η γωνιά μου

γεια σας , σκέφτηκα να φτιάξω μια γωνιά για μένα. Εδώ θα είμαι και θα περιμένω επισκέπτες για να συζητήσουμε ότι θέμα προκύψει...
το πρώτο θέμα το ανοίγω εγώ λοιπόν: θέλω να ξαναρχίσω ψυχοθεραπεία μετά από δύο χρόνια διακοπής και δεν έχω μία. Επιπλέον χρωστάω εδώ και δύο χρόνια του ψυχιάτρου μου δύο χιλιάρικα...υπάρχουν πολύ οικονομικές θεραπείες ή δωρεάν? τι πιθανότητες έχω να βρω ένα καλό ψυχίατρο μέσα από τέτοιες περιπτώσεις? έκανα τρία χρόνια ψυχοθεραπεία, δύο ατομική και ένα ομαδική. Πεθύμησα να ασχοληθώ με τον εαυτό μου...

40 σεκρίση ότι είναι για καλό προχώρα το όσο για τα χρωστούμενα είναι μόδα μη ξεφυσάς καλή καρδιά πες τον γιατρό.

Σε ευχαριστώ για την συμβουλή. Δεν αισθάνομαι άσχημα που χρωστάω στον γιατρό και ο λόγος είναι ότι τώρα πια την βγάζω με δυσκολία και νομίζω το ξέρει και αυτός. Αλλά δεν μπορώ και να τον πάρω τηλέφωνο και να κάνω την πάπια για το οικονομικό. Κάποια στιγμή κατά την διάρκεια της θεραπείας ξέσπασε η κρίση και τα 100 ευρώ που έδινα την επίσκεψη μου γίνανε δυσβάσταχτα. Το συζήτησα μαζί του και του είπα ότι πρέπει να μειώσει την αμοιβή του γιατί δεν αντέχω να δίνω 400 το μήνα. Η θέση του ήταν η εξής: Αξιολογώ την δουλειά μου 100 ευρώ την επίσκεψη και γιαυτό δεν θα μειώσω την αμοιβή μου. Απο την άλλη αν είναι αρκετά σημαντική για σένα η θεραπεία σου θα αναδιοργανώσεις τις προτεραιότητές σου και θα φροντίσεις να σου φτάνουν τα λεφτά για την θεραπεία. Απο την άλλη μου έκανε εντελώς ξεκάθαρο ότι δεν έχει αντίρρηση να του χρωστάω όσα θέλω και ποτέ δεν μου είπε τίποτα για αυτά που του χρωστάω. Άλλωστε μετά από λίγο θα άλλαζα και από ατομική θα ξεκίναγα ομαδική , οπότε η ομαδική ήταν πιο οικονομική. Τον εκτιμώ τον ψυχίατρό μου και μου έκανε καλό , αλλά το συγκεκριμένο θέμα δεν το έχω λύσει. Δηλαδή ,σε ένα βαθμό, με πείραξε η στάση του. Παράδειγμα να τώρα που έχω ανάγκη να του μιλήσω και δεν αισθάνομαι αρκετά άνετα λόγω των χρημάτων που του χρωστάω. Δεύτερον εγώ αξιολογώ την δουλειά μου 1000 ευρώ την ώρα , αλλά επειδή δεν μπορώ και ούτε θέλω να εκβιάσω τους πελάτες μου , χρεώνω πολύ πολύ φθηνότερα. Έτσι και τιμάω τον πελάτη μου και δεν τον τρέπω σε φυγή. Εν μέσω οικονομικής κρίσης και με την ψυχολογία μου στο μηδέν , με τα προβλήματά μου να με έχουν τσακίσει εκείνη την εποχή, δεν είχα επιλογές. Αναγκάστηκα να συνεχίσω και ας με εξόντωσε οικονομικά αυτή η διαδικασία. Τελικά σταμάτησα για πολλούς λόγους , ένας εκ των οποίων και ο οικονομικός. Θέλω να πω ότι στο συγκεκριμένο θέμα ένιωσα σαν να εκμεταλλεύτηκε την ανάγκη μου σε τέτοιο βαθμό που συνέβαλε και αυτό στο να σταματήσω τελικά την θεραπεία. Και όσο και αν δεν πρέπει να συγχέουμε τους ψυχιάτρους-ψυχολόγους μας με τους φίλους μας , χαλάστηκα από την στάση του και άλλωστε νομίζω έχω το δικαίωμα να κρίνω έναν άνθρωπο και από την στάση που έχει σε σχέση με τα λεφτά. Επιπλέον νομίζω ότι αν ένας ασθενής ξεκινήσει θεραπεία και συμφωνηθεί μια τιμή, αυτή η τιμή πρέπει να αναπροσαρμόζεται όταν η θεραπεία γίνεται μακρόχρονη ή όταν τα δεδομένα αλλάζουν...Να μου πεις γιατί δεν πάω αλλού. Καταρχάς ήμουν ευχαριστημένος από αυτόν. Δεύτερον μου φαίνεται βουνό να ξαναρχίσω από την αρχή να διηγούμαι όλη μου την ζωή σε κάποιον άγνωστο... Πάντως ανεξάρτητα από το οικονομικό θέμα , από μία άποψη θέλω και να αλλάξω γιατρό σε περίπτωση που ξαναρχίσω. Ίσως έχει μια άλλη προσέγγιση και ίσως μπορέσω να ξεκολλήσω και να πάω ένα βήμα παρακάτω, γιατί όσο και να κατάφερα να γυρίσω κάποια γρανάζια με τον προηγούμενο γιατρό κάποια στιγμή κόλλησα...

Τα βρισκω πολυ λογικα αυτα που σκεφτεσαι για τον ψυχιατρο για τη σταση του απεναντι στα χρηματα...Καταρχην 100 ευρω ειναι παρα πολλα για ψυχοθεραπεια.Επειδη εχω κανει κι εγω ψυχοθεραπεια και εχω ακουσει και απο αλλους,τα πιο συνηθισμενα ποσα που ακουω ειναι 50-80 ευρω.Και ειδικα οταν ειναι για συστηματικη ψυχοθεραπεια,δηλαδη μια φορα τη βδομαδα τοτε οπως λες κι εσυ πρεπει να ριχνουν λιγο την τιμη.Μου κανει εντυπωση παντως που δεχτηκε να του χρωστας τοσα χρηματα τη στιγμη που δεν δεχοταν να μειωσει ουτε λιγο την τιμη.
Μου φαινεται εγωιστης ο γιατρος σου.Και σορρυ κι ολας αλλα οταν ακουω για κατι τετοια απο γιατρους ευχομαι να τους φυγουν οι ασθενεις και να τους κυνηγανε μετα...
Οπως και να το κανουμε ειναι ασχημο εσυ να πηγαινεις για βοηθεια και ο αλλος να σου δειχνει τοσο ξεκαθαρα οτι σε βλεπει σαν ευρω.Ενταξει,δουλεια τους ειναι αλλα δεν θα παθουν και τιποτα αν ειναι και λιγο περισσοτερο Ανθρωποι...

Quote:

---

Originally Posted by haunted heart

ΤΜου κανει εντυπωση παντως που δεχτηκε να του χρωστας τοσα χρηματα τη στιγμη που δεν δεχοταν να μειωσει ουτε λιγο την τιμη.

---

Το σκεπτικό ήταν ότι διαχώρισε α) το αν πρέπει να χρεώνει 100 ευρώ την φορά ή λιγότερα β) το ότι έχω πρόβλημα να τον πληρώνω. Εννοούσε δηλαδή ότι δέχεται να πληρώνω όποτε και αν έχω, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με το πόσο αξιολογεί την δουλειά του. Έχει μια λογική αυτό που έλεγε και το ότι δεν μου είπε ποτέ τίποτα για αυτά που του χρωστάω μάλλον συνέπεια στον λόγο του δείχνει...αλλά το όλο σκεπτικό σκαλώνει στο γ) δεν αισθανόμουν καλά να χρωστάω όλο και περισσότερα. Δεν έχω καταλάβει αν αυτός γνώριζε ότι αυτό που πρότεινε απλά ανέβαλε το πρόβλημα. Δεν είμαι καν σίγουρος αν πίστεψε ότι πραγματικά είχα οικονομικό κόλλημα ή αν νόμιζε ότι του έκανα παζάρια. Αυτό που σχεδιάζω είναι αν και εφόσον μπορέσω ποτέ να μαζέψω 500 ευρώ για αρχή. Ο λόγος είναι ότι δεν θέλω το χρέος των 2000 ευρώ να παίζει τον οποιοδήποτε ρόλο σε σχέση με την απόφασή μου να ξαναρχίσω ψυχοθεραπεία ή όχι. Από αυτήν την άποψη ήταν επαγγελματικό του λάθος , ως γιατρός, να αφήσει έναν ασθενή να κωλύεται να επικοινωνήσει μαζί του... βέβαια και αυτός μάλλον δεν υπολόγιζε ότι , στα δύο χρόνια που περάσαν χωρίς ψυχοθεραπεία , η οικονομία θα πήγαινε τόσο χάλια γενικά , οπότε θα είχα τέτοιο πρόβλημα να μαζέψω 2000 ευρώ. Εντομεταξύ ταυτόχρονα προσπαθώ να πείσω και την γυναίκα μου να αρχίσει ψυχοθεραπεία , οπότε καταλαβαίνεις ότι το οικονομικό είναι διπλό πρόβλημα , βάλε και την κρίση γίνεται τετραπλό. Μας βλέπω να γερνάμε μέσα στην φτώχεια και τα ψυχολογικά , όπως δυστυχώς συμβαίνει με τον περισσότερο κόσμο...
και για να προσθέσω άλλο ένα θέμα προς συζήτηση στην “γωνιά μου” : από τότε που σταμάτησα την ψυχοθεραπεία φέρθηκα πολύ ανεύθυνα και στο θέμα της φούντας και έκανα έντονη κατάχρηση. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα μετά από δύο χρόνια που δεν έχω πιει ούτε ένα τσιγάρο. Έχω τρομερά νεύρα και δεν μπορώ ούτε να μιλήσω στα παιδιά μου ή στην γυναίκα μου χωρίς να εκνευριστώ. Εύχομαι να μην τα σκατώσω και τα στεναχωρήσω πάλι όπως παλιά. Έχω επιθυμία να την κόψω. Την είχα ξανακόψει για δέκα χρόνια , έχω κόψει το τσιγάρο , το ποτό και τον καφέ. Οπότε από μία άποψη είμαι αισιόδοξος. Τις επιπτώσεις από τα νεύρα μου σε τρίτους φοβάμαι , για τον πρώτο καιρό τουλάχιστον.

πρόσφατα γνώρισα στο σπίτι μιας φίλης μου , μια φίλη της που ήταν ψυχολόγος. Μεγάλη σχετικά σε ηλικία , καμιά 60+ χρονών. Πιάσαμε κουβέντα φιλοσοφικού-ψυχολογικού περιεχομένου και τότε μου είπε κάτι που μου έκανε εντύπωση γιατί το άκουγα πρώτη φορά και ούτε το είχα σκεφτεί ποτέ. Μου είπε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο αίσθημα και το συναίσθημα και ότι αυτό που έχει αξία είναι το αίσθημα και όχι το συναίσθημα που δεν έχει καμία αξία. Εγώ σε πρώτη φάση αντέδρασα και της είπα ότι τα συναισθήματα έχουν τεράστια αξία κατά την γνώμη μου , αλλά παραδέχτηκα ότι δεν μπορώ να διαχωρίσω στο μυαλό μου τις δύο έννοιες , αίσθημα-συναίσθημα. Τις επόμενες μέρες το σκεφτόμουνα αρκετά και προσπαθούσα να καταλάβω τι εννοούσε και επίσης προσπαθούσα να κατανοήσω με σαφήνεια τις έννοιες αίσθημα και συναίσθημα. Όχι τίποτα άλλο , σκέφτηκα μήπως μου διαφεύγει κάτι , που η κατανόησή του με οδηγήσει ένα βήμα παρακάτω στην διαδικασία της ψυχοθεραπείας (έστω και αν δεν πηγαίνω σε γιατρό εδώ και 2 χρόνια). Τελικά αμυδρά σχημάτισα κάποιες έννοιες που μπόρεσα να διαχωρίσω την μία από την άλλη , αλλά και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχει αξία το συναίσθημα. Το έψαξα και στο ίντερνετ και βρήκα αρκετούς να υποστηρίζουν ότι πρέπει να γίνεται διαχωρισμός ανάμεσα στις δύο έννοιες και μάλιστα μερικοί υποστήριζαν επίσης ότι το συναίσθημα είναι κάτι που δεν βοηθάει προς το καλό. Για το αίσθημα πάντως όλοι το προσδιορίζουν σαν το ίδιο με αυτό που λέμε αίσθηση. Αίσθημα όρασης , αίσθημα ακοής κλπ. Ενώ η χαρά , η λύπη , η αγάπη , ο φόβος κλπ συγκαταλέγονται στα συναισθήματα. Μάλλον διαφωνώ με τον ορισμό αυτόν για το αίσθημα. Εγώ το αίσθημα το προσδιορίζω σαν αυτό που αισθανόμαστε σε παροντικό χρόνο ανάλογα με την στιγμή και το ερέθισμα , αλλά το οποίο είναι απαλλαγμένο από την υπόλοιπη ψυχολογική πλευρά μας. Παράδειγμα νιώθω το αίσθημα χαρά γιατί κάτι καλό έγινε πρόσφατα. Αυτό είναι το αίσθημα της χαράς και με το παραμικρό ερέθισμα μπορεί να μετατραπεί σε οποιοδήποτε άλλο αίσθημα ή συνδυασμό τους. Το συναίσθημα της χαράς είναι κάτι διαφορετικό , πιο βαθύ , που εξαρτάται από το σύνολο της ψυχοσύνθεσης μας και έχει και πολύ μεγαλύτερη αξία γιατί για παράδειγμα μας κάνει, μεταξύ άλλων, πολύ πιο δημιουργικούς και αισιόδοξους. Συνεπώς να ένα συναίσθημα που έχει αξία , ενώ το να ψάχνουμε ερεθίσματα που θα μας προκαλέσουν ένα πρόσκαιρο αίσθημα χαράς , μάλλον έχει μικρότερη αξία. Το ίδιο ισχύει στα αρνητικά αισθήματα και συναισθήματα. Παράδειγμα: Το αίσθημα της στεναχώριας δεν είναι και τόσο κακό. Χρειάζεται κάπου κάπου , μας βοηθάει να ανασυγκροτούμε τις σκέψεις μας και να μεταβαίνουμε σε επόμενα πιο θετικά στάδια. Όταν όμως αυτό το αίσθημα μετατραπεί σε συναίσθημα , τότε το αντιλαμβάνομαι σαν κάτι που συνοδεύει όλες μας τις στιγμές και επηρεάζει και όλα τα υπόλοιπα αισθήματά μας , πιθανά να μετατρέπεται στην αρχή της κατάθλιψης. Πάλι λοιπόν έχει μεγαλύτερη αξία , έστω και αρνητική, το συναίσθημα σε σχέση με το αίσθημα. Αλλά και σαν εργαλείο για την ψυχοθεραπεία. Τι να το κάνω το αίσθημα , αν υπάρχουν συναισθήματα. Τα συναισθήματα μας βασανίζουν , όχι τα αισθήματα. Αυτό άλλωστε είναι το πρόβλημα όσων έχουν ψυχολογικά. Ότι δεν μπορούν να βάλουν για λίγο στην άκρη τα συναισθήματά τους και να αισθανθούν την στιγμή αυτούσια. Με αυτήν την έννοια για ένα ψυχοθεραπευμένο άτομο , θα μπορούσε να ισχύσει το ιδανικό , δηλαδή να μπορεί να αισθανθεί το καλό , απαλλαγμένο από αρνητικά συναισθήματα και όσο αφορά το κακό να μην το αισθάνεται γιατί θα υπερτερούν τα θετικά του συναισθήματα. Αλλά και πάλι ένας τέτοιος τύπος δεν είναι κάτι που θα ήθελα να είμαι. Για ένα μπουρδέλο όπως είμαι εγώ , πως είναι δυνατό να μην ασχολούμαι πάνω από όλα με τα συναισθήματά μου. Και τι θα πει να μη τους δίνω αξία? Να τα αγνοήσω δηλαδή , να κάνω ότι δεν υπάρχουν μήπως συρρικνωθούν και εξαφανιστούν σιγά σιγά με την δύναμη της συνήθειας? Εμ δεν γίνεται έτσι...μάλλον το αντίθετο θα γίνει αν τα αγνοήσει κανείς τα συναισθήματα του. Τεσπά , προς το παρών καταλήγω προσωπικά , ότι τα συναισθήματα έχουν τεράστια αξία. Ειδικά όταν οι συνισταμένη , όλων των συναισθημάτων μας , είναι θετική είναι κάτι πολύ σημαντικό. Κάτι τέτοιο προσπαθώ εγώ προσωπικά. Άρα πρέπει να φυλάσσω και να ευχαριστιέμαι όποιο θετικό συναίσθημα έχω. Επίσης πρέπει να προσπαθώ να αισθάνομαι όσο πιο βαθιά μπορώ τις όποιες καινούργιες καταστάσεις που θα μου προκύπτουν , γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο θα αποκτώ δύναμη να ασχοληθώ με τα αρνητικά μου συναισθήματα. Τα αρνητικά μου συναισθήματα τα σιχαίνομαι , θέλω να απαλλαγώ απο αυτά , αλλά ο μόνος τρόπος είναι να τα μετατρέψω και όχι να τα ακρωτηριάσω. Επίσης τα αρνητικά μου συναισθήματα πρέπει να έχουν αξία για μένα γιατί είναι κομμάτι του εαυτού μου και στον εαυτό μου δεν έχω τα περιθώρια να κάνω περικοπές στο θέμα αξία. Αυτά... πείτε καμιά γνώμη...

40sekrisi, δεν πολυκατάλαβα το σκοπό του μηνύματός σου,
αλλά μήπως αυτή η υπερανάλυση των καταστάσεων
και των εννοιών αίσθημα-συναίσθημα
δε βοηθάει τελικά σε τίποτα;
Συμφωνώ με το τελευταίο που λες
να μην κάνεις εκπτώσεις στις αξίες σου
(αν και πιστεύω ότι συμβιβασμούς άλλος λίγο άλλος πολύ
όλοι κάνουμε),
αλλά και τα αρνητικά συναισθήματα,
αν εννοείς τη θλίψη και το θυμό
(εμένα αυτά μου 'ρχονται στο μυαλό),
είναι εντελώς φυσιολογικά
ακόμα και σε μεγάλο βαθμό
και δε βλέπω το λόγο να τα καταπιέζεις.
Όλοι τα νιώθουμε ακόμα και για μεγάλες περιόδους,
όμως παράλληλα μη μένεις άπραγη
θέλοντας να βλέπεις μόνο αυτά που θέλεις να βλέπεις
γιατί αρκεί κάτι μικρό και λίγο να σου αλλάξει την οπτική
και να σε κάνει να χαρείς.
Μπορεί να ναι μια βόλτα στη θάλασσα,
το κολύμπι
και μια πιο προσεκτική ματιά στους ανθρώπους γύρω σου
ή λίγο παραπέρα.
Κρύβουν ευχάριστες εκπλήξεις :)

γεια σας , γύρισα απο διακοπές και μπορώ να πω κάποια ευχάριστα νέα (πριν περάσω στα κλασικά δυσάρεστα)
Πρώτον έχω κόψει την φούντα εντελώς εδώ και ένα μήνα περίπου , που για τα δικά μου δεδομένα είναι ριζική αλλαγή ζωής. Νιόθω αρκετά δυνατός και δεν νομίζω στο άμεσο μέλλον να την ξαναρχίσω. Αφορμή υπήρξε η απόλυτη συνειδητοποίηση ότι η χρήση της επιδυνώνει το πρόβλημα με τα νεύρα μου. Όχι ότι τώρα δεν έχω νεύρα , αλλά νιόθω τουλάχιστον ότι αισθάνομαι πιο πραγματικά πράγματα και όχι αυτήν την θολούρα της συνεχώμενης μαστούρας. Παράλληλα έχω περιορίσει το serοpram πλέον στο ένα τέταρτο την μέρα. Η κατάθλιψη έχει αρχίσει και υποβόσκει τώρα που σχεδόν δεν παίρνω αντικαταθλιπτικό και όπως είπα τα νεύρα ξανακάνουν την παρουσία τους αισθητή. Αλλά τα παίρνω τρία χρόνια τώρα και δεν εχω λεφτά να ξαναπάω στον ψυχίατρο να τα κόψω με την παρακολούθησή του , οπότε έχω πάρει απόφαση να τα κόψω μόνος μου σιγά σιγά και να βάλω τα δυνατά μου να τα καταφέρω χωρίς αυτά. Πραγματικά έυχομαι με όλη μου την καρδιά να μην ξαναρχίσω τις ίδιες άσχημες συμπεριφορές που είχα πριν τα αρχίσω και να μην πληγώσω τα παιδιά μου και την γυναίκα μου εξαιτίας των νεύρων μου. Ένας τρόπος που βρήκα και με βοηθάει να ηρεμώ κάπως , έστω για κάποιες ώρες, είναι να πηγαίνω ξια τρέξιμο. Παράλληλα έχω βάλει πείσμα να μάθω τον εαυτό μο να τρώει σωστά , με αποτέλεσμα να έχω χάσει 10 κιλά μέσα στο καλοκαίρι και να συνεχίζω. Έχω πάρα πολλά πράγματα να πω , πιθανά να τα γράψω τις επόμενες μέρες.

40sekrisi μπράβο συνέχισε έτσι τέτοια να ακούω !!να προχωράμε μπροστά!!και μπράβο κ για τα κιλά!!!εμείς είμαστε εδώ για να σε ακούμε!!

σε ευχαριστώ , μιας και έχω όρεξη ας θείξω ένα τεράστιο θέμα. Μιας και δεν έχω λεφτά να ξαναρχίσω ψυχοθεραπεία το έχω ρίξει στο διάβασμα βιβλίων σε σχέση με την ψυχολογία. Αυτό που διαβάζω τώρα λοιπόν το έχει γράψει ενας ψυχίατρος ο Μπουκάι και λέει ότι για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να ξέρεις την απάντηση στην εξής ερώτηση: ποιό είναι το νόημα της ζωής σου?. Έχω σπάσει το κεφάλι μου και δεν μπορώ να βρω καμία απάντηση. Υπόψην τα παιδιά δεν είναι δεκτή απάντηση , ούτε οι στόχοι...

αχ ειλικρινά το νόημα της ζωής ούτε κ γω το ξέρω ακόμα το άτιμο!μπορεί να είναι πολλά μπορεί να μην είναι και τίποτα μπορεί μπορεί πολλά μπορεί !!!και στο θέμα της ψυχοθεραπείας δυστυχώς δεν τολμούσα να μπώ αλλά τελευταία συνέβησαν πολλά στη ζωή μου προσπάθησα να τα λύσω μόνη μου γτ έτσι είχα μάθει αλλά δεν πάει άλλο κ ούτε τα συγγενικά μου πρόσωπα δεν θέλω να φορτίζω πια αν και είναι πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν!!σορύ που το ρίχνω λίγο απότομα κάρτα ανέργειας έχεις γτ έχω δει κάποιους ψυχολόγους που έχουν πολύ χαμηλές τιμές βέβαια δεν ξέρω αν αξίζουν..

Ενδιαφέρουσες οι απόψεις σου για το αίσθημα και το συναίσθημα που ανέφερες παραπάνω και συμφωνώ μαζί σου σε πρώτη φάση δίχως να έχω ψάξει ιδιαιτερα την διαχωριστική γραμμή που τα ξεχωρίζει.
Χαίρομαι που παλεύεις με τα προβλήματα σου, τώρα για το νόημα της ζωής που γραφει ο Μπουκάι (εχω διαβάσει και εγώ δυο βιβλία του) δεν πιστεύω ότι αυτό είναι σταθερό και αμετάβλητο. Επαναπροσδιορίζεται ανάλογα με το ποιοι είμαστε σε κάθε στιγμή.
Ίσως εγώ θα αλλαζα την ερώτηση, με το πιο είναι το βασικό μας μάθημα κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Ο καθένας μας δοκιμάζεται σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς που θα τον οδηγήσουν στην αυτογνωσία (εστω σε μια σχετική). Μέσα απ' όλες αυτές τις δοκιμασίες και τις επιλογές μας, τι αποκομίζουμε, τι ειναι αυτό που ουσιαστικά παλεύουμε και τι έχουμε να μάθουμε απ' αυτό...

Νόημα της ζωης ειναι το να νοιωθεις ευτυχισμενος, να νοιωθεις πληρότητα μ αυτο που εισαι. Αμα αυτο το αίσθημα ξεκινησεις να μην το βιώνεις σε μικρη ηλικία δύσκολο να το βιώσεις στη συνέχεια όσα χρόνια κι αν περάσουν.
40sekrisi, γιατι θέλεις να ξεκινησεις και πάλι ψυχοθεραπεια? μήπως ο λόγος που η ψυχοθεραπεια δε λειτουργησε σε σενα πριν χρόνια βρίσκεται σε σενα και όχι στη ψυχοθεραπεία?
μήπως η ψυχοθεραπεια είχε όλα τα στοιχεια που χρειαζοσουν τα οποια βαζοντας τα στην πραξη θα αλλαζες τη ζωη σου, όμως οι εσωτερικες αντιστασεις μέσα σου και ο παγιωμενος τροπος σκεψης και η ως αποτελεσμα τους έλλειψη θελησης σου σταθηκαν εμπόδιο?

Θα κρατήσω από όσα έγραψαν οι προηγούμενοι, αυτό που είπε η Joann, να ρίξεις μια πιο προσεκτική ματιά στους ανθρώπους γύρω σου και να απολαύσεις την επαφή με τη φύση, να δεις τι έχεις μάθει σε κάθε φάση της ζωής σου (Frini) και να δεις πότε νιώθεις ευτυχισμένος και τι μέσα σου σε εμποδίζει (ioannis).

Μην ‘σπας το κεφάλι σου’ λοιπόν… σπάσε τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της ζωής σου, δες τους ανθρώπους και τις καταστάσεις γύρω σου από μια άλλη σκοπιά, ασχολήσου με νέες δραστηριότητες, ζήσε χωρίς να περιμένεις να καταλάβεις το νόημα της ζωής με τη δύναμη της σκέψης. Ήδη απ’ ό,τι λες, έχεις κάνει σημαντικά βήματα. Απόλαυσε τα και προχώρα, βιώνοντας τη στιγμή, σκεπτόμενος, αλλά όχι ‘κολλημένος’ σε μια αναζήτηση. Για σκέψου… είπες ότι οι ‘στόχοι’ δεν είναι δεκτή σαν απάντηση στο ερώτημα για το ‘νόημα της ζωής’. Χμ, ναι, αλλά όπως το έθεσες, μοιάζει σαν να είναι ‘στόχος’ η εξέυρεση αυτού του νοήματος… :P Άστο να κυλήσει… :)

παιδιά πραγματικά ευχαριστώ για τον χρόνο που ξοδέψατε για να μου απαντήσετε. Όλα όσα λέτε ισχύουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό για όλους μας. Θα ήθελα να επιστρέψω τις σκέψεις μου για του καθενός την απάντηση χωριστά.
Καταρχάς joan και marina. Με παροτρύνετε να μην ψάχνω τόσο πολύ το νόημα της ζωής , την ευτυχία , μέσα από τις σκέψεις , αλλά να ζήσω απαλλαγμένος από αυτή την διαδικασία. Να κάνω πράγματα , να δω τους ανθρώπους αλλιώς , να σπάσω τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της ζωής μου κλπ. και έτσι ίσως μπορέσω να νιώσω ευτυχισμένος και συνεπώς να απαντηθεί έτσι το ερώτημά μου. Δεν διαφωνώ... ενδεχομένως έτσι να πρέπει να κάνω. Υπάρχουν όμως κάποια βασικά πραγματικά προβλήματα που με κάνουν να σκέφτομαι ότι θεωρητικά ισχύει αυτό , πρακτικά είναι όμως ανέφικτο. Οπότε στην πράξη ενώ έχω κουραστεί , νιώθω ότι καλά κάνω και επιμένω να βρω ότι είναι αυτό που με απασχολεί... Ο Μπουκάει όπως είπα , λέει: για να γίνεις ευτυχισμένος πρέπει να γνωρίζεις την απάντηση στο ποιο είναι το νόημα της ζωής σου. Δεν λέει ότι αν νιώσεις ευτυχισμένος θα νιώσεις το νόημα , το οποία κάλιστα μπορεί να ισχύει. Εσείς αυτό λέτε και δεν διαφωνώ. Αυτό είναι το αποτέλεσμα δεν είναι όμως η λύση. Ισχύει για κάποιον που ακόμα και αν δεν απάντησε ποτέ του συνειδητά σε αυτήν την ερώτηση , ένιωσε την απάντηση κάπως αυτόματα , απο μέσα του να βγαίνει. Ίσως αφορά ανθρώπους χωρίς έντονα ψυχολογικά , που είναι αρκετά καλά ώστε να ξέρουν τι θέλουν και ποια πορεία πρέπει να ακολουθήσουν για να είναι καλά . Την ακολουθούν λοιπόν απο ένστικτο και νιώθουν ευτυχισμένοι. Και μετά λένε : τι ωραία που νιώθω που ακολουθώ αυτόν τον δρόμο. Θέλω να τον ακολουθώ για να νιώθω ευτυχισμένος. Και αν κάποια στιγμή πάψουν να νιώθουν ευτυχισμένοι , έχουν την ικανότητα και την ψυχική υγεία να αλλάξουν πορεία και να πουν : α! τώρα το νόημα της ζωής μου δεν είναι μόνο αυτό , είναι και το άλλο γιατί και έτσι νιώθω καλά. Τι γίνεται όμως αν δεν ένιωσες ποτέ ευτυχισμένος. Αν νιώθεις συνεχώς μια υποβόσκουσα δυσθυμία και νεύρα? Αν αντί να νιώθεις ότι είσαι στο σωστό δρόμο , ξέρεις πολύ καλά ότι δεν βαδίζεις καθόλου καλά και δεν είσαι καθόλου ευχαριστημένος από το πως νιώθεις και ποτέ δεν ήσουν. Και μάλιστα τι γίνεται όταν αυτό συμβαίνει μια ζωή και συμβαίνει και τώρα που είσαι 40 και η ζωή περνάει? να περιμένω να απαντηθεί απο μόνο του το ερώτημα ή να αρχίσω να κάνω το ένα και το άλλο μήπως και συναντήσω την απάντηση τυχαία? Είμαι άνθρωπος αρκετά ενεργητικός , έχω πάρα πολλά hobby και ενδιαφέροντα σε σύγκριση με τον μέσο άνθρωπο,αν αρχίσω να σας λέω θα βάλετε τα γέλια. Δεν μου αρέσει καθόλου η στασιμότητα , αλλάζω συνέχεια επαγγελματικά και αλλάζω και τις παρέες μου και ψάχνω υπερβολικά πολύ να βρω κάτι να με κάνει να νιώσω καλά μέσα από τους άλλους. Με λίγα λόγια κάνω αυτό που με συμβουλεύετε στην πράξη. Έλα όμως που δεν νιώθω καθόλου καλά , έλα που πιάνομαι με τρελό πάθος με κάτι και μετά το βαριέμαι και το χάνω τελείως από την ζωή μου. Έχω τρομερή ανάγκη να πάρω από τους άλλους και ασχολούμαι πάρα πολύ μαζί τους , αλλά στην πράξη καταλήγω να νιώθω απίστευτο θυμό με όλους σχεδόν και έχω τσακωθεί σχεδόν με όλους , τώρα πια τους απορρίπτω και τους διαγράφω τελείως από την ζωή μου. Τι φταίει λοιπόν? δεν πρέπει να ψαχτώ σοβαρά? παραδέχομαι ότι δεν είμαι καλά , αλλά δεν ξέρω τι μου φταίει. Ψάχνομαι λοιπόν να το βρω μπας και έχω κάποια ορατή ελπίδα να γιατρευτώ και να νιώσω καλά. Όταν λοιπόν λέει ο μπαρμπαΜπουκάι δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος αν δεν ξέρεις το νόημα της ζωής σου , και εγώ το νιώθω μέχρι τα κόκαλα ότι δεν το ξέρω , τότε νομίζω είναι σωστό να κάτσω να κόψω τον κώλο να το βρω. Αλλιώς ας ζήσω άλλα 40 χρόνια μέσα στην θλίψη και τα νεύρα και βλέπουμε... κάτι ακόμα που είπε ο Μπουκάι και το επίσης με κέντρισε: Ξεκινάει ένα βιβλίο του και το αφιερώνει: στην γυναίκα του , στα παιδιά του και σε όλους όσους το έχουν βάλει πείσμα να είναι ευτυχισμένοι. Μόλις το διάβασα αυτό ένιωσα να μου σηκώνεται η τρίχα. Στην παρούσα φάση της ζωής μου (τα τελευταία 5 χρόνια) πραγματικά νιώθω ότι αυτό ακριβώς κάνω. Το έχω βάλει πείσμα να γιατρευτώ από την σκατίλα που εκκρίνει το μυαλό μου. Πείσμα να γίνω ευτυχισμένος... κυρίως για μένα αλλά όχι μόνο για μένα.. και για τα παιδάκια μου και την γυναίκα μου...δυστυχώς ξανά ευχαριστώ για τις συμβουλές να ξεκολλήσω και να πάψω να τα σκέφτομαι όλα αυτά τόσο έντονα , αλλά εγώ θα πάω κόντρα στο μαχαίρι , δεν με παίρνει άλλο γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν υπερβολικά γρήγορα και εγώ βλέπω την ζωή να φεύγει επίσης υπερβολικά γρήγορα...
vasso... η γνώμη μου είναι 1. ασχολείσου με όλη την δύναμη σου με τα ψυχολογικά σου 2. χρειάζεσαι την καθοδήγηση ενός ειδικού , τα συγγενικά σου πρόσωπα μπορούν να σε βοηθήσουν όσο θα μπορούσαν στην περίπτωση που έσπαγες το πόδι σου. Ο ένας θα σου έλεγε μην το κουνάς , ο άλλος θα σου έλεγε γύμνασε το να δυναμώσει , ο τρίτος θα στο έδενε μήπως γιατρευτεί...όλοι με τις καλύτερες προθέσεις αλλά μάλλον θα κατέληγες κουτσή. Ευτυχώς υπάρχουν οι ειδικοί που κάτι ξέρουν παραπάνω. Άλλωστε από την εμπειρία μου δεν σε γιατρεύει ο ψυχίατρος , μόνη θα γιατρευτείς, αλλά όπως είπα πρέπει να κάνεις την ανάλογη προσπάθεια και χρειάζεσαι καθοδήγηση. Δεν λέω με την παραμικρή γρατζουνιά να τρέχουμε στους γιατρούς αλλά αν πραγματικά δεν νιώθεις καλά , τότε ξεκίνα το πιο περίεργο , τρομακτικό και όμορφο ταξίδι της ζωής σου. Όσο για αυτό που ρωτάς αν έχω κάρτα ανεργίας , είμαι μηχανικός και ακόμα και να μην έχω ούτε μία δουλειά δεν θεωρούμαι άνεργος. Σε ευχαριστώ για την θετική διάθεση.
ioanni...αυτό που λες ότι άμα δεν ξεκινήσεις σωστά από μικρός , μετά δύσκολα μαζεύεται η ζημιά είναι η καταραμένη αλήθεια και την βιώνω συνέχεια. Ένα απο τα σημαντικότερα θέματα που με απασχολούν είναι να λύσω τα παιδικά μου τραύματα ή να τα αφήσω να φύγουν , αλλά δεν μπορώ με την καμία . Εμφανίζονται συνέχεια μπροστά μου , νιώθω σαν να είμαι μικρό παιδάκι. Προσπαθώ με τους γονείς μου , προσπαθώ με τα αδέλφια μου , προσπαθώ με τον εαυτό μου και όλο κατάθλιψη μου φέρνει αυτή η διαδικασία και πάτο δεν βρίσκω ,ούτε την άκρη του νήματος. Συχνά σκέφτομαι τι τα θες και τα σκαλίζεις , μεγάλωσες , τι ζητάς από τον πατέρα σου? κοίτα την ζωή σου και σταμάτα να ρίχνεις ευθύνες...είσαι υπεύθυνος για την ζωή σου πλέον... έλα όμως που δεν με αφήνουν αυτά και με έχουν στοιχειώσει...να σαι καλά...
Frini... εαν το να μαθαίνει κανείς και να αποκτά αυτογνωσία, το εννοείς ότι λύνει κόμπο κόμπο το μπλέξιμο μέσα στο μυαλό του , τότε αντιλαμβάνομαι αυτό που λες . Την λέξη αυτογνωσία την έχω ακούσει αρκετά αλλά δεν την συνειδητοποιώ καλά. Εννοείς να ξέρεις τι σου φταίει και τι σε κάνει να αισθάνεσαι καλά? Αν εννοείς αυτό , τότε το καταλαβαίνω και όντως προσπαθώ να καταλήξω τι θέλω και τι δεν θέλω από την ζωή μου , με τελικό σκοπό να ζω μόνο με βάση τις συνειδητές επιλογές μου.

ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ???????????

Quote:

---

Originally Posted by ΝεοΞεκινημα

ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ???????????

---

????? τι δεν καταλαβαίνεις? τι δεν καταλαβαίνεις!!!!!???????

Φίλε, διαβασα στο μηνυμα σου ότι έχεις γυναίκα και παιδάκια. Ενα πραγμα θα σου πω: Να κάνεις τα αδύνατα δυνατα, δεν ξέρω με πιο τρόπο αλλά ψάξε να τον βρεις, αυτά που σε βασανίζουν να τα κρατήσεις μακρια τους. Μην βγάζεις ποτε και με κανενα τρόπο τα ψυχολογικά σου μπροστα τους. Δείχνε αν χρειαστει για να το πετυχεις άλλος άνθρωπος μαζι τους, παίζε θέατρο, δεν ξέρω τι άλλο να σου πω για να γίνω πιο ξεκαθαρος....Μην τους μεταδώσεις τα ψυχολογικά σου!!! Αλλιώς κάποτε θα σε βρίζουν, όταν μετα από χρονια θα έχουν συνηδητοποιήσει τη ζημιά που κάποτε τους έγινε και εσυ τότε θα βιωνεις τη δυστυχια να βλεπεις τα παιδια σου να βασανίζονται και θα ερχεσαι εδω να αναζητας αιτίες οι οποίες όμως θα ξεκινουν απο εσενα και θα σαι τοτε δυο φορες δυστυχισμενος!!. Κι αμα θες να τα εξωτερικευεις για να νοιωθεις ανακούφιση και εξιλέωση βρες/κάνε τη δικη σου γωνια όπως έκανες τωρα εδω, εκει και μονο εκει θα βρισκεται η καταφυγη σου.
Κι όπως σου λενε αλλα μέλη μάθε να ζεις τη στιγμη με τη στιγμη, να απασχολείσαι με κάτι. Έτσι η σκεψη ξεφευγει και με την παροδο του χρονου η ενταση της ελαττωνεται.
Ίσως εισαι από τους ανθρωπους που δε συμβιβαζονται, νοιωθεις πονο και παράπονο γι αυτα που ηθελες να κανεις και δεν εκανες και για τις ευκαιρίες που εχασες. Δεν μπορεις με κανενα τροπο να αποδεχτεις το αποτελεσμα. Κάπως ετσι μετατρεπεται το χαρακτηριστικο του να μη συμβιβάζεσαι όταν η επιθυμια να επιτυχεις κατι ειναι πλεον απραγματοποίητη.

Αυτό που γράφεις:" Ίσως εισαι από τους ανθρωπους που δε συμβιβαζονται, νοιωθεις πονο και παράπονο γι αυτα που ηθελες να κανεις και δεν εκανες και για τις ευκαιρίες που εχασες. Δεν μπορεις με κανενα τροπο να αποδεχτεις το αποτελεσμα. Κάπως ετσι μετατρεπεται το χαρακτηριστικο του να μη συμβιβάζεσαι όταν η επιθυμια να επιτυχεις κατι ειναι πλεον απραγματοποίητη." Ισχύει 100% , αλλά εσύ που το κατάλαβες? δεν το έχω γράψει πουθενά απο ότι θυμάμαι , ούτε το έχω υπονοήσει. Ξέρω όμως ότι το συναίσθημα να μην μπορώ να συμβιβαστώ και το συναίσθημα ότι έχασα ευκαιρίες με κατατρέχει και σε ένα βαθμό αν λύσω αυτό θα είμαι πολύ πολύ καλύτερα. Με κούφανες!που το κατάλαβες? από ποια λεγόμενά μου συνείγαγες αυτό το συμπέρασμα? σε ρωτάω και επιμένω να μου πεις , γιατί πιθανά να βοηθηθώ να καταλάβω με ποιό τρόπο , ποιά λειτουργία μου δημιουργείται αυτό το αίσθημα. Προχτές μόλις συζήταγα με την οικογένειά μου , πόσο θα ήθελα να ήμουνα λιγότερο ματεόδοξος , πόσο θα ήθελα να μπορούσα να ευχαριστηθώ αυτά που τόσο γενεόδωρα μου έχει ήδη χαρίσει η ζωή και πόσο τεράστιο προσόν είναι η ταπηνοφροσύνη με την καλή έννοια. Δεν έχω ξεκαθαρίσει με τρόπο ακριβως λειτουργω όσο αφορά αυτήν την αίσθηση του ανικανοποίητου , αλλά σε ένα βαθμό νομίζω ότι έχει να κάνει με την εσφαλμένη υποσεινήδιτη απόδοση των εσωτερικών μου προβλημάτων σε εξωτερικά δεδομένα και καταστάσεις. Αν θες την γνώμη μου , για να μπορέσει κάποιος να είναι ευτυχισμένος πρέπει να μπορεί να εκτιμήσει αυτά που έχει (αν αυτά βέβαια αξίζουν). ¨Οπως ανέφερα διαβάζω ένα βιβλίο του Μπουκάι και με έναν πολύ απλό και χειροπιαστό τρόπο κάνει κατανοητή αυτήν την τόσο λάθος διαδικασία στην οποία μπαίνουμε. Λέει λοιπόν ότι με έναν υπεραπλουστευτικό τύπο θα μπορούσε κάποιος να πεί Δ=Ε-Π. Δηλαδή Δυστυχία = Επιθυμίες - Πραγματικότητα. Έχεις δηλαδή κάποιες επιθυμίες ας πόυμε σε αξία 10 , αλλά η πραγματικότητα είναι ότι εκπληρώνονται επιθυμίες σε αξία 4. Άρα νιώθεις δυστυχισμένος της τάξης 10-4=6. Βάζεις λοιπόν τα δυνατά σου , προσπαθείς όσο δεν πάει άλλο και καταφέρνεις να κάνεις την πραγματικότητα απο 4 τώρα να είναι 7. ¨ομως πάλι δεν νιώθεις καλά. Κάνεις λοιπόν ξανά την πράξη Δ=12-7=5 και συνειδητοποιείς ότι όσο εκπληρώνονταν οι επιθυμίες σου , οι προσδοκίες σου αναιβέναν και φτάσαν το 12. Γιατί η αίσθηση του ανικανοποίητου είναι παντοδύναμη για μερικούς. Άσε που στην υπερπροσπάθεια να κατακτήσεις αυτά που δήθεν θα σε έκαναν να αισθάνεσαι καλά , έχασες και μία μονάδα απο την υπόλοιπη πραγματικότητα. Οπότε η πράξη γίνεται Δ=12-6=6 , είσαι δηλαδή εκεί που ξεκίνησες... Άρα ποιά είναι η λύση? ε'ιναι φανερό ότι απλά πρέπει να συμβιβαστείς με αυτά που έχεις , να τα εκτιμήσεις και να τα ευχαριστηθείς. Αντί δηλαδή να παλεύεις να αυξήσεις το Π , να μειώσεις το Ε. Άρα ξαναγυρνάς στην αρχική σου πράξη Δ=Ε-Π=10-4=6. Μα το Π=4 δεν είναι καθόλου λίγο αν το σκεφτείς. Εϊναι η υγεία μου , η γυναίκα μου , τα παιδιά μου , τα ενδοιαφέροντά μου και άλλα τόσα σημαντικά. Άρα αφού το συνειδητοποιώ πόση μεγάλη αξία έχουν όλα αυτά , βαυτίζω το Π=4 σε Π=7. Το Ε=10 μήπως είναι υπερβολικό? Τι τρελένομαι να βγάλω λεφτά? 10-->9 και γιατί πρέπει να είμαι αρεστός σε όλους? 9-->8 και γιατί πρέπει να πάω με 1000 γυναίκες?8-->7 και γιατί πρέπει να έχω απεριόριστη ελευθερία και ανεξαρτησία?7-->6 και γιατί το ένα και γιατί το άλλο , πραγματικά πιστεύω ότι μπορεί κανείς να μετατρέψει το Ε σε πολύ μκρό νούμερο ασπούμε 2 χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα στερηθεί κάτι. Τώρα η πράξη είναι Δ=Ε-Π=2-7=-5. Τόσο απλό στην θεωρία και τόσο δύσκολο στην πράξη...αλλά ισχύει σαν μπούσουλας περισσότερο. Εγώ σε ένα βαθμό το έχω ξεπεράσει το σύνδρομο να έχω συνεχώς αυξημένες απαιτήσεις και προσδοκίες και έχω πάψει να αναλώνομαι σε διαδικασίες να πετυχένω όλο και περισσότερα πράγματα. Αυτό που με κατατρέχει τώρα πια είναι αυτό που πλέον δεν μπορώ να αλλάξω. Μπορεί να ακουστει γελείο αλλά τρελένομαι όταν σκέφτομαι πόσα χρόνια έχω χάσει μέσα στην δυσθυμία εξαιτίας των ψυχολογικών μου. ¨Αλλες φορές κάθομαι και σκέφτομαι. Γιατί τόσα χρόνια δεν γυμνάζεσαι? τώρα θα ήσουνα σούπερ. άλλες φορές παρατηρώ νεαρές κοπέλες και κατηγορώ τον εαυτό που μεγάλωσα και δεν τις ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα. Διαβάζω ή ακούω για ταξίδια και λέω τώρα μαλάκα με την κρίση πότε θα κάνεις εσύ ταξίδια που δεν έκανες ποτέ? έχω οικονομικά προβλήματα και κατηγορώ τον εαυτό μου γιατί δεν ήμουνα πιο συνετός με τα λεφτά και έφτασα εδώ που έφτασα. Μαρέσει να πίνω , να μαστουρώνω , να ξενυχτάω , να τρώω μαλακίες αλλά δεν μπορώ πλέον γιατί μεγάλωσα και δεν τα ευχαριστήθηκα όταν έπρεπε. Πραγματικά νιώθω μια θλίψη , μια αίσθηση ότι χαράμισα την ζωή μου και δεν κοιτάω όλα όσα έχω καταφέρει. ¨Ολα αυτά εχουν να κάνουν με τα ψυχολογικά μου και όλα αυτά προσπαθώ να τα λύσω και να τα ξεπεράσω. Αλλά δυστυχώς δεν φτάνει να τα συνειδητοποιείς ως πραγματικότητα που σου συμβαίνει , πρέπει να βρεις το αίτιο που σου συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Και το αίτιο είναι πολύ πολύ βαθιά χωμένο μέσα και είναι πολύ πολύ δύσκολο να το βρεις.
Τώρα όσο αφορά αυτό που λες να κρατήσω μακρία απο την οικογένειά μου αυτά που με βασανίζουν , διαφωνώ κάθετα. Συμφωνώ πάντος ότι πρέπει να κρατάμε όσο μακρυά μπορούμε κακές συμπεριφορές που πηγάζουν απο αυτά που μας βασανίζουν. Αλλά τα ψυχολογικά των παιδιών δεν εξαρτούνται απο την έκφραση της δικιάς μας αγωνίας. Εγώ έχω επιλέξει να εκφράζομαι στα παιδιά μου και να είμαι ο εαυτός μου. Είναι 7 και 11 χρονών αλλά έχουν ήδη γνωρίσει τον αληθινό άνθρωπο πατέρα τους με τις ευαισθησίες του και τα προβλήματά του και με υπεραγαπάνε γιαυτό που είμαι. Δεν διαφωνώ ότι ο πατέρας πρέπει να είναι πρότυπο , αλλά το τί πρότυπο πρέπει να είναι χωράει μεγάλη συζήτηση. Εγω μέρος αυτού του προτύπου επιλέγω να είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να πάρει την ευθύνη της ευτυχίας του. Άλλωστε η επικοινωνία με τα παιδιά είναι αυτό που τα θωρακίζει και τους φτιάχνει χαρακτήρα. Ακόμα και όταν φέρομαι άσχημα , όταν έχω νεύρα ή όταν ξεσπάσω σε φωνές , μετά μπορώ να ζητήσω συγνώμη και αυτή πραγματικά να γίνει κατανοητή και δεκτή. Επίσης μπορώ να συζητήσω με τα παιδιά μου συμπεριφορές τους που οφέιλονται σε δικά τους προβλήματα (που όλα τα παιδιά έχουν). Γιατί δεν φοράω την μάσκα του αλάθητου και του άτρωτου και έχω κατέβει στο επίπεδο που μπορούν να δεχτούν τα παιδιά , ότι συζητάμε και δεν διατάζω.Και ακόμα ότι αυτά που υποστηρίζω ως σωστά είναι αποτέλεσμα μια σοβαρής διαδικασίας σκέψης και όχι αυτά που απλά κληρονόμησα ώς αξίες. Και με την γυναίκα μου το ίδιο κάνω. Είμαι εγώ και είναι αυτή , δεν είμαστε ένα όπως λανθασμένα θέλουν μερικοί να σκέφτονται τον εαυτό τους. ¨αρα έχω τα προβλήματά μου , ήτε το θέλει ήτε όχι και δεν βλέπω που θα βοηθούσε να φτιάξω μια γωνιά και να τα κρύψω. Και να φτιάξει και αυτή μια δικιά της γωνιά και μετά να ψάχνουμε να βρούμε τι μας ενώνει. Δεν ψάχνω να λύσω τα προβλήματά μου μέσα απο την γυναίκα μου αλλά σαφώς και θα τα μοιραστώ μαζί της , όπως θέλω και εγώ να μοιράζομαι τα δικά της. Δεν γεννηθήκαμε παντρεμένοι , συνεπώς ο καθένας κουβαλάει την δικιά του καμπούρα και δεν είναι κακό να την δίχνει χωρίς ντροπή στον σύντροφό του. Επαναλαμβάνω, βίαιες συμπερυφορές , επιθετικές στάσεις , νεύρα και άλλα τέτοια πρέπει με κάθε τρόπο να προσπαθούμε να τα κρατάμε μακριά. Επίσης δυστυχία , κατάθλιψη και αίσθημα ανικανοποίητου σε καμία περίπτωση να μην δίνεται η αίσθηση ότι φτάινε οι γύρω μας. Είναι προσωπικά θέματα και οι επιλογές μας είναι επίσης προσωπικά θέματα. Αν δεν μαρέσει κάτι στην ζωή μου μπορώ να κάνω τις επιλογές μου , σε καμία περίπτωση δεν πρέπει τα παιδιά ή η σύντροφος να αισθανθούν ότι έχουν το παραμικρό μερίδιο ευθύνης για την δικιά μου ευτυχία. Αλλά άλλο αυτό και άλλο να κρατάω μακριά απο την οικογένεια μου αυτά που με βασανίζουν.

Θα συμφωνήσω με τον ιωαννη για το θέμα των παιδιών σου, αν και σαφέστατα δεν θέλω να υπονοήσω ότι εσύ πρώτος δεν τα σκέφτεσαι και δεν νοιάζεσαι.
Όμως όσο μεγάλη είναι η ευθύνη προς τον εαυτο μας , τόσο μεγαλύτερη η ευθύνη για τα παιδιά που φερνουμε στον κόσμο. Και ξέρουμε πολυ καλά ότι οι διδαχές και οι συμβουλές δεν πιάνουν μία μπροστά στα προσωπικά παραδείγματα που τους δίνουμε. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Επειδή λοιπον μίλησες για νεύρα που δύσκολα διαχειρίζεσαι, θα πρότεινα να βρίσκεις τροπους να ξεδίνεις και να τα ξεσπάς αλλού, να μην γίνονται αποδέκτες τα παιδιά σου.
Επειδή από οτι καταλαβαίνω είσαι άνθρωπος που ψάχνεσαι και προσπαθείς να βρεις διεξόδους στα ψυχολογικά σου, τουλάχιστον προστάτεψε αυτά...
Για όσα ανέφερες τώρα, θέλω λιγο χρόνο να τα επεξεργαστώ , δεν έχουν νόημα οι αοριστολογίες, να γράψουμε απλά για να γράψουμε..
Η πορεία προς την αυτογνωσία είναι το πιο δύσκολο καθημερινό μας στοιχημα. Και εκεί που πιστεύουμε ότι κατακτάμε ένα κομμάτι της, η ζωή μπορεί να τ' ανατρέψει όλα, να μας βγάλει κοροιδευτικά την γλώσσα και να μας πει, μάγκα νόμιζες....φτου κι απο την αρχή.
Υπάρχουν πτυχές του εαυτου μας που δεν τις γνωρίζουμε και που συγκεκριμένες συνθήκες τους δίνουν χώρο να εμφανιστουν.
Το να γνωρίσουμε τον εαυτο μας προυποθέτει πονο και να παραιτηθούμε από το ζωτικό μας ψεύδος.
Προσωπικα έχω παραιτηθεί απο το να΄ψάχνω το νοημα της ζωης μου. Προσπαθώ να δω ποιο ειναι το μαθημα μου.Τι μου διδασκει σε κάθε στιγμή η ζωη μου, οι πράξεις , οι κινήσεις μου.Να δω τα ψέμματα που λέω στον εαυτο μου.
Αν σου μιλουσα πριν 5-6 χρονια θα σε γέμιζα με θεωρίες βιβλιων, που πιστευα ότι κατέκτησα τις αληθειες τους και μέσα απ' αυτές και την δικιά μου. Τόμπολα..Όσο μεγαλώνω οι σταθερές μου καταρρεουν και οι αξίες που πιστευα ολοψυχα ότι πατουσα πάνω τους κλονίστηκαν.
Αρα το "δεν ξέρω" έχει γίνει η συνήθης εκφραση μου.
Θα επανέλθω..

Το ότι ο γιάννης είδε στα γραφόμενα σου το αίσθημα του ανικανοποιητου μην σου φαίνεται περίεργο, αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο να σου το πει.
Νιώθω αυτά που γράφεις, πολλές φορές γυρνάμε πίσω και σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαμε αλλιώς να τα είχαμε κάνει τα πράγματα , άλλες να ήταν οι επιλογές μας...και αυτο αφήνουμε και μας τρώει. Το χθές όμως πέρασε. Τι νόημα έχει να αφήνουμε τις σκέψεις αυτές να τρώνε την ψυχη μας.
Κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε, την δεδομένη στιγμή και με τις συγκεκριμένες συνθήκες. Αυτο πιστεύαμε ότι μας ταιριαζε και θέλαμε..Το θέμα ειναι οι επιλογές μας αυτές μας δίδαξαν κάτι για το τώρα?
Το κακο είναι ότι δεν είμαστε παρόντες στην στιγμή, παντα ζουμε κάπου μεταξύ του χθες και σ΄ενα ονειρικο αύριο που δεν γνωρίζουμε. Άρα ανακυκλώνουμε τις ίδιες περίπου καταστάσεις.
Οκ αν ξέραμ,ε αν είχαμε την γνώση, την ωριμότητα , θα δημιουργούσαμε κάτι καλύτερο για τον εαυτο μας...Ναι? και ειμαστε σίγουροι πως έτσι θα ημασταν περισσοτερο ευτυχισμένοι με τις επιλογές μας? Ή πάλι θα αναρωτιομασταν και θα βασανιζόμασταν?

Όσον αφορά το θέμα των παιδιών, σαφέστατα και οφείλουμε να είμαστε ο εαυτος μας..Το ψεύτικο το αναγνωρίζουν..Πολυ σωστο αυτο που γράφεις, ότι ο γονιος πρέπει να έχει την ευθύνη της ευτυχίας ή της δυστυχίας του...
Παρόλα αυτά ναι, τα ψυχολογικά των παιδιών εξαρτώνται και από την έκφραση της δικιάς μας αγωνίας.. Με ποιο τρόπο εκφράζεται αυτή, πως εκδηλώνεται?Και με τι συχνότητα?
Πιστεύεις οτι ενα παιδί μπορεί να διαχειριστεί εύκολα την εικόνα ενος γονιου που δεν τον ικανοποιεί η ζωή του, που τρώγεται, πόυ βασανίζεται για το πως θα μπορούσε να είναι η ζωή του..Ακομα και όταν παιρνει την ευθύνη για την πορεία της και δεν την μετακυλίει στους άλλους..

Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

Το πως κατέληξα σ' αυτο το συμπέρασμα για σενα, και μενα μου φαίνεται ότι δεν ειπες κατι τετοιο στα προηγουμενα σου μηνυματα. Αυτο βγαίνει ως το νόημα μέσα από τα όσα γραφεις, τρόπον τινά οδηγούν σ αυτό ως συμπέρασμα, σε συνδυασμό με παρόμοια βιώματα και αισθήματα που βοηθουν στο να κατανοήσεις πιο εύκολα τον άλλο.
Το ότι στα 16 μου ή/και στα 20 μου ειχα όνειρα, ειχαν δηλαδή κατασταλάξει μέσα μου έντονα αυτα που ήθελα να κάνω όμως λόγω ειτε ψυχολογικών καταστασεων (την υπαρξη τους στο τοτε τη συνηδητοποιούμε χρόνια μετα όταν έχουμε ήδη συνηδητοποιήσει το πρόβλημα και κανουμε την αναδρομη μας στο τοτε) ειτε πραγματικών καταστασεων (πχ στερησεις, φτωχια, περιβαλλον που προσφερε λίγες ευκαιρίες και ερεθίσματα) δεν τα πραγματοποίησα ή δεν τα πέτυχα στο βαθμό που ήθελα αλλά έμειναν μέσα μου ανεξήτηλα ως απραγματοποίητοι στόχοι, αυτο με φέρνει στις ηλικίες των 35 με 40 και πάνω που η επιτευξη τους ειναι κατα πάσα πιθανότητα πλέον αδύνατη, να νοιωθω ανικανοποίητος, να υποφερω από μελαγχολια και καταθλιψη γι αυτο, η σκεψη μου να βασανιζεται απο την αναμνηση των λαθων και χαμενων ευκαιριων αντι της επιτευξης των στοχων. Και όμως στο τωρα στα ματια παρα πολλών μπορει να ειμαι ένα ζηλευτο πρότυπο άντρα, οικογενειαρχη, επαγγελματία κλπ ή τουλάχιστο να μην με θεωρουν καθόλου αποτυχημενο, όμως στα δικα μου ματια μπορει να μην νοιωθω καλα με μενα γιατι δεν πραγματοποίησα εκεινους τους στοχους όσα άλλα καλα κι αν κραταω στα χερια μου τωρα.
Μου αρεσε ο υπεραπλουστευτικος τυπος που ανεφερες, το Δ=Ε-Π. Δηλαδή Δυστυχία = Επιθυμίες - Πραγματικότητα και η αναλυση του.

Σημαδια ότι η ανατροφη που δινουμε στο παιδι ειναι σωστη μπορουν να δωσουν η κοινωνικοποίηση του παιδιού, αν το παιδι εχεις φιλους, ξερει να αντιδρα και να μην ειναι παθητικο στα ερεθισματα των συνομιλικων του, αλλα παιδια επιδιωκουν την παρεα του, δεν κλεινεται στον εαυτο του (πχ λιγομηλητο ή να μην βγαινει απο το σπιτι), το αν εχει αυτοεκτιμηση και αυτοπεποίθηση και παιρνει πρωτοβουλίες, η επίδοση του στα μαθηματα και η ευστροφια στον τροπο σκέψης του, το αισθημα χαρας και αισιοδοξίας που βλεπεις να το διακρινει. Όλα αυτα (μιλω με επιφυλαξη επειδη δεν ειμαι ειδικος όμως αυτο μου βγαζει η εμπειρια και η λογικη) ειναι έστω ενδειξεις ότι ως γονιος λειτουργω σωστα.

Χμ, λες ότι σου είπαμε 'νιώσε ευτυχισμένος για να νιώσεις το νόημα', ενώ αν καταλαβαίνω καλά λες πως το να νιώσεις ευτυχισμένος είναι το αποτέλεσμα του να έχεις βρει το νόημα. Συμφωνώ πως βεβαίως μπορεί να είναι έτσι. Αλλά εγώ δεν μίλησα για το αποτέλεσμα, αλλά για τη διαδικασία. Να πάρεις δηλαδή τη διαδικασία λίγο πιο χαλαρά, να αφεθείς και να απολαμβάνεις τις στιγμές χωρίς να έχεις συνεχώς τη ματιά σου στραμμένη στο 'στόχο' ή το 'αποτέλεσμα'.

Σαφώς αν δεν νιώθεις καλά, θα αναρωτηθείς τι φταίει. Θα το σκεφτείς και θα το ξανασκεφτείς. Αλλά δεν μπορείς να φτάσεις σε συμπέρασμα μόνο μέσα από τη σκέψη. Όχι δεν προτείνω να κάνεις το ένα και το άλλο μήπως και συναντήσεις την απάντηση τυχαία. Προτείνω να κάνεις κάτι διαφορετικό από αυτό που έκανες μέχρι σήμερα και να αρχίσεις να υλοποιείς αυτό που ονομάζεις Επιθυμίες. Η λύση δεν είναι ο συμβιβασμός... είναι το να βρούμε τον τρόπο να κάνουμε πράγματι κάποια από όσα θέλουμε και ταυτόχρονα να κατανοήσουμε καλύτερα αυτά που μας θυμώνουν, ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά. Είναι άλλο η αποδοχή και άλλο ο συμβιβασμός.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Η λύση δεν είναι ο συμβιβασμός... είναι το να βρούμε τον τρόπο να κάνουμε πράγματι κάποια από όσα θέλουμε και ταυτόχρονα να κατανοήσουμε καλύτερα αυτά που μας θυμώνουν, ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά. Είναι άλλο η αποδοχή και άλλο ο συμβιβασμός.

---

Όσο παιρνάνε τα χρόνια Μαρίνα τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα. Δεν ειναι ευκολο στα 40 να πραγματοποιήσεις στόχους όπως ήτανε στα 20. Επειδη στα 40 δεν ειναι ευκολο ουτε καινουργια δουλεια να βρεις όπως ονειρευοσουν, ούτε να κανεις τις σχεσεις που ονειρευοσουν, τις περιπετειες και τις ωραιες στιγμες που θα θελες να ζησεις σαν νέος, ούτε τις σπουδες που θα θελες. Κι αν μπεις στη διαδικασία να κάνεις κάποια από αυτα που θα θελες να κάνεις αυτα θα ναι υποδεέστερα αυτων που καποτε μπορουσες να κανεις αλλά δεν έκανες, η προοπτικη αξιοποίησης τους θα ναι περιορισμένη και ετσι θα κοροιδευεις τον εαυτο σου για να νοιωθεις καπως καλύτερα.

Ρίχνοντας μια πιο προσεκτική ματιά όπως λες αυτο που θα κερδίσουμε μπορει να ναι απλά διαπίστωση των αιτιών του πως φτασαμε στο σήμερα, αναγνώριση ότι δεν αλλάζουν καθόλου εύκολα τα πράγματα και αποτελεσμα της διαδικασιας αυτης η θλίψη. Ωστοσο δεν παραγνωρίζω το αισιοδοξο που αναδύεται από το λόγο σου, την ελπίδα, " να βρούμε τον τρόπο να κάνουμε πράγματι κάποια από όσα θέλουμε". Διότι ούτε η αποδοχή είναι εύκολη υπόθεση.

συγνωμη που θα το πω αλλα το πρωτο πραγμα που μας μαθαινουν στο τμημα ψυχολογιας ειναι οτι δεν πρεπει ποτε να χαμηλωνουμε τη αμοιβη μας !αν και ειναι λαθος ειδικα σε τετοιες εποχες γιατι ο ψυχολογος ειναι πιο χρησιμος και απο τον γιατρο.Εξαλλου πολλες ασθενειες εχουν τις ριζες τους σε ψυχολογικούς παράγοντες!

Quote:

---

Originally Posted by stella_psy

συγνωμη που θα το πω αλλα το πρωτο πραγμα που μας μαθαινουν στο τμημα ψυχολογιας ειναι οτι δεν πρεπει ποτε να χαμηλωνουμε τη αμοιβη μας !αν και ειναι λαθος ειδικα σε τετοιες εποχες γιατι ο ψυχολογος ειναι πιο χρησιμος και απο τον γιατρο.Εξαλλου πολλες ασθενειες εχουν τις ριζες τους σε ψυχολογικούς παράγοντες!

---

...και δεν είσαι άντρας , γιατί μου πέρασε από το μυαλό ότι είσαι ο ψυχίατρός μου , που γράφτηκε εδώ επειδή του χρωστάω τα λεφτά! πλάκα κάνω...ευχαριστώ για την εσωτερική πληροφορία...

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Σημαδια ότι η ανατροφη που δινουμε στο παιδι ειναι σωστη μπορουν να δωσουν η κοινωνικοποίηση του παιδιού, αν το παιδι εχεις φιλους, ξερει να αντιδρα και να μην ειναι παθητικο στα ερεθισματα των συνομιλικων του, αλλα παιδια επιδιωκουν την παρεα του, δεν κλεινεται στον εαυτο του (πχ λιγομηλητο ή να μην βγαινει απο το σπιτι), το αν εχει αυτοεκτιμηση και αυτοπεποίθηση και παιρνει πρωτοβουλίες, η επίδοση του στα μαθηματα και η ευστροφια στον τροπο σκέψης του, το αισθημα χαρας και αισιοδοξίας που βλεπεις να το διακρινει. Όλα αυτα (μιλω με επιφυλαξη επειδη δεν ειμαι ειδικος όμως αυτο μου βγαζει η εμπειρια και η λογικη) ειναι έστω ενδειξεις ότι ως γονιος λειτουργω σωστα.

---

Γιάννη πάρα πολύ σωστή βρίσκω την παρατήρησή σου... ο μικρός μου γιός που είναι 7 γενικά είναι σούπερ , είχα ήδη αρχίσει τις ψυχοθεραπίες και τα φάρμακα όταν ήταν 2 , οπότε ελάχιστα έχει ζήσει την άσχημη πλευρά μου. Ο μεγάλος ο κακομοίρης όμως που είναι 11 δυστυχώς με έζησε στα χειρότερά μου. Νέυρα , φωνές , σπασίματα πραγμάτων και το χειρότερο όλων 2-3 φορές του μίλησα τόσο υποτιμητικά και τόσο άσχημα που με κατατρέχουν τήψεις ακόμα μετά απο τόσα χρόνια. Μιά φορά είχα κλωτσήσει την ντουλάπα του και είχα κάνει μια τρύπα στην πόρτα της, μια άλλη τον είχα τραβήξει απο τον αυτοκίνητο και ουσιαστικά τον πέταξα έξω και μια άλλη του είχα ρήξει δύο τρεις σφαλιάρες αλλά με απωθημένο. Το χειρότερο ήταν όμως μια φορά που ήταν περίπου 5 και νευρίασα γιατί σε μια παράσταση του νηπιαγογείου του έκανε φασαρία και δεν ησύχαζε. Του είχα μιλήσει τόσο άσχημα και δεν σταμάταγα για τουλάχιστον 20-30 λεπτά. Βέβαια μετά ηρεμούσα και έβαζα τα κλάμματα μόνος μου γιατί συνειδητοποιούσα τι απαράδεκτος μαλάκας ήμουν , αλλά τι να το κάνεις την ζημιά το παιδί την πάθενε. Ευτυχώς ποτέ δεν έχω χτυπήσει την γυναίκα μου και πέραν αυτών των περιπτώσεων που ανέφερα δεν έχω ξαναχτυπήσει τα παιδιά , αλλά αρκετές φορές απο τα νεύρα μου , έφερνα πανικό στο σπίτι και έκανα βίαιες σχηνές με την έννοια ότι δεν τολμούσε κανείς να μου αντιμιλήσει γιατί ήμουν εκτός ελέγχου. Μπροστά στον μικρό μια φορά έσπασα το λάπτοπ απο τα νεύρα και ελάχιστες φορές έχω συμπεριφερθεί με ψυχολογική βία , σε βαθμό που νομίζω δεν του έχω δημιουργήσει πρόβλημα. Αλλά ο μεγάλος , που είναι τώρα 11 , είναι σίγουρο ότι κουβαλάει κάποια προβλήματα εξαιτίας της συμπεριφοράς που είχα τότε. Νεύρα και αυτός , στεναχώρια κάποιες φορές , παλιότερα είχε δυσκολία να προσαρμοστεί με τα άλλα παιδιά , νιώθει συχνά αδικημένος , είναι λίγο άτακτος. Όταν άρχισα το seropram και σταμάτησα να έχω κρίσεις νεύρων και μπόρεσα να συλλογιστώ το κακό που έκανα , ένιωσα τόσες τύψεις που επί 2-3 τρία χρόνια έφτινα συχνά τον εαυτό μου στον καθρέπτη και έλεγα σε όλο τον κόσμο αυτό που έκανα και πόσο μαλάκας είμαι. Ειδικα μια μέρα ήμασταν στο αυτοκίνητο , μια μέρα που ήταν μια χαρά και δεν είχε συμβεί τίποτα κακό πρόσφατα. Ο γιός μου ήταν περίπου 8 χρονών και ξαφνικά γυρνάει και μου λέει: μπαμπά δεν ξέρω γιατί αλλά συχνά θέλω να κλάψω χωρίς να ξέρω γιατί...Μόλις μου το είπε αυτό ήθελα να πεθάνω , κατάλαβα ότι το παιδί μου είχε ελαφριά κατάθλιψη εξαιτίας μου. Μέχρι να φανταστείς μια όμορφη κοπέλα σαν κοπλιμέντο μια μέρα μου λέει είσαι πολύ καλός τύπος και γυρνάω και της λέω όχι είμαι μαλάκας , έκανα το παιδί μου να έχει προβλήματα με την μαλακισμένη συμπεριφορά μου. Τελικά αφού το επεξεργάστηκα αρκετά έπιασα το παιδί και του μίλησα. Του είπα ότι έχω κάποια ψυχολογικά που μου προκαλούν νεύρα που δεν ανταποκρίνονται στα αισθήματα και τις προθέσεις μου. Μπορεί κανά δύο χρόνια τώρα να μην έχω αυτήν την συμπεριφορά αλλά αυτό οφείλεται στο ότι πάω σε ένα γιατρό και προσπαθώ να βελτιωθώ. Του είπα ότι αναγνωρίζω ότι πολλά προβλήματα της συμπεριφοράς του και της διάθεσής του οφείλονται σε αυτήν την άσχημη περίοδό μου και ότι έχω τρομερές τύψεις. Του ζήτησα συγνώμη και του είπα ότι θα κάνω ότι μπορώ να επανορθώσω. Μετα πολλές φορές ακόμα μου βγήκε και επανήλθα σε αυτό το θέμα , συχνά γιατί κάτι έλεγε και αυτός και πάντα ξαναζητούσα συγνώμη και του ζήταγα να αναγνωρήσει την πρόοδο που έχω κάνει και την προσπάθεια που καταβάλω. Μπορεί να πεις ότι δεν πρέπει να μιλάς σε ένα μικρό παιδί έτσι αλλά πίστεψέ με , δεν είχα άλλη επιλογή. Το ευτυχές είναι ότι κράτησα γερά και αρκετά χρόνια τώρα φέρομαι αρκετά καλύτερα με σπάνιες περιστασιακές κακές στιγμές αλλά και αυτές χαμηλής έντασης σε σχέση με παλιά. Γιαυτό έλεγα ότι τώρα που σχεδόν τελειώνω με τα seropram φοβάμαι την συμπεριφορά μου. Τελικά χρόνο με τον χρόνο ο μεγάλος γιός άρχισε να στρώνει και τώρα ακόμα που γράφω είναι στο μπαλκόνι και παίζει με ένα συμμαθητή του και γελάνε , αλλά και γενικά είναι αρκετά κοινωνικός. Είναι και αρκετά πιο χαρούμενος , θέλω να πω σε ένα βαθμό η ζημιά μαζεύτηκε. Είναι και πολύ καλός μαθητής και πολύ αθλητικός και πλέον έχει και πολύ καλύτερη συμπεριφορά με τον μικρό. Παράλληλα πέρισυ και πρόπερσυ τον πήγα σε ένα παιδοψυχολόγο , αλλά περιέργος δεν πρόλαβα να τον πάω και εισήλθε σε τόσο καλύτερη φάση που και ο ίδιος ο παιδοψυχολόγος πέρισι μου είπε να μην τον πηγαίνω δεν υπάρχει λόγος , είναι μια χαρά. Εν πάση περιπτώση και εγώ πιά επειδή έχει βελτιωθεί η συμπεριφορά μου δεν νιώθω τόσο άσχημα εξαιτίας αυτού του θέματος. Εννοείται ανάλογες τύψεις είχα και έχω για την γυναίκα μου που κάποτε με λάτρευε και έφτασε σχεδόν να σταματήσει να με αγαπάει , μέχρι που μου τόπε κιόλλας και έπαθα σοκ τότε. Τώρα επίσης έχω μαζέψει την κατάσταση με αυτήν αλλά δεν νομίζω ότι το τζάμι ξεραγίζει ποτέ και η κακομοίρα σε συνδιασμό με την κρίση έχει ψιλοφλιπάρει. και όλα αυτά χωρίς να τα επιλέγω και χωρίς να μπορώ να συγκατηθώ. Να σκεφτείς ότι νιώθω απίστευτο θυμό για τους γονείς μου και τώρα που είρθε η σειρά μου...τέλοσπάντων...

Γράφεις κάμποσα φίλε. Λες και ψάχνεις κάπου να τα πεις και δε βρίσκεις και έτσι τα λες εδω, εξού και το η γωνιά μου.
Κι όπως ξανάπαμε μην βγαζεις ποτε τα ψυχολογικά σου μπρος στα παιδια σου. Βρες τους τροπους και κρατησε τα ψυχολογικα σου μακρια τους. Επειδη τα εξωτερικα ερεθισματα που αποτυπώνονται στο άτομο σε τετοιες ηλικίες ειναι ως εαν να γραφονται με ανεξίτηλο μελάνι στη μνημα και διαμοφωνουν το χαρακτηρα του. Και λυπουμαι τα παιδια αυτων που δεν το εχουν καταλάβει. Αυτα που σου εκαναν οι γονεις σου ήδη συνειδητοποίησες ότι ήταν λάθος, μην τα κανεις σε άλλους...
Ευτυχως που έστρωσε ο γιος σου. Πολύ ευχάριστο αυτο! Ωστοσο πιστευω θα συνεβαλε το ότι εκ γενετης δεν ειναι αδυναμος χαρακτηρας και εκτος αυτου βρήκε πολύ καλό περιβάλλον στους υπόλοιπους πχ σχολείο, γειτονια, συγγενεις. Παρα το ότι ξεκίνησες να κανεις πάνω του φοβερα λάθη, εντούτοις φαινεται με σωστες μεθοδους πρόλαβες έγκαιρα το κακο και κυρίως το πρόλαβες πριν αρχίσει να ριζωνει μεσα του πρόβλημα. Γιατι αν συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο το προβλημα θα ριζωνε μέσα του και θα τον βλέπαμε μετά από 20 χρονια να ειναι μελος του φορουμ και να ζητα βοηθεια. Γιατι αμα το ατομο φτασει στα 18 με 20 και ειναι ηδη φορτωμενο με ψυχολογικα μετα δύσκολα σβήνουν, θα παλευει να τα ξεπερασει κανεις δεν ξερει για πόσο.
Μπορει σήμερα να έχεις μια ζηλευτη για πολλούς άλλους θεση, καλή δουλεια, παιδια, καλη σύζηγο, αμαξι κλπ. Όμως τα ψυχολογικα που ειχες αποκομίσει πριν τα 20 σου απο το σπιτι, σχολειο κλπ (τα στυνηδητοποίησες ως τετοια χρόνια αργοτερα), παρα το ότι ειχες σαφεις στοχους, με άλλα λόγια όνειρα, ίσως αρκετα πριν τα 20 σου, αυτα τα ψυχολογικα δε σε αφησαν να κάνεις τα ονειρα σου πράξη. Ήταν σαφεις στοχοι και εντονα αποτυπωμενοι μεσα σου. Στερηθηκες πραγματα. Σε τελικη αναλυση δε σου τα στερησαν οι άλλοι αλλά τα ψυχολογικα. Οτιδηποτε ωραιο κι αν απεκτησες στη συνεχεια δεν ήταν απ αυτα ή όχι όλα απ αυτα που ειχες ως σκοπους. Δεν εκανες πραγματα που ηθελες πολυ να κανεις. Ετσι νοιωθεις μια πικρία, ένα πόνο και ξεσπας, ιδιως μετα που συνηδητοποίησες τη ζημια και καταλαβες ότι μετατρεπονται σε ανεκπλήρωτους στοχους. Δεν ξερω αν μιλω σωστα. Πες μας πως τα αντιμετωπίζεις.

Τα παιδιά σου είναι ακομα σχετικά μικρά, προετοιμάσου για την εφηβεία τους η οποία είναι ότι πιο δύσκολο στο μεγάλωμα ενος παιδιου, προετοιμάσου με υπομονη αγάπη και ηρεμία. Τα παιδιά δεν ξεχνουν και δεν συγχωρούν εύκολα ακομα και αν δείχνουν ότι το κάνουν. Δεν θέλω να σε τρομάξω φιλε μου αλλά κάνε ότι μπορείς για να μην έχεις ανάλογες συμπεριφορές του παρελθοντος. Αν δεν είσαι καλά , φύγε από το σπίτι, πάρε τα βουνά, φωναξε , ξέσπασε, να μην σε βλέπουν όμως...
Νιώθω ότι προσπαθείς πολύ και πως σου είναι δύσκολο να στηρίξεις την οικογένεια σου αν δεν μπορείς να στηρίξεις τον εαυτο σου..Αποδεξου τις επιλογές που έκανες ως τώρα, δεν μπορεις να πας στο παρελθον και να τις αλλάξεις. Δες τι πήρες απ' αυτές, τι εμπειριες , τι μαθήματα σου έδωσαν.Ένας ανησυχο και ανικανοποιητο πνευμα πάντα θα νιώθει ότι έχει ανεκλπήρωτους στόχους.
Προσπάθησε να βοηθήσεις τα παιδιά σου να είναι ισορροπημένα συναισθηματικα ώστε να κάνουν σωστοτερες επιλογές για την δική τους ζωή.Να μην βιώσουν με τοση ένταση αγωνίες σαν τις δικές σου και απωθημένα. Να μια πρόκληση και ένας στόχος που αναζητάς.