"Σαββατόβραδο" : Η νέμεσις του εγκαταλελειμμένου και λοιπές εξισώσεις
Καλησπέρα σας.
Αυτές τις μέρες πήρα την απόφαση να blogοποιήσω την μισανθρωπιά και το όνειδος της πολυετής μοναξιάς μου,και θα ήθελα πριν προχωρήσω στην ανάρτηση των σκέψεων μου επι συγκεκριμένων θεμάτων,να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου και φυσικά να ακούσω την δικιά σας άποψη.
Πολλοί απο εμάς και για διάφορους λόγους που δεν θα κάτσουμε να αναλύσουμε τώρα αλλά είναι πάνω κάτω κοινοί κατα γενική ομολογία,έχουμε βιώσει τι εστί το σαδιστικό βασανιστήριο του να είσαι μπουζουριασμένος στους 4 τοίχους ένα ή και περισσότερα Σαββατόβραδα.Άποψη μου,είναι ότι αυτή η ψυχολογική μας πτώση είναι άλλο ένα είδος ψυχαναγκασμού.Έχω παρατηρήσει αρχής γενομένης απο εμένα τον ίδιο,ότι μόνο η σκέψη του ότι βρίσκομαι σπίτι μου την στιγμή που έξω γίνεται της που....εεε χαμός,μου προκαλεί μια μινι κατάθλιψη,που με κάνει πολλές φορές να ανατρέχω στο - επίσης - δακρύβρεχτο παρελθόν μου.
Σύμφωνα με την ψυχολογική πεπατημένη,αυτό συμβαίνει λόγω του γεγονότος ότι στο παρελθόν είχα λάβει παραστάσεις που αργότερα θα παγιώνανε την ιδέα ότι Σάββατο βράδυ = Έξω μπούτια και καημοί.Και αυτό είναι και το ενδιαφέρον σημείο,διότι έχω την εντύπωση ότι πολλά απο τα γεγονότα που μας προκαλούν δυσθυμία ή απογοήτευση αντιστοιχούν σε κάποιες ισότητες.Π.χ. Καψουροτράγουδο = Το αμόρε που με έκλασε/Είμαι μόνος/η Καλοκαίρι = Να χα μια γκόμενα κλπ κλπ.
Στο προκείμενο όμως.Παρατηρείτε καθόλου αυτή την μετάπτωση στην διάθεση σας την εν λόγω ημέρα.Αν ναι,γιατί συμβαίνει?Ποιες είναι οι δικές σας καταθλιπτικές 'εξισώσεις'?
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για την βοήθεια σας.
Mercyless Fate