χωρίς αυτοπεποίθηση

Γεια σας είμαι καινούρια στο φόρουμ!
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι το εξής...δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση και πάντα οι άλλοι με κάνουν ότι θέλουν
Πάντα οι άλλοι έχουν το πάνω χέρι,ξέρουν πως να με χειριστούν,εγώ δε μπορώ να επιβληθώ σε κανέναν
Ακόμα και η αδερφή μου που είναι μικρότερη με κάνει ότι θέλει!Πιστεύω πως δε φταίνε μόνο οι άλλοι,δεν είμαι από τα άτομα που συνεχώς επιρρίπτουν τις ευθύνες σε τρίτους..έχω και εγώ μερίδιο ευθύνης,ίσως και το μεγαλύτερο διότι δεν μπορώ να βάλω όρια στους άλλους..Εγώ τους έδωσα το πάτημα και τώρα με εκμεταλλεύονται
Αυτό το είχα από πάντα και με ενοχλούσε αλλά πλέον με ενοχλεί ακόμα περισσότερο γιατί είμαι 19,5 ετών!Δεν είμαι πια μικρή,πρέπει να αποκτήσω αυτοπεποίθηση οπωσδήποτε!
Νομίζω όμως πως αυτό δε θα γίνει ποτέ...έχω προσπαθήσει αλλά δεν...
Το συναίσθημα που με χαρακτηρίζει είναι ο ΦΟΒΟΣ..στα πάντα..φοβάμαι τι λένε οι άλλοι,φοβάμαι να πω την άποψη μου,να με υπερασπιστώ,φοβάμαι να διαφωνήσω και να τσακωθώ..φοβάμαι την αντίδραση των άλλων σε ότι κάνω...δε ζούμε όμως για τους άλλους,αλλά για εμάς...θέλω να νιώσω ελεύθερη,να κάνω ότι νιώθω και ότι θέλω,να μη δίνω δεκάρα για το τι θα πουν οι άλλοι..θέλω να ζήσω για εμένα..στα λόγια μια χαρά τα ξέρω αυτά,στην πράξη όμως δεν τα εφαρμόζω..
Και σήμερα για παράδειγμα έγινε κάτι,ανακάλυψε η αδερφή μου κάτι για 'μένα το πρωί(έψαξε το κινητό μου) εγώ έκανα πως κοιμόμουν και τώρα το μεσημέρι που θα επιστρέψει σπίτι φοβάμαι να την αντικρύσω..όπως σας είπα αν και μικρότερη είναι πιο "καπάτσα" από 'μένα...φοβάμαι την αντίδραση της,το ειρωνικό και επικριτικό της βλέμμα...δε θα μπορώ να την αντικρύσω στα μάτια..θα σκύψω και θα κοιτάζω το πάτωμα,όπως κάνω πάντα με όλους..ποτέ δεν είχα το κεφάλι ψηλά..άλλοι άνθρωποι κάνουν τόσα και τόσα κι όμως έχουν θάρρος και θράσος κ περπατάνε με το κεφάλι ψηλά!απλά έχω βαρεθεί τον εαυτό μου,μάλιστα εδώ και ένα χρόνο έχω τάσεις αυτοκτονίας...κανείς δεν το ξέρει,δεν το έχω πει κάπου....αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα δεν ξέρω τι είμαι ικανή να κάνω
Δε θέλω άλλο πια να είμαι η δειλή,η φοβητσιάρα,η άτολμη,η αδύναμη!Κουράστηκα!

Εξέπληξέ τους αν θες mar.
ειδικά αν δεν έχουν συνηθίσει αντίδραση από εσένα, σίγουρα η όποια αντίδραση θα τους φανεί πιο "δυνατή" απ' ότι ίσως είναι πραγματικά.
Αυτό που είδε η αδερφή σου είναι κάτι που δεν θες να μάθουν οι γονείς σου και φοβάσαι μήπως τους το πει;
Αν όχι προσπάθησε να μη σκας ιδιαίτερα!
Και επίσης προσπάθησε να βάλεις κάποια όρια: Γιατί να μπορέι η αδερφή σου να κοιτά κρυφά το κινητό σου; Το βρίσκεις να στέκει; Εγώ καθόλου.

Ναι δε θέλω να το μάθουν οι γονείς μου!Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα το πει η αδερφή μου,άλλωστε το 'χει ξανακάνει ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν!Σε λίγα λεπτά επιστρέφει και με έχουν πιάσει κρίσεις πανικού...
Και επίσης προσπάθησε να βάλεις κάποια όρια: Γιατί να μπορέι η αδερφή σου να κοιτά κρυφά το κινητό σου; Το βρίσκεις να στέκει; Εγώ καθόλου.
^Έχεις δίκιο σε αυτό..είχα κάνει μια προσπάθεια να βάλω κάποια όρια και δεν πέτυχε..και δεν ξέρω πλέον πως να το καταφέρω....

Καλησπέρα mar , σύμφωνα με αυτά που αναφέρεις έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο η λειτουργία σου να βασίζεται στην υπέρμετρη ανάγκη σου να είσαι αρεστή για να έχεις την εύνοια και την αγάπη του περιβάλλοντος σου ;
Με αποτέλεσμα αυτό να σε παγιδεύει στερώντας από τον εαυτό σου η ίδια , το δικαίωμα να βάλεις τα όρια σου και να διεκδικήσεις αυτό που δικαιούσε ;

καλησπέρα!

σύμφωνα με αυτά που αναφέρεις έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο η λειτουργία σου να βασίζεται στην υπέρμετρη ανάγκη σου να είσαι αρεστή για να έχεις την εύνοια και την αγάπη του περιβάλλοντος σου ;
^ναι αυτό ισχύει!θέλω όσο τίποτα να με αποδέχονται και να με αγαπούν οι άλλοι....

Τότε προσπάθησε να έχεις το κινητό συνεχώς υπό την επίβλεψή σου, αλλιώς κλείνε το.
Μπορεί να ακουστεί κάπως παιδαριώδες αλλά εσύ έχει μπει ποτέ στη διαδικασία να κοιτάξεις το δικό της; Αν όχι, ίσως θα έπρεπε να της δοκιμάσεις κάτι αντίστοιχο -όχι φυσικά επειδή σε ενδιαφέρει- αλλά για να καταλάβει το καπάτσικο μικρό αδερφάκι πως αυτό που κάνει δεν είναι καθόλου COOL. Πάντως αυτό στο λέω με επιφύλαξη γιατί, όντως, το καλύτερο θα ήταν να μην "ρίξεις" τη συμπεριφορά σου.

Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο, αν θες απαντάς. Οι γονείς σας τι γνώμη έχουν για όλα αυτά;
Επίσης μήπως σας ξεχώριζαν μικρότερα κ.λπ.;
[Ρωτώ γιατί απλά μου έχει τύχει να δω παραπάνω από μία περιπτώσεις όπου όλη η οικογένεια πέφτει με θαυμασμό πάνω στο χαριτωμένο-καπάτσικο ολίγον τι "μούτρο" (συνήθως μικρότερο) παιδί, ενώ το μεγαλύτερο (ίσως πιο σοβαρό και μαζεμένο) παιδί σαν να παραγκωνίζεται, κάτι που ίσως έχει να κάνει με την μελλοντική αυτοπεποίθησή του].

Quote:

---

ναι αυτό ισχύει!θέλω όσο τίποτα να με αποδέχονται και να με αγαπούν οι άλλοι....

---

Θα σου πρότεινα να σκεφτείς τον λόγο που εσύ έχεις πολλή μεγαλύτερη ανάγκη από τους '' σημαντικούς άλλους '' την αποδοχή τους , ενώ αυτοί λειτουργούν απέναντί σου αντίθετα πολλή ελεύθερα ;
Τι τραγικό φοβάσαι ότι θα συμβεί αν δεν είσαι '' το καλό και ανεκτικό κοριτσάκι '' χωρίς να έχει το δικαίωμα να αρνηθεί κάτι που δεν είναι σύμφωνη ; ( χωρίς να υπονοώ ότι θα σου κάνει καλό να πας στην απέναντι πλευρά )
Το πολλή - πολλή να δυσανασχετήσουν , να σε αξιολογήσουν αρνητικά , η ακόμα και να σε απορρίψουν !
Και λοιπόν ; Θα έχεις την ευκαιρία να καταλάβεις πόσο όμορφο θα είναι από εκεί και πέρα να λειτουργείς με βάση τα δικά σου θέλω και συμφέροντα γιατί μόνο από αυτά μπορείς να πάρεις αληθινή ικανοποίηση , και όχι με ένα '' ιδανικό '' αλλά ξένο εαυτό , ο οποίος θα υπηρετεί τους άλλους , για να αποκομίζει την τόσο σπουδαία αποδοχή τους !

Λοιπον mar δεν μπορω να σου περιγραψω την ηδονη που θα νιωσεις οταν αρχισεις να αντιδρας....αν νομιζεις τωρα πως περνεις καποια μικρη ευχαριστηση απο την αποδοχη των αλλων,καθε φορα που θα αρχισεις να βαζεις δειλα στην αρχη πιο γενναια στην πορεια τον καθενα στην θεση του θα νιωθεις τετοια ευχαριστηση με τον εαυτο σου που μετα θα το παρακανεις μονο και μονο για να το ευχαριστιεσε.Φυσικα στο τελος θα βρεις την ισορροπια σου και θα γινεις αυτο που πραγματικα εισαι....ενα εξυπνο,ικανο κοριτσι με αποψη που κανεις τυχαιος ή μη δεν θα μπορει να μειωσει ετσι για την πλακα του.Ξεκινα αμεσως....η αρχη ειναι το ημισυ του παντος!

http://youtu.be/7TnV0Qybda4 αυτό το βάζω κ για μένα πρέπει να ζήσουμε χωρίς φόβους απλά να ζήσουμε γιατί μας δόθηκε σαν δώρο ,χωρίς το "σαν"είναι δώρο κ επιτέλους πρέπει να το ανοίξουμε.

Γεια σου mar,ειναι πολυ ασχημο και ψυχοφθορο να μην εχει ενας ανθρωπος αυτοπεποιθηση και δυστυχως οσο διαβαζω οσα περιγραφεις ειναι λες και περιγραφεις τον εαυτο μου!!νοιωθω ακριβως τα ιδια πραγματα και εχουμε ακριβως την ιδια ηλικια.Η ελλειψη αυτοπεποιθησης υπηρχε παντα μεσα σου ή ξεκινησε καποια συγκεκριμενη περιοδο στη ζωη σου ίσως μετα απο μια τραυματικη εμπειρια?

Συνηθως οι πιο αξιολογοι ανθρωποι ειναι αυτοι που δεν εχουν αυτοπεποιθηση (με τα χρονια και τις εμπειριες βεβαια αυτο αλλαζει)και οι μετριοτητες που κατι τετοια τα μυριζονται σαν τα σαρκοβορα σπευδουν να τους μειωσουν ακομα περισσοτερο μπας και κερδισουν λιγη απο την αξια που δεν εχουν.

Quote:

---

Originally Posted by nflu

Συνηθως οι πιο αξιολογοι ανθρωποι ειναι αυτοι που δεν εχουν αυτοπεποιθηση (με τα χρονια και τις εμπειριες βεβαια αυτο αλλαζει)και οι μετριοτητες που κατι τετοια τα μυριζονται σαν τα σαρκοβορα σπευδουν να τους μειωσουν ακομα περισσοτερο μπας και κερδισουν λιγη απο την αξια που δεν εχουν.

---

καλό,πολύ καλό θα έλεγα

Μπορεί να ακουστεί κάπως παιδαριώδες αλλά εσύ έχει μπει ποτέ στη διαδικασία να κοιτάξεις το δικό της; Αν όχι, ίσως θα έπρεπε να της δοκιμάσεις κάτι αντίστοιχο -όχι φυσικά επειδή σε ενδιαφέρει- αλλά για να καταλάβει το καπάτσικο μικρό αδερφάκι πως αυτό που κάνει δεν είναι καθόλου COOL.
^το είχα κάνει πιο παλιά μια φορά πριν χρόνια.δεν έχω επιχειρήσει ποτέ ξανά,άλλωστε δε χρειάζεται,η αδερφή μου είναι ανοιχτό βιβλίο και μου τα λέει σχεδόν όλα..σίγουρα θα κρατάει και κάποια πράγματα για τον εαυτό της αλλά δεν μπαίνω καν στο τρυπάκι να ψάχνω το κινητό της μπας και ανακαλύψω τίποτα!

Να σε ρωτήσω και κάτι άλλο, αν θες απαντάς. Οι γονείς σας τι γνώμη έχουν για όλα αυτά;
Επίσης μήπως σας ξεχώριζαν μικρότερα κ.λπ.;
^είναι χωρισμένοι και μένουμε με τη μητέρα μας..ο πατέρας μου μας αγαπάει εξίσου,αλλά έχει τη δική του ζωή και δεν πολυασχολείται πλέον με εμάς,έχουμε μεγαλώσει κιόλας
η μητέρα μου έχει αδυναμία στην αδερφή μου..ίσως επειδή είναι πιο έξυπνη,πιο όμορφη από μένα,έχει αυτοπεποίθηση
εγώ είμαι το μαύρο πρόβατο..με τη μάνα μου δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις..πάντα υπήρχε μεταξύ μας ανταγωνισμός κ εχθρικότητα..και με το να με μειώνει και να εξυψώνει συνεχώς την αδερφή μου έχει δημιουργήσει ένα κλίμα ζήλιας στη σχέση μου με την αδερφή μου..και το παραδέχομαι ότι τη ζηλεύω.με την (καλή?)έννοια..με την έννοια ότι θα ήθελα να της μοιάσω κ ότι τη θαυμάζω σε πολλούς τομείς..αλλά δεν τη φθονώ,αντιθέτως μόλις της συμβαίνει κάτι καλό χαίρομαι για κείνη πραγματικά

Θα σου πρότεινα να σκεφτείς τον λόγο που εσύ έχεις πολλή μεγαλύτερη ανάγκη από τους '' σημαντικούς άλλους '' την αποδοχή τους , ενώ αυτοί λειτουργούν απέναντί σου αντίθετα πολλή ελεύθερα ;
Τι τραγικό φοβάσαι ότι θα συμβεί αν δεν είσαι '' το καλό και ανεκτικό κοριτσάκι '' χωρίς να έχει το δικαίωμα να αρνηθεί κάτι που δεν είναι σύμφωνη ; ( χωρίς να υπονοώ ότι θα σου κάνει καλό να πας στην απέναντι πλευρά )
^νομίζω ότι θέλω την αποδοχή και την αγάπη των άλλων για να αγαπήσω μετά και εγώ η ίδια τον εαυτό μου!νιώθω ότι θέλω ανθρώπους γύρω μου και δίπλα μου που να με ενθαρρύνουν αλλιώς από μόνη μου δεν κάνω τίποτα..

nflu,soul & Ηλιάνα συμφωνώ με όσα λέτε αλλά δυστυχώς είναι δύσκολο στην πράξη να αποκτήσω αυτοπεποίθηση,έχω συμβιβαστεί και με την ιδέα ότι ίσως δεν αποκτήσω και ποτέ..

Να εκπαιδεύσεις τον εαυτο σου στο να διεκδικα, βημα βημα, εκει που νοιωθεις ότι θιγεσαι ή κατι σου ανήκει ανοιξε το στομα και πες έστω κατι που να δειχνει αντιδραση, κανε το σαν υπερβαση εκει που ο ευατος σου σου επιβαλλει πάλι να σιωπήσεις, έστω και αν δεν κερδίσεις κατι στο τελος, θα ναι όμως μια ικανοποίηση ότι δεν σιώπησες, ότι πετυχες έστω κάτι, καπως έτσι ξεκινας το να διεκδικας μεχρι να γινονται μεγαλύτερα βηματα και πιο ευκολα.
Έχεις κατεβάσει τον πυχη της αυτοεκτιμησης σου πολύ χαμηλα και μου φαινεται πως αξιζεις περισσότερα απ αυτα που πιστευεις για σενα. Αυτο θα το διαπιστωσεις μεσα απο τη βελτιωση του εαυτου σου και τη διεκδίκηση. έχεις μιλησει με ψυχολόγο?
Απ την άλλη μηπως έχεις τελειομανία? πχ θελεις να σε αγαπανε χωρις να σου βρισκουν το παραμικρό ψεγάδι, που ειναι του τυπου ή όλα ή τιποτα και άμα βλεπεις καποια ψεγαδια στη σχεση τους απεναντι σου για εσενα αυτοματα σου δημιουργειται το τιποτα που μεταφραζεται σε ειμαι άχρηστη, ολοι οι αλλοι ειναι καλυτεροι μου, δεν αξιζω κλπ?

Quote:

---

Originally Posted by nflu

Συνηθως οι πιο αξιολογοι ανθρωποι ειναι αυτοι που δεν εχουν αυτοπεποιθηση (με τα χρονια και τις εμπειριες βεβαια αυτο αλλαζει)και οι μετριοτητες που κατι τετοια τα μυριζονται σαν τα σαρκοβορα σπευδουν να τους μειωσουν ακομα περισσοτερο μπας και κερδισουν λιγη απο την αξια που δεν εχουν.

---

Συμφωνω μαζι σου! ....και φτανει να το καταλαβουν όσο πιο γρηγορα γινεται πριν τους μεινει ζημια.

Quote:

---

Originally Posted by mar.

καλησπέρα!

σύμφωνα με αυτά που αναφέρεις έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο η λειτουργία σου να βασίζεται στην υπέρμετρη ανάγκη σου να είσαι αρεστή για να έχεις την εύνοια και την αγάπη του περιβάλλοντος σου ;
^ναι αυτό ισχύει!θέλω όσο τίποτα να με αποδέχονται και να με αγαπούν οι άλλοι....

---

γειά σου mar,
o έντονος φόβος σου ίσως και να πηγάζει κι απ' το τραυματικό γεγονός του χωρισμού των γονιών σου, γιατί βασικό στοιχείο της έλλειψης
αυτοπεποίθησης, αλλά και της αυτοεκτίμησης είναι η μοναξιά που προκάλεσε ανασφάλειες όταν ήσουν μικρό παιδάκι!
Μόνο, που τότε ο φόβος αυτός ήταν και δικαιολογημένος, γιατί πράγματι είχες ανάγκη από προστασία, όμως σήμερα δεν ισχύει, γιατί τον
εαυτό σου μπορείς πλέον να τον προστατέψεις ακόμα και μόνη σου, απλά έχεις μπλοκαριστεί σ' αυτό το παιδικό συναίσθημα του παρελθόντος,
μ' αποτέλεσμα η σκέψη να το παράγει ξανά και ξανά. Αν τώρα νιώθεις κι ανεπαρκής έχεις έντονη την ανάγκη αναγνώρισης κι αποδοχής από
τους άλλους, κάτι που πάλι ενισχύει τον φόβο, πως ότι και να κάνεις ίσως και ν' αποτύχεις. Μόνο που: " όλα είναι στο μυαλό μας!..
Να σκέφτεσαι και να μην ξεχνάς ποτέ πως ανεξάρτητα του τι λένε ή κάνουν οι άλλοι " εγώ αξίζω! " Καλή συνέχεια! :)

ευχαριστώ όσους έχουν απαντήσει!ξέχασα να σας αναφέρω ότι έχω κ κρίσεις πανικού εδώ κ 3 χρόνια.
σκέφτομαι και αναπολώ τον παλιό εαυτό μου..ποτέ δεν είχα αυτοπεποίθηση αλλά παλιά τα πράγματα ήταν καλύτερα.θυμάμαι το 2008 ήταν όλα τελείως διαφορετικά,δεν είχα ψυχολογικά προβλήματα,οι κρίσεις πανικού το άγχος κ η κατάθλιψη ήταν άγνωστες έννοεις για μένα..ήμουν πολύ πιο όμορφη εμφανισιακά,είχα καλή διάθεση,έβγαινα κάθε μέρα με φίλους,ήμουν μια χαρά σε γενικές γραμμές αν κ πάντα ήμουνα ντροπαλή..αλλά νταξει δεν είναι κ τόσο τραγικό να είναι κάποιος ντροπαλός..από το 2009 που άρχισα να έχω ψυχολογικά 'εχω γίνει μια άλλη..και φέτος 2012 είμαι χειρότερα από ποτέ..αυτά τα τελευταία χρόνια 2009-10-11-12 είναι απαίσια αν και το 2011 για ενα διαστημα είχα καλυτερέψει.θέλω να γίνω ξανά αυτή που ήμουν το 2008 τότε ήμουνα καλά,κάθε μέρα κλαίω γιατί ξέρω πως δε γίνεται να ξαναγίνω όπως ήμουν..όταν περνάς διάφορες καταστάσεις και δη άσχημες δεν είναι δυνατόν να είσαι το άτομο που ήσουνα.και αυτή η πραγματικότητα μου προκαλεί θλίψη..όπως σας είπα έχω κ κρίσεις πανικού με όλα τα γνωστά συμπτώματα..αστάθεια,ταχυπ� �λμίες,ταχυκαρδίες,τρέμουλ� �..το πιο άσχημο είναι ο κόμπος που νιώθω στο λαιμό όποιος έχει κρίσεις πανικού νομίζω μπορεί να καταλάβει..είμαι διαρκώς σε υπερένταση σε μια διαρκή αναστάτωση,δε μπορώ να συγκεντρωθώ σε τίποτα....ούτε να διαβάσω ένα βιβλίο ούτε τίποτα..επίσης έχω παρατηρήσει ότι από τότε που είμαι χάλια ψυχολογικά έχει ελαττωθεί η μνήμη μου..πάντα είχα μνήμη ελέφαντα κι τώρα αρχίζω κ ξεχνάω.είμαι κ αφηρημένη όλοι απορούν επειδή είμαι στον κόσμο μ συνέχεια...α και νιώθω ότι πλέον όλα τα κάνω μηχανικά,ακούω μουσική,γελάω,κλαίω όλα μηχανικά..μου έρχονται συνέχεια στο μυαλό άσχημες σκέψεις που παλιότερα ούτε θα περνούσαν από το μυαλό μου,αλλά και να περνούσαν φευγαλέα δε θα τους έδινα καν σημασία..έχω κουραστεί όλα τα υπεραναλύω,έχω έμμονες ιδέες θρησκευτικού περιεχομένου κ όχι μόνο..έχω και άλλες έμμονες ιδέες που αηδιάζω κ μόνο που τ σκέφτομαι..και φοβάμαι τις έμμονες ιδέες..διότι αν υπάρχει περίπτωση να ισχύουν?αφήστε που από το 2009 το έχω ρίξει στο φαί..έχω πάρει από τότε 5-6 κιλά και κάθε μα κάθε μέρα τρώω σοκολάτα..κ αν δε φάω νιώθω χάλια κ κλαίω..έχω αυτή την αναγκη κ κάπου είχα διαβάσει ότι η μεγάλη κατανάλωση σοκολάτας σχετίζεται με την κατάθλιψη..όπως σας είπα έχω παχύνει κ είναι κ αυτός ένας λόγος που δεν είμαι καλά..όσο να ναι πάντα είχα ωραίο σώμα,σφιχτό μπορούσα να φοράω ότι ρούχο θέλω κ στενά και τα πάντα..τώρα που πάχυνα μόνο ριχτά δε μπορώ να βάλω ότι φορούσα δυστυχώς και τώρα το καλοκαίρι ειναι πιο δύσκολα τα πράγματα..δε θα έλεγα ότι είμαι χοντρή,αλλά ναι φαίνεται η διαφορά στο σώμα μου σε σχέση με παλιά..έχει χαλαρώσει..έχω κοιλίτσα και έχω "ανοίξει"και στο πάνω κ στο κάτω μέρος του σώματος..παλιά ήμουνα "στενή" το σώμα μου ήταν συμμετρικό κ όμορφο!αλλά πιστέψτε στη φάση που είμαι όσο και να θέλω να κάνω διαιτα δε γίνεται..το μόνο που θέλω είναι να τρώω είναι ένας τρόπος εκτόνωσης και ξεσπάσματος για μένα..εκεί βρίσκω παρηγοριά έστω κ προσωρινή..κ μετά βέβαια έρχονται οι τύψεις..ένας φαύλος κύκλος..πάντως δεν τρώω πολύ αλλά τρώω ανθυγιεινά!κι όποιος ξέρει να μου απαντήσει σε αυτό:τα τελευταία 2 χρόνια παρατηρώ ότι το δέρμα του προσώπου μου κοκκινίζει πολύ συχνά και αυτό με ασχημαίνει..έχω μαύρο μαλλί κ πολύ ανοιχτό δέρμα που μου πάει πολύ αλλά όταν το πρόσωπο μ κοκκινίζει ασχημαίνω..σχετίζεται το κοκκίνισμα με το άγχος ή δεν έχει σχέση??κι όταν πηγαίνω κάπου ακόμα κ σε κοντινή απόσταση 10 λεπτά να περπατήσω νιώθω ότι η καρδιά μου θα σπάσει,λαχανιάζω κ νιώθω κουρασμένη κ ιδρώνω ακόμα κ το χειμώνα..παλιά περπατούσα 2 ώρες σερί και ήμουνα μια χαρά!δεν αντέχονται όλα αυτά πραγματικά,κ μη νομίζετε,δεν είμαι και πολύ απαισιόδοξη μην κοιτάτε τώρα που κλαίγομαι άλλες φορές είμαι πολύ ψυχραιμη αλλά νιώθω ότι εχω κουραστεί ψυχικά 3 χρόνια τώρα κ δεν έχω από που να πιαστώ..

Το ότι αναπολείς τον παλιο εαυτο σου και ότι το 2008 ήσουν καλά και όλα ήταν τελείως διαφορετικά φανερώνει ότι υπάρχουν μέσα σου οι δυναμεις για να ξαναγινεις όπως τότε. Φτάνει να βρεις τον τροπο (με τη βοηθεια καποιου καλου ψυχολογου) να τις ξαναβγαλεις στην επιφανεια. Με τον ίδιο τρόπο φτιάχνεται και η αυτοπεποίθηση και γινεσαι και λιγοτερο ντροπαλος επισης.