Ταύτιση με την ταινία "BIG" με τον Tom Hanks?

Γειά σας,
ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου.

Από το Γυμνάσιο, αλλά κι από πιο πρίν, βρήκαν διάφορες δυστυχίες την οικογενειά μου με αποτέλεσμα να κλειστώ στον εαυτό μου για να επιβιώσω. Έβαλα στόχο να καταφέρω να σπουδάσω ώστε να βρώ δουλειά και να ανεξαρτητοποιηθώ για να μην έχω κανένα ανάγκη και κυρίως τους γονείς μου.
Δεν λέω τα κατάφερα αρκετά καλά και τώρα είμαι κύριος του εαυτού μου, είμαι 28 χρονών πια.

Παρόλ'αυτά με βαραίνει η δυστυχία οτι δεν χάρηκα αρκετά τα παιδικά και κυρίως τα εφηβικά μου χρόνια. Επειδή είχα βάλει το στόχο στη ζωή μου, δεν χαιρόμουν τις στιγμές. Φόρτωσα τον εαυτό μου με υποχρεώσεις και καθήκοντα. Μια ζωή θυμάμαι να κάνω υπομονή μέχρι να πετύχω το στόχο μου και σκεφτόμουν μόλις ανεξαρτητοποιηθω θα μπορώ να χαρώ τη ζωή μου.

Όμως τώρα που κατάφερα αυτό που ήθελα, συνειδητοπόίησα ότι ο καιρός έχει περάσει και γι'αυτό νιώθω ένα κενό ότι δεν χάρηκα τα εφηβικά μου χρόνια όταν έπρεπε. Νιώθω μέσα μου ότι πια είναι αργά να επανορθώσω και νιώθω μια νοσταλγία και λύπη για τα χαμένα εφηβικά χρόνια.

Έχω κάνει ψυχοθεραπεία αλλά εξακολουθώ να αισθάνομαι κουρασμένος και στεναχωρημένος για τα χαμένα χρόνια. Στο ανάλογο ερέθισμα, όπως με την ταινία "BIG" με τον Tom Hanks, κλαίω και θρηνώ για τα χαμένα χρόνια. Έχω διαβάσει και το βιβλίο "Peter Pan ή το θλιμμένο παιδί".

Έχει περάσει κάποιος κάτι ανάλογο;
Aν ναι πόσο καιρό του/της πήρε να του περάσει και με ποιό τρόπο;
Σας ευχαριστώ πολυ.

Αγαπητέ φίλε.Δεν μπορεί κάτι ευχάριστο θάχεις να θυμάσαι απο τα παιδικά - εφηβικά σου χρόνια.Μη θρηνείς γι αυτά, η ζωή σου είναι όλη εμπρός και είναι κρίμα να αναλώνεσαι σε σκέψεις αυτολύπησης.Δες τα πράγματα θετικά ως προς το μέλλον .Μέσα μας υπάρχει πάντα ένα παιδι που περιμένει να ζήσει όπως παλιά απλά την ευκαιρία χρειάζεται.Κ ευκαιρίες έχουμε πάντα για να ζούμε σαν παιδιά.

Εύχομαι να μη φτάσεις ποτέ να ταυτιστείς και με το «Ναυαγό».

χεχεχε που τον ξέθαψες αυτόν ολορού;:P:P

μήν απογοητεύεσαι πάντως πολυδεύκη η ζωή είναι μπροστά σου

Quote:

---

Originally posted by olorou
Εύχομαι να μη φτάσεις ποτέ να ταυτιστείς και με το «Ναυαγό».

---

:)..θυμαμαι οταν τον ειχα προτοδει....κατι μου ειχε κανει....τον ενιωσα πολυ δικο μου....:)

δεν έχει τόση σημασία πως θα λύσουμε το πρόβλημα της μοναξιάς μας και της συναισθηματικής μας κάλυψης...αρκεί να το λύσουμε....έστω και με κάτι καθαρά φανταστικό...

Polydefkis δεν μπορεί να ήταν χαμένα χρόνια αφού κατάφερες και πραγματοποίησες τους στόχους σου.Πρέπει να χαίρεσαι για όσα έχεις πετύχει.Και τώρα είσαι ακόμα πολύ νέος και μπορείς να ζήσεις όσα ονειρεύεσαι.Δεν έχει νόημα να στεναχωριέσαι τώρα για το παρελθόν,δεν μπορείς να το αλλάξεις.Κοίτα να ζήσεις το τώρα.

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και την παρηγοριά σας.

Δεν ξέρω αλλά με πιάνει μια νοσταλγία όταν σκέφτομαι τα παιδικά/εφηβικά χρόνια. Σκέφτομαι όλα όσα μπορούσα να κάνω τότε αλλά δεν έκανα εξαιτίας του στόχου που είχα βάλει. Μακάρι να γύριζα πίσω και να ζανασούσα αυτά τα χρόνια.

Μερικές φορές σκέφτομαι να μπορούσα να δραπετεύσω με κάποιο τρόπο, μια ευχή ας πούμε, στο παρελθόν.
Να επέστρεφα στις αλάνες που έπαιζα κρυφτό και κλεφτοπόλεμο με τους φίλους μου. Ακόμα θυμάμαι την μυρωδιά του καλοκαιριού τότε που σκαρφάλωνα στα δέντρα και έπαιζα με τους φίλους μου. Αισθανόμουν μια ξεγνοιασιά και αθωότητα τότε. Δεν με βάραινε τίποτα και χαιρόμουν τη ζωή έτσι απλά. Τα βραδάκια λέγαμε ανέκδοτα και ιστορίες και τη νύχτα πήγαινα για ύπνο, γλυκά κουρασμένος από τα παιχνίδια της μέρας.

Ξέρω ότι έχω τη ζωή μπροστά μου αλλά αισθάνομαι ένα κενό μέσα μου και μια μελαγχωλία.
Φοβάμαι ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω ποτέ αυτά τα χρόνια όπως τότε κι ότι αυτά τα χρόνια χάθηκαν για πάντα.

Περιγράφεις όμορφες στιγμές που έζησες όταν ήσουν μικρός.Αρα δεν ισχύει αυτό που λες ότι δεν τα έζησες εκείνα τα χρόνια,αφού από ότι λες έχεις πολλές ευχάριστες αναμνήσεις.
Οπότε μήπως το πρόβλημά σου είναι στο τώρα?Μήπως δεν είσαι τώρα ευχαριστημένος από τη ζωή σου και γι\'αυτό νοσταλγείς τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια?

Προσφατα επεσε στα χερια μου ενα βιβλιο και το ρουφηξα αμεσως, λεγοταν \"η ψυχη και ο χρονος\". Δε θυμαμαι τον συγγραφεα. Σου αφιερωνω ενα αποσπασμα που με αγγιξε πολυ γι αυτο και το σημειωσα.
\"Καθως περνουν τα χρονια, ταυτιζομαστε ολο και περισσοτερο με τον τροπο που μας βλεπει ο εξωτερικος κοσμος - οικογενενεια, φιλοι- γενικα η κοινωνια.
Η ταυτοτητα και το ονομα μου αρχιζουν ολο και περισσοτερο να σημαινουν κατι αλλο, κατι διαφορετικο απο την ανεξαρτητη αισθηση του εγω ειμαι, που τοσο συχνα ειχα σαν παιδι.\"

Απο αυτα που γραφεις διακρινω εντονη την αναγκη της αναζητησης εκεινου του \"ανεξαρτητου\" , \"αθωου\" εαυτου...
Το εχεις σκεφτει καθολου ετσι? Οτι θελεις να αυτοκαθοριζεσαι πιο πολυ απο το μεσα σου, οπως εκανες σαν παιδι, παρα απο το εξω σου?

Αχχχχχχχχχχχχχχ είμαι στην ίδια φάση!!!! Και είμαι μόνο 20!!! και νοσταλγώ όσο πράγματα θα μπορούσα να κάνω στα 15.... Ήμουμν κλειστός και απαθής.... δεν έκανα τίποτα για μένα... απλά διάβαζα και δεν σκεφτόμουν καν ότι ο καιρός και τα χρόνια περνάνε... Τότε είχα την εντύπωση πως θα είμαι στο σχολείο για πάντα.... και ότι κάποια στιγμή θα χαρώ και εγώ.... δεν σκέφτηκα ότι ΤΟΤΕ έπρεπε να δράσω και να ζήσω, να κάνω χαβαλέ, ερωτικά σκιρτήματα κ.λ.π. Και ξαφνικά ξύπνησα στα 20... απο τα 12! Συνιδητοποίησα ότι δεν πέρασα εφηβεία... Δεν έκανα ότι ήθελα.... και το θέμα είναι ότι δεν είχα βάλει και στόχο όπως εσύ... Ήμουν απλά απαθής.... και τώρα στα 20... προσπαθώ να κάνω ότι προλάβω.... ακόμα δεν έχω κάνει σχέση ούτε σεξ,(να θυμίσω πως έχω ομοφυλοφιλικές τάσεις) και αναρωτιέμαι γιατί με παγίδευσα έτσι..Ποιός φταίει? Εγώ και ο λάθος τρόπος σκέψης μου?Οι γονείς που δεν με έμαθαν πως να είμαι ανεξάρτητος και πως να αγαπώ?Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω ποτέ να δω όσα πέρασα ως ωφέλιμο φορτίο...........

Κι εγώ τα κλαίω τα χαμένα μου χρόνια.Και γιατί έχω ελάχιστες καλές στιγμές να θυμάμαι αλλά και γιατί δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω τους στόχους που είχα βάλει.Γι\'αυτό προσπαθώ να μην τα σκέφτομαι πολύ όλα αυτά γιατί με ρίχνουν.Πρέπει να δούμε από δω και πέρα τι θα κάνουμε στη ζωή μας.

και γω τα ιδια εχω περασει ειχα πολυ πιεση κ αγχος απο την οικογενεια μου κ ιδιετερα απο την μανα μου αλλα εχω βρει παρεες βγαινω εξω κ το ξεπερασα ιδιαιτερα οταν δουλευα ηταν πολυ καλα εννοιωθα ανεξαρτητη τωρα καπως εχει ηρεμησει η μανα μου ωστοσο περνω geodon εδω κ χρονια ηταν πολυ πιεστικα τα πραγμρτα στο σπιτι κ εφτασ α στον ψυχιατρο

Αχ αυτοί οι γονείς.Και οι δικοί μου τα ίδια,μου μετέδωσαν τόσο άγχος που δεν μπορούσα και δεν μπορώ να χαρώ τίποτα.Και αρνούνται κι όλας να το παραδεχτούν.Αυτό είναι που με εκνευρίζει πιο πολύ.

Dalia,
είναι αλήθεια ότι έχω ευχάριστες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά σχεδόν τίποτα από τα εφηβικά μου χρόνια. Έγιναν διάφορα συμβάντα στη ζωή μου και έπρεπε να βάλω το στόχο, που περιγράφω παραπάνω, για να τα καταφέρω. Έτσι πέρασαν τόσο γρήγορα που δεν τα έζησα όπως ήθελα. Ίσως γι\'αυτό νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια, επειδή απ\'αυτά έχω κάτι καλό να θυμηθώ. Αλλά θα\'θέλα πολύ να ήμουν παιδί ώστε να ξαναπεράσω από την εφηβεία.

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Περιγράφεις όμορφες στιγμές που έζησες όταν ήσουν μικρός.Αρα δεν ισχύει αυτό που λες ότι δεν τα έζησες εκείνα τα χρόνια,αφού από ότι λες έχεις πολλές ευχάριστες αναμνήσεις.
Οπότε μήπως το πρόβλημά σου είναι στο τώρα?Μήπως δεν είσαι τώρα ευχαριστημένος από τη ζωή σου και γι\'αυτό νοσταλγείς τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια?

---

weird,
πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σου. Μπορείς να μας γράψεις περισσότερα;
Ποιος είναι ο συγγραφέας του βιβλίου;

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Προσφατα επεσε στα χερια μου ενα βιβλιο και το ρουφηξα αμεσως, λεγοταν \"η ψυχη και ο χρονος\". Δε θυμαμαι τον συγγραφεα. Σου αφιερωνω ενα αποσπασμα που με αγγιξε πολυ γι αυτο και το σημειωσα.
\"Καθως περνουν τα χρονια, ταυτιζομαστε ολο και περισσοτερο με τον τροπο που μας βλεπει ο εξωτερικος κοσμος - οικογενενεια, φιλοι- γενικα η κοινωνια.
Η ταυτοτητα και το ονομα μου αρχιζουν ολο και περισσοτερο να σημαινουν κατι αλλο, κατι διαφορετικο απο την ανεξαρτητη αισθηση του εγω ειμαι, που τοσο συχνα ειχα σαν παιδι.\"
Απο αυτα που γραφεις διακρινω εντονη την αναγκη της αναζητησης εκεινου του \"ανεξαρτητου\" , \"αθωου\" εαυτου...
Το εχεις σκεφτει καθολου ετσι? Οτι θελεις να αυτοκαθοριζεσαι πιο πολυ απο το μεσα σου, οπως εκανες σαν παιδι, παρα απο το εξω σου?

---

H αλήθεια, αν και πικρή και δύσκολα να την αποδεκτώ, είναι ότι τα παιδικά/εφηβικά χρόνια πέρασαν μια και καλή.
Αυτό που με βασανίζει όμως πιο πολύ είναι ότι δεν ξέρω τι να κάνω για να ξεπεράσω αυτή την νοσταλγία/μελαγχωλία για τα περασμένα χρόνια. Φαντάζομαι το ίδιο θα ισχύει για όλους μας στο forum.

Θέλω να κάνω τώρα διάφορα πράγματα που θα ήθελα να κάνω όταν ήμουν έφηβος αλλά πάντα αισθάνομαι ότι είναι μάταιος κόπος αφού είναι πια αργά, κι ότι απλά κοροιδεύω τον εαυτό μου. Έτσι στεναχωριέμαι και πέφτω ψυχολογικά.

Το κακό είναι ότι βρίσκομαι σε μια φάση που την ονομάζω \"στη μέση του πουθενά\".
Από τη μία θρυνώ για το παρελθόν και τα χαμένα χρόνια, κι από την άλλη δεν μπορώ να προχωρήσω στην τωρινή μου ζωή γιατί δεν έχω όρεξη για τίποτα, μιας κι είμαι στεναχωρημένος.
Είναι σαν να περπατάω μπροστά, αλλά έχω στραμμένο το κεφάλι μου προς τα πίσω. Κι έτσι όπως πάω, σίγουρα θα πέσω σε καμιά \"λακούβα\"!! :-)) Mε άλλα λόγια, είμαι μοιρασμένος σε δύο καταστάσεις, χωρίς να ανήκω σε καμία.

Σαν τι θα ήθελες να κάνεις τώρα αλλά θεωρείς ότι είναι αργά?

Λένε ότι όσοι δεν έχουν περάσει εφηβεία όταν έπρεπε την περνάνε αργότερα και σε μεγαλύτερες ηλικίες ακόμα.Οπότε μην αισθάνεσαι άσχημα αν κάνεις πράγματα και σκέφτεσαι ότι αυτά θα έπρεπε να τα είχες κάνει σε μικρότερη ηλικία.Δεν είσαι ο μόνος σίγουρα.

Το ότι πέτυχες τους στόχους σου δεν είναι μια παρηγοριά για σένα?Ότι οκ,δεν έζησες όσα ήθελες αλλά αυτό έγινε γιατί έπρεπε να πετύχεις κάποια πράγματα,τα οποία τελικά τα κατάφερες.
Εγώ τι να πω,που και την εφηβεία μου δεν έζησα και τους στόχους μου δεν τους πέτυχα.

Παιδιά ξέρετε αγγλικά?

http://en.wikipedia.org/wiki/Peter_Pan_syndrome

Αυτο που έχουμε λέγεται \"Σύνδρομο πήτερ παν\"... Πολύ απλά , ο φόβος να μεγαλώσεις και να πάρεις ευθύνες. Κάτι σαν τεμπελιά, μόνο που είναι σαν να περιμένεις απο τρίτους να σου κουμαντάρουν την ζωή.Από πρότυπα \"γονέων\".Δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και είναι σαν να μένεις για πάντα έφηβος στο μυαλό.Και μετά ξυπνάς καποια στιγμή και βλέπεις ότι είσαι 20 , 29 κ.λ.π. και απελπίζεσαι. Εγώ αυτό έχω...Έχασα 7-8 χρόνια από την ζωή μου εξαιτίας αυτού... τα εφηβικά, αυτά που σου δίνουν βάσεις.Τώρα νιώθω ότι ξεκινάω από το μηδεν.Τώρα κάνω πράγματα που θέλω, τότε δεν ήθελα τίποτα.Κρίμα που περίμενα οι γονείς μου να ήταν σωστοί και καλοί και να με βοηθούσαν.Πέρασαν τα χρόνια και ποτέ δεν το έκαναν.Ποτέ δεν ήξεραν τι ήθελα και τι θέλω.Και ακόμα δεν ξερουν, ουτε θα μάθουν ποτέ....Και εγώ περιμενα σαν χαζός... Έπρεπε να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου.Τώρα νιώθω ότι είμαι 4 χρόνια πίσω σε ωριμότητα.Προλαβαίνω το τρένο της νιότης?Δεν ξέρω...

Quote:

---

Originally posted by oddserver
Αυτο που έχουμε λέγεται \"Σύνδρομο πήτερ παν\"...

---

χαχαχα...είναι ευρηματικοί πάντως...

Κι εγώ άλλα περίμενα από τους γονείς μου και προσπαθούσα να τους κάνω να με καταλάβουν αλλά τίποτα.Τζάμπα κόπος και χρόνος...

Dalia.
θα ήθελα να κάνω πράγματα όπως:
- να είμαι έξω με φίλους όλη μέρα. Δεν μπορώ γιατί άτομα της ηλικίας μου δεν έχουν όρεξη για τέτοια.
- να ζήσω έρωτες νεανικούς τα καλοκαίρια. Είναι κάπως αργά.
- να ζώ ανέμελα και να μην με νοιάζει τίποτα.
Θέλω να τα κάνω τώρα όμως που δεν έχω υποχρεώσεις, γιατί αν τα κάνω στα 50 μου θα καταστρέψω κι άλλους(γυναίκα, παιδιά).

Quote:

---

Originally posted by Dalia
Σαν τι θα ήθελες να κάνεις τώρα αλλά θεωρείς ότι είναι αργά?

Λένε ότι όσοι δεν έχουν περάσει εφηβεία όταν έπρεπε την περνάνε αργότερα και σε μεγαλύτερες ηλικίες ακόμα.Οπότε μην αισθάνεσαι άσχημα αν κάνεις πράγματα και σκέφτεσαι ότι αυτά θα έπρεπε να τα είχες κάνει σε μικρότερη ηλικία.Δεν είσαι ο μόνος σίγουρα.

---

συδρομο peter pan????
Δεν υπαρχει κατι τετοιο πιστευω πως οταν υποφερεις απο
ψυχολογικα και στερησε απο μικρες η μεγαλες χαρες της ζωης ξαφνικα τα βαζεις κατω ολα αυτα αναπολεις τα χαμενα σου χρονια γιατι στην ουσια αν και ειμαστε αρτιμελεις παρολα αυτα μενουμε πισω.
,,,,,μιας και μιλαμε και για ταινιες αγαπημενη το the butterfly effect.Θα θελα να υπηρχε τροπος να αλλαξω τα πραγματα αλλα καμια φορα καλο ειναι να τα αφηνεις ως εχουν γιατι ποτε δεν ξερεις....
υπαρχουν και χειροτερα.

εκδ.θυμαρι....


ΒΙΒΛΙΟ 2ο - Ανακαλύπτοντας το Χαμένο Παράδεισο του Εαυτού μας

Οδοιπορικό, από τις εμπλοκές της παιδικής ηλικίας στην απελευθέρωση και στην ωριμότητα της ενήλικης ζωής.
8η έκδοση

Σ\' αυτό το βιβλίο μάς δείχνουν, με τον πιο απλό τρόπο, πως οι ιδέες, οι προκαταλήψεις και οι φόβοι, που καλλιεργήθηκαν ασυνείδητα στη νηπιακή και παιδική μας ηλικία, μας εμποδίζουν να φτάσουμε στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς μας και στην ευτυχία. Και μας μαθαίνουν τη διαδικασία για την απελευθέρωσή μας από τις \"παιδικές αγκυλώσεις\".


Σελ. 112 - ? 6,30 http://i6.photobucket.com/albums/y20..._paradeiso.gif



Το Σύνδρομο του Πήτερ Παν

Οι Άντρες-παιδιά και η Μαραθώνια πορεία τους προς την Ωριμότητα.

Όλες οι γυναίκες γνώρισαν έναν \"Πήτερ Παν\". Τον αγάπησαν, τον παντρεύτηκαν, τον παράτησαν ή τον ξεπέρασαν..., καμιά όμως δεν μπόρεσε να του αντισταθεί.
(Δρ. Νταν Κίλεϊ - Ψυχολόγος)
3η έκδοση

Ο συγγραφέας μάς δείχνει πώς να αναγνωρίζουμε και να καταλαβαίνουμε τον τρομοκρατημένο \"Πήτερ Παν\" κάτω από το προσωπείο τού ψεύτικου κεφιού και της αυτοπεποίθησης, και πώς να τον βοηθήσουμε να... ενηλικιωθεί. Οι άντρες, που \"αλλάζουν τις γυναίκες σαν πουκάμισα\", έχουν περισσότερα προβλήματα από κείνους που δυσκολεύονται να κάνουν μια σχέση. Οι αποκαλυπτικές ιστορίες εφήβων και νεαρών αντρών κατατοπίζουν τον αναγνώστη και φωτίζουν το δρόμο αποφυγής ή και θεραπείας.


Σελ. 304 - ? 14,50 http://i6.photobucket.com/albums/y20...k/PETERPAN.jpg







Σελ. 290, ? 13,00

Ιστορίες Άμεσης Θεραπείας http://i6.photobucket.com/albums/y20...k/istories.jpg
(William Glasser, M.D.)

O Δρ Γκλάσσερ φέρνει τον αναγνώστη μέσα στο γραφείο του για να παρακολουθήσει τον τρόπο που δουλεύει με τους επισκέπτες του και να κατανοήσει την \"Άμεση Θεραπεία\" στην πράξη. Ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας της \"μάχης\" ανάμεσα στο γιατρό που \"ανιχνεύει\" και στον θεραπευόμενο που κρύβεται αρνούμενος να εγκαταλείψει τις επιλογές του (φόβους, ψυχαναγκασμούς, κατάθλιψη, εμμονές, κ.α.) που του παρέχουν ασφάλεια.

τσακαλι μου ολα τα ανακαλυπτεις και βοηθας ολον τον κοσμο...τα πιο μεγαλα πραγματα τα εζησα μικρος ...αλλα αυτο δεν ειναι και απολυτο μπορουμε να ειμαστε ευτυχισμενοι οσο εχουμε ανθρωπους να μας αγαπουν......πολλα φιλια ειδικα στην Αντουλα μου ....

To σύνδρομο του Πίτερ Παν!
PATHFINDER
8/1/2003

Και ποιος δεν έχει απολαύσει τον Πήτερ Παν, τον ήρωα του παραμυθιού του Τζ. Μ. Μπάρι, στις περιπέτειές του στην οθόνη ή στις σελίδες του βιβλίου; Ο Πήτερ Παν αποτελεί σύμβολο της αιώνιας νιότης, ανεμελιάς και χαράς. Σε μια \"ψυχολογική ανάγνωση\" της προσωπικότητάς του, ο Πήτερ Παν είναι το άτομο του οποίου ο εαυτός δεν έχει βρει ένα σημείο ισορροπίας και είναι παγιδευμένος ανάμεσα στον άνδρα που δεν θέλει να γίνει και στο παιδί που δεν μπορεί να εξακολουθήσει να είναι λόγω ηλικίας, με όλες τις συμπεριφορικές και συναισθηματικές συνέπειες που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο.

Όμως, αυτό το ψυχολογικό προφίλ δεν είναι προνόμιο του Πήτερ Παν μόνο, αλλά και πολλών νέων ανδρών που διστάζουν μπροστά στη μετάβαση από την εφηβεία/πρώτη νεότητα προς την ψυχολογική ενηλικίωση και την ωριμότητα. Το άγχος ή ίσως και τρόμος του νέου άντρα μπροστά σε αυτή την προοπτική δημιουργεί τη λεγόμενη \"κρίση ταυτότητας\" και την αναζήτηση του εαυτού, μέσα σε έναν κυκεώνα απαιτήσεων και υποχρεώσεων.


Χρονολογική εμφάνιση ενδείξεων και συμπτωμάτων του συνδρόμου του Πήτερ Παν (ΣΠΠ)
Ηλικία 12-17: ανευθυνότητα, άγχος, μοναξιά, σύγκρουση με τον σεξουαλικό ρόλο

Ηλικία 18-22: ναρκισσισμός, άρνηση, σωβινιστική συμπεριφορά

Ηλικία 23-25: περίοδος οξείας κρίσης κατά την οποία ο άντρας ζητάει βοήθεια από το περιβάλλον του

Ηλικία 26-30: πέρασμα στο χρόνιο στάδιο, ανάληψη του ρόλου του \"ώριμου\" ενήλικα

Ηλικία 31-45: γάμος, παιδιά, σταθερή δουλειά αλλά και αίσθηση απελπισίας και εγκλωβισμού που κάνει τη ζωή του άτονη και πληκτική

Μετά τα 45: κατάθλιψη και εκνευρισμός, \"επανάσταση κι εξέγερση\", απεγνωσμένα διαβήματα σε μια προσπάθεια να ξαναβρει τα νιάτα του

Κοινωνικό-οικονομικό προφίλ

Τα άτομα αυτά ανήκουν στη μέση ή την ανώτερη τάξη και συνήθως η οικονομική τους κατάσταση είναι πολύ ή και πάρα πολύ καλή. Στις νεότερες ηλικίες το άτομο αυτό έχει μεγάλη οικονομική στήριξη από την οικογένειά του για μια πολύ άνετη ζωή. Σε μεγαλύτερη ηλικία, κι ενώ έχει οικονομική ανεξαρτησία, επιφάνεια και σιγουριά, το άτομο αυτό αισθάνεται οικονομικά ανασφαλές και διέπεται από μια γενικότερη μιζέρια και τσιγκουνιά προς τους άλλους, εκτός κι αν πρόκειται αποκλειστικά για τη δική του καλοπέραση.

Συνήθως το άτομο με το σύνδρομο του Πήτερ Παν είναι το μεγαλύτερο αρσενικό παιδί μιας παραδοσιακής οικογένειας, με γονείς που ζουν κάτω από την ίδια στέγη και έχουν μια οικονομική επιφάνεια. Συνήθως ο πατέρας είναι υψηλόμισθος υπάλληλος ή επιχειρηματίας, ενώ η μητέρα έχει ως βασικό καθήκον τη φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού.

Κάποιες φορές όμως βλέπουμε ότι ισχύουν οι ακριβώς αντίστροφοι γονεϊκοί ρόλοι. Τα ενδιαφέροντα του ατόμου με το ΣΠΠ εστιάζονται στις κοινωνικές συναναστροφές, τα πάρτυ και τις εξόδους, καθώς και σε σπορ που το αναδεικνύουν και το φέρνουν στο κέντρο της προσοχής.

Το ψυχολογικό πορτραίτο του άνδρα με σύνδρομο του Πήτερ Παν

Στον συναισθηματικό τομέα, το άτομο αυτό έχει ένα συναισθηματικό μπλοκάρισμα και δε εκφράζει τα συναισθήματά του με τον τρόπο που τα βιώνει. Συνήθως βιώνει ακραία συναισθήματα, με μια βασανιστική υπερβολή: ο θυμός εκδηλώνεται σαν μένος ή σαν λύσσα, η χαρά παίρνει τη διάσταση της υστερίας, η απογοήτευση μετατρέπεται σε αυτολύπηση, ενώ η λύπη μπορεί να μεταμορφωθεί σε εξαναγκασμένο και επίπλαστο κέφι, παιδιάστικη φαιδρότητα ή νευρικό γέλιο και παροξυσμός.

Ο εγωκεντρισμός αυτών των ανθρώπων είναι ιδιαίτερα έντονος και συχνά αγγίζει την ωμότητα. Ενώ πολλές φορές το άτομο με ΣΠΠ δηλώνει την αγάπη του ή το νοιάξιμό του για κάποιον άλλον, στην πορεία των πραγμάτων \"ξεχνάει\" τις δηλώσεις του και δεν τις εξωτερικεύει με τρόπο που αυτό που λέει να φαίνεται και να γίνεται και αντιληπτό από τον αποδέκτη του προφορικού του μηνύματος.

Συχνά αυτό το άτομο δείχνει σαν να μη θέλει να μοιραστεί τα συναισθήματά του με τους οικείους του, πράγμα το οποίο οφείλεται όχι τόσο σε άρνηση αυτή καθ\' αυτή, αλλά στο γεγονός ότι έχουν χάσει την επαφή με τα συναισθήματά τους και δεν μπορούν να τα εκφράσουν επειδή, απλούστατα, δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι αισθάνονται.

Η αναβλητικότητα είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό των ατόμων με ΣΠΠ, η οποία εκδηλώνεται τόσο σε πρακτικά όσο και σε ψυχολογικά ζητήματα. Η στάση του αυτή πηγάζει κυρίως από μια αμυντική θέση που το άτομο έχει απέναντι στην κριτική και έτσι, το \"δεν ξέρω και δεν με νοιάζει\" έχει αναδειχτεί ως τρόπος ζωής και αντιμετώπισης των πραγμάτων. Πηγαίνοντας από αναβολή σε αναβολή σε όλα τα θέματα, το άτομο αυτό συγχέει τους στόχους και τους σκοπούς του στη ζωή και αισθάνεται μια μόνιμη ένταση σχετικά με τον προορισμό του και την όλη του πορεία.

Η κοινωνική ανικανότητα βρίσκεται κάτω ακριβώς από την φανταχτερή επιφάνεια της κοινωνικότητας που εκπέμπουν κι επιδεικνύουν με κάθε τρόπο. Έχουν δυσκολία να κάνουν και να διατηρήσουν αληθινούς φίλους και τους αρέσει να πειραματίζονται μπαίνοντας από παρέα σε παρέα, χωρίς όμως να μπορούν να στεριώσουν πουθενά.

Η τάση τους για παρορμητικές επιλογές είναι εμφανής και στον κοινωνικό τομέα. Έτσι, η αναζήτηση φίλων και γνωστών και η εκδήλωση φιλικής συμπεριφοράς και κοινωνικότητας γίνεται σημαντικότερη από την ουσιαστική και έμπρακτη εκδήλωση του ενδιαφέροντός του για τα πραγματικά αγαπημένα και οικεία τους πρόσωπα.

Το άτομο αυτό έχει τόση δυσκολία να νιώσει καλά με τον ίδιο του τον εαυτό, που ψάχνει διαρκώς αυτή την αίσθηση στους άλλους. Δημιουργεί λοιπόν μια ψευτοπερηφάνεια που συχνά τον φέρνει στα όριά του και δοκιμάζει και τις αντοχές των γύρω του.

Σε αυτά τα άτομα υπάρχει μια εξάρτηση από την μητέρα, μέσα από μια διπολική σχέση αγάπης και μίσους προς αυτή, που βιώνεται με θυμό κι ενοχή. Ενώ το άτομο με ΣΠΠ θέλει να απελευθερωθεί από την επιρροή της μητέρας του, νιώθει ενοχές κάθε φορά που το προσπαθεί. Είναι φανερή η υπερένταση που υπάρχει στον αέρα όταν βρίσκεται με τη μητέρα του, με στιγμές σαρκασμού και γλυκύτητας.

Υπάρχει επίσης και μια ταυτόχρονη εξάρτηση από τον πατέρα, από τον οποίο το άτομο με ΣΠΠ νιώθει απομονωμένο. Αισθάνεται την ανάγκη ψυχικής εγγύτητας με τον πατέρα του, αλλά πιστεύει ότι δε θα κερδίσει ποτέ την έγκριση και την αγάπη του.

Η σεξουαλική εξάρτηση του ατόμου με ΣΠΠ είναι ιδιαίτερα έντονη κι έχει τις ρίζες της στην κοινωνική του αδυναμία καθώς και στο μοτίβο εξάρτησης από τους γονείς του. Το άτομο με ΣΠΠ κατατρέχεται από το φόβο της απόρριψης και ψάχνει απεγνωσμένα για φιλενάδα, την οποία συνήθως βρίσκει μετά την ηλικία των 20 ετών.

Στη συνέχεια, το σεξ του γίνεται έμμονη ιδέα και τρόπος καταξίωσής του, με αποτέλεσμα οι συζητήσεις και οι αναζητήσεις του να περιστρέφονται γύρω από αυτό σε σημείο που να του γίνεται τρόπος ζωής κι επικοινωνίας με τους άλλους.

Δεν του αρέσουν οι δυναμικές κι ανεξάρτητες γυναίκες και προτιμά αυτές για τις οποίες θα έχει την αίσθηση ότι τις προστατεύει, ότι έχει μια υπεροχή απέναντί τους και ότι αυτές εξαρτώνται από αυτόν και άρα δεν πρόκειται να τον απορρίψουν.

Δρ. Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Health.in.gr



φιλακια πολλα Ρουλακι ...και σε ολουσ καλοι μου...

gia μενα δεν υπαρχουν χαμενα χρονια.ακομα και στα μαυρα χρονια που εζησες πηρες εμπειριες εστω και δυσαρεστες οι οποιες θα σου κανουν καλο στο μελλον

Αντωνη 25 διαβασα κατι παλια τοπικς και θαυμασα την ψυχραιμια σου με καποιον που σε εβριζε ετυχε και εγω προσφατα να μπλεξω σε κατι αναλογο αλλα ευτυχως ολα τακτοποιηθηκαν.και να πω και κατι για το θεμα μας σχετικα με τα χαμενα χρονια που λεει ο φιλος μας.Ολοι εχουμε νοσταλγια για το παρελθον και σιγουρα αυτο καθοριζει και το τωρα αλλα σε καποια περιπτωση το αυριο.Μια ζωη αρχιζει και τελειωνει σε μια μερα.Για οσους ξυπνουν την επομενη παντα ειναι μια νεα αρχη να κανουν τα παντα.Ολες οι επιθυμιες και τα ονειρα ειναι απλα ιδεες που τις καλιεργουμε.Ας παψουμε να καλιεργουμε και ας χαρουμε την ανασα που πηραμε πριν απο λιγα δευτερολεπτα.Τον κοσμο που νομιζουμε οτι χασαμε τον κουβαλαμε μεσα μας και πρεπει να τον παντρεψουμε με την πραγματικοτητα.Τοσο δυσκολα,τοσο απλα.Το μυαλο μας παιζει ασχημα παιχνιδια και μας θολωνει.Τιποτα δεν σταματα και τιποτα δεν αρχιζει αν δεν το επιτρεψουμε.Ασε την ζωη να κυλισει και σταματα να σκεφτεσαι τα χαμενα γιατι θα γινουν χαμενα και τα τωρινα με τον ιδιο ακριβως τροπο.Θα βρεις την ακρη του νηματος η απαντηση ειναι μεσα σου ...πολλες ευχες και μακαρι να φτασεις στον ευατο σου απο τον πιο συντομο δρομο,,

Το κακό με μένα είναι οτι δεν ξέρω πως να το παλέψω...
Νιώθω αβοήθητος και απεγνωσμένος γιατί έχουν περάσει τα χρόνια(είναι πια αργά) και δεν έκανα πράγματα που ήθελα να κάνω στην εφηβεία, λόγω των στόχων που είχα βάλει στη ζωή μου.

Κατάφερα ότι κατάφερα αλλά έχω ένα κενό μέσα μου και μια νοσταλγία για τα χαμένα εφηβικά χρόνια.
Μήπως αισθάνομαι έτσι επειδή έχω συνηθίσει πάντα να ασχολούμαι με κάτι, αλλά τώρα που επιτέυχθη ο στόχος μου τρώγομαι με το πετσί μου; Αυτό δεν το ξέρω. Απλά θέλω να βρώ τη δύναμη να το αντιμετωπίσω.

Δεν θέλω στα 50 μου που θα έχω οικογένεια να τα βροντίξω όλα και να συμπεριφέρομαι σαν παιδάκι! Τότε θα καταστρέψω κι άλλους. Τουλάχιστον τώρα είμαι μόνος.

Έχει ξαναζήσει κάποιος κάτι παρόμοιο να μου δλωσει μια συμβουλή;

Κι όμως όχι απλά δεν είναι αργά, αλλά είσαι πολύ νέος ακόμα για να κάνεις όλα αυτά που επιθυμείς. Τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνω εγώ από τη δική μου περίπτωση.

Σε καταλαβαίνω γιατί έτσι ένιωθα κι εγώ από τα 19 μέχρι τα 25 μου. Είχα και κάτι περίεργες ιδέες για το πως πρέπει να είναι η ζωή μου σε κάθε ηλικία. Π.χ. όταν ήμουν 16 νόμιζα ότι οι 19αρηδες ήταν πολύ μεγάλοι για να κάνουν αυτά που εγώ χαιρόμουν. Στα 19 περίμενα να αρχίσει η φοιτητική μου ζωή όπως άκουγα να περιγράφουν άλλοι και δε συνέβηκε ποτέ. Πάχυνα και δεν ήθελα να βγαίνω από το σπίτι, είχα μία σχέση 7 χρόνων για αυτό επισκεπτόμουν συνέχεια τη γενέτειρά μου, δε γνώρισα άτομα που να μου ταιριάζουν στο πανεπιστήμιο, συν του ότι η Αθήνα δε προσφέρεται εύκολα για κάτι τέτοιο μιας και οι περισσότεροι είναι Αθηναίοι και έχουν τις παρέες τους. Ένιωθα συνέχεια απογοητευμένη με τον εαυτό μου γιατί δεν έζησα αυτά που φανταζόμουν, ότι τα έχασα, ότι πια είμαι πολύ μεγάλη για να τα κάνω και ούτω κάθεξής. Και το χειρότερο ήταν ότι οι φίλοι μου άρχισαν να βαραίνουν, να αλλάζουν και πια δεν είχαν την όρεξη που είχα ακόμα εγώ για να κάνω πράγματα, όπως π.χ. να πάω σε ένα λούνα-παρκ, να πάω για χορό σε κλαμπ. Ντρεπόμουν να πω την ηλικία μου, δε μου άρεσαν τα γενέθλιά μου.

Αλλά εκεί κάπου στο τέλος των 24 μου συνειδητοποίησα (ή μάλλον σκέφτηκα) ότι είμαι πολύ μικρή, ότι σημασία έχει πως νιώθω και όχι πως νιώθουν οι άλλοι. Έτσι έβαλα στόχο να κάνω ένα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό για να νιώσω συν τοις άλλοις πως είναι η φοιτητική ζωή. Πήγα στα 26-27 και πέρασα τέλεια, αλλά όχι όπως ακριβώς είχα φανταστεί. Γιατί ανάμεσα σε εκείνα τα 18χρονα δεν είναι ότι δεν ένιωθα παιδί αλλά κατάλαβα ότι αυτά που κάνουν δε θα τα έκανα ούτε αν ήμουν στα 18 μου. Τι να πω, ιδίως στο εξωτερικό μου φαινόντουσαν τελείως ανώριμα. Καταευχαριστήθηκα όμως την παραμονή μου εκεί. Πήγαινα σε κλαμπ συνέχεια, ένιωθα ελεύθερη από ευθύνες (σημειωτέον ότι δούλευα πριν), το καταδιασκέδασα.

Και όταν γύρισα άρχισα να κάνω παρέα με τη ξαδελφούλα μου που την περνάω 8 χρόνια και γενικά με πολύ μικρότερα άτομα γιατί στη δική μου ηλικία οι περισσότεροι μένουν σπίτι (όχι όλοι). Με βοηθάει ότι μοιάζω μικρή και κανένας δε καταλαβαίνει την ηλικία μου. Όλοι μένουν με το στόμα ανοιχτό, αλλά δε ντρέπομαι πια να την πω γιατί έτσι κι αλλιώς νιώθω παιδί. Δεν είμαι ανώριμη, το αντίθετο, ένιωθα ώριμη από τα 6 μου και αυτό ήταν λίγο πρόβλημα. Αλλά έχω ακόμα τον ενθουσιασμό για καινούριες εμπειρίες, για να διασκεδάσω, να συζητήσω με άλλους κλπ Και τώρα έχω σχέση με έναν μικρότερό μου και ζω μαζί του αυτά που μου έλειψαν από τη φοιτητική ζωή. Τις φιλοσοφικές συζητήσεις, να ασχολούμαστε με παιχνίδια (εμένα μου άρεσαν έτσι κι αλλιώς, άτομα δεν έβρισκα). Πριν έκανα σχέσεις με μεγαλύτερους αλλά ευτυχώς είχαν συνήθειες μικρότερων.

Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών, τι κατάλαβα; Ότι τα όριά μας τα θέτουμε μόνοι μας στον εαυτό μας, Ότι αποφασίζουμε πως πρέπει να είναι η ζωή μας από πριν και μετά απογοητευόμαστε γιατί δε συμβαίνει αυτό ακριβώς. Λέμε α, θα κουραστούμε τώρα να βγάλουμε λεφτά για να διασκεδάσουμε μετά αλλά δεν είμαστε πια οι ίδιοι παρόλο που μας έχει κολλήσει το όραμα που είχαμε για τον εαυτό μας παλαιότερα. Ότι τελικά πρέπει να χαιρόμαστε τη στιγμή αυτή όπως τη νιώθουμε. Θέλουμε ανεμελιά, ας την επιδιώξουμε, θέλουμε να διασκεδάσουμε, ας το κάνουμε, αρκεί να βγαίνει πραγματικά από τη διάθεση της στιγμής και όχι γιατί \"πρέπει\".

Aphelia,
πολύ αισιόδοξο και ευχάριστο το μήνυμα σου.
Κι ολο αυτό τον καιρό που σκεφτόμουν τι να κάνω για να το παλέψω, εσύ με το μήνυμα σου μου έδειξες μια κατεύθυνση κι ότι υπάρχει ελπίδα ακόμα.
Σ\'ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου.

Υ.Γ. Το nick σου είναι από την ταινία \"Ο Λαβύρινθος του Πάνα\";

A, χαίρομαι πάρα πολύ Polydefki που σου άρεσε το μήνυμά μου. Την ταινία δεν την έχω δει οπότε δεν είναι από κει το nick μου. Το έβγαλα όταν προσπαθούσα να βρω nick για το WOW (είναι on-line παιχνίδι, χαχα να δεις τι εντύπωση κάνει στους συμπαίχτες όταν λέω ότι είμαι 29 και κοπέλα). Θυμίζει κάτι από Οφηλία, αφέλεια και σημαίνει την απόσταση των πλανητών από τον ήλιο αν θυμάμαι καλά.

Να σου πω κάποια πράγματα που έχω παρατηρήσει. Έχω δει συμμαθητές μου μετά από χρόνια κι έχω τρομάξει γιατί φαίνεται το βάρος του χρόνου πάνω τους, σωματικά αλλά κυρίως ψυχολογικά. Βλέπω κι άλλους όμως ακόμα μεγαλύτερους που τους χαρακτηρίζω ως νεαρά άτομα. Ποια είναι η διαφορά; Η διάθεση, αυτό που πηγάζει από μέσα τους. Ότι διασκεδάζουν με τη ζωή τους, τη χαίρονται, ότι ονειρεύονται. Το όνειρο είναι πολύ βασικός παράγοντας για μένα. Αν πιστέψω ότι έφτασα εκεί που ήθελα και δεν υπάρχει κάτι άλλο παραπέρα, μια καινούρια ιδέα, μια νέα εμπειρία να με ενθουσιάσει, να παθιαστώ μαζί της, θα νιώσω εγκλωβισμένη.

Όταν φτάσεις στο σημείο να νιώθεις νέος και να χαίρεσαι τη ζωή σου όπως είναι αυτή τη στιγμή (και θα γίνει αυτό χωρίς να το καταλάβεις, σταδιακά, αρκεί να δεις την ελπίδα μπροστά σου) τότε δε θα σκέφτεσαι καθόλου το παρελθόν. Θα είσαι ευχαριστημένος με το κάθε τι που ζεις. Και στα λέω αυτά γιατί έχω περάσει πολλά χρόνια κλεισμένη μέσα, χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα απλά να αναπολώ το παρελθόν και τι ωραία που ήταν. Αυτή τη στιγμή είμαι ευγνώμων για αυτά που ζω καθημερινά, τα χαίρομαι και δε μου λείπει το παρελθόν.
Δε χρειάζεται να αγωνιάς για το πως θα γίνουν όλα αυτά. Αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει. Ενεργοποιήσου αλλά όχι με άγχος. Άρχισε να χαίρεσαι σαν παιδί. Π.χ. βγες έξω, πάρε ένα παγωτό κι απόλαυσέ το, χαμογέλασε στους άλλους, ξεκίνα με καλή διάθεση τη μέρα σου, καλημέρισε εγκάρδια τους άλλους γύρω σου, απλά πράγματα. Κανόνισε να πας σε καινούρια μέρη για διασκέδαση που δεν έχεις ξαναπάει, πήγαινε σε ένα λούνα-παρκ, σε ένα μουσείο, στο ζωολογικό κήπο. Το κυριότερο όμως δες τον εαυτό σου με άλλο μάτι. Δε χρειάζεται να είσαι κάπως επειδή δουλεύεις. Αυτό το τριπάκι που μπαίνουμε ότι πρέπει να είμαστε έτσι και όχι αλλιώς είναι που μας φθείρει.

Aphelia,
πιστεύω μου έχει συμβεί κι αυτό που περιγράφεις παρακάτω.
Έβαλα όλη μου την ενέργεια μέχρι να καταφέρω το στόχο μου, αλλά ποτέ μου δεν υπολόγισα την \"επόμενη\" μέρα. Έτσι τώρα νιώθω εγκλωβισμένος. Είχα συνηθίσει με το στόχο πάντα στο μαυλό μου και τώρα κάτι μου λείπει. Με άλλα λόγια δεν έχω σχέδιο για την \"επόμενη\" μέρα και τρώγομαι με τον εαυτό μου.
Αλλά αισθάνομαι και κουρασμένος γιατί τα χρόνια έχουν περάσει και δεν έκανα/χάρηκα πράγματα που ήθελα να κάνω τότε που έπρεπε. Αυτό είναι πιο πολύ που με τσακίζει...νιώθω ότι είναι πολύ αργά πιά.

Ευτυχώς μετά τα όσα έγραψες αρχίζω να καταλαβαίνω οτι υπάρχει ακόμα ελπίδα κι ότι ποτέ δεν είναι αργά.
Τελικά σημασία έχει το πως αισθάνεται κανείς μέσα του.
Σ\'ευχαριστώ.

Quote:

---

Originally posted by Aphelia
Το όνειρο είναι πολύ βασικός παράγοντας για μένα. Αν πιστέψω ότι έφτασα εκεί που ήθελα και δεν υπάρχει κάτι άλλο παραπέρα, μια καινούρια ιδέα, μια νέα εμπειρία να με ενθουσιάσει, να παθιαστώ μαζί της, θα νιώσω εγκλωβισμένη.

---