χειρισμός προβλήματος

Μπήκα στο site για να δώ άν μπορούσα να βρώ κάποια βοήθεια για το πρόβλημα που με βασανίζει και είδα ότι το μοίρασμα των σκέψεων και των προβλημάτων τα κάνει πολύ ελαφρύτερα. Λοιπόν ζητώ τη γνώμη σας για το πως να χειριστώ το εξής οικογενειακό πρόβλημα.

Ανακάλυψα πρίν από καιρό ότι η κόρη μου 29 ετών παρακολουθείται από ψυχίατρο για διπολική διαταραχή, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού. Οταν το συζήτησα μαζί της, προσπάθησε να με "καθησυχάσει" ότι δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό, ότι το παρακολουθεί μόνη της, ότι δεν θέλει να επέμβω και ότι δεν μου είπε τίποτε για να μην με "ανησυχήσει" και ζήτησε να μήν πω τίποτε στην υπόλοιπη οικογένεια.

Εκτοτε δεν μου έχει αναφέρει τίποτε σχετικό, όταν την ρώτησα σχετικά μερικες φορές η απάντηση ήταν "είμαι μια χαρά μήν ασχολείσαι". Πρόσφατα βρήκα ότι παίρνει ισχυρότατα αντικαταθλιπτικά/αντιψυχωσικά φάρμακα.

Τί έχει θα ρωτήσει κάποιος; είναι η εικόνα της κατάθλιψης, δεν μιλά σε κανένα, έχει διακόψει με το μαχαίρι τις σχέσεις με τους φίλους της, δουλεύει σε δύο δουλειές χωρίς να έχει άμεση οικονομικη ανάγκη, και έχει ενταχθεί σε ένα (αμφισβητούμενης επαγγελματικής επάρκειας) κέντρο ψυχ/κής στήριξης, στέλεχος του οποίου είναι ο ψυχίατρος που την παρακολουθεί.

Ο προβληματισμός μου είναι ο εξης

1. πως μπορώ να την κάνω να ανοιχθεί και να μου μιλήσει για το πρόβλημά της και να δεχθεί να πάρει και μια δεύτερη ιατρική γνώμη/διάγνωση σχετικά με την αγωγή που ακολουθεί;

2. να συναντήσω τον ψυχίατρο που την παρακολουθεί για να με ενημερώσει για την κατάστασή της και πως μπορώ να βοηθήσω; φοβάμαι όμως, επειδή είναι συμβεβλημένος με το κέντρο, μήπως δεν κρατήσει το ιατρικό απόρρητο και ενημερώσει την κορη μου ότι τον συνάντησα, γεγονός που θα της δημιουργήσει τρομερή κρίση και θα καταστρέψει την όποια σχέση έχουμε.

3. να συναντήσω τον υπευθυνο του κέντρου και να μιλήσω μαζί του;

Πως πιστεύετε ότι μπορώ να χειριστώ το θέμα αυτό; δεν ανέφερα καθόλου για τον πατέρα διότι η σχέση της με τον πατέρα της είναι κακή και μόνο αρνητικά αποτελέσματα θα είχε η όποια παρέμβασή του.

Επειδή πάσχω από διπολική, νομίζω πως η κόρη σας αντιμετωπίζει μια χαρά την ασθένεια της και πραγματικά δε καταλαβαίνω γιατί θέλετε να συμβουλευτείτε άλλο γιατρό.Όσο για το να ενημερωθείτε από το γιατρό της, γιατί δε της προτείνετε να τον επισκεφτείτε μαζί? Αλήθεια όταν λέτε ότι το ανακαλύψατε, πριν δεν είχατε καταλάβει τίποτα?

1. η κορη σου χριαζετε πρωτιστως εμπιστοσυνη στον εαυτο της. μιπος θα επρεπε να τις διξις κι εσυ λιγη περισοτερι; ινε 30 χρονον γυναικα. λες να ινε ανικανι να κατανοησι ποτε ενας γιατρος τις κανι κακο;;

2. σου κανι εντιποσι που ι κορη σου αποφασισε να ανεξαρτητοποιηθει οικονομικα; γιατι να μι στιριχθι στις διναμις τις;

3. εχις σκεφθι πιο μηνυμα θελι να σου περασι κ γιατι με το να μι σου αναφερι τιποτα για τιν (σοβαρι) ασθενια τις;


Σιμπεραζμα: πιστεβο λιπον οτι θα πρεπι να σεβαστις (και να της το δειξεις) τις επιθιμιες τις. αν το κανις καλα, να δεις που μονι τις θα ερθι κε θα σου μιλισι. μονο αν εχις ατρανταχτα στιχια για το κεντρο που πιγενι (διλαδι;), διξτις τα κε ασε τιν χαλαρα, να αποφασισι. δεν ινε μορο, κι οπια τιν βλεπι ετσι, τις κανι κακο. νομιζο.

Δυστυχώς η απάντησή μου για κάποιο λόγο σβήστηκε. Δεδομένου όταν ήσαστε on line χθες το βράδυ ελπίζω να προλάβατε να τη διαβάσετε...

σας ευχαριστώ που μου απαντήσατε, ειλικρινά με κάνατε να νοιώσω ότι έχω κάποιον δίπλα μου να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Λοιπόν να απαντήσω στις παρατηρήσειςσας

arktos: ανησυχώ γιατι ο γιατρός την φορτώσει με πέντε διαφορετικά αντικαταθλιπτικά/αντιψυχωτικά δηλ dumyrox, topamac, depakene, anafranil, seroquel γιατί δεν την βλέπω να είναι καλλιτερα, αντίθετα η συμπεριφορά της είναι τελείως αντικοινωνική, έχει πάρει υπερβολικό βάρος μέσα σε 1-2μήνες, την νύχτα κάνει εμετό στον ύπνο της (που μου το έκρυψε αλλά την ρώτησα σχετικά και προσπάθησε να δικαιολογηθεί με βαρυστομαχιά) δεν μπορεί να ξυπνήσει το πρωί και ας χτυπούν τρία ναι τρια ξυπνητήρια μαζί, κ.ά.

Βέβαια είχαμε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ και πολύ καιρό και προσπαθήσαμε όλοι να την πλησιάσουμε να μην την πιέζουμε, αλλά αρνιότανε να μιλήσει.

kanenas: Βέβαια της έχουμε δείξει εμπιστοσύνη και σεβόμαστε τους κανόνες που έχει θέσει. Ομως κοντεύουμε να φθάσουμε σε παραλογισμούς και όλη η οικογένεια να έχει πέσει σε κατάθλιψη βλέποντας ένα ωραίο, έξυπνο, προικισμένο κορίτσι να έχει μεταβληθεί σε ένα όρθιο ρομπότ δηλ. ποιοί γονείς θα βλέπουν ότι το παιδί τους είναι σε άθλια κατάσταση και θα δέχονται χωρίς περαιτέρω συζητήση ότι όλα είναι υπό έλεγχο και ότι είναι καλά. Δυστυχώς όμως μας υποχρεώνει να φερόμαστε σαν να είμαστε στραβοί, κουφοί και χαζοί.

lol: δυστυχώς δεν είδα την απάντησή σου.



Οσο για το οικονομικό θέμα, δεν νομίζω ότι εργάζεται τόσο εντατικά για να βγάλει χρήματα (που δεν ξοδεύει απολύτως τίποτε) αλλά για να πληρώνει τον ψυχ/γο/ψυχίατρο.

σας ευχαριστώ που μου απαντήσατε, ειλικρινά με κάνατε να νοιώσω ότι έχω κάποιον δίπλα μου να μοιραστώ τις σκέψεις μου. Λοιπόν να απαντήσω στις παρατηρήσειςσας

arktos: ανησυχώ γιατι ο γιατρός την φορτώσει με πέντε διαφορετικά αντικαταθλιπτικά/αντιψυχωτικά δηλ dumyrox, topamac, depakene, anafranil, seroquel γιατί δεν την βλέπω να είναι καλλιτερα, αντίθετα η συμπεριφορά της είναι τελείως αντικοινωνική, έχει πάρει υπερβολικό βάρος μέσα σε 1-2μήνες, την νύχτα κάνει εμετό στον ύπνο της (που μου το έκρυψε αλλά την ρώτησα σχετικά και προσπάθησε να δικαιολογηθεί με βαρυστομαχιά) δεν μπορεί να ξυπνήσει το πρωί και ας χτυπούν τρία ναι τρια ξυπνητήρια μαζί, κ.ά.

Βέβαια είχαμε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά εδώ και πολύ καιρό και προσπαθήσαμε όλοι να την πλησιάσουμε να μην την πιέζουμε, αλλά αρνιότανε να μιλήσει.

kanenas: Βέβαια της έχουμε δείξει εμπιστοσύνη και σεβόμαστε τους κανόνες που έχει θέσει. Ομως κοντεύουμε να φθάσουμε σε παραλογισμούς και όλη η οικογένεια να έχει πέσει σε κατάθλιψη βλέποντας ένα ωραίο, έξυπνο, προικισμένο κορίτσι να έχει μεταβληθεί σε ένα όρθιο ρομπότ δηλ. ποιοί γονείς θα βλέπουν ότι το παιδί τους είναι σε άθλια κατάσταση και θα δέχονται χωρίς περαιτέρω συζητήση ότι όλα είναι υπό έλεγχο και ότι είναι καλά. Δυστυχώς όμως μας υποχρεώνει να φερόμαστε σαν να είμαστε στραβοί, κουφοί και χαζοί.

lol: δυστυχώς δεν είδα την απάντησή σου.



Οσο για το οικονομικό θέμα, δεν νομίζω ότι εργάζεται τόσο εντατικά για να βγάλει χρήματα (που δεν ξοδεύει απολύτως τίποτε) αλλά για να πληρώνει τον ψυχ/γο/ψυχίατρο.

δεν ξερω να σας πω μια λυση αλλα αυτο που θελω να πω ειναι οτι οταν εγω ειχα καποια προβληματα ισως αγοραφοβιας και γενικα οταν δεν ημουνα καλα η αληθεια ειναι οτι οταν μιλησα στους γονεις μου παρολο που ισως ανακουφηστικα καπως επειδη ηθελα να ξερουν πως νιωθω αλλα απο την αλλη μετα αισθανομουνα χειροτερα που τους εβλεπα να στενοχωριουνται για μενα.με πειραζε περισσοτερο το οτι στενοχωριουνται αυτοι για μενα παρα αυτο που περναω εγω και μετα δεν ηθελα να τους λεω τιποτα.ισως ετσι νιωθει και η κορη σας και να μην θελει να σας φορτωσει τα δικα της.τουλαχιστον μην δειξετε την στενοχωρια σας γιατι αυτο χειροτερα θα τα κανει και να της συμπεριφερετε οπως πριν το μαθετε.
μια γνωμη ειπα..
ελπιζω να πανε ολα καλα.

αννυ, ίσως να έχεις δίκηο αλλά είναι δυνατόν να αντέξει άνθρωπος να σηκώνει όλο το βάρος της αρρώστιας μόνος του; η οικογένεια είναι το πιό άμεσο στήριγμα αλλά και ο καθρέπτης που σου δώσει την εικόνα του άν πάς καλά ή όχι. Οσο για το άν θα στεναχωρηθούμε ναι θα στεναχωρηθούμε αλλά όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε, εξ άλλου η αποξένωση της από την οικογένεια μας έχει στενοχωρήσει πολύ περισσότερο. Εξ άλλου, ήδη γνωρίζουμε άν και όχι όλες τις λεπτομέρειες και φερόμαστε φυσικά.

Βέβαια μπορεί να μήν είναι έτσι σε όλες τις οικογένειες, μπορεί να υπάρχουν δύσκολες σχέσεις και τραύματα που ίσως να επιδεινώσουν την κατάσταση.

Θα προσπαθήσω να της μιλήσω το σαββατοκύριακο που θα είναι πιό ξεκούραστη και ο θεός να με βοηθήσει......

Επειδή κατανοώ απόλυτα την ανησυχία σας σαν μητέρα, θα σας πρότεινα να έρθετε σε επαφή με τον θεράποντα ιατρό της κόρης σας, ελπίζοντας ότι θα σεβαστεί την ιατρική δεοντολογία και τις ανησυχίες σας,και θα σας ενημερώσει για την κατάσταση χωρίς να διαταραχθουν οι σχέσεις σας με το παιδί.

Quote:

---

Originally posted by demetrios38
Επειδή κατανοώ απόλυτα την ανησυχία σας σαν μητέρα, θα σας πρότεινα να έρθετε σε επαφή με τον θεράποντα ιατρό της κόρης σας, ελπίζοντας ότι θα σεβαστεί την ιατρική δεοντολογία και τις ανησυχίες σας,και θα σας ενημερώσει για την κατάσταση χωρίς να διαταραχθουν οι σχέσεις σας με το παιδί.

---

Δεν είναι παιδί είναι 29 χρονών γυναίκα. Έπειτα σεβασμός στην ιατρική δεοντολογία σημαίνει σεβασμός στο απόρρητο και συνεπώς να μην πει τίποτα στη μητέρα της ασθενούς του.

@μικιου

Θα σας συνοψίσω ότι αυτά που είχα γράψει στο πρώτο μου μήνυμα:

Οποιαδήποτε επέμβαση που έχει να κάνει με δική σας επίσκεψη στον ψυχίατρο της κόρης σας, νομίζω ότι είναι καθαρά μια εσφαλμένη πράξη απόγνωσης. Πάνω στην αγωνία σας για τη σοβαρότητα της κατάστασης -γιατί πράγματι ακούγεται σοβαρή- υποτιμάτε ίσως την ικανότητα της κόρης σας να χειριστεί την κατάσταση, τη στιγμή μάλιστα που απαιτείται ενίσχυση της αυτοεκτίμησής της. Το πιθανότερο είναι ότι η ίδια το σκέφτηκε πολύ και έκρινε είναι το καλύτερο για εκείνη να προχωρήσει σε θεραπεία και στη λήψη φαρμάκων. Σεβαστείτε λοιπόν την απόφασή της, καθώς και την επιλογή της να το κρατήσει μακριά από την οικογένεια.

Αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να σηκώνει μόνη της το βάρος τέτοιας αρρώστιας. Κακά τα ψέμματα, κανείς δεν μπορεί να την καταλάβει απόλυτα αν δεν έχει βιώσει και κείνος παρόμοια κατάσταση. Μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι αν καθίσει και σας πει αναλυτικά τι και πώς το βάρος θα μοιραστεί και εκείνη θα νιώσει καλύτερα. Αν ήταν τόσο απλό θα το είχε ήδη κάνει. Δεν το έκανε όμως και έχει τους λόγους της.

Παρόλα αυτά αν θέλετε να της μιλήσετε -που και γω θα το πρότεινα- προσέξτε ορισμένα σημεία. Μην είστε πιεστική ή δραματική. Αν δε σας μιλάει επειδή φοβάται μη σας στεναχωρήσει πείτε της ότι στεναχωριέστε και ανησυχείτε πολύ περισσότερο τώρα που δεν ξέρετε, γιατί οι υποψίες είναι πάντα χειρότερες. Πείτε της ότι την αγαπάτε, ότι θα νιώθατε πιο ήρεμη αν γνωρίζατε την κατάσταση και ότι είστε πρόθυμη να την ακούσετε ΧΩΡΙΣ κριτική διάθεση. Το τελευταίο το τονίζω. Μη βιαστείτε να κρίνετε τις ενέργειές της και να κάνετε τις δικές σας προτάσεις. Σε πρώτη φάση ΑΚΟΥΣΤΕ την. Και αν δε θέλει να μιλήσει, μην κάνετε σκηνή. Αλλάξτε συζήτηση και περάστε ποιοτικό χρόνο μαζί.

Παράλληλα ενημερωθείτε. Δε χρειάζεται να μιλήσετε με το γιατρό της για να μάθετε τι συμβαίνει. Ξέρετε ήδη τα προβλήματα και τα φάρμακα που παίρνει. Κλείστε ραντεβού με κάποιον ανεξάρτητο ψυχίατρο και ζητήστε του να σας ενημερώσει λεπτομερώς για τα παραπάνω. Διαβάστε σχετική βιβλιογραφία ή αρθρογραφία. Προσπαθείστε να προσαρμόσετε τη συμπεριφορά σας και να δημιουργήσετε το κατάλληλο υποστηρικτικό περιβάλλον με διακριτικότητα και σεβασμό πάνω από όλα.

Quote
Παράλληλα ενημερωθείτε. Δε χρειάζεται να μιλήσετε με το γιατρό της για να μάθετε τι συμβαίνει. Ξέρετε ήδη τα προβλήματα και τα φάρμακα που παίρνει. Κλείστε ραντεβού με κάποιον ανεξάρτητο ψυχίατρο και ζητήστε του να σας ενημερώσει λεπτομερώς για τα παραπάνω. Διαβάστε σχετική βιβλιογραφία ή αρθρογραφία. Προσπαθείστε να προσαρμόσετε τη συμπεριφορά σας και να δημιουργήσετε το κατάλληλο υποστηρικτικό περιβάλλον με διακριτικότητα και σεβασμό πάνω από όλα.
UnQuote
lol
σ\' ευχαριστώ για την απάντηση. Να εισαι σίγουρος/η ότι έχω ήδη κατεβάσει όλο το ιντερνέτ και ότι βρήκα βιβλία και είμαι \"διαβασμένη\" (για όσους ξέρουν καλά αγγλικά δυο από τα καλλίτερα sites ειναι το http://www.nlm.nih.gov/medlineplus/mentalhealthandbehavior.html και το http://www.mentalhealth.com/) γι\'αυτό είμαι πράγματι σε απόγνωση. Από την άλλη πλευρά τα πολλά φάρμακα που παίρνει και ιδιαίτερα οι παρενέργειες που έχουν και δημιουργούν νέα νοσηρότητα και εξάρτηση στον οργανισμό, δεν είναι δυνατόν να θεωρηθούν αμελητέα παράμετρος.

Ηδη συμβουλεύθηκα δύο ψυχιάτρους ιδιωτικά, ένα καθηγητή πανεπιστημίου και ένα του ικα. Και οι δύο συμφώνησαν ότι το σχήμα που παίρνει μπορεί να είναι ισχυρό αλλά δεν είναι δυνατόν να έχουν γνώμη (εδω νομίζω ότι από συναδελφική αλληλεγγύη δεν λαμβάνουν θέση) διότι δεν έχουν δεί την ασθενή, ότι ίσως να μπορεί να τροποποιηθεί το σχήμα και ότι επιβάλλεται να πάρει και μια δεύτερη γνώμη.

Θέλεω να καταλάβεις ότι η όποια αντίρρηση μου δεν είναι στο να πάρει φάρμακα αν επιβάλλεται αλλά δεδομενου ότι πρόκειται για φάρμακα με συστημική δράση θα πρέπει να πάρει και μια δεύτερη γνώμη. Στη Γερμανία οι ασθενείς με ψυχική ασθένεια πρέπει να έχουν διάγνωση από δύο διαφορετικούς ψυχιάτρους για να έχουν δικαίωμα σε συνταγογράφηση φαρμάκων. Επειτα επειδή η λήψη των φαρμάκων αυτών απαιτεί συνεχή ιατρική παρακολούθηση με βιοχημικές και απεικονιστικές εξετάσεις, δεν πιστεύω ότι αυτό μπορεί να γίνει με τον όποιο ιδιώτη γιατρό, και ότι είναι καλλίτερα να είναι κανείς ενταγμένος σε ένα νοσοκομείο όπου υπάρχει καρτέλλα ασθενούς και καταγράφονται οι εξετάσεις ώστε ο θεράπων ιατρός να έχει διαχρονική εικόνα της εξέλιξης.

Κάνουμε πράγματι αυτό που λές, προσαρμόζουμε την συμπεριφορά μας σε εκείνη. Δεν την ρωτώ πώς πάει (την έχω ρωτήσει μόνον 2 φορές σε εξη μήνες!!) αλλά αυτό μου φαίνεται τελείως αφύσικο και προσποιητό, διότι σε ποιά φυσιολογική σχέση ανθρώπων (όχι ιδιαίτερα μητέρας-κόρης) ο ενας ξέρει ότι ο άλλος είναι άρρωστος και δεν ρωτά πώς πάει αν χρειάζεται κάτι, κλπ. Αν συνέβαινε αυτό σε μένα, δηλ. εγώ ήμουν η ασθενής και οι δικοί μου άνθρωποι δεν έδειχναν ενδιαφέρον για την κατάστασή μου, θα με έκανε δυστυχισμένη.

Οσο για την ηλικία, ναί πράγματι αυτό προβάλλει ως πρώτο επιχείρημα, αλλά πιστεύω ότι το χρησιμοποιεί σαν άλλοθι για να \"κόψει\" προσπάθεια επικοινωνίας.

Από την άλλη πλευρά ΄πρίν από μερικούς μήνες μου είχε εξομολογηθεί ότι με έχει ανάγκη, ότι φοβάται μήπως αρρωστήσω (έχω περάσει από διάφορες σοβαρές ασθένειες μεταξύ των οποίων καρκίνο) και με χάσει, κ.ά. Στην πράξη όμως κάνει συστηματικά ότι μπορεί για να με κρατήσει μακριά της, να με θίξει, τόσο που δεν είμαι σίγουρη πως να φερθώ. Σκέφτομαι μήπως η καθημερινή αυτή συμπεριφορά της να θέλει να μου πεί ότι με \"τιμωρεί\" για κάτι. Είμαι πολύ μπερδεμένη και ίσως να χρειάζομαι και εγώ στήριξη για να μπορέσω στην συνέχεια να στηρίξω το παιδί μου.

Εχει πολύ δυνατό χαρακτήρα, και είναι πολύ υπέυθυνο άτομο, δεν την υποτιμώ αλλά έχω λόγους να πιστεύω ότι έχει προσκολληθεί στο κέντρο που πηγαίνει και στον ψυχίατρο (ίσως γιατί της προσφέρουν μια σιγουριά δεδομένου ότι έχει κόψει κάθε άλλη κοινωνική σχέση) και έχει δημιουργήσει εξάρτηση. Η εξάρτηση αυτή την κάνει ευάλωτη σε χειραγώγηση εκ μέρους των υπευθύνων του κέντρου όπως έχω ενδείξεις.

Δυστυχώς, τυχαία έμαθα από φίλους που πήγαιναν σε αυτό το κέντρο ότι είναι \"απαράδεκτο\" (δικός τους προσδιορισμός)και ότι δεν έχει καμμία σχέση με επιστημονική ψυχολογική στήριξη.

@mnikiou

Τώρα πλέον μας έχετε δώσει μια σφαιρική εικόνα της κατάστασης. Ομολογώ ότι το πρώτο ποστ ήταν παραπλανητικό και εσφαλμένα με οδηγήσε σε άλλου είδους συμπεράσματα για τη δική σας αντίδραση. Αυτό με διδάσκει ότι πάντοτε πρέπει να ζητώ περισσότερες λεπτομέρειες πριν σχηματίσω άποψη...

Είναι πραγματικά προς τιμήν σας το γεγονός ότι έχετε καταβάλει τόσο μεγάλη προσπάθεια για να ενημερωθείτε και επειδή ακριβώς έχετε γνώσεις και οι ανησυχίες σας δεν είναι αυθαίρετες έχετε και με το παραπάνω το δικαίωμα να προχωρήσετε σε μια σοβαρή συζήτηση αλλά όχι σε παρέμβαση αφού κάτι τέτοιο δε θα το επέτρεπε ο κώδικας δεοντολογίας.

Υποθέτω ότι έχετε ενημερώσει σχετικά την κόρη σας (ειδικά για το τι συμβαίνει στη Γερμανία, για το κέντρο που είναι αμφιβόλου ποιότητας καθως και για την ειδική καρτέλα), έτσι δεν είναι; Και παρόλο που υποστηρίζετε απόλυτα λογικές θέσεις, δε θέλησε να σας μιλήσει ή τουλάχιστον να πάρει την απόφαση και να απευθυνθεί και κάπου αλλου; Τώρα πραγματικά φαίνεται η δυσκολία της κατάστασης και δυστυχώς δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση για το πώς πρέπει να δράσετε. Το Σάββατο που θα της μιλήσετε υποθέτω πλέον πως πρέπει να γίνετε ελαφρώς πιο πιεστική και επίμονη. Και ίσως να επιστρατεύσετε και την υπόλοιπη οικογένεια, να προσπαθεί να την πείσει κατά διαστήματα. Όπως είπατε, ο Θεός βοηθός...

Τέλος αυτό που είπατε, ότι νιώθετε να σας απομακρύνει, ακόμα και να σας \"τιμωρεί\" για κάτι... Μήπως αυτό έχει να κάνει με τη δική σας συμπεριφορά όταν εσείς ήσαστε άρρωστη;

αγαπητη, μνικιου, θα σινεχισο να κανο το σινιγορο του διαβολου

1. αν η κορη σου αισθανοταν οντως σαν ενα \"ωραίο, έξυπνο, προικισμένο κορίτσι\" ΔΕΝ προκιτε να ιχε πεσι σε καταθλιψι εξαρχης.

2. επιμενεις να την αποκαλεις \"κοριτσι\". αφτο αλιθεβε πριν 5-10 χρονια, οχι πλεον. προκιτε για γλοσικο ολισθιμα;

3. αν αρκεσαν μερικα αντικαταθλιπτικα κε λιγι μινες για να αποξενοθι απο τις φιλες τις, μαλον δεν ιταν ιδιετερος κοντα τις. ο/η φιλος/η της τι λεη για ολα αφτα;

4. η κορη σου εχι \"πολύ δυνατό χαρακτήρα, και είναι πολύ υπέυθυνο άτομο\" κι εσις λετε πος \"βεβαια της έχουμε δείξει εμπιστοσύνη και σεβόμαστε τους κανόνες που έχει θέσει\". δεν ιπαρχι μια μικρι αντιφασι στο οτι ενα τετιο ατομο, με ενα τετιο περιβαλον, παη και προσκολατε, στα καλα καθουμενα, σε ενα αλμπανικο κεντρο;; σε ενα κεντρο(!) ουτε καν στον μπραντ πιτ!
μονο εγο βλεπο οτι κατι δεν κολαη;

5. εν κατακλιδι, μιπος η κορη σου θεωρει οτι ισε αρκετα παρεμβατικι στη ζωη της, χορις ομος να το παραδεχεσε; μιπος προσπαθι να περασει ενα διπλο μινιμα: αφενος, \"ασχολιθιτε ΚΑΙ μαζι μου (= κιταχτε τι περναο)\", και ταφτοχρονα, \"πιστε με οτι με εμπιστεβεστε ακομι κι οταν κανο μαλακιες (= κιριος τοτε) για να σας εμπιστεφτο κι εγο\";

6. σιμβουλι (ξανα): δεχτειτε την οπως ειναι- και ακουστε την.

εγω παλι παρακαλω τη μανα μου να της μιλησω δεν παραδεχεται οτι εχω προβλημα,δεν εχει παει καμια φορα στον ψυχιατρο μου οσο κ αν το ηθελα αυτος κ καθε μερα κατακρινει εμενα για το ποσο λαθοσ μανα ειμαι εγω που εξακολουθω να εχω τοσα ψυχολογικα και δεν εχω καλυφθει απο το γιο μου!!εεμαι κι εγω 29 κ σου βγαζω το καπέλο που μπηκες σε forum για το παιδι σου..Θα πρεπει η κορη σου να ειναι υπερήφανη για εσενα!!

Κανένα νέο;

Προσωπικά σε όσα διαβάζω στα post σου διακρίνω δύο προβλήματα. Ένα το πρόβλημα που λες ότι αντιμετωπίζει η κόρη σου κι ένα το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις εσύ εξαιτίας του προβλήματος εκείνης. Εγώ απευθύνομαι σε σένα και αναφέρομαι στο δικό σου πρόβλημα. Νομίζω ότι πρέπει να το αντιμετωπίσεις ως δικό σου πρόβλημα και να αναζητήσεις λύση στο πρόβλημά σου και όχι στο πρόβλημα εκείνης. Το πρόβλημά ΣΟΥ αισθάνεσαι και αυτό μπορείς να λύσεις ΕΣΥ. Το πρόβλημά ΤΗΣ το αισθάνεται ΕΚΕΙΝΗ και θα το λύσει ΕΚΕΙΝΗ.

Μπράβο σας που το ψάχνετε τόσο πολύ από μόνη σας και στο ιντερνετ και στους ψυχιάτρους που έχετε επισκεφτεί.Δεν το κάνουν πολλοί γονείς αυτό.Οι περισσότεροι δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι έχει πρόβλημα το παιδί τους.

Γενικά είσασταν δεμένες με την κόρη σας?Παλιότερα δηλαδή σας μιλούσε αν την απασχολούσε κάποιο πρόβλημα?Ή πάντα προσπαθούσε να σας αφήνει έξω από τα προβλήματά της?

Εσείς όταν είχατε τα δικά σας προβλήματα υγείας την αφήνατε να είναι κοντά σας ή προσπαθούσατε να μην την στεναχωρείτε και την αφήνατε έξω από το πρόβλημα?

Είναι πολύ δύσκολο όταν περνάς μία κατάθλιψη ή γενικά κάποιο σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα να το αντιμετωπίσεις μόνη.Εχω κι εγώ κατάθλιψη και καταλαβαίνω πόσο δύσκολα περνάει και η κόρη σας.Είτε θέλει να το παραδεχτεί είτε όχι,το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται συμπαράσταση.Και αφού δεν έχει και φίλους να είναι δίπλα της είναι ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα.Γι\'αυτό καλά κάνετε και προσπαθείτε να την πλησιάσετε και να την κάνετε να σας μιλήσει.Πρέπει να αισθάνεται ότι σας έχει δίπλα της.

Εύχομαι να σας πάνε όλα καλά και στις δυο σας. :)

Αγαπητή φίλη καλά έκανες και ενημερώθηκες για τα πάντα.Νομίζω οτι το πιο λογικό θα ήταν να απευθυνθείς στον ψυχίατρο που παρακολουθεί την κόρη σου ζητώντας το ιατρικό απόρρητο καθώς κ την δική σου ψυχολογική υποστήριξη για το πως να αντιμετωπίσεις την κατάσταση.Αν αυτό δεν είναι εφικτό δηλ. το να μην ενημερώσει την κόρη σου για την επίσκεψή σου προσπάθησε να πλησιάσεις την κόρη σου κ σαν μητέρα νομίζω οτι θα βρείς τον πλέον κατάλληλο τρόπο.