Γιατι διάθεση Φοβισμένη

Τι να σας γράψω για μένα? Γυνή ετών 40, ζω μόνη, εργάζομαι, ειμαι κοινωνική, χαμογελαστή, έχω φιλους, έχω ανθρώπους που με αγαπάνε κτλ κτλ. Γιατι διάθεση Φοβισμένη? Εδώ και ένα μήνα περιπου όλες οι σταθερες που νόμιζα πως ειχα στη ζωή μου καταρρέουν η μια μετά την άλλη. Εχασα τον πατέρα μου πριν 50 μέρες ακριβώς. Ε, θα μου πείτε οκ, η φυσιολογική πορεία των πραγμάτων είναι αυτή, ο θάνατος ειναι κατι αναπόφευκτο, στην ηλικία που ειμαι θα΄επρεπε ήδη να το έχω καταλάβει. Δεν υπήρχε (τουλαχιστον δεν το ειχα αναγνωρίσει ως τέτοιο, Οιδιπόδειο) για να πεις ότι έπεσα σε μαυρη κατάθλιψη απο την απώλεια, δεν υπήρχε καν εμφανής αδυναμία. Μονο να, όσο πέρναγαν τα χρόνια, τόσο περισσότερο καταλάβαινα πόσο πολυ του μοιάζω στο χαρακτήρα και τις αντιδράσεις και οι διαφορές που συνήθως έχουν οι πατεράδες με τις κόρες, άρχιζαν να γεφυρώνονται. Κατα τα άλλα ήταν ένας θάνατος που ανακουφισε κι εκεινον και εμάς, σαν παρουσία μας ειχε "αποχαιρετίσει" αρκετους μήνες πριν, όταν αποφάσισε να ξαπλώσει στο κρεββάτι του και να αφεθεί.
Είχα μια σχέση εδώ και 6 μήνες. Μη με κατηγορήσετε γι΄αυτο, τον γνώρισα σε ένα Forum (οχι γνωριμιών) και κολλήσαμε σχεδον αμέσως. Μας άρεσε να μιλάμε με τις ώρες, σχεδον κλειναμε 12ωρα μιλώντας. Πέρασε ένα δίμηνο πριν αποφασισουμε να συναντηθούμε. Κι όταν συναντηθήκαμε όλα έμοιαζαν ιδανικά, έλεγα πως "δεν το ζω εγώ αυτο, δεν μου συμβαίνει, δε μπορει να ειμαι τόσο τυχερή"
Στην πορεία της σχέσης παρουσιάστηκαν προβλήματα, που πιστεύω οτι ειχαν να κάνουν με δικές του προσωπικές τραυματικές εμπειρίες και που δεν τους έδωσα ίσως και ιδιαίτερη σημασία, αλλα προσπαθούσα να τον κανω να νιώθει ασφαλής και ταυτοχρονα χαλαρός, δηλαδή, δεν τον πιεζα ποτέ να κανει κατι που δεν ήθελε.
Να μην τα πολυλογώ, ίσως μου δοθει η ευκαιρία στη συνέχεια να σας πω περισσότερα πράγματα γι΄αυτο, ο "αντρας της ζωής μου" την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και 10 μόλις μέρες μετά το θάνατο του μπαμπά μου, με άφησε (οπως το λεω ειναι, με άφησε, όχι χωρισαμε, έτσι το ένιωσα) λεγοντας μου πως δεν θέλει, δεν αντέχει, δε μπορει άλλο, θέλει να μεινει μόνος του.
Και με μια διάθεση να με πονέσει πολύ, μου ειπε πως δεν προκειται να τον ξαναδώ, πως εμεις οι δυο δεν θα συναντηθουμε ποτέ ξανά... Ποιοί? Εμεις! Που και μονο που αγγιζαμε τα δαχτυλα μας, καταλαβαιναμε πράγματα ο ένας για τον άλλο, που δε χρειαζοταν να μιλησουμε, νιώθαμε.
Απο εκεινο το βράδυ δεν εχω σταματήσει να νιωθω θλιμμένη. Εκανα προσπάθειες, προσπάθησα να μιλησω γι΄αυτά που με πληγωνουν, γι΄αυτά που δεν καταλαβαινω, αλλα έπεσα σε τοιχο. Τουλαχιστον αν μπορουσα να καταχωρήσω στο μυαλό μου τι ήταν αυτο που τον έκανε να φύγει ίσως και να μπορουσα να προχωρήσω αλλα νιώθω οτι δε μπορώ.
Απο το πουθενά τρεχουν τα μάτια μου, ξαφνικά κλεινω πόρτες και παράθυρα στη ζωή μου, κλεινω τηλεφωνα, εξαφανιζομαι, δεν θέλω κανένα φίλο ή φίλη δίπλα μου, επιασα τον εαυτο μου να γεμιζει κακία. Είναι "οι άλλοι" και ειμαι εγώ.
Η λογική μου λεει, οτι θα περάσει, ειναι μια διαδικασία επώδυνη που όλοι την περνάνε. Εγώ γιατι νιώθω οτι δε θα μου περάσει ποτέ? Ειμαι 40 δεν ειμαι 18 θα μου πειτε, ξέρω οτι αυτά λογικα περνάνε.
Φοβάμαι οτι βυθίζομαι σχεδον μαζοχιστικά σε μια θλίψη απο την οποία ευκολα δεν θα μπορώ να βγω.
Συγνώμη αν σας κουρασα

...Τι 40 τι 18;Το ιδιο κανει.Ανθρωπος εισαι και ολα οσα περιγραφεις ειναι αθρωπινα.Δεν ξερω αν θελω συγκεκριμενα να σου πω οτιδηποτε.Θα αναφερθω ομως στην κουβεντα που ειπες οτι νιω θεις πως δεν θα περασει ποτε.Παντα μου πιστευα πως οτι κι αν συμβαινει στην ζωη ειναι φασεις, ειναι μια κακια στιγμη.Στη πορεια ομως ανακαλυπτω οτι οι φασεις κρατανε περισσοτερο απο οτι πρεπει.Δεν ξερω αν θα περασει ποτε σε σενα η σε μενα αυτο που συμβαινει,ξερω ομως πως μπορεις εστω στο ελαχιστο να το πολεμησεις.Ισως βγεις και χαμενη απο αυτο ολο τον αγωνα ισως και οχι.Σημασια εχει η προσπαθεια και αυτο θα σε κρατα ζωντανη.Η ενδελεχης προσπαθεια να κρατα τον οργανισμο σου σε εγρυγορση σε σημειο που μπορει και να ξεχνας στο ελαχιστο τι πραγματικα σου εχει συμβει.Ευχαριστω!

Απλά αρνουμαι να το δεχτώ. Αυτο ειναι νομιζω. Αρνηση. Απο την ώρα που έφυγε απο τη ζωή μου παλεύω, προσπαθώ, γεμίζω ενοχές, νιωθω πως ήμουν λιγη, πως έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω. Μετά έρχονται φορές που λεω πως δε μπορει, δε γινεται ένας άνθρωπος να γινεται τοσο σκληρος, δε μου άξιζε, δεν ειναι αυτος ο άνθρωπος που αγαπάω, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να συμβαινει σε μένα αυτο. Κι επειτα έρχονται οι δικαιολογίες... Είχε πρόβλημα, δε μπορουσε να δεθει, το ήξερα από την αρχή, δεν εκανε ποτέ στη ζωή του σχέση παραπάνω απο ένα χρονο, το ήξερε, μου ελεγε απο την αρχή \"μακριά απο μένα\", εγώ δεν τον άκουγα, εμοιαζε να το λεει στον εαυτο του και οχι σε μένα, ήθελε κι αυτος να αφεθει, το λαχταρουσε, αλλα ως φαινεται αυτά που τον τυρανούσανε στάθηκαν πιο δυνατά απο μένα.
Την περασμένη εβδομάδα του ζήτησα να τον δω. Ήταν την ημέρα του Μνημοσυνου του πατέρα μου. Μια κραυγή για βοήθεια ήταν, δεν ήθελα τον εραστή, δεν ήθελα τον τέως γκομενο διπλα μου, ήθελα την αγκαλιά που γνώριζα, ήθελα το μοναδικο άνθρωπο που έλεγα πως ήταν το μισο μου. Σιωπή .... Ουτε καν ένα τηλεφωνο. Σα να μην υπήρξαμε ποτέ, σα να μην τον νοιάζει, σα να με διέγραψε έτσι απλά απο τη ζωή του.
Βαθιά μέσα μου - και ίσως να το κανω για τη δική μου ισορροπία - πιστευω πως τυρανιέται περισσότερο απο μένα. Δε μπορει να έκανα τοσο λάθος στις εκτιμήσεις μου για έναν άνθρωπο, μερικά πράγματα ή τα νιώθεις ή δεν τα νιώθεις.
Τα ξέρω τα βήματα για να απομυθοποιήσεις έναν άνθρωπο και να ξεπεράσεις έναν χωρισμό. Αρνηση, θυμος, αποδοχή, αδιαφορία κτλ κτλ. Μοιάζει να μην θέλω να τα κάνω.
Βρήκα το Φόρουμ σας, ψάχνοντας να βρω απαντήσεις σε περιεργες συμπεριφορές, προσπαθουσα να βρω τι ειναι αυτο που κανει έναν άνθρωπο να μην δένεται, τι ειναι αυτο που του υπαγορεύει συμπεριφορά \"καταραμένου\" εραστή, πως θα μπορουσα απο την ερωτική του συμπεριφορά να καταλάβω \"σημάδια\" ή τι τον τυραννάει και δεν αφήνεται σ΄αυτο που φαινεται να λαχταράει να αποκτήσει αλλα δεν το τολμάει, τι ειναι αυτο που τον κανει να νιώθει τοσο \"λιγος\" απέναντι στα θέλω ενός αλλου ανθρώπου, τι ειναι αυτο που τον κανει να μη νιώθει ικανος - οπως μου ειπε στο τέλος - να έχει μια σχέση κανονική οπως όλοι οι άνθρωποι.
Βλέπετε τι κανω? Ακομα και τώρα τον δικαιολογώ, λεω πως είναι πιο θλιμμένος απο μένα, μόνο που εγώ το εξωτερικεύω, δεν το κρύβω, νομιζω ειναι νίκη να παραδέχεσαι πως φοβάσαι. Κι όμως, οταν του έδειξα το φοβο μου έφυγε... Ενοχές, αίσθηση αδυναμίας? ποιος ξέρει... \"Γιατι να μην ειμαι δηλαδή κάθαρμα?\" μου ειπε μια μέρα, οταν του ειπα οτι έχω δύο επιλογές να σκεφτώ για τον τροπο που το τελειωσε. \"Ή που εισαι μεγάλο κάθαρμα, ή που .... \" Δε με άφησε καν να τελειώσω τη φράση και επιτέθηκε. \"γιατι να μην ειμαι κάθαρμα???\" Γιατι δεν εισαι, γιατι δε γινεται να επεσα τόσο έξω, δε γινεται 6 μήνες να είμαι με ένα κάθαρμα, ένα κάθαρμα δεν ειναι οπως εσύ...
Την ημέρα που χωρισαμε έβαλα το καλό μου φορεμα και τον αποχαιρέτισα με ένα μεγάλο χαμογελο. \"Εμεις οι δυο ΠΡΕΠΕΙ να ειμαστε μαζι\" του ειπα, \"κι αν εσυ εισαι τοσο σίγουρος για την επιλογή σου πάρε το ρισκο σου και φύγε, εγώ ειμαι σιγουρη\" Και ξαφνικά, ο πιο γλυκος, ο πιο τρυφερος άντρας του κοσμου όλου για μένα, έγινε ένα κρυο, κομμάτι ξύλο. Του χάιδευα τα χέρια και εμοιαζε σα να με σιχαινοταν, σα να μην ένιωθε τπτ, σα να μην υπήρξε ποτέ κομμάτι της ζωής μου. Το μονο σημάδι ήταν στην τελευταια αγκαλιά... Βούρκωσε, ίσως να παρασύρθηκε απο το δικο μου βούρκωμα, κι οπως γατζώθηκα πάνω του (Ω ναι, μοιάζαμε αφάνταστα με ελληνικό μελό της δεκαετίας του 60) κοντεψε να σκίσει τα ρουχα του προκειμένου να απαγκιστρωθει και να φύγει τρέχοντας σαν τον κλέφτη.
Alterego σ\'ευχαριστώ. Δεν ξέρω αν θα βγω χαμένη ή κερδισμένη, ο πόνος ειναι πολύς και βαθύς. Δεν ξερω καν αν θέλω να τον αφήσω να φύγει, βλεπεις ? Αυτή η καταραμένη αισθηση πως τίποτα στη ζωή μου πιά δεν θα ειναι το ίδιο, ειναι αυτή που μου δημιουργει αυτή τη θλιψη. Οι δύο \"αντρες της ζωής μου\" έφυγαν μέσα σε ένα μήνα΄και ενώ θέλω να \"χτυπηθώ κάτω\" σαν 18χρονο, συνειδητοποιώ οτι ειμαι 40 και δεν έχω καιρό για θλίψη, αν θέλω να κρατηθώ ζωντανή

καποια πραγματα θελουν 2 μερες για να ξεπεραστουν... και καπιοα αλλα θελουν χρονια... αυτο λεγεται ζωη....

Αγαπητή \"Βατραχίνα\"(Grenouille):D,o ψυχικός πόνος που νιώθουν οι άνθρωποι λόγω απόρριψης τους από μια σχέση, είναι εξαιρετικά έντονος και ανάλογος με αυτόν που αισθάνονται όταν υφίστανται σοβαρό σωματικό τραυματισμό.
Οι αντιδράσεις που έχουν λόγω απόρριψης από ένα κοινωνικό ή προσωπικό δεσμό, είναι απρόβλεπτες. Χαρακτηρίζονται από ψηλό βαθμό συναισθηματικής έντασης και δεν είναι προϊόν προσεκτικής περίσκεψης.
Υπάρχει αναλογία και επικάλυψη μεταξύ του πόνου που προκύπτει λόγω σωματικού τραυματισμού και της ψυχικής κατάστασης που προκύπτει όταν υπάρχει απόρριψη από μια σχέση. Οι μηχανισμοί που ενεργοποιούνται όταν οι άνθρωποι αισθάνονται απόρριψη είναι οι ίδιοι όπως όταν νιώθουν σωματικό πόνο.
Τώρα υπάρχουν στοιχεία που εξηγούν το αίσθημα του έντονου σωματικού πόνου που νιώθουμε όταν χάνουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο, όταν νιώθουμε αποκλεισμό ή απόρριψη από μια κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουμε.
Σύμφωνα με πρόσφατες έρευνες, πρόκειται για αρχέγονα συστήματα αντίδρασης που αναπτύχθηκαν στον ανθρώπινο εγκέφαλο πριν από εκατομμύρια χρόνια. Ήταν απαραίτητα για την επιβίωση των πρωτόγονων ανθρώπων.
Η πρόσβαση τους σε τροφές και άλλους πόρους για την επιβίωση τους, εξαρτάτο από το εάν παρέμεναν ή όχι μέλος μια ομάδας ανθρώπων. Η απόρριψη τους ήταν θέμα ζωής ή θανάτου.
Για το λόγο αυτό δημιουργήθηκαν στον πρωτόγονο άνθρωπο μηχανισμοί προσαρμογής. Παρά το γεγονός ότι πλέον η απόρριψη δεν ισοδυναμεί με θάνατο, εντούτοις οι ενστικτώδεις αντιδράσεις παραμένουν μέχρι σήμερα.
Η απόρριψη σηματοδοτεί κίνδυνο, ερμηνεύεται ως απειλή για την επιβίωση και μια τέτοια κατάσταση δημιουργεί αισθήματα έντονου ψυχικού πόνου με απρόβλεπτες και απερίσκεπτες αντιδράσεις.
Στους ανθρώπους το αίσθημα ότι είναι συνδεδεμένοι με άλλους είναι εξαιρετικά σημαντικό για τη σωματική και ψυχική τους υγεία.
Σε έρευνες που έγιναν στον εγκέφαλο εθελοντών με τη βοήθεια λειτουργικής μαγνητικής τομογραφίας, βρέθηκε ότι οι δομές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται σε περιπτώσεις που υπάρχει ψυχικός πόνος λόγω κοινωνικής απόρριψης, είναι οι ίδιες που ενεργοποιούνται όταν υπάρχει σωματικός πόνος.
Τα δεδομένα αυτά υποστηρίζουν ότι οι ίδιες δομές του εγκεφάλου διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο τόσο στις περιπτώσεις φυσικών κίνδυνων όσο και στις ψυχικές καταστάσεις αποκλεισμού ή απόρριψης.
Συνοπτικά βλέπουμε ότι όταν υπάρχει απόρριψη με διακοπή προσωπικών ή κοινωνικών δεσμών, φυσιολογικοί μηχανισμοί στον εγκέφαλο δημιουργούν πραγματικά μεγάλο πόνο ανάλογο αυτού των σωματικών βλαβών που συχνά συνοδεύεται με απρόβλεπτες και απερίσκεπτες αντιδράσεις.
Φιλικά,esquif. :cool:

grenouille, κάποιοι από μας έχουν περάσει τέτοιες καταστάσεις.
έχεις δίκιο, το ξέρουμε από πρώτο χέρι. πόσο δύσκολο είναι να φεύγει κάποιος και να νομίζεις ότι σε ξερίζωσε εσένα την ίδια για να φύγει.
αν το νιώθεις έτσι, έτσι είναι. κι αν είναι έτσι για σένα, είναι νομίζω έτσι και για κείνον. δλδ υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν παρά να προδώσουν την αγαπη τους, είναι εγωπαθείς γιατί υποφέρουν στο εγώ τους, και πάντα ξεριζώνουν ό,τι έχουν μέσα τους. αυτό φαίνεται να έγινε και με σένα.
πρέπει να βοηθήσεις τον εαυτό σου. αν βοηθήσεις τον εαυτό σου και σταθείς όρθια και νηφάλια, αυτό, ακόμη και από μακριά, θα είναι καλό και για εκείνον. ξέρε το.
ψάξε μέσα σου και βρες πράγματα που σε απασχολούν, από τέχνη και αθλητισμό, μέχρι γράψιμο κλπ (να, κι εδώ, γράφουμε. για μένα είναι ευεργετικό.
βγάλε τον πόνο σου στο φως, όπως η ιφιγένεια στην αυλίδα...
και θα δεις που ο ήλιος μεταβάλλει το τοπίο. και ο πόνος του πατέρα θα φύγει, ως φυσικό, και ο πόνος του χωρισμού θα γίνει μνήμη (άρα κάτι θα μείνει)...
κάνε κουράγιο, ο θεός μαζί σου.

Ευχαριστώ όλους όσοι μου απαντήσατε. Νομιζω πως και μόνο το γεγονός οτι βγάζω αυτον μου τον πόνο, ειναι απο μόνο του δείγμα υγιους αντίδρασης. Δε φοβάμαι να μιλησω, δε νιωθω πως κρατωντας το μέσα μου θα το παλέψω καλυτερα, καμια φορά μόνο μπερδεύομαι γιατι λεω πως ίσως όλα αυτά να τα φαντάζομαι και να ειναι οι προβολές των δικών μου θέλω, πάνω σε έναν άνθρωπο που απλώς για λιγο καιρο περάσαμε καλά μαζί κι αυτο ήταν όλο.
Δεν διεκδικώ την αυθεντία και το αλάθητο σε θέματα σχέσεων, πολλές φορές στη ζωή μου έχω πέσει εντελώς έξω, κυρίως γιατι στηριζόμουν σ\' αυτο που ήθελα να πιστέψω και όχι σε αυτο που πραγματικά ίσχυε. Ποιός απο μας ομως δεν το έχει κάνει?
Είναι ώρες της ημέρας που νιωθω αληθινά θλιμμένη. Ισως και να το επιδιώκω να τρέχουν τα μάτια μου, καμια φορά μιλάω μόνη μου και νομιζω οτι μ\'ακουει κι αυτος. Άλλες πάλι φορές, ειμαι μέσα στην τρελλή χαρά, δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει να καταλάβεις οτι αυτή η γυναίκα βιώνει ένα χωρισμό.
Τι-ποτε μίλησα χθες μαζί του. Μ\'εψαχνε μέρες, ανησυχούσε γιατι δεν φαινομουν πουθενά κι ομως, δεν πήρε το χέρι του να πάρει ένα τηλέφωνο. Εκανε το χαζό, οτι τάχα είναι πολυάσχολος και βγαίνει έξω συνέχεια και δεν εχει χρονο να βλεπει τα email του, το δικο μου το πήρε λεει αργά, ενώ ξέρω οτι το πήρε την ίδια στιγμή, δε μπαίνει πιά στο MSN, ενώ τον βλεπω που μπαίνει καθε μέρα και συνήθως τις ώρες που έμπαινα εγώ, περιμένει λιγα λεπτά και μετά φεύγει, μπαίνει στο φορουμ μας και ψάχνει να με βρει, πότε έκανα Log, τι έγραψα, τι ειπα, με ποιους μίλησα. Δεν τον έφερα σε δύσκολη θέση, δεν ειναι ικανός να ακουσει την αλήθεια, αν το κάνω, θα τον χάσω μια και καλή απο τη ζωή μου και δεν το θέλω αυτό.
Είναι φορές που οργίζομαι, αν μπορουσα να τον χαστουκίσω να συνέλθει, θα το έκανα με χαρά. Δε μπορώ να καταλάβω τη λογική του \"νιώθω λίγος, νιώθω ανεπαρκής, καταπιέζομαι\". Υποτίθεται οτι η αγάπη σε κανει καλυτερο άνθρωπο, βλεπεις τις αδυναμίες σου, ομολογεις την αδυναμία σου απεναντι στον άλλον, νιώθεις οτι ειναι αυτος που θα σε συμπληρώσει.
Λένε πως η επόμενη αγάπη στη ζωή μας, οφειλει να ειναι πιο δυνατή απο την προηγούμενη. Ετσι το βίωσα μαζι του, ήταν σα να μην υπήρχε τπτ άλλο στη ζωή μου πριν. Και δεν του ειπα ποτέ \"Σ΄αγαπώ\"... Μόνο την ημέρα που χωρισαμε του ψιθύρισα \"εισαι πολύτιμος, να το ξέρεις\" ... Δύναμη ήθελα να του δώσω και απέτυχα, ήθελα να τον κανω να πιστέψει σε μας και απέτυχα, ήθελα να βάλει τον εαυτο του απέναντι και να τον δει οπως πραγματικά ειναι όχι οπως φαντάζεται (ενας 40αρης που τον θέλουν όλες και που δεν έχει κανένα πρόβλημα να περάσει απο τη μια σχέση στην άλλη, αφήνοντας πίσω του κενά και ραγισμένες καρδιές).
Κι αντι γι΄αυτό, έχω 10 λεπτά απόσταση απο το σπιτι μου, έναν άντρα που ξέρω πως νοιάζεται, που ξέρω πως με ψάχνει, που ξέρω πως ανησυχεί, που αντιλαμβάνομαι οτι και για εκεινον η σχέση αυτή ήταν απο τις πιο δυνατές στη ζωή του, κι αντι να είμαστε τώρα αγκαλιά δεν βαριέται να επαναλαμβάνει με χίλιους τρόπους πως δεν θέλει και δεν πρόκειται να με ξαναδεί ποτέ... Γιατί ?

γιατί να αναρωτιέσαι γιατί;
αυτός αυτό λέει.
το λέει γιατί το θέλει. για δικούς του λόγους. ίσως τους πραγματικούς λόγους να μην τους λέει ούτε στον εαυτό του.
ο καθένας είναι ελεύθερος. εσύ να τον αγαπάς, αυτός να φεύγει. κανένας δεν μπορεί να εμποδίσει τον άλλον να υπάρχει έτσι όπως αυτός θέλει...
για τους λόγους που το θέλει...
ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ. ΠΡΟΧΩΡΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΕΚΕΙΝΟΝ.
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.

Δύσκολη μέρα σήμερα... Εκει που πάω λιγο να νιωσω πιο καλά και πάνω που σκέφτομαι, πως ο πόνος αρχιζει σιγά σιγά να ειναι πιο υποφερτος, απο ένα φαινομενικό πουθενά, πετάγονται μαχαιριές...
Ξέρω.. Ξέρω πως υπάρχουν σοβαροτερα προβλήματα στη ζωή, ο δικος μου πόνος μοιάζει γελοίος μπροστά σε σοβαρότερα προβλήματα. Ενας μικρός θάνατος το δικο μας \"ποτέ ξανά\" αλλα που πονάει τόσο πολύ...
Να περάσετε όλοι πολυ καλά σήμερα ..... κι αν δεν το έχετε πει, πέστε σήμερα το Σ΄αγαπώ, αύριο μπορει να μην έχετε την ευκαιρία ....

:)
τι λες καλέ, που δε θα πούμε σ\'αγαπώ όταν θέμε! κάθε μέρα; μπα όχι, δε λέει.
όταν αγαπάμε, σίγουρα ΄το λέμε...
πάντως σε καταλαβαίνω κι εγώ και φαντάζομαι και πολύς κόσμος ακόμη. όταν κάποιος φεύγει, η μαχαιριά είναι διπλή: νιώθεις ότι τον αγαπάς και μπορείς να του προσφέρεις μα αυτός φεύγει (η μια πλευρά της μαχαιριάς),
κι ότι εκείνος φεύγε και μένει μέσα σου ένα τεράστιο κενό-πληγή (η άλλη, πιο τρομερή πλευρά της μαχαιριάς). αυτό που αφήνει γυμνή την ψυχή, τα συναισθήματα...

αυτό που λέγεται και ανασφάλεια...

όλοι το έχουμε νιώσει. κι όταν το νιώθουμε, πονάμε όπως εσύ τώρα...
γι\'αυτό, μικρό βατραχάκι, μίλα...
κανένας δεν το βρίσκει αφύσικο αυτό.
αντίθετα, όλο το ...σενάριο φυσικό είναι. ο χωρισμός είναι δύσκολο αλλά μερικές φορές αναπόφευκτο.


λόιπόν αστείο: ο μπομπ σφουγγαράκης σήμερα έχει \'βαλαντάινς ντέι\'....

Δεν ξέρω τι έχει ο μπομπ σφουγγαράκης σήμερις, αλλα εγώ προσωπικώς, έχω Βαλαντωνω-ντει!!!! (ακόμα και με τα χάλια μας αμα γελάμε ειμαστε σε καλό δρομο :P:P:P )

ah καλά, είσαι φοβερή!
ο βαλεντίνος από το βαλαντώνω βγαίνει και δεν το είχαμε σκεφτεί!


ΒΑΤΡΑΧΟΥΛΑ, ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ Η ΠΡΏΤΗ!
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΙΝΙΏΤΗ!


ΒΑΛΑΝΤΩΝΩ-ΝΤΕΙ!

xaxaxxa grenuille καλοοοο!πολυ καλο!
πραγματικα ειδικα σημερα ειχα αναγκη να ακουσω κατι πετυχημενο!
να σαι καλα!
και γω εορταζουσα του βαλαντωνω-νται ειμαι βρε(σημερα τουλαχιστον....)
αντε χρονια μας πολλα :P

πάντως καλύτερα βαλαντώνω-σκέτο παρά μπαλαντάιν ον δι ροκς!
έτσι ξανα-αποφάσισα να μην πλησιάσω αλκοόλ μέχρι την πρώτη μαρτίου. καθότι είχα βαστήξει 10 ωραίες μέρες, και μετά, την ημέρα που έκανε ο γιώργος την επέμβαση και μετά γυρίσαμε σπίτι, ήπια τρία ή τέσσερα ποτήρια κρασί...
αποφάσισα λοιπόν να κάνω ξανά αποχή, κι αυτή τη φορά μέχρι την 1η μαρτίου. ξανάρχισα με την κανάτα το νερό πάνω στο τραπέζι... καλά είναι. από τις 12 του μηνός έως το τέλος. σταυροφορία ενάντια στο οινόπνευμα. για 20 μερούλες περίπου...

Ως νονά της ημέρας τουτης λοιπον, δηλωνω οτι απο τουδε και εκ παραλλήλου με τη γνωστή μπλιάχ ημέρα της σοκολατοκαρδουλοκατανύξεω ς, την 14η Φεβρουαρίου έκαστου έτους, θα εορτάζουμε την Βαλαντώνω - ντέι και για να σας φτιάξω ακομα πιο πολύ μερακλούδες κορες και κούροι, που θα πηγαινουμε τότε??? Στον Βαλάντηηηηηηηηηηηηη :ΡΡΡΡΡΡΡΡΡ
Υπνο γλυκό και ελαφρύ σε όλους και όλες (για γλυκά όνειρα δεν ορκίζομαι :( τουλάχιστον για μένα)

Quote:

---

Originally posted by τι-ποτέ
πάντως καλύτερα βαλαντώνω-σκέτο παρά μπαλαντάιν ον δι ροκς!
έτσι ξανα-αποφάσισα να μην πλησιάσω αλκοόλ μέχρι την πρώτη μαρτίου. καθότι είχα βαστήξει 10 ωραίες μέρες, και μετά, την ημέρα που έκανε ο γιώργος την επέμβαση και μετά γυρίσαμε σπίτι, ήπια τρία ή τέσσερα ποτήρια κρασί...
αποφάσισα λοιπόν να κάνω ξανά αποχή, κι αυτή τη φορά μέχρι την 1η μαρτίου. ξανάρχισα με την κανάτα το νερό πάνω στο τραπέζι... καλά είναι. από τις 12 του μηνός έως το τέλος. σταυροφορία ενάντια στο οινόπνευμα. για 20 μερούλες περίπου...

---

έτσι κράτα γερά!!!και γω καλα το πάω...πινω πλεον μια φορα τη βδομαδα μονο(ασχετο αν του δίνω και καταλαβαίνει τοτε...):P

Νιώθω την ανάγκη να αποχαιρετίσω μια αγαπημένη φίλη. Έναν άνθρωπο που ήταν σχεδόν αυτοκόλλητος με μένα, για την ακρίβεια, την ξέρω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Ένα χαμογελαστό κορίτσι, ένας απίστευτος χαβαλές, ένας άνθρωπος με αστείρευτη ενέργεια, μια γυναίκα που έλεγες πως δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο αυτό που θα μπορούσε να την καταβάλλει. Μια φίλη που ποτέ, κανένα βράδυ μου δεν τέλειωσε χωρίς να της μιλήσω, χωρίς να τη συμβουλευτώ, ένα πλάσμα που ήταν η προσωποποίηση του think positive.

Καμιά φορά απορούσα που διάολο τη βρίσκει αυτή τη χαρά, πως στο καλό βρίσκει χρώματα όταν όλα γύρω είναι μαύρα, πως μπορεί και μετατρέπει τη θλίψη σε απόλυτη χαρά και ευδαιμονία. Έπαιρνα τη χαρά της σα δεδομένη, έλεγα πως δεν το «δουλεύει» μέσα της, ήταν πηγαίο σκαφτόμουν, είναι απλά ένας χαρούμενος άνθρωπος.

Χθες τα ξημερώματα μου είπε πως δεν αντέχει άλλο, κουράστηκε να κάνει τη χαρούμενη και μου ζήτησε να την αφήσω να φύγει… Απόρησα, τη ρώτησα γιατί. Υπέθεσα πως κάτι είχε μαζί μου, εγώ τη στενοχώρησα, την είχα παραζαλίσει με τα δικά μου, χωρίς να το θέλω τη μαύριζα σιγά σιγά… Ή μήπως το ήθελα? Λένε πως όλοι έχουν όρια, ίσως και να ήθελα να δω τα δικά της, είχα την απορία – μια ζωή την είχα – μέχρι πόσο αντέχει, για πόσο ακόμα, τι είναι αυτό με το όποιο «ντοπάρει» τον εαυτό της για να μπορεί να κάνει ενέσεις αισιοδοξίας και στους άλλους;

Έσκυψε στο αυτί μου και ψιθύρισε «Πρέπει να φύγω, μεγαλώσαμε πια κι εγώ κουράστηκα να χαμογελάω, θέλω να γνωρίσω το «μεγαλείο της θλίψης» που λέει και ο διανοούμενος. Κι επειδή εσύ, περισσότερο απ όλους, με έχεις μάθει χαμογελαστή και χαρούμενη, εσύ, ειδικά εσύ, δεν πρέπει να με παρεξηγήσεις, ούτε να μου θυμώσεις. Για την ακρίβεια, δεν θέλω καν να νιώσεις την έλλειψη μου, έχεις μάθει πια, πως λύπη και χαρά είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, εγώ ήμουν εκείνη που δεν το ήξερα και είχα την ηλίθια ιδέα πως όλα θα παραμένουν ροζ και χαρούμενα και χαμογελαστά και προσπαθούσα κιόλας να σε προφυλάξω από τη μαυρίλα που παραμόνευε που και που στη ζωή σου. Κι αν σε γαληνεύει να το κάνεις, κλείσε με στην ψυχή σου και πέτα το κλειδί μακριά»

Διχάστηκα.. Σκέφτηκα να μην την αφήσω να φύγει, είπα να κάνω σκηνή, να αρχίσω να κλαίω περισσότερο από αυτήν, να ξυπνήσω μέσα της παλιά συναισθήματα, τότε που με πρόσεχε και που ήταν πάντα «εδώ» για μένα … Νομίζω πως εκείνη τη στιγμή μου χαμογέλασε ειρωνικά και ήταν η πρώτη φορά που το έκανε. Έκλεισα τ΄αυτιά μου, ήξερα τι θα μου έλεγε, η «χιονάτη» θα γινόταν «bitch» και δεν ήθελα να την ακούσω έτσι… Η ψυχή της ήταν γεμάτη δικούς μου λεκέδες, λεκέδες άλλων, λεκέδες ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή της κι αυτό που λαχταρούσε, ήταν να απαλλαγεί απ όλα αυτά, έπρεπε να ξεσκαρτάρει, έπρεπε να αφήσει όλους εμάς πίσω, έπρεπε να φύγει ….

Έσβησα το φως και έκλεισα την πόρτα πίσω μου, θέλοντας να κρατήσω την ψευδαίσθηση πως και αύριο θα είναι πάλι εδώ όταν θα την ανοίξω…

Στο καλό Χιονάτη, να προσέχεις εκεί που πας ….