Ζηλεια φιλων: χαμηλη αυτοεκτιμηση, κακια ή ερωτας?
Γεια σας...
Το τελευταιο μου ποστ αφορουσε τη σεξουαλικη μου ταυτοτητα και τους προβληματισμους μου... Να σημειωσω πως αυτες τις μερες η καταθλιψη ειχε κορυφωθει και το αγχος για το μελλον βεβαια σε συνδυασμο με φοβερη πικρια για το παρελθον και ο,τι εχασα απο αυτο. Ειναι οι στιγμες που νιωθεις ενα τπτ.... Αλλα το θεμα που θελω να θιξω ειναι αλλο.
Υπαρχουν συγκεκριμενα προσωπα στη ζωη μου ή υπηρξαν που εχουν μεγαλη επιρροη πανω μου. Και ποτε δεν μπορουσα να το εξηγησω. Συνηθως αντρες φιλοι αλλα και καποιες κοπελες. Αυτο που θελω να πω ειναι πως προκειται συνηθως για ατομα αποφασιστικα, δυναμικα, εμφανισιμα, πιο ψηλοι απο μενα ισως, πιο ηρεμοι που μου φαινονται πως με κρινουν αθορυβα. Ή πως οτι λενε ειναι σωστο και πως εγω βιαζομαι και λεω λαθος πραγματα αποφασεις κτλ... Γενικως επειδη βαλομαι απο απιστευτα ψυχολογικα προβληματα ολη μου τη ζωη, δεν ειμαι ο πλεον αποφασιστικος και απο μονος μου συνηθως απογοητευομαι ευκολα και χανω την "ορμη" μου να κανω πραγματα απο μονος μου. Παντα ζηλευα αυτα τα ατομα που φαινονται να μην "νιωθουν" απο προβληματα και εμποδια και να παιρνουν την κατασταση στα χερια τους. Και συνηθως αυτοι οι ανθρωποι ειναι που εχουν πιο πολλα λεφτα, κοινωνικη αναγνωριση κτλ... Οκ το να αναγνωρισω ενα αδυναμο σημειο μου και να το βελτιωσω ειναι φυσιολογικο... ομως η παθολογικη ζηλια αυτων των ατομων (μεχρι προσφατα που την απεβαλλα οσο μπορω) πολλες φορες με εμποδιζε να ειμαι ο εαυτος μου, να λεω αυτο που πιστευω και να μην "μασαω" γενικως... Ο πατερας μου κι αυτος ποτε δεν ηταν ιδιαιτερα αποφασιστικος... Μου φαινεται καμια φορα να ζει αδιαφορα και με τσατιζει απιστευτα πως ισως να μου το μετεδωσε...
Ενας φιλος λοιπον ηταν ενα απο τα θυματα μου απο αποψη ζηλιας...Τοσο που ειχα αποκτησει οντος εμμονη... Ζηλευα τα παντα πανω του... ομορφια, λεφτα, κεφι, ζωντανια.... απορουσα γιατι εγω ειμαι ενα μιζερο χαλι και γιατι αυτος τα χει ολα... Αυτα κυριως στην ηλικια 18-22...23. Μια φορα λοιπον σε ενα αποκορυφωμα καταθλιψης ειχα μιλησει με εναν αλλο φιλο και του λεγα τον "πονο" μου... Και γυρναει και μου λεει... "αμαν...εμμονη εχεις μαυτον τον ανθρωπο...ερωτευμενος εισαι??"...Και οντος τωρα που το βλεπω λογικα, μηπως αυτη μου η παθολογικη ζηλια, ήταν στην ουσια ερωτας λανθανων? Ή απλα επειδη ημουν ενα εγωιστικο τεμπελικο πλασμα αντι να κοιταξω να βελτιωσω τον εαυτο μου προτιμουσα να με συγκρινω με τους "καλυτερους" απο μενα απλα για να υποφερω...σε συνδυασμο με την καταθλιψη και την αυτοκαταστροφη που σημαδεψε τα νεανικα μου χρονια (και τα κατεστρεψε εννοειται)?
Αυτα περι ερωτα τα λεω σε συνδυασμο με την προσπαθεια μου να ανακαλυψω εμενα και να διερευνησω τις ομοσεξουαλικες μου ανησυχιες. Μηπως ειχα ελλειψη αυτοπεποιθησης αναμεσα στους αντρες φιλους μου γιατι ενιωθα κατωτερος γιατι μεσα μου ηξερα πως ειμαι γκει ή μπαι? Μηπως τους γουσταρα τελικα? Γιατι μεχρι να αποκτησω μια ανεση με τις κοπελες και να κανω την πρωτη μου σχεση με ενδιεφερε μονο να μαι με αντροπαρεα, να πινουμε, να κανουμε χαβαλε, να τρωμε και να αραζουμε.... Το να επιδιωξω σχεση με κοπελα δεν ηταν κατι που μου βγηκε αυθορμητα στην εφηβεια οπως τα υπολοιπα αγορια... Ντρεπομουν πολυ τις κοπελες και ετρεχα πανικοβλητος οταν επροκειτο για κατι "πονηρο" ή να νιωσω οτι μου την πεφτουν.... Κοκκαλωνα απο τρομο... Ηταν ομως φοβος ή πραγματικα δεν ηθελα γιατι προτιμουσα την παρεα μου απο στρειτ αγορια που ισως ενδομυχα γουσταρα... Και γιαυτο ενιωθα κατωτερος τους, τους "φοβομουν" και δυσκολευομουν να τους ανταγωνιστω... Σαν καποια "αγαθα" παιδακια, (ψιλοχαζουληδες - ας μου επιτραπει η εκφραση) που τους κοροιδευουν ολα τα παιδακια (βεβαια οχι σε αυτο το σημειο) και ειναι ειτε ψιλοπαχουλα - ατσουμπαλα, ειτε υπερβολικα αδυνατα με σπυρακια κτλ....και συνηθως γκει... ή απλα αγαθιαρηδες χωρις ορμες...
Εχουν καμια βαση αυτα που λεω??
