλας με τισ ωρες. α!ουτε εγω εχω ζησει ποτε τις οικογενειακες στιγμες.παντως και πολλοι που τις ζουν λλενε μακαρι να μην τις ζουσα ουτε εγω....ολα μεσα στο μυαλο μας ειναι εμεις το κανουνε κουμαντο μην το αφησεις να σε κανει εκεινο.και μην ξεχνασ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΣΚΟΠΟ

{Σε καταλαβαινω απολυτα και θα δεις οτι τις φορες που θα νιωθεις καλυτερα και κατα συνεπεια θα σκεφτεσαι και πιο καθαρα και καλα θα δεις οτι πολλα ειναι πιο απλα απο οτι νομιζουμε και οτι δεν ειναι οπως τα σκεφτομαστε.

Άδικα προσπαθείς να βρεις λύση με το μυαλό.Πρέπει να νιώσεις απτην καρδιά σου θετικά πραγματα..οτι θες να ξεφύγεις απο αυτη τη κατασταση και να το πιστεψεις.

Δεν είναι οι πόλεις που μας φταίνε,απλώς νομίζουμε ότι φεύγοντας από το μέρος που ζούμε θα φύγουμε και από το πρόβλημα.Αλλά αν δεν τα βρεις με τον εαυτό σου και δεν λύσεις αυτά που πραγματικά σε απασχολούν σε όποιο μέρος και να πας πάλι τα ίδια θα αισθάνεσαι γιατί θα τα κουβαλάς μέσα σου.}

Στέφανε,
Πρόσεξε αυτά που σου επισήμαναν και άλλα μέλη του φόρουμ και σου παραθέτω. Είναι αναρίθμητα παιδιά που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν προβλήματα σαν και τα δικά σου. Απ\' τη μεριά μου μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως όλα αυτά που σε απασχολούν είναι ευτυχώς παρά μια ψυχική διάθεση, μια κατάσταση του νου. Οπότε καταρχήν, όσο μπορείς, μην ταράζεσαι. Όλα φτιάχνουν. Δεν έχασες τίποτα από τη ζωή σου, όπως φοβάσαι. Εξάλλου η ζωή δεν είναι πάντα ωραία. Είναι στο χέρι σου να την κάνεις όμως καλύτερη. Λόγοι που θα ανακαλύψεις ψάχνοντας τον εαυτό σου, που θα αποκαλύψεις στον εαυτό σου συζητώντας μαζί του με και με κάποιον ειδικό ίσως, σε έκαναν να \"διαλέξεις\" αυτό τον τρόπο αντίδρασης, αυτό τον τρόπο ζωής. Στο χέρι σου πάλι είναι να επιλέξεις έμπρακτα κάτι άλλο. Εκεί, πίστεψέ με θα αντιμετωπίσεις τη πραγματική δυσκολία.

Στέφανε,πίστεψέ με,δεν είσαι ο μοναδικός που αισθάνεται έτσι. Όλοι οι άνθρωποι ανά καιρούς περνάνε ανάλογες φάσεις,άλλοι λιγότερο έντονες και άλλοι περισσότερο.Μην κατηγορείς τον εαυτό σου για την πίεση που νιώθεις μέσα σου.Από τα λόγια σου κατάλαβα ότι αγχώνεσαι πολύ για το τι γνώμη θα σχηματίσουν οι άλλοι για σένα,τι πρέπει να κάνεις για να τους ικανοποιήσεις όλους και παράλληλα τον εαυτό σου,και όλα τα συναφή που σου δημιούργησαν αυτή την άσχημη ψυχολογία.
Δεν είναι εύκολο να βρεις τον σωστό ειδικό που θα ανταποκρίνεται σ\' αυτά που ζητάς,αλλά μην το βάζεις κάτω. Παρόλα αυτά διακρίνω απ\'τα λόγια σου οτι θες να κάνεις πολλά πράγματα και παρ\'ολα αυτά διστάζεις.Γιατί όμως?
Το θέατρο είναι μια πολύ δημιουργική απασχόληση-όπως και οποιαδήποτε άλλη καλλιτεχνική δραστηριότητα εξάλλου-και είμαι σίγουρη ότι εκεί θα γνωρίσεις άτομα με ανάλογες ευαισθησίες.Στο λέω γιατί έχω ασχοληθεί και δεν το μετάνιωσα ούτε μία φορά.Είναι και αυτό μια μορφή ψυχοθεραπείας. Μην κολλάς λοιπόν,μάθε όσο μπορείς να \"γράφεις\" καταστάσεις και κάνε πράξη όσα απ\'τα όνειρά σου μπορείς.
Να θυμάσαι οτι η αυτοκτονία δεν είναι λύση για τίποτα.Go on!

Στεφανε σε καταλαβαινω γιατι κ εγω καπως ετσι νιωθω.εχω φιλους αλλα νιωθω οτι δεν εχω να πω τιποτα μαζι τους κ οτι ουτως η αλλως δε νοιαζονται πραγματικα.οταν γνωριζω κοσμο επισης νιωθω οτι δεν επικοινωνω με τους περισσοτερους κ δε εχω τιποτα κοινο.βλεπω ομως τριγυρω ανθρωπους που θεωρω ενδιαφεροντες αλλα για καποιο λογο δεν εχω τη τυχη να εχω τετοιους ανθρωπους στη ζωη μου σαν φιλους η σαν σχεση.κ επειδη στο παρελθον ειχα τετοιους ανθρωπους στη ζωη μου κ τους εχασα απο δικο μου λαθος σκεφτομαι συνεχεια το παρελθον κ ποναω πολυ.νιωθω οτι εχω χασει κ χανω τα καλυτερα μου χρονια υποφεροντας απο μοναξια κ αναπολωντας με θλιψη το παρελθον.εσυ ομως τωρα που εισαι φοιτητης κ εχεις χρονο προσπαθησε τωρα να ασχοληθεις με δραστηριοτητες μεσα απο τις οποιες θα κανεις κ γνωριμιες.ξερω ποσο δυσκολο ειναι οταν νιωθεις χαλια αλλα αν το αφησεις τωρα αργοτερα θα ειναι πιο δυσκολο.εγω θελω να κανω πραγματα αλλα κ
λογω δουλειας ειναι σχεδον αδυνατο.