εργασια και.....χαρα????

καλη σας μερα!~!!!
μετα απο καιρο αποφασισα να γραψω κατι που με απασχολει καιρο..
ισως θελω καπου να γκρινιαξω και ειναι η μονη πορτα που ειναι ανοιχτη..
λοιπον,ας περιγραψω μια καθημερινοτητα μου..δουλευω αρκετες ωρες και το κανω κατόπιν επιλογης και οχι αναγκης..
προσπαθησα πολυ για να κανω καλα τη δουλεια μου την οποια απολαμβανω τωρα..βεβαια λογω της κρισης θα μπορουσαν να τανε τα πραγματα πολυ
καλυτερα αλλα δεν τι να κανουμε..υπομονη ..οπως λεει ολως ο κοσμος..θα ζησουμε και με λιγοτερα..υγεια να υπαρχει..
ΟΜΩΣ..αρκει μονο αυτο που τοσο αγαπαω??δλδ αρκει μονο να δουλευει κανεις/?με 2λογια εχει αυτο αρχισει και με κουραζει..
εχει νοημα τελικα??παλαι οι ανθρωποι διασκεδαζαν..δουλευαν μεν αλλα μαζευοντουσαν παρεες τα βραδια,τα σαββατα..τωρα??
ολοι ειναι με τα μουτρα κατω και μες την γκρινια...και δεν θελω να γινω κι εγω ετσι..
ακομα και καποιοι αντρες που γνωριζω δεν την παλευουν και καθολου..
και να πω και κατι??εχουν νομιζω βρει πατημα μερικοι στην κριση και βολευονται και δεν προσπαθουνν..
δεν μιλαω βεβαια για ολους..αλλα γινεται να ξεπερασεις "ανεμακτα" μια περιοδο κρισης γκρινιαζοντας??
ιδιως ενας νεος ανθρωπος..δεν λεω θα σε παρει απο κατω οπως κι εμενα πολλες φορες..αλλα...δεν θελει αγωνα?
τι να πουν και οι ανθρωποι που ζησαν πολεμο?πεινα?δυστηχια?χασα� � σπιτια,γονεις?




Υ.Γ.ευχομαι να μην κουρασα κανενα ..να ειστε ολοι καλα και να εχετε ενα ΜΟΝΑΔΙΚΟ καλοκαιρι!!!!!

και βεβαια δεν αρκει μονο η δουλεια!
σκεψου ομως ποσο σημαντικο ειναι να εχεις την ευλογια μιας δουλειας που σε εκφραζει και ειναι δημιουργικη!
σε αυτη την περιπτωση, εισαι καλυμμενος σε αυτον τον τομεα, αλλα οσο ικανοποιητικη και να ειναι η δουλεια, δεν αντισταθμιζει την προσωπικη ζωη, που σημαινει ενδιαφεροντα, καλοι φιλοι και ερωτας.
μιρλα παντα θα υπαρχει , ειτε με πραγματικα προβληματα (κριση) ειτε σαν σταση ζωης.
το θεμα ειναι να κανουμε τις επιλογες μας και να ζουμε στο περιβαλλον που μας εκφραζει, οχι να κανουμε συλλογη μιζεριας απ ολο τον πλανητη..

εχεις απολυτο δικιο ρεμεντυ..βεβαια δεν το βλεπω σαν συλλογη μιζεριας..συμπονω τους ανθρωπους που τα φερνουν δυσκολα..
κι εγω ζοριζομαι και ο,τι κανω το κανω μονη μου..εχω βεβαια τη βοηθεια της εξαιρετης οικογενειας μου..
αλλα φιλοι??καμμενη υποθεση..μετα απο ενα σημειο..σπουδες,ξενυχτια ,μεχρι να ορθοποδησουμε επαγγελματικα ηταν καλα..
μετα?μια δυσκολη στιγμη του ενος,λιγο η κακια στιγμη πανε ολα..παρεξηγησεις,,,και πως το επαναφερεις ολο αυτο??γινεται??
μεχρι στιγμης δυσκολο...

Γειά σου Αντριάνα
Η γκρίνια και η ηττοπάθεια σίγουρα δεν είναι τρόπος αντίδρασης, από την άλλη δεν μπορώ να μιλήσω για τους λίγους που έχουν βρει πάτημα στην κρίση και δεν προσπαθούν.
Να σου μιλήσω για τους πολλους που σπούδασαν, δούλεψαν, κουράστηκαν και τώρα νιώθουν ότι οι προσπάθειες τους και οι κόποι τους έγιναν στάχτη και μπούρμπερη?
Να σου μιλήσω για αυτούς που είναι μήνες και χρόνια χωρίς δουλειά και όταν πάνε να δώσουν ένα βιογραφικο περιμένουν άλλοι 200 στην ουρά ή για όσους δουλεύουν και κουράζονται και μένουν απλήρωτοι τρεις και τεσσερεις μήνες και καταπατουνται όλα τα εργασιακά τους δικαιώματα. Πόλεμο ζουμε και τώρα , δυστυχία και μιζέρια, ρωτα και τους μεγαλύτερους να σου το πουν.
Και φυσικα δε συμφωνώ με την παραίτηση αλλά με την αντίδραση σε ότι συμβαίνει.
Για να είμαι ειλικρινής και ειλικρινά δεν σε ειρωνεύομαι στο ελάχιστο, το έρωτημα σου μου φάνηκε λίγο εκτος εποχής. Μπορεί να το έθετα και εγώ πριν καμια πενταετία. Και αυτό γιατί μου μοιαζει επιλογή σου με κάποιο τρόπο η δουλειά σου και ο χρόνος που της αφιερώνεις.
Η δημιουργία μέσω της εργασίας είναι πολύ σημαντική , καλύπτει ένα πολυ σημαντικο κομμάτι της ζωής μας, τονώνει την αυτοπεποιθηση μας κυρίως όταν αναγνωρίζεται.
Σαφέστατα δεν μπορεί να αντικαταστήσει κάποια αλλα σημαντικα πράγματα όπως η φιλία, ο έρωτας...Πάντα χρειαζομαστε χρόνο για τον εαυτό μας και για τους ανθρώπους μας. Συχνά συμβαίνει οταν δίνουμε την ενέργεια μας σε κάτι να παραμελήσουμε άλλους τομεις της ζωης μας. Στην περιπτωση αυτή ναι, η ισορροπία είναι αυτή που εν δυνάμει θα φέρει τη χαρά στη ζωή μας..

Εγώ θα έλεγα, ας επικεντρωνόναστε κάποιες φορές σε αυτό που έχουμε και όχι σ' αυτό που μας λείπει. Αν καταφέρναμε να το κάνουμε αυτό, θα ήμασταν πολύ πιο ικανοποιημένοι από τη ζωή μας.
Δεν είναι δύνατον να τα έχουμε όλα, πάντα και σε πλήρη ισορροπία. Έτσι τα έχουμε όλα από λίγο.
Προσωπικά, είναι κάτι που δεν μου αρκεί.
Κάποια διαστήματα στη ζωή μας θα δώσουμε βάρος σε έναν τομέα, κάποια σε έναν άλλον. Το σημαντικό είναι να μας γεμίζει αυτό που κάνουμε και ζούμε ανά πάσα στιγμή, είτε είναι η δουλειά, είτε ο έρωτας, είτε οι φίλοι και η οικογένεια, είτε η ενασχόληση με τον εαυτό μας.
Το πρόβλημα είναι όταν μας λείπουν όλα αυτά -ή δεν παίρνουμε ικανοποίηση από κανένα από αυτά -για μεγάλο μέρος της ζωής μας. Εκεί, πράγματι, κάτι πρέπει να κάνουμε.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Εγώ θα έλεγα, ας επικεντρωνόναστε κάποιες φορές σε αυτό που έχουμε και όχι σ' αυτό που μας λείπει. Αν καταφέρναμε να το κάνουμε αυτό, θα ήμασταν πολύ πιο ικανοποιημένοι από τη ζωή μας.
Δεν είναι δύνατον να τα έχουμε όλα, πάντα και σε πλήρη ισορροπία. Έτσι τα έχουμε όλα από λίγο.
Προσωπικά, είναι κάτι που δεν μου αρκεί.
Κάποια διαστήματα στη ζωή μας θα δώσουμε βάρος σε έναν τομέα, κάποια σε έναν άλλον. Το σημαντικό είναι να μας γεμίζει αυτό που κάνουμε και ζούμε ανά πάσα στιγμή, είτε είναι η δουλειά, είτε ο έρωτας, είτε οι φίλοι και η οικογένεια, είτε η ενασχόληση με τον εαυτό μας.
Το πρόβλημα είναι όταν μας λείπουν όλα αυτά -ή δεν παίρνουμε ικανοποίηση από κανένα από αυτά -για μεγάλο μέρος της ζωής μας. Εκεί, πράγματι, κάτι πρέπει να κάνουμε.

---

συμφωνώ απόλυτα. Υπήρχαν στιγμές στη ζωή μου που επικεντρωνόμουν σε διαφορετικούς τομείς, όχι γιατί ήθελα να τους φτιάξω, αλλά γιατί μου έδιναν μεγαλύτερη ικανοποίηση τη δεδομένη στιγμή.

Όσο γι αυτό που λες αντριάνα, το παρατηρώ όλο και πειρσσότερο γύρω μου. Οι άνθρωποι, (όλοι μας), απογοητεύονται όλο και περισσότερο απ το σκηνικό της ανεργίας, της μείωσης μισθών και ναι γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να το παλεψουν κάποιοι κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Ας ελπίσουμε πως κάποια στιγμή θ' αρχίζουμε να βγαίνουμε απ' αυτό το απαισιόδοξο κλίμα..:)

Aντριάνα όπως λες εκείνοι που ζήσαν πολέμους και αληθινά ζόρια σκληραγωγήθηκαν τόσο που αγχώνονται πολύ λιγότερο με ότι θα αγχωνόταν πχ. ένας καλομαθημένος που τα βρήκε όλα έτοιμα
Όλοι ψάχνουν να δουν τι να γίνει με τον οικονομικό πόλεμο που έχει ήδη ξεκινήσει. Το κακό είναι πως εμείς τα παίρνουμε δεδομένα ότι έτσι θα μας πάνε και αυτοί παίρνουν δεδομένο πως θα μείνουμε στα μουγκά να υποφέρουμε. Ναι καλά... Όλοι περιμένουμε κατα βάθος να γίνει μια αρχή (εξ'ου και οι προβληματισμοί και οι συζητήσεις) και θα δεις μέχρι και τη μάνα μας και τον πατέρα μας να είναι μέσα σε αυτό όπως και παλιότερα που μας είδε ο Χίτλερ στα Σφακιά και μας φοβήθηκε. Μέχρι τότε να κοιτάμε να δούμε πως θα επιβιώσουμε το δυνατόν αναίμακτα με όσο χιούμορ μπορούμε και όσοι δουλεύουν και πληρώνονται να λένε πάλι καλά. Και η θυσία που χρειάζεται να κάνει κανείς για ένα διάστημα για τη δουλειά είναι οκ αξίζει και δεν είναι κάτι μόνιμο μέχρι να βρεθούν νέες ισορροπίες-κάθε εποχή δίνεται αλλού η προτεραιότητα

κοριτσια ευχαριστω πολυ για την ανταποκριση και σε γενικες γραμμες συμφωνω με ολες..
καπως ετσι ειναι η καθημερινοτητα ολων μας...δυσκολη,απαιτητικη αλλα και "δελεαστικη"..και συμφωνω οτι καποια πρεπει να δινουμε περισσοτερη σημασια σε κατι που εχουμε στην προκειμενη στιγμη..και οτι περναμε φασεις στη ζωη μας..καπως ετσι μου εχουν ερθει τα πραγματα κι εμενα,,
αλλα ρε κοριτσια ειμαι ενα ατομο που κατανοω τα ζορια του καθενος..και τις δυσκολιες..εχω περασει κι εγω πολλα..αλλα δεν μπορω με τπτ ο χ,ψ, η ο οποιος ασχετος να σε κρινει και να απαξιωνει τα παντα επειδη εσυ δεν εχεις δυσκολιες..η μαλλον εχεις αλλα δειχνεις ικανος να τις αντιμετωπιζεις..νιωθω οτι με γρουσουζευει κι εμενα ..οτι θελει το κακο μου,να γινω σαν και αυτον..

Μου αρέσει πολύ αυτή η σκέψη να δίνουμε σημασία στη δεδομένη στιγμή γιατί περνάμε διάφορες φάσεις με έχει βοηθησει να την παλέψω κι εγώ αυτούς τους δύο τελευταίους μήνες που (να πω κι γω τον πόνο μου) είναι καλοκαίρι, έχω σύμβαση εθελοντικής δουλειάς μέχρι τέλος του μήνα (χωρίς αποδοχές φυσικά)...οι άλλοι είναι έξω στα μαγαζιά κι εγώ καθημερινές κάθομαι σπίτι γιατί με ζαλίζουν οι δικοί μου να κοιμηθώ νωρίς και από την άλλη είναι κι επιλογή μου να δείξω υπεύθυνο πρόσωπο..Σκέφτομαι πως σε λίγες μέρες πλήρη ελευθερία και κοίταξα τουλάχιστον να ζήσω σε προτεραιότητα αυτή την εμπειρία αφού ούτως η άλλως είναι προκαθορισμένη να λήξη. Και δεν νομίζω να είμαστε εμείς ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για το πως αντιμετωπίζουν οι άλλοι τα δικά τους άλλο να κατανοείς και να προσπαθείς να συμβάλεις και άλλο να τα παίρνεις μέσα σου και να νιώθεις τη γρουσουζιά εσύ όχι όχι......

καλησπερα!!οι εποχες ειναι δυσκολες οντως..και καθε μερα τα δεδομενα αλλαζουν και τις περισσοτερες φορες προς το χειροτερο..
και πρεπει να σαι ετοιμη να ανταπεξελθεις..μπορει να γενικολογω λιγο και να ειμαι εκτος θεματος..ΕΛΕΝΑ μπραβο με την εθελοντικη εργασια,ειναι προς τιμην σου αυτο.και ειναι υγεια να θες κατι να απασχολεις το μυαλο σου..
δυσκολη η ζωη μας εχει γινει..ομως ρε γαμωτο.βλεπω συνεχεια ανθρωπους τρελαμενους.εμενα σημερα μου ηρθε το εκαθαριστικο μου,,εχω να πληρωσω τα κε..δλδ τι να πω??ποιος τα σκεφτεται αυτα ολα??και αντε να θυσιαστω και να συνεισφερω στο κρατος αλλα θα πιασουν τοπο οι θυσιες??η αυτοι οι κλεφτες που μας διοικουν παλι σκατα θα τα κανουν??συγγνωμη παιδες για τον τροπο μου...καλο απογευμα σε ολους!!!

Καλή μου Αντριάνα καλησπέρα και πάλι ευγενικά τα θέτεις έτσι όπως είναι τα πράγματα.. Ποιος τα σκέφτεται όλα αυτά όποιοι έχουν όντως το βάρος του να είναι ενήλικες. Και συν τοις άλλοις υπομονετικοί ενήλικες με την τραγική γραφειοκρατία στο χωριό Ελλάντα
Για αυτό και για να μη σκεφτόμαστε μόνο λεφτά και δουλειές -όποιοι είμαστε σε κατάσταση που επιβιώνουμε οικονομικά ειδάλλως τα σκέφτεσαι συνεχώς θες δε θες- ας γεμίζουμε το υπόλοιπο της μέρας με όμορφα πράγματα και ανθρώπους που μας αρέσουν πριν κάνουμε καμιά ζημιά :P

Αντριανα, είσαι από τους λίγους νέους στις μέρες μας που όχι απλά έχουν δουλεια, αλλά δουλειά που την απολαμβάνουν, που την επέλεξαν και τους γεμίζει. Δύσκολα εντοπίζεις ατομα να συνδυαζουν αυτα τα δυο. Ωστόσο στο οτιδήποτε κάνουμε σ΄αυτη τη ζωη δεν μπρούμε να αναμένουμε τελειότητα. Παντού όλο θα βρίσκουμαι από μειονεκτήματα μέχρι ψεγάδια. Σημασία αποκτα πάντα η γενική εικόνα και όχι κάποια επιμέρους. Εσενα η γενικη σου εικονα ειναι ότι η δουλεια σε γεμίζει. Το αν θα γινεις με τα μουτρα και τη γκρινια όπως γιναν άλλοι εσύ ελεύθερα επιλέγεις. Μπορεις να εισαι καθημερινα με τετοιους ανθρωπους και εσύ να εισαι στην τρελλή χαρα. Εχεις τους φιλους σου και τους δικους σου ανθρωπους εκτος εργασίας, εκει ειναι οι συναναστροφες που σε γεμίζουν. Αυτες του εργασιακου χωρου μαθαινεις να τις κρατας σε επαγγελματικό επίπεδο και στο τυπικά για οποιουσδήποτε άλλους παρόμοιους συναντας αλλού.
Και συμφωνώ μαζι σου ότι για αρκετούς η κρίση έχει αποτελέσει δικαιολογία για παραίτηση και απραξία. Αυτοι που το παλεύουν και δεν τα βαζουν κάτω αποδεδειγμένα κάτι θα τους προκύψει στο τελος.

Αν κάποτε βρέθηκα χωρίς τίποτε δίπλα σε χορτάτους και ανέμελους άντεξα την σύγκριση γιατί μπορεί οι συγκεκριμένοι να μήν έφταιγαν γιά ό,τι ζώ. Και στην τελική, δέν βρίσκομαι εδώ γύρω γιά να πώ στον άλλον πόσο χορτάτο πρέπει να είναι το στομάχι του.
Απλά, δέν συγχώρεσα ποτέ αυτούς που όταν βολεύτηκαν καλά, δέν κοίταξαν και παραδίπλα τους

Quote:

---

Originally Posted by carry

Αν κάποτε βρέθηκα χωρίς τίποτε δίπλα σε χορτάτους και ανέμελους άντεξα την σύγκριση γιατί μπορεί οι συγκεκριμένοι να μήν έφταιγαν γιά ό,τι ζώ. Και στην τελική, δέν βρίσκομαι εδώ γύρω γιά να πώ στον άλλον πόσο χορτάτο πρέπει να είναι το στομάχι του.
Απλά, δέν συγχώρεσα ποτέ αυτούς που όταν βολεύτηκαν καλά, δέν κοίταξαν και παραδίπλα τους

---

νομιζω τα ειπες ολα......!!+!1000000000000000 ! :)

Δεν μπορει να σου πει κανεις αν η δουλεια και μονο αρκει. ολοι οι ανθρωποι ειναι ξεχωριστοι,ξερω ανθρωπους που η δουλεια τους ειναι η ζωη τους... ξερω και αλλους που θελουν λιγο απ ολα... αφου σου αρεσει η δουλεια σου ειναι καλο, απο εκει και περα αν πιστευεις οτι δεν σου αρκει βρες φιλους βγες διασκεδασε λιγο στα ρεπο σου η την κυριακη ας πουμε που ισως δεν δουλευεις.,..

γεια και χαρα σας!
ευχομαι να ειστε ολοι καλα!!
απο εκει και περα τι να λεμε?αρκει που ειμαστε καλα...βεβαια εχω κατι υποσημειωσεις και σχολια στα μηνυματα σας[αντι να πω και ευχαριστω σας κρινω κιολας βλεπετε]αλλα δικαιολογουνται γτ εχω καταλαβει οτι στο ιντερνετ πολλες φορες κατι ευκολα μεγενθυνεται και παρεξηγηται...απλα δεν εχω καταλαβει γτ ο κοσμος οταν εισαι καλα ειναι ολοι κοντα σου και οταν τους εχεις αναγκη ολοι εξαφανιζονται...επισης γτ οταν καποια γινεται δικηγορος, γιατρος πρεπει να σηκωνει μυτη??και να μην καταδεχεται να κανει παρεα μαζι σου πλεον..να ειναι με το παραμικρο ευθικτη απεναντι σου.και ενω εσυ ολα τα χρονια της εχεις σταΘΕΙ στις δυσκολιες της..μετα τι γινεται??συναναστρεφεται μονο ατομα του κλαδου της??λεπρα εχουμε εμεις ??