Άλλη μία ιστορία

Γεια σε όλους/όλες,

Είμαι ο Χρήστος 32 ετών από τη Θεσσαλονίκη. Όλα ξεκίνησαν για μένα πριν από 3 χρόνια περίπου με ένα πρόβλημα στην εργασία μου, το οποίο λόγω του ότι δεν το μοιράστηκα με κανέναν διογκώθηκε μέσα μου και προκειμένου να αντέξω την πίεση που μου προκαλούσε ξεκίνησα συστηματικά τη χρήση κάνναβης, κάτι το οποίο κατέληξε σε μανία! Μέσα σε ένα χρόνο ήρθαν οι πρώτες κρίσεις πανικού και μία κατάσταση που ένιωθα μονίμως άρρωστος (ρίγη, ζαλάδες, διογκωμένοι λεμφαδένες, κόπωση). Όσους γιατρούς κι αν γύρισα το πόρισμά τους ήταν το ίδιο: 'Δεν έχεις απολύτως τίποτα, είναι ψυχολογικό'. Πάραυτα συνέχισα το ψάξιμο - παράλληλα ξεκίνησα ψυχίατρο και φάρμακα (Effexor / Bespar) - και οδηγήθηκα στο χειρουργείο για αφαίρεση του θύμου αδένα (κάτι που θα μπορούσα να το αποφύγω, αλλά τότε με είχε πιάσει τέτοιος φόβος που στήριξα όλες μου τις ελπίδες σ' αυτό). Η επέμβαση έκανε τα πράγματα χειρότερα και η κατάστασή μου επιδεινώθηκε, δεν είχα κουράγιο να πάω από το ένα δωμάτιο στο άλλο, φοβόμουν τα πάντα και δεν πίστευα ότι θα μπορέσω ποτέ να γίνω καλά.

Την όλη κατάσταση ήρθε να χειροτερέψει ένα σύμπτωμα που στην ψυχιατρική ονομάζεται αποπροσωποποίηση (η αίσθηση ότι δεν είσαι 'συνδεδεμένος' με τον εαυτό/σώμα σου) και η διαρκής αίσθηση ότι θα λιποθυμήσω/συμβεί κάτι κακό. Σταμάτησα τον ψυχίατρο, τα φάρμακα και τη Φροϋδική ψυχανάλυση και απευθύνθηκα σε γνωστική ψυχολόγο με σχεδόν, όμως, μηδενική επιτυχία. Αρρωστοφοβία, κόπωση/εξάντληση, γαστρεντερικές ενοχλήσεις κι ένα είδος 'καψίματος' σε ολόκληρο το σώμα μου με οδηγούν σε ψυχίατρο πάλι, που μου χορηγεί χωρίς επιτυχία Remeron, με αποτέλεσμα να απευθυνθώ σε άλλο γιατρό, ο οποίος μου ξεκίνησε παράλληλα αντι-ψυχωσικά (Zyprexa). Η αλήθεια είναι ότι κοιμόμουν πολύ περισσότερο, αλλά άρχισα σταδιακά να γίνομαι καλύτερα, αλλά όχι (τελείως) καλά... Το σύμπτωμα της αποπροσωποποίησης εξαφανίστηκε τελείως, μαζί του και ένα ποσοστό της κόπωσης, επειδή, όμως ο συγκεκριμένος γιατρός δεν ήταν πολύ συνεργάσιμος, απευθύνθηκα πάλι σε άλλη ιατρό, η οποία με συμβούλεψε να κόψω το Remeron και να το αντικαταστήσω με το Entact, να σταματήσω το Zyprexa, γιατί δεν είναι για την κατάστασή μου και να αρχίσω πάλι το Bespar ή σε βαριές περιπτώσεις το Xanax (το φάρμακο που φαίνεται να με βοηθάει όσο κανένα άλλο, αλλά είναι εξαιρετικά εθιστικό, οπότε αποφεύγω τη συστηματική του χρήση).

Σήμερα που γράφω αυτό το μήνυμα έχω πάλι αυτές τις διαταραχές κόπωσης (μοιάζει σα να είσαι μονίμως ελαφριά κρυολογημένος), η πείνα μπορεί να με οδηγήσει σε κρίση πανικού (ακούγεται περίεργο το ξέρω), αλλά έχω πιο θετική διάθεση και πολύ περισσότερο καθαρό μυαλό!

Να πω εδώ ότι μέσα σ' αυτά τα 3 χρόνια έχω δοκιμάσει παράλληλα με τις εκάστοτε θεραπείες μου και ότι άλλο έχω βρει/διαβάσει στο internet (από συμπληρώματα μέχρι extreme διατροφές) και έχω 'βαφτίσει' την κατάστασή μου με ένα σωρό παθήσεις (Σύνδρομο της Χρόνιας Κόπωσης, Εντερική δυσβίωση, Δυσανεξίες - Αλλεργίες, κοκ και εδώ θα ήθελα και τη γνώμη των μελών που έχουν 'ψαχτεί' με εναλλακτικές θεωρήσεις της κατάστασής τους), αλλά πλήρη αποκατάσταση δεν είδα ποτέ, μόνο 'ξεσπάσματα' φυσιολογικότητας (sic)... Ίσως τελικά να είναι φυσιολογικό το να μην είσαι φυσιολογικός! :)

Δοκίμασε ομοιοπαθητική, αφου μαθεις πρώτα τι έχεις όμως

Quote:

---

Originally Posted by Konstantinoss

Δοκίμασε ομοιοπαθητική, αφου μαθεις πρώτα τι έχεις όμως

---

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση! Δοκίμασα με πολύ φτωχά αποτελέσματα. Βέβαια μετά τον ένα μήνα θεραπείας που μου συνέστησε ο ομοιοπαθητικός δεν ξαναπήγα, γιατί δεν είδα καμία διαφορά!

Δεν ξέρω κ πολλά να σου πω, ούτε είμαι σε θέση να σου δώσω κάποια συμβουλή, το θεωρώ σαχλό αφού κ εγώ δεν είμαι στα καλύτερά μου, το μόνο που θα πω κ που λέω στον εαυτό μου κάποιες φορές που με πιάνουν κρίσεις πανικού, είναι ότι το μυαλό μας είναι τόσο δυνατό που μας προκαλεί όλα αυτά κ είναι μέρος δικό μας! Είναι παράλογο αλλά μόνο εμείς τελικά μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, αν φυσικά δεν έχουμε κ κάτι οργανικό. Εγώ προσπαθώ να ελέγξω τις σκέψεις μου που κάποιες φορές πάνε να με τρελάνουν κ σκέφτομαι ότι... εγώ τα προκαλώ! Οπότε ψάχνω να βρω την αιτία, αν τη βρω, την αντιμετωπίζω οσο μπορώ έτσι... μη το παίζω κ τέλεια!!! Αυτά!

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Δεν ξέρω κ πολλά να σου πω, ούτε είμαι σε θέση να σου δώσω κάποια συμβουλή, το θεωρώ σαχλό αφού κ εγώ δεν είμαι στα καλύτερά μου, το μόνο που θα πω κ που λέω στον εαυτό μου κάποιες φορές που με πιάνουν κρίσεις πανικού, είναι ότι το μυαλό μας είναι τόσο δυνατό που μας προκαλεί όλα αυτά κ είναι μέρος δικό μας! Είναι παράλογο αλλά μόνο εμείς τελικά μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, αν φυσικά δεν έχουμε κ κάτι οργανικό. Εγώ προσπαθώ να ελέγξω τις σκέψεις μου που κάποιες φορές πάνε να με τρελάνουν κ σκέφτομαι ότι... εγώ τα προκαλώ! Οπότε ψάχνω να βρω την αιτία, αν τη βρω, την αντιμετωπίζω οσο μπορώ έτσι... μη το παίζω κ τέλεια!!! Αυτά!

---

Ευχαριστώ για την απάντηση VickyK... Κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια κατάσταση που μοιάζει να είναι κρίση πανικού, ελπίζω να είναι κρίση άγχους μιας και έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι δεν μπορούν να μου κάνουν απολύτως κανένα κακό, απεναντίας εκτονώνουν την κατάσταση και νιώθω πολύ ήρεμος μετά, αλλά εκείνη τη στιγμή νιώθω ότι λιποθυμάω, χάνω τις αισθήσεις μου και άλλα τέτοια χαζά, που ενώ δεν έχουν συμβεί ποτέ δεν μπορώ να τα αγνοήσω! Όπως είπες κι εσύ, ουδείς τέλειος!

Για τη τάση λιποθυμίας που λες, μου έχει έρθει κι εμένα πολλές φορές! δε ξέρω όμως κάποιες φορές αν είναι από το φόβο μου ή επειδή είμαι υποτασική. ένα κολπάκι που μου έχουν πει κ το έχω εφαρμόσει, δε ξέρω αν πιάνει σε όλους, να κάνω το εξής: κάθομαι στα γόνατα, το κεφάλι όσο μπορώ κάτω, ανάμεσα στα γόνατα κ βαθιές αναπνοές, αν δε κάνω λάθος γαι να κυκλοφορήσει το αίμα κ να πάει περισότερο οξυγόνο στον εγκέφαλο, αν κάνω λάθος διορθώστε με! δε ξέρω αν είναι αυθυποβολή αλλά σε μένα πιάνει! ρίχνω κ στο καπάκι ένα κλάμα κ στανιάρω... γελάω με τη κατάστασή μου ορισμένες φορες! Τι να πεις...

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Για τη τάση λιποθυμίας που λες, μου έχει έρθει κι εμένα πολλές φορές! δε ξέρω όμως κάποιες φορές αν είναι από το φόβο μου ή επειδή είμαι υποτασική. ένα κολπάκι που μου έχουν πει κ το έχω εφαρμόσει, δε ξέρω αν πιάνει σε όλους, να κάνω το εξής: κάθομαι στα γόνατα, το κεφάλι όσο μπορώ κάτω, ανάμεσα στα γόνατα κ βαθιές αναπνοές, αν δε κάνω λάθος γαι να κυκλοφορήσει το αίμα κ να πάει περισότερο οξυγόνο στον εγκέφαλο, αν κάνω λάθος διορθώστε με! δε ξέρω αν είναι αυθυποβολή αλλά σε μένα πιάνει! ρίχνω κ στο καπάκι ένα κλάμα κ στανιάρω... γελάω με τη κατάστασή μου ορισμένες φορες! Τι να πεις...

---

Ωραίο κολπάκι θα το κάνω κι εγώ στις δύσκολες! Το κλάμα δε μου βγαίνει, καλώς ή κακώς, τόσο εύκολα... Πάντως όταν νιώθω καλά κι εγώ γελάω με την κατάστασή μου! :)

Ξέρεις.. τις περισότερες φορές μου βγαίνει μετά γέλιο! μάλλον σαν άμυνα.. ξέρεις λέω στον εαυτό μου, εσύ ήσουν που πριν πέντε λεπτά λιποθυμούσες, δε μπορούσες να αναπνεύσεις, πέθαινες... μια ημέρα πήγαινα στη ψυχολόγο μου κ ήθελα να φτάσω γρήγορα -εγώ οδηγούσα χωρίς να τρέχω όμως- ήθελα να πάω γρήγορα να της πω το τι πέρασα εκείνη την ημέρα κ πόσο συγχισμένη ήμουν, στο δρόμο λες κ γινότανε επίτηδες όλο κάτι μ εμπόδιζε να φτάσω γρήγορα, πρώτα κίνηση, μετά δύο περιστατικά με αμάξια που ο καθένας είχε κλείσει το δρόμο για διαφορετικούς λόγους κι εγώ να βρίζω σα νταλικέρης! έλεγα συνέχεια.. έχω το πόνο μου, έχω τη κρίση μου έχω κι αυτούς!!!λίγο πρίν φτάσω σπίτι της, γίνεται άλλο ένα περιστατικό, ειλικρινά δε θυμάμαι τι... κ ξεσπάω σε γέλια!!! λέω δεν είναι δυνατόν! Γίνεται επίτηδες για να δοκιμαστούν τα νεύρα μου! Γενικά είμαι ανυπόμονη! κ λέω σιγά το τραγικό! αφού γελάω είμαι οκ! πήγα πιο ανάλαφρη, ξέχασα ΄για λίγο ότι με έκανε να νιώσω χάλια εκείνη την ημέρα κ μετά θυμάμαι γέλαγα συνέχεια! ότι να 'ναι σου λεω!

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Ξέρεις.. τις περισότερες φορές μου βγαίνει μετά γέλιο! μάλλον σαν άμυνα.. ξέρεις λέω στον εαυτό μου, εσύ ήσουν που πριν πέντε λεπτά λιποθυμούσες, δε μπορούσες να αναπνεύσεις, πέθαινες... μια ημέρα πήγαινα στη ψυχολόγο μου κ ήθελα να φτάσω γρήγορα -εγώ οδηγούσα χωρίς να τρέχω όμως- ήθελα να πάω γρήγορα να της πω το τι πέρασα εκείνη την ημέρα κ πόσο συγχισμένη ήμουν, στο δρόμο λες κ γινότανε επίτηδες όλο κάτι μ εμπόδιζε να φτάσω γρήγορα, πρώτα κίνηση, μετά δύο περιστατικά με αμάξια που ο καθένας είχε κλείσει το δρόμο για διαφορετικούς λόγους κι εγώ να βρίζω σα νταλικέρης! έλεγα συνέχεια.. έχω το πόνο μου, έχω τη κρίση μου έχω κι αυτούς!!!λίγο πρίν φτάσω σπίτι της, γίνεται άλλο ένα περιστατικό, ειλικρινά δε θυμάμαι τι... κ ξεσπάω σε γέλια!!! λέω δεν είναι δυνατόν! Γίνεται επίτηδες για να δοκιμαστούν τα νεύρα μου! Γενικά είμαι ανυπόμονη! κ λέω σιγά το τραγικό! αφού γελάω είμαι οκ! πήγα πιο ανάλαφρη, ξέχασα ΄για λίγο ότι με έκανε να νιώσω χάλια εκείνη την ημέρα κ μετά θυμάμαι γέλαγα συνέχεια! ότι να 'ναι σου λεω!

---

Δεν πειράζει πες ότι αισθάνεσαι, εξάλλου ένα είδος θεραπείας είναι κι αυτό... Ειδικά αν σε κάνει να γελάς!

Αν σταματήσω να γελάω νομίζω ότι θα πέσω σε κατάθλιψη. Το καλοκαίρι ήμουν κάπως έτσι κ δε μου άρεσε καθόλου, ξύπναγα κάθε πρωι με κλάματα, δεν είχα κουράγιο να κάνω πράγματα μέσα στη μέρα, λειτουργούσα από το βράδυ κ έπειτα κ το χειρότερο? Κάπνιζα πολύ, έτρωγα λίγο κ έχασα 7 κιλά μέσα σ' ένα μήνα κ ειλικρινά δε μου περισεύουν! Ήμουν 55κιλά κ πήγα 48, μόλις το διαπίστωσα, τα πήρα με τον εαυτό μου κ χωρίς χάπια, με βοήθεια της ψυχολόγου μου κ κάποιου φίλου, ξανα ήρθα στα ίσα μου! Η μάνα μου που είχε κατάθλιψη, μου είχε πει να κάνω το εξής: να κάθομαι μπροστά από το καθρέπτη κ να γελάω μόνη μου! Ξεκίνησα μια μερα μια δοκιμή, κάθομαι η δικιά σου μπροστά από το καθρέπτη κ αρχίζω το παραμιλητό! Δλδ τώρα αμα γελάσω θα νιώσω καλύτερα? Μήπως είμαι κ τρελή που μιλάω μόνη μου? για να δούμε λέω... ξεκινάω, ένα χαμόγελο πρώτα... μετά σκάει κ το δοντάκι, μετά από λίγο, προσπάθησα να ξεκαρδιστώ μόνη μου, σοβαρεύω απότομα... λέω είσαι χαζή που γελάς μόνη σου, είναι γελοίο! Άρχισα να σκέφτομαι πόσο αστείο είναι να βλέπω τον εαυτό μου να γελάει με το τίποτα! Καλε! λεω, αν με βλεπανε θα λεγανε κριμα το κοριτσάκι! Πάλι γέλιο μόνη μου.. μέχρι που άρχισε να μου φαίνεται τόσο αστείο που γέλούσα μόνη μου αρκετή ωρα κ μετά το καθιέρωσα κ με φίλες μου, κοιταζόμαστε, γελάμε κ ειλικρινά μετά ξεκαρδιζόμαστε!:p

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Αν σταματήσω να γελάω νομίζω ότι θα πέσω σε κατάθλιψη. Το καλοκαίρι ήμουν κάπως έτσι κ δε μου άρεσε καθόλου, ξύπναγα κάθε πρωι με κλάματα, δεν είχα κουράγιο να κάνω πράγματα μέσα στη μέρα, λειτουργούσα από το βράδυ κ έπειτα κ το χειρότερο? Κάπνιζα πολύ, έτρωγα λίγο κ έχασα 7 κιλά μέσα σ' ένα μήνα κ ειλικρινά δε μου περισεύουν! Ήμουν 55κιλά κ πήγα 48, μόλις το διαπίστωσα, τα πήρα με τον εαυτό μου κ χωρίς χάπια, με βοήθεια της ψυχολόγου μου κ κάποιου φίλου, ξανα ήρθα στα ίσα μου! Η μάνα μου που είχε κατάθλιψη, μου είχε πει να κάνω το εξής: να κάθομαι μπροστά από το καθρέπτη κ να γελάω μόνη μου! Ξεκίνησα μια μερα μια δοκιμή, κάθομαι η δικιά σου μπροστά από το καθρέπτη κ αρχίζω το παραμιλητό! Δλδ τώρα αμα γελάσω θα νιώσω καλύτερα? Μήπως είμαι κ τρελή που μιλάω μόνη μου? για να δούμε λέω... ξεκινάω, ένα χαμόγελο πρώτα... μετά σκάει κ το δοντάκι, μετά από λίγο, προσπάθησα να ξεκαρδιστώ μόνη μου, σοβαρεύω απότομα... λέω είσαι χαζή που γελάς μόνη σου, είναι γελοίο! Άρχισα να σκέφτομαι πόσο αστείο είναι να βλέπω τον εαυτό μου να γελάει με το τίποτα! Καλε! λεω, αν με βλεπανε θα λεγανε κριμα το κοριτσάκι! Πάλι γέλιο μόνη μου.. μέχρι που άρχισε να μου φαίνεται τόσο αστείο που γέλούσα μόνη μου αρκετή ωρα κ μετά το καθιέρωσα κ με φίλες μου, κοιταζόμαστε, γελάμε κ ειλικρινά μετά ξεκαρδιζόμαστε!:p

---

Αν το γέλιο από μόνο του σε βοηθάει να είσαι καλά, τότε γέλα με την ψυχή σου. Μακάρι να είχα βρει κι εγώ μια τόσο απλή λύση αντί για τα Xanax!

Γιατί δε προσπαθείς να κάνεις το ίδιο? οσο ηλίθιο κ αν σου φαίνεται. Υπάρχει κάποιος φίλος που να μπορεί να σε βοηθήσει σε αυτό? να κοιτάζεστε κ να γελάτε! Στο παρελθόν, Έχεις δοκιμάσει να σταματήσεις τα xanax για να δεις πως θα είσαι? αλλά χωρίς να αυθυποβάλεις τον εαυτό σου, οτι θα χειροτερέψεις! Φίλους ή κοπέλα που να βοηθάνε στη ψυχολογία σου? Συγγνώμη αν είμαι αδιάκριτη, αν θες απαντάς!

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Γιατί δε προσπαθείς να κάνεις το ίδιο? οσο ηλίθιο κ αν σου φαίνεται. Υπάρχει κάποιος φίλος που να μπορεί να σε βοηθήσει σε αυτό? να κοιτάζεστε κ να γελάτε! Στο παρελθόν, Έχεις δοκιμάσει να σταματήσεις τα xanax για να δεις πως θα είσαι? αλλά χωρίς να αυθυποβάλεις τον εαυτό σου, οτι θα χειροτερέψεις! Φίλους ή κοπέλα που να βοηθάνε στη ψυχολογία σου? Συγγνώμη αν είμαι αδιάκριτη, αν θες απαντάς!

---

Η αλήθεια είναι ότι προβλήματα διάθεσης όλα αυτά τα χρόνια που ταλαιπωρούμε δεν είχα αρκετά. Το υπέρμετρο άγχος ήταν το πρόβλημά μου και η σωματική εξάντληση... Τα Xanax έχει λίγες ημέρες που τα ξεκίνησα (αντικατέστησα τα Bespar) και δείχνουν να βοηθάνε. Ήμουν κατά των φαρμάκων, αλλά αποτελούν πολλές φορές μονόδρομο, όταν δεν μπορείς να τα καταφέρεις μόνος. Φίλους έχω αρκετούς και ιδιαίτερα υποστηρικτική οικογένεια (αλλιώς δεν την έβγαζα), αλλά μόλις χώρισα (δε με άντεχε άλλο... και πολύ έκατσε, εδώ εγώ δε μ' αντέχω ώρες ώρες!)

Το σίγουρο είναι ότι κι εμείς που τα περνάμε πολλές φορές δεν αντέχουμε τον εαυτό μας! Θέλει δύναμη κ υπομονή για να αντέξει κάποιος κάτι τέτοιο. Κι εγώ με το φίλο μου (πρωην) τσακωνόμασταν, δε καταλάβαινε τι είναι αυτό που παθαίνω, δεν είχε πάθει ποτέ κρίση πανικού, του φαινόταν αστείο κ πολλές φορές μπορεί να το κορόιδευε, το καλοκαίρι όμως που χωρίσαμε, έπαθε για πρώτη φορά κρίση πανικού κ αμέσως με φώναξε! Πάθαινε περίπου για δύο μήνες, τώρα το ελέγχει οσο μπορεί μόνος του. Τότε κατάλαβε κ μου ζήτησε συγγνώμη που δε μπόρεσε να μου σταθεί όπως έπρεπε. Ίσως πρέπει να περάσεις από αυτό το στάδιο, για να νιώσεις τον άλλο! Είσαι τυχερός που σε στηρίζει η οικογένειά σου, εμένα η οικογένεια ήταν η αιτία που ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού. Δεν είναι κακοί άνθρωποι αλλά κάνανε πολλά λάθη τα οποία πλήρωσα εγώ! Ακόμη κ σήμερα που δε μένω μαζί τους, μου δημιουργούνε πρόβλημα. Απλά πλέον δεν ασχολούμαι για να είμαι καλά. Ειλικρινά εύχομαι κάποια στιγμή να μην έχεις την ανάγκη των χαπιών. Κι εμένα μου δώσανε αγχολυτικά αλλά δε τα πηρα κ ποτε! Η ψυχολόγος μου, μου είχε πει κάποια στιγμή ότι κρίσεις πανικού παθαίνουν τα πιο δυνατά άτομα, προειδοποιεί η ψυχή ότι κάτι σε πιέζει, κάτι σ ενοχλεί, ψάξ' το, αντιμετώπισέ το, λύσε το! Το είχα διαβάσει κ σ' ένα άρθρο αυτό!

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Το σίγουρο είναι ότι κι εμείς που τα περνάμε πολλές φορές δεν αντέχουμε τον εαυτό μας! Θέλει δύναμη κ υπομονή για να αντέξει κάποιος κάτι τέτοιο. Κι εγώ με το φίλο μου (πρωην) τσακωνόμασταν, δε καταλάβαινε τι είναι αυτό που παθαίνω, δεν είχε πάθει ποτέ κρίση πανικού, του φαινόταν αστείο κ πολλές φορές μπορεί να το κορόιδευε, το καλοκαίρι όμως που χωρίσαμε, έπαθε για πρώτη φορά κρίση πανικού κ αμέσως με φώναξε! Πάθαινε περίπου για δύο μήνες, τώρα το ελέγχει οσο μπορεί μόνος του. Τότε κατάλαβε κ μου ζήτησε συγγνώμη που δε μπόρεσε να μου σταθεί όπως έπρεπε. Ίσως πρέπει να περάσεις από αυτό το στάδιο, για να νιώσεις τον άλλο! Είσαι τυχερός που σε στηρίζει η οικογένειά σου, εμένα η οικογένεια ήταν η αιτία που ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού. Δεν είναι κακοί άνθρωποι αλλά κάνανε πολλά λάθη τα οποία πλήρωσα εγώ! Ακόμη κ σήμερα που δε μένω μαζί τους, μου δημιουργούνε πρόβλημα. Απλά πλέον δεν ασχολούμαι για να είμαι καλά. Ειλικρινά εύχομαι κάποια στιγμή να μην έχεις την ανάγκη των χαπιών. Κι εμένα μου δώσανε αγχολυτικά αλλά δε τα πηρα κ ποτε! Η ψυχολόγος μου, μου είχε πει κάποια στιγμή ότι κρίσεις πανικού παθαίνουν τα πιο δυνατά άτομα, προειδοποιεί η ψυχή ότι κάτι σε πιέζει, κάτι σ ενοχλεί, ψάξ' το, αντιμετώπισέ το, λύσε το! Το είχα διαβάσει κ σ' ένα άρθρο αυτό!

---

Αν παραθέσω εδώ το τι έχω διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια θα χρειαστούμε πολλές σελίδες. Ένας από τους λόγους που 'βυθίστηκα' στο πρόβλημά μου ήταν και το υπερβολικό διάβασμα γύρω από τη διαταραχή που μας μαστίζει. Τόσα πολλά άρθρα, τόσες πολλές πληροφορίες και αρκετές φορές αντικρουόμενες, που στο τέλος δεν ξέρεις τι να πιστέψεις! Είναι ψυχολογικό, είναι παθολογικό, είναι κάτι ανάμεσα; Τα χάπια βοηθάνε ή όχι; Αν ναι πόσο; Κάνουν κακό; Αν ναι τι; Τελειώνει ποτέ; Και πολλές άλλες απορίες που γεννούν άλλες οι απαντήσεις τους... Ίσως κάτι να πιέζει τη ψυχή μου ή κάτι να με ενοχλεί, ελπίζω κάποια στιγμή να το βρω και να το βρεις κι εσύ και όλοι όσοι ταλαιπωρούμαστε από αυτόν τον 'δαίμονα' που λέγετε άγχος! :)

Έχεις δίκιο, σίγουρα είναι πολλά κ μπερδεμένα κ μέσα το πανικό μας, μπερδευόμαστε χειρότερα. Το άγχος είναι σα σαράκι! Δε φτάνεις σε ένα σημείο κάποιες φορές που λες, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Βαρέθηκα το άγχος, βαρέθηκα τη πίεση, τα χάπια, ψυχολόγους, κρίσεις κτλ κτλ κτλ! Σα να βγαίνει ο κρυμμένος εαυτός σου κ φωνάζει μέχρι εδώ! Ζήσε οσο πιο καλά μπορείς, με αυτά που έχεις, το άγχος των άλλων, δώσ'το πίσω σε αυτούς! Πολλές φορές εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου κ αρχίζει πάλι ο παραλογισμός, ξέρεις μιλάω με τον εαυτό μου! Δε θα κάνω πράγματα που με πιέζουν κ αν πρέπει, θα τα κάνω με το τρόπο που θέλω εγώ, θα είμαι μόνο με ευχάριστους ανθρώπους κ όχι με άτομα που ζηλεύουν ή δε πολυ νοιάζονται για μένα, γενικά ότι μπορώ για να καλυτερεύσω τη ζωή μου. Κάποιες φορές μοιάζουν τόσο απλά κ όμως η κάθε αλλαγή είναι τρομακτική, αλλά αντιμετωπίζεται!

Και κάτι άλλο... έχεις αναρωτηθεί προς τι το τόσο άγχος που σου δημιούργησε όλα αυτά τα προβλήματα? Άξιζε? οκ... Σίγουρα η δουλεια είναι από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μας, για επιβίωση πρώτον, αναγνώριση, ενέργεια, κοινωνικότητα, παρέα, κ πολλά άλλα... αλλά αξίζει πάντα να μας προκαλεί τόσο σοβαρά προβλήματα στον οργανισμό μας? Αν ήσουν χαλαρός γενικά στη ζωή σου, τι ήταν αυτό που σ έκανε να πιεστείς τόσο ώστε να ξεκινήσουν όλα αυτά?

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Έχεις δίκιο, σίγουρα είναι πολλά κ μπερδεμένα κ μέσα το πανικό μας, μπερδευόμαστε χειρότερα. Το άγχος είναι σα σαράκι! Δε φτάνεις σε ένα σημείο κάποιες φορές που λες, ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ! Βαρέθηκα το άγχος, βαρέθηκα τη πίεση, τα χάπια, ψυχολόγους, κρίσεις κτλ κτλ κτλ! Σα να βγαίνει ο κρυμμένος εαυτός σου κ φωνάζει μέχρι εδώ! Ζήσε οσο πιο καλά μπορείς, με αυτά που έχεις, το άγχος των άλλων, δώσ'το πίσω σε αυτούς! Πολλές φορές εκνευρίζομαι με τον εαυτό μου κ αρχίζει πάλι ο παραλογισμός, ξέρεις μιλάω με τον εαυτό μου! Δε θα κάνω πράγματα που με πιέζουν κ αν πρέπει, θα τα κάνω με το τρόπο που θέλω εγώ, θα είμαι μόνο με ευχάριστους ανθρώπους κ όχι με άτομα που ζηλεύουν ή δε πολυ νοιάζονται για μένα, γενικά ότι μπορώ για να καλυτερεύσω τη ζωή μου. Κάποιες φορές μοιάζουν τόσο απλά κ όμως η κάθε αλλαγή είναι τρομακτική, αλλά αντιμετωπίζεται!

---

Όλες οι αλλαγές είναι τρομακτικές όντως, ειδικά όταν τη ζωή μας την ορίζει η αδράνεια, αυτή η δύναμη που μας ωθεί να ζούμε τα πράγματα κάτω από τη συνήθεια... Η αδράνεια είναι εθιστική, αλλά μπορείς να απεξαρτητοποιηθείς αν το θέλεις! Θέλει αρετή και τόλμη (όπως λέει κι ο ποιητής) η πραγματική ζωή, αλλά εμάς που μας έχει συνεπάρει ο φόβος χρειαζόμαστε διπλή και τριπλή προσπάθεια για να ανταπεξέλθουμε κι αυτό μας εξοντώνει ψυχή τε και σώματι! Που θα πάει, όμως, θα νικήσουμε ή θα πέσουμε μαχόμενοι! :)

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Και κάτι άλλο... έχεις αναρωτηθεί προς τι το τόσο άγχος που σου δημιούργησε όλα αυτά τα προβλήματα? Άξιζε? οκ... Σίγουρα η δουλεια είναι από τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής μας, για επιβίωση πρώτον, αναγνώριση, ενέργεια, κοινωνικότητα, παρέα, κ πολλά άλλα... αλλά αξίζει πάντα να μας προκαλεί τόσο σοβαρά προβλήματα στον οργανισμό μας? Αν ήσουν χαλαρός γενικά στη ζωή σου, τι ήταν αυτό που σ έκανε να πιεστείς τόσο ώστε να ξεκινήσουν όλα αυτά?

---

Ένα μεγάλο πρόβλημα στη δουλειά μου τα ξεκίνησε όλα. Ένα πρόβλημα που δεν το μοιράστηκα με κανένα και γιγαντώθηκε τόσο που με εξόντωσε... Εσένα;

Εμένα ξεκίνησε όταν ήμουν 16χρ. έπαθα τη πρώτη κρίση πανικού στο ξαφνικό, δεν ήξερα τι ήταν κ με τρόμαζε όλο κ περισότερο. Η μάνα μου που ήταν σπίτι εκείνη την ημέρα, τα χρειάστηκε πραγματικα... Πιεζόμουν από μικρή διότι ο πατέρας μου έχει θέμα με το αλκοόλ, η μητέρα μου με κατάθλιψη προσπαθώντας να κρατήσει την οικογένεια κ πήρα μέρος από πολύ μικρή σε όλο αυτό. Δεν ήταν κ πολύ φυσιολογικά τα πράγματα, κάτι η έλλειψη του πατέρα λόγω του αλκοολισμού, κάτι το ότι πιο μικρή με ..."πειράζανε" κάποια ξαδέρφια μου μεγαλύτερα από εμένα, με κάνανε αντιδραστική, άτομο που δεν έλεγα τίποτα κ ποτέ κ κανείς δεν ήξερε πως ήμουν μέσα μου! εεε... μεγαλώνοντας ήρθαν κ άλλα κ προστέθηκαν ώσπου έκανα το μπαμ..! Χαίρομαι όμως ξέρεις για ένα πράγμα.. που είμαι περήφανη για εμένα κ για άλλα άτομα που ξεπερνάνε δυσκολίες, που παλεύουν διότι υπάρχουν κ άτομα που με το παραμικρό μιζεριάζουν κ ξαφνικά δε βρίσκουν νόημα στη ζωή τους, για το τίποτα! Πιο δυνατοί γινόμαστε βρε!!!;)

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Εμένα ξεκίνησε όταν ήμουν 16χρ. έπαθα τη πρώτη κρίση πανικού στο ξαφνικό, δεν ήξερα τι ήταν κ με τρόμαζε όλο κ περισότερο. Η μάνα μου που ήταν σπίτι εκείνη την ημέρα, τα χρειάστηκε πραγματικα... Πιεζόμουν από μικρή διότι ο πατέρας μου έχει θέμα με το αλκοόλ, η μητέρα μου με κατάθλιψη προσπαθώντας να κρατήσει την οικογένεια κ πήρα μέρος από πολύ μικρή σε όλο αυτό. Δεν ήταν κ πολύ φυσιολογικά τα πράγματα, κάτι η έλλειψη του πατέρα λόγω του αλκοολισμού, κάτι το ότι πιο μικρή με ..."πειράζανε" κάποια ξαδέρφια μου μεγαλύτερα από εμένα, με κάνανε αντιδραστική, άτομο που δεν έλεγα τίποτα κ ποτέ κ κανείς δεν ήξερε πως ήμουν μέσα μου! εεε... μεγαλώνοντας ήρθαν κ άλλα κ προστέθηκαν ώσπου έκανα το μπαμ..! Χαίρομαι όμως ξέρεις για ένα πράγμα.. που είμαι περήφανη για εμένα κ για άλλα άτομα που ξεπερνάνε δυσκολίες, που παλεύουν διότι υπάρχουν κ άτομα που με το παραμικρό μιζεριάζουν κ ξαφνικά δε βρίσκουν νόημα στη ζωή τους, για το τίποτα! Πιο δυνατοί γινόμαστε βρε!!!;)

---

Μοιάζουν αρκετά οι ιστορίες μας... Κι εγώ σε μια παρόμοια οικογένεια μεγάλωσα, αλλά δε με 'χτύπησε' το πρόβλημα στην εφηβεία μου, αλλά στα 30... Αλλά ήταν η χαριστική βολή, τα χρειάστηκα κανονικά! Φάρμακα δεν έχεις πάρει είπες έτσι; Αφού τα καταφέρνεις μόνο με ψυχοθεραπεία μπράβο σου... Σε ζηλεύω!

Καλημέρα, δε πήρα ποτέ φάρμακα, φοβόμουν κ δεν ήθελα κιόλας να νιώθω ότι "κρέμομαι" από χάπια για να βοηθηθώ. Το είχα δει κ ακόμη το βλέπω εγωιστικά ότι πρέπει να παλέψω μόνη μου. Και κάτι άλλο που βοήθησε είναι ότι πήγαινα σε ψυχολόγο που δε δίνουν φάρμακα. Πιστεύω πως μπορεί ο καθένας να τα καταφέρει χωρίς φάρμακα, αν φυσικά δεν είναι κάποια ειδική περίπτωση. Έχω ακούσει κ από άλλους που τους βγήκε σε πιο μεγάλη ηλικία, ότι ήταν πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Δε ξέρω γιατί. Βέβαια σε όποια ηλικία κ αν σου βγεί είναι βάσανο. Ειλικρινά εύχομαι σύντομα να νιώσεις καλά κ να μη χρειάζεσαι τη βοήθεια κάποιου φαρμάκου. Δε ξέρω... αλλά μ έχει βοηθήσει πολύ το κλάμα (Βούρτση!!!) δε το πιέζω να βγεί, όπου κ αν είμαι όμως αν μου έρθει πατάω τα κλάματα κ νιώθω ανακούφιση. Τη προγούμενη εβδομάδα είχα μια διαταραχή πανικού (μία φορά την εβδομάδα με πιάνει), ήμουν στη δουλειά, το 'παιζα μια χαρά, δε τρέχει τίποτα παιδιά κ γενικά βλέπανε ένα χαζοχαρούμενο, πάω τουαλέτα, ξεσπάω κ βγαίνω άλλος άνθρωπος!

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Δεν ξέρω κ πολλά να σου πω, ούτε είμαι σε θέση να σου δώσω κάποια συμβουλή, το θεωρώ σαχλό αφού κ εγώ δεν είμαι στα καλύτερά μου, το μόνο που θα πω κ που λέω στον εαυτό μου κάποιες φορές που με πιάνουν κρίσεις πανικού, είναι ότι το μυαλό μας είναι τόσο δυνατό που μας προκαλεί όλα αυτά κ είναι μέρος δικό μας! Είναι παράλογο αλλά μόνο εμείς τελικά μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, αν φυσικά δεν έχουμε κ κάτι οργανικό. Εγώ προσπαθώ να ελέγξω τις σκέψεις μου που κάποιες φορές πάνε να με τρελάνουν κ σκέφτομαι ότι... εγώ τα προκαλώ! Οπότε ψάχνω να βρω την αιτία, αν τη βρω, την αντιμετωπίζω οσο μπορώ έτσι... μη το παίζω κ τέλεια!!! Αυτά!

---

Έχει πολύ δίκιο η Vickyk αναφορικά με το ότι μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας πραγματικά και δεν είναι παράλογο.
Αλλά δεν είναι εύκολο.
Πρέπει να θέλεις, να μπορείς και να πιστέψεις σε αυτό.
Αν δεν μπορείς λίγη βοήθεια κάνει καλό.
Από όπου και εάν προέρχεται.

Rex, ξέρεις τι σκέφτομαι... ότι σίγουρα όλοι θα θέλουν να βοηθήσουν τον εαυτό τους αλλά μάλλον πρέπει να παίζει ρόλο κ ο χαρακτήρας του καθενός. Θέλω να πω ότι όλοι μπορούμε να βρούμε τη δύναμη, απλά κάποιοι δε το πιστεύουν ότι είναι αρκετά δυνατοί για να το αντιμετωπίσουν μόνοι΄. Βέβαια, παίζει ρόλο κ οι άνθρωποι που έχουμε γύρω μας, βάζουνε μια ταμπέλα στο καθένα κ λένε: Εσύ είσαι δυνατός/ή, δε σε φοβάμαι μπορείς να τα καταφέρεις, όπου αυτό σου δημιουργεί την αίσθηση ότι είσαι δυνατός αλλά συγχρόνως σε πιέζει γιατί πρέπει να τους επιβεβαιώσεις σε αυτό που λένε για να μην απογοητευτούνε! Φοβερή΄πίεση! Κ από την άλλη λένε: Εεε... εντάξει... χρειάζεται βοήθεια, δε μπορεί μόνος του, δε τα καταφέρνει! Κ εκεί έχεις ευνουχίσει τον άλλο! Αυτό είχα εγώ με τον αδερφό μου, εγώ μπορούσα να κάνω τα πάντα ενώ ο αδερφός μου ήταν ο "αδύναμος".

Χρήστο γειά σου κι από μένα,
όλα όσα αντιμετωπίζουμε βασίζονται στον νόμο αιτία-αποτέλεσμα! Ψάξε και δες μόνος σου τις ψυχολογικές αιτίες των προβλημάτων σου
και για να κάνεις μια καλή αρχή ξεκίνα κι αντίστροφα.. Μ' άλλα λόγια φτιάξε την καθημερινότητά σου κατά τέτοιον τρόπο ώστε
να ευχαριστεί εσένα και μόνο. Οι περισσότεροι λόγοι που έχουμε μόνιμα έντονο άγχος είναι γιατί δεν κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας,
που να μας δίνουν χαρά και να είναι δημιουργικά.
Στην αρχή του θέματος αναφέρεις πως έκανες και γνωσιακή. Έχω κάνει κι εγώ κι αυτό που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι πως για το
όποιο μας συναίσθημα ευθύνεται η σκέψη. Άρχισε λοιπόν να παρατηρείς τις σκέψεις σου σαν να πρόκειται για ένα άλλο άτομο. Έτσι ελέγχεις
και την σκέψη και κατά συνέπεια και το συναίσθημα. Εξ άλλου το λες και μόνος σου ότι οι φόβοι σου τελικά δεν έχουν υπόσταση. :)

Quote:

---

Originally Posted by VickyK

Καλημέρα, δε πήρα ποτέ φάρμακα, φοβόμουν κ δεν ήθελα κιόλας να νιώθω ότι "κρέμομαι" από χάπια για να βοηθηθώ. Το είχα δει κ ακόμη το βλέπω εγωιστικά ότι πρέπει να παλέψω μόνη μου. Και κάτι άλλο που βοήθησε είναι ότι πήγαινα σε ψυχολόγο που δε δίνουν φάρμακα. Πιστεύω πως μπορεί ο καθένας να τα καταφέρει χωρίς φάρμακα, αν φυσικά δεν είναι κάποια ειδική περίπτωση. Έχω ακούσει κ από άλλους που τους βγήκε σε πιο μεγάλη ηλικία, ότι ήταν πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Δε ξέρω γιατί. Βέβαια σε όποια ηλικία κ αν σου βγεί είναι βάσανο. Ειλικρινά εύχομαι σύντομα να νιώσεις καλά κ να μη χρειάζεσαι τη βοήθεια κάποιου φαρμάκου. Δε ξέρω... αλλά μ έχει βοηθήσει πολύ το κλάμα (Βούρτση!!!) δε το πιέζω να βγεί, όπου κ αν είμαι όμως αν μου έρθει πατάω τα κλάματα κ νιώθω ανακούφιση. Τη προγούμενη εβδομάδα είχα μια διαταραχή πανικού (μία φορά την εβδομάδα με πιάνει), ήμουν στη δουλειά, το 'παιζα μια χαρά, δε τρέχει τίποτα παιδιά κ γενικά βλέπανε ένα χαζοχαρούμενο, πάω τουαλέτα, ξεσπάω κ βγαίνω άλλος άνθρωπος!

---

Το κλάμα, η ψυχοθεραπεία και ακόμη κι η ίδια η κρίση είναι τρόποι εκτόνωσης και χαρίζουν μια αίσθηση ανακούφισης αφού τελειώσουν... Δυστυχώς σε μένα δε φαίνεται να δουλεύουν ανακουφιστικά και μέχρι στιγμής βοήθεια έχω βρει μοναχά στα φάρμακα, τα οποία κι εγώ φοβόμουν και εξακολουθώ να φοβάμαι λόγω των παρενεργειών που επιφέρουν, αλλά είναι μονόδρομος, τουλάχιστον σ' αυτήν τη φάση! Ξαναξεκινάω από σήμερα ψυχοθεραπεία κι ελπίζω να δω κάποια αλλαγή... :)

Quote:

---

Originally Posted by rex

Έχει πολύ δίκιο η Vickyk αναφορικά με το ότι μόνο εμείς μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας πραγματικά και δεν είναι παράλογο.
Αλλά δεν είναι εύκολο.
Πρέπει να θέλεις, να μπορείς και να πιστέψεις σε αυτό.
Αν δεν μπορείς λίγη βοήθεια κάνει καλό.
Από όπου και εάν προέρχεται.

---

Αυτό που είπα και στη VickyK μέχρι στιγμής η μόνη (πραγματική) βοήθεια που είχα ήταν από τα φάρμακα, αλλά με τις γνωστές παρενέργειες... Ελπίζω να μην τα χρειάζομαι για μια ζωή, αλλά ακόμη κι έτσι να είναι, ίσως αυτό να είναι 'As good as it gets' (πραγματικά μια ταινία που αν και έχει να κάνει με την OCD, είναι καλή για όλους εμάς που ταλαιπωρούμε την ψυχική μας υγεία)

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Χρήστο γειά σου κι από μένα,
όλα όσα αντιμετωπίζουμε βασίζονται στον νόμο αιτία-αποτέλεσμα! Ψάξε και δες μόνος σου τις ψυχολογικές αιτίες των προβλημάτων σου
και για να κάνεις μια καλή αρχή ξεκίνα κι αντίστροφα.. Μ' άλλα λόγια φτιάξε την καθημερινότητά σου κατά τέτοιον τρόπο ώστε
να ευχαριστεί εσένα και μόνο. Οι περισσότεροι λόγοι που έχουμε μόνιμα έντονο άγχος είναι γιατί δεν κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας,
που να μας δίνουν χαρά και να είναι δημιουργικά.
Στην αρχή του θέματος αναφέρεις πως έκανες και γνωσιακή. Έχω κάνει κι εγώ κι αυτό που ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω είναι πως για το
όποιο μας συναίσθημα ευθύνεται η σκέψη. Άρχισε λοιπόν να παρατηρείς τις σκέψεις σου σαν να πρόκειται για ένα άλλο άτομο. Έτσι ελέγχεις
και την σκέψη και κατά συνέπεια και το συναίσθημα. Εξ άλλου το λες και μόνος σου ότι οι φόβοι σου τελικά δεν έχουν υπόσταση. :)

---

Γεια σου Μαρκέλα.
Έχεις απόλυτο δίκιο πως για κάθε συναίσθημα οφείλεται η σκέψη και για την ακρίβεια η ερμηνεία της... Το μόνιμό μας άγχος είναι αποτέλεσμα ενός φόβου, που τις περισσότερες φορές είναι αδικαιολόγητος, αλλά δεν μπορείς και να μην του δώσεις σημασία! Η λειτουργία του πανικού κάνει το μυαλό να δουλεύει σε κατάσταση 'άσπρου-μαύρου' και δεν μπορεί να διακρίνει κι όλα τα ενδιάμεσα στάδια και συνήθως επιλέγουμε το 'μαύρο'...

Quote:

---

Originally Posted by christos80

Αν παραθέσω εδώ το τι έχω διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια θα χρειαστούμε πολλές σελίδες. Ένας από τους λόγους που 'βυθίστηκα' στο πρόβλημά μου ήταν και το υπερβολικό διάβασμα γύρω από τη διαταραχή που μας μαστίζει. Τόσα πολλά άρθρα, τόσες πολλές πληροφορίες και αρκετές φορές αντικρουόμενες, που στο τέλος δεν ξέρεις τι να πιστέψεις! Είναι ψυχολογικό, είναι παθολογικό, είναι κάτι ανάμεσα; Τα χάπια βοηθάνε ή όχι; Αν ναι πόσο; Κάνουν κακό; Αν ναι τι; Τελειώνει ποτέ; Και πολλές άλλες απορίες που γεννούν άλλες οι απαντήσεις τους... Ίσως κάτι να πιέζει τη ψυχή μου ή κάτι να με ενοχλεί, ελπίζω κάποια στιγμή να το βρω και να το βρεις κι εσύ και όλοι όσοι ταλαιπωρούμαστε από αυτόν τον 'δαίμονα' που λέγετε άγχος! :)

---

η φαρμακοθεραπεία σιγά-σιγά μπορεί να σταματάσει, όταν φτάσεις στην ρίζα των ψυχολογικών σου συγκρούσεων και δουλέψεις
μ' όλες τις προβληματικές καταστάσεις που σε ταλαιπωρούν.. αυτό είναι που λες εσύ.. κάτι πιέζει τη ψυχή μου. Χρειάζεται να το βρεις
αυτό το κάτι.. κι ίσως για να τελειώνεις μια ώρα γρηγορότερα και να δώσεις λύση, καλό θάταν ν' απευθυνθείς σε ψυχολόγο.

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

η φαρμακοθεραπεία σιγά-σιγά μπορεί να σταματάσει, όταν φτάσεις στην ρίζα των ψυχολογικών σου συγκρούσεων και δουλέψεις
μ' όλες τις προβληματικές καταστάσεις που σε ταλαιπωρούν.. αυτό είναι που λες εσύ.. κάτι πιέζει τη ψυχή μου. Χρειάζεται να το βρεις
αυτό το κάτι.. κι ίσως για να τελειώνεις μια ώρα γρηγορότερα και να δώσεις λύση, καλό θάταν ν' απευθυνθείς σε ψυχολόγο.

---

Ξεκινάω σήμερα παράλληλα με τη φαρμακοθεραπεία και ψυχοθεραπεία. Ελπίζω να δώσει τα προσδοκόμενα αποτελέσματα, αλλά τις προηγούμενες φορές δε δούλεψε και τόσο καλά. Είναι νέος άνθρωπος και ορεξάτος ο νέος μου γιατρός κι έχω στηρίξει πολλά επάνω του. Είδομεν! Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση πάντως Μαρκέλα! :)

Quote:

---

Originally Posted by christos80

Το κλάμα, η ψυχοθεραπεία και ακόμη κι η ίδια η κρίση είναι τρόποι εκτόνωσης και χαρίζουν μια αίσθηση ανακούφισης αφού τελειώσουν... Δυστυχώς σε μένα δε φαίνεται να δουλεύουν ανακουφιστικά και μέχρι στιγμής βοήθεια έχω βρει μοναχά στα φάρμακα, τα οποία κι εγώ φοβόμουν και εξακολουθώ να φοβάμαι λόγω των παρενεργειών που επιφέρουν, αλλά είναι μονόδρομος, τουλάχιστον σ' αυτήν τη φάση! Ξαναξεκινάω από σήμερα ψυχοθεραπεία κι ελπίζω να δω κάποια αλλαγή... :)

---

Καλημέρα Χρήστο, χαίρομαι που ξεκινάς πάλι ψυχοθεραπεία, καταλαβαίνω με αυτό ότι δεν έχεις παραδοθεί κ το πολεμάς! Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Εγώ εκτός από τις παρενέργειες των φαρμάκων, φοβόμουν μην εξαρτηθώ από αυτά. Βέβαια μετά είχα μια άλλη φοβία... ότι μπορεί να είμαι κρεμασμένη από τη ψυχολόγο μου κ της έλεγα συνέχεια ότι φοβάμαι μην "εξαρτηθώ" από εσένα, δε μπορώ να τα βγάλω μόνη μου πέρα κ τρέχω κάθε τρείς κ λίγο, ακόμα κ για ψύλου πήδημα... Κ μου απάντησε ότι θα καταλάβω μόνη μου πότε θα έτοιμη να αντιμετωπίζω πράγματα χωρίς να με πιάνει πανικός κ τρέχω σε εκείνη συνέχεια (όπως κ έγινε)! Εύχομαι κ πιστεύω να σου πάνε όλα καλά!:)

Καλημερα Χρήστο, καλή εβδομάδα. Πως πήγε η ψυχανάλυση?