Originally Posted by
elen d
καταρχας τα συλληπητηρια μου. κουραγιο.
θα σου μιλησω οχι σαν ενηλικας αλλα πως το εζησα εγω οταν πεθανε η μητερα μου. τι εκανε ο πατερας μου και τι θα επρεπε να εχει κανει. Πεθανε η μητερα σε τροχαιο οταν ημουν 8 αλλα τα προβληματα που μου δημιουργηθηκαν ηρθαν στα 29 μου οταν πεθανε ο πατερας μου. αυτα που θα σου πω ειναι τι ενοιωσα εγω και τι μου ειπε η ψυχολογος για αυτο το γεγονος τωρα μετα απο 22 χρονια.
ενα παιδι μετα τα 5 καταλαβαινει τα πιο πολλα απο οσα νομιζουμε, εγω ειχα καταλαβει πως πεθανε η μητερα μου πριν μου το ανακοινωσουν. βασικα ποτε δεν μου το ανακοινωσαν απλα ο πατερας μου μου ειπε οτι απο τωρα θα ειμαι εγω και μαμα και μπαμπας, οπως και εγινε. Με αποτελεσμα εγω κατευθειαν να νοιωσω ακριβως αυτο που ειπε ο μπαμπας μου και εσβησα απο τη μνημη μου τη μαμα μου τελειως δεν εχω καταφερει να θυμηθω καπιο συναισθημα απο τα 8 και πισω ουτε γεγονοτα. Το λαθος μου ειπε η ψυχολογος ειναι πως κανεις δεν μου εξηγησε πως η μαμα μου πεθανε.το τονιζω. δεν θα πας φυσικα να πεις στο παιδακι σου πως ο μπαμπας του εφυγε, ισως (γνωμη της ψυχολογου μου) οτι ο θεουλης τον πηρε μακρυα , αλλα εμεις που ειμαστε εδω θα ζουμε και θα τον θυμομαστε με διαφορες πραξεις στην καθημερινοτητα μας. Δεν πρεπει να νοιωσει την απορριψη απο τον μπαμπα του, ουτε να ριξει την ευθυνη για αυτο που νοιωθει στον μπαμπα του. παρα πολυ βασικο και ισως το πιο βασικο (παντα με βαση τη δικη μου ζωη, χωρις να ειμαι ειδικος) να του μαθεις να πενθει. Να μοιραστεισ τον πονο μην τον καταπιεις, φαινεται οτι και να κανεις, να το κανεις να εκφραζει τις ανυσηχιες του, μην καταληξετε αργοτερα να εχετε ενα μυστικο κωδικα -δεν μιλαμε για το μπαμπα ο ενας στον αλλο για να μην τον στεναχωρησω. τα παιδια καταλαβαινουν τα παντα απλα δεν μπορουν να εκφραστουν σαν εμας αλλα καταλαβαινουν. μην του δινεις ελπιδες πως ο μπαμπας θα γυρισει ειτε γιατι δεν θες να το στενοχωρησεις ειτε γιατι εσυ ενδομυχα το πιστευεις. Δεν μπορω να σου πω τι να του πεις παντως η ψυχολογος μου μου ειπε πως επρεπε να με εχουν παει τοτε σε παιδοψυχολογο, οποτε απο τη στιγμη που ναι μεν καταφερα 21 χρονια κανεις να μην μπορει να καταλαβει πως ειμαι ετσι οπω ειμαι ενω στην ουσια δεν γνωρισα μαμα μετα απο το τραγικο θανατο του μπαμπα μου βγηκαν στη φορα διαφορα συναισθηματα και φοβιες μπυ ουτε ειχα διανοειθει οτι θα παθω. Για το παιδι σου πανω απο ολα ακομα και αν οικονομικα σας ειναι δυσκολα πηγαινετε σε καποιον ειδικο εστω και για 1 ,2 φορες οσο και αν αγαπας το παιδι σου πονας και συ και ο πονος μας κανει να κανεουμε λαθη. εγω πληρωνω την τρελλη αγαπη του πατερα μου και το τρελλο πονο του για το χαμο της μητερας μου. ισως αν ειχε γινει τοτε αλλιως η συζητηση για τη μαμα μου τωρα να μπορουσα να πενθησω νορμαλ τον μπαμπα μου , αλλα το μυαλο ου παιδιου ειναι σαν καρμπον, και δυστηχως κανω ακριβως οτι και εκεινος παρολο που το γνωριζω αυτο το λαθος, αλλα ημουν τοσο μικρη που τα αποτυπωσα ολα. για να μην αποδεχθω την απωλεια τη εσβησα απο το μυαλο μου τελειως σαν να μην υπηρξε για μενα, και ο πατερας μου παντα την περιμενε και αυτο φανηκε στην μετεπειτα ζωη του. Τωρα εγω επλα τον περιμενω ειμαι πολυ μεγαλη για να κανω delete 29 χρονια απο την ζωη μου, με αυτα μεγαλωσα και με αυτον τον τροπο τωρα βασανιζομαι. Μην αφησεις τιποτα που να κανει εσενα εστι η το παιδι σου. Σου ευχομαι δυναμη.
