Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι , υπαρχει όριο σε αυτα που μπορείς να δεχτεις σε μια σχέση , όταν αυτη η σχέση έχει σαν βάση την αγάπη , τον σεβασμό .
Δεν μιλάω για απιστία , η κατι σχετικο .
Πόσο μπορούμε ή πρέπει να αντέχουμε τα όσα μας κάνει εσκεμμένα ή καποιες φορές απο λάθος ο σύντροφος μας .
Μηπως το να ενέχομαστε αυτομάτως ειμαστε αδύναμοι , αφελείς .
Και αν απλα δεν μπορείς να κανεις διαφορετικα , που μπορει να σε βγαλει όλο αυτο .
Λαμπρο μου,οι σχεσεις γενικα ειναι δυσκολες,ειναι δυσκολο να βρεις τις ισορροπιες...πρεπει και οι δυο να κανουν αμοιβαιες υποχωρησεις αλλα πρεπει και να μπορουν να εκφραζουν ελευθερα αυτο που θελουν και νιωθουν...και να ζητανε απο τον αλλον αυτο που εχουν αναγκη ανοιχτα.....παντως δεν ειναι καλο να ειναι ανεχτικος και να πιεζει τον εαυτο του μονο ο ενας......
κοίτα αν και οι 2 είναι διατεθειμένοι να κάνουν υποχωρήσεις είναι οκ. Αν εσυ κάνεις κάνεις και ο άλλος τίποτα τότε υπάρχει θέμα.. λάθη όλοι κάνουμε. Το θέμα είναι να τα αναγνωρίζουμε και να τα διορθώνουμε και όχι να μας συγχωρεί συνέχεια όλα ο άλλος... Γενικά η πολλή υπομονή έχει τα ίδια αποτελέσματα με την καθόλου... Το να ξεσπάς και να διεκδικείς αυτά που θεωρείς οτι σου αξίζουν είναι υγεία..
Καλημέρα Lampros , όταν μια σχέση έχει πράγματι βάσεις στην αγάπη και τον σεβασμό , νομίζω πως δεν υπάρχουν ζητήματα ανοχής !Quote:
Originally Posted by Lampros
Αγαπητέ Λάμπρο αν η βάση της σχέσης είναι η αγάπη κ ο σεβασμός όπως λες τότε δεν υπάρχει όριο αλλά κατανόηση αν τώρα η αγάπη κ ο σεβασμός είναι απλά λέξεις τότε ναι υπάρχει όριο γιατί μάλλον πρόκειται για συναισθηματική εκμετάλευση έτσι βάζουμε ένα στοπ με όπιον τρόπο νομίζουμε γιατί κάποια στιγμή η σχέση δεν θα αντέξει κ θα σκορπίσει στους 5 ανέμους.προσπαθούμε να κρατήσουμε υγιείς σχέσεις αλλιώς καλύτερα μόνοι κ απαλαγμένοι από μια ατελείωτη διαπάλη.
Καλημέρα Λάμπρο μου, έχω την άποψη (ύστερα από προσωπική εμπειρια) ότι το όριο είναι η προσωπικότητά μας, δλδ... αν κάποιος πατάει τη προσωπικότητά μας, επειδή ίσως, είμαστε πιο δυνατοί από κάποιους άλλους, εγώ αυτό έχω βάλει ως όριο! Έλεγα πως για την αγάπη κάνω τα πάντα αλλά όταν ο άλλος σου έχει πάρει όλα τα ψυχικά αποθέματα, δεν αντιλαμβάνεται τι δίνεις, δεν εκτιμάει... γαι πόσο να το ανεχτείς?! Κ μένα με θεωρούσαν μέσα στη σχέση μου, οι φίλοι, αδύναμη κ μαλθακή αλλά εγώ προσπαθούσα γιατί αγαπούσα κ αγαπώ πολύ αυτό το άτομο, αλλά τέλειωσε η εποχή των εκπτώσεων. Δε μπορούσα άλλο να κρατώ μια σχέση μόνη μου, να ανέχομαι, να υποχωρώ μόνη μου. Ξέρεις.. λένε η υπομονή έχει κ τα όρια της... Η υπομονή δεν έχει όρια, προυποθέτει χρονικά όρια! Λέμε υπομονη.. Ως πότε? Μέχρι να αλλάξει ή να καταλάβει ο άλλος? Κ αν πάρει 2χρόνια? Αν δε καταλάβει ποτέ? Ψευδή αισθηση των πραγμάτων...Quote:
Originally Posted by Lampros
Quote:
Originally Posted by Lampros
Λάμπρο υγιής και λειτουργική σχέση υπάρχει μόνο όταν η αγάπη κι ο σεβασμός είν' αμοιβαία! Απ' την στιγμή, που ο ένας μόνο αγαπά και σέβεται
η σχέση δεν είναι ισότιμη και πάσχει! Αυτό δεν αντέχεται επ' αόριστο, γιατί κάποια στιγμή εσύ προχωράς μπροστά κι ο άλλος σε τραβά πίσω για να
σε κρατά μες το πρόβλημα του και να σε αναλώνει, σε σημείο που όταν δεν έχεις πια να δώσεις ή θα νοσήσεις ή θ' αναγκαστείς τότε να βγεις
απ' την άρρωστη σχέση. Αν τώρα επιλέξεις να παραμένεις ή οδηγείς τον άλλον σε θεραπεία ή δυναμώνεις τόσο όσο χρειάζεται για να
μπορείς να προστατεύεις τον εαυτό σου από τις τοξική συμπεριφορά του.
Δεν ξέρω πως να απαντήσω σε αυτα που γράψετε , ειναι σωστα απο κάθε μερια .
Η λογικη λέει να μην αφήνεις να εισαι αποδέκτης της κάθε παράλογηςκαι περίεργης συμπεριφοράς απο κανέναν , απο την άλλη μερια τα συναισθήματα σε μαστιγώνουν μετα απο κάθε άρνηση να δεχτεις κάθε τι που δεν ειναι σωστο και λογικο .
Πως να πάρεις την σωστη στάση αν υπαρχει ? κάθε φορα αυτός που ειναι πιο ευαίσθητος πιο αδύναμος την πληρώνει .
Ο άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του βάζει όρια σε κάθε σχέση , αν δεν το κάνει θεωρώ ότι δεν σέβεται τον εαυτό του ,
και όταν κάποιος δεν σέβεται ο ίδιος τον εαυτό του , δεν θα τον σεβαστή και ο άλλος !
Λάμπρο μου, τέτοιου είδους συναισθήματα που μαστιγώνουν δεν είν' αποτέλεσμα λογικής, αλλά τοξινωμένης σκέψης,
Έπειτα σε τι εξυπηρετεί το να είναι κάποιος ευαίσθητος κι αδύναμος όταν έτσι γίνεται ευάλωτος κι εξαρτώμενος?
Η συγκρούση ανάμεσα σ' αυτό που θέλεις και σ' αυτό που σ' αναγκάσανε όσο μεγάλωνες να θέλεις, δεν σ' αφήνουν
να δεις ξεκάθαρα τι είναι τελικά κατάλληλο για σένα, μ' αποτέλεσμα συνεχώς να βασανίζεσαι.
Μόνο που έτσι χωρίς να το θες είναι πολύ εύκολο από τον ρόλο του θύματος να περνάς και στον ρόλο του θύτη!
Μην ξεχνάς ποτέ ότι η γνώση είναι δύναμη!!
Λαμπρο πρέπει όμως να αυξήσουμε τη λογική σε αυτήν την περίπτωση κ να δαμάσουμε το συναίσθημα κ ο λόγος είναι ότι μια τέτοια σχέση είναι εξουθενωτική παρά ερωτική κ πάνω από όλα αγάπης.Στην ουσία αν τη συντηρήσουμε θα καταντήσουμε να είμαστε κολλημένοι σε ένα "ταίρι" που αγνοεί τα δικά μας συναισθήματα κ συνχρόνος θα παγιδευτούμε σε έναν φαύλο κύκλο.κάποιες φορές τελικά εθιζόμαστε στην ερωτική ταλαιπωρία,είναι οδυνηρό να ξεκόψουμε αλλά πρέπει να ανοίξουμε τα μάτια μας γιατί χάνουμε κ ευκαιρίες.Quote:
Originally Posted by Lampros
Συμφωνώ απόλυτα με τον Φιλομαθή. Δυστυχώς εγώ ενω το έλεγα αυτό δε το έιχα εφαρμόσει κ το έμαθα κατόπιν εορτής! Ευαίσθητος δε σημαίνει κ αδύναμος! Αδύναμος ίσως είναι αυτός που κάνει πράγματα κ πληγώνει τον άλλο, έχει βάλει ταμπέλα του αδύναμου κ σου λεει έτσι είμαι δε μπορώ να αλλάξω κ τα πληρώνει ο πιο δυνατός, αυτός που αντέχει! Αφού αναρωτιέσαι για όλα αυτά, σημαίνει πως τα μεσα σου σου έχουν χτυπήσει καμπανάκι, ότι εδώ κάτι δε παει καλά, κάποιος εκμεταλλεύεται τη καλοσύνη σου, υπομονή σου, ανέχεια σου αλλά δε μπορεί κ να μη σε σέβεται. Είναι δύσκολο να αφήσεις μια σχεση, είτε φιλική είτε ερωτική αλλά όταν βλέπεις ότι ο άλλος δε καταλαβαίνει... τι κάνεις? Δυστυχώς το καταλαβαίνουν αφού φύγεις!Quote:
Originally Posted by Φιλομαθής
+1000Quote:
Originally Posted by Φιλομαθής
ΟΡΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ.
συνηθως ανθρωποι που αγαπανε πραγματικα δεν σκεφτονται αν υπαρχουν ορια γιατι δεν νιωθουν οτι κανουν καμια θυσια ακομα και αν πεθανουν για τον αλλο...η αγαπη δεν εχει ορια...στροβιλιζεσαι σαυτην και οπου βγει....
ναι, αλλα η αγαπη δεν ειναι αγαλμα, ειναι ζωντανη.Quote:
Originally Posted by chris athens
δεν σημαινει οτι την εχουμε, την βαζουμε στον μπουφε και την κοιταμε.
δεν μπορει καποιος που υποτιθεται πως σε αγαπαει να βαλλει εναντιον σου και αν το κανει, εκτος του οτι ΔΕΝ σε αγαπαει, οφειλεις να προστατεψεις εσυ τον εαυτο σου.αλλιως δεν τον αγαπας ουτε εσυ, ουτε τον εαυτο σου, ουτε τον αλλο...
εχει δικιο.δεν υπαρχουν ορια οταν αγαπας καποιον...Quote:
Originally Posted by chris athens
Για να φτασεις σε σημειο να αγαπας πραγματικά πρέπει να έχει περασει καποιος χρονος. Το θέμα ειναι πως φτανεις σε αυτό το σημειο όταν διαπιστωνεις ότι ο άλλος κανει συνεχεια "λαθη" που δεν δειχνουν αγαπη προς το προσωπό σου και ίσως και θιγουν την προσωπικοτητά σου. Οταν αγαπας συγχωρεις τα λαθη του άλλου και έχεις και δικαιολογητική σταση απέναντι του. Οταν ξερεις λιγο τον άλλο, σε μια νεα σχεση που υπαρχει η διερευνηση, δεν μπορεις ακομα να πεις 'οτι υπαρχει αγαπη. Ισως έρωτας, ίσως περιέργεια, ίσως βολεμα. Παντως ειναι δυσκολο να φτασεις στο σταδιο της αγαπης. Θεωρω ότι λιγοι τελικά φτανουν, ακομα και αν θεωρητικά φαινεται ότι έχουν βρει τον συντροφο τους (και παντρεμενοι)Quote:
Originally Posted by chris athens
Με μπερδεύει πολυ , όχι η απάντηση που διαβάζω απο τον καθένα σας , με μπερδεύει το γεγονός που μπαίνω στην διαδικασία να σκέφτομαι και να σας ρωτάω οταν ειμαι απο αυτούς που πιστεύω ότι όταν πραγματικα αγαπάς δεν σκέφτεσαι έτσι , δεν προβληματίζεσαι όπως εγω , εσείς . Μοιάζουν όλες σωστές και ταυτόχρονα όλες λάθος , σε εμένα , γιατι ? δεν ξέρω και γι αυτο δεν μπορω να σας πω ναι , ή όχι.
Προβληματίζομαι πολυ και άκρη δεν βγάζω ..... .
Λάμπρο, για το ότι αμφισβητείς τις απόψεις.., αλλά και προβληματίζεσαι ότι ενδεχόμενως
μπορεί να είναι αυτές και σωστές, ευθύνεται το γεγονός, ότι ίσως έχεις σχηματίσει
παγιωμένες αντιλήψεις που για ν' αλλάξουν απαιτείται δουλειά με τον εαυτό σου! :)
μμμ σαν να χεις δικιο νομίζω. Οταν έχεις μια όμορφη και αρμονική σχέση όλα έρχονται φυσικά πιστεύω. Δεν χρειάζεται να εκβιάσεις τίποτα.Quote:
Originally Posted by Lampros
Αγάπη απεριόριστη για μένα δεν υπάρχει και πιστεύω πως είναι φυσιο-λογικό. Δηλαδη είναι δυνατόν ν' αγαπας τον άλλον όταν σε υποβιβάζει και παραμελεί τις ανάγκες σου;
Όταν γίνεσαι σάκος του μποξ και ξεσπάει επάνω σου δικά του απωθημένα; Αδυνατον λέω εγώ και θα ήταν μαζοχισμός αν συνέβαινε.
ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΑ ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΣ. Όταν αγαπάς τον εαυτό σου αγαπάς και τους άλλους, είναι ευνόητο.
Νομίζω πως το μόνο άτομο που μπορεί να μας δώσει '' ΑΓΑΠΗ '' είναι ο εαυτός μας , γιατί μόνο οι ίδιοι έχουμε την δυνατότητα να τον γνωρίσουμε σε βάθος !Quote:
Originally Posted by chris athens
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ανθρώπων που αισθάνονται προδομένοι , που αισθάνονται ότι μόνο και συνέχεια δίνουν......... με ότι συναισθήματα απορρέουν από αυτό !
Ο όρος που προσδιορίζει την '' ΑΓΑΠΗ '' είναι σε πολλές περιπτώσεις παρεξηγημένος και μπερδεμένος με τον έρωτα σε μια σχέση ( διαφορετικές έννοιες και ανάγκες ) , η '' ΑΓΑΠΗ '' κατά την γνώμη μου είναι ως συναίσθημα η εκτίμηση της ικανοποίησης τον φυσικών και συναισθηματικών μας αναγκών !.
Στην πλειοψηφία μας αναζητούμε σε μια σχέση την '' ΑΓΑΠΗ '' , για δυο λόγους :
Ο πρώτος είναι γιατί δεν αισθανθήκαμε την αγάπη τον γονιών και κυρίως της μάνας , στον βαθμό που την είχαμε ανάγκη στην βρεφική και παιδική μας ηλικία , και προσπαθούμε να την αποκαταστήσουμε προσκολλημένοι στο τότε στάδιο !
Και ο δεύτερος λόγος , γιατί από την μια έχουμε μια σχετική άγνοια τον αληθινών μας αναγκών , με αποτέλεσμα την ανικανότητα ικανοποίησης του εαυτού μας , και από την άλλη διαμορφώνουμε την ψευδαίσθηση πως όλο αυτό το κενό θα μας το καλύψει '' ένα ιδανικό ταίρι '' , μια που οι ίδιοι μας ήμαστε ανίκανοι !
εγω λεω αγαπα και ας μην αγαπιεσε.....νιωθεις προδομενος γιατι περιμενεις παντα να παρεις...οι ανθρωποι που περιμενουν να παρουν συνηθως εχουν υψηλο εγωισμο και νιωθουν οτι ολοκληρωνονται μονο οταν τους δινουν....φοβουνται την θυσια γιατι βαζει την υπαρξη τους σε ασχημα μονοπατια....ομως αυτα τα μονοπατια ειναι που κανουν την υπαρξη μας ακομη πιο ωραια αν κατανοησουμε οτι νικησαμε τα εγωιστικα μας ενστικτα....η αγαπη πρεπει να ειναι οσο πιο ανιδιοτελης γινετε...για να δημιουργησεις αγαπη πρεπει να δημιουργησεις χαμηλο ενστικτο αυτοσυντηρησης....οσο πιο χαμηλο ενστικτο αυτοσυντηρησης εχεις τοσο πιο μεγαλη ανιδιοτελια κουβαλας και τοσο της αγαπης τα ορια που σου εβαλαν ξεπερνας...η μεταλλαξη σας ειναι καιρος να αρχισει και το dna σας ανιδιοτελεια να ανθισει....ο δρομος προς την ανιδιοτελια ειναι δυσβατος δρομος και αυτο γιατι πηγαινει κοντρα στο ρευμα του ανθρωπινου συμφεροντολογισμου...στροβ� �λισου παναθεμα σε...στροβιλισου και μην σκεφτεσαι το αυριο...παψε να φοβασαι
Όταν αγάπας το κανεις γιατι ειναι αληθήνα και δεν ζητάς ανταλλάγματα , αυτο πιστεύω και κάνω .
Όσο για το να αγάπαμε τον εαυτο μας γιατι μο ο εμείς τον ξέρουμε καλα ,,καλύτερα απο όλους , καμία φορα μερικοι ειμαστε τοσο αυστηροί με αυτο που βλέπουμε στον καθρέπτη ή που νιωθουμε καθημερινά και έτσι κάθε σχέση με το ´ μέσα ´ μας ειναι λιγο λάθος .
Αυτο δεν γίνεται συνειδητά αλλα γιατι έτσι ειναι ο χαρακτήρας μας .
Όπως είπα και πριν ολες οι απόψεις ειναι σωστές , ακόμη όμως δεν μπορω να εξέλθω απο το περίεργο αυτο αδιέξοδο ..... .
Δεν τις αμφισβητω όταν τις δεχομαι στο τέλος υπαρχει ένα .... ναι αλλα δεν μπορω να το κάνω .... .Quote:
Originally Posted by μαρκελα
εγω λεω αγαπα και ας μην αγαπιεσε.....
Τι αληθινά περιμένει κάποιος που αγαπά και ας μην αγαπιέται , και προπαντός πόσο νιώθει άξιος να αγαπηθεί ;
νιωθεις προδομενος γιατι περιμενεις παντα να παρεις...οι ανθρωποι που περιμενουν να παρουν συνηθως εχουν υψηλο εγωισμο
Ο εγωισμός με την αυτούσια έννοια ταυτίζεται με την προτεραιότητα στην ικανοποίηση τον δικών μας αναγκών , μπορεί κανείς άλλος να γνωρίζει καλύτερα από εμάς τι έχουμε ανάγκη ; Ο εγωισμός είναι από τα ποιο φυσικά και απαραίτητα στοιχεία για την επιβίωση όλων τον έμβιων όντων !
και νιωθουν οτι ολοκληρωνονται μονο οταν τους δινουν....
Εδώ δεν υπάρχει θέμα ολοκλήρωσης γιατί αυτή περιλαμβάνει όλα τα θετικά συναισθήματα , υπάρχει η παγίδα της επικρατούσας αναμενόμενης ανταπόδοσης από τους τρίτους.........
Τι αισθητή διαφορά θα είχε πράγματι αν όλα αυτά τα '' όμορφα που θέλουμε να δώσουμε στους τρίτους '' τα δίναμε στον εαυτό μας , τα συναισθήματα ανταπόδοσης που θα εισπράταμε θα ήταν άμεσα , ειλικρινά , και πάντα ανάλογα με την αντικειμενική ( και όχι την υποκειμενική ) ποιότητα τον προθέσεων και της προσπάθειας μας , πόση συναισθηματική ανάταση και λάμψη θα νιώθαμε και θα εκπέμπαμπε , και αντί να αγαπάμε χωρίς αντάλαγμα ( που στην ουσία ζητιανέυουμε για αγάπη ) θα μεταμορφωνόμασταν σε έναν θετικό πόλο έλξης και δύναμης !
φοβουνται την θυσια γιατι βαζει την υπαρξη τους σε ασχημα μονοπατια....ομως αυτα τα μονοπατια ειναι που κανουν την υπαρξη μας ακομη πιο ωραια αν κατανοησουμε οτι νικησαμε τα εγωιστικα μας ενστικτα....η αγαπη πρεπει να ειναι οσο πιο ανιδιοτελης γινετε...
Την μόνη ανιδιοτελής αγάπη μπορεί να την προσφέρει ένα πρόσωπο '' η μάνα ''
για να δημιουργησεις αγαπη πρεπει να δημιουργησεις χαμηλο ενστικτο αυτοσυντηρησης....
Μήπως έχεις λιγάκι μπερδευτεί ; γνωρίζεις κάτι οτιδήποτε έμψυχο η ακόμη και άψυχο , το οποίο δεν απολαμβάνει συντήρησης ( φροντίδας ) πόσο στην μια περίπτωση νιώθει καλά μέσα του , και στην δεύτερη περίπτωση πόσο θα διατηρεί την αρχική του κατάσταση ;
οσο πιο χαμηλο ενστικτο αυτοσυντηρησης εχεις τοσο πιο μεγαλη ανιδιοτελια κουβαλας και τοσο της αγαπης τα ορια που σου εβαλαν ξεπερνας...
η μεταλλαξη σας ειναι καιρος να αρχισει και το dna σας ανιδιοτελεια να ανθισει....
;;;;;;
ο δρομος προς την ανιδιοτελια ειναι δυσβατος δρομος και αυτο γιατι πηγαινει κοντρα στο ρευμα του ανθρωπινου συμφεροντολογισμου...στροβ� �λισου παναθεμα σε...στροβιλισου και μην σκεφτεσαι το αυριο...παψε να φοβασαι[/QUOTE]
[/QUOTE]Quote:
Originally Posted by Φιλομαθής
γιατι τη μονη ανιδιοτελη αγαπη τη προσφερει η μανα?
Τώρα και αν μπερδεύτηκα ...... .
τον φιλομαθη ακουσε...υπακουει στον ορθολογισμο και κατεχει καλυτερα τα πραγματα απο εμενα....εγω ειμαι και λιγο τρελουλης:).....
Το να βαζεις όρια, είναι πράξη αγάπης και στον εαυτό σου και απέναντι στον άλλο.
Ακόμα και η μάνα βάζει όρια στο παιδί της, όχι όρια αγάπης, αλλά συμπεριφοράς, για να κατανοήσει μέσα απ' αυτό ότι, η αγάπη είναι δόσιμο αλλά και ευθύνη και σεβασμός του άλλου.
Αγαπάω και σέβομαι τον εαυτό μου, είμαι άξιος ν' αγαπήσω και ν' αγαπηθώ ...Δεν το απαιτώ..αν δεν το έχω απλά φεύγω γιατί το πιο σημαντικό είναι η ψυχική μου ισορροπία.
Εχεις δίκιο σε αυτο που γράφεις .Quote:
Originally Posted by Frini
Πριν απο λιγο κατάλαβα ότι όριο δεν υπαρχει όταν αγαπάς πραγματικα , ποσοι όμως ξέρουν να αγαπούν πραγματικα να το δείχνουν να το κάνουν κάθε στιγμη .
Όριο υπαρχει στο πόνο που νιώθεις όταν αγαπάς οποίος και να ειναι αυτός , πόνος που δεν γιατρευεται δεν περνάει και δεν ξεχνιέται.
Πόνος που για να τον κανεις καλα πρέπει να φύγεις να μην υπάρχεις .
τι σ' έκανε να το καταλάβεις;
Εγώ πάλι νομίζω ότι ούτε στον πόνο υπάρχει όριο. Άπατο το πηγάδι.Quote:
Originally Posted by Lampros
Τώρα για την αγάπη... Πρέπει πάνω από όλα να αγαπάς ΚΑΙ τον εαυτό σου, όχι μόνο τον άλλο. Γιατί αν όλο υποχωρείς και παίρνεις το ρόλο του θύματος, ο άλλος, ακόμα και άθελά του θα πάρει το ρόλο του θύτη και θα σε πατήσει και θα σε τσακίσει. (Χωρίς απαραίτητα να είναι κακός ο άλλος ή να το κάνει εσκεμμένα. Είναι τα περιθώρια που του αφήνεις εσύ.)
Και αν πάρεις λοιπόν το ρόλο του θύματος, και υποχωρείς και αγαπάς και υπομένεις, τότε θα σταματήσεις να είσαι ΕΣΥ ευτυχισμένος. Και αν δεν είσαι εσύ ευτυχισμένος, τότε δεν θα μπορέσεις να κάνεις ποτέ και τον άλλον (που αγαπάς) ευτυχισμένο.
Οπότε το συμπέρασμά μου είναι, να κάνεις τα πάντα για τον άλλον, ακριβώς μέχρι το όριο που απειλείται η δική σου ευτυχία.
Δεν υπαρχει οριο σε οσα μπορεις να υποστεις σε μια σχεση οταν δεν αγαπας τον εαυτο σου, ουτε τον αλλον. Οταν αγαπας υπαρχουν ορια, γιατι ετσι προστατευεις και τον εαυτο σου και τον αλλο. Και αυτο ειναι αγαπη πραγματικα.
Λάμπρο, πολύ ενδιαφέρον το θέμα που έθεσες. Αν έχεις χρόνο και διάθεση, μπορείς να διαβάσεις το θέμα που άνοιξα πριν πολύ καιρό στο link http://www.e-psychology.gr/forum/sho...κότητας.
Αποτέλεσμα όλων αυτών που γράφω στο θέμα αυτό, είναι να έχω γυρίσει προσωρινά εδώ και λίγο καιρό στο σπίτι μου να ηρεμήσω και να μην έχουμε σχεδόν καθόλου επικοινωνία. Και μέσα μου πραγματικά γίνεται πόλεμος... από τη μία την αγαπάω και μου λείπει αλλά και νιώθω και ενοχές ότι δεν προσπάθησα αρκετά για να πάνε όλα καλά. Την σκέφτομαι μόνη της και με πονάει. Από την άλλη κάνω το πρόγραμμά μου, έχω αρχίσει σιγά σιγά να νιώθω ο εαυτός μου και να απολαμβάνω απλές καθημερινές στιγμές που μου είχαν λείψει. Είμαι στο τσακ να γυρίσω αλλά πολλές φορές σκέφτομαι ότι μετά πάλι τα ίδια θα αντιμετωπίσω και θα είμαι δυστυχισμένος. Ένιωθα αυτό που έγραψε και η VickyK, ότι η προσωπικότητά μου έχει σχεδόν εκμηδενιστεί. Και βέβαια, σκέφτομαι ότι φταίω κι εγώ που το επέτρεψα να συμβεί αυτό οπότε θα συμφωνήσω με αυτό που ειπώθηκε ότι αν δε σέβεσαι ο ίδιος τον εαυτό σου, πώς περιμένεις να τον σεβαστεί ο άλλος? Αυτή τη στιγμή νιώθω ότι δεν αντέχω να την αφήσω οριστικά, από την άλλη νιώθω ότι αν μείνω θα είμαι μια ζωή δυστυχισμένος και μέσα στο άγχος...
Οπότε πιστεύω βάσει προσωπικής εμπειρίας ότι υπάρχει κάποιο όριο... και έχω νιώσει ότι το έφτασα...