άρρωστη αγάπη

η ιστορια μου διαρκει 4 χρονια κ 2 μηνες..τον γνωρισα τυχαια σε μια παρεα κ απο τοτε δεθηκαμε..σπουδαζε σε αλλη πόλη αλλα αυτο δε σταθηκε εμπόδιο να συνεχισουμε..τον περιμενα να τελειωσει τις σπουδες του..τελειωσε κ ηρθε..ημασταν ολη την μερα μαζι..μοιραζομασταν τα παντα,μοιαζαμε σε όλα..ειχαμε γινει ένα..τρελλή,αρρωστη όμως αγάπη..με ζηλευε τρελλά..απο το τι ρουχο θα βάλω..το πως θα βαφτώ..η σε ποιον μίλησα..εγώ εκανα υπομονη,δεν με πειραζε γιατι δεν τα εβλεπα μπροστα μου..
ειχαν αρχισει να εμφανιζονται τα πρωτα ασχημα σημαδια..πολλά νευρα..μεχρι που μια μερα κοντεψε να με ριξει απο τις σκαλες..γιατι απλά δε μπορουσε αλλο..ηθελε να με ριξει να ησυχασει..
χωρισαμε ή μάλλον με χωρισε γιατι φοβηθηκε τον ιδιο του τον ευατό...
μετα απο 15 μερεσ εμπαινε στον στρατο..τον εβλεπα τυχαια εξω κ μου γυρνουσε το κεφαλι.. την πρωτη μερα που μπηκε μέσα με πηρε τηλ κ αρχισε να με βριζει..γιατι?
γιατι δεν μπορουσε να με ξεχασει..γιατι ακομα μ αγαπουσε γιατι μετανιωσε για τις πραξεις του..
μιλουσαμε καθε μερα στο τηλ..περνουσε δυσκολα μεσα κ εγω προσπαθουσα να τον βοηθησω..του στεκομουν οσο μπορουσα..
βγαινει με αδεια κ πηγαινουμε διακοπες..τρελλά ερωτευμενοι..ή αρρωστημενοι?ενιωθα πολυ ομορφα όμως..μου ειχε λειψει τόσο..δεν σκεφτομουν το παρελθον,το ειχα διαγραψει απο την μνημη μου..μονο το μελλον...
περασαν αρκετοι μηνες..να του δινω δυναμη κ οτι αλλο εχω για να τον κανω να ειναι παντα καλάααα..παντα με ενοιαζε αυτος, οχι ο ευατος μου..ειχα παρατησει πολλά για χαρη του..δεν εβγαινα εξω γιατι ζηλευε...
κ οι μηνεσ κυλουσαν ετσι..μεχρι ενα βράδυ...πιο ψυχρο απο ολα τα υπολοιπα..ενα βραδυ θρίλερ για μενα..που χαρακτηκε σε μυαλο,καρδια..νευριασε ζηλεψε γιατι απλα μιλησα σε καποιον...με χτυπησε πολλεσ φορες..με επιασε απο τον λαιμο..με εριξε κατω..κ αλλα που οσο τα σκεφτομαι ακομα τρέμω..αφου εκανε ολεσ αυτες τισ πραξεις εφυγε τρεχοντας..σαν τον ληστή..σαν τον φονια μετα το εγκλημα..ετρεμα,εκλαιγα κ δεν ηξερα τι να κανω..
περασαν 2 μερες χωρις επικοινωνια..μετα μου ζητησε να βρεθουμε...κ πήγα..μου ειπε οτι εγω εφταιγα..με κατηγορησε..δεν μπορουσα να του αλλαξω γνωμη..ενω δεν επρεπε να ημουν εκεινη την στιγμη μαζι του κ να μιλαω..εγω ημουν!!!κ κρατιομουν απο τα λογια του..ελιωνα ακομα για αυτον..τυφλωθηκα τόσο που συνεχιζουμε κ παλι μαζι...
περασαν κ αλλο μηνες..μονο που δεν μπορουσα να τον κοιταω στα ματια..δε μπορουσα να τον αγγιζω με την ιδια ανεση..φοβομουν..οταν με αγγιζε εβλεπα μπροστα μου ολες αυτες τις στιγμες..ξαναζουσα το θριλερ...
η αγαπη συνεχιζε να υπαρχει..σε λιγους μηνες απολυεται..κ σκεφτεται να μετακομισει σε αλλη πολη για δουλεια..στην αρχη μου προτεινε να παω μαζι του,να κανουμε μια αρχη για κατι πιο σοβαρο..δε το πηρα στα σοβαρα κ καλα εκανα..
ηρθε με αδεια πριν 10 μερες...ημασταν ολη την μερα μαζι..πηραμε δωρα ο ενας στον αλλο..,μεχρι που στην κουβεντα με μια φιλικη παρεα ηρθε το ζητημα του γαμου,αραβώνα κλπ..
μου ειπε πως πρεπει να περασουν 4 χρονια για να αραβωνιαστουμε..μεχρι να \"φτιαχτει\" επαγγελματικα κλπ..
αρχισα να κλαιω..με εκανε πολυ ευκολα να κλαιω..με πονουσε..
μου ειπε να παμε για καφε..πηρε την εφημεριδα του..κ εκει που την διαβαζε μου ειπε απλα..
\"πρεπει να τελειωνουμε..αλλο θελω εγω απο την ζωη μου κ αλλο εσυ..δεν θελω να σταθω εμποδιο στην καριερα σου..κ δεν μπορω να σου υποσχεθω οτι θα σε παντρευτω..ισως να θελω να γνωρισω κατι αλλο εκτοσ απο εσενα..γαιτι εισαι η πρωτη μου σχεση κ δεν θελω να σε κερατωσω..δεν σου αξίζω εγω..καλυτερα να τελειωνουμε τωρα με φιλικο τροπο γιατι τα χρονια περασανε..\"
δακρυσα,εβαλα τα γυαλια μου κ εφυγα με ενα απλο γεια...
χωρισανε οι δρομοι μας απο τοτε..χωρις καμια επαφη..παρα ενα μνμ που ειπε οτι μ αγαπαει κ θα μ αγαπαει για παντα..παντα θα ειναι διπλα μου...
του ειπα πως δεν θελω καμια επαφη μαζι του...πονεσα κ ποναω...
ισως φοβηθηκε πως αν απολυθει κ μετα με χωρισει θα τον κατηγορησω...γιατι καθομουν κ τον περιμενα 12 μηνεσ κ όχι μόνο...
μου φερθηκε ασχημα ολα αυτα τα χρονια,περασα πολλα κ εκανα υπομονη...φοβομουν για την ιδια μου την ιδια μου την ζωη κ όμως ήμουν διπλα του..να προσπαθω να κάνω οτι καλυτερο μπορώ..να του προσφερω..να γινομαι θυσία..
η ειρωνια ειναι οτι στην οικογενεια του υπαρχει το παρομοιο προβλημα..
δε χρειαζεται να πω περισσοτερα..εχασα 4,5 χρονια..για κατι που ονειρευομουν απο μικρή όπως όλοι μας αλλωστε..για την αγάπη..για μια ζεστη αγκαλια...
εβαλα τελος στην ιστορια μου κ ψαχνω κατι καλυτερο..τον αγαπαω πολυ,ακόμα.. κ θα συνεχισω..αλλα δεν τον ξαναθελω στην ζωη μου..που την ειχε καταντησει μαρτυριο αλλα δεν το βλεπα...το ζουσα ευχαριστα...




\"\"\"\"Όλα μάταια. Όλα λίγα. Όλα πολλά. Όλα ίδια. Όλα διαφορετικά. Η διαδρομή μεγάλη. Τόσα χρόνια…4.. Τόσα πολλά, Θεέ μου.. Μια ζωή. Η ζωή μου…

Την περπάτησα. Την έζησα. Όσο και αν με πονούσε. Όσο και αν με πλήγωνε. Όσο και αν την έβλεπα άδικη. Μικρή. Της έδινα αγάπη. Την προστάτευα. Της στεκόμουν. Έπεφτα, σηκωνόμουν αλλά εκεί. Πείσμα; Δεν ξέρω, μπορεί. Εγώ το έλεγα αγάπη. Αγάπη.. Μεγάλη.. Χωρίς όρια.. Χωρίς περιορισμούς. Με φόβιζε ακόμη και μένα την ίδια. Δεν έβλεπα τίποτα άλλο έκτος από αυτήν. Δεν νοιαζόμουν για τίποτε άλλο εκτός από αυτήν. Δεν ήθελα τίποτα άλλο εκτός από αυτήν.. Με ενδιέφερε μόνο να υπάρχει. Να είναι εκεί.

Την αγάπησα πολύ την αγάπη μου, ήταν ό,τι είχα και δεν είχα. Από μικρή την ήθελα. Την ονειρευόμουν. Και την βρήκα. Την διεκδίκησα από την πρώτη μέρα.... Από την πρώτη στιγμή. Της έδωσα σάρκα και οστά. Προσπάθησα να υπάρξει. Να γίνει αληθινή. Να είμαι μέρος της. Με οποιοδήποτε κόστος.. Μόνο που το κόστος ήταν μεγάλο..τεράστιο.. Το κόστος ήμουν εγώ. Εγώ.. Δεν μετανιώνω. Όχι. Της άξιζε..

Του άξιζε, άξιζε της ψυχούλας του. Απλά δεν υπάρχω πλέον εγώ. Διαλύθηκα. Σκορπίστηκα. Έσπασα. Και έμεινε μισή η αγάπη. Μισή. Έμεινε μόνη. Κρίμα... είναι κρίμα... \"\"\"

Ευούλα κουράγιο... ένα έχω να πώ... όποιος αγαπά αληθινά ποτέ δεν τολμά να βλάψει τον άλλο σε οποιαδήποτε μορφή (πόσο μάλλον χειροδικία, προσωπικά μου φαίνεται αδύνατο). Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός... κάνε υπομονή και η αγάπη θα ρθει (για όλους υπάρχει εκει έξω..αρκεί να αποφασίσουμε να την αναζητήσουμε). Εύχομαι οτι καλύτερο...

εύα, η ιστορία που έγραψες πολύ συγκλονιστική για όποιον τη διαβάζει, άντε τώρα να την έχεις ζήσει κιόλας! στιγμές με παράδεισο ολλά συγχρόνως και στιγμές φριχτής κόλασης.
πως είναι δυνατόν κάποτε τα απλά συναισθήματα να γίνονται αρρώστεια, κι ένας αγαπημένος να μεταβάλλεται από τον ίδιο του τον εαυτό σε σκληρό και απάνθρωπο κριτή και επιτιμιτή του άλλου... να του φορτώνει κάθε αδικία και κάθε παράπτωμα, να παίρνει αγάπη και να μην είναι ικανός να την δεχτεί...
στιγμές βίας, μα πριν απ\' όλα, βίας στα συναισθήματα...
μίλησε, πες, άδειασε.
και βάστα μέσα σου ό,τι καλό. να εύχεσαι γι\'αυτόν, αλλά από μακριά. αλλιώς κι αυτός και εσύ...
η ζωή είναι μπροστά. μπροστά σου. αυτό πέρασε. τώρα ας είναι περαστικό όλο, σαν το αγέρι. για φαντάσου τι φοβερή λέξη, η λέξη \'ενθύμιο\', δηλαδή ό,τι θυμόμαστε είναι μέσα στην καρδιά μας.κράτα την αγάπη και προχώρα μπροστά. σιγά σιγά θα αγαπήσεις πιο ισοροπημένα και πιο χαρούμενα...

EYA MOY GEIA SOY...PISTEYW PWS MPORW NA SE KATALABW SE MEGALO BATHMO...PRIN LIGO KAIRO EFYGA APO MIA KATASTROFIKI SXESH GEMATH \'\'AGAPH\'\' PATHOS KAI OSA YPARXOYN S\'\'AYTES TIS SXESEIS,XRONIA TWRA XWRIZAME, TA BRISKAME KAI OLA APO THN ARXH XSANA.PONAS OSO PONAW OMWS DEN MAS AXIZEI KATI TOSO ARRWSTHMENO...AGAPA TON EYAYTO SOY KAI KOITA POSO PONESES GIA KATI POY DEN AXIZE...SE OLOYS MAS AXIZEI NA MAS AGAPOYN.AYTO DEN HTAN AGAPH...TA PANTA GINONTAI GIA KAPOIO LOGO , KOITA KAI TA 8ETIKA HTAN ENA MA8HMA ZWHS, EKANES TIS EPILOGES SOY KAI PISTEYW OTI EISAI POLY TYXERH POY DEN PROXWRISATE SE ARRABWNA H GAMO...MAZEPSE TA KOMMATIA SOY KAI KOITA THN EYA..YPARXOYN POLLOI AN8RWPOI POY S\'\'AGAPANE KAI 8ELOYN NA SE BLEPOYN KALA,EINAI EGWISTIKO NA KLAIS GIA KAPOION POY DEN S\'\'AGAPHSE KAI NA PONAS AYTOYS POY S\'\'AGAPANE...SYNHTHWS KLAIME GIA KATI KALO POY FEYGEI,OXI GIA KATI POY DEN AXIZEI...AYTOS EXASE...ARGA H GRHGORA 8A TO KATALABEI.H OYSIA EINAI NA TO KATALABEIS ESY....KAI EGW...:) ELENA

Ευουλα....
....3 χρονια κρατησε η δικη μου παρομοια \"θυελλωδεισ σχεση\" ....το αποτελεσμα και το συμπερασμα μου?
...περα απο την διαλυμενη υγεια μου πρεπει να πω πωσ δεν μετανιωνω για τιποτα γιατι τα εζησα ολοψυχα ολα... ειναι μοιραιεσ σχεσεισ.. αλλα καταστροφικεσ...

ΑΛΛΑ.... οταν χωρισα ενιωσα λεσ και ελευθερωθηκα ..λεσ και ειχα καθε δικαιομα ζωησ.. δικαιωματα των οποιων την υπαρξη αγνοουσα ...
...καθε μερα...
..καθε χρονο που περναγε απο πανω μου συνηδιτοποιουσα ποση πολυ αγαπη μου αξιζε...
..την αξια μου... τισ δυνατοτητεσ μου... το λογικο υποβαθρο των λιγοστων απαιτησεων μου.... και το δικαιωμα μου να ειμαι σε υγιεις σχεσεισ οπου υπαρχει σεβασμοσ και οχι βια... ουτε ψυχολογικη ....


..θα δεισ ...

καθε μερα που θα περναει... θα νιωθεισ πιο ζωντανη .. εχε μου εμπιστοσυνη.....
.απο δω και περα εισαι ελευθερη, πανεμορφη, υπεροχη.. εξυπνη και αξιζεισ ολη την αγαπη και τρυφεροτητα του κοσμου... οπως ολοι μασ.....!!!!!!απλα δεξου το... :P:cool::D:D;);)

φιλικα Αντα..

καλημέρα εύα,
πολύ με στεναχώρησε η ιστορία σου, και των άλλων κοριτσιών. από την άλλη χάρηκα κιόλας γιατί μετά από πολλά χρόνια δεν νιώθω μόνη μου σε αυτή την εμπειρία, μπορώ να τη μοιραστώ μαζί σας. είχα και εγώ τέτοια ιστορία, ξεκίνησε στα 21 μου, και ενώ κράτησε 4 χρόνια, κράτησε και άλλα 4 με εμφανίσεις του που απλά μου επανέφεραν το συναίσθημα του πόσο λίγη ένιωθα, πόσο άχρηστη και υπό (να σου πω ότι τη 1η φορά αφού με κόπάνισε σε όλους τους τοίχους του σπιτιού μετά μου έβαλε ένα μαξιλάρι πάνω από το κεφάλι και μάλλον περίμενε να τα κακαρώσω μέχρι που \'κατάλαβε΄τι έκανε, τη 2η μου άνοιξε τη μύτη, και τη τρίτη πήγα νοσοκομείο για ράμματα γιατί βρεθηκε ένα τραπέζι μπροστά μας το οποίο ΄φίλησά\' - ασε το κέρατο με τη κολλητή μου, για το οποίο με βγάλανε παρανοϊκή, τρελή ζηλιάρα). δνε κατάφερνα να τον βγάλω από τη ζωή μου. απλά εμφανιζόταν και μετά μου αυξανόντουσαν οι κρίσεις πανικού και βούλιαζα. μετά από αυτό δεν κατάφερνα να κάνω σχέση, δεν ήθελα. είχα αποφασίσει ότι \"θα τους γαμίσω όλους\" μόνο που απλά αναζητούσα αγάπη και εμπιστοσύνη και από τον φόβο μου τα κατέστρεφα όλα. επέλεγα σχέσεισ χωρίς προοπτικές για να επιβεβαιώσω το συναίσθημα.
τώρα έχω σχέση, συζώ και είμαι καλά. βέβαια είμαι σε ψυχοθεραπεία από αμνημονεύτων!!!! χαχαχα!!!
η Αντα λέει το καλύτερο: \" η μόνη μας υποχρέωση είναι να σώσουμε τα όνειρά μας\"
... και να παλεύουμε για να τα ζήσουμε.

να πω και κάτι άλλο. αυτό που κατάλαβα είναι ότι τελικά μπορώ να συν-χωρέσω αυτή τη κατάσταση και να αγκαλιάσω τον εαυτό μου όπως ήταν τότε. ήταν ότι πιο δύσκολο έκανα, δεν αγαπούσα καθόλου εκείνο το κορίτσι που θεωρούσε ότι έφταιγε για όλα αυτά και δεν άξιζε αγάπη και ήταν μια ηλίθια κλπ .... μπορώ να σας πω άπειρα κοσμητικά με τα οποία στόλιζα τον εαυτό μου εκείνη την περίοδο και μετά!!!
επίσης, κατάλαβα ότι οι σχέσεις όπως και ότι άλλο είναι επιλογές, ίσως τότε νόμιζα ότι άξιζα κάτι τέτοιο και έμενα εκέι. πλέον επιλέγω διαφορετικά για τον εαυτό μου και πιστεύω ότι η αγάπη είναι κάτι μεγαλειώδεν και όχι η βλακεία αυτή που νόμιζα. αγάπη είναι έκσταση

αισθάνομαι πολύ περίεργα που γράφω όλα αυτά, δεν περίμενα ποτέ ότι θα τα μοιραζόμουνα με τόσο κόσμο.

εύα, σου εύχομαι να αγκαλιάσεις τον εαυτό σου γιατί είναι όμορφος, γιατί αξίζει πολλά, γιατί έχεις την ευκαιρεία να δημιουργήσεις.
μάθε από το παρελθόν και συνέχισε να κοιτας μπροστά. υπάρχει αγάπη!!!!!!!!

ευχαριστώ που με αντέξατε!!! χιχιχι
Αμφιτριτη
anfitrith

Εύα να χαίρεσαι που έφυγες από μια αρωστημένη κατάσταση!!!!!!!!!!να χαίρεσαι γιατί γλίτωσες από έναν άνθρωπο που δεν σου άξιζε και ο οποίος ήταν παρανοικός.....! κάθε εμπόδιο για καλό...να χαίρεσαι και να είσαι σίγουρη ότι κάπου εκεί έξω σε περιμένει κάποιος που θα σε αγαπήσει πραγματικά και περιμένει και από σένα το ίδιο...να δείς θα έρθουν καλύτερες μέρες...το ξέρω ότι τον αγάπησες πραγματικά και γι αυτό το λόγο έμεινες τόσο καιρό σε αυτή την σχέση και υπέμεινες όλα αυτά αλλά να ξέρεις ότι ο χρόνος είναι γιατρός, όσο κι αν πονάς τώρα σε λίγο καιρό θα σου φαίνονται όλα πολύ μακρινά...εύχομαι το καλύτερο στη ζωή και μην απογοητεύεσαι και χάνεις τις ελπίδες σου...:)
Νονη

Eυα καλημερα,μολις διαβασα την ιστορια σου..
εχω κανει δυο \"σοβαρες\" σχεσεις στην ζωη μου..και οι δυο αρρωστες..
η πρωτη οχι τοσο,η δευτερη,αυτη δλδ που ημουν μεχρι πριν 3 μηνες,ηταν τουλαχιστον
πολυ αρρωστη.Με ζηλιες,αποκοσμη,ενδιαφερου σα,αγαπηθηκα,δεν αγαπησα(οπως νομιζα),εγωιστικη, με ψυχολογικη βια,με βια σωματικη και απλα ενα εχω να σου πω..
Εκανες πολυ καλα που εφυγες.
Αυτα τα πραγματα ,σε ανθρωπους ιδιαιτερους οπως εσυ κι αυτη,δεν σας χρειαζονται..
Οταν ο αλλος δε μπορει να σταματησει το μυαλο του καποιες στιγμες,εσυ αρκει να φυγεις μακρυα..
Ειναι επικυνδυνοι τυποι,που \"αγαπησαν\",τουλαχιστον ετσι νομιζαν..
αλλα στην τελικη,αφου δεν αγαπανε τον εαυτο τους ,πως προσπαθουν να αγαπησουν αλλους???
απαντησε μου..

υπεφερες καλα
Στειλ\'τον στον διαολο
οπως εκανε κι αυτη με μενα

εγω δυο ολοκληρα χρονια καθε μερα κλαιω,καθε μερα ματωνω,παλευω.Εμενα γιατι το πενθος δεν τελειωσε;Χωρισα μετα απο 4 χρονια με τον ανθρωπο που ηταν το ταιρι μου.Χωρισαμε οταν γυρισε απο τον στρατο,ηταν φανταρος στην Κυπρο.Ηρθε,βρηκε δουλεια και με χωρισε.Μετα ελεγε οτι ειχαμε τελειωσει,οτι περναει καλα,οτι καλα καναμε κ χωρισαμε.Ενα χρονο μετα επιασε τον καλυτερο μου φιλο λεγοντας του οτι δεν με εχει ξεπερασει κ με αγαπαει ακομα.Η καρδια μου φωτεισε,για λιγο σταματησε να αιμορραγει.Μα λιγους μηνες μετα μου ειπε απο το τηλ οτι εχουμε τελειωσει,οτι κακως ηλπιζα κ οτι βρηκε κοπελα κ ειναι καλα.

Επεσα απο γκρεμο.Δυστυχως εζησα.Υπαρχω για να μετρω τις μερες μου αντιστροφα μεχρι το τελος των ημερων μου.Ταξιδι που καθε μερα θα μου θυμιζει οτι εχασα τον μονο ανθρωπο που αγαπησα κ ηταν το ταιρι της ψυχης μου..Το θλιβερο ειναι οτι νιωθω σαν αν με χρησιμοποιησε.Ειπε σκληρα λογια.Μου εδινε ελπιδες κ μετα μου ελεγε οτι κακως ηλπιζα.

Με το που βρηκε δουλεια αλλη(που κ σε αυτο οπως κ για το πτυχιο του εγω εβαλα τα δικα μου πισω κ τον βοηθουσα να τα πετυχει)κ γνωρισε νεα ατομα,απλα με αδειασε σε εναν δρομο σκοτεινο.Σε δρομο που δεν βρισκω πως να παω σπιτι.Σημερα,11 Ματριου κλεινω δυο χρονια χωρις την αγαπη μου.Ζομπι αναμεσα σε ζωντανους.Ουτε ζωη ουτε θανατος.

Αλλα,σε λιγο,θα κλεισω τον υπολογιστη.Θα πω οτι ολα εχουν τελειωσει,οτι δεν ηταν το ταιρι μου γιιατι τοτε ουτε αυτος θα ζουσε χωρις εμενα.Τοτε θα κλεισω τα ματια μου κ θα προσποιηθω οτι κοιμαμαι....

όμπλι σε χρησιμοποίησε. δεν σε θυμώνει αυτό;

Οχι.Οχι πιο πολυ απο οσο τον αγαπαω.Δυστυχως,καθε μερα ηλπιζα και ελπιζω να ερθει το πρωινο εκεινο που η θλιψη ειτε η οργη θα ειναι μεγαλυτερες απο την αγαπη..Δυστυχως απο μικρη εχω δημιουργησει αξιες,γνωμικα ,ακρως αυτοπαγιδευτικα.Ενα απο αυτα ειναι οτι συγχωρουμε στον βαθμο που αγαπαμε.

υγ:μην με λες ομπλι,θα σου κανω κωλοσκοπιση.:P

οκ ομπλι(βια) είναι ο θεός σου. ακόμα και οι θεοί όμως στέλνουν σημάδια...ένας θεός δεν είναι τίποτα χωρίς πιστούς...από μόνος του δεν αξίζει τίποτα, εσύ του έδωσες ότι λες πως αξίζει...θεός δεν ήταν...εσύ τον έκανες...!
εκεί έξω υπάρχουν κι άλλα ταίρια. το σύμπαν είναι πολύ γεναιόδωρο με τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. αν όμως έχεις κλειστά μάτια, αυτιά, στόμα, μύτες δεν πρόκειται να τα δεις...το πολύ να πάθεις ασφυξία ή να τρακάρεις σε κανα δέντρο...

Αχχ Ομπλιβια.. δεν αγαπας τον εαυτο σου... καποιος σε εμαθε οτι δεν την αξιζεις την αγαπη και οτι χαρη σου κανανε που στην εδωσαν.. δεν ξερω ποιος ειναι αυτος ... αυτος που ηταν καποτε θεος σου ... αυτος που αντι να σε ντυσει με προστατευτικα πεπλα σε αφησε να περπατας στους δρομους της ζωης γυμνη και απροστατευτη και να αφηνεις τον καθενα να σε πληγωνει... και εγω τα ιδια ειχα και ισως τα εχω ακομη... Αλλα κατσε ρε ομπλιβια ... βρες τον εαυτουλη σου μαζεψε τα κομματια και αναλυσε τα .. αραγε απο αυτον προσπαθεις να βρεις αγαπη ή μηπως ειναι κατι πιο πισω απ αυτον... ειναι μια ελλειψη απο τοτε που μαθαινες πως ειναι να σ αγαπουν; Και για να σου βαλω το τρομαχτικο σεναριο που βαζω εγω στον εαυτο μου καθε φορα που παλλιδρομω ... τι γινεται αν ερθει πισω και εισαστε μαζι και μια μερα συνειδητοποιησεις οτι ηταν απλα το προβολικο σου αντικειμενο ... οτι προβαλες πανω του τις ελλειψεις που ειχες απο πιο παλια .. οτι δεν τον αγαπας πραγματικα παρα μονο τον χρησιμοποιεις για να ξαναπαιξεις το σεναριο που εμαθες να παιζεις για τι μοναχα ετσι εμαθες να αισθανεσαι οτι σ αγαπουν .. οτι ετσι αναγνωριζεις την αγαπη μοναχα οταν σε απορριπτουν....

Με εχουν εγκαταλειψει ατομα που τα χρειαζομουν οταν ημουν παιδι.Φοβαμαι την εγκαταλειψη ,και προσφατως εμαθα οτι ειναι στοιχειο οριακου χαρακτηρα.Εγω τοσο καιρο ελεγα απλα οτι τρεμω να ειμαι μονη μου,χωρις να αγαπω,χωρις να αγαπιεμαι.

Ραψωδε,μα τον Τουτατη,αν δεν γινεις οτι θες,γινε ακτινολογος.Η μικροβιακο εργαστηρι που βρισκει χοληστερινη,αναιμιες και ουρικο οξυ.Παλι διανα πετυχες και αρχιζεις να με κανεις να αποκτω το κακιασμενο κ πρασινο απο την ζηλεια,λουκ μου.Τον εκανα θεο.Ειχα αναγκη απο παιδι για εναν θεο.Πριν κανενα μηνα ειχα πει στον ντοκτοοοοοοοοοοοοοοογ,οτι ειναι σπουδαια λεξη το \"μου\".Σπουδαιο πραγμα η κτητικη αντωνυμια..Με ρωτησε αν εχω καποιον \"μου\".Του ειπα με πονο\"οχι\"...Κ μου απηντησε οτι κανω λαθος.Οτι ειχα εναν \"μου\" που εφτιαξα εγω η ιδια. Τον Νικακη μου...

Σκεφτομαι,γαμω;;;; ειμαι θεα ,εστω και γιαλατζι.φτιαχνω πλασματα.Αλλα παιδια εχουν φανταστικους φιλους.Εγω τοσα χρονια ειχα τον φανταστικο Νικακη μου..(λεω το ονομα κ δακρυζω,ποναω ρε παιδια...Ποτέ;ποτε δεν θα σταματησει αυτο;;;;;).

Λεει,τα ειχα ολα σκηνοθετημενα,στην ακρη του μυαλου μου.Τη σχεση,το ατομο,το τελος,το τελος περα απο το τελος που δεν ερχεται.Ολα..Ολα ρολοι για να παιχτει το εργο που φτιαχνω απο παιδι κ που με καταληγει παντα στο να αυτοκαταστρεφομαι.Μου εδωσε ο Θεος μυαλο και φαντασια και αντι να σταρευω στο Χολυγουντ,μαδαω την περουκα μου εν Αθηναις...

Μαυροασπρε,μαυρα κοκκινα κιτρινα μπλε,δυστυχως ειπες κατι κ τωρα θα πρεπει να διαβασεις τα παρακατω.

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν ενα κοριτσακι.Ειχε γονεις που ολο τσακωνονταν με φωνες και αντικειμενα να εξφενδωνιζονται.Ειχε αδερφια,ειχε γονεις.Ειχε μια μανα που της ελεγε να την ξεγραψει απο μανα,επειδη αγαπουσε κ αγκαλιαζε τον μπαμπα.Ειχε μια αδερφη που εκανε το καρφι κ ενιοτε το φανταστικο,ελεγε πραγματα που δεν ειχε κανει η μικρη μας ηρωιδα.Κ της φωναζαν κ καθε φορα ετρεμε γιατι δεν ηξερε για τι πραγμα θα την κατηγορουσαν παλι.Ειχε εναν αδερφο.Μαλακας στο ονομα.Την χουφτωνε,την εγλειφε,κρυφοκοιτουσε ,την εβαζε πανω στο κρεβατι του ενω αυτος ειχε οργανικες χαρουλες,εβαζε χερι μεσα απο τα εσωρουχα.το κοριτσι της ιστοριας μας μαυροασπρε,θυμαται αυτα να γινονταν απο οταν ηταν εξι κ γινοντουσαν ως τα 2ο της.Σε ολη αυτη την διαρκεια,εσπρωχνε τον μαλακα που κατα κοσμον λεγεται αδερφος,κ εκεινος κλαιγοταν στους γονεις οτι η αδερφουλα του δεν τον αγαπαει και οτι τον διωχνει.Κ ενω ειχε προσπαθησει να πει απο εξω απο εξω στους γονεις,αυτοι δοξαζαν και δοξαζουν τον μαλακα,γιατι ειναι κ μελος της ΜΕΝΣΑ,επισημως δηλαδη με μυαλο τουρμπινας,φτανει ταχυτητα του ηχου κ βαλε.

μερα εμπαινε μερα εβγαινε κ το κοριτσακι μεγαλωνε.Αντι για σουτιεν,ειχε παρει κρυφα μεγαλους επιδεσμουσ κ φορουσε πιεζοντας τον να μην φαινεται το στηθος κ κυριως για να μην μπορει να μπει απο μεσα το χερι του μαλακα.
Κ μισουσε τους αντρες.Κ ελεγε οτι θα γινει ομοφυλοφιλη.

Εφτασε Αυγουστος του 99.Δεν αντεχε αλλο κ τα ειπε .Πρωτα στη μανα γιατι τον πατερα τον ντρεποταν.Κ ξερεις τι εγινε μετα;η μανα ειπε στον πατερα οτι το ειχα παρεξηγησει,οτι ηταν απλα φιλια κ αγκαλιες.Ναι...στον λαιμο,με γλωσσα,με πιασιμο κωλου κ επι ωρα χαιδεμα μεσα αποτο σουτιεν.
Κ το θεμα ξεχαστηκε....Κ συνεχισαν οι γονεις να λενε στο κοριτσι αυτο να αγαπα τον αδερφουλη της.να του μιλαει καλυτερα.Κ αλλα.

Πριν κανενα διμηνο ξεσπασε το κοριτσακι της ιστοριας μας κ ξαναμιλησε.Κ οι γονεις ειπαν:γιατι δεν του εδινες χαστουκι;γιατι αργησες να μας το πεις;τι να κανανμε εμεις δηλαδη το 99;να τον καναμε ντα;(αυτουσια τα ερωτηματα τους...δεν αλλαζω λεξη).Κ ρε κοριτσι μου,δεν στα εκανε αυτα μεχρι τα 18;ποια 20 σου μας λες;;;;

Κ τετοια..

Ειχε φτασει να μην πιστευει οτι θα βρει αυτο που τοσο ειχε αναγκη.Να την αγαπησουν,να την φροντισουν.Εκανε σχεσεις,λιγες.Ειχε προβλημα βλεπεις.Πως να τηναγγιζε αντρικο χερι αφου της ερχοταν αηδια;;Προσπαθησε ομως.Αλλα αγαπη δεν ειχε βρει.Ειχε δωσει αλλα δεν ειχε δωσει το μεγιστο.δεν ειχε λαβει.Δεν κατηγορουσε κανεναν.Της ηταν σχεδον (ισως σχεδον)αυτονοητο.

Κ ηρθε ο Νικος. ο Νικακης της.Κ της εδιξε αγαπη.Κ της ειπε οτι θα πεθαινε για εκεινη,οπως εκεινη γι αυτον.Κ καθε φορα που του ελεγε οτι θα κανει οτι ολοι οι αντρες,αυτος της ορκιζοταν με δακρυα οτι ποτε.ποτε ο νικακης.Ποτε ο Νικακης της.

Κ υπηρξε το ρηγμα.Κ πιστεψε.Κ αγαπησε στο μεγιστο.Μετα ηρθε η απορριψη.Δυστυχως ειχε αγαπησει πρωτα.

Ξερεις,κοριτσακια σαν κι αυτο της ιστοριας μας ζητουν απο τον θεο η να τα παρει πλαι του,εκει που κανεις δεν θα τα ποναει,δεν θα τα βλεπτει,δεν θα τα ξεχωριζει,η να τους φερει εναν αγγελο.Γιανα βρει η ψυχη τους νερα γαληνια.Να παει σπιτι της.

Κ πολλες φορες για να αντεχουν,πλαθουν ιστοριες,πλαθουν Θεους κ Παναγιες που θα ειναι πλαι τους.ισως και να σκεφτουν,ισως κ να πιστεψουν οτι υπαρχει μονο ενα ταιρι,παιζοντας ετσι την ζωη τους κορωνα γραμματα.λενε οτι η αγαπη ειναι ο Θεος.Κ αν παλεψεις γαι την αγαπη θα δικαιωθεις.

Το κοριτσι της ιστοριουλας πολεμησε.παλεψε.Διαπερασε τον εαυτο της,εδωσε καθε ιχνος δυναμης γιανα αντεξει για να δει τη μεραπου η αγαπη θα νικουσε.

Αλλα η μερα εδυσε.Γυρισε κ ειδε οτι ο θεος ,ο Θεος της,την ειχε παρατησει.Πολεμουσε ολομοναχη.Για το τιποτα.Κερδισε κατι;ναι.Την σιωπη.

obli girl, you broke my heart...το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει όμως...και θα ρθει ο καιρός που τα δάκρυα θα πάψουν να κυλάνε...και θα είσαι εκεί εκείνη τη μέρα...θα είσαι εκεί...:-)
my best regards

και μετα εγω παραπονιεμαι...

διαβασα ολα οσα εφραψες εδω πιο πανω..

να εισαι καλα και να προσεχεις

Ενας κολιτος που δουλεβι σε ιδιοτικο λικιο λεη οτι ο μεγαλιτερος εχθρος του εκπεδεφτικου δεν ινε τα παιδια κ η διηκισι, μα οι γονις. Προφανος, το ιδιο ισχιη κ για τα ιδια τα παιδια.


Ομπλιβια και μονο που αντεξες δειχνει ποσο δυνατη εισαι και πως θα τα καταφερεις στο τελος. Οι εφιαλτες θα φυγουν. Αρκει να μην πεσεις στη λουμπα να το επιχειρησεις μονη σου. Και φροντισε να εισαι ανεχτικη στις μαλακιες που θα κανεις (ναι, ακομη κι εσυ).

την αγαπη μου.

Εύα,
έθιξες ένα θέμα το οποίο είναι γνωστό. Έζησες και περιέγραψες όλα τα στάδια μιας τέτοιας καταστροφικής σχέσης.

Θα πρότεινα να ψάξεις λίγο στο Ιντερνετ περισσότερο για την κακοποίηση γυναικών. Έτσι θα μπορέσεις να αποστασιοποιηθείς λίγο και να εξετάσεις την σχέση αυτή ως ένα \"φαινόμενο\" που δυστυχώς συμβαίνει πολύ συχνά.

Προσπάθησε να αναγνωρίσεις το \"σύνδρομο της Στοκχόλμης\", την συναισθηματική εξάρτηση, τα πολύ συγκεκριμένα στοιχεία της συμπεριφοράς του \"δράστη\".

Προσπάθησε να εντοπίσεις τα \"προειδοποιητικά σήματα\" που σου έστελνε. Έτσι, θα ξέρεις να αναγνωρίζεις από μακρυά πλέον τις \"κακοτοπιές\".

Μέσα από την ιστορία σου μπορεί να μην κέρδισες όμορφες αναμνήσεις, αλλά πρέπει οπωσδήποτε να αποκομίσεις ΕΜΠΕΙΡΙΑ.

Σ\'ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες την ιστορία σου. Ίσως να αφύπνισες και να γλύτωσες κάποιο κορίτσι από κάτι παρόμοιο.

Διάβασα τώρα τα μηνύματα, δεν πρόλαβα να τα διαβάσω ως το τέλος, αυτό που θέλω να πω είναι ότι συμφωνώ κυρίως με mayroaspros και τ\'άλλα είναι πολύ ωραία μηνύματα, αυτό πιστεύω ότι είναι το πιο ουσιώδες από άποψη ψυχολογίας. Επιπλέον, επειδή κυρίως είναι αργά;) και θέλω να πέσω για ύπνο, εκτός από το ότι η αγάπη αυτή είναι μία έλλειψη και μία ψευδαίσθηση και όχι αγάπη, θα θελα να πω άλλα δύο πράγματα που αφορούν γυναίκες άντρες. Πρώτον, ότι οι άντρες μαθαίνουν από την κοινωνία να μισούν τις γυναίκες, να τις φέρονται πρόστυχα (αν είναι δυνατόν!:o) και στις γυναίκες πάλι να ζουν με την έλλειψη, την ταπείνωση και την υποταγή. και πολλά άλλα. Anyway, αυτό είναι το λάθος της κοινωνίας, ώστε να μη δημιουργούνται βάσιμες σχέσεις. Έτσι, για να υπάρχει εξουσία;) (έλεος.) Τέλος, άλλο ένα είναι ως προς τη βία, ότι έχω ακούσει (από έμπειρες πηγές ;) ), ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν επιθετικότητα. Από την κοινωνία λοιπόν πάλι, δίνεται το ελεύθερο στον άντρα να την εξασκεί πάνω στη γυναίκα και στη γυναίκα (εκτός από το να το δέχεται!!υποσυνείδητα, μετά από πίεση και υποτίμηση χρόνων) επίσης, να \"χρησιμοποιεί\" την δική της βία, εσωτερικά, παθολογικά. Συνεώς η γυναίκα με τα χρόνια \"χαζεύει\" και μαθαίνει να ζει με την υποτίμηση. Αυτό. Πρέπει ν\'αλλάξουμε κορίτσια! Σε όποιον δεχτεί να μας κάνει βία, κυρίως από μικρές που είναι πιο ύπουλα τα πράγματα, να τον υποτιμήσουμε για αρχή, και μετά βλέπουμε. Να μεγαλώνουμε τα κορίτσια μας όχι στην υποταγή και τα αγόρια με αρχές και όχι του τύπου \"αν φοράς παντελόνια\", που είναι ρατσιστικές. Έχω και ένα ενδιαφέρον άρθρο πάνω σ\'αυτό. Θα το ποστάρω κάποια στιγμή. Και τέλος, υπομονή αλλά όχι άλλη καταπίεση και ανοχή. (Αν καταφέρουμε και δούμε όλοι την αλήθεια, θα είναι ένα βήμα για το που βρισκόμαστε, όσο κι αν πονάει. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη και να πάψει επιτέλους αυτός ο φαλλοκρατισμός.) Αυτά! ;)
Ακόμη κι εδώ, φαίνεται η μεταχείριση των αντρών (ψυχρή και εμφανώς άχαρη, αν όχι υποτιμητική) και η αντίστοιχη αντιμετώπιση των γυναικών,που έχουν περάσει τα ίδια και χειρότερα. Σκόπευα να γράψω κι άλλα, αλλά θα σταματήσω το θέμα εδώ γιατί συγχύστηκα πάλι. Και αυτό που θέλω να πω, είναι προσπαθήστε να ξεφύγετε από τα πρέπει των γονιών, όντως αυτά είναι που μας \"καίνε\" περισσότερο. Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αντίο, γιατί βαρέθηκα να διαβάζω αυτό το θέμα ;)