Χρειαζομαι τις αποψεις σας!!!

Καλησπερα!

Ειμαι η Μαρια και τελευταια δεν ειμαι καθολου καλα...δεν ξερω απο που να ξεκινησω...
Ειμαι 28 ετων και εχω σχεση 11 χρονια με εναν ανθρωπο ο οποιος πλεον αδιαφορει παντελως για μενα. Ζουμε στο ιδιο σπιτι, δεν μιλαμε εκτος απο τα τυπικα, δεν βγαινουμε καθολου, δεν κανουμε σεξ και φυσικα δεν δεχεται να συζητησουμε καθολου το ολο θεμα. Ολα αυτα εγιναν σταδιακα και κορυφωθηκαν πριν 2 χρονια περιπου.
Να προσθεσω οτι πριν καποιους μηνες εχασε τον πατερα του και φυσικα-οπως ολοι εχει καποια επαγγελματικα προβληματα.
Πλεον εχω φτασει στο σημειο να κανω κρισεις πανικου, δεν με ενοχλει τοσο η φαση που περναει-μπορω να καταλαβω κι εχω υπομονη αλλα δεν αντεχω το γεγονος οτι ειμαστε τοσα χρονια μαζι και δεν κανουμε κοινα σχεδια, δεν θελει πχ να κανουμε καποια στιγμη οικογενεια κλπ
(Να προσθεσω οτι δεν του εχω κανει καμια νυξη για γαμο κλπ). Ειμαστε ξενοι στην κυριολεξια με αποτελεσμα να τον τσακωνομαι συχνα γιατι προσπαθω να τον κανω να ακουσει- να καταλαβει αλλα ματαια...ισα ισα τα κανω χειροτερα τα πραγματα γιατι λεω πραγματα πανω στα νευρα μου και αυτος μου τα κραταει και πλεον απ οτι καταλαβαινω δεν ειναι μονο αδιαφορος αλλα και τσαντισμενος μαζι μου (γενικα-οχι για καποιο συγκεκριμενο γεγονος)

Τωρα τι γινεται?ζω την ζωη της 50αρας κανοντας υπομονη μεχρι να αποφασισει τι θελει?
φευγω?
δεν ξερω...τον αγαπω πολυ, απολαμβανα τη σχεση μας αλλα τωρα?

Μπορω να κανω κατι για να φτιαξουν τα πραγματα?

Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα είναι γιατί μας αρέσει να δυσκολεύουμε τα πράγματα. Θα στα πω με πολύ αγάπη τα παρακάτω..

Εσύ έχεις κάποιες σκέψεις και ο άλλος κάποιες άλλες σκέψεις. Όταν αυτές δεν θάβονται μπορείτε να έχετε μια κοινή πορεία. Όταν έχεις σκέψεις που είναι διαπραγματεύσιμες επίσης μπορείς να κάνεις πίσω και δεν είναι κακό. Όταν όμως έχεις κάποια αδιαπραγμάτευτα θέλω δεν είναι όμορφο ούτε να θάβεις τα θέλω σου αλλά ούτε και να προσπαθείς να αλλάξεις τον άλλο. Αν θεωρείς λοιπόν πως αυτό που ζητάς είναι κάτι που έχεις πολύ ανάγκη και κάτι που δε θα σου το δώσει θα σου πω να αναζητήσεις τον λόγο πρώτα από όλα που κάθεσαι και περιμένεις. Μπορεί να είναι ο φόβος της μοναξιάς ή ακόμα και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Πρέπει όμως να το βρεις ήρεμα και με πολύ αγάπη και να ζεις τη ζωή σου όμορφα. Ξέρεις η ζωή είναι μια τόσο δα σκατουλίτσα πρέπει να παίρνουμε και ανάσες λοιπόν.

Γατε σου μιλαω ειλικρινα τα σκεφτομαι συνεχεια ολα αυτα...μεχρι τωρα εμενα γιατι τον αγαπω, γιατι η σχεση που ειχαμε ηταν ομορφη και ειχαμε περασει καλα, γιατι ξερω οτι αν γινοταν να ξεμπλοκαρει ολα και παλι θα ηταν καλα, γιατι ειμαι ατομο που ζητα σταθεροτητα και αγαπα τη συνηθεια, γιατι δεν μπορω να πιστεψω οτι ειμαστε τοσα χρονια μαζι και το μονο που τον ενδιαφερει ειναι η δουλεια του, πιστευω οτι ειναι αυτοκαταστροφικος και μαζι με ολα τα αλλα θυσιαζει κι εμενα....

....και δεν φευγω γιατι ολο αυτο ειναι αδικο....αλλα δυστυχως φοβαμαι οτι ειναι μονοδρομος-απλα στρουνθοκαμιλιζω

Θα σου μιλήσω με το χέρι στην καρδιά. Τα δυο θέματα που άνοιξες συνδέονται μεταξύ τους. Αυτή η ατολμία είναι ένας φυσικός φόβος. Θα πρέπει να καλλιεργήσεις την τόλμη αφού δεν αναπτύχθηκε μόνη της. Δες το ως άσκηση και μη φοβάσαι για τίποτα ή μάλλον αφέσου σε αυτούς τους φόβους θα παρατηρήσεις πως δεν είναι ρεαλιστικοί φόβοι.

Το να χτίσεις ένα όμορφο περιβάλλον για σένα και να σε προστατεύσεις απαιτείται πρώτα από όλα από εσένα. Επίσης πρέπει να αγαπάς πρώτα από όλα εσένα και μετά τον άλλο. Δεν εννοώ προφανώς να κοιτάς μόνο τον εαυτό σου αλλά να σε αγαπάς.

Είμαι σίγουρος πως σε χαρακτηρίζει η τελειομανία, το αυτομαστίγωμα, οι ενοχές ακόμα και για πράγματα που δε φταις, η αναλυτικότητα και πολλά πολλά άλλα. Όταν βλέπεις πως δεν τραβάει κάτι να προχωράς εσύ μπροστά. Πρέπει να βρεις την δύναμη για πολλούς λόγους. Πως θα θυμάσαι άλλωστε αυτόν τον έρωτα ως κάτι καλό αν τον έχετε τραβήξει από τα μαλλιά στο τέλος ε;

ρε συ γατε, γατος εισαι!Για το τελειομανης ειχα μια επιφυλαξη γιατι δεν ειχα 100% επιγνωση του ορου αλλα διαβαζοντας ενα αρθρο επιβεβαιωθηκες πανηγυρικα!
Ειναι δυσκολο να προχωρισεις ειδικα οταν εχεις περασει ουσιαστικα ολη σου την ενηλικη ζωη με εναν αντρα, ασε που φοβαμαι οτι δεν θα βρω κανεναν να με θελει...τοσες φιλες εχω αδεσμευτες, ομορφες και εξυπνες,< δυστυχως οι ανθρωπινες σχεσεις εχουν δυσκολεψει πολυ....εχω πολλα βαρυδια να με κρατουν αλλα ειμαι και πολυ κουρασμενη πια απο αυτη τη σχεση...

Γενικα εχω παντα μια καθαρη κριση-ετσι τιθασευω και τις κρισεις πανικου-αλλα στην παρουσα φαση δεν ξερω, δεν ξερω τι μου γινεται...

μηπως πρεπει να του συμπαρασταθω?μηπως ειναι φαση?ολες οι σχεσεις προυποθετουν συμβιβασμο, σωστα?
η μηπως πρεπει να απαλλαγω απο τις ανασφαλειες μου και να περασω σε ενα αλλο επιπεδο, αγνωστο μα να κυριαρχει το εγω μου το οποιο τοσο εχω παραμελησει

Αστειο....αλλα επρεπε να ειχα κανει αυτο που παντα μου ελεγε ο φιλος μου...να ασχοληθω με τον εαυτο μου και να δωσω χωρο στη σχεση να αναπτυχθει, αλλα εγω εκει...ντουβαρι να τον κυνηγαω και να μην τον αφηνω να με ψαξει ποτε...ουφ...μονη μου τα εκανα χαλια τελικα...

ΥΓ παραληρω λιγο μαλλον ε?

Miou γιατι δεν χωριζεις?
Tι ακριβως σε κραταει σε αυτη την σχεση?




Υ.Γ θα μπορουσες να μου εξηγησεις τι εννοεις με τον ορο παθαινω κριση πανικου? Γιατι εδω με μπερδεψες λιγο.

Quote:

---

Originally Posted by @miou

Γενικα εχω παντα μια καθαρη κριση-ετσι τιθασευω και τις κρισεις πανικου-αλλα στην παρουσα φαση δεν ξερω, δεν ξερω τι μου γινεται...

---

Θα πρέπει να διαχωρίσεις το κομμάτι της συμπαράστασης από το κομμάτι της σχέσης. Σίγουρα υπάρχει σύνδεση μεταξύ τους αλλά μπορείς να συμπαραστέκεσαι σε έναν άνθρωπο ακόμα και εφόσον είστε εκτός σχέσης. Σε φίλους δε συμπαραστέκεσαι;

Επίσης έχεις πολλές προσδοκίες από σένα ή νομίζεις πως οι άλλοι έχουν πολλές υψηλές προσδοκίες από σένα. Σε μια σχέση δεν είσαι μόνο για να συμπαραστέκεσαι εκτός αν θέλεις μια ζωή γεμάτη προβλήματα. Μη σε τραβάει η δυσκολία και μάθε να ολοκληρώνεις κύκλους. Κάποια στιγμή θα είσαι υπερήφανη που θα μπορείς να το κάνεις πίστεψε με.

οπως ειπα και προηγουμενως δεν χωριζω διοτι
1)φοβαμαι
2)τον αγαπω
3)περνουσα πολυ καλα
4)μου αρεσει σαν ανθρωπος και σαν χαρακτηρας

οχι απαραιτητα με αυτην την σειρα

Οταν λεω κρισεις πανικου μου βγαινουν με 2 τροπους, τον τελευταιο καιρο λοιπον εχω εντονο βαρος στο στηθος-διαφραγμα και δεν μπορω να παρω ανασα...ωστοσο το εκλογικευω και προσπαθω να μην το αφησω να με καταβαλλει γιαι το εχω παθει πολλες φορες, δηλαδη λεω οχι Μαρια δεν θα πεθανεις γιατι εσυ το δημιουργεις στον εαυτο σου και προσπαθω να το ξεπερασω...

αλλα το πιο τρομακτικο εινα οι ταχυπαλμιες-νομιζω οτι παθαινω heart attack

Γατε εχειις δικιο...πρεπει να βρω την ακρη...

θα βρεις αλλον χορηγο σιγουρα. εισαι 28. δεν το συζητω.

Και ξαναρωταω τι ειναι αυτο που σε κραταει.
Πχ φοβασαι? Tι φοβασαι?
Περναγες καλα? Πιστευεις οτι στο μελλον θα αρχισεις να περνας παλι καλα μαζι του? Ποσο πιθανο ειναι να συμβει αυτο?
Τον αγαπας ή νιωθεις οικειοτητα και νοιαζεσαι επειδη ειστε χρονια μαζι?

Δεν χρειαζεται να απαντησεις σε εμενα , αλλα στον εαυτο σου. Πρεπει να δεις τι χανεις και τι κερδιζεις απο την αποφαση να μεινεις ή να φυγεις απο αυτη την σχεση , και πρεπει να βρεις τι ακριβως θελεις.

Quote:

---

Originally Posted by sball

θα βρεις αλλον χορηγο σιγουρα. εισαι 28. δεν το συζητω.

---

Τραγικο...

your relationship is my biggest fear realised. Κατανοώ ότι είστε πολλά χρόνια μαζί, but darling...come on...εισαι μονο 28....μπορεις να συνεχισεις να ζεις ετσι?

Quote:

---

Originally Posted by @miou

οπως ειπα και προηγουμενως δεν χωριζω διοτι
1)φοβαμαι
2)τον αγαπω
3)περνουσα πολυ καλα
4)μου αρεσει σαν ανθρωπος και σαν χαρακτηρας

οχι απαραιτητα με αυτην την σειρα

Οταν λεω κρισεις πανικου μου βγαινουν με 2 τροπους, τον τελευταιο καιρο λοιπον εχω εντονο βαρος στο στηθος-διαφραγμα και δεν μπορω να παρω ανασα...ωστοσο το εκλογικευω και προσπαθω να μην το αφησω να με καταβαλλει γιαι το εχω παθει πολλες φορες, δηλαδη λεω οχι Μαρια δεν θα πεθανεις γιατι εσυ το δημιουργεις στον εαυτο σου και προσπαθω να το ξεπερασω...

αλλα το πιο τρομακτικο εινα οι ταχυπαλμιες-νομιζω οτι παθαινω heart attack

Γατε εχειις δικιο...πρεπει να βρω την ακρη...

---

Ας τα πιάσουμε ένα ένα.
1.Φοβάσαι: Τι είναι αυτό που φοβάσαι; Μπορείς να το προσδιορίσεις; Αν το προσδιορίσεις θα βρεις πολύ όμορφες πληροφορίες. Μπορώ να σου δώσω πολύ περίεργα παραδείγματα. Ας πούμε α) Φοβάσαι πως θα μείνεις μόνη β) Φοβάσαι πως δε θα αγαπιέσαι από το άλλο πρόσωπο γ) Φοβάσαι πως δε θα φανείς αντάξια των προσδοκιών του άλλου προσώπου, δ) Φοβάσαι πως αν φύγεις δε θα σου ξαναμιλήσει και άρα θα τον χάσεις δια παντώς από τη ζωή σου κ.λ.π. Θα ήθελες να το αναλύσουμε λίγο παρέα; Προσωπικά πιστεύω πως παίζουν όλα τα παραπάνω που ανέφερα.

2.Τον αγαπάς: Βεβαίως η αγάπη είναι ένα βαθύ συναίσθημα όμως διαφέρει από τον έρωτα miou μου. Ο Χωρισμός, η ολοκλήρωση μιας σχέσης δεν σημαίνει πως σταματάς να αγαπάς τον άλλο ούτε πως σταματάει να σε αγαπάει. Εκεί μάλιστα φαίνεται και η ωριμότητα των ανθρώπων. Επίσης θεωρώ πως μπερδεύεις 2 πράγματα. Είναι διαφορετικό να κάνεις υπομονή για μια άσχημη περίοδο και να στηρίζεις τον σύντροφό σου και διαφορετικό να φυλακίζεσαι σε μια άσχημη περίοδο που χτίζει ο άλλος. Μπερδεύεις επίσης και το εξής που έχει σχέση με το 4ο που αναφέρεις...

4.Σου αρέσει σαν άνθρωπος και σαν χαρακτήρας μα όμως δεν παίρνεις αυτό που εσύ ζητάς από μια σχέση. Άρα δε σου αρέσει εκείνος ίσως αλλά ένα ιδανικό που έχεις χτίσει εσύ μέσα σου. Το ιδανικότερο θα είναι να τα δεις όλα αυτά ως τρίτο πρόσωπο. Αν σου έλεγε ο γάτος λοιπόν αυτά που είπες εσύ τι θα μου πρότεινες;

3.Περνούσα πολύ καλά: Η ζωή είναι ρευστή και απαιτείται να ζούμε διάφορες καταστάσεις. Περνούσες ακριβώς σε χρόνο παρελθοντικό.

Αυτό που θέλω να σου εξηγήσω είναι πως η λύση δεν είναι ο χωρισμός αλλά το να διδαχτείς να διαχειρίζεσαι καταστάσεις και επίσης να ολοκληρώνεις πράγματα. Πιστεύω πως δένεσαι με αντικείμενα, κρατάς σημειώσεις για πράγματα, κρατάς ενθύμια ακόμα και σκουπιδάκια να τα θεωρούν οι άλλοι και δυσκολεύεσαι να ολοκληρώνεις κάτι γιατί βλέπεις το παρελθόν στενάχωρα. Εκεί λοιπόν βρίσκεται το σφάλμα. πρέπει να βρεις τι είναι αυτό που σε ωθεί σε όλο αυτό. Είναι κάποια ανάγκη σου μπορεί να είναι πως θες να σε αγαπάνε όλοι π.χ. και να μην τους χαλάς χατίρια γιατί τότε θα είσαι κακιά.

μαρακι,ακομη το σκεφτεσαι να χωρισεις??καταραμενες ανασφαλειες και φοβοι...εχεις ολη τη ζωη μπροστα σου,πιστεψε το!NEEEXT!!

παιδια χωρισα...αισθανομαι πολυ ασχημα...βασικα δεν ξερω πως αισθανομαι, προσπαθω να συγκρατησω και να συγκροτησω τον εαυτο μου πηγαινοντας μια βολτα...
λυπαμαι πολυ γιατι δεν εκανε καποια προσπαθεια, ακολουθησε απλα τον ευκολο δρομο...

Miou , ο χωρισμος ειναι σιγουρα δυσκολος , αλλα ξεπερνιεται. Βγες με φιλους , αν εχεις την δυνατοτητα πηγαινε 2 μερουλες μια εκδρομουλα να ηρεμησεις , και με τον καιρο θα βρεις τον δρομο σου.

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Miou , ο χωρισμος ειναι σιγουρα δυσκολος , αλλα ξεπερνιεται. Βγες με φιλους , αν εχεις την δυνατοτητα πηγαινε 2 μερουλες μια εκδρομουλα να ηρεμησεις , και με τον καιρο θα βρεις τον δρομο σου.

---

Θα συμφωνήσω και θα προσθέσω:
Ησασταν μαζί 11 χρόνια δηλαδή από τα 17 σου (εκείνος πόσο?)Όλη σου η ζωη ήταν ο φίλος σου και όλα γύρω απ' αυτόν περιστρέφονταν. Δεν πιστεύεις και εσύ ότι είναι καιρός να ανοιξεις τα φτερά σου , να γνωρίσεις καινούρια πράγματα, νέους ανθρώπους, νέες καταστάσεις?
Εκείνος προφανώς κουράστηκε πρώτος, οι δικές σου ανησυχίες ή δεν ήταν τόσο έντονες ή τις είχες χαντακώσει..Δεν είναι παράλογο όμως γλυκειά μου να κουραστεί μια σχέση που έχει ξεκινήσει σε τόσο μικρές ηλικίες.
Κράτα μέσα σου ότι όμορφο έζησες μαζί του, φυλαξε το καλά, και προχώρα παρακάτω, βήμα - βήμα. Στην αρχή θα ζοριστείς, μετά θα καταλάβεις ότι είναι καλύτερα και για σένα έτσι, νέοι δρόμοι ανοιγονται μπροστα σου, μην φοβάσαι να βγεις από το καβουκι σου και να τους περπατήσεις.

η ζωη ειναι πολυ μικρη για να αναλωνομαστε σε σχεσεις που βασικο τους συστατικο ειναι η συνηθεια. Εισαι μικρη ακομα, ζησε.. Δεν εισαι καμια 60αρα που αναπολεις την ζωη που καποιοι σου εκλεψαν.! Αγαπησε τον εαυτο σου, κανε του χατηρια, στηριξου στα ποδια σου!. Το ξερω πως ειναι δυσκολο, ολοι το ξερουν και μπαινουν στην θεση σου αλλα σε αυτη την ζωη -οπως εχω ξαναπει- μονοι μας ερχομαστε και μονοι μας φευγουμε. Οπως και να το κανουμε αυτη ειναι η αληθεια. Το μονο που τελικα απομενει ειναι ο εαυτος μας. Αν εχουμε και εναν καλο συντροφο εως το τελος της ζωης μας ακομα καλυτερα!. Αλλα οχι τοσο συμβιβαστικες σχεσεις. Απο τα 17 σου; Αν αυτα τα προβληματα υπαρχουν τωρα που ειστε νεοι, ανυπαντροι, μετα τι θα γινει? Θα αρχιζατε να μισειτε ο ενας τον αλλον και εκει ειναι που μηδενιζονται ολα και κατακερματωνονται! Ασε αυτη την σχεση σαν μια αναμνηση με τα καλα και τα κακα της και η ζωη συνεχιζεται!

Τελικα γιατι κραταμε μια σχεση?
1)γιατι ο συντροφος μας ειναι καλος?
2)γιατι περναμε ηρεμα στη σχεση?
3)γιατι περναμε τελεια στη σχεση?

Πως γινεται μια μακροχρονια σχεση να ειναι συναρπαστικη και να μην υπαρχουν προβληματα και ρουτινα?
Πιστευετε πως ειναι σωστο που χωρισα παρολο που ειχα σημαντικο μεριδιο στην διαβρωση της σχεσης?Αυτος ποτε δεν απαιτησε κατι, ποτε δεν με τσακωθηκε, μονο εγω αντιδρουσα και φωναζα...τελικα μηπως μονη μου τα σκ@τωσα?

Δεν ξερω ειλικρινα τι μου γινεται....εχω τρομερα πισωγυρισματα και δεν ξερω ποιο ειναι το σωστο...

λετε αν τον αφηνα κι εγω στην ησυχια του να μου εδινε περισσοτερη σημασια?

Να τον χωρισεις τωρα αμεσως πριν να ειναι αργα. Τωρα που δεν ειστε παντρεμενοι και δεν εχετε παιδια, που τοτε ειναι πιο δυσκολο. Τωρα. Εισαι νεα αλλωστε. Να βρεις ενα ατομο να σε αγαπα, να σε καταλαβαινει, να μιλα μαζι σου, να εχετε κοινους στοχους, να περνατε καλα, να κανετε σεξ. Αλλιως γιατι να εχεις σχεση; Για να λες οτι εχεις; Για να μην εισαι μονη; Καλυτερα μονη παρα με αυτον.

Η αληθεια ειναι οτι χωρισα, μαζεψα τα πραγματα μου κι εφυγα απο το σπιτι απλα δεν ξερω τελικα ποιο ειναι το σωστο και ποιο το λαθος...μηπως ο συμβιβασμος δεν ειναι αναγκαια προυποθεση για να προχωρισει μια σχεση?

Quote:

---

Originally Posted by @miou

Η αληθεια ειναι οτι χωρισα, μαζεψα τα πραγματα μου κι εφυγα απο το σπιτι απλα δεν ξερω τελικα ποιο ειναι το σωστο και ποιο το λαθος...μηπως ο συμβιβασμος δεν ειναι αναγκαια προυποθεση για να προχωρισει μια σχεση?

---

Καλά έκανες κοριτσάκι.

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Σωστό είναι μόνο εκείνο που μας κάνει να νιώθουμε καλά μέσα μας. Κι εσύ δεν ήσουν καλά τόσο καιρό, όμως τώρα θα ξαναγίνεις και πολύ σύντομα μάλιστα...

Στην πορεία θα καταλάβεις ότι δεν σου άξιζε να ζεις μια τέτοια ζωή.

Στην τελική, it takes two to tango... Ενώ εσύ χόρευες μόνη.

αγαπητη μου μαρια παρε την κατασταση στα χερια σου..ολα αυτα που ειπες σε μας πες τα στο ιδιο ηρεμα κ ωραια!η ειλικρινια ειναι οτι πιο πολυτιμο!αν αποφασισεις να το κανεις κ βσκ οπως κ να χει,καλη τυχη:)