Originally Posted by
jola
Ξερετε τι θελω να ρωτησω: Υπαρχουν και αλλοι που νιωθουν ετσι; ΕΙναι φυσιολογικο ή μηπως παλι να τρεχα σε κανα ειδικο για να λυσω τα προβληματα μου; Θελω να πω η αυτοεκτιμηση (γιατι απο κει ξεκινουν ολα) πως χτιζεται οταν εχεις φτασει στα 30 και βλεπεις τον εαυτο σου τοσα χρονια "καπως" - ειναι δυνατον να τον δεις ξαφνικα αλλιως;;; ειναι δυνατον απο κει που εισαι πιο ευαισθητος και εχεις αξιωσεις απο τους ανθρωπους που αγαπας, να γινεις πιο αδιαφορος, να κοιτας την "παρτη" σου περισσοτερο, να βαζεις πανω απο ολα τον εαυτο σου;
Μεχρι προσφατα ενιωθα περηφανη για τον χαρακτηρα μου! Ενιωθα καλα που δεν ντρεπομουν να ζητησω συγνωμη, που ημουν ειλικρινης, που εδειχνα τα συναισθηματα μου, που δεν ντρεπομουν να κλαιω, που μπορουσα να ριχνω τον εγωισμο μου και να κανω πισω γιατι εβλεπα αλλα, πιο σημαντικα πραγματα στους αλλους.
Πλεον νιωθω οτι τελικα μονο κακο στον εαυτο μου κανω γιατι απλα οι αλλοι δεν ειναι το ιδιο και δεν αντιδρουν το ιδιο με μενα. Σε πολλους φαινομαι κουραστικη (ο φιλος μου για παραδειγμα καθε φορα που εκλαιγα εκνευριζοταν) - οι δικοι μου καθε φορα που κλαιω νομιζουν οτι πασχω απο καταθλιψη! Φοβιζουν τον κοσμο οι εντονες αντιδρασεις - αλλα πως τις κοβει κανεις;;; Πως να σταματησω να ειμαι ευσυγκινητη; Πως να νιωσω καλυτερα με μενα και να πατησω γερα στα ποδια μου;;; Νιωθει και αλλος κοσμος ετσι;;; Πολυ θα ηθελα να ξερω γιατι χρονια (απο τοτε που πηγα σε ειδικο) ταλαιπωρουμαι για το αν ειμαι φυσιολογικη ή αν πασχω απο καποιο ειδος μανιοκαταθλιψης...
Σε αυτο το σημειο να πω οτι πολυ προσφατα περασα ενα πολυ μεγαλο σοκ με αρρωστεια σοβαρη του πατερα μου και λιγο πιο πριν η επιχειρηση μου απο καποιο λαθος του λογιστη κοντεψε να κλεισει! Και ομως! Αυτα ηταν σοβαρα προβληματα και τα αντιμετωπισαμε ολοι μαζι σαν οικογενεια με πολλη αγαπη και πολλη αισιοδοξια!!!
Γιατι λοιπον στα προσωπικα μου να μην ειμαι τοσο αισιοδοξη;;;
