Αυτοπροσδιορισμός/Ετεροπροσδιορισμός/Ταυτότητα

Η ταυτότητα του εαυτού μας ποια είναι τελικά;
Βασίζεται κυριότερα στον αυτοπροσδιορισμό ή τον ετεροπροσδιορισμό;

Είμαστε αυτό που μας διαμορφώνουν; Είμαστε αυτό που δηλώνουμε; Είμαστε ότι αισθανόμαστε;
Τι πραγματικά μπορεί να είμαστε;

Η περιγραφή εξ ορισμού αυτών των εννοιών δεν τις κάνει τόσο ευδιάκριτες και μέσα μας πάντα.
Αναρωτιέμαι αν τις ψάχνουμε καθόλου ή συντελούνται υποσυνείδητα.

Ο εξ ολοκλήρου ετεροπροσδιορισμός δεν φέρει σε υγιή κατάσταση αλλά είναι πολύ συνήθης.
Μπορούμε ενώ συμβιώνουμε να εξαλείψουμε τελείως τον ετεροπροσδιορισμό;

Από την άλλη ο αυτοπροσδιορισμός της ταυτότητας μας, μήπως είναι μεταμφιεσμένος ετεροπροσδιορισμός;
Από τη γέννηση μας (ίσως και νωρίτερα) επηρεαζόμαστε από τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος μας
αρά μεγαλώνοντας έχουμε καλλιεργηθεί με κάποια, αν όχι όλα, από όσα βιώσαμε.

Και στην τελική αν υποθέσουμε ότι δημιουργούνται 2 ταυτότητες, η αυτοπροσδιοριζόμενη και η ετεροπροσδιοριζόμενη
ποια θα υπερισχύσει; ή γίνεται να έλθουν εις σάρκαν και ψυχήν μια;

Όλο αυτό ξεκινά σαφώς από εντελώς προσωπικό επίπεδο αλλά αφορά και έθνη και λαούς ολόκληρους...




Διευκρίνηση: ο καθένας που θέλει επί προσωπικού μπορεί να απαντήσει, είτε για τον ίδιο του τον εαυτό είτε με τη δική του κοσμοθεωρία επί του θέματος..
η όποια περαιτέρω ανάλυση επίσης ευχάριστα αποδεκτή :)

εγω νομιζω πως ισχυει το πρωτο, αλλα οι αλλοι μπορουν να μας επιρεασουν στο πως βλεπουμε εμεις τον εαυτο μας

Μέχρι τα δεκα σου που δεν εχεις βούληση ετεροπροσδιορίζεσαι. Στη συνεχεια, που αρχίζεις να αποκτας τη δικη σου βουληση, αυτοπροσδιορίζεσαι μέσα όμως σε αυτο που σου έχουν ήδη προσδιορίσει οι άλλοι. Κι οσο περναει ο καιρος δύσκολα αλλάζει ο άνθρωπος, μετά μάλλον ανέχεται και βρίσκει την καταλληλη φορμουλα για το άτομο του να συνυπάρχει ομαλα με τους άλλους. Αν πρόκειται για συμβίωση τις διαφορες στο χαρακτηρα τις επισκιάζει η αγαπη.

Πιστεύω ότι από παιδιά δημιουργούμε μια ταυτότητα για τον εαυτό μας η οποια προσδιορίζεται κυρίως από την ανάγκη μας να γίνουμε αποδεκτοί, ν' αγαπηθούμε.
Μεγαλώνοντας παίρνουμε ως δεδομένο ότι είμαστε το εγώ που το μυαλο μας έχει κατασκευάσει, δεν παρατηρούμε πως αυτό το εγώ είναι κάτι που σχηματιστηκε στο παρελθόν και έχει τις ρίζες του εκεί.
Πράγματα του παρελθόντος, γεγονότα της παιδικής μας ηλικίας, υπήρξαν καθοριστικά για τη δημιουργία της ταυτότητας μας.
Μεγαλώνοντας άλλες φορές συμβιβαζόμαστε μ' αυτήν, θεωρουμε ότι είναι τοπραγματικο εγώ μας, άλλες φορές την νιώθουμε σαν ένα ξένο κοστούμι που δεν μας ταιριάζει, που μας εμποδίζει να είμαστε απολυτα παρόντες.
Νιώθουμε ότι μας εμποδίζει να έρθουμε σε επαφή με την "αληθινή μας φύση" η οποία βρίσκεται έξω από τα στενά όρια του κατασκευασμένου μας εγώ και δεν μπορεί να κλειστεί μέσα τους.
Και πιστεύω ότι θέλει πολύ αγάπη για τον εαυτό μας για να εγκαταλείψουμε την παλια μας δομή.

Διάβασα κάπου το εξής:
"Noμίζω πως θα είμαστε πολύ πιο ζωντανοί αν τολμήσουμε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ξέρουμε κάθε στιγμή ποιοι είμαστε και ούτε χρειάζεται να εγγυηθούμε με ακρίβεια και λεπτομέρειες τι μπορεί κανεις να περιμένει από εμάς.
Αξίζει να συνειδητοποιήσουμε πως πράγματι μπορούμε να ριχτούμε στην εμπειρία της εξέλιξης, χωρίς να γίνουμε αιχμάλωτοι ενος εγώ που μας περιορίζει σε λίγες γνώριμες απαντήσεις"

Quote:

---

Originally Posted by Frini

"Noμίζω πως θα είμαστε πολύ πιο ζωντανοί αν τολμήσουμε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ξέρουμε κάθε στιγμή ποιοι είμαστε και ούτε χρειάζεται να εγγυηθούμε με ακρίβεια και λεπτομέρειες τι μπορεί κανεις να περιμένει από εμάς.
Αξίζει να συνειδητοποιήσουμε πως πράγματι μπορούμε να ριχτούμε στην εμπειρία της εξέλιξης, χωρίς να γίνουμε αιχμάλωτοι ενος εγώ που μας περιορίζει σε λίγες γνώριμες απαντήσεις"

---

Συμφωνώ. Πιστεύω ότι όταν παύουμε να ψάχνουμε εναγωνίως ποιοι είμαστε, πού πάμε, πώς μας βλέπουν οι άλλοι, όταν δεν μας είναι απαραίτητη η αποδοχή και η έγκρισή τους για τις επιλογές μας, όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να είναι ελεύθερος και δεν έχουμε την ανάγκη να ανήκουμε κάπου για να νιώθουμε ασφάλεια (θρησκεία, ομάδα, πολιτική παράταξη κλπ.) τότε υπερισχύει ο αυτοπροσδιορισμός. Τα όρια ποτέ δεν είναι ξεκάθαρα, απλά μπορούμε να πούμε ότι κάποιος τείνει προς τη μία ή την άλλη κατάσταση.
Είναι θέμα προσωπικότητας, διαπαιδαγώγησης και ωριμότητας το κατά πόσο εξακολουθούμε να ετεροπροσδιοριζόμαστε ή όχι. Δεν είναι θέμα ηλικίας. Υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε όλη τη ζωή τους ετεροπροσδιοριζόμενοι.

Ναι τα όρια πολλές φορες (τις περισσότερες) είναι δυσδιακριτα.
Σκέφτομαι ότι πιθανον προσπαθούμε πολυ να είμαστε ή να μην είμαστε κάτι.
Ίσως η ουσία δεν χρειάζεται προσπάθεια, είναι η μη πράξη, αντίθετα με την "δομή" ή να το πουμε ετεροπροσδιοριζόμενο εγώ?που παντα αποσκοπει σε κάτι, επιθυμει, είναι πεινασμένο και ελλιπες.

Ό,τι και να απαντήσουμε θα είναι δίχως νόημα, διότι δεν είμαστε όλες και όλοι ένα άτομο και η ερώτηση είναι τύπου umbrella. Μπορεί δηλαδή για έναν άνθρωπο να ισχύει το 100% ετεροπροσδιορισμός και για άλλην 100% αυτοπροσδιορισμός. Και ένα κάρο άλλοι συνδυασμοί, που και αυτοί δεν είναι στατικοί, ούτε περνάμε όλη μας τη ζωή δίχως να αλλάζουν τα ποσοστά. Οι παράγοντες που μπορεί να παίζουν ρόλο είναι μυριάδες επίσης για να αναλυθούν και θα πέσουμε σε γενικολογίες.

Απαπα.. curie.. παιδι μου.. με τα δυσκολα ερωτηματα σου καλοκαιριατικα.. ανησυχο και εξερευνητικο πνευμα...
Λοιπον,για μενα εχει μεγαλη σημασια η δυναμη που εχει ο καθε χαρακτηρας.. ποσο ειναι διατεθειμενος καποιος να θετει εαυτον σε διαρκη κριση για το ποσο αυτα που πιστευει για τον εαυτο του τα εφαρμοζει και στην πραξη στην καθημερινοτητα του... χρειαζεται ομως συνεπεια,ειλικρινεια,αυτοα ναιρεση.Πολλες φορες βολευομαστε στην εικονα που εχουν οι αλλοι για μας και παιζουμε τον ρολο πιστα.... ο αγωνιστης,ο καλος οικογενειαρχης,το καλο παιδι,ο πνευματικος ανθρωπος,ο καλλιτεχνης κλπ
Κι ειναι πολυ ευκολο ετεροπροσδιοριζομενοι να χασουμε καπου εκει τον εαυτο μας... και να αφησουμε σε δευτερη μοιρα τα πραγματικα μας θελω κι η ζωη μας να γινει οπως θα ελεγε και ο Καβαφης σαν μια ξενη φορτικη...

Εγω δεχομαι για μενα μονο την αποψη καλη η κακη ανθρωπων που με αγαπανε και τη λενε οχι για να με πληγωσουν, ή να μου χαιδεψουν τα αυτια, ή να τονωθει ο δικος τους εγωισμος απεναντι στο δικο μου, αλλα επειδη ενδιαφερονται να ειμαι καλα, χωρις να κρινουν εξ' ιδιων. Αυτο ειναι εξαιρετικα σπανιο. Μονο οποιος σε αγαπαει θα σου μιλησει για το καλο σου, και μονο οποιος τα εχει καλα με τον εαυτο του μπορει να δει περα απο αυτον.

Ολοι οι αλλοι οταν εκφραζουν αποψεις περι ενος ατομου η μιας συμπεριφορας ή κριτικαρουν μιλανε για τον εαυτο τους, και τρεφουν το εγω τους. Πολυ λυτρωτικη αυτη η γνωση, καθως οταν το εμαθα αυτο σταματησα να επηρεαζομαι, και επειδη αυτο σημαινει οτι εχουν δικα τους θεματα, δεν τους παρεξηγω κιολας, αλλα τους συμπονω.

Τωρα πανω σε αυτο που λες Λιλιουμ...για την αποψη των αλλων... αληθεια σκεφτομαι,ποσες φορες μου χει τυχει να ακουσω μια αποψη για τον εαυτο μου απο καποιον αλλον,που μου ρθε κατακεφαλο και δεν περιμενα ποτε πως καποιος μπορει να βλεπει αυτο σε μενα (καλο ή κακο)και γω να μην το χω καν παρει χαμπαρι.
Σιγουρα η αποψη ανθρωπων που τους εχουμε εμπιστοσυνη και σεβομαστε την κριση τους ειναι πολλες φορες απαραιτητη για να βλεπουμε που ακριβως παταμε....

Eιναι απαραιτητη νφλου, αλλα ειναι δυσκολο να ξεχωρισεις την ηρα απο το σταρι..

Θεωρω παντως οτι αυτος που εχει τον τροπο να σου πει ακομα και το πιο στραβο που βλεπει πανω σου χωρις να σε πληγωσει καθολου, αρα χωρις να προσπαθει να φουκωσει το εγω του πατωντας πανω σου, ειναι αυτος που σε αγαπαει και μαλλον λεει την αληθεια.

Ναι συμφωνω απολυτα... οταν σε αγαπαει καποιος πραγματικα θα βρει τον τροπο και θα σου πει την αληθεια,οχι για να σε μειωσει,ή πληγωσει ή χειραγωγησει αλλα για να σε βοηθησει να γινεις καλυτερος.

curie όντος απαπά καλοκαιριάτικά .Τεσπα φιλενάδα μου ,το ένα είναι μέσα στο άλλο κ γερά μπερδεμένα μέσα μας .τα αυτάκια μας έχουν ακούσει πολλά στην παιδική ηλικία κ ήταν κ ευκολόπιστα μερικά αυτάκια ήταν τυχερα κ πίστεψαν στη σπουδαιοτητά τους αλλα όμως ακουσαν ασχήμιες κ τις δέχτηκαν .καθώς μεγαλώνουμε ξαναφιλτράρουμε κάθε εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας κ προσπαθούμε να επαναπροσδιοριστούμε ,τα καταφέρνουμε όμως?ίσος σε κάποια πράγματα αλλά όχι σε όλα γιατί τα ακούσαμε κ τα ξανακούσαμε κ τα πιστέψαμε τόσο όσο χρειάζεται να "συγκατοικήσουν"με το μυαλό μας.το πιο έξυπνο είναι να μη ψαχνόμαστε μια ζωή ποίοι είμαστε αλλά να ζούμε την κάθε μέρα όπως είμαστε,νομίζω ότι η απλότητα στη σκέψη σου προσφέρει μια σπουδαία ταυτότητα ανθρώπου(αγαπάμε τον εαυτό μας όπως είναι)

Πολύ ωραία όσα έγραψαν η Frini & nflu... και θα πω κι εγώ ένα απαπα... τι ερωτήματα είναι αυτά καλοκαιριάτικα... :p Οι 'λίγες γνώριμες απαντήσεις' που αναφέρει η Frini, ίσως αυτές είναι ένας μεταμφιεσμένος ετεροπροσδιορισμός Curie. Και κάπου χάνουμε τον εαυτό μας, είτε όταν εγκλωβιζόμαστε μέσα σε άκαμπτες πεποιθήσεις για εμάς και τον κόσμο γύρω, είτε όταν δεν υπάρχει κανένας σταθερός πυρήνας κι εγκλωβιζόμαστε στους ρόλους ή είμαστε έρμαια κάθε επιρροής.

Ηλιάνα, το "να ζούμε την κάθε μέρα όπως είμαστε" όπως λες προϋποθέτει καθαρό νου. Αυτό δεν ισχύει για όσους, όπως λες, "ακουσαν ασχημιες και τις δέχτηκαν" στην παιδική ηλικία. Άμα το μυαλό δεν ηρεμά και οι συνθηκες γύρω δε σου δινουν την ευχερεια να ζησεις όπως θα θελες δεν ζεις και άρα δεν χαίρεσαι τη μαγεια της καθε μέρας. Τυχεροί αυτοι που ακουσαν καλα λόγια στην παιδική ηλικία. Αυτοί δεν χαλάνε τις μέρες τους ούτε το κεφάλι τους με τη σκέψη του αυτοπροσδιορισμού. Το καλούπι του χαρακτηρα διαμορφωνεται το πολύ μέχρι την ηλικία των 10 χρονων. Μετα ζεις ανεμελα και χαίρεσαι τη στιγμή ή δυστυχώς την πάλη του αυτοπροσδιορισμού δλδ της βελτίωσης.
nflu και λίλιουμ συμφωνώ μαζι σας, αυτος που σε αγαπά θα βρει τροπο να σου πει την αλήθεια, όχι για να σε πληγωσει αλλά για να σε βοηθησει να γίνεις καλύτερος. Το αντίθετο, κάποιος θα πατησει πάνω σε κάθε τι που θεωρεί ότι μειωνεκτείς για να σε ταπεινώσει και να σε εξευτελίσει και για να θρεψει το δικό του εγωισμό, κι αυτο το κανει επειδή αμα εξαιρεσει αυτα που σου θεωρει ως μειονεκτημα, κατα τα λοιπα σε θεωρει καλύτερο του, αλλιώς δε θα ασχολειτο μαζι σου.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Ηλιάνα, το "να ζούμε την κάθε μέρα όπως είμαστε" όπως λες προϋποθέτει καθαρό νου. Αυτό δεν ισχύει για όσους, όπως λες, "ακουσαν ασχημιες και τις δέχτηκαν" στην παιδική ηλικία. Άμα το μυαλό δεν ηρεμά και οι συνθηκες γύρω δε σου δινουν την ευχερεια να ζησεις όπως θα θελες δεν ζεις και άρα δεν χαίρεσαι τη μαγεια της καθε μέρας. Τυχεροί αυτοι που ακουσαν καλα λόγια στην παιδική ηλικία. Αυτοί δεν χαλάνε τις μέρες τους ούτε το κεφάλι τους με τη σκέψη του αυτοπροσδιορισμού. Το καλούπι του χαρακτηρα διαμορφωνεται το πολύ μέχρι την ηλικία των 10 χρονων. Μετα ζεις ανεμελα και χαίρεσαι τη στιγμή ή δυστυχώς την πάλη του αυτοπροσδιορισμού δλδ της βελτίωσης.
nflu και λίλιουμ συμφωνώ μαζι σας, αυτος που σε αγαπά θα βρει τροπο να σου πει την αλήθεια, όχι για να σε πληγωσει αλλά για να σε βοηθησει να γίνεις καλύτερος. Το αντίθετο, κάποιος θα πατησει πάνω σε κάθε τι που θεωρεί ότι μειωνεκτείς για να σε ταπεινώσει και να σε εξευτελίσει και για να θρεψει το δικό του εγωισμό, κι αυτο το κανει επειδή αμα εξαιρεσει αυτα που σου θεωρει ως μειονεκτημα, κατα τα λοιπα σε θεωρει καλύτερο του, αλλιώς δε θα ασχολειτο μαζι σου.

---

Δηλαδή Ιωάννη τι προτείνεις αντί αυτού που λέω εγώ το να μη σπαταλάμε άλλο τη σκέψη στον αρνητισμό που μας πρόσφεραν αλλά να αγαπήσουμε την Ηλιάννα κ τον Ιωάννη κ να ΖΗΣΟΥΜΕ!ΤΥΧΕΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ= "τυχεροί ενήλικες " ΑΤΥΧΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ= υπερήφανη προσπάθεια εσύ τη θα έβαζες?ΑΤΥΧΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ=απλα συμπληρώνουμε τον πληθυσμό.

Quote:

---

Originally Posted by ΗΛΙΑΝΝΑ

Δηλαδή Ιωάννη τι προτείνεις αντί αυτού που λέω εγώ το να μη σπαταλάμε άλλο τη σκέψη στον αρνητισμό που μας πρόσφεραν αλλά να αγαπήσουμε την Ηλιάννα κ τον Ιωάννη κ να ΖΗΣΟΥΜΕ!ΤΥΧΕΡΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ= "τυχεροί ενήλικες " ΑΤΥΧΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ= υπερήφανη προσπάθεια εσύ τη θα έβαζες?ΑΤΥΧΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ=απλα συμπληρώνουμε τον πληθυσμό.

---

Θεωρητικά πολύ ωραία τα λες και στην ουσία συμφωνώ μαζι σου. Για λέγε όμως στην πράξη τι κατόρθωσες να κάνεις?

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Θεωρητικά πολύ ωραία τα λες και στην ουσία συμφωνώ μαζι σου. Για λέγε όμως στην πράξη τι κατόρθωσες να κάνεις?

---

Να μη το βάζω κάτω όχι ότι δεν υπαρχουν υπολείμματα αλλά αν είναι Γιαννη να φτάσω την κορυφή ας πεθάνω καπου στη μέση στον πάτο με τίποτα .

παραθέτω 2 κείμενα από τον ιστοχώρο περί ετεροπροσδιορισμού...

Quote:

---

Η έννοια της ταυτότητας

«Τα τελευταία χρόνια η έννοια της ταυτότητας έχει απωλέσει το αυστηρό τηςπερίγραμμα και αιωρείται χαλαρά και πρόσκαιρα ανάμεσα στα πεδία τηςκουλτούρας και της πολιτικής. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη θεωρητικήεργασία σε αυτά τα πεδία που οδήγησε σταδιακά να αναγνωριστεί ότι ηεξατομίκευση των πολιτισμικών φαινομένων αλλάζει κάθε φορά που αλλάζει τοπλαίσιο, κι ακόμα ότι δεν υπάρχουν σαφή και σταθερά κριτήρια προσδιορισμούτων πολιτισμικών φαινομένων, άρα δεν μπορεί κανείς να συμπεριφέρεται σαν να υπήρχαν τέτοια κριτήρια. Αυτή η άποψη δεν περιορίζεται στη μεταμοντέρναεξέλιξη της θεωρίας περί κουλτούρας. Αντανακλά με ακρίβεια την εμπειρίαατόμων και κοινοτήτων. Θυμάμαι, για παράδειγμα, μερικά χρόνια πριν στην Ινδία να ακούω με σχεδόν έκπληξη τον εαυτό μου να δηλώνει “είμαι Μουσουλμάνος”.Πρέπει να προσδιορίσω το πλαίσιο αυτής της δήλωσης και τούτο όχι μόνο γιαθεωρητικούς λόγους. Έψαχνα να νοικιάσω ένα μικρό διαμέρισμα σε μια συνοικίαπου κατοικούσαν ιδίως μικροαστοί Ινδουιστές, εχθρικά διατεθειμένοι απέναντι στους Μουσουλμάνους. Ο ιδιοκτήτης που θα μου νοίκιαζε το διαμέρισμα μερώτησε ποια είναι η θρησκεία μου. Εκείνη τη στιγμή δεν είχε σημασία ότι δενείμαι πιστός του ισλαμικού θεολογικού δόγματος, ότι μεγάλωσα σε μια οικογένειαπου τις αρχές της καθόριζε ο άθεος πατέρας μου, ούτε ότι κάποια εποχή στα νιάταμου είχα υιοθετήσει την επιθετική εναντίον της θρησκείας θέση των προσκείμενωνστις κομμουνιστικές ιδέες. Παρά όλα τούτα, μέσα στο πλαίσιο που βρισκόμουνα,αυτή η δήλωση ήταν η μοναδική δήλωση αξιοπρέπειας. Υπήρξα έτσι χωρίς κανέναίχνος αντίφασης Μουσουλμάνος για πέντε λεπτά στη ζωή μου. Ιδού πόσοδιαπραγματεύσιμη είναι η έννοια της ταυτότητας.»

Akeel Bilgram

---

Quote:

---

Το παρακάτω απόσπασμα προέρχεται από περσινό άρθρο του Μανώλη Ανδριωτάκη με τίτλο “Είστε πολύ βλαμμένοι τελικά”

Φαίνεται ότι στο Διαδίκτυο, επισημαίνει η έρευνα, οι μεγάλες συζητήσεις ξεκινούν με αρνητικά σχόλια. Και κάτι ακόμα. Στον ψηφιακό κόσμο παρατηρείται πάρα πολύ συχνά το φαινόμενο της «χιονοστοιβάδας». «Μια και μόνη ανάρτηση μπορεί, αν είναι αρκετά προκλητική, να διεγείρει πολύ γρήγορα το συναίσθημα της κοινότητας». Και τότε, τα πράγματα ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο. Κι όμως όλα αυτά είναι πολύ ανθρώπινα, λένε οι ερευνητές. «Υπάρχουν ενδείξεις ότι η συνεκτικότητα μιας ομάδας μπορεί να συνδέεται με αρνητικά συναισθήματα για άλλους». Με άλλα λόγια είμαστε μαζί γιατί έχουμε κοινούς εχθρούς. «Μέλη μιας διαδικτυακής κοινότητας μπορεί να συσπειρώνονται όταν νιώθουν ότι απειλούνται οι ίδιοι ή κάποιο στοιχείο της ταυτότητάς τους», αναφέρει η έρευνα.

---

...Πόσο διαπραγματευσιμη είναι η εννοια της ταυτότητας..!!!!!!
Μεγάλη αλήθεια δυστυχώς. Και τις περισσοτερες των περιπτώσεων δεν το συνειδητοποιουμε καν

http://www.youtube.com/watch?v=Nm3ke_OYGy0

Υπάρχεις όταν, και μόνο όταν, είσαι ελεύθερος να κάνεις πράγματα χωρίς να υπάρχει ορατός στόχος, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο και προπάντων, χωρίς να βρίσκεσαι υπό την δικτατορία της αφήγησης κάποιου άλλου.


Nassim Taleb