άλλος για τη βάρκα μας??

Καλησπέρα σε όλους!! καινούρια εδώ...ετών 23..με κατάθλιψη γ 5 χρόνια.Λογικά πολύ περισσότερα, αλλά τότε ήταν που απόγινε. Το παλεύω εδώ και ένα χρόνο.Με ladose και πολλή προσπάθεια να σηκώνομαι κάθε πρωί. Υποτροπίασα μία φορά στο 6μηνο. για ένα περίπου μήνα. Ήταν χειρότερο και από τα 5 χρόνια μαζεμένα. Γιατί είδα πως είναι να είσαι καλά και ούτε κατάλαβα πως το έχασα...
Τελοσπάντων, όσοι το περνάνε ξέρουν ακριβώς τις σκέψεις και τα συναισθήματα. καθώς και πόσο ζόρικες είναι οι ασθένειες του μυαλού και της ψυχής. Αλλά θέλω να είμαι αισιόδοξη. Για το χ, ψ λόγο ο καθένας από μας υποφέρει από κατάθλιψη. Θα το νικήσουμε ρε παιδιά τι σκατά. Άι σιχτίρ πια!! Για 5 χρόνια, τα υποτιθέμενα φοιτητικά και καλύτερα, την έκανα δικιά μου, την παντρεύτηκα σχεδόν..ε τώρα πια την βαρέθηκα..με κούρασε..μου έμαθε πράγματα αλλά τώρα φτάνει πια πρέπει να τη αποχαιρετήσω.
καλό κουράγιο και καλή δύναμη σε όλους. είμαστε πολλοί εκεί έξω..μην μασάτε!!!! :)
θα επανέλθω...

καλως ηρθες. το nickname σου προερχεται απ'το γνωστο αλμπουμ των Tool φανταζομαι...
αποχαιρετησε την ναι, και γενικα αυτο που θελω να πω κι εγω σε ολους εδω, ειναι να μη κλεινονται. βγειτε οσο μπορειτε, ακομα και μονοι, καντε και τα μπανια σας τωρα καλοκαιριατικα, η θαλασσα δωρεαν ειναι.
cheers beers, και τα ρεστα παγωτα.

ρε κενό εσυ λες τους άλλους να βγαίνουν;χαλάει το προφίλ φου αντικοινωνικόύ που έχεις

Quote:

---

Originally Posted by elis

ρε κενό εσυ λες τους άλλους να βγαίνουν;χαλάει το προφίλ φου αντικοινωνικόύ που έχεις

---

ε το χειμωνα ειμαστε αντικοινωνικοι και κλεινομαστε, τωρα λιωνω στη θαλασσα και θελω να παρασυρω κι αλλους μαζι μου.

μα αφού το λέει.βγείτε και μόνοι σας..η αντικοινωνικότητα παραμένει, κλάιν..α τα ρέστα ladose, μην ξεχνιόμαστε
(σωστός!!συγκεκριμένα έχω κόλλημα με το ομώνυμο τραγούδι)

Lateralus κατεστρεψα και εγω την φοιτητικη μου ζωη με δυο καταθλιψεις και πολλα λαθη απο την μερια μου τα τελευταια χρονια.Γενικα αυτο που εχω καταλαβει ειναι οτι περα απο τα φαρμακα και την ψυχολογικη υποστηριξη αυτο που χρειαζεται ειναι να βρεις την θεληση και δυναμη να το πολεμησεις.Αν δεν το θελεις πραγματικα οσα φαρμακα και να παρεις οση ψυχοθεραπεια και αν κανεις δεν θα φυγει η γαμημενη.Και θελει πολλη και καθημερινη προσπαθεια για να συνελθεις αλλα αξιζει τον κοπο.
Απο το ποστ σου καταλαβαινω οτι εχεις την διαθεση να το παλεψεις και αυτο ειναι πολυ θετικο.Οπως λεει και ο ΚΕΝΟ το καλοκαιρι προσφερεται για να ξεκινησεις μια προσπαθεια να βγεις απο αυτη την γαμωκατασταση.Πιεσε τον εαυτο σου να βγει εξω,διασκεδασε με φιλους,φλερταρε κανε και μπανακια, πηγαινε σε καμμια συναυλια αν περισσεουν φραγκα,γενικα κανε οτι χρειαζεται για να ξεχαστεις και μπορει ολα να πανε καλα.
Απλα φροντισε να μην αφησεις και αλλο χρονο να παει χαμενο...

Βρε παιδιά, καλά τα λέτε, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όταν είσαι μέσα στο μαύρο σύννεφο της κατάθλιψης, να βγεις, να πας για μπάνιο, να διασκεδάσεις με φίλους, γενικά να κάνεις ό,τι έκανες πριν. Και αν ακόμα τα προσπαθήσεις, θα είναι σαν να τα κάνει ένα ρομπότ... Το έχω προσπαθήσει όσες φορές έπαθα κατάθλιψη (4 έως τώρα) και δεν γίνεται με τίποτα.
Εσείς μπορείτε και το κάνετε;
Δε θέλω να είμαι απαισιόδοξη, αλλά περνάω την 4η κατάθλιψη εδώ κι ένα μήνα περίπου και δεν έχω βρει το κουράγιο να βγω παρά μόνο 2 φορές, κι αυτές με το ζόρι... Μέχρι και στη δουλειά μου σταμάτησα να πηγαίνω... Και δεν είναι εποχές για να χάνουμε δουλειές, το ξέρω, αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου πραγματικά...

Λιλα28 οχι ευκολο δεν ειναι,πρεπει να πιεσεις παρα πολυ τον εαυτο σου και πρεπει να προπαθησεις παρα πολυ για να το καταφερεις.Εγω ξεκινησα με μικρες βολτες μεχρι το μπαλκονι(!!!!!!!!).Kαι οταν ειχα μια καλη στιγμη μεσα στην ημερα και ενιωθα καπως πιο καλα-ακομα και στις 3 τα ξημερωματα- προσπαθουσα να βγαινω εστω για 100 μετρα.
Αυτο που ειχα παρατηρησει ειναι οτι το καλοκαιρι τα καταθλιπτικα συμπτωματα δεν ειναι τοσο εντονα,και ειναι πιο ευκολο να πολεμησεις την καταθλιψη το καλοκαιρι.Εξ ου και η απαντηση μου,η οποια απευθυνεται στον lateralus που απο οτι φαινεται ειναι τωρα σε πιο καλη φαση και μπορει να το κανει.
Αν ελεγε οτι δυσκολευται και οτι ειναι πολυ ασχημα,θα απαντουσα διαφορετικα.

Εσυ τι κανεις για να ξεπερασεις την καταθλιψη?Παιρνεις αγωγη?Σε παρακολουθει καποιος ειδικος?

Betelgeuse, και τις 3 φορές που την ξεπέρασα, έγινε με τη βοήθεια ψυχιάτρου και με αντικαταθλιπτικά (efexor xr), σε συνδυασμό και με βοηθητικά χάπια (lamictal, xanax, minitran, wellbutrin). Κάθε φορά η δική μου συνεισφορά στο να την ξεπεράσω ήταν απλά να κάνω υπομονή, γιατί ό,τι κι αν έκανα (σε προσπάθειες να βγω έξω, να δουλέψω, να διασκεδάσω) απλά δε λειτουργούσε. Μπορώ να πω ότι γινόμουν χειρότερα γιατί έβλεπα όλους του άλλους να ζουν κανονικά και στενοχωριόμουν διπλά. Πάντως, μου κρατούσε πολύ νομίζω. Από 3 έως 9 μήνες μου έχει κρατήσει και σκέφτομαι ότι σε τόσο καιρό ίσως να περνούσε κι από μόνο του, χωρίς φάρμακα, δεν ξέρω...

Τωρα, που είμαι για 4η φορά σε αυτό το μαυρο σύννεφο (μετά το θάνατο του παππού μου), είμαι κλεισμένη στο σπίτι εδώ και 25 μέρες περίπου και παίρνω αγωγή efexor xr 150 mg και lamictal 100 mg. Μου έδωσε και zyprexa 5mg για 7 μέρες, γιατί ειχα σκέψεις αυτοκτονιας και μου είπε ότι θα με βοηθούσε. Χτες που μιλήσαμε ξανά, μου είπε να πάω το efexor xr στα 300 mg τη μέρα. Δεν ξέρω αν αυτό έγινε επειδή φοβήθηκα την μεγάλη δόση, αλλά σήμερα νομίζω ότι νιώθω καλύτερα και δεν ανέβασα τη δόση. Της εχω αφήσει μήνυμα για να επικοινωνήσει μαζι μου. Θα δω μήπως το πάμε στα 225 mg. Δεν έχω πάρει 300 ποτέ, μέχρι 225 έχω φτάσει.

Εγω φαρμακα πηρα για καμμια εβδομαδα στην δευτερη καταθλιψη και τα εκοψα απο μονη μου.
Η πρωτη καταθλιψη δεν ηταν τοσο σοβαρη και κρατησε περιπου 6 μηνες,αλλα μπορουσα να δουλευω,με δυσκολια μεν αλλα δουλευα.
Η δευτερη κρατησε περιπου 1 χρονο και ηταν πολυ σοβαρη.Τους πρωτους μηνες παρατησα την πρακτικη, μετα κλειστηκα στο σπιτι,μετα αφησα το σπιτι και γυρισα στους γονεις μου,γιατι δεν ημουν σε θεση να περιποιηθω τον εαυτο μου.Δεν ξερω πως θα ημουν αν επαιρνα τα φαρμακα.Εμενα μου ειχε δωσει συνδυασμο anafranil και Seroquel και πηρα μονο τα αναφρανιλ,τα οποια οπως σου ειπα εκοψα μονη μου.
Τωρα κανω ομαδικη ψυχοθεραπεια και ειμαι γενικα ευχαριστημενη
Εχεις μονο καταθλιψη?Eγω εχω ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη και ουσιαστικα η καταθλιψη ηταν αποτελεσμα της.

Έχω πάρει τόσα πολλά χάπια στα 10 χρόνια που παλεύω με τα επεισόδια κατάθλιψης που νομίζω ότι θα τα κουβαλάει ο οργανισμός μου για μία ζωή. Πραγματικά σκέφτομαι, κάνουν όντως κάτι; Ή θα περνούσε όταν ήταν να περάσει και χωρίς αυτά; Τώρα, ας πούμε, τα παίρνω 23 μερες και υποτίθεται ότι θα ένιωθα καλύτερα στις 15, αλλά δεν έγινε. Εντάξει, δεν είναι και σίγουρο ότι θα δράσουν αμέσως, αλλά όταν λέει η γιατρός 15 μέρες, περιμένεις σε 15 μέρες να δεις ένα φως. Τέλος πάντων, το καλό είναι ότι από χθες το απόγευμα νιώθω σχετικά καλύτερα. Νιώθω σα να έχει ξεκολλήσει το μυαλό μου λίγο από τις μαύρες και κακές σκέψεις. Δεν ξέρω αν έχει βοηθήσει το αντιψυχωτικό (zyprexa) που μου έδωσε και παίρνω εδώ και 5 μέρες. Δε θέλω να το συνεχίσω γιατί προκαλεί μέχρι και διαβήτη :-(

Σχετικά με το ερώτημά σου αν έχω περάσει μόνο κατάθλιψη ή και κάτι άλλο, οι 2 φορές που πέρασα κατάθλιψη ξεκίνησαν με αγχώδη διαταραχή (δηλαδή με ψυχοσωματικά), η οποία στη συνέχεια έγινε κατάθλιψη. Οι άλλες 2 (συμπεριλαμβάνοντας την τρέχουσα) είναι από χωρισμό/απώλεια αγαπημένου προσώπου.

Μπράβο σου που βρήκες αυτό που σου ταιριάζει! Μόλις γίνω καλά με το καλό θα ψάξω να βρω κάποιον ψυχολόγο να ξεκινήσω δουλειά με τον εαυτό μου ή κάποιο χόμπυ που θα μπορούσε να με βοηθήσει. Γενικά θα προσπαθήσω να τα βρω με τον εαυτό μου για να μην ξαναπεράσω κάτι παρόμοιο. Ήθελα να κάνω και παιδί ρε γαμώτο και είχα καθαρίσει από χάπια, τώρα πάλι τα ίδια, να δω πότε θα τα ξανακόψω... :-(

καλά παιδιά, το να βγείς είναι δύσκολο όταν έχεις κατάθλιψη. Μέσα στο σπίτι τι κάνετε; Μπορείτε να λειτουργήσετε και να κάνετε αυτά που πρέπει ή κι εκεί έχετε δυσκολία. Γιατί εγώ όλο καπνίζω, βλέπω τηλεόραση, τώρα μπαίνω στο σάιτ αλλά με δυσκολία να κάνω δουλειές στο σπίτι ή να διαβάσω και γενικά να κάνω αυτά που πρέπει να κάνω για τη ζωή μου.

Stirixi, ακριβώς τα ίδια. Από το κρεβάτι στον καναπέ. Με το ζόρι να βάλω κανένα πλυντήριο για να έχει ο άντρας μου καθαρά ρούχα, γιατί εγώ ειμαι με τις πυτζαμες όλη τη μέρα. Με το ζόρι να κάνω μπάνιο και να φάω. Κάπνισμα φουλ όλη τη μέρα, λίγη τηλεόραση και ίντερνετ. Επίσης βλέπω ξένες σειρές, με αυτές ξεχνιεμαι. Μόλις είδα 5 σεζόν Mad Men απανωτά και λέω να ξαναρχίσω το Lost...
Φαντάσου ότι δεν έχω βγάλει ακόμα τα καλοκαιρινά ρούχα.... :-(

Quote:

---

Originally Posted by LILA28

Stirixi, ακριβώς τα ίδια. Από το κρεβάτι στον καναπέ. Με το ζόρι να βάλω κανένα πλυντήριο για να έχει ο άντρας μου καθαρά ρούχα, γιατί εγώ ειμαι με τις πυτζαμες όλη τη μέρα. Με το ζόρι να κάνω μπάνιο και να φάω. Κάπνισμα φουλ όλη τη μέρα, λίγη τηλεόραση και ίντερνετ. Επίσης βλέπω ξένες σειρές, με αυτές ξεχνιεμαι. Μόλις είδα 5 σεζόν Mad Men απανωτά και λέω να ξαναρχίσω το Lost...
Φαντάσου ότι δεν έχω βγάλει ακόμα τα καλοκαιρινά ρούχα.... :-(

---

συγνώμη που ρωτάω, κι αν θες μου απαντάς, επειδή ένιωσα οικειότητα μαζί σου για την κοινή μας κατάσταση, αλλά έχεις ψάξει προσεκτικά τους λόγους για τους οποίους αισθάνεσαι έτσι; γιατί εγώ έχω πολύ συγκεκριμένα σοβαρά προβλήματα, δεν έχω οικογένεια, είμαι πολύ μεγαλύτερή σου και με πολλά πρακτικά-οικονομικά προβλήματα. Εσύ τι λόγους έχεις; Αν θες απαντάς...Δεν πρέπει να ψάξουμε τους λόγους και να προσπαθήσουμε να λύσουμε τα προβλήματά μας; Ή μήπως είναι άλυτα; Κι αν είναι άλυτα μήπως πρέπει να αποδεχτούμε την κατάστασή μας και να βάλουμε χαρά στη ζωή μας;

Quote:

---

Originally Posted by stirixi

καλά παιδιά, το να βγείς είναι δύσκολο όταν έχεις κατάθλιψη. Μέσα στο σπίτι τι κάνετε; Μπορείτε να λειτουργήσετε και να κάνετε αυτά που πρέπει ή κι εκεί έχετε δυσκολία. Γιατί εγώ όλο καπνίζω, βλέπω τηλεόραση, τώρα μπαίνω στο σάιτ αλλά με δυσκολία να κάνω δουλειές στο σπίτι ή να διαβάσω και γενικά να κάνω αυτά που πρέπει να κάνω για τη ζωή μου.

---

η χαρα στην ζωη παντα υπαρχει, και μεσα στην ιδια τη καταθλιψη, τετοια ηρεμια οπως στην καταθλιψη βρισκεις μονο στα ναρκωτικα :Ρ

Quote:

---

Originally Posted by stirixi

συγνώμη που ρωτάω, κι αν θες μου απαντάς, επειδή ένιωσα οικειότητα μαζί σου για την κοινή μας κατάσταση, αλλά έχεις ψάξει προσεκτικά τους λόγους για τους οποίους αισθάνεσαι έτσι; γιατί εγώ έχω πολύ συγκεκριμένα σοβαρά προβλήματα, δεν έχω οικογένεια, είμαι πολύ μεγαλύτερή σου και με πολλά πρακτικά-οικονομικά προβλήματα. Εσύ τι λόγους έχεις; Αν θες απαντάς...Δεν πρέπει να ψάξουμε τους λόγους και να προσπαθήσουμε να λύσουμε τα προβλήματά μας; Ή μήπως είναι άλυτα; Κι αν είναι άλυτα μήπως πρέπει να αποδεχτούμε την κατάστασή μας και να βάλουμε χαρά στη ζωή μας;

---

Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί πέφτω τόσο πολύ κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, το οποίο οι άλλοι ξεπερνούν πολύ εύκολα. Ένα μεγάλο κομμάτι της υπόθεσης είναι σίγουρα κληρονομικό, καθώς στην οικογένειά μου υπάρχει ιστορικό κατάθλιψης. Επίσης, έχει να κάνει και με τον τρόπο που έχω μεγαλώσει μέσα στην οικογένειά μου. Δεν έλαβα αγάπη από τη μητέρα μου, η οποία ήταν πάντα μακριά μου και ασχολούνταν με άλλα πράγματα και όχι με το να δώσει αγάπη στα παιδιά της. Ο μπαμπάς μου από την άλλη, μας μεγάλωσε με αρρωστοφοβίες και βάζοντας μας σε μία γυάλα για να μην παθουμε τίποτα. Όλα αυτά παίξαν το ρολο τους. Αντικειμενικά αυτη τη στιγμή δεν εχω κανενα πρόβλημα. Είμαι υγιής, έχω δουλειά, έχω τον άντρα μου, το σπίτι μου. Όλα είναι μια χαρά. Ένα γεγονός, ο θανατος του αγαπημένου μου παππού, με οδηγησε αυτη τη φορά στην κατάθλιψη. Ήταν μάλλον η αφορμή, γιατί δεν ειναι λογικό να έχω στενοχωρεθεί τόσο πολύ για το θάνατο του (αν και αυτό που με έριξε πιο πολύ είναι το γεγονός πως πιστεύω ότι πέθανε γιατί δεν είχε καλή φροντίδα στην κλινική που τον πήγαμε και νιωθω ενοχες και τύψεις για αυτό).

Quote:

---

Originally Posted by LILA28

Όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώ να καταλάβω γιατί πέφτω τόσο πολύ κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, το οποίο οι άλλοι ξεπερνούν πολύ εύκολα. Ένα μεγάλο κομμάτι της υπόθεσης είναι σίγουρα κληρονομικό, καθώς στην οικογένειά μου υπάρχει ιστορικό κατάθλιψης. Επίσης, έχει να κάνει και με τον τρόπο που έχω μεγαλώσει μέσα στην οικογένειά μου. Δεν έλαβα αγάπη από τη μητέρα μου, η οποία ήταν πάντα μακριά μου και ασχολούνταν με άλλα πράγματα και όχι με το να δώσει αγάπη στα παιδιά της. Ο μπαμπάς μου από την άλλη, μας μεγάλωσε με αρρωστοφοβίες και βάζοντας μας σε μία γυάλα για να μην παθουμε τίποτα. Όλα αυτά παίξαν το ρολο τους. Αντικειμενικά αυτη τη στιγμή δεν εχω κανενα πρόβλημα. Είμαι υγιής, έχω δουλειά, έχω τον άντρα μου, το σπίτι μου. Όλα είναι μια χαρά. Ένα γεγονός, ο θανατος του αγαπημένου μου παππού, με οδηγησε αυτη τη φορά στην κατάθλιψη. Ήταν μάλλον η αφορμή, γιατί δεν ειναι λογικό να έχω στενοχωρεθεί τόσο πολύ για το θάνατο του (αν και αυτό που με έριξε πιο πολύ είναι το γεγονός πως πιστεύω ότι πέθανε γιατί δεν είχε καλή φροντίδα στην κλινική που τον πήγαμε και νιωθω ενοχες και τύψεις για αυτό).

---

Lila νομίζω ότι καταλαβαίνω τι περνάς. Από την άλλη όλοι γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε σε ένα όχι ιδανικό περιβάλλον και κουβαλάμε ένα βάρος άλλος μεγαλύτερο άλλο μικρότερο. Το κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή και νομίζω ότι είναι ένα βήμα το ότι έχεις αρχίσει να κατανοείς το γιατί αισθάνεσαι έτσι. Όσο για τις τύψεις για τον παππού σου επίσης καταλαβαίνω γιατί το έχω περάσει κι εγώ για δικό μου άνθρωπο. Αν και δε βοηθάει και τόσο να έχεις τύψεις καθώς ό,τι έγινε έγινε και συνήθως κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε σε τέτοιες περιστάσεις. Ίσως θα σε βοηθούσε επίσης ένα είδος ψυχοθεραπείας. Θα σε βοηθήσει ίσως να καταλάβεις ακόμη καλύτερα κάποια πράγματα σε μεγαλύτερο βάθος που ίσως δεν τα καταλαβαίνεις και που έχουν ίσως να κάνουν με τον ίδιο τον εαυτό σου κι όχι με το περιβάλλον που σε μεγάλωσε. Βέβαια κοστίζει αλλά αξίζει τον κόπο να διαθέσουμε κάποια χρήματα σε κάτι που ουσιαστικά είναι θέμα υγείας. Άλλωστε έχουν ρίξει τις τιμές τους τώρα και οι ψυχολόγοι. Αν δεν μπορείς να διαθέσεις καθόλου χρήματα έχω κι άλλες λύσεις να σου προτείνω αν σε ενδιαφέρει. Επίσης ίσως θα βοηθούσε να βάλεις στο πρόγραμμά σου διάφορες δραστηριότητες. Εγώ που είχα κατά πολύ αυτό το πρόβλημα και δεν μπορούσα και δεν ήθελα να κάνω τίποτα μέσα στη μέρα μου, έψαξα μέσα μου και βρήκα τι θα ήθελα να κάνω τον ελεύθερο χρόνο μου, και κατάφερα κάπως να τον γεμίσω και είμαι πολύ καλύτερα τώρα. Μπορεί να είναι επίσης κι ένας καφές με μια φίλη (την οποία πρέπει κι αυτή να διεκδικήσεις) όπως επίσης και γυμναστική ή μια βόλτα στο πάρκο καθημερινή, έστω και για μισή ώρα. Ίσως όμως δεν πρέπει να το αφήσεις έτσι αφού λες ότι σου συμβαίνει με κάθε αφορμή κι όχι μόνο τώρα που είναι και άλλωστε φυσικό τώρα να περνάς κάποιου τύπου πένθος μετά το θάνατο του παππού σου.

Λίλα μου, καταλαβαίνεις πως το να λέμε για έναν άνθρωπο 83 χρονών με τα τόσα προβλήματα που περιέγραψες στο άλλο σου θέμα, ότι ‘δεν θα πέθαινε αν….’, δεν είναι λογικό. Μήπως όμως έχεις τόση ανάγκη την κατάθλιψη, που ψάχνεις γύρω σου αφορμές για να την πυροδοτήσουν? Χωρίς βέβαια να το κάνεις επίτηδες και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υποφέρεις. Αν όμως έχεις μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με αρρωστοφοβίες, αδιαφορία και κατάθλιψη, αφενός η κατάθλιψη γίνεται μια πολύ οικεία αντίδραση / ταμπέλα για κάθε ανασφάλεια ή στενοχώρια, αφετέρου κινητοποιεί τους άλλους να μας φροντίσουν. Μου έκανε εντύπωση που έγραψες στο άλλο σου θέμα, ότι ξεκίνησες αγωγή για κατάθλιψη, ενώ ο παππούς δεν είχε ούτε 20 μέρες που πέθανε. Μήπως θα ήταν καλό τόσο εσύ όσο και οι γύρω σου να μην ονομάζετε τόσο σύντομα κατάθλιψη κάθε υπερβολική αντίδραση? Ή σκέψου μήπως θα ήταν καλό να ψάχνεις κάποιες άλλες διεξόδους, όπως λέει και η stirixi, ή έστω και μια επίσκεψη σε ψυχολόγο αμέσως μόλις νιώθεις ότι σε αγχώνουν οι σκέψεις σου :)